​ ตอนที่ 597 การต่อรองที่น่าอดสู

น่ายงตั้งแต่ถูกเฟิงเยี่ยไป๋ตามตัวมาเพื่อนำตัวน่าอวี้ไปแล้ว ในมือของพั่งไห่นั้นก็ถือได้ว่าไร้ซึ่งด้ามจับไม่มีแม้สิ่งที่จะนำมาข่มขู่ได้แล้ว แม้เขาจะขบคิดให้ศีรษะระเบิดก็คงคิดไม่ออกกระมังว่าคนที่นำตัวน่ายงไปที่แท้คือเฝิงเยี่ยไป๋นั่นเอง หากว่ากันตามนิสัยของเฝิงเยี่ยไป๋ละก็ หากทราบว่าน่าอวี้มาเพื่อทำร้ายตนแล้ว ก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะช่วยนางตามหาน้องชายกลับมา เฝิงเยี่ยไป๋ไม่ได้สังหารน่าอวี้ก็นับเป็นเรื่องประหลาดแล้ว บัดนี้กลับมาช่วยเหลือนางอีก นับเป็นเรื่องเหลือเชื่อเสียจริง

ฮ่องเต้น้อยนั้นร้อนอกร้อนใจอยากฟังคำรายงาน ไม่มีเวลาให้เขามาล่าช้าอยู่แล้ว พั่งไห่ยังคงจับตามองอยู่ที่หน้าบ้านของเฝิงเยี่ยไป๋อยู่ เมื่อน่าอวี้ออกมาจากจวนอ๋อง เขาก็ติดตามน่าอวี้ไป

เฉาเต๋อหลุนเมื่อส่งนางออกนอกเมืองแล้ว เห็นว่านางออกไปไกลพอดูจึงได้วางใจ เท้าหน้าเพิ่งจะก้าวออกไป เท้าหลังพั่งไห่ก็รีบตามนางไปทันที มองไปยังทิศทางของรถม้า ในใจมีข้อเท็จจริงแล้ว โบยม้าไม่ไม่ใกล้ไม่ไกลตามหลังนางไปติดๆ

เฝิงเยี่ยไป๋ไม่เพียงแต่ไม่ฆ่านาง ทั้งยังช่วยนางตามหาน้องชายอีก ตอนนี้ยังปล่อยตัวนางไป หากระหว่างสองคนผู้นี้ไม่มีการเจรจาอะไรที่ผู้อื่นรู้ไม่ได้ เขาจะไม่เชื่อเลยจริงๆ ในเมื่อในจวนหาเล่ห์เหลี่ยมใดๆ ไม่เจอ แต่น่าอวี้กลับอยู่ในนั้นเสียนาน ประตูและทางเดินทั้งหลายต้องรู้อยู่ไม่น้อย สอบถามนางให้ชัดก็ไม่ชัดเจนกว่าหรือ

แต่น่าอวี้เองก็หาใช่ตะเกียงขาดน้ำมันไม่ ตลอดทางล้วนแล้วแต่ระวังตัว ชี้แนะให้คนขับรถม้าอ้อมไปอ้อมมาหลายเส้นทาง ด้วยเกรงว่าจะมีคนสะกดรอยตามด้านหลัง ด้วยอยากใช้วิธีนี้สลัดคนทิ้งเสีย

พั่งไห่เป็นดั่งยาหนังสุนัข [1] มิได้ถูกสลัดทิ้งง่ายๆ เช่นนั้น เขาตามมาจนถึงแคว้นซ่ง หลังจากโคลงเคลงบนรถมาทั้งวันร่างกายของน่าอวี้ก็ทนไม่ไหวแล้ว อีกอย่างยังมีน่ายงอีกคน เขายังเล็กนักนั่งรถโยกเยกมาทั้งวัน ทั้งร้องทั้งอาละวาดมาตลอดทาง ทางเส้นนี้ยิ่งไม่ค่อยเรียบ อีกอย่างนางเกรงว่าในป่าจะมีโจรขโมยโผล่มาอีก จึงไม่กล้าหยุดพักนาน เมื่อเห็นเวลาสมควรก็เร่งให้คนขับรถม้ารีบไปต่อ

หากปล่อยให้พวกนางเดินทางต่อ เมื่อเข้าเมืองแล้วมีสายตามากมายจับจ้อง หากจะจับคนคงไม่ง่ายแน่ ดังนั้นจึงจะถือโอกาสที่พวกนางหยุดพักที่ชายแดนซ่งรีบลงมือเสีย เรื่องนี้ยังห้ามให้เฝิงเยี่ยไป๋รู้ด้วย คนผู้นั้นเป็นดั่งวิญญาณ หากให้เฝิงเยี่ยไป๋รู้เข้า มีเวลาเตรียมตัวก่อน เขามิใช่ว่าจะเสียแรงเปล่าหรือ

ดังนั้นครานี้ต้องสะอาดและเรียบร้อยกว่าปกติ ก่อนอื่นต้องจัดการคนขับรถม้าผู้เกะกะเสียก่อน หลังจากนั้นค่อยเอามีดรุกเข้าไปใกล้น่าอวี้ “รีบเดินทางเพียงนี้ อยากไปที่ไหนหรือ เฝิงเยี่ยไป๋ปล่อยเจ้าแล้ว เจ้าเลยรู้สึกว่าโชคดีแล้วสินะ”

น่าอวี้คิดว่าฮ่องเต้พระองค์ก่อนสิ้นพระชนม์แล้ว เขาก็ต้องถูกฝังไปด้วยกัน ใครจะคิดว่าเขายังมีชีวิตอยู่ ไม่แค่มีชีวิตอยู่ ยังตามมาแล้วด้วย เมื่อได้ความว่าเฝิงเยี่ยไป๋เปิดเผยตัวตนเขาแล้ว ดังนั้นจึงรีบมาฆ่าตัดตอนเสีย

คนขับรถม้าตายเสียแล้ว เหลือเพียงแค่หญิงสองคนกับเด็กอีกหนึ่งคน นางเองก็ป่วยหนักอยู่ อวี๋เอ๋อร์เองแม้แต่แรงจะบีบคอไก่ยังไม่มีเลย หากต้องต่อกรกับพั่งไห่คงเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

ตอนนี้คงทำได้เพียงถ่วงเวลาเอาไว้ ยืดได้เท่าไรก็คือเท่านั้น “ตามมาตลอดทางท่านคงลำบากแย่ หากมีเรื่องอะไรนั่งลงค่อยๆ พูดจากัน เหตุใดจึงต้องชักดาบง้างธนูเล่า

พั่งไห่นำดาบที่มีโลหิตหยดไหลชี้ไปที่อวี๋เอ๋อร์ “ความสามารถไม่เบานี่ หาเจอจนได้ เป็นอย่างไรเล่าความรู้สึกที่พี่น้องได้พบหน้ากันไม่เลวเลยใช่หรือไม่”

น่าอวี้อย่างไรก็เป็นเหมือนคนใกล้สิ้นลมแล้ว ทั้งชีวิตเดิมพันไว้หมดแล้ว ไม่กลัวอะไรทั้งสิ้น ขวางอวี๋เอ๋อร์และน่ายงเอาไว้ พองหนามไว้ทั้งตัว “ข้ารู้ว่าท่านตามหาข้าเพราะอะไร ท่านปล่อยพวกเขาไป ข้าจะบอกท่านทั้งหมด”

ตอนที่ 598 ต่อให้ตายก็จะเอาท่านไปด้วยกัน

พูดจากับคนฉลาดก็ดีเช่นนี้ ไม่เสียเวลา เป้าหมายคืออะไร ในคำพูดขอแค่มีคำแฝงนี้หน่อยนางก็เข้าใจทั้งหมด รู้ว่าทำไมตนต้องตามหานาง ถ้าเช่นนั้นเรื่องนี้ก็ไม่ง่ายไปอีกหรือ

พั่งไห่เก็บดาบเสีย มองน่าอวี้กึ่งยิ้มกึ่งไม่ยิ้ม “ข้าละชอบคบหาสมาคมกับคนเช่นเจ้า ประหยัดแรงประหยัดเวลา ได้ ในเมื่อเจ้าพูดมาเช่นนี้แล้ว ถ้าเช่นนั้นก็รบกวนตามข้ากลับไปด้วย!”

“กลับไป ไปไหน”

พั่งไห่จิ๊จ๊ะในลำคอ “ดูเจ้าสิ เพิ่งบอกไปเองว่าเจ้าฉลาด แค่ครู่เดียวก็เลอะเลือนเสียแล้วหรือ ยังจะไปที่ใดได้เล่า ก็ต้องกลับไปเมืองหลวงกับข้าอยู่แล้วสิ เรื่องที่เฝิงเยี่ยไป๋ทำพวกนั้น เจ้าแจ้งแก่ใจที่สุดแล้ว กลับไปรายงานต่อหน้าพระพักตร์กับข้าเพื่อนยืนยัน ขอเพียงแค่ล้มเฝิงเยี่ยไป๋ได้ เจ้าและน้องชายของเจ้า ข้าจะไม่แตะต้องพวกเขาแม้เพียงปลายเล็บ

อย่างน้อยคุณธรรมพื้นฐานน่าอวี้นางก็ยังเข้าใจ เฝิงเยี่ยไป๋ดีกับนางไม่น้อย ถึงแม้ว่าที่ดีด้วยจะเพราะเฉินยางเกินครึ่งก็เถิด แต่เขาก็ยังช่วยนางตามหาน้องชายจนเจอ คนไม่สามารถเอาความแค้นตอบแทนความดีได้ ไม่เยี่ยงนั้นหากนางตายไปต้องเจอกรรมตามสนองแล้ว น้องชายที่มีชีวิตอยู่ไม่แน่อาจจะพลอยได้รับผลกระทบไปด้วย

เฝิงเยี่ยไป๋ไว้ชีวิตนางหนึ่งครั้ง แต่ก็ไม่แน่ว่าจะมีครั้งที่สอง หนแรกก็มีความคิดจะสังหารนางแล้ว ครั้งนี้นางเองก็ผิดใจกับเฉินยางเสียสิ้น ให้นางใส่ความเฝิงเยี่ยไป๋อีกหน นางเองใกล้ตายแล้วก็ไม่เท่าไร แต่น่ายงยังเด็กนัก ทำอย่างไรดีเล่า

พั่งไห่เมื่อเห็นว่านางลังเลใจ สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที “อย่างไรเล่า ข้าว่าที่เจ้าทำท่าทางเยี่ยงนี้คือไม่เต็มใจกระมัง เจ้ามิใช่ว่าช่วงที่ผ่านมานี้พออยู่ในจวนได้ใช้เวลาร่วมกันเฝิงเยี่ยไป๋แล้วเกิดความรู้สึกลึกซึ้งขึ้นหรอกนะ”

เมื่อชอบใครสักคนแล้วย่อมไม่ได้ปล่อยวางง่ายอย่างนั้น ในใจนางเองก็รู้สึกว่ามีความคิดบางอย่างกับเฝิงเยี่ยไป๋ แต่ก็ไม่ถึงจุดที่ต้องเป็นเฝิงเยี่ยไป๋เท่านั้น อีกอย่างนางเองก็รู้แจ้งแก่ใจ รู้ว่าในชาตินี้นางกับเขาเป็นไปไม่ได้ แต่ถ้าบอกว่าทำร้ายเขา ครั้งเดียวก็เพียงพอแล้ว หากมีอีกหน นางเองก็คงไม่สามารถให้อภัยตนเองได้

เรื่องนี้จะให้พั่งไห่รู้ไม่ได้ นางแสร้งทำเป็นหัวเราะเยาะอย่างใจเย็นเสียหนึ่งที พูดอย่างเหยียดหยามว่า “ข้านึกว่าท่านจะเข้าใจข้ามากกว่านี้เสียอีก หากข้าถูกตาต้องใจเฝิงเยี่ยไป๋จริงจะจากมาง่ายอย่างนี้หรือ”

พั่งไห่เชื่อคำพูดนางเพียงสามส่วน ก็ไม่อยากอ้อมค้อมอีก ยันดาบกับพื้นแล้วกวาดสายตาไปยังอวี๋เอ๋อร์และน่ายง มือเริ่มออกท่าทาง ความอดทนก็หมดสิ้นแล้ว “ไม่ต้องมาพูดเรื่องไร้สาระนี้กับข้า เจ้าอยากมีชีวิตอยู่ ข้าก็อยากมีชีวิตอยู่ แต่สถานการณ์ตอนนี้คือ หากข้ามีชีวิตรอดเจ้าก็มีชีวิตรอด เรื่องของเฝิงเยี่ยไป๋ ขอเพียงเจ้าเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา น้องชายของเจ้ากับเด็กสาวผู้นี้ ข้าก็จะรับประกันความปลอดภัย จะไม่เกิดเรื่องอะไรแน่นอน หากเจ้าแยกแยะความสำคัญไม่ออก ใจแข็งอยากปกป้องเฝิงเยี่ยไป๋ละก็ ข้าเองก็คงควบคุมดาบในมือนี้ไม่ได้ น้องชายเจ้ายังเล็กนัก อนาคตยังอีกยาวไกลมาก เจ้าคิดจะให้เขาจบชีวิตลงตรงนี้หรือ”

น่าอวี้นั้นกำผ้าในมือปิดปากไอเสียสองที “คำพูดข่มขู่ข้าฟังมามากแล้ว ร่างกายข้าท่านเองก็คงมองออกแล้ว คงมีชีวิตต่อไปอีกไม่นาน ไหนๆ ซ้ายขวาล้วนต้องตาย ถ้าเช่นนั้นท่านก็ฆ่าทั้งหมดก็ได้ อย่างไรพวกเราทั้งครอบครัวก็ต้องลงไปอยู่แล้ว ในนรกอย่างไรพวกเราพี่น้องก็ต้องฟันฝ่า ต่อให้ไปนรกก็ดีจะได้มีคนดูแล ก็แค่ความตายมิใช่หรือ ข้ากับท่านไม่เหมือนกัน ท่านกลัวตาย แต่ข้าไม่กลัว หากท่านบังคับข้า ได้ ถ้าเช่นนั้นข้าก็จะตาย และก็จะเอาท่านไปด้วย”

——

[1] ยาหนังสุนัข ( 狗皮膏 药 )  เปรียบว่าสมัยก่อนในยุทธภพนั้นมักมีการทำยาชนิดนี้ปลอมขึ้นมาเพื่อหลอกเอาเงินผู้อื่น จึงมาเปรียบเปรยถึงผู้ที่ชอบต้มตุ๋นผู้อื่น