ตอนที่ 101

 

เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite

 

สถานการที่ไม่คาดคิดที่เกิดโดยผลของพิษนั้นแย่กว่าความตาย

 

「โมทาโร่ ชั้นไม่มีนม แต่แทนนั่นหัวนมชั้นความไวสูงมาก ♥ และมันไม่ใช่แค่ความไวสูง ♥ มันยังชอบความรู้สึกของความเจ็บ ♥ ~อาา ชั้นอยากถูกดึงหัวนมโดยโมทาโร่*♥」

«TLN: มีการเปลี่ยนผู้แปล และคนนี้เรียกพระเอกว่า มุทาโร่ (mutaro จาก motaro) จากโมทาโร่นะครับแต่กระผมจะโมทาโร่เพราะมันเพราะกว่า»

 

อาซาฮินะนำริมฝีปากเธอเข้ามาใกล้หูผมและกระซิบในเสียงหวานตั้งแต่เริมยันจบ

ผมไม่ชอบมัน ผมเกลียดนี่ ผมอยากจะให้เธอกรีดรองและร้องเสียงแหลม “ฮิ้ฮิ้” แต่อาซาฮินะที่อยากจะพูด “ฮิ้ฮิ้” โดยสมัครใจ ไม่ใช่อาซาฮินะคนเดิม

ผมหมายถึงผมควรจะทำยังไง? มันโอเคที่จะพาอาซาฮินะคนนี้กลับบ้านมั้ย

ผมไม่คิดว่ามันโอเค

เพราะการเปลี่ยนแปลงของอาซาฮินะ ผมตื่นตกใจและตัดสินใจอย่างใจเย็นไม่ได้ ดังนั้นผมตัดสินใจจะไม่ออกไปจากโรงงานร้างจนกว่าผมจะสงบ

 

「เซ้!」

「กุฟุ่」

 

ทามะมูชิตะโกนและต่อด้วยการครวญของอาซาฮินะ

เธอต่อยท้องอาซาฮินะด้วยหมัดตรง

 

「เก่ะฟุนเก่ะฟุน … ใช่ ♥ ชั่นคิด ♥ ถ้าเกิดชั้นผูกหัวนมและเม็ดถั่วด้วยเชือกและให้โมทาโร่ดึงมันล่ะ ♥ จากนั้นชั้นคลานสี่ขาและเดินโดยเชือกที่ถูกจูงโดยโมทาโร่ ♥ เหมือนหมา ♥ นั่นเป็นสิ่งมหัศจรรย์ ♥」

 

อาซาฮินะรับหมัดตรงเข้าไปในท้องของเธอ แต่เธอแค่ไอนิดหน่อยและไม่มีอะไรอีก เธอกระซิบเสียงหวานต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แม้ว่าทามะมูชิมีพลังกายที่ต่ำกว่าริกกะ เธอยังมีพลังมี่ก้าวข้ามมนุษย์ทั่วไป แม้อย่างนั้น มันเหลือเชื่อที่อาซาฮินะรับหมัดจากทามะมูชิได้อย่าใจเย็น

 

「ยังไงซะ ชั้นคิดว่ามันจะได้ผลอย่างชัดเจนกับหมัดนี้ แต่เธอยังไม่สลบเลย ถ้าชั้นต่อยเธอหนักกว่านี้ ตัวอาซาฮินะจะพังได้ หรือแทนที่จะอย่างนั้น กระดูกเธอหักไปนิดหน่อยกับหมัดตรงเมื่อกี้」

 

ทามะมูชิพึมพำด้วยหน้าตาที่มีปัญหา

ผมขอให้ทามะมูชิน็อคเธอ แต่มันไม่ได้ผล

 

「เก่ะฮ่ะ … ~เนน่ โมทาโร่ ♥ นายชอบคำแบบไหน? ♥ ชั้นชอบคำ “การเล่นทอดทิ้ง” ♥」

 

อาซาฮินะกระซิบในเสียงที่หวานและใจเย็นแม้ว่าจะอาเจียนเป็นเลือด

อย่างที่ทามะมูชิพูด หมัดตรงของเธอดูจะมีผล แต่เธอไม่สลบ เธอมีเจตนาที่จะไม่สลบไม่ว่าอย่างไรเหรอ?

มันหมายถึงแม้เธอจะจริงใจ ความดื้อสุดขีดของเธอยังคงอยู่

ผม ผู้ที่นั่งอยู่บนกล่องข้างในโรงงานร้าง ช่วยไม่ได้นอกจากจับหัวตัวเอง

อาซาฮินะ ที่ถูกพิษที่โรงงานร้าง ดูเหมือนจะได้รับผลข้างเคียง ซึ่งทำให้เธอจริงใจ

เธอไม่ได้อาละวาดและไม่อันตราย แต่ถ้าแบบนี้ จิตใจผมจะหมดลง

อย่างไรก็ตาม แม้ผมขอให้ทามะมูชิน็อคเธอด้วยพลังกาย เธอไม่สลบ ถ้าทามะมูชิยังพยายามจะน็อคเธอสลบ เธอจะตายก่อนเธอจะสลบ

ได้โปรด ชั้นขอร้องเธอให้สลบล่ะ ไม่ใช่เธอสมควรจะจริงใจและเชื่อฟังเหรอ?

 

「แค่ทนมันอีกนิด แมลงที่ชั้นเรียกจากบ้านจะมาในไม่นาน」

 

ผมขอความช่วยเหลือจากทามะมูชิอย่างสิ้นหวัง และทามะมูชิที่ได้ดูลนตอบมาในความรีบ

มันเป็นแมลง? จริงเหรอ เพราะพิษของแมลงทำให้มีผลข้างเคียง บางทีมันอาจจะเป็นไปได้ที่จะจัดการมันด้วยยพิษของแมลงด้วย

 

「ลบผลข้างเคียงออกโดยพิษแมลงตัวอื่นได้มั้ย」

「ไม่ ชั้นไม่คิดว่ามันเป็นไปได้ เธอต้องรอจนกว่าพิษจะไม่มีผล」

「งั้นมันก็ ไม่มีประโยชน์ที่จะเรียกแมลงมา!」

「โอ้ ใจเย็นซูซูฮาระ! แม้ว่าผลข้างเคียงลบออกไม่ได้เธอยังถูกทำให้ไม่หมดสติได้จากพิษของแมลง」

「โอ้ ดี! รีบเข้า!」

 

ผมเมินอาซาฮินะที่กอดผมและคุยกับทามะมูชิและตัดสินใจจะรับคำแนะนำของทามะมูชิ

 

「แต่ซูซูฮาระที่อารมณ์เสียมัน …」

 

ทามะมูชิ ที่พึมพำ มองผมดั่งมันเป็นสิ่งหายาก

มันผิดถ้าผมอารมณ์เสียที่อาซาฮินะกลายมาเป็นแบบนี้เหรอ? ทุกคนจะอยู่ไม่สุขเพราะเรื่องนั้น

 

「~เนน่ โมทาโร่ ♥ ชั้นเหงื่อออกและตัวชั้นสกปรก ยูเลยอยากจะอาบน้ำ ♥」

 

อาซาฮินะที่กอดผม พูดนั่นและจูบแก้มผม จากนั้นยิ้มและจากผมไป และเมื่อเธอยืนตรงหน้าผม เธอเริ่มจะถอดเสื้อของเธอด้วยรอยยิ้มที่กว้าง

อาบน้ำอะไร…

อาา บางทีการแอบมองหัวใจคนเป็นความสามารถที่น่ารำคาญ

แม้ว่าผมจับหัวของผมและปิดตาของผม ผมยัง “เห็น” อาซาฮินะ

ถ้าเป็นอย่างนั้น มันพอแล้วที่จะยกเลิกความสามารถของผม แต่ถ้าผมทำอย่างนั้น ผมจะไม่สามารถดูการกระทำต่อไปของอาซาฮินะได้

มันน่ากลัวและทนไม่ได้ ที่ผมไม่รู้ว่าอาซาฮินะคิดอะไรอยู่ตอนนี้

 

「ฟุนฟุฟุฟุนนน ♥ ลาลาลาลาลา ♥ ลูลูลิลา ♥」

 

อาซาฮินะฮัมการฮัมเพลงที่ไม่น่าพึงพอใจระหว่างที่เธอธอดชุดของเธอออก

 

「ช่างเป็นภาพที่เจ็บปวด」

 

ทามะมูชิ พึมพำในน้ำตา ครวญ จากนั้น จับปากเธอด้วยมือขวา หัวหน้าของเธอและปิดตาของเธอจากฉากนี้

คำพูดและการกระทำของอาซาฮินะนั้นเจ็บปวดที่จะเห็นจนมันดูเหมือนมันยากที่จะดูทุกวินาทีที่ผ่านไป

อาซาฮินะที่ถอดแจ็คเก็ตโรงเรียนของเธอออก พับมันอย่างเรียบร้อย และวางมันไว้ที่พื้น และหลังจากนั้นเธอถอดกระโปรงเธอด้วย และวางมันไว้บนแจ็คเก็ต

แม้ว่าเธอมีหน้าอกแบน เธอยังใส่บรา ถอดบราของเธอออก เธอซ่อนหน้าอกเธอด้วยแขนขวาของเธออย่างเขินอาย และวางบราไว้บนกระโปรง

มากกว่านั้น ระหว่างที่ซ่อนหน้าอกของเธอด้วงมือขวา เธอเกี่ยวมือของเธอไปบนกางเกงใน และถอดกางเกงในของเธอออกด้วยมือเดียว ในเวลานั้น เธอหันไปและบีบต้นขาของเธอ เพื่อที่ผมจะไม่เห็นหว่างขาของเธอ

ยังไงซะ มันยังเห็นได้ด้วยภาพที่ผมเห็น

ยืนอยู่ตรงหน้าผม เธอซ่อนหน้าอกของเธอด้วยแขนขวา และหว่างขาของเธอด้วยมือซ้าย

เปลือยยกเว้นใส่ถุงเท้าและโรงเท้าหนัง เธอยิ้มด้วยหูที่แดงสว่าง และนั่งเซสะไปบนพื้น

อาซาฮินะที่สุภาพ และสง่างาม

มันเป็นรูปร่างที่จินตนาการไม่ได้จากอาซาฮินะปรกติ

ถ้าเธอแค่จริงใจ อาซาฮินะนี้คืออาซาฮินะตัวจริงเหรอ?

ถ้างั้น――

 

「โมท่าโร่ ♥ ชั้นพร้อมแล้ว ♥ มา ได้โปรดสาดน้ำให้ชั้น ♥ ชั้นดีใจที่สามรถจะใช้ฉี่ของโมทาโร่แทนที่อาบน้ำ ♥ ชั้นหิวน้ำ ดังนั้นระหว่างที่อาบน้ำ มันเป็นสิ่งหรูหราที่จะทำให้คอชุ่มชื้นด้วยฉี่ของนาย♥」

「อุ…อุ… อาซาฮินะ ได้โปรดกลับมาเป็นเธอคนเดิม」

 

พูดให้ถูกเธอไม่มีร่องรอยของความสง่างามเลยซักนิด

ถ้าผมฉี่ไปบนอาซาฮินะที่เกลียดผม มันจะเป็นความสนุกมาก ฉี่ลงบนหัวเธอและจ้องผมด้วยความเสียใจ นั่นมันดีที่สุด แต่ด้วยรอยยิ้มใหญ่ และหน้าที่อายที่มองขึ้นมาหาผม ด้วยตาที่คาดหวังและรอผมให้ปัสสาวะบนเธอ มันไม่สนุก มันแค่น่าขยะแขยง

 

「ยังไงซะ นี่คืออะอาซาฮินะคนนั้น…」

 

ทามะมูชิ ที่เห็นการต่อสู้ของฮิซูกิ รู้ถึงพลังใจที่ท่วมท้นของเธอ และเคารพอาซาฮินะ เธอร้องไห้ระหว่างที่สั่น เมื่อเธอเห็นการต่อสู้นั้น

แทนที่จะผิดหวังกับอาซาฮินะ เธอต้องคิดเกี่ยวกับเธอ ว่าเธอเป็นคนที่น่าสมเพชและน่าเห็นอกเห็นใจเกินไป

 

「ความทรงจำนี้จะยังอยู่ อะไรจะเกิดขึ้นถ้าอาซาฮินะกลับไปเป็นแบบเดิม? คิดเกี่ยวกับนั่น…」

「……อึ๋นน?」

 

มันจะยังอยู่? เธอจะจำได้? ความทรงจำของเธอจะยังอยู่ หลังจากที่ผลของผิดหายไป?

โอ้ เข้าใจแล้ว อาซาฮินะไม่ได้สับสนโดยภาพหลอน มันแค่เธอจริงใจเพราะผลข้างเคียงของผม มันแค่เปิดเผยความรู้สึกที่ปรกติซ่อนไว้ ดังนั้นความทรงจำจะยังอยู่แม้ว่าผลของพิษหายไปเหรอ?

น่าา ไม่ใช่ว่านี่น่าสนใจเหรอ?

การกระทำของอาซาฮินะนั้นไม่สบายจนจิตใจผมจะตาย และผมทนมันไม่ได้ แต่เมื่อมันเป็นเรื่องของความจำ เรื่องราวจะต่างออกไป

การตอบสนองแบบไหน ที่อาซาฮินะจะแสดงเมื่อผลของพิษหายไป และอาซาฮินะกลับไปเป็นแบบเดิม

ชัดเจนว่ามันจะค่อนข้างน่าละอาย

ยิ่งเธอทำอะไรน่าอายมากแค่ไหน เธอจะมีความทุกข์ทรมานมากแค่นั้น

ถ้าผมทำมันเกินไป ผมอาจจะถูกฆ่าโดยอาซาฮินะที่กลับไปเป็นรกติ แต่มันเป็นการเล่นที่ดีที่สุด ที่คุ้มค่าจะพนันมันกับชิวิตผม

ถ้าผมผมเห็นอาซาฮินะที่ดิ้นอยู่ในความอายได้ และแม้แต่พยายามจะฆ่าผมเพื่อลบล้างหลักฐาน ผมตายได้อย่างสงบสุข

คุคุ คุคุ คุคะคะ ค่ะฮ่าฮ่าฮ่า

ผมเจอสื่อบันเทิงที่ดีที่สุดแล้ว

 

「อาซาฮินะ เธอชอบชั้นมั้ย」

 

ด้วยรอยยิ้ม ผมถามอาซาฮินะที่นั่งเซสะบนพื้น

 

「ใช่ ♥ ชั้นชอบนาย ♥ แต่ชั้นรักนายมากกว่าขอบนาย ♥」

 

เมื่อถูกถามโดยผม อาซาฮินะ ที่เปลี่ยนเป็นสีแดง ตอบผมระหว่างที่ชำเลืองมองผมระหว่างที่อยู่ไม่สุข

 

「ซูซูฮาระ? จู่ๆก็อะไรน่ะ?」

 

ทามะมูชิ ที่รู้สึกไม่สบายถามด้วยหน้าที่ซีด

ฟุฟุ ผมไม่ได้ทำอะไร ผมแค่เปลี่ยนใจ

ไม่ว่าอาซาฮินะคนปัจจุบันจะน่าขยะแขยงแค่นั้น หลังจากนี้มันจะทำร้ายตัวของอาซาฮินะเอง ผลของมัน ผมสามารถที่จะเห็นสื่อบันเทิงที่ดีที่สุดจากการทำร้ายจิตใจเจ็บปวด

 

「อาซาฮินะ ชั้นเกลียดเธอ」

「ฮิออุ ♥」

 

ผมมองตรงๆไปที่อาซาฮินะและพูดคำนั้นอย่างโหดเหี้ยม และอาซาฮินะที่สั่งเด้ง หายใจส่ายและทำเสียงหวาน

ไกลจากความเสียใจเมื่อผมบอกว่าผมเกลียดเธอ เพราะเธอเป็นมาโซคิสม์ของจริง มันจะเปลี่ยนความเจ็บปวดเป็นความรู้สึกดี

 

「อาซาฮินะ เธออยากจะถูกรักโดยชั้นมั้ย?」

「ฮ่าฮ่าฮ่า♥」

 

อาซาฮินะพยักหน้าหลังจากตอบคำถามผม โดยไม่ลังเล

เธอเป็นมาโซคิสม์ตัวจริงที่มันทำให้เธอรู้สึกดีเมื่อเธอถูกปฏิบัติอย่างเย็นชา แต่มันดูเหมือนเธอจะมีความสุข ถ้าผมรักเธอ

 

「มันไม่ง่ายที่จะชอบเธอง่ายๆ เพราะชั้นเกลียดเธอถึงตาย เพื่อที่จะให้ชั้นชอบเธอ เธอจะยืนยันว่าเหาไม้เป็นกิ้งกือกระสุน ไม่ว่าใครจะหัวเราะ เธอจะยืนยันว่ามันคือกิ้งกือกระสุน นั้นคือที่ชั้นเกลียดเธอมากแค่ไหน」

 

「เหาไม้ …อะไรร?」

 

ทามะมูชิพึมพำตอบด้วยการสะดุ้ง

นั่น? ทำไมทามะมูชิสะดุ้งเมื่อผมพูดนั่นกับอาซาฮินะ?

มากกว่านั้นผมรู้สึกว่าม่านตาของเธอขยาย

โอ้ ผมรู้สึกว่ามันจะอันตราย

 

「เหาไม้นั้นไม่ผิด! มันแค่ไม่ม้วนตัว! ทำไมมันถูกเกลียดเพราะมันไม่ม้วนตัว! มันถูกดูถูกว่าเป็นแมลงในส้วมแต่ที่อยู่ของเหาไม้และกิ้งกือกระสุนนั้นเกือบจะเหมือนกัน นอกจากนี้ กิ้งกือกระสุนทำได้แค่ม้วนตัวและป้องกันตัวมันเอง แต่เหาไม้มีความคล่องตัวและความว่องไวสูง! มากกว่านั้น มันยังมีพลังป้องกันสูงของเปลือกมัน! ถ้าให้พูดว่าอะไร เหาไม้นั้นเหนือกว่า มันพูดได้ว่ามันเป็นระบบวิวัฒนาการของกิ้งกือกระสุน!」

 

ทามะมูชิเริ่มโต้แย้งด้วยน้ำตาโดยการทำท่าทาง

หัวเรื่องของเหาไม้ดูเหมือนจะต้องห้ามอย่างเข้มงวดตรงหน้าทามะมูชิ

 

「ทา-ทามะมูชิ ชั้นผิดเอง」

「แม้เหาไม้จะใช้ชีวิตอยู่อยากลำบาก! พวกมันสำควรจะถูกรักมากกว่านี้!」

「โอ้ ใช่ ชั้นขอโทษ ชั้นขอโทษจริงๆ ชั้นไม่ระวัง」

「ชั้นหวังว่านายจะเข้าใจ ชั้นช่วยไม่ได้นอกจากจะมีสุขที่นายมี่ความเข้าใจเล็กน้อยกับเหาไม้ที่เกิดมา! ขอบคุณซูซูฮาระ! ชั้นพูดขอบคุณจากก้นบึ้งของหัวใจ」

「อ-อึน」

 

ผมพลักหน้าและตอบทามะมูชิ ที่ร้องไห้และขอบคุณผม

มันดูเหมือนว่าเธอค่อนข้างกังวงเกี่ยวกับความไม่ชอบเหาไม้

ผมหมายถึง มันดูเหมือนว่ามันดีกว่าที่จะไม่พูดถึงแมลงที่ส่วนใหญ่ถูกไม่ชอบโดยคนทั่วไป ตรงหน้าทามะมูชิ

 

「ฟุนนนุ! ฟุนนนนนุ! แม้ว่ามันยังไม่นิยมเท่าด้วงและด้วงแมงกวาง แต่ด้วงแมงกวางและแมงมุมดิน*ยังเป็นที่นิยมกับเด็กๆ แต่ทำไมเหาไม้กับกิ้งกือกระสุนถูกเกลียดล่ะ! ความคล่องตัวที่สูงถึงขีดสุดของตะขาบก็น่าทึ่งด้วย และรูปแบบหลายขาที่ช่ำของของมันก็สวยงาม! ด้วงแมงกวางนั้นดีทำไมตะขาบนั้นแย่ล่ะ! ทุกคนต่างออกไปและทุกคนดี!」

«TLN: Ground Spider»

 

โอ้มันยังไม่จบ ความรักของทามะมูชิทะลุไปถึงสวรรค์

มันเป็นความผิดที่ใหญ่ที่พูดเกี่ยวกับเหาไม้

ถ้าเป็นแบบนั้น มันดูเหมือนจะยังไม่จบ

ถ้าเป็นแบบนั้น――

 

「ทามะมูชิ มานี่」

「ทำไมหนอนระฆัง*ถูกรักแต่จิ้งหรีดถูกเกลียดล่ะ?」

«TLN: Bell Worm»

 

ทามะมูชิ ที่กระตือรือร้นด้วยตาที่มีน้ำตา ได้ถูกเรียกโดยผมและเอียงหัวของเธอ

 

「โฮร่าา มันโอเค มานี่」

 

ผมยิ้มอย่างอ่อนโยนที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ เรียกออกมาในเสียงที่อ่นโยนมากที่สุดเท่าที่ทำได้ และยืดมือของผมออกไปหาทามะมูชิ จากนั้นทามะมูชิจ้องผมอย่างเขินอาย

ผมคิดว่าผมทำให้เธอใจเย็นได้อีกหน่อย

 

「เห็นมั้ย ทามะมูชิ ชั้นจะลูบหัวเธอ ดังนั้นมานี่」

 

คำพูดเป็นปัจจัยให้ตัดสินใจ และทามะมูชิยิ้มด้วยความน่าหลงใหล เดินเข้ามาใกล้ผม ผมกอดเธอและถูหลังเธอละหว่างที่ลูบหัวเธอ

 

「ใช่ ทามะมูชิ เธอพูดถูก ทุกคนต่างออกไป ทุกคนดี ทุกคนต่างออกไป ทุกคนดี」

 

ผมถูกหลังเธอระหว่างที่ลูบหัวเธอ และกระซิบกับเธออย่างอ่อนโยน

จากนั้น――

 

「เอ่ะเฮะ ♥ อุมุ่ ♥」

 

ทามะมูชิพยักหน้าอย่างมีความสุกและหัวเราะ

ผมขโมยหัวใจของเธอ และเปลี่ยนมันเป็นทุ่งดอกไม้

น่าา มันดูเหมือนว่าเธอใจเย็นลงได้อย่างไรก็ไม่รู้ อย่าได้พูดถึงเหาไม้ตรงหน้าเธออีกตลอดไปเถอะ

 

「ฮ่าา ♥ ฮ่าา ♥ ฮ่าา ♥ ฮ่าา ♥」

 

เสียงหายใจหยาบก้อง

อาซาฮินะที่นั่งเซสะเปลือยอยู่ มองผมละทามะมูชิกอดกัน และมีสีหน้าที่ซับซ้อนที่มันอยากจะอธิบาย หัวเราะระหว่างที่ทำหน้าของเธอบิดเบี้ยว

 

――อา ♥ โมทาโร่ของฉันกอดกับผู้หญิงสวยที่มีผมเงินและตาสีเขียวและนมเล็ก ♥ นี่มันเอ็นทีอาร์ ♥ ชั้นโดนเอ็นทีอาร์ ♥ อา ♥ เอทีอาร์ ♥ อา อา ♥ ชั้นเสียใจกับมัน ♥ แต่ชั้นรู้สึกมัน ♥

 

เห็นได้ชัดว่าเธอเสียใจที่เธอถูกเอาชนะโดยทามะมูชิ แต่มันดูเหมือนเธอพอใจกับเอ็นทีอาร์

นี่เป็นมาโซคิสม์ของจริง

มันตลกเพราะปรกติเธอจะซ่อนความรู้สึกจริงๆ แต่มันน่าขยะแขยงจริงๆเมื่อเธอแสดงมัน

แต่ผมใจเย็น มันเป็นเวลาที่ผมจะทนมัน เพราะผมจะมีความสุขกับความทุกข์ทรมานและการดิ้นของอาซาฮินะภายหลังได้

 

「ยังไงซะ นั่นไม่ใช่กรณี แต่ อาซาฮินะ ถ้าเธออยากจะให้ชั้นชอบเธอ เธอต้องตามคำสั่งชั้น」

 

ผมยิ้มและพูดขณะที่มองลงไปหาอาซาฮินะ

 

「ชั้นจะมีความสุขกับการอาบฉี่ ♥」

「ไม่ ไม่ อาซาฮินะ ชั้นจะออกคำสั่งเธอเดี๋ยวนี้」

 

อาบฉี่อะไร? ผมไม่ได้พูดอย่างนั้นเลย นั่นมันความต้องการเธอ

อย่าบังคับความต้องการเธอสิ แม้ว่าเธอบอกผมให้สั่งนั่น

อาซาฮินะคืออาซาฮินะแม้ว่าเธอจริงใจ มันอันตรายดังนั้นผมต้องระวัง

 

「ที่นี่ แสดงการช่วยตัวเองที่ทำประจำที่นี่ มันเป็นการช่วยตัวเองที่เธอทำประจำ ถ้ามันน่าสนใจ ชั้นจะพิจารณาว่าชั้นจะชอบเธอมั้ย」

 

ระหว่างที่กอดทามะมูชิ ผมพ่นคำนั่นออกมา ดั่งผมเยาะเย้ยอาซาฮินะ

ยังไงซะ ผมเยาะเย้ยเธอ แต่ผมไม่ “ชอบ” การเยาะเย้ย

และจากนั้น บอกอาซาฮินะที่แสดงการช่วยตัวเองของเธอ

เพราะทั้งหมด ผมเกลียดเธอ

อาซาฮินะ ที่ถูกปฏิบัติอย่างเย็นชาโดยผมระหว่างที่เธอแสดงการช่วยตัวเอง จะพอใจ เธอจะรู้สึกมัน และเธอจะทำมันให้ผมดู และความทรงจำนั้นจะอยู่กับเธอ

จะเกิดอะไรขึ้นกับอาซาฮินะเมื่อผลของพิษหายไปและเธอกลับไปเป็นปรกติ?

โอ้ ผมตื่นเต้น แค่คิดเกี่ยวกับมัน เอ็นผมแข็งเกินขีดจำกัดเลย

 

「…ซูซูอาระเป็นปีศาจแค่กับอาซาฮินะจริงๆ」

 

ทามะมูชิที่ดูเหมือนจะรู้ว่าผมหมายถึงอะไร พึมพำ ระหว่างที่มองผมด้วยตาของเธอ

ฟุฟุฟุ ผมมั่นใจว่าผมมีหน้าที่ไม่ดีอยู่

ทามะมูชิวิจารณ์ผมแต่เธอยังกอดผมอย่างมั่นคง

 

「ช-ชั้นเข้าใจ ♥」

 

อาซาฮินะรับคำสั่งผมด้วยรอยยิ้มแต่ยังอายอยู่

ความอายไม่ได้ดูเหมือนว่าจะหายไปแม้ว่าเธอจะจริงใจ และในทางตรงกันข้าม เธออายมากกว่าปรกติ หลังจากนั้น เธอหายใจเข้าลึกๆซ้ำๆ และปิดตาของเธอ

และเมื่อเธอเปิดตาของเธออย่างช้าๆ เธอมองผมและยิ้ม

 

「งั้น ได้โปรดดูชั้นช่วยตัวเอง ♥」

 

ด้วยนั่นที่พูด อาซาฮินะปล่อยมือขวาที่ปิดหน้าอกเธออย่างอ่อนโยน

หน้าอกแบนที่เกือบจะไม่ปูด และสำหรับเหตุผลนั้น หัวนมได้โตอย่างดีและยืนเด่น

ไม่ เหตุผลที่ว่าทำไมมีแค่หัวนมของเธอโต น่าจะเพราะเธอพัฒนามันมากไป

อาซาฮินะเป็นมาโซคิสม์ ผมมั่นใจว่าเธอทำงานหนักบนการช่วยตัวเองด้วยไม้หนีบผ้าบนหัวนมเธอ

พูดถึงแล้ว ผมคิดเกี่ยวกับการแหย่น้องหนูของทามะมูชิระหว่างที่ดูการช่วยตัวเองของอาซาฮินะว่าควรจะทำมั้ย?

คิดอย่างนั้น ผมยกทามะมูชิที่กอดผมและวางไว้บนตักผม

 

「เอ๋ ♥」

 

เธอนั่งบนตักผมด้วยหลังที่หันหาผม เธอดูเหมือนตกใจกับพฤติกรรมกระทันหันของผม แต่เธอไม่ต่อต้าน

ผมปลดซิบด้วยมือหนึ่ง และเมื่อผมนำเอ็นของผมออกมา ผมม้วนชายของเสื้อคลุมสีดำที่ทามะมูชิใส่ จากนั้น ระหว่างที่ยกทาทะมูชิด้วยมือหนึ่งและยกสะโพกของเธอ ผมจับเสาของเอ็นผมด้วยอีกมือ และเอาปลายของหัวเอ็นชี้ไปทีน้องหนูของทามะมูชิ

 

「เดี๋ย- ♥ ซูซูฮาระ ♥ ที่แบบนี้ ♥」

 

ทามะมูชิทำเสียงที่ตกใจ แต่ท่าทางของเธอดูจะมีเล่ห์กล และเธอไม่ต่อต้าน

ผมหมายถึง มันเห็นล่วงหน้าว่าเธออยากให้ผมใส่เอ็นเข้าไปเร็วที่สุดเท่าที่ทำได้ และหัวใจเธอดูเหมือนจะระเบิดแล้ว

นอกจากนี้ น้องหนูของเธอเมือกไปด้วยน้ำกาม ผมไม่จำเป็นต้องแอบดูหัวใจเธอเพื่อที่จะดูว่าเธอคาดหวังกับมันมั้ย

อย่างไรก็ตาม มันดูเหมือนว่าเธออยากให้มันใส่เข้าไปในรูหลังเธอถ้าเป็นไปได้

ด้วยปลายของหัวเอ็นที่ชี้ไปที่น้องหนูของเธอ ผมลดตัวที่เล็กของทามะมูชิ

 

「ไม่~ ♥」

 

“ซุซุริ” หัวเอ็นได้รุกรานน้องหนู และทามะมูชิที่สั่น ได้ปิดปากเธอด้วยทั้งสองมืออย่างรวดเร็ว

อุ้ปส์ เพราะทั้งหมดมันเป็นน้องหนูที่ยอดเยี่ยมแน่นดังเอี๊ยดและนุ่มเมื่อผมใส่มันเข้าไป มากกว่านั้นโลลิมันโกะ*มันชุ่มไปด้วยน้ำกาม

«TLN: manko มันโกะ น้องหนู»

 

「อึนนนนนนนนนนนนนนนนนน ♥」

 

มากกว่านั้น เมื่อตัวของทามะมูชิได้ลดลง หัวเอ็นได้ถูกดูดเข้าไปถึงข้างหลังของเธอ ขมิบมัน และเธอครางอย่างหว่าน

มันดูเหมือนมันได้ถึงจุดสุดยอดอย่างยิ่งใหญ่แม้ว่าทั้งหมดของมันยังไม่ถูกใส่เข้าไป

เมื่อตัวของเธอได้ถูกดันลงไปมากขั้น ปลายของหัวเอ็นได้แทงมดลูก

 

「โออออออออออออออออ้ ♥」

 

ฟฟฟฟฟู่ ผมทนนี่ไม่ได้เลย

ผมจับเอวที่เด็กและบางของเธอด้วยสองมือ กดเธอลง และบดมดลูกด้วยปลายของหัวเอ็น

 

「โอ้ ♥ โอ้ ♥ โอ้ ♥ โอ้ ♥ อึน ♥ โอ้ ♥ โอ้ ♥ โออ้ ♥」

 

ทามะมูชิกรีดร้องอูอี้ และจังหวะที่หวานของการชนกับมดลูกด้วยปลายของหัวเอ็นได้เกิดขึ้น

เธอได้ปิดปากของเธอด้วยสองมือเพื่อจะระงับเสียงของเธอ แต่มันเล็ดอย่างสมบูรณ์ และตัวเธอเกร็งอย่างรุนแรง ด้วย “บิคุนบิคุน” และคลื่นได้ฉีดออกมาอย่างแรง ด้วย “บยุรุบยุรุ” บอกอย่างเงียบๆว่าเธอได้ถึงการถึงจุดสุดยอดที่แรง

อย่างไรก็ตามสวิทช์ขี้กระสันเธอยังไม่ถูกเปิด

เฮ้ ไม่ใช่ว่ามันน่าทึ่งเหรอ? สวิทช์ขี้กระสันของเธอควรจะเปิดในไม่กี่วินาที่ที่เอ็นใส่เข้าไป แต่อย่างไรก็ไม่รู้ เธอยังมีเหตุผลอยู่

ผมคิดว่ามันเป็นไปได้มากว่ามันเป็นเพราะเธอยู่ตรงหน้าอาซาฮินะ ถ้างั้น เมื่อผมฝึกเธอตั้งแต่ตอนนี้ไป ผมจะต้องให้อาซาฮินะมาดูด้วยเหรอ?

ด้วยนั่นที่อยู่ในใจ ผมนำมือของผมออกจากเอวที่เด็กของทามะมูชิและจับนมเธอด้วยสองมือ และระหว่างที่ถูกนมเธออย่างแรงด้วย “มุนยุมุนยุ” ผมบีบหัวนมด้วยนิ้วของผม

ทรมานหัวนมและปลายของหัวเอ็นทิ่มเข้าไปที่มดลูก

 

「นกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกุ ♥」

 

น่าจะเพราะนี่มันทนไม่ได้ ทามะมูชิปิดปากเธอด้วยสองมืออย่างสิ้นหวัง และทั้งตัวของเธอได้แดง ทำให้น้องหนูเธอกระตุกอย่างผิดปรกติ

ตอนนี้ ผมพยายามเต็มที่เพื่อทนมัน แต่มันจบเมื่อผมเริ่มทิ่มน้องหนู

พูดถึงแล้ว ผมอยากจะดูอาซาฮินะช่วยตัวเองระหว่างที่ทิ่มน้องหนูของทามะมูชิ

 

「อ-อ้กกิคุนาเระ ♥ อ้กกิคุนาเระ* ♥」

«TLN: ให้มันใหญ่ขึ้น»

 

ผมได้ตกใจโดยเสียงที่ผมได้ยินและผมมองตรงไปข้างหน้า

มีตัวของอาซาฮินะที่นั่งอยู่บนพื้น

 

「อ้กกิคุนาเระ ♥ อกกิคุนาเระ ♥」

 

อาวะที่นะได้ถูกสั่งโดยผมให้ช่วยตัวเอง แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอถูหน้าอกของเธอด้วยสองมือ

 

「อ้กกิคุนาเระ ♥ อกกิคุนาเระ ♥」

 

แม้ว่าเธอจะเปลี่ยนเป็นสีแดงสว่างจากความอาย เธอสามารถที่จะจับหน้าอกของเธอด้วยสองมือและถูมันอย่างระวัง ระหว่างที่พูดนั่น

เธอทำอะไรน่ะ? ผมควรจะบอกให้เธอแสดงการช่วยตัวเองให้ผมดูนะ

 

「เฮ้ อาซาฮินะ นี่เป็นการช่วยตัวเองของเธอเหรอ」

 

ระหว่างที่จูบลิ้นของทามะมูชิ ผมพ่นคำออกไปสู่อาซาฮินะ

 

「ใช่ ♥ นี่เป็นการออกกำลังเตรียมตัวก่อนจะช่วยตัวเอง ♥ ชั้นทำมันก่อนจะช่วยตัวเองตลอด ♥」

「อะไร? การเตรียมตัวเคลื่อนไหวเหรอ?」

「ใช่ ♥ ชั้นได้ยินมาว่ามันทำให้หน้าอกใหญ่ขึ้น ♥」

「……เอ้ะ?」

 

เมื่อผมได้ยินคำพูดของอาซาฮินะ จู่ๆผมก็ทำเสียงที่โง่เขลา

ผมแอบดูหัวใจเธอ หลังจากนั้น ภาพได้เข้ามาที่สมองของผม วันแห่งความพยายามที่ไม่เหน็ดเหนื่อย

วันที่ฝนตก มันทีลมแรง วันที่หิมะตก เธอถูหน้าอกเธอโดยไม่พักต่อไป

ระหว่างที่พูด “อ้กกิคุนาเระ อ้กกิคุนาเระ”

ไร้เหตุผล…

 

「ชั้นอยากจะถูกรักโดยโมทาโร่และอยากทำให้หน้าอกใหญ่ขึ้น ♥ แต่ชั้นโง่ ♥ ชั้นพยายามจะจำความรู้สึกของโมทาโร่ ♥ แต่โมทาโร่บอกชั้นว่าชันแบน ดังนั้น ชั้น ชั้น ชั้นอยากจะทำให้นมชั้นใหญ่ขึ้นจริงๆ… ♥」

 

อาซาฮินะได้ยิ้ม เธอยิ้มและร้องไห้ และเธอได้ถูหน้าอกของเธอระหว่างที่ร้องไห้

เธอสารภาพกับผมว่าเธอกังวลเกี่ยวกับหน้าอกที่เล็กของเธอ และได้ออกกำลังการนมเธอ

มันต้องน่าอายมากพอที่จะร้องไห้ มันน่าอายมากจนตายจะยังดีกว่า

อย่างไรก็ตาม เธอได้จริงใจ และได้แสดงให้ผมดูถึงสิ่งที่ควรจะถูกซ่อน

 

「ยิ้มคือกุญแจ ♥ และมันสำคัญเมื่อเวลาพูดต้องใส่ใจเข้าไป ♥ และถ้าชั้นทำไปเรื่อยๆโดยไม่ยอมแพ้ ชั้นมั่นใจว่าซักวันนึง… ♥」

 

เธอยิ้มระหว่างที่พูดอย่างนั้น

 

「อ้กกิคุนาเระ ♥ อ้กกิคุนาเระ ♥」

 

น้ำตาเอ่อล้นมาจากตาที่มันดูมีความตั้งใจที่สูง และระหว่างที่น้ำตาได้ไหลผ่านไปที่แก้มของเธอ เธอยังยิ้มและให้กำลังใจตัวเอง

 

「ฟุกุ!」

 

ทามะมูชิที่มีเอ็นใส่เข้าไปในน้องหนูเธอหยดน้ำตาออกมา ระหว่างที่จับปากของเธอด้วยสองมือ

แม้ว่าเธอถึงจุดสุดยอด เธอช่วยไม่ได้นอกจากร้องไห้เมื่อเธอเห็นรูปลักษณ์ที่เจ็บปวดของอาซาฮินะ

 

「อ้กกิคุนาเระ ♥ อ้กกิคุนาเระ ♥」

 

ผมได้ยินเธอให้กำลังใจตัวเอง

 

「อ้กกิคุนาเระ ♥ อ้กกิคุนาเระ ♥」

 

เห็นตาที่เอ่อล้นไปด้วยน้ำตา

 

「อ้กกิคุนาเระ ♥ อ้กกิคุนาเระ ♥」

 

ด้วยหน้าที่ยิ้มแย้ม

 

「อ้กกิคุนาเระ ♥ อ้กกิคุนาเระ ♥」

 

ไม่ หยุด

 

「อ้กกิคุนาเระ ♥ อ้กกิคุนาเระ ♥」

 

ได้โปรดหยุด

 

「อ้กกิคุนาเระ ♥ อ้กกิคุนาเระ ♥」

 

ไม่ว่าผมจะแย่แค่ไหน

 

「อ้กกิคุนาเระ ♥ อ้กกิคุนาเระ ♥」

 

อย่างที่คาดได้

 

「อ้กกิคุนาเระ ♥ อ้กกิคุนาเระ ♥」

 

มันเจ็บปวดที่จะเห็นมัน

 

「อ้กกิคุนาเระ ♥ อ้กกิคุนาเระ ♥」

 

มันเจ็บปวดที่จะดูมัน

มันสมควรจะเป็นการเล่นกับเธอ แต่ในท้ายที่สุด ผมได้รับความเสียหายทางจิดใจมากกว่าเดิม

หลังจากนั้น แมลงที่ดูเหมือนด้วงที่ทามะมูชิเรียกมาจากบ้านได้มาถึง และเข็มพิษ ได้ทำให้อาซาฮินะขยับไม่ได้สำเร็จ

พูดถึงแล้ว พิษของผึ้งทำให้กล้ามเนื้อขยับไม่ได้

บางอย่างเหมือนยาสลบไม่ได้ผลกับอาซาฮินะ ดังนั้นทามะมูชิดูเหมือนจะตัดสินใจ ที่จะผ่อนคลายหรือทำให้กล้ามเนื้อขยับไม่ได้

ผมดีใจที่มันได้ผล

อย่างไรก็ตาม――

 

「อ้กกิคุนาเระ ♥ อ้กกิคุนาเระ ♥」

 

ตัวของอาซาฮินะที่ถูหน้าอกของเธอระหว่างที่ร้องไห้และยิ้มยังติดอยู่ในหัวผม

มันเจ็บปวดและทำให้หัวของผมเจ็บ

ผมรู้ว่าเธอกังวล แต่ผมไม่เคยคิดว่าเธอทำการออกกำลังกายนมโดยไม่หยุดซักวัน

มากกว่านั้น…

อาซาฮินะได้แบนมากกว่าก่อนหน้าจากผลจองแมลงที่อยู่ในตัวเธอ แต่เธอได้แบนอยู่แล้ว

นั่นคือความจริง

 

การออกกำลังการหน้าอกเธอมันไร้ความหมายโดยสิ้นเชิง…

อาซาฮินะผมจะช่วยเธอครั้งนี้

ผมจะถามทามะมูชิว่าเธอทำอะไรบางอย่างเกี่ยวกับหน้าอกของเธอได้มั้ย

ผมช่วยไม่ได้นอกจากจะคิดนั่น

 

 

 

เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite

«TLN: อาซาฮินะผู้น่าสงสาร»

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord