ตอนที่ 9

 

「ชั้น โทโมเอะ โทโมเอะ ยูกะ」

 

ยูกะนั่นได้แนะนำตัวเธอเองระหว่างที่เธอเดินข้างหลังผม

ผมบังคับยูกะให้เสนอตัวเธอแลกกับการช่วยอาซาอินะ จากนั้นเธอแนะนำตัวในท่าทางทีเชื่อฟัง หัวของเธอต้องน้อตหลวมแน่

เหมาะกับภาพลักษณ์เธอ, ผมเข้าใจเลยว่าทำไมคนพวกนั้นรังแกและกระทำชำเราเธอ

 

「แล้วเธอล่ะ? เธอบอกชื่อชั้นได้มั้ย?」

 

ยูกะพูดระหว่างที่ระหว่างที่เร่งฝีเท้าเธอ จากนั้นจับมือทั้งสองของเธอไปที่หลังผม และมองขึ้นมาหาผม หน้าอกที่ใหญ่ของเธอสั่นไหวเพราะเธอยื่นมือออกมาจับ จากนั้นเธอทำผมอารมณ์ดีขึ้นด้วยตาที่มองขึ้นมาของเธอ ผมกลืนน้ำลายโดยสัญชาติญานให้กับรูปลักษณ์นั่น

สาวคนนี้ดูน่ารักแต่การกระทำของเธอก็น่ารักด้วย มากกว่านั้น, เธอไม่ใช่แค่น่ารักแต่กระตุ้นต่อมซาดิสม์ของผมด้วย ที่ทำให้ผมคิดแบบนั้นคือผ้าพันแผลที่ตาขวาของเธอ เพราะเรื่องนั้น ผมได้คิดจะทำร้ายเธอโดยสัญชาติญาน

มันธรรมมชาติ ผมเดาว่า ผมเห็นเป้าหมายได้ ถ้าเธอเป็นหัวกลวงโดยธรรมชาติ งั้นเซ็นไปก็ทนมันไม่ไหวด้วย

แม่ง เซ็นไปนั่นได้ของอร่อย ใครเอาความบริสุทธ์เธอไป? ผมรู้สึกโมโหนิดหน่อย

 

「ซูซูฮาระ」

 

อา, ผมอยากทำเธอไวๆแล้ว ผมตอบยูกะระหว่างที่มีความคิดแบบนั้น

 

「ซูซูฮาระ-คุง?」

 

ยูกะพึมพำนามสกุลผมเมื่อเธอมองผมด้วยสีหน้าที่จริงจัง, ผมก้มหัวระหว่างเดิน

 

「นายจะปกป้องอาซาฮินะ-ซังใช่มั้ย?」

 

เธอขอร้องผม

‘ชั้นอยากให้เธอปกป้องอาซาฮินะ’ นั่นคือที่จะพูดถ้าเธอรับข้อแม้ที่ผมเสนอได้ มันเหมือนกับให้เธอยอมรับข้อตกลงและเงื่อนไขการใช้งาน

แม้ผมจะพูดว่าเธอตัดสินใจได้หลังจากผมปกป้องอาซาฮินะ, มันดูเหมือนว่าเธอได้ตัดสินใจที่จะตอบตกลงก่อนเธอจะเห็นมัน

นั่นคือความเชื่อง่ายๆของเธอดังนั้นผมสามาถโกหกและกระทำชำเราเธอได้ตามที่ผมต้องการ

นอกเหนือไปกว่านั้น, มันจะมีปัญหาถ้าอาซาฮินะไปถึงก่อนพวกเรา

เธอจะเป็นแค่สิ่งกีดขวาง ผมควรจะไปก่อนและกำจัดนักเลงทันที

 

「ตำแหน่งคือที่ไหน?」

 

ยูกะข้างหลังผมหยุดเมื่อผมถามคำถามเธอ

 

「ร้านเกมในตัวเมือง」

 

เธอตอบ

 

อึ๋น?

 

ผมเอียงหัวแหละหยุด และมองดูที่ยูกะชี้

ร้านเกมในตัวเมือง? ยังไงซะ, ผมก็โอเคกับเรื่องนั้น

 

「ไม่ใช่อีกทางเหรอ?」

 

ผมถามระหว่างที่มองไปที่ที่ยูกะชี้

 

「ใช่ ไม่ใช่อีกทางแต่เป็นทางนี้」

 

ยูกะพยักหน้าและชี้จากข้างหลังผมอีกครั้ง

รอเดี๋ยวก่อน ให้เวลาผมแปปนึง ผมโอเคที่ถูกเรียกไปที่ร้านเกมในตัวเมือง ไม่ใช่เรื่องนั้นแต่ー

 

「งั้น, งั้น, อาซาฮินะเดินไปไหน?」

 

นั่นใช่แล้ว อาซาฮินะได้ไปข้างหน้า แต่ทิศที่ตรงกันข้ามจากในเมือง

 

「ช-ชั้นไม่รู้แต่เธออาจจะมีธุระต้องไป?」

 

ยูกะเอียงหัวและบอกว่าเธอไม่รู้

เธอไม่มีบรรยากาศที่จะเลื่อนปัญหาเกี่ยวกับนักเลงเพราะเธอมีธุระอื่น เธอตั้งใจจะพุ่งไปหานักเลงด้วยความตั้งใจที่จะตาย

เดี๋ยว? เป็นไปได้มั้ยว่า?…

 

「ยูกะ-จัง, เธอไม่ได้บอกอาซาฮินะว่าเป็นที่ไหนเหรอ?」

 

เมื่อผมถาม, ยูกะเอียงหัวของเธอและปากเธอเป็นสามเหลี่ยม

 

「ชั้นไม่ได้บอก!」

 

จากนั้นตะโกน

ผมกะแล้ว

สาวนั่นพุ่งไปโดยไม่รู้ว่าจะไปทางไหน?

อาซาฮินะ? ตั้งใจจะไปที่ไหนวะ?

 

ผมนำยูกะและมองหาอาซาฮินะ

แม้ว่ามันจะมีแสงเล็ดออกมาจากหน้าต่างของบ้าน ความมืดก็ยังไม่เปลี่ยนมันปรกติจะยากที่จะมองหาอาซาหินะภายใต้สภาวะสุดโต่งแบบนี้

แต่ผมมีสายตาที่ดีไม่ว่าจะเป็นกลางวันหรือกลางคืน ผมสามารถรู้สภาพแวดล้อมเม้มันจะมืดสนิท แม้ผมไม่รู้ว่าทำไมผมมองเห็นชัดในความมืด แต่มันช่วยไม่ได้ที่ผมทำได้

 

「ชั้นโทรตามเธอได้มั้ย」

 

ยูกะผู้ที่นำผมขณะที่วิ่งอย่างสิ้นหวัง, ถาม

นมที่ไหญ่ของเธอเด้งเป็นผลจากที่เธอวิ่ง ผมจะกระตุ้นอารมณ์ปรกติแล้ว แต่ผมใช้ความสามารถเพื่อมองหาหาซาฮินะดังนั้น “ข้างใน” ของนมที่ใหญ่ของเธอน่าเกลียดเมื่อมอง

ฮ่าา, โถ่, ผมจะดีใจถ้าความสามารถนี่ไม่พัฒนาและแค่มองเห็นทะลุเสื้อ

ผมอยากจะเห็นนมเด้งๆของเธอแต่ผมไม่อยากเห็นอะไรที่แขยง แต่ผมมองโดยไม่ตั้งใจทุกครั้งที่นมใหญ่ของเธอสั่น

 

「ทำไมไม่หยุดความคิดที่จะโทรเรียกเธอล่ะ?」

 

อยากเห็นนมเด้งๆของเธอไม่ว่ายังไงก็ตาม, ผมตอบเธอระหว่างที่มองสิ่งที่แขยง

 

「ทำไมล่ะ?」

 

ยูกะถามอีกครั้ง

ทำไม? นั่นไม่ชัดเหรอ

 

「ชั้นว่าอาซาฮินะจะไม่หยุดแม้เธอจะถูกพบ นั่นทำไมเธอจะไม่มาแม้เธอโทรเรียก, และเธอบอกตำแหน่งเธอไม่ได้เมื่อเธอไม่มา ยังไงก็ตาม, ถ้าเธอรู้ว่าเราตามเธออยู่ เธอจะระวังตัว」

 

ผมหาเธอได้แม้เธอจะซ่อน แต่, มันจะง่ายกว่าที่จถเจอเธอเมื่อเดินบนถนน

 

「อา, เห็นแล้ว, เข้าใจแล้ว」

 

ผมกล่อมยูกะได้ด้วยบางอย่าง และเธอสามารถคิดได้ด้วยสมองเธอเล็กน้อย

 

ผมรู้ทางที่อาซาฮินะไปดังนั้นถ้าไปตามทางเดิน, ผมคิดว่าจะเจอเธอทันที

จากนั้น, ผมเจออาซาฮินะทันทีอย่างที่คาด

 

「ช-ชั้นจะทำอะไรดี…?」

 

นั่งยองๆ ที่มุมถนนอาซาฮินะพึมพำอย่างกระวนกระวาย ยูกะและผมซ่อนตัวเราอยู่หลังเสาไฟฟ้า

 

「ชั้นพุ่งออกมาโดยไม่รู้จุดหมาย…」

 

อาซาฮินะพึมพำในความกังวลและปล่อยถอนหายใจมา

อาซาฮินะดูฉลาดภายนอก แต่ดูใกล้ๆแล้ว, เธอไปโรงเรียนโดยมีไวเบรเตอร์อยู่ในรูตูดเธอ, ถูกข่มขืนโดยง่ายโดยผม, ซื้อไอติมสามลูกแม้ว่าจะกินไม่หมด

จากนั้น, เธอพุ่งออกมาโดยไม่รู้เป้าหมาย, และตอนนี้นั่งยองๆที่มุมถนนกระวนกระวาย

เป็นไปได้มั้ยว่าเธอคือไอโง่?

 

「ได้โปรดอย่าคิดว่าอาซาฮินะ-ซังเป็นเจ้าโง่!」

 

ยูกะกระซิบบอกผมระหว่างที่มีสีหน้าตั้งใจ

อา, มันเล็ดออกมาทางหน้าผมเหรอ? ไม่, ไม่ว่าจะคิดยังไง เธอก็คือไอโง่

 

「แม้ว่าชั้นติดต่อยูกะ…เธอจะไม่บอกชั้นอย่างเชื่อฟัง ชั้นหามันได้ด้วยตัวเองแต่ชั้นไม่รู้เลยว่าจะเริ่มที่ไหน…」

 

อาซาฮินะบ่นระหว่างที่เธอใช้มือถือและนั่งยองๆ เธอจับหัวของเธอแล้วปล่อยถอนหายใจ ผมมองอาซาฮินะที่เป็นแบบนั้น จากนั้นเธอเหมือนจะคิดอะไรออก หายใจเข้าลึกๆ, แปะหน้าอกที่เล็กเป็นไม้กระดานของเธอ

 

「ชั้นอยู่นี่! ชั้นจะไม่หนีหรือซ่อน! ออกมา!」

 

ตาเบิกกว้าง, อาซาฮินะตะโกน เสียงได้ก้องไปในย่านที่อยู่อาศัย สุนัขที่ตกใจได้เห่า

เธออายที่เธอตะโกนเอง? อาซาฮินะอยู่ไม่สุข

เธอทำห่าอะไรของเธอ? เธออย่ากจะทำอะไรวะ?

 

「ป-โปรดอย่าคิดว่าอาซาฮินะเป็นไอโง่」

 

ยูกะกระซิบดุผมและเธอมองขึ้นมาอย่างโมโห

ทั้งหมดนี่เพราะยูกะรู้สึกติดค้างกับอาซาฮินะ

เธอทรยศอาซฮินะ แต่กระนั้นอาซาฮินะยกโทษให้เธอ มันไม่ใช่แค่จะเรียกว่าเพื่อนแท้, ยูกะอาจจะเป็นผู้ศรัทธาของอาซาฮินะได้ มันดูเหมือนเธอจะปกป้องอาซาฮินะอย่างทั่วถึง

แตเธอ, คิดแบบนั้นจริงๆเหรอ? ไม่ใช่ว่าเธอเป็นไอโง่เหรอ? เฮ้

ยังไงซะนั่นก็โอเค มันสะดวกสำหรับผมถ้ายูกะต้องอาศัยอาซาฮินะ ถ้ายูกะอาศัยอาซาฮินะระดับนึง ผมใช้อาซาฮินะเป็นข้ออ้างและทำอะไรกับยูกะก็ได้

 

「ยูกะไม่ได้ทรยศชั้น! เธออยากจะอยู่กับชั้น! นั่นทำไมชั้นต้องไป! ชั้นต้องไปอยู่ด้วยกันกับยูกะ! แต่ชั้นไม่รู้ว่าที่ไหนนนนน!」

 

อาซาฮินะตะโกนระหว่างที่กระทืบพื้น เห็นอาซาฮินะนั่น ตายูกะเปียกระหว่างที่หน้าแดง จากนั้น, สุนัขบ้านได้เห่าต่อไปในการตอบโต้เสียงตะโกนจากอาซาฮินะ

 

「ตั้งแต่ทีแรก มันผิดที่ให้อาซาฮินะ ยูรอ ออกมา! ออกมา! ชั้นบอกนายว่าชั้นจะไม่หนีหรือซ่อน ดังนั้นนายควรออกมาและรับชั้นไป」

 

อาซาฮินะตะโกนด้วยหน้าที่ย้อมเป็นสีแดง, เธอหายใจแรงหลังจากเธอหยุดตะโกน เธอนั่งยองๆและกอดเข่าของเธอ

 

「ในที่สุดชั้นก็มีเพื่อนแต่แม้อย่างนั้น, ทำไมชั้นตลอดเลย…」

 

เธอบ่นขณะที่สั่น

 

「อาซาー」

「หุบปาก」

 

ความรู้สึกครอบงำเธอเหรอ? ยูกะพยายามจะวิ่งไปหาอาซาฮินะแต่ผมขว้าเธอไว้และปิดปากเธอโดยใช้มือผม

จากนั้นขยำนมเธอในความสับสน

เหี้ย, มันนุ่มนิ่ม นมคือสุดยอดมากๆ

 

「ยูกะ-จัง, ฟังนะ」

 

ยังไงก็ตาม, เธออยากไปหาอาซาฮินะเหรอ? ไม่ถือที่หน้าอกถูกนวดเลยเหรอไง, ผมกระซิบหายูกะที่โมโห

 

「ชั้นจะทิ้งอาซาฮินะให้ยูกะ-จัง ชั้นจะไปขยี้พวกนักเลงเดียวนี้ ดังนั้นชั้นอยากให้เธอดูแลไอโง่นั่นตอนนี้ ไม่ใช่มันอันตรายที่ทิ้งไอโง่ไว้โดยไม่ดูแลเหรอ」

 

ยูกะดิ้นแต่เธอหยุดทำรุนแรงเมื่อเธอได้ยินคำพูดของผม ยังไงก็ตาม เธอตอบสนองคำว่า ‘ไอโง่’ และจ้องผม

 

「แล้ว, ชั้นอยากให้เธอเก็บชั้นเป็นความลับ ถ้าเธอบอกไอโง่นั่นอาจจะอาละวาดและมันจะมีปัญหา」

 

เมื่อผมกล่อมเธอ, คำว่า ‘ไอโง่’ ทำเธอตอบสนอง ผมมันใจว่ายูกะอยากว่าผม แต่เธอพยักหน้า

ยืนยันว่ายูกะพยักหน้า, ผมแยกมือออก

อา, นมมันอันตราย ความรู้สึกนุ่มนิ่มมันอันตราย ผมอยากจะนวดมันตรงๆ

 

「เธอโอเคคนเดียวใช่มั้ย?」

 

คิดว่าเธอจะพุ่งไปหาอาซาฮินะทันที, ยูกะกลับมาหาผมและถามอย่างกังวลใจ

เธอเป็นห่วงชายที่จะทำให้เธอเป็นเพื่อนเย็ดในการแลกกับการช่วยอาซาฮินะ? แค่นิสัยของเธอดีขนาดไหนกัน?

 

「ชั้นจะระวัง」

 

อย่าทำเกินไป

ตอบยูกะด้วยรอยยิ้ม, ยูกะพยักหน้าและไปจากผม จากนั้นเธอวิ่งไปหาอาซาฮินะ แต่เธอได้หยุด

 

「ชั้นจะทำทุกอย่างถ้าเธอปกป้องอาซาฮินะ-ซัง แต่ยังไงก็ตามー」

 

ยูกะหันมาหาผม

 

「ยังไงซะถ้านายไม่ปกป้องเธอ, ชั้น, จะไม่ยกโทษให้นายเลย」

 

ทิ้งข้อความนั้นไว้, ยูกะวิ่งไปหาอาซาฮินะ ผมแสยะยิ้มระหว่างที่ดูหลังยูกะและไปที่ร้านเกมในตัวเมือง

รู้สึกโล่งใจ ผมปกป้องเธอแน่ แต่ในการแลกเปลี่ยน, ผมรอคอยรางวัลสองเด้งนั่น

 

 

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน