ตอนที่ 149

ผมตามแมลงที่บินไปข้างหน้าผม ระหว่างที่พยายามที่จะลบตัวตน

ผมทำเต็มที่ที่จะลบตัวตน แต่เสียงจากเสื้อผ้า และฝีเท้า ดังก้องอยู่ในทางเดินเสียงเหล่านั้นมาจากผม

ริกกะในทางกลับกัน เงียบอย่างสมบูรณ์

ผมถ่วงริกกะ ไม่ใช่หรือ?

ริกกะตอบสนองด้วยการกระตุก และมองผม

――มีเสียงมาจากข้างหน้า ระยะทางประมาณสามสิบเมตร เพราะพี่ไม่ได้ยินอะไรจากข้างหลัง มาสเตอร์ได้โปรดเดินไปข้างหลังเล็กน้อย

ริกกะพูดกับผมในใจของเธอ

ผมพยักหน้า เดินให้ช้าลง และเดินข้างหลังริกกะ

อีกสามสิบเมตร

ถ้าผมโฟกัสความสามารถทั้งหมดของผมไปที่จุดเดียว มันจะอยู่ในระยะ อย่างไรก็ตาม ถ้าผมเน้นความสามารถไปที่จุดเดียวผมจะไม่สามารถดูรอบข้างได้

เพราะยูกะอยู่ใกล้ๆ มันจะเป็นการฉลาดกว่าที่จะเข้าหาศัตรู โดยการรักษา “ตา” ของผมในทุกทิศทาง

เมื่อพูดนั้นแล้ว มารินะ ปล่อยอีงี่เง่าสองคนนั้นและช่วยฉันที่นี่

แม้ว่าความสามารถของผม “เห็น” ใจ ถึงจุดหนึ่ง แต่เมื่อผมพยายามจะดูมัน ผมได้รับการเบี่ยงความสนใจจากมัน

ถ้าใจผมถูกเบี่ยนความสนใจ มันจะสร้างช่องเปิด และทำให้การรุกแรกล่าช้าในกรณีฉุกเฉน

แม้ว่ามันแค่นั้น ผมถ่วงริกกะ นั่นทำไมผมอยากจะใช้สมาธิกับ “ตา” ของผม

นอกจากนี้ ความสามารถผมเป็นทางเดียว ไม่เหมือน “เด็นชิน” ของมาริะ ผมเห็นใจของริกกะ แต่เธออ่านใจผมไม่ได้

ผมเดินลงไปที่ทางเดินซักพัก และผมเห็นคนอยู่ในระยะของความสามารถของผม

มีคนสามคน ทั้งหมดเป็นชาย

หลังจากไม่กี่เมตรต่อไป คนที่ผมตามหา อยู่ในระยะของความสามารถของผม

มันคือยูกินะนะ มันดูเหมือนว่าเธอปลอดภัย

แต่ชุดของเธอฉีกขาด และผิวที่เปิดเผยของเธอช้ำ

มันดูเหมือนเธอถูกซัดนิดหน่อย แต่เท่าที่ผมบอกได้ แผลของเธอ ไม่ถึงชีวิต

และ――

ยูกินะเผชิญหน้ากับชายสามคน หลังยูกินะ สาวคนหนึ่งนอนอยู่ที่พื้น

สาวผมสีเทา มันเป็นกึ่งสัตว์

「……」

หัวใจของกึ่งสัตว์ไม่เต้น

มันดูเหมือนผมมาสายเกินไปสำหรับกึ่งสัตว์

แต่มันเปลก กึ่งสัตว์นอนอยู่ที่พื้น และไม่มีแผลภายนอก ผมตรวจตัวของเธอและไม่เจอความผิดปรกติ

เป็นไปได้มั้ยว่าเธอตกใจกับการโจมตี แล้วหัวใจวาย?

หรือชายสามคนมีความสามารถแบบนั้น?

ถ้าเป็นอย่างนั้น มันอันตรายที่จะเข้าหาพวกเขาอย่างไม่ระวัง

แต่ ทำไมยูกินะสามารถที่จะสู้?

ความรู้สึกที่แปลกนี้มันคืออะไรกัน

「……อึ๋น?」

ความเย็นในอากาศโดนทั้งตัวของผม และผมไม่สนใจเกี่ยวกับกึ่งสัตว์อีกต่อไปชายสามคนและมารินะอยู่ในยิม และผมเจอตัวของสาว อยู่ใกล้กับเพดาน

ด้วยไม้สั้นๆที่ปากของเธอ เธอถูกจับโครงเหล็กอยู่ สั่น

มันคือโลลิฮินะ

「โอ้ อีงี่เง่านั่น」

ผมไม่รู้ว่าเธอปีนกำแพงยิมได้ยังไง แต่เพราะเธอมีไม้สั้นๆอยู่ในปากของเธอ เธอต้องพยายามที่จะสู้ศัตรู

มากกว่านั้น มีความเป็นไปได้สูง ว่าเธอ “เห็น” ศัตรูใช้พลังเหนือมนุษย์เพื่อโจมตียูกินะ

นั่นทำไมเธอทำตัวโง่เง่า คิดว่าเธอจะสู้กับพวกเขาได้ ด้วยการโจมตีตรงๆ

อีโง่นั่นจะกระโดดมาจากเพดานและโจมตีศัตรู

มันบุ่มบ่าม และไม่มีทางที่เธอจะทำแผนนั้นสำเร็จ เธอจะตายในความว่างเปล่า ผมคิดได้ว่าเธอเป็นอีโง่อย่างเดียว

เธอเกาะกับโครงเหล็กบนเพดานของยิม ร้องไห้น้ำตาแตก สั่นและฉี่แตก

เธอกลัวมาก แต่อีโง่นั่นจะกระโดด

「อ้า น้องสาวของอาซาฮินะ อีโง่นั่น……」

ผมยิ้มและพึมพำกับตัวผมเอง ผมถอนหายใจ และมองเธอ

โลลิฮินะเป็นพวกใจไม่แข็ง และขี้้ขลาด แต่เธอยังเป็นน้องสาวของอาซาฮินะ

ผมช่วยไม่ได้นอกจากจะคิดว่าเธอเป็นอีโง่ แต่เธอค่อนข้างตลก

「ริกกะ!」

ผมเรียกริกกะ และพยายามที่จะวิ่งไปที่ยิม

แต่――

「……งั้นนั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้น」

ผมคิดว่ามารินะถูกกดดันโดยอีโง่สองคน แต่มันดูเหมือนผมผิด

ชายสามคนมองขึ้นไปในความตกใจ ข้างบนหัวมีวงกลมสีทอง

วงกลมนั้นปรากฏขึ้นเมื่อยูกะใช้งานมนต์ ความจริงที่ว่ามันปรากฏที่นั่นหมายถึง……

――เพราะศัตรอยู่ในระยะของความสามารถของซูซูฮาระ ชั้นเชื่อมต่อ “เด็นชิน” กับศัตรู ผ่านตาของซูซูฮาระ และยูกะใช้มนต์ มันดูเหมือนมันจะได้ผล

เสียงของมารินะก้องในสมองของผม

ผมไม่รู้ว่าเธอทำมันได้มั้ย แค่บอกฉันก่อน

ผมบ่นข้างใน ด้วยการถอนหายใจ และตรวจชาย

ชายได้ยืนอยู่ที่นั่นอย่างตกตะลึง

พวกเธอต้องใช้มนต์บนนโลลิฮินะ เธอเกาะโครงเหล็กอย่างแน่นและมันดูเหมือนหยุดพยายามจะ “กระโดด”

นี่เป็นครั้งแรกที่เราใช้มนต์โจมตี โดยการผสมความสามารถของมารินะ ยูกะ และผม

“เด็นชิน” ของมารินะมีความเสียเปรียบที่มันใช้ได้ก็ต่อเมื่อเธอ “เห็น” ศัตรู ตาของผมทดแทนขีดจำกัดนั้นได้ อย่างไรก็ตาม ผมอ่อนแอ แต่ผมต้องเข้าไปใกล้เป้าหมายจนกว่าเป้าหมายจะอยู่ในระยะของความสามารถของผม ตัวตนของริกกะแก้ปัญหาความเสี่ยงนั้น

แต่มันไม่ง่าย

――มันไม่สำคัญถ้ามันเร็ว ถ้าเราชนะได้โดยไม่สู้นั่นจะดีที่สุด

เธอพูดถูก

เมื่อพูดอย่างนั้นแล้ว เกิดอะไรขึ้นกับอาซาฮินะและฮิซูกิ?

――……

เมื่อผมถามมารินะในใจของผม ผมรู้สึกเหมือนเธอถูกดึงไป

อย่าถามมัน

นั่นคืออะไรที่เธอพูดเงียบๆ

ยังไงซะ อะไรวะ ผมจะรับคำพูดของเธอแบบนั้น

มาถึงยิม ผมไปที่ข้างยูกินะ และขอให้ริกกะไปจับโลลิฮินะ

ในทันนที ริกกะปีนขึ้นไปบนเพดาน จับโลลิฮินะที่เกาะโครงเหล็กด้วยมือหนึ่ง และลงมาในทันที

สำหรับ “คนปรกติ” มันจะเป็นการยากสุดขีดที่จะปีนขึ้นละลง และถ้าพวกเขาตกมีความเป็นไปได้สูงว่าเขาจะตาย

เทียบกับริกกะ ผมรู้ว่าเป็น “มนุษย์ธรรมดา” อ่อนแอแค่ไหน

ผมเป็นหนึ่งใน “มนุษย์ธรรมดา” เหล่านั้น

「มันดูเหมือนเธอมีสติ แต่เธอไม่รู้เรื่องรอบข้าง」

ริกกะ ที่มาข้างผมโดยมีโลลิฮินะอยู่ข้างเธอ มองดูผมและพูดขึ้นมา

――มันเป็นอิทธิพลของมนต์ ฉันจะปล่อยมันให้นายจนกว่าเธอจะเข้าร่วมกับเราเพราะเธออาจจะบ้า เมื่อเธอกลับมามีสติ

เสียงของมารินะ ที่ดูเหมือนริกกะจะได้ยินด้วย ริกกะเลยพยักหน้า

「เธอใช้มนต์กับยูกินะด้วยมั้ย?」

เธอส่งเสียง ขณะที่ผมมองดูยูกินะที่นอนอยู่บนพื้น

――ใช่

มารินะตอบคำถามผม

เธอดูไม่เหมือนว่าจะบาดเจ็บสาหัส แต่เธอต้องได้สู้มามาก ชุดของเธออรุ่งริ่ง ผิวของเธอถูกปกคลุมไปด้วยรอยช้ำและรอยถลอก

――ชั้นพยายามะอ่านใจของชายสามคน แต่มันแปลกนิดหน่อย

แปลก?

――ใช่ พวกเขาดูเหมือนจะคิดว่าอลิสตายไปแล้ว

อะไร? หมายความว่าอย่างไร?

――มันดูเหมือนศัตรูรู้แล้วเกี่ยวกับเหตุการสุดท้าย มันดูเหมือนชายที่ถูกฆ่าโดยนานะฟูชิฆ่าอลิสและทามะมูชิแล้ว และชายและกึ่งสัตว์สามคนก็ควรที่จะตายตรงนั้น พวกเขาสมควรจะสู้กันเอง

การโจมตีสองฝ่าย? อะไรวะ

ถ้าเหตุการณ์นั้นถูกรู้แล้ว พวกเขาสรุปได้อย่างไรว่าอลิสและทามะมูชิตายด้วยกัน เมื่อไม่มีศพอยู่ในที่เกิดเหต?

ตั้งแต่ทีแรก ถ้าผมมองดูศพของชายและกึ่งสัตว์ ผมเห็นว่าพวกเค้าถูกฆ่าเพียงฝ่ายเดียวเนื่องจากความต่างในพลังที่ท่วมท้น

ไม่มีสิ่งแปลกอยู่มากมายเมื่อผมคิดเกี่ยวกันมัน

ครั้งสุดท้ายที่เรื่องนี้เกิดขึ้้น ระบบบาเรียที่ถูกสร้างอย่างเชี่ยวชาญได้ถูกใช้งาน ในทางกับกัน กองกำลังที่ส่งมา ขยะ

ผมคิดว่าเพราะพวกเขามีความมั่นใจอย่างแน่นอนกับบาเรีย แต่ไม่ใช่อย่างนั้นหรือ

มากกว่านั้น แม้ว่าศัตรูได้รู้เกี่ยวกับเหตุการณ์ก่อนหน้าแล้ว ข้อมูลที่อยู่ข้างในเป็นข่าวลวง และกองกำลังครั้งนี้ก็ขยะเหมือนครั้งที่แล้ว

――ฉันมีความรู้สึกไม่ดีเกี่ยวกับเรื่องนี้ ได้โปรดถอยทันที

ฉันเห็นด้วย บางอย่างผิดไป นอกจากที่เราทำงานของเราเสร็จแล้ว ฉันจะถอยทันที

「ริกกะ ถอยทันที――」

ระหว่างที่ถามริกกะ ผม “เห็น” ฉากที่ไม่น่าเชื่อ และหมุนตัวด้วยความกระฉับกระเฉง

「นั่นไร้สาระน่า……」

สาวผมสีเงินยืนขึ้นอย่างช้าๆ

สาวกึ่งสัตว์ที่ “ตาย” ยืนขึ้น เหมือนสิ่งที่ทำได้

ไม่ มันไม่ใช่ “สมควร” จะตาย ผมมั่นใจว่าเธอตาย

――ซูซูฮาระ-ซัง!

เสียงกรีดร้องของมารินะก้องในสมองของผม

เธอหมายความว่าอย่างไร ทำไมร่างขยับได้?

มารินะ เธอมั่นใจว่าชายสามคนหมดความสามารถแล้ว?

――ชั้นมั่นมัน! พวกเขาหมดความสามารถโดยมนต์ของยูกะ-ซัง

ถ้าเป็นอย่างนั้น ทำไมร่างขยับ มีคนอื่นที่มีความสามารถหรือ?

ถ้ามันไม่ติดอยู่ในความสามารถของผม งั้นมันเป็นความสามารถควบคุมระยะไกล

ผมโฟกัสความสนใจไปบนสาวผมเงิน และตรวจทุกส่วนของตัวเธอ

「นั่นไง」

ผม “เห็น” จุดสีน้ำเงินเล็กๆใกล้กับหัวใจของสาว

มันคล้ายกับแมลงสีมรกตของทามะมูชิ แต่นอกจากจุดเล็กๆ ผมไม่เห็นอย่างอื่น

ผมมั่นใจว่ามันเป็นการควบคุมระยะไกล แต่มันมีข้อมูลน้อยเกินไป

「หนูจะกำจัดมัน」

ริกะพูดเงียบๆและวางหลังมือไว้ข้างหลัง และดึงมีดเล่มใหญ่ออกมาและทำตัวเธอให้พร้อม

「เดี๋ยว อย่าขยับ」

ผมหยุดริกกะจากการกำจัดสาวที่สมควรจะตายแล้ว

สัญญานเตือนดังอยู่ข้างในผม

วิ่ง

วิ่งเดี๋ยวนี้!

นั่นคือที่มันตะโกน

เราควรจะวิ่งหนีจากที่นี่

――ซูซูฮาระ-ซัง! มันคือนานะฟูชิ-จัง! ฉันไม่รู้ส่าฉันจะอธิบายมันได้ดีมั้ย ได้โปรดพูดกับฉันโดยตรง

เสียงร้องของมารินะก้องอยู่ในสมองของผมและจากนั้น…

――ไม่ว่าอย่างไร ได้โปรดถอย! มีคนที่ใช่ความสามารถที่จะใช้ศพ! มันเรียกว่าหมอผี!

เสียงของนานะฟูชิกองในสมองของผมจาากมารินะ

――มันไม่ได้เป็นความสามารถที่น่ากลัว แต่มีหมอผีคนหนึ่งในโลกนี้ ถ้าเป็นหมอผีคนนั้น นายจะอยู่ในปัญหา! ไม่ว่าอย่างไร ได้โปรดถอย!

โอ้ เอาน่า นานะฟูชิจะกลัวได้แค่ไหนกัน?

หรือ ถ้ามันเป็นคู่ต่อสู้ที่แย่ที่สุด มันเป็นไปได้ที่จะหนีหรือ

「นานะฟูชิ มันเป็นซักพักแล้วนะ」

เสียงที่แปลกก้องอยู่ในยิม มันไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบมัน แต่ผมไม่ชอบ

และต้นทางของเสียงนั้นคือ――

「ชื่อของชั้นคือซีออน ชั้นเป็นหมอผีที่ต่ำต้อย」

สาวที่สมควรจะตาย มองผมอย่างไร้ชีวิตและยิ้้ม

「ชั้นเป็นเพื่อนเก่าของคุดันและมากิริ」

เสียงของสาวไม่ได้ฟังเหมือนเสียงสาว แต่เสียงที่แปลกดังก้องไปในอากาศ

สิ่งมีชีวิตสีดำดิ้นๆ ปกคลุ่มพื้นและกำแพงของยิม

มันเป็นแมลง แมลงจำนวนที่มหาศาล

ที่มากกว่านั้น

「พวกนั้นทั้งหมดเป็นแมลงที่ตายแล้ว……」

พวกมันทั้งหมดกี่ตัวอยู่ที่นั่น? ศากซพแลแมลงที่ตายปกคลุมพื้น กำแพง และแม้แต่เพดาน

แมลงจำนวนมากที่ควรจะหยุดเคลื่อนไหวแล้วขยับเหมือนมันมีชีวิต

นี่เป็นความคิดที่แย่อย่างแน่นอน

ทามะมูชิพูดว่ามันมีขีดจำกัดที่จะควบคุมแมลงได้พร้อมกันในทีเดียว แต่ตอนนี้พลังถูกเพิ่ม เธอควรจะสามารถควบคุมแมลงได้มากกว่าก่อนหน้า อย่างไรก็ตาม ผมไม่มั่นใจว่าเธอจะควบคุมสิบตัวได้พร้อมกันมั้ย

ในทางกลับกัน จำนวนแมลงที่ตายที่หมอผีควบคุมได้นั้นต่างไปอย่างมาก

――ซูซูฮาระ-ซัง! ทามะมูชิ-จังและนานะฟูชิ-จังมุ่งหน้าไปทางนาย! ถ้าการหนีเป็นไปไม่ได้ ได้โปรดใช้วิธีใดวิธีหนึ่งรอดชีวิตจนกว่าพวกเธอจะไปถึง!

อะไร!? หมายความว่าอย่างไร “ทามะมูชิและนานะฟูชิมุ่งหน้ามาทางนี้”!?

อีโง่! ให้พวกเธอทั้งหมดกลบไปตอนนี้! ศัตรูมีความสามารถควบคุมระยะไกล! พวกมันควบคุม ระยะไกล และความสามารถมันทรงพลังเกินไป!

 「นายพูดถูก มันเป็นความคิดที่แย่ที่จะแยกกำลังกัน」   

สาวผมเงินยิ้ม

 ――โอ้ไม่ แมลง! แมลงเยอะเลย

มารินะ!

ไม่มีการตอบเมื่อผมเรียกเธอ เธอต้องถูกโจมตีโดยแมลงที่ตายแล้ว

นั่นแย่ว่ะ ผมไม่รู้ว่าร่างหลักของศัตรูอยู่ไหน และถ้าศัตรูเป็นศพ มนต์หรือใจจะไม่มีเหตุผลอะไรด้วย

ผมไม่คิดว่าเขาโจมตีที่นี่และบ้านของทามะมูชิได้ในเวลาเดียวกัน

มากกว่านั้น ทามะมูชิ และนานะฟูชิ สองอย่างที่สู้กับหมอผีได้ ได้ออกจากข้างมารินะและยูกะ

ริกกะยืนอยู่ตรงหน้าผม ถือมีดใหญ่และเหงื่อไหลอาบแก้ม

มันไม่ใช่ศัตรูที่เอาชนะได้ด้วยกำลังกายภาพ มันเป็นความรุนแรงของจำนวน และศัตรูทั้งหมดตายแล้ว

 「ทำไมนายไม่โจมตีเราทันที?」

ผมวางมือไปที่ไหล่ริกกะ เพื่อเลี่ยงเธอจากการเสี่ยงที่บุ่มบ่าม และถามสาวผมเงิน

 「อีโง่คุดันบอกชั้นว่ามีคนที่น่าสนใจ เธอพูดว่ามีคนที่น่าสนใจ ชั้นเลยมาดู」      

สาวผมเงินตอบด้วยรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า

งั้น นี่เป็นคนที่วางแผนเหตุการครั้งสุดท้ายและครั้งนี้ด้วย

มันหมายถึงเราถูกเล่น

แต่มันยังไม่จบ

ผมมั่นใจว่าคาซะฮานะยังอยู่ที่นั่น แม้ว่าเธอสู้ฝูงของแมลงที่ตายแล้วไม่ได้ อย่างน้อยเธอก็สามารถหนีไปกับมารินะและยูกะได้

ผมเสียการติดต่อกับมารินะ แต่ผมหวังได้อย่างเดียวว่าเธอยังมีชีวิตอยู่

 

 「ชั้นพูดว่าซูซูฮาระ ชั้นมีบางอย่างที่จะพูดกับนาย」      

สาวผมเงินพร้อมรอยยิ้มที่บางบนหน้าที่ไม่มีเลือดของเธอ ด้วยเสียงนั้น ชายสามคนที่ยืนตะลึงอยู่ตรงนั้น ถูกปกคลุมไปด้วยแมลง และในทันทีพวกเขาทรุดไป

สาวยิ้ม

สาวน่าจะขู่ว่าถ้าเราช่วยเธอ เราจะจบเหมือนชายเหล่านั้นในทันที

 「ซูซูฮาระ ชั้นอยากให้นายตายที่นี่ ชั้นจะช่วย “เพื่อน” ของนายถ้านายตายที่นี่」   

หมอผียิ้มและยื่นเงื่อนไข

ถ้าผมตายที่นี่ เธอจะช่วยเพื่อนของผมเหรอ

ผมตกใจมาก สถานการณ์อยู่ในความกินกันไม่ลง แต่ไม่มีอะไรรับประกันว่ามารินะและคนอื่นจะปลอดภันแม้ว่าผมจะยอมรับเงื่อนไข ที่หมอผีเสนอ

ถ้ามีอะไรรับประกัน ผมจะตายเพื่อพวกเธอ แต่ถ้าไม่มีอะไรรับประกัน ผมตายไม่ได้

ผมต้องหาทางออกจากสถานการณ์ที่ไม่น่าพอใจนี้ ไม่วิธีใดก็วิธีหนึ่ง

แต่อย่างที่คาด สถานการณ์นี้……

ไม่เธออยู่ที่นี่ มีบางคนที่มีศักยภาพ ที่จะฝ่าสถานการณ์นี้ได้ และเธอมุ่งหน้ามาทางนี้

ผมไม่รู้ว่าเธอจะมาที่นี่เมื่อไหร่ แต่เราต้องซื้อเวลาให้เธอไม่วิธีใดก็วิธีหนึ่ง จนกว่าเธอจะมาถึงที่นี่

 「ชั้นไม่เชื่อคำพูดของนาย นั่นทำไมชั้นตายที่นี่และตอนนี้ไม่ได้」   

ด้วยนั่น ผมก้าวไปข้างหน้าริกกะ

 「มาสเตอร์!」

ริกกะส่งเสียงของเธอ และผมชี้มือขวาไปที่เธอและหยุดเธอ

มันไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่เธอเอาชนะได้ด้วยกำลัง ณ ปัจจุบันนี้ และอีกฝ่ายเสนอเงื่อนไข พูดอีกอย่าง พวกเขาพยายามจะเล่นกับเรา งั้น ผมอาจจะซื้อเวลาได้บ้าง

 「ถ้านายไม่อยากตาย ชั้นจะแค่ฆ่านายและคนอื่น นั่นโอเคกับนายมั้ย?」      

หมอผีส่งเสียงและเอียงหัวของเขา ระหว่างที่หัวเราะคิกคักอย่างมีความสุข

มองดูหมอผี ผมยิ้มและเปิดมือของผม

 「ชั้นจะมอบมือและเท้าที่นี่ตอนนี้ ชั้นจะให้ริกกะตัดมือและเท้า ในการแลกเปลี่ยน นายกำจัดแมลง และเมื่อเพื่อนของชั้นปลอดภัย ชั้นจะมอบชีวิตให้นาย」   

เมื่อได้ยินคำพูดของผม ริกกะสั่นและกัดฟันอย่างแรง

ริกกะ ทนพี่หน่อย แม้ว่าเธอจะสู้ตอนนี้ เธอจะแค่ตายที่นี่

 「หืมม」   

ได้ยินเงื่อนไขของผม หมอผีส่งเสียงพร้อมมืออยู่ที่คางและหัวเราะอย่างควบคุมไม่ได้

ผมขอร้องล่ะ เข้ามา มันถึงเวลาแล้ว เราต้องซื้อเวลา

 「นอกคอก ตายตอนนี้」   

นั่นเป็นคำตอบที่หมอผีมอบ

ไอลูกเหี้ย มันเป็นทางตัน

งั้นผมจะรับเงื่อนไขตอนนี้

「ได้เลย งั้นชั้นจะตายตอนนี้」   

เมื่อผมตอบอย่างนั้น หมอผียิ้ม

เป้าหมายเดือน 6/66

ค่าเน็ต 200/200

คีย์บอร์ดมือถือ 100/100

พาวเวอร์ซัพพลาย 140/140

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord