141 X-ray Is More Than I Thought

 

ตอนที่ 141

 

ริกกะนำทางเราผ่านทางหนีใต้ดิน และมุ่งหน้าไปที่ทางออก

 

เมื่อเราไปถึงทางออก ริกกะเป็นคนแรกเธออยู่เหนือพื้นดินเพื่อตรวจความปลอดภัย

 

เพราะความสามารถของผม ผมรู้ว่าพื้นดินปลอดภัย แต่ผมอยากจะทำให้มั่นใจ

 

หลังจากที่ริกกะตรวจความปลอดภัย ผมออกไปที่ทางออก ตามมาโดยทามะมูชิ จากนั้นอลิส และในท้ายที่สุดทานานะฟูชิ

 

ทันทีที่ทุกคนอยู่บนพื้น แมงมุมตัวใหญ่ที่ซ่อนอยู่ในต้นไม้ ปรากฏอยู่ตรงหน้าของเราโดยไม่มีเสียง

 

「คยู้ ♥ คยู้ ♥」

 

แมงมุมดูเหมือนจะดีใจที่ได้เห็นเรา แม้ว่ามันแอบมาหาเราโดยไม่มีเสียง

 

ผมรู้สึกรำลึกความหลังอย่างแปลกประหลาด

 

แต่แค่นั้น――

 

「มันเป็นบาเรียที่คิดมาอย่างดีจริง คนที่ตั้งมันค่อนข้างฉลาด」

 

ทางออกของทางลี้ภัยนั้นอยู่ข้างในบาเรียแรกของห้าบาเรีย นี่ทำไมการสื่อสารกับมารินะยังไม่กลับมา แต่บาเรียแรกไม่มีการทำงานที่เป็นบาเรียกายภาพ ถ้าคุณอยากจะออกไป คุณออกไปจากบาเรียได้

 

ถ้าพวกเขาสร้างทางออกของทางหนีข้างนอกบาเรีย มีความเป็นไปได้ที่คนที่มีความสามารถสื่อสารหรือค้นหา จะสังเกตพวกมันและซุ่มโจมตีพวกเขา อย่างไรก็ตาม ถ้าพวกเขาสร้างทางออกของทางหนีข้างในบาเรีย พวกเขาจะไม่ติดอยู่ในเขตของความสามารถสื่อสารหรือค้นหา แม้ว่าเขาจะออกไป

 

นั่นทำไมพวกเขาไม่ได้ทำบาเรียแรกให้มีการทำงานเป็นบาเรียกายภาพ

 

พวกเขาสร้างปัญหามากเพื่อสร้างบาเรียที่ยิ่งใหญ่แบบนี้ แต่กุญแจของแผนเป็นชายที่ตายแล้ว มันเป็นสมบัติที่สูญเปล่าจริงๆ

 

ไม่ ผมเดาว่าผมพูดได้ว่าเขาประเมินผมต่ำไปเพราะเขามั่นใจอย่างแน่นอนในบาเรีย

 

「อลิส」

 

ผมหันไปและมองอลิส ที่ถูกแซนวิชระหว่างทามะมูชิและนานะฟูชิ และมองดูผม

 

「เราจะกลับไปที่ฐานทัพของงเรา แต่ชั้นต้องบอกอะไรเธอบางอย่าง」

 

ผมบอกเธอ และเธอพยักหน้าเงียบๆ ยังถือหัวของคลีเลียใกล้กลับอกของเธอ

 

「”เพื่อน” ที่ฐานแย่กว่าคนตรงนี้ ดังนั้นระวังตัวว่าจะปฏิบัติกับพวกเธอยังไง」

 

อลิสกระตุกกับคำพูดผม

 

「……อ-อะไร?」

 

ในทันทีนั้น หน้าของอลิสซีด เงื่อเย็นไหลอาบแก้มของเธอ และเธอร้องออกมาสั่นๆ

 

มันดูเหมือนว่าเธอกลัวเมื่อเธอได้ยินว่ามีคนอันตรายกว่า แม้ว่าความแข็งแกร่งของริกกะ ทามะมูชิ และนานะฟูชิ แค่นั้นจะเนื้อปรกติไปแล้ว

 

「มันจริงที่มาสเตอร์ชั้นพูด」 (ริกกะ)

 

「ยังไงซะ สมาชิกหลายคนที่นี่กลมกล่อม」

 

「เธอหมายความว่ายังไง “กลมกล่อม”? ชั้นคิดว่าเธอเป็นอีโง่ แต่ที่ซูซูฮาระ-ซามะพูดเป็นความจริง」 (นานะฟูชิ)

 

พวกเธอสามคนส่งเสียงตามๆกัน และอลิสที่สั่นด้วยความกลัว หน้าซีดเหมือนเธอเป็นคนตาย จากนั้นเธอกอดหัวศพอย่างแน่น

 

「โดยเฉพาะระวังมารินะ ถ้าเธอโมโห เธอจะไม่แค่ทำลายเะอ แต่หัวขององค์กรปกป้องจะถูกขยี้」

 

เมื่อผมยิ้ม อลิส ที่มีน้ำตาในตาของเธอ สั่น

 

อลิสรู้ดีกว่าใครๆว่าแม้แต่คนจำนวนน้อย นั้นก็มีกำลังที่จะสู้กับองค์กรใหญ่ และถ้าพวเธอเจอคนที่แย่กว่าที่นี่ มันหมายถึงมีคนที่อยู่ในระดับหมวด เอ ในฐาน

 

ผมไม่ได้พยายามจะทำให้เธอกลัว เมื่อเธอไปที่บ้าน อลิสจะรู้ก่อนเลยว่ามารินะน่ากลัวแค่ไหน

 

「ชั้นเป็นแค่ผู้บัญชาการสนาม ยังไงซะ มันเหมือนกับหัวหน้างาน และมารินะนี้เป็นผู้บัญชาการทั้งหมดของหน่วยเรา พูดอีกอย่างเธอเป็นหัวหน้าเรา」

 

เมื่อได้ยินคำพูดผม เธอกลืนน้ำลาย สั่นด้วยน้ำตาในตาของเธอ

 

เธอดูเหมือนจะกลัว จินตนาการว่าปีศาจจะอยู่ใกล้ๆเธอ

 

ถ้าเธอกลัว มันหมายถึงเธอไม่มีเจตนาจะตายแล้ว

 

เธอไม่สนเกี่ยวกับชีวิตของเธอเอง แต่ชีวิตของนายพลเป็นเดิมพันอยู่ ภาระของความรับผิดชอบได้ถูกวางไปบนไหล่ของอลิส เลี่ยงไม่ให้เธอหาทางออกที่ง่ายอย่างการตาย

 

ผมจะมีปัญหาถ้าผมปล่อยให้เธอตายก่อนผมจะกลับบ้าน

 

「มากลับบ้านกันเถอะ」

 

ด้วยนั่น เราขึ้นไปบนแมงมุม และมุ่งหน้าไปที่บ้านของทามะมูชิ

 

เมื่อเรามาถึงบ้าน ประตูหน้าเปิดเวลาเดียวกับที่มารินะกระโดดออกมา

 

เพราะเราสามารถที่จะสื่อสารกันเมื่อเราออกจากบาเรียแล้ว มารินะรู้ว่าอะไรเกิดขึ้นทุกอย่าง

 

มารินะวิ่งมาหาเราขณะที่เราลงจากแมงมุม และจากนั้นเธอผ่านผมไป

 

มารินะตะโกน และมันเป็นอลิสที่ถูกกอดโดยเธออย่างรุนแรง

 

เธอไม่มีการลังเลที่จะกอดคนแปลกหน้าที่ถือหัวศพ และพูดว่า “ยินดีต้อนรับกลับบ้าน”

 

เธอคิดยังไงเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้น อลิส?

 

อลิสตะลึงโดยการกอดกระทันหัน และไม่เข้าใจสถานการณ์

 

「ตอนนี้ เขาไปในบ้านทันที ให้คลีเลียพักผ่อนในความสงบ」

 

มารินะที่กอดอลิสถอยออกไปจากอลิสอย่างอ่อนโยนและส่งเสียงที่อ่อนโยน ระหว่างที่มองอลิสด้วยตาสีน้ำตาลของเธอ

 

น้ำตาเอ่อล้นจากตาสีน้ำตาลของมารินะ และมันไหลอาบแก้มของเธอ

 

โอ้ ผมกลัว กลัว เธอจะวางคลีเลียเหนือทุกสิ่ง

 

สำหรับอลิส มันจะเป็นดั่งว่าเธอรับความต้อนรับที่ดีที่สุดที่จะจินตนาการได้ ในดินแดนของศัตรู

 

「ธ-เธอคือ?」

 

อลิส ที่แข็งอยู่กับที่จนถึงตอนนั้น ถามมารินะ

 

「ชั้นยูกิ ชื่อคือมารินะ ยูกิ มา เร็วเข้าและเข้าไปในบ้าน」

 

มารินะตอบคำถามของอลิส ยิ้มผ่านน้ำตาของเธอ และวางมือลงบนเอวอลิสอย่างอ่อนโยน จากนั้นเธอชวนอลิสเข้าไปในบ้าน

 

อลิสเริ่มเดินทันที แต่หยุดและมองผมข้างๆ

 

――สิ่งที่นายพูดนั้นเป็นความจริง

 

หลังจากที่พึมพำในใจของเธอ อลิสยิ้มใหญ่ เป็นครั้งแรก ด้วยน้ำตาไหลอาบแกมของเธอ

 

เฮฮ๋ เธอค่อนข้างน่ารักเมื่อเธอยิ้ม

 

「ชั้นไม่รู้จักแม่ของชั้น แต่ชั้นมั่นใจว่าบางคนแบบมารินะจะถูกเรียกว่าแม่ของชั้น」

 

「ใช่ ชั้นไม่รู้มากเกี่ยวกับแม่ด้วย แต่ชั้นคิดอย่างนั้น」

 

ทามะมูชิและริกกะ จ้องหลังของมารินะขณะที่เธอเดินไปที่ประตูและพึมพำ นานะฟูชิยิ้มอย่างมีความสุขกับพวกเธอสองคน

 

แม่

 

แม่ที่พูดว่า “ยินดีต้อนรับกลับบ้าน” แม้ว่าจะกับสัตว์ประหลาด และแม่ที่จะไม่ลังเลที่จะกอดพวกเธอ

 

ด้วยนั่นในใจ ผมตามมารินาและคนอื่นเข้าไปในบ้าน กับ ริกกะ ทามะมูชิ และนานะฟูชิ

 

ผมถึงบ้านแล้ว ผมเดาว่า

 

มันดีที่มีที่ที่จะพูดว่าผมอยู่บ้านแล้ว

 

 

 

TLN:พาวเวอร์ซัพพลายเสียครับ หยุดจนกว่าจะซ่อมครับ

เป้าหมาย

พาวเวอร์ซัพพลาย 0/500