ตอนที่ 7

 

ทะลุซอยด้านหลัง, ผมเข้ามาในป่า

 

มันมีสามจุดเมื่อสู้กับคนจำนวนมาก

หนึ่งคือความได้เปรียบทางภูมิศาสตร์ เผื่อเหตุผลนั้น, ผมตัดสินใจที่นี่ก่อนจะเริ่มสู้ มันจำเป็นที่จะชวนพวกเขามาที่นี่

สอง จะเป็นคุณไม่ควรปล่อยให้คนจำนวนมากโจมตีทั้งหมดในคราวเดียว ไม่ว่าผมจะประเมินความเคลื่อนไหวศัตรูแค่ไหน, มันแค่ชั่วคราว ผมต้องหาจังหวะโจมตี กระนั้นมันไปไปไม่ได้ที่จะไหวกันการโจมตีหลายๆที่ของหลายๆคนในคราเดียวกัน เพราะเหตุนั้น, ความได้เปรียบทางภูมิศาตร์ไง

สามคือผมต้องไม่ทำหมัดผมบาดเจ็บ ผมจะเสียเปรียบอย่างมากถ้าหมัดผมบาดเจ็ม แม้ว่าหมัดจะแข็ง, มันหักง่าย ผมได้ยินว่าเมื่อกระดูกมนุษย์โจมตีเต็มพลัง, มันอาจจะแตกหัก นั่นทำไมมันจำเป็นที่จะเลี่ยงความเสียหายของกระดูกให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้ แต่มันไม่สามารถพูดได้ในสถานการณ์ที่จำเป็น นั่นทำไมมันจำเป็นที่จะต้องป้องกันหมัด

ถ้าคุณถือสามจุดนี้, ความเป็นไปได้ที่จะพ่ายแพ้จะลดลงอย่างหาที่สิ้นสุดไม่ได้

 

ผมหยุดเมื่อผมเข้ามาลึกเข้ามาในป่า, จากนั้นนำมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ จากนั้นนำถุงมือไม่มีนิ้วออกมา มันเป็นบางอย่างที่เล็ดความเป็นชูนิเบียว* แต่เพราะมันปกป้องนิ้วผมได้และในเมื่อใช้มันสะดวก

*TLN ภาวะหลงผิดคิดตนเขื่องของเด็กม.ต้น

ทันทีที่ผมนำถุงมือไม่มีนิ้วออกมาผมได้ยินเสียงฝีเท้าจากข้างหลัง

 

「เฮ้ เฮ้, เค้าเอาถุงมือออกมา ไม่ใช่ว่าเค้าตั้งใจกับมันเหรอวะ」

 

ผมหันไปหาเสียงที่ผมได้ยิน, จากนั้นมีผู้ชายผมบลอนด์มองผมขณะที่มีรอยยิ้มที่หยาบคาย มันมีประมานห้าข้างหลังผู้ชายนั่น จากนั้นเซ็นไปสองคนที่ผมซัดเมื่อวานด้วย

หกคนโดยรวม ที่คุณจะคิดปรกติดแต่มันมีสามคนอ้อมระหว่างที่ซ่อนตัวเองตามต้นไม้ในป่า เก้าคนโดยรวม

มันไม่มีความหมายที่จะซ่อนจากผม, หรือ, มันสะดวกสำหรับผมที่คุณจะซ่อน นั่นทำไมผมถึงแกล้งทำเป็นไม่สังเกตพวกเขาจะได้ไม่สังเกตว่าเขาเสียเปรียบ

จากนั้น, ผู้ชายผมบลอนด์ที่นำมาไม่ต้องถามเลย เค้าแค่ดูสำคัญแต่อ่อนแอมาก ไม่, มันไม่จริงตลอดที่พวกเขาจะอ่อนแอถ้าร่างกายเขาไม่แข็งแรง ดูแข็งแรงและไร้ความปราณี คนพวกนี้ใช้วิธีสกปรกอย่างใจเย็นเพื่อเอาชนะ นั่นเป็นวิธีสู้ของเขา

ผู้ชายผมบลอนด์อาจทำ “มัน” ได้แต่เค้าอยู่นอกคำถ้าเพราะเขาอ่อนแอเกินไป

คนที่แข็งแกร่งที่สุดในกลุ่มนี้ー

 

คือผู้ชายที่ยืนอยู่หลังเซ็นไปสองคนที่ผมซัดเมื่อวาน

 

ผู้ชายผมดำตัวกลางๆ เขาดูปรกติผิวเผินแต่คุณภาพกล้ามเนื้อของเขาต่างไปจากคนรอบข้าง และการเต้นของหัวใจนุ่มนวล เขาไม่ตื่นเต้นในสถานการณ์ที่เขาจะแขวนคอผู้ชายที่มาคนเดียว

ชายคนนี้เป็นหัวหน้าของกลุ่มนี้แน่ๆ

 

「ถอยไป ทาเคนากะ」

「อ๋า?」

 

ผู้ชายสูงปานกลางและตัวปานกลางที่ยืนเงียบๆ เรียกคนผมบลอนด์เมื่อเขาเห็นผมเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้

 

「คนนี้คือคนที่ยำคิโนชิตะและมากิฮาระอย่างสบาย แล้วหน้าของเค้าเปลี่ยนเมื่อเห็นชั้น คนนั้นรู้」

 

ชายตัวปานกลางพูดและเดินมาข้างหน้า ดูเหมือนเขาจะไม่ประเมินผมต่ำด้วยคำพูดของเขา แต่กระนั่นเขาก็ไม่สั่น

คนนี้เป็นคนที่สั่งให้อีกสามคนอ้อมเหรอ?

ยูโดเซ็นไปแข็งแกร่งกว่ามากในแง่ของพลังแต่มันเป็นอีกเรื่องเมื่อสู้กันโดยไม่มีข้อจำกัด

 

「อ-อะไรล่ะชิโรซากิ? นายกลัวปีหนึ่งเหรอ มากกว่านั้น ไอคนที่ดูอ่อนแอนั่น」

 

เมื่อเขาถูกดึงกลับ, ผู้ชายผมบลอนด์ยั่วโมโหผู้ชายตัวกลางๆ ถามว่าเขากลัวเหรอ, คนที่กลัวคือผู้ชายผมบลอนด์

ผูชายตัวกลางๆที่ไม่ดูถูกผมและบอกให้ระวังตัว ผู้ชายผมบลอนด์ต้องกลัวเพราะเหตุนั้น

 

「มาพูดกันภายหลัง อย่าประมาท มาจบมันทันทีเถอะ」

 

พูดสิ่งนั้นชายที่ตัวกลางๆนำไม้เล็กมาจากข้างหลัง

ไม้เล็กมันดูเหมือนจะเป็นท่อแป๊ปที่เหวี่ยงได้ง่าย

มากกว่านั้น, มันมีการพันเทปเพื่อไม่ให้มันหลุดมือ

นายตั้งใจจะตีผมด้วยสิ่งนั้นเหรอ? นั่นโหดร้าย มากกว่านั้น, นายจะใช้พลังทั้งหมดในการทำผมล้มจากตอนเริ่มต้น, นี่อาจจะอันตราย ถ้างั้นー

 

「รับ!」

 

ผมนำมือขวาเข้ากระเป๋าและนำ “มัน” ออกมาและโยนมันสู่ผู้ชายตัวกลางๆ

 

「ถอยไป!」

 

ผูชายตัวกลางๆตะโกนแต่มีแค่ผู้ชายตัวกลางๆที่ตอบสนองและคนอื่นๆได้งุนงง

ควันจากแป้งสีขาวกระจายไปรอบๆ ผมโยนแป้งสาลี รอบข้างได้ขาวเพราะสิ่งนั้น

 

「มึงจะหนีเหรอ!? กูไม่ให้มึงหนี!」

「หยุดทาเกนากะ! ไอนั่นไม่ได้จะหนีー」

 

ผู้ชายผมบลอนด์ส่งเสียงร้องและยกไม้เหล็กขึ้นมาและวิ่งมาที่ผม

ผู้ชายตัวกลางๆพยายามจะหยุดผู้ชายผมบลอนด์แต่ทำไม่ได้เพระวิศัยทัศน์ได้ถูกบดบัง

 

「คนแรก」

 

แป้งกระจายไปเหมือนหมอก ข้างในได้ขาวโพลน, ผมทุบหมัดของผมลงบนท้องของผู้ชายผมบลอนด์

แม้นายจะไม่เห็นผม, ผมเห็นนายได้ชัดเจน

 

「กะฮ่ะ!?」

 

ผูชายผมบลอนด์กระโดดอย่างสง่าแต่เพราะพลังของเค้ามันครึ่งๆกลางๆ, พลังที่โจมตีท้องของเขาเพื่มขึ้นสองเท่ามากกว่านั้น ผู้ล่ากลายเป็นผู้ถูกล่า เพราะการโจมตีสวนจับเขาได้โดยไม่ป้องกัน หมัดผมฝังไปครึ่งหนี่ง

 

「คะหู้, หู้」

 

อ้วกแตกออกมา, ผมล้มผู้ชายผมบลอนด์ที่ทรุด ความเจ็บที่เกือบทำเค้าสลบ และมากกว่านั้นเขาหายใจลำบาก ดังนั้นเขาขยับไม่ได้ไปซักพัก

มา ทีนี้, กี่คนที่จะจัดการได้ด้วยแผนแป้ง

ผมออกจากผูชายผมบลอนด์ทันทีและเล็งไปที่ผู้ชายตัวกลางๆ แต่ดูเหมือนมันยอมแพ้และถอยหลังไป

ผมไม่มีทางเลือกนอกจากสู้กับคนนัน ถ้างั้นー

 

「สอง」

 

ผมไปให้ผู้ชายที่ใกล้ผมและจิ้มหัวเขาเบาๆ

 

「ฮฮิ้」

 

ผู้ชายส่งเสียงร้องเล็กๆเมืองหัวเขาถูกจิ้มโดยวิสัยทัศน์ที่ไม่ชัดเจน จากนั้นเขากันหัวของเขา และท้องของเขาได้ー

 

「เกะฟุ่?」

 

นิ้วมือขวาของผมแทงเข้าไป

มันงานที่จะให้ท้องเป็นเป้าและหมัดจะไม่เจ็บ มันอ่อน ผมใช้ถุงมือไร้นิ้วดังนั้นผมไม่ต้องห่วงแต่มันจำเป็นต้องทำให้มั่นใจ แล้วเส้นประสาทช่องท้องคือที่ที่ทำให้ศัตรูล้มในทีเดียว

 

「เหี้ยเอ๊ย!」

 

เมื่อผมหันไปที่ที่ผมได้ยินเสียง, วิสัยทัศน์ที่ขาวโพลนได้เริ่มจากและผูชายตัวกลางๆเริ่มวิ่งหนี

มีสองคนร่วงไปแล้ว ยังมีเจ็ดคนเหลืออยู่ มากกว่านั้น การโจมตีไม่ทันตั้งตัวของแผนแป้งใช้สองหนไม่ได้ พวกเขาะได้การทรงตัวกลับมาและกระทืบผมแต่ผู้ชายตัวกลางๆเลือกที่จะหนีทันที มากกว่านั้น, เขาทิ้งพวกพ้องของเขา

มันถูกตัดสินว่าเขาจะหนีไม่ได้ถ้าเขาไม่ลองทำ ผู้ชายนั่นมีความสามารถในการเลี่ยงอันตรายที่ดีและยังฉลาดเฉลียว

ผมไม่อยากให้เขาหนีถ้าเป็นไปได้แต่ผมได้เริ่มต้นช้าดังนั้นมันไร้ประโยชน์ถ้าจะวิ่งตามเขา

เขาเป็นศัตรูที่มีปัญหามากกว่าที่ผมคิด

 

「เฮ้, เกิดอะไรขึ้น」

 

สามคนที่อ้อมและควรจะตีประกบได้เห็นแผนแป้งและเปลี่ยนแผน พวกเขาพุ่งเข้ามาขณะที่ร้องตะโกน

 

「นายมันไม่แฟร์! นายโยนแป้งแล้วบังตาเรา」

 

เมื่อแป้งเริ่มจาง, มีผู้ชายจ้องผมด้วยตาแดงก่ำและตอบกลับ

ไม่แฟร์? ผมอยากจะบอกคนที่จะแขวนขอผมด้วยจำนวน, ย้งไงซะมันไม่แฟร์จริงๆ

คนพวกนี้, แม้ว่าพวกเค้าโอเคที่จะใช้วิธีที่ไม่แฟร์, พวกเขาติเมื่อศัตรูใช้วิธีไม่แฟร์คืน

 

「ไม่ใช่ทาเคนากะจบแล้วเหรอ?! เกิดอะไรขึ้นกับชิโนซากิ!」

「เอ๋? ชิโนซากิ? หือห์!?」

 

ทั้งสามคนวิ่งมา พวกเขาคนหนึ่งตะโกนและอีกคนที่ถามเกี่ยวกับรอบๆส่งเสียงที่โงเขลา พวกเขาดูเหมือนจะสังเกตว่าหัวหน้าได้หนีไปแล้วเมื่อพวกเขาถาม

 

「ค-คนคนนี้อันตรายจิงๆ พวกเราไม่ควรลงมือกับเขา…」

 

คนหนึ่งในเซ็นไปที่ผมซัดเมื่อวานส่งเสียงที่สั่นของเขาออกมาด้วยความกลัว มันมีแค่สองคนที่ร่วงแต่แผลทางใจจากเมื่อวานกลับมาที่พวกเขา

โอ้, มันน้อยลงสามคนเพราะหัวหน้าได้หนีไปแล้ว

 

「หุบปากน่ะไอเหี้ย! อย่าไปกลัวกะแค่ปีหนึ่ง」

 

ผู้ชายได้โมโหจากเซ็นไปที่กลัว มันดูเหมือนเป็นหัวหน้าของสามคนที่อ้อมและจะล้อมผม เป็นอันดับสองของความแข็งแกร่งในกลุ่ม คนนี้แน่นอนว่าแข็งแกร่งกว่าคนผมบลอนด์

เขาแข็งแกร่งดังนั้นผู้ชายตัวกลางๆที่เป็นหัวหน้าของกลุ่ม แต่คนออกคำสั่งถูกแบ่งเป็นสอง, มันเป็นความผิดพลาด ถ้าผู้ชายตัวกลางๆเป็นหัวหน้าของกลุ่มหลัก และหัวหน้าของอีกกลุ่ม ถ้างั้นเขาอาจจะสู้ได้ดี มันผิดพลาดที่ให้ชายผมบลอนด์เป็นคนรอบของกลุ่ม

 

「ยังไงก็ตามเอาจำนวนกดดันมันเถอะー」

 

หัวหน้าของอีกกลุมพยายามจะสั่งลูกน้องที่งงอยู่ให้ซัดผมลงแต่ผมไม่ใช่คนนิสัยดีที่จะรอเขาสั่งจบ

 

「ปรึกษากันก่อนซิ สำนึกมันซะ」

 

เมื่อผมเข้าไปใกล้หัวหน้ากลุ่มที่เละเป็นศพในทันตาผมส่งหมัดตรงระหว่างที่สอนให้เขาสำนึก

 

「เหี้ยเอ๊ย」

 

มันใช้เวลานิดเดียวที่ผมจับเขาได้โดยไม่ทันระวัง แต่ผมกดดันเขา หัวหน้ากลุมคลิกลิ้นและกระโดดถอยหลัง จากนั้นหลบการโจมตีของผม

 

「อย่าอยู่นิ่งๆ! มึงควรจะจัดการด้วยจำนวน」

 

ตั้งมั่นจะป้องกัน, หัวหน้าของอีกกลุ่มให้กำลังใจคนอื่น คำพูดของเขาหยาบ, มันไม่ผิดที่จะพูดมัน แต่ยังไงก็ตาม คนอื่นๆไม่ขยับ

การขาดหัวหน้าของกลุ่มหลักเป็นการเสียครั้งใหญ่ ดังนัน, มาทำให้มันงงกว่านี้กัน

 

「นายพูด ‘ห่า เหี้ยเอ๊ย’ตั้งแต่เมื่อกี้ นายอยากได้แมลงจากห้องส้วมเหรอ」

 

ยั่วโมโหหัวหน้าของอีกกลุ่มผมเดินไปด้านข้านเมื่อผมยืนยันว่ามีเส้นเลือดปูดอยู่ที่กระหม่อมของเขา

 

「อ-ไอเย็ดแมมมมม่」

 

หัวหน้าของอีกกลุ่มส่งเสียงที่หน้าสนใจขณะที่เขารับคำยั่วและพุ่งมาที่ผม

พวกเขาไม่รู้ว่าทำไมผมล่อพวกเขามา “ที่นี่”

หัวหน้าของกลุ่มหลักหนีทันทีอาจจะเป็นเพราะเขารู้ว่าผมล่อพวกเขา

 

「ตายซะไอแม่เย็ดดดดดดด!」

 

หัวหน้าของอีกกลุ่มพุ่งมาหาผมและส่งหมัดขวาระหว่างที่ตะโกนด้วยความโมโห

 

「คุ」

 

แต่ทิศของหมัดขวาเปลี่ยนทันทีเพราะผมซ่อนหลังต้นไม้ มีแค่ไอโง่ต่อยต้นไม้เต็มแรงแต่เพระเหตุนั้นー

 

「เอานี่ไป」

「ฮิกกกกกกกกุ!?」

 

เสียงประหลาดดังก้องและหัวหน้าของอีกกลุ่มส่งเสียงที่แปลก

เท้าของผมเข้าไปที่ขาหนีบและหัวหน้าของอีกกลุ่มได้งอตัวมาข้างหน้า เหมือนเตะลูกบอล ผมเตะขึ้นด้วยนิ้วโป้งเท้าโดยใช้แรงผมทั้งหมด

 

「ปาปาปาปาปาเปา…」

 

นั่นเสียงร้องเรอะ? เขาส่งเสียงที่แปลกเหมือนเขาจะทำผมหัวเราะ, หัวหน้าของอีกกลุ่มทรุดลง

ผมทำเกินไปมั้ย? บางทีไข่เขาอาจถูกทำลาย

ยังไงซะ, มันมีใข่สองใบดังนั้นมันสบายผมเดาวา

จับขาหนีบของเขาทั้งสองมือ เขางอเหมือนหนอนที่อยู่บนใบไม้, หัวหน้าของอีกกลุ่มชัก

มันเป็นการโจมตีที่มีผลที่สุดกับผู้ชาย มันกลาง-เป้า เมื่อเขารับสิ่งนี้ไป, มันเป็นไปไม่ได้ที่จะกลับมาในเวลาสั้นๆ ไม่ว่าความแข็งแกร่งในร่างกายจะมากแค่ไหน, ไม่ว่าใจจะแข็งแค่ไหน, เพราะสิ่งนี้มันทำให้คุณไร้ความช่วยเหลือ

 

「อ-อา-อะไรวะ ไอนี่มันห่าอะไรวะ?…」

 

ผมได้ยินเสียงพึมพำ

เมื่อหัวหน้าของอีกกลุ่มจบลงไปอย่างน่าผิดหวังที่เหลือตกอยู่ในสภาวะที่งงอย่างสุดโต่ง

ผมคิดจะอาลาวาดแต่คนพวกนี้ใช้ไม่ได้ ผมแม้แต่ล่อพวกเขามา “ที่นี่”

 

ที่ที่มีสิ่งกีดขวางเยอะ, ที่ที่เข้ากันได้ดีกับความสามารถผมที่สุด ผมกำจัดศุตรูได้เมื่อมันมีสิ่งกีดขวางเยอะและหายไปจากสายตาถ้าผมซ่อนตัวแต่ผมเช็คศัตรูได้ด้วยการมอง

 

มันโอเคแม้แค่แปปเดียว แค่ซ่อนตัวแปปเดียว ถ้าศัตรูลังเลด้วยเรืองแค่นั้น โอกาศได้ถูกสร้างขึ้น ผมจบมันด้วยจากจับโดยไม่ทันตั้งตัว

 

「นายจะทำอะไร?มันไม่มีความหมายที่จะทำต่อไป? ทำไมเราไม่มาคุยและสร้างสันติล่ะ?」

 

ผมพูดระหว่างเข้าหาที่เหลือห้าคนー

 

「กะฮ่ะ?」

 

ผมใส่หมัดเข้าไปในท้องของคนที่เข้าหาได้ใกล้ที่สุด

ผมมองลงไปที่คนที่ล้มและมองขึ้นมาหาสี่คนที่เหลือ จากนั้นผมยิ้ม

 

「ล้อเล่นหน่ะ กูจะไม่ปล่อยมึงไปซักคน โดยเฉพาะสองคนเมื่อวานกูจะซัดมึงมากกว่าเมื่อวาน เพราะดูเหมือนขะไม่สำนึกเลยซักนิด」

「อ้า, อาา…」

「น-นั่นทำไมกูบอกแล้วให้หยุด…」

 

ทั้งสองคนสะดุ้งกับคำพูดผม

ยังมีสี่คนเหลืออยู่ เทียบกับนั้่น, ผมมีคนเดียว แต่ผมได้เปรียบในสถานที่นี้

ผมตัดสินใจจะอาละวาด กระนั้น, ผมรู้สึกหดหู่กับกานเผาไหม่ที่ไม่สมบูรณ์

ผมไม่มีทางเลือกนอกจากคาดหวังสูงกับหัวหน้าของกลุ่มหลักที่หนีไปทันที

 

มันมีแปดคนนั่งตรงๆเปลือยอยู่บนใบไม้ที่ตายจากพื้นดิน, ไม่, มันมีเจ็ด? หัวหน้าของอีกกลุ่มที่รับเตะบอลเข้าไปในไข่ได้ตาเหลือกขาวโผลนและสลบไป มากกว่านั้น เปลือย

ผมถือมือถือต่อคนพวกนี้และถ่ายรูป

อา, โถ่, มันไม่น่าสนใจที่จะถ่ายรูปผู้ชาย หรือมากกว่านั้น, ผมไม่อยากจะเก็บรูปที่น่าเกลียดพวกนี้ แต่ผมต้องคว้าจุดอ่อนพวกเขามา

 

「อุ, ออุ…」

 

ซ่อนดากโดยทั้งสองมือ, พวกผู้ชายมองลงข้างล่างขณะที่คราง สองคนจากเมือวานได้ร้องไห้

พวกเขายังไม่สำนึกมัน, มันดูเหมือนกิ้งกือกระสุนที่พวกเขากินได้ออกผลแล้ว หรือจะพูด, ผมไม่คิดว่าพวกเขาจะกินมัน ดังนั้นผมชะงักนิดหน่อย

คุณปรกติจะไม่กินมันแม้คุณถูกบอกให้กิน ผมล่ะไม่กินคนนึง

 

「งั้น, เกี่ยวกับคนที่ทำนั่นกับยูกะ, จุดอ่อนของเธอถูกคว้าโดยพวกมึงเหรอ?」

 

เมื่อผมถาม, หลายคนได้สะเทือนแต่ไม่มีใครเปิดปาก

 

「อยากแดกกิ้งกือกระสุน หรือจะเอาแมงคาเรือง?」

 

ยิ้ม, ผมถามระหว่างที่เอียงคอ ทั้งหมดนี่มันมีกิ้งกือกระสุนและแมงคาเรืองมากมายในใบไม้ร่วง

 

「ช-ชั้นจะพูด」

「ชั้นจะพูดดังนั้นหยุดเถอะ!」

「พอเหอะแมงคาเรืองผมขอร้อง!」

「ผมไม่อยากกินแมงคาเรือง! ผมไม่อยากกินแมงคาเรืองอีกแล้ว!」

 

หลายคนได้หน้าซีดและร้องอย่างโศกเศร้า

โดยเฉพาะสองคนที่กินกิ้งกือกระสุนได้สิ้นหวัง

ผลของแมงคาเรืองนั้นมหาศาล ถ้ามันเป็นจิ้งหรีดอูฐ, มันผลเยอะกว่านั้นอีก

พวกนั้นอันตราย จิ้งหรีดอูฐมันอันตราย พวกนั้นแม่งน่าเกลียด

 

ขอบคุณผลของแมงคาเรือง, ผมสามารถรวบรวมข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกับยูกะนั่น และเนื้อหาของที่พวกเขาพูดมันโง่เง่าจริงๆ

มันดูเหมือนเป้าหมายของพวกเขาคืออาซาฮินะ ผมเข้าใจได้ถึงระดับหนึ่งเมื่อวาน

พวกเขาอยากได้อาซาฮินะเพราะเธอดูดี แต่มันดูเหมือนอาซาฮินะที่มีท่าทีที่อวดดีนั่น คือเหตุผลที่พวกเขาเก็บมือไป จากนั้นพวกเขาได้ยูกะมาก่อน

ยูกะได้เชื่อฟังเพราะเธอพยายามหยุดเซ็นไป

เธอได้ถูกเรียกและเธอทำตาม จากนั้นเธอโดนรุมเย็ด

พวกเขาถ่ายรูปอนาจารและวีดีโอจำนวนมาก และพวกเขาข่มขู่ยูกะนั่น, เธอได้กลายเป็นของเล่นของเซ็นไป

เธอดูเหมือนต่อต้านตอนแรกเริ่มแต่ดูเหมือนเธอเริ่มยอมแพ้หลังจากซักพัก รู้ว่าพวกเขาจะนุ่มนวลลงถ้าเธอดึงดูดพวกเขา, เธอได้ขึ้นนำและเปิดขาของเธอเอง

พวกเขาได้ลืมเป้าหมายหลักในตอนนั้นเหรอ? หรือเป็นเพราะสาเหตุนั่นทำให้พวกเขาได้รู้สึกว่าได้รับการตอบแทน?

ยูกะนั่นขายอาซาฮินะ เธอพยายามขายอาซาฮินะเพื่อป้องกันเธอเอง

อาซาฮินะอยากจะช่วยยูกะนั้นที่โดนทรมานแทนที่เธอ ยูกะนั้นได้บอกว่าเธอจะคืนการสนับสนุนให้ซักวันหนึ่ง

แต่การคืนการสนับสนุนได้กลายเป็นการคืนการทำร้าย

มากกว่านั้น, เธอไม่ได้ถูกถามแต่แหย่จมูกเธอเข้ามาบอกด้วยตัวเธอเอง

ช่างเป็นเรื่องที่โง่เง่า

อีกอย่าง, มันดูเหมือนสองคนที่ใช้กำลังกับยูกะนั่น เป็นสองคนจากเมื่อวานอย่างที่คาด

 

「อยากแดกแมงคาเรืองมั้ย」

「ม-ไม่เอา! ผมไม่อยากกินแมงคาเรือง!」

「ผมไม่อยากกิน! ผมไม่อยากกินนั่น!」

 

เมื่อผมเสนอแมงคาเรืองให้พวกเขาสองคน, พวกเขาปฏิเสธระหว่างที่ร้องไห้ ผู้ชายอีกคนเลี่ยงหน้าที่สั่นของเขา

 

「มึงไม่อยากแดก?」

「ผมไม่อยากกิน! ผมไม่อยากกินนั่น!」

「ผมจะกินกิ้งกือกระสุน! ดังนั้นได้โปรดเว้นแมงคาเรืองไว้ให้ผมด้วย」

 

ชายสองคนที่สั่นหัวของเขาให้คำถามผมขอร้องอย่างสิ้นหวังให้ผมเว้นแมงคาเรืองให้เขา

เข้าใจแล้ว ถ้างั้นー

 

「มาหาจิ้งหรีดอูฐเถอะー」

「ผมโอเคกับแมงคาเรือง! ผมจะกินแมงคาเรือง」

「ได้โปรดหยุดจิ้งหรีดอูฐนะครับ! โปรดหยุดมันนะครับ!」

 

แม้ว่าพวกเขาบอกว่าไม่อยากจะกินขนาดนั้นก่อนหน้า, ทั้งสองคนบอกอยากจะกินแมงคาเรือง, ชายอีกคนหน้าซีดและสั่น, จากนั้นพวกเขารับแมงคาเรืองที่ผมเสนอ

ผมถ่ายรู้ทั้งสองคนด้วยมือถือ

ภาพที่พวกเค้ากินแมงคาเรืองเปลือยกาย ถ้านี่ได้ถูกเปิดเผย, ชีวิตนักเลงของพวกนี้จะจบ

ว่าแต่, จิ้งหรีดอูฐแข็งแกร่งที่สุด ผมก็ได้ช่วยเพราะผมไม่อยากจะจับมัน มันเป็นสิ่งหนึ่งที่ผมชนะไม่ได้

 

 

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน