ตอนที่ 26

 

ยืนอยู่ตรงหน้าอ่างล้างหน้า, ผมนำแว็กซ์ผมออกมา

 

「กี่ปีแล้วที่ชั้นซื้ออันนี้มา?…」

 

ผมพึมพำขณะที่ผมมองดูภาชนะบรรจุแว็กซ์ใส่ผม ในมือขวาของผม

กีปีมาแล้ว? มันได้นานขนาดนั้น

ผมซื้อแว็กซ์ใส่ผมนี้ก่อนวันวาเลนไทน์

ผมไม่เคยคิดว่าจะได้ช็อคโกแลต เพราะทั้งหมด, มันไม่มีสาวเข้าหาผม ไกลจากการมอบช็อคโกแลต

ยังไงก็ตาม, แม้ว่าผมอยากจะฝัน จนหมายพร้อมช็อคโกแลตในที่เก็บรองเท้า หรือโต๊ะของผมเมื่อผมไปที่โรงเรียน

“โปรดมาที่ลานหลังโรงเรียน” เขียนอยู่บนจดหมาย, อิย้าาา, ผมหมดท่า, มีความสุขระหว่าแสดงความเขินอาย, บางอย่างแบบนั้น

ดังนั้นผมเลยเซ็ตผมด้วยแว็กซ์ใส่ผมเป็นครั้งแรกในวันวาเลนไทน์, ผมไปที่โรงเรียน, และมาที่บ้านมือเปล่า

ตั้งแต่นั้นมา, ผมผนึกแว็กซ์ใส่ผมนั่นไว้

ไร้สาระ ไม่มีทางที่ความฝันนั้นจะเป็นจริงได้ แม้ว่าคุณจะฝัน, ความเป็นจริงจะแค่ทำให้มันไร้ประโยชน์ ผมคิด

แต่ อย่างไรก็ตาม, เวลาที่จะปลดปล่อยผนึกได้มาถึง

หลังจากผมข่มขืนอาซาฮินะ, ผมใช้เธอเพื่อจะทำให้ยูกะเป็นทาสของผม

มารินะอุทิศตัวของเธอให้ผมเพื่อแฟนหนุ่มของเธอ

ใช้ความรู้สึกผิดที่ทอดทิ้งยูกะ และเธอได้เป็นหนูทดลอง

ผมเอาเปรียบจุดอ่อนของเขา และให้พวกเขาตามผม

แต่ยูกะต่างอ่อกไป

เธอยอมผมเพื่อช่วยอาซาฮินะจะมีความหมายเหมือนกันทั้งสองคน

แต่เธอไม่ได้ตามผมอย่างไม่ต้องการ ผมรู้เท่านั้น

เธอซาบซึ้งผมดังนั้นเธออาจจะตกหลุมรักผม ถ้ามันเป็นยูกะー

 

「ถ-ถ้าชั้นจัดผม, เธออาจจะสังเกตมัน…」

 

พึมพำขณะที่หัวใจเต้น, ผมเปิดฝาของแว็กซ์ใส่ผมและใส่มันไปที่นิ้ว

ตอนนี้, บางที, ผมจะมีความสุขกับความหนุ่มเป็นครั้งแรก

 

เตรียมตัวไปที่โรงเรียน, ผมไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อกินอาหารเช้า

เข้าห้องนั่งเล่น, ผมเห็นแม่ทำอาหารเช้าอยู่ในครัว

 

「สวัสดีตอนเช้า」

 

ทักทายเธอ, แม่มองขึ้นมาและเห็นผม

 

「ส-สวัสดีตอนเช้า, โมตะ」

 

แม่ตอบการทักทายกลับด้วยรอยยิ้ม แต่, มันเย็นชาบางอย่าง

เหตุผลคือผม ผมใช้ความสามารถอย่างประมาทในทางของผม มันไม่มีประโยชน์จะเสียดายมัน ผมยังเด็ก สามัญสำนึกยังไม่ได้รับรู้สำหรับเด็น, ดังนั้นมันเป็นไปไม่ได้ที่ผมจะเข้าใจว่ามันเป็นพรสวรรค์ที่ผิดปรกติ แม้ผมจะถูกบอกอย่างนั้น

หลังจากเข้าโรงเรียน, ผมใช้ความสามารถตามใจ จนผมได้รับสามัญสำนึก ผมถูกปฏิบัติเยี่ยงสัตว์ประหลาดในโรงเรียนเพราะสิ่งนั้น แต่คนใกล้ชิดที่ผมติดต่อด้วยคือพ่อแม่ของผม

ผมใช้ความสามารถในทางที่ไม่สังเกตโดยผู้คนเมื่อผมเรียนรู้สามัญสำนึก แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่มันถูกยกเลิก

ขอบคุณสิ่งนั้น, พ่อแม่ของผม, โดยเฉพาะแม่ผู้ที่ติดต่อกับผมมี่ท่าทางที่เย็นชามาก

ยังไงซะ, ผมยังขอบคุณพวกเขาที่ไม่พาผมไปโรงพยาบาลเพื่อเป็นสิ่งทดลอง, หรือโยนผมเพราะผมเป็นสัตว์ประหลาด

 

นั่งเก้าอี้ของผม, ผมกินอาหารเช้าอย่างเงียบๆ

แม่นั่งตรงหน้าผมก็เงียบด้วย ผมปรกติแล้วจะตอบถ้าเธอคุยกับผม แต่มันหายากที่แม่จะพูดกับผม

 

「ม-โมตะ」

 

ยังไงก็ตาม, แม่เริ่มพูด ผมมองขึ้นมาที่หน้าเธอด้วยความตกใจ

 

「ผมของเธอเท่」

 

แม่พูดด้วยรอยยิ้ม

 

「ย-ยังไงซะ, ผมรู้สึกเหมือนอยาก…」

 

ตอบแม่ด้วยรอยยิ้ม, ผมถอนสายตาของผม

หัวใจผมเต้น ใครจะคิดว่าเธอสังเกตผมของผม? ไม่, ผมคิดว่าเธอจะแค่เงียบแม้เธอสังเกต

 

「ใช่」

 

แม่ส่งเสียงเมื่อได้ยิน

บทสนทนาจบด้วยสิ่งนั้น

แค่อะไรที่แม่ผมคิดอยู่? เธอคิดกับผมยังไง?

แม้ว่าผมยังไม่ได้แนะนำตัวมารินะกับแม่, เธอน่าจะรู้ถึงตัวตนเธอ เพราะทั้งหมดนี่เธอมาที่บ้านผมทุกวัน แต่แม่ไม่ได้ถามอะไร ผมจะโกหกเมื่อแม้ว่าเธอจะทำ

แม้ผมมีความอยากที่จะยืนยันข้างในตัวแม่ของผม, ผมหยุดมัน

ผมใช้ความสามารถตามต้องการแต่ผมไม่เคยใช้มันกับพ่อแม่

บางทีเป็นเพราะมันน่ากลัว ผมกลัวว่าผมจะรู้ว่าผมถูกไม่ชอบ

 

ผมดื่มกาแฟเมื่อกินอาหารเช้าเสร็จ, จากนั้นอินเตอร์โฟนได้ดัง

 

「เป็นไปได้มั้ยว่ามันคืออิโตะ-ซัง?」

 

แม่ล้างจานอยู่ในครัว, สงสัยว่าเป็นใครและออกมาจากครัว

อินเตอร์โฟนจะไม่มีความหมายถ้าคุณไปตรงหน้าประตูเลย แม่ผมเป็นแบบนั้น

ไม่นาน, ผมได้ยินเสียงแม่จากประตู คนที่มาเป็นเพื่อนบ้าน, อิโตะ-ซังอย่างที่แม่คาดเหรอ? ดูเหมือนเธอคุยอยู่ที่ประตู

มันเป็นเพราะแม่ผมไปจากบ้านทุกสุดสัปดาห์เพื่อดูแลพ่อของผมที่หยุดงาน เพื่อเหตุผลนั้น, เพื่อนบ้านมาทุกเช้าวันจันทร์

 

『ย-ยินดีที่ได้รู้จัก ช-ชั้น ค-ค-ค-คือพ-เพื่อนของซูซูฮาระ-คุง, ท-ท-โทโมเอะ ยูกะ』

 

ผมพ่นกาแฟออกมาเมื่อผมได้ยินเสียงนั้น

ผมกำลังประสาทหลอนเหรอ?

มองผ่านกำแพงด้วยความสามารถผม, ผมเห็นประตู

แม่ผมยืนข้างในประตู, และตรงหน้าเธอคือーーผมไม่ได้ประสาทหลอน

 

「เฮ้ เฮ้」

 

ผมที่ตื่นตกใจยืนขึ้นและเข้าหากำแพงของห้องนั่งเล่น

ใครจะคิดว่ายูกะจะมาที่บ้านผม เธอมาหาผม? ผมคิดว่าเธอมา

ผมไม่ได้บอกเธอว่าอย่ามา แต่ผมบอกเธอว่าแม่ผมมาที่บ้าน นั่นทำไมผมคิดว่าเธอจะไม่มาจนกว่าจะสุดสัปดาห์

 

『อ-เออ่อ…พ-เพื่อนโมตะเหรอ?』

『ม-โมตะ?』

 

แม่ถามด้วยสายตาที่สงสัยและยูกะเอียงหัวของเธอ

 

『อ-อ้า, ชื่อโมตะคือโมทาโร่, ใช่มั้ย? นั่นทำไมชั้นถึงเรียกเค้าว่าโมตะมาเป็นเวลานาน』

『ข-เข้าใจแล้ว!』

 

ตาของยูกะส่องสว่างที่คำอธิบายของแม่

《ออ้า》บ้าเอ๊ย! หยุดนั่นนะ! ไม่ว่าจะเรียกผม โมตะ, โมตะ มากเท่าไหร่, ผมเกลียดชื่อนั้น

 

『โมตะ-คุง ฟุฟุ โมตะ-คุง ฟุฟุฟุ โมตะ-คุง…น่ารัก』

『ใช่มั้ย? ลูกของชั้นมองชั้นด้วยสาตาโมโหทุกครั้ง, เขาเกลียดที่ถูกเรียกแบบนั้นแต่ชั้นชอบมันนะ』

『แม่ตั้งชื่อได้เก่ง ทึ่งไปเลย! ชั้นเรียกเค้าโมตะ-คุงด้วยได้มั้ย?』

『อุฟุฟุ, เอาเลย』

 

แม่ผมขรึมตรงหน้าผมแต่แม่ที่บ่อยครั้งไปทางคนฟังระหว่างคุยกับเพื่อนบ้าน ด้วยบางอย่างคุยกับยูกะอย่างมีความสุข

เหี้ย, นี่มันอันตราย มันจะมีปัญหาถ้าพวกเขาสนิทกัน

นั่นทำไมผมไม่อยากให้พวกเขาเจอกัน

แต่, ผมควรทำยังไง? แม่จะถามผมมากมายถ้าผมออกไปตอนนี้

มันเป็นครั้งแรกของแม่และยูกะ ดังนั้นพวกเขาไม่ควรจะคุยกันลึกมาก แม้ว่ายูกะจะไม่พูดอะไรที่จะทำให้ผมเสียเปรียบ เธอจะไม่พูดใช่มั้ย? ผมเชื่อใจเธอ

ยังไงก็ตาม, มันมีโอกาศเมื่อแม่เรียกผม ถ้าแม่เรียกผม, ผมจะไปที่หน้าประตู, ตอบเธอง่ายๆ, ผ่านไปและออกจากบ้านแบบนั้น

 

『ว่าแต่, เอิ่ม, โทโมเอะ-ซัง』

『ยูกะได้ค่ะ, โปรดเรียกหนูว่ายูกะ, แม่!』

 

ยูกะหลังตรงเมื่อแม่ถามเธอและเธอพูดออกมาระหว่างที่แก้มแดง

 

『ง-งั้น, ยูกะ-ซัง』

 

แม่ผู้ที่ถูกท่วมไปด้วยพลังจากยูกะ วางมือบนปากของเธอ, กระแอมออกมาเพื่อล้างคอและถามยูกะ

 

『ป-เป็นไปได้มัยว่า, ชั้นแค่คิดว่าบางที…เป็นไปได้มั้ยว่า, เธอคือแฟนสาวของโมตะ』

 

แม่ถามยูกะที่ขี้อาย นั่นออกมาในที่สุด ชั้นขอร้องเธอล่ะยูกะ, พยายามจะล้างมันออกไป

ล้มเหลวที่จะเป็นไปตามที่ผมคาด, ตาของยูกะเบิกกว้างเป็นสีหน้าที่เธอตกใจ

เฮ้! ทำไมเธอถึงสั่น!? ปฏิเสธมันเบาๆสิ เธอจะถูกสงสัย!

 

『ฟ-ฟ-ฟ-แฟนสาว!? ห-ห-ห-หนู!? อะฮ่า, อะฮะฮ่า, อะฮะฮะฮ่า!』

 

ตาของยูกะที่แก้มแดงว่ายไปทั่วอย่างผิดปรกติและหัวเราด้วยเสียงสั่น

นี่มันไม่ดีเลย แม่ว่ามันไม่ดี, ผมคิดว่าจะกะเวลาและหลบหนี แต่ผมต้องการจะออกจากบ้านโดยไม่ถูกสงสัย

ผมคิดー

 

『ช-ช-ชั้นขอโทษ! มันบังเอิญถามคำถามยากๆกับสาววัยรุ่นคนนึง! โมตะจะโมโหชั้น!』

 

ผมคิดว่าเธอจะถามยูกะที่สั่นแต่แม่ผมก็สั่นเหมือนยูกะ

อ้า, ผมเข้าใจแล้ว เห็นยูกะที่ท่าทางตื่นตกใจ, เธอคิดว่ามันเป็นคำถามที่ต้องไม่ถาม

สั้นๆ, ยูกะไม่ใช่แฟนสาวผมแต่, เมื่อแม่ผมถาม, เธอมีปัญหาและไม่รู้ว่าจะตอบยังไง ทาทางที่ตื่นตกใจของยูกะสามารถเห็นได้ด้วยตาของแม่

มันดูเหมือนเธอไม่สงสับ แต่ตราบใด้ที่เธอเห็นยูกะตื่นตกใจ, มันจะไม่แปลกที่มันออกมา มาออกจากบ้านทันทีเถอะ

เมื่อผมคิดสิ่งนั้น

 

『ห-ห-ห-ห-หนูไกลจากแฟนสาว! สำหรับหนูที่จะเป็นแฟนสาวของโมตะ-คุง! หนูเป็นกับโมตะแค่เพื่อนเยー』

 

ยูกะขึ้นเสียงระหว่างที่ตัวแดงสด ได้ยินเสียงนั้น, ผมนั่งยองๆลงรู้สึกทำอะไรไม่ถูก

เธอทำมัน อีบ้า, เธอแม่งทำมันแล้ว

 

『เพื่อนเย?』

 

แม่เอียงหัวของเธอ

เพื่อนเยเป็นได้แค่เพื่อนเย็ด ถ้าอีกคนเป็นเพศตรงข้าม

มันจบแล้ว มันจะออกมาแน่

 

『พ-เพื่อนเย้มันเซฟแล้ว!』*

*TLN ยูกะที่พูด sefu(เซฟุ) จากคำว่า sexfriend(เพื่อนเย็ด) แล้วตอนนี้พูดว่า sefu ที่แปลว่าเซฟ

 

อย่างไรก็ตาม, ยูกะขึ้นเสียงของเธอระหว่างที่แดงฉาน และเธออ้าแขนของเธอ

 

『เซฟ! เซฟ, เซฟ! อะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! เบสบอลเมื่อวานนั้นน่าตื่นเต้นไปเลยใช่มั้ย?! หนูตื่นเต้นเมื่อหนูจำมันได้! มันเป็นอินฟิลด์ที่ตีกล้างครั้งมีสองเอ้าท์ที่เบสสาม* ผูเล่นที่เตะเบสสามเข้าไปที่เบสบ้าน, เซฟ เซฟ! บ้ายบายการกลับมา! แบบนั้น…』

*TLN เบสบอลครับผมไม่ค่อยเข้าใจ

 

อ้าแขนของเธอแนวนอน, ยูกะอธิบายอย่างสิ้นหวังและเธอมองแม่เมื่อเธอเสร็จ จากนั้นเธอหัวเราะ

แม่ที่ไร้คำพูดของผมเอียงหัวระหว่างที่ยิ้ม

 

『ยูกะ-จังรักเบสบอล ชั้นไม่ค่อยเข้าใจมันแต่ชั้นคิดว่ามันน่าทึ่ง』

 

แม่ได้เชื่อด้วยบางอย่างด้วยคำอธิบายของแม่, เธอหัวเราะระหว่างที่วางมือลงบนแก้ม ยูกะรู้สึกโล่งใจเหมือนเธอเห็นแม่ทำแบบนัน

ธ-เธอทำมันได้ดี อย่างที่คาดกับหัวหน้าตัวสุดท้าย แสดงการโต้กลับแบบนี้จากเพื่อนเย

ยังไง, มันทำให้ผมตื่นตกใจ ผมคิดว่าหัวใจผมหยุดเต้น

 

ผมคิดว่าผมควรจะออกจากบ้านให้เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้, ผมไปที่ประตูด้วยก้าวที่เร็ว, ใส่รองเท้าอย่างเงียบๆ, ทักทายแม่เบาๆและออกจากประตู

ยูกะคำนับแม่ผมในความรีบและออกจากบ้านวิ่งตาม

แม่ไม่ได้พูดอะไรเป็นพิเศษเมื่อเราออกจากบ้าน เธอแค่โบกมือด้วยรอยยิ้ม

ผมคิดว่าเธอจะหยุดเรา แต่เราสามารถเลี่ยงปัญหาที่จะมาต่อ

 

เดินอย่างเงียบๆ, ยูกะเดินและติดกับหลังผม

ยูกะเดินเร็วขึ้นบางเวลาและเธอมองผมจากด้านข้างจากนั้นเดินช้าลงอย่างเงียบๆ สิ่งนั้นซ้ำไปซ้ำมา

เธอดูเหมือนจะสำนึกจากการเกื่อบพูดว่าเพื่อนเย็ด และตอนนี้เธอรู้สึกไม่สบายใจถ้าผมไม่ชอบเธอ

นั่นเป็นความผิดพลาด แต่ผมสามารถรู้สภาพภายในของยูกะ

ยูกะเจตนาที่จะเก็บความสัมพันธ์ของเราเป็นความรับ ข้อพิสูจน์คือเธอโกหกแม่ สั้นๆคือ, ยูกะพิสูจน์แล้วว่าเป็นคนที่ปลอดภัย

 

「ชั้นไม่ได้โกรธ เธอควรจะตั้งใจครั้งหน้า」

 

พูดกับยูกะที่เดินข้างหลัง, เธอเร่งขึ้นมาและเดินต่อจากผม เธอมองขึ้นมาหาผมและคำนับ

 

「ช-ชั้นขอโทษจริง ชั้นคิดว่าชั้นหยาบคายที่ชั้นคิดว่าเป็นแฟนสาวของโมตะ-คุง ชั้นคิดว่าชั้นจะลบความเข้าใจผิด, หัวของชั้นเต็มและ…」

 

ขอโทษขณะที่คำนับ, เธอส่งสายตามองขึ้นมาที่ผม ตัวของยูกะดูเหมือนสุนัขที่ถูกดุ ดังนั้นผมแปะหัวเธอโดยสัญชาติญาน

หูของยูกะแดงสด, เธอดูอายแต่เธอหัวเราะอย่างดีใจ

เธอไร้พิษภัย เธอจะไม่มีวันเปิดเผยว่าผมมีเซ็กส์กับเธอ เธอเป็นบางคนที่ไม่คิดจะผูกมัดควยเพื่อการโดนเย็ด มันไม่มีความหมายที่จะสงสัยเธอ, ถ้าผมสงสัยได้เธอไม่ดี, ยูกะอาจคิดว่าผมเกลียดเธอและบ้าไป นั่นอันตรายกว่ามาก

แม้ว่าเธอได้รับการฝึก, มีคนที่มอบแค่การลงแส้, มีคนที่ใช้ ไม้และแครอทอย่างถูกต้อง และมีคนทีชอบมอบลูกอมมากมาย

ผมคิดว่ายูกะจะตามผมแม้ว่าผมจะมอบแส้ให้อย่างเดียว แต่เธอไม่อวดดีเมื่อได้รับลูกอม, เธอเป็นพวกที่จะเพิ่มความภักดี

ถ้าผมจัดการเธอได้ดี, ผมสามารถใช้พรสวรรค์ของเธอได้

มีความคิดนั้น, ผมแปะหัวยูกะและเธอมองขึ้นมาหาผม และー

 

「ผมเธอเท่นะ」

 

พูดสิ่งนั้น, เธอยิ้มระหว่างที่หูแดงสด

 

「ยังไงซะ…ขอบใจ」

ถอนสายตามากจากยูกะ, ผมตอบระหว่างที่เกาหัว

ผมอยากให้เธอสังเกตแต่มันน่าอายเมื่อเธอทำ ยังไงก็ตาม, ยังไงซะ…มันไม่แย่

 

มาถึงที่โรงเรียน, ผมแยกกับยูกะที่ทางเดินและเข้าห้องเรียนของผม

 

「อาซาฮินะ-ซัง, สวัสดีตอนเช้า!」

「เฮ้ เฮ้, อาซาฮินะ-ซัง, ทำไมเราไม่กลับบ้านด้วยกันล่ะวันนี้?」

「อ้า, ไอคนกลับกลอก! ชั้นก็อยากจะกลับบ้านด้วยกันกับอาซาฮินะ-ซัง!」

「อาซาฮินะ-ซัง, มากินข้าวกล่องตอนกลางวันด้วยกันเถอะ」

「ชั้นด้วย, ชั้นด้วย」

 

อาซาฮินะนั่งอยู่บนเก้าอี้ของเธอ นักเรียนสาวรวมตัวกันรอบเธอและเรียกเธอ

ผู้ติดตามเก่าของอาซาฮินะผู้ที่ทิ้งเธอตอนนี้ได้เยินยอเธออย่างสิ้นหว้ง

เวลาได้ผ่านไปตั้งแต่กลุ่มนักเลยได้ถูกล้างบาง และมันดูเหมือนพวกเขาได้แพร่ข่าวลือ ว่ามันเป็นการกระทำของอาซาฮินะอย่างถูกต้อง

มันดูเหมือนชิโนซากิ-คุงเพื่อนสนิทผมและเพื่อนของเขาได้ทำงานที่ยอดเยี่ยม

ความสนใจที่มีให้ผมจะหายไป

จากนั้น, ผมต้องเบาการลงโทษของชิโนซากิลงครึ่งหนึ่ง แต่มาทำงานอีกครั้งบนที่เหลือครึ่งหนึ่งดีกว่า ครึ่งนึงของการลงโทษจะลดลงครึ่งหนึ่งเพราะพวกเขาทำได้ดี แต่เพราะมันครึ่งหนี่งของครึ่งหนึ่งของการลงโทษ, มันยังมีครึ่งหนึ่งหลงเหลืออยู่

ฟุฟุ, ตราบใดที่มันยังมีครึ่งหนึ่งของการลงโทษ, มันจะการลดลงครึ่งหนึ่งของการคำนวนไม่ว่านายคิดอะไร

แน่นอนว่าผมไม่ถือถ้านายปฏิเสธ อย่างไรก็ตาม, นายจะแค่ทุกข์ทรมานกับการลงโทษที่เหลืออยู่ถ้านายทำ

พูดสิ่งนั้นแล้ว, มันน่าทึ่งที่พวกเขาเยินยออาซาฮินะ ทิ้งอาซาฮินะ, พวกเขาได้เมินเธอแต่พวกเขาเปลี่ยนท่างทางอย่างเร็วเมื่อสถานการณ์เปลี่ยนไป

พวกเขาเหมือนกับพวกตั๊กแตน

บางที, บางคนได้เป็นคนสังเวยดังนั้นพวกเขาสามารถกลับมาในฐานะของผู้ติดตามอาซาฮินะ มันเป็นสาวผู้ที่ “แนะนำ” ให้ทิ้งอาซาฮินะ

เรื่องไม่ดีทั้งหมดจะถูกใส่ร้ายไปกับเธอและที่เหลือจะเป็นผู้ติดตามของอาซาฮินะ

มองไปรอบๆห้องเรียนด้วยความคิดอย่างนั้น, ผมเห็นนักเรียนสาวยืนอยู่คนเดียวที่มุมของห้อง มันเป็นนักเรียนสาวที่มีอำนาจเยอะหลังจากอาซาฮินะเสียมัน

แบกเธอเหมือนศาลแบบพกพา, เธอได้ถูกทิ้งเมื่อเธอกลายเป็นสิ่งรบกวนและโทษเรื่องไม่ดีทั้งหมดไว้ที่เธอ

ไม่ใช่ว่าสาวอย่างพวกเธอเป็นปีศาจที่ยิ่งใหญ่กว่าผมเหรอ?

ระหว่างที่ผมคิดแบบนั้น, อาซาฮินะยืนขึ้นจากเก้าอี้ของเธอ และเธอเดินไปที่นักเรียนสาวที่ยืนอยู่คนเดียวที่มุมห้อง

รอบข้างสร้างความโกลาหล พวกเขาคิดว่าอาซาฮินะที่ได้อำนาจเธอกลับมาจะลงค้อนเหล็กบนคนที่สังเวย

นักเรียนสาวที่ยืนอยู่ที่มุมห้องมีหน้าที่ซีดเมื่อเธอเห็นอาซาฮินะเข้ามาใกล้เธอ และเธอมองไปรอบๆระหว่างที่สั่น, ไม่มีทางให้หนี, และไม่มีเพื่อนที่จะช่วยเธอด้วย

 

「เธออยู่คนเดียวเหรอ?」

 

อาซาฮินะหยุดตรงหน้านักเรียนสาว, วางมือไว้บนเอวเธอ, มองลงมาที่นักเรียนสาวด้วยท่าทางที่บีบบังคับ, และเรียกเธอ

นักเรียนสาสั่นและกัดปากล่างเธอ

เสี่ยงเยาะเย้ยอยู่ในชั้นเรียน ผู้ติดตามอาซาฮินะเริ่มหัวเราะขณะที่พวกเขาเห็นค้อนเหล็กได้ถูกมอบไปที่คนที่สังเวย

สาวพวกนี้มีปัญหา พวกเขาเพิ่งหัวเรารูปลักษณ์ของคนที่น่าละอายต่อหน้าคนอื่น แต่พวกเขาควรจะรู้สึกไม่สบายใจข้างใน

ทั้งหมดเพราะ, พวกเขาทรยศคนทรยศ พวกเขาไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เขาจะเป็นคนสังเวย?

พวกเขาอาจเป็นคนสังเวยที่อาซาฮินะมองต่ำพรุ่งนี้

พวกเขาถูกโจมตีー ผมคิดว่าพวกเขาจะเกร็งมากกว่านี้ถ้าถูกสงสัยมากขึ้น

 

「นั่นบังเอิญเลย ชั้นก็ตัวคนเดียวจนเมื่อไม่นานมาดี」

「เอ๋?」

 

การเหยียดหยามหยุดลงในทันใด นักเรียนสาวมองขึ้นมาหาอาซาฮินะ

 

「เธอโชคดี เธอตัวคนเดียวตอนนี้ ให้คุณค่ามันถ้ามันมีคนที่เรียกเธอ ตกอยู่ในจุดต่ำสุดเป็นโอกาศใหญ่ที่สุด เมื่อเธอตกอยู่จุดต่ำสุด, คนเดียวที่ยื่นมือมาหาเธอจะเป็นเพื่อนและ และจะเป็นเพื่อนที่ดีตลอดชีวิตแน่ๆ」

 

พูดสิ่งนั้น, อาซาฮินะยื่นมือขวาสู่นักเรียนสาว

 

「ในฐานะของคนที่หล่นไปอยู่จุดต่ำสุด, ไม่คิดว่าเราสามารถเข้าใจกันได้เหรอ?」

 

นักเรียนสาวตาเบิกกว้างจากคำพูดของอาซาฮินะ, หน้าของเธอยู่และน้ำตาเธอออกมาเหมือนฝน และเธอรับมือของอาซาฮินะด้วยมือที่สั่น

 

「มันได้รับการพูดบ่อยให้กลัวความล้มเหลวแต่มันไม่ได้หมายถึงการล้มเหลวโดยไม่คิด พวกเขาจะพูดแย่ๆกับเธอถ้าเธอล้มเหลว ดูถูกเธอ ทิ้งเธอ เข้าใจมันว่าเธออยู่ในสถานการณ์แบบนี้, อย่ากลัวและลุกขึ้น นั่นคือที่ชั้นเข้าใจจากการหล่นไปอยู่จุดต่ำสุด」

 

นักเรียนสาวจ้องอาซาฮินะที่บรรยาย

 

「ยังไงก็ตาม, มนุษย์ไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้น เมื่อยืนขึ้น ไม่ใช่ว่ามันดีเหรอที่มีบางคนช่วย? ไม่, มันดีใจจริงๆเมื่อบางคนได้ยื่นมือของเขาออกมา」

 

เสียงของอาซาฮินะทำให้ชั้นเรียนเงียบ

นักเรียนสาวพยักหน้าหลายครับระหว่างที่น้ำตาไหล, เธอส่งเสียงแสะสะอื้นเหมือนเด็ก

ผมได้หงุดหงิดที่เห็นภาพแบบนี้

 

อาซาฮินะได้ตื่นเต้นเกี่ยวกับบางอย่างและไม่สนใจรอบข้าง

ฟุฟุน, ยังไงซะโอเค เธอเป็นราชินีแห่งการฆ่าได้มากเท่าที่เธอต้องการจนกว่ามันจะสายเกินไป ถ้าผมได้รับเทคนิคที่ทำให้ยูกะอาเฮะกาโอะ, ผมจะไม่สามารถแพ้ได้ ผมจะทำให้เธออาเฮะกาโอะด้วยแค่นิ้วเดียว

จนถึงตอนนั้น, เธอควรจะมีความสุขกับช่วงเวลาสั้นๆที่เป็นราชินี

 

พักเทียง, อาซาฮินะยืนจากเก้าอี้ของเธอ เธอจะกินข้าวเที่ยงกับยูกะเหมือนปรกติ, เมื่อผมคิดว่าเธอจะออกไปจากห้องเรียน อะซาฮินะไปที่โต๊ะของนักเรียนสาวที่ร้องไห้เยอะ

 

「ชั้นจะแนะนำเพื่อนสนิทของชั้นให้เธอ ยังไงก็ตาม, เด็กคนนั้นเป็นเพื่อนสนิทที่ยิ่งใหญ่ของชั้น ชั้นจะโกรธถ้าเธอขโมยเธอไป」

 

อาซาฮินะเรียกนักเรียนสาวที่นั่งคนเดียว, และส่งมือขวาให้ระหว่างที่ปิดตาลงข้างหนึ่ง

นักเรียนสาวหน้าแดงและรู้สึกลน, พยักหน้าระหว่างที่หัวเราะอย่างเขินอาย, เธอพยายามจะจับมือที่ยื่นออกมา

 

「ย-ยู-จัง ช่วยชั้นด้วยー!」

 

เสียงร้องก้องในชั้นเรียนอย่างกระทันหัน นักเรียนสาวที่พยายามจะจับมืออาซาฮินะสะเทือนและยูกะวิ่งเข้ามาที่ชั้นเรียนในทันทีต่อมา

ยูกะที่เกือบจะร้องไห้รีบเข้ามาในชั้นเรียนและสบตากับผม ทันทีที่เธอทำ, เธอยิ้มเหมือนกับจะไม่ตื่นตกใจซักนิดและโบกมือของเธอ แต่, เธอมองไปรอบๆชั้นเรียนในความตื่นตกใจทันทีหลังจากนั้น

 

「ยูกะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ!」

 

เสียงตะโกนคำราม นักเรียนสาวที่ยื่นมือมาสู่อาซาฮินะมองรอบๆด้วยน้ำตาและมาสู้ยูกะที่ร้อง, จากนั้นยูกรีบเข้ามาเหมือนปีศาจ

ชั้นเรียนได้ถูกแช่แข็งจากใจและความแข็งแรงที่มากเกินไปของอาซาฮินะ ไม่มีซักคนที่มองอาซาฮินะ, พวกเขาเลี่ยงหน้าพวกเขา พวกเขารู้สึกอย่างสิ้นหวังว่าพวกเขาไม่ควรยุ่งเกี่ยวกับอาซาฮินะตอนนี้

 

「ย-ยู-จัง」

 

ตรงกับข้ามกับที่เห็นอาซาฮินะประหลาดใจ, ยูกะรู้สึกโล่งใจและยิ้ม

 

「ยูกะะะะะะะะะะะะะะะะ!」

 

เธอรีบเร่งโดยประมาท อาซาฮินะพุ่งอย่างแรงระหว่างที่ตะโกน, เธอเกาะยูกะ

 

「เธอบาดเจ็บมั้ย? พวกเขาทำอะไรโหดร้ายเหรอ!? พูดมันถ้าเธอเจ็บนะ? ชั้นจะทำความเจ็บความเจ็บจงหายไป!」

 

อาซาฮินะตรวจตัวของยูกะระหว่างที่ถาม

 

「ช-ชั้นโอเค ชั้นไม่บาดเจ็บ」

 

แม้ยูกะควรจะมีประสบการถูกลูบไล้, มันดูเหมือนเพศเดียวกันนั้นต่างออกไป เธอมีรอยยิ้มที่เบี้ยวบนหน้าเธอ

ดีมาก มันดูเหมือนยูกะไม่มีงานอดิเรกแบบนั้น อาซาฮินะสงสัย

 

「โปรดรอเดี๋ยวหัวหน้า! ถ้าเธอเกลียดหัวหน้ามากชั้นเรียกเธอเน่-ซัง*ได้!」

TLN* พี่สาว

 

เสียงได้ก้องขึ้นมา, และทันทีต่อจากนั้น, มารินะกระโดนเข้ามาในชั้นเรียน

มันดูเหมือนเธอตามยูกะแม้ว่าในโรงเรียน

 

「อย่าเข้ามาใกล้ชั้น! ชั้นบอกเธอว่าชั้นเกลียดเธอไปแล้วนี่!」

 

ยูกะที่อ่อนโยนขึ้นเสียงที่ไม่เหมือนเสียงของยูะ มารินะหัวเราะเมื่อเธอได้ยินเสียงยูกะ และเดินมาข้างหน้าโดยหันหน้าเข้าหายูกะ, จากนั้น

มารินะแข็งและสั่น อาซาฮินะมองมารินะด้วยหน้าที่จริงจรัง

มันแปลกที่เธอไร้สีหน้า มากกว่านั้น ม่านตาของเธอเปิด

 

「ชั้นไม่รู้ว่าเธอเป็นใครแต่ยูกะเกลียดเธอ เธอเป็นบางคนที่ยูกะเกลียด สั้นๆ…ตัวตนที่เป็นศัตรู」

 

มองมารินะด้วยตาที่เปิด, อาซาฮินะบ่นในเสียงที่เย็นชาและไม่สนใจ

หือห์? อาซาฮินะไม่รู้จักมารินะ? ผมคิดว่าเธอรู้จักแน่นอน

ยังไงซะ, มันจะแปลกถ้าอาซาฮินะหมกมุ่นกับบางสิ่งที่เธอสนใจ, และเธอไม่สนใจบางสิ่งที่เธอไม่

 

「ฮฮฮฮิ้」

 

มารินะส่งเสียงกรีดร้องเล็กๆเมื่อเธอเห็นอาซาหินะและสั่นอย่างแรง

 

「อ-อาซะ-อาซาฮินะ, อาซาฮินะ ยู…ซัง」

 

มารินะพึมพำอย่างซีดๆและเธอละสายตามาจากอาซาฮินะและเห็นผม จากนั้น, หน้าของเธอซีดหนักกว่าเดิม

 

「ช-ชั้นจะถูกฆ่าโดยปีศาจจจจจจจจจ! อิย้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!」

 

มารินะกรีดร้องสุดเสียงและออกจากห้องเรียนด้วยความเร็วสูงสุด

มันดูเหมือนเธอไม่มีเจตนาจะไปยุ่งกับอาซาฮินะตั้งแต่แรก ในกรณีของมารินะ, ตัวตนของอาซาฮินะสร้างความเสียหายทางใจให้เธอมาก

หรือ, เธอกลัวว่าเธอจะทำผมโมโหถ้าเธอทำกับอาซาฮินะไม่ดี

ผมรู้สึกดีขึ้นเมื่อผมคิดนั่นแต่, มารินะยังมีหนทางอีกไกล

ไม่ต้องห่วง, มารินะ ชั้นจะไม่ฆ่าเธอ ยังไงก็ตาม, ชั้นจะฆ่าเธอในอีกความหมายหนึ่ง

ยังไง, เธอไม่กลัวขนาดนั้นเมื่อเธอมองผมแต่กลัวอย่างประหลาดเมื่อเธอเห็นอาซาฮินะและผม

 

มารินะกระโดดออกจากห้องเรียนและอาซาฮินะเห็นเธอหนีไป, ข่าวลือเกี่ยวกับอาซาฮินะจะมีความน่าเชื่อถือแล้วตอนนี้

มารินะเป็นแฟนสาวที่ดังของหัวหน้าพวกนักเลง

มารินะเห็นอาซาฮินะและวิ่งสุดกำลัง

เพราะสิ่งนั้น, อิทธิพลของอาซาฮินะจะเพิ่มขึ้นเร็วและอำนาจจะขยายต่อไป

และมีคนที่ออกมายอมรับความเหนือกว่าของอาซาฮินะ

อาซาฮินะได้จับจ้อง เธอชอบบางคนเหมือนมันเป็นแก้วตาดวงใจของเธอ, ตัวตนที่เธอเอาใจ มันคือยูกะ

พวกเขาจะยั่วยุความโกรธของอาซาฮินะถ้าพวกเขาทำกับยูกะไม่ดี ข่าวลือแบบนั้นจะแพร่ไปทันทีและยูกะจะเดินบนทางเดินได้ตามที่ต้องการแล้วตอนนี้

มันเป็นการพัฒนาที่แปลกแต่ผมไม่สนตราบใด้ที่ผมทำอะไรได้ตามใจและเย็ดคนสวย ผมโอเคตราบใดที่พวกเขาไม่สนใจผม

 

พูดนั่นแล้ว, ไม่ใช่ทั้งอาซาฮินะ หรือ ยูกะ สังเกตทรงผมของผม ผมเป็นพวกที่เก็บความไม่พอใจ

 

 

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน