ตอนที่ 152

แมงมุมมาถึงถ้ำที่ลึกเข้าไปในป่า

ไม่มันเป็นหินก้อนใหญ่เมื่อผมมองมัน “ปรกติ”

หมอผีต้องซ่อนทางเข้าด้วยวิชาซ่อนเร้นอะไรซักอย่าง

แต่มันไม่ได้ผลกับผม

――ตาของนายมีประโยชน์จริงๆไม่ใชเหรอ? ฉันกรี้ดเมื่อแมงมุม-จังพยายามจะวิ่งเข้าไปที่กำแพง

เสียงของมารินะก้องอยู่ในสมองของผม

มันมันดูเหมือนมารินะและคนอื่นๆอยู่ในถ้ำแล้ว

เมื่อพวกเธอเข้าไปในถ้ำ “ตา” ของพวกเธอเห็นแค่กำแพงหิน และพวกเธอตกใจที่แมงมุมวิ่งเข้าไปที่กำแพง

เพราะทั้งหมด ผมเดาว่ามารินะเป็นลูกของมนุษย์

――นั่นหยาบคาย ฉันเป็นสาวปรกติ?

สาวปรกติ

เธอพูดอย่างนั้นได้อย่างไร

แมงมุมที่ขนเรา ผ่านกำแพงหินและเข้าไปในถ้ำ

ที่มืดๆที่ไม่มีแสง

มันเป็นป่าที่มืด แต่ในถ้ำมืดมาก บางทีเขาใช้เวทมนตร์เพื่อบังแสงไม่เข้ามา

มันเป็นวิธีที่จะสกัดกั้นศัตรูเมื่อพวกเขาเข้ามา

“ปรกติแลัว” ผมจะมองไม่เห็นอะไร แต่ความสามารถผม “เห็น” พื้นที่ที่ไม่ต้องการแสง

「มาสเตอร์」

ริกกะคุกเข่าลงต่อจากผมจะตะโกนระหว่างที่ลับประสาทให้คม

เธอไม่เก่งเท่าคาซะฮานะ แต่ริกกะมีสัมผัสทั้งห้าที่เหนือกว่าคนทั่วไป

「นี่รู้สึกแปลกๆ」

ริกกะที่ดูเหมือนจะสัมผัสได้ถึงบางอย่างพึมพำ

「มันโอเค พี่เห็นทุกอย่าง」

ผมตอบริกกะ 

ต้นเหตุของความรู้สึกของริกกะน่าจะเป็นเรื่องนั้น

ทุกที่ที่กำแพงของถ้ำ มีตัวอักษรที่ดูเหมือนไส้เดือนคลานอยู่บนมัน และมีสิ่งที่ดูเหมือนวงกลมเวทมนตร์

มันดูเหมือนเทคนิคที่ถูกใช้โดยทามะมูชิ

เมื่อทามะมูชิใช้เวทมนตร์ของเธอ ผม “เห็น” แสงสีมรกต ผมเห็นแสงเดียวกันในบาเรียนั้นได้

เมื่อเทคนิคของเธอถูกใช้งาน ตาของผมเห็นแสงได้อย่างถูกต้อง แต่ผมไม่เห็นแสงบนสิ่งต่างๆเหมือนตัวอักษรบนกำแพงหรือวงกลมเวทมนตร์

มันไม่ได้ดูเหมือนจะทำงาน แต่บางที ริกกะรู้สึกถึงกลิ่นของหมอผีที่ถูกทิ้งไว้

――มันดูเหมือนจะเป็นระบบที่สกัดกั้นศัตรูโดยอัตโนมัติ สำหรับบาเรีย มันดูเหมือนว่า แม้นักเวทย์จะตาย หรือเสียความสามารถไป มันจะทำงานต่อจนกว่าพลังมันจะหมด

เสียงของมารินะก้องอยู่ในสมองของผม

มันจำทำงานต่อแม้ว่าเขาจะเสียความสามารถไปหรือ?

หมอผีได้ลืมว่าจะใช้านความสามารถของเขาอย่างไรด้วยมนต์ของริกกะ ถ้ามารินะพูดถูก ระบบสกัดกั้นน่าจะยังไม่ตาย จนกว่ามันจะใช้พลังที่มมันถูกมอบไปทั้งหมด

งั้นทำไมมันไม่ทำงานล่ะ?

――คนแรกที่มาถึงที่นี้ คือนานะฟูชิ-จังและทามะมูชิ-จัง ระบบสกัดก้นถูกปิดไปโดยทามะมูชิ-จัง

ทามะมูชิปิดการทำงานของมัน? ผมเข้าใจแล้ว ทามะมูชิโง่จริงๆ แต่พึ่งพาได้อย่างมาก

ไม่ว่าอย่างไร ถ้าทามะมูชิและนานะฟูชิ มาที่นี่แล้ว นั่นหมายถึงพวกเธอจับตัวหลักของหมอผีแล้ว พวกเธอทำงานเร็วนะ

――ใช่ ใช่ ยังไงซะ ถ้าพูด ใช่

เสียงของมารินะไม่ดี มีปัญหาอะไรหรือ

――โอ้ไม่ มีปัญหา……มาดูด้วยตัวเอง

ดูด้วยตาของผมเอง

มันไม่ใช่สถานการณ์ฉุกเฉิน ตัดสินจากเสียงของมารินะ แต่ผมมีความรู้สึกแย่ๆเกี่ยวกับมัน

ถ้ำค่อนข้างลึกและซับซ้อนเหมือนเขาวงกต แต่แมงมุมไม่หลงทาง

เส้นแสงสีเขียว ยืดออกไปจากแมงมุม

มันดูเหมือนทามะมูชิมาถึงแล้ว เธอดูเหมือนจะนำทางแมงมุม

หลังจากซักพัก ผม “เห็น” แผ่นใสๆตรงหน้าของผม

มันเป็นเทคนิคเดียวกันกับทางเข้าลวงตา มันดูเหมือนมันเป็นวิธีที่ทำให้คนธรรมดา แม้แต่คนที่มีความสามารถ เห็นทางตัน แต่มันไม่ได้ผลสำหรับตาผม

「ริกกะ มันจะสว่างขึ้น」

เมื่อผมบอกริกกะ เธอพยักหน้าเงียบๆ และปิดตาของเธอ เพราะทั้งหมด ผมเห็นจุดจบได้

ทันทีที่แมงุมผ่านแผ่นโปร่งใส รอบข้างได้สว่างขึ้นทันที

มันไม่ใช่แค่สว่างนิดหน่อย มันสว่างเหมือนตอนกลางมัน และเราอยู่ที่หอโดมขนาดใหญ่

「พี่ไม่รู้ไม่รู้ว่าเขาเป็นหญิงแก่หรืชายแต่ แต่ความขอบของเค้าค่อนข้างเด็ก」

พื้นที่โดมใหญ่ที่เรียกได้ว่าพลาพลาซ่า ในตรงการของโดม มีบ้านที่เหมือนบ้านจากนิทานแปลกๆ

มันเป็นบ้านที่น่ารัก มันดูเหมือนบางอย่างที่ออกมาจากนิทาน

เพิ่มเติมจากนั้น บ้านถูกล้อมไปด้วยดอกไม้หลายชนิดและแม้แต่ผีเสื้อ

หมอผีเป็นคนรู้จักกับคุดัน ละคุดันแก่กว่านานะฟูชิที่ถูกสร้างเมื่อสามร้อยปีก่อน

หมอผีใช้ศพของสาวกึ่งสัตว์ ที่เป็นเพื่อนของยูกินะ ดังนั้นเสียงของเธอเป็นเด็กสาว แต่วิธีที่เขาพูด แก่และมีความรู้

มันไม่ต้องสงสัยว่าทำไมเสียงของมารินะ ขาดเป็นช่วงๆ……

แมงมุมหยุดตรงหน้าบ้านนิทานที่แปลก ประตูบ้านเปิดและมารินะและยูกะออกมา

「ยินดีต้อนรับกลับบ้าน!」

มารินะที่ส่งเสียงของเธอ เห็นผมบนหลังแมงมุม

「ยินดีต้อนรับกลับบ้าน! โมตะ-คุง!」

ต่อไปยูกะส่งเสียงของเธอ

ยินดีต้อนรับกลับบ้าน หือห์? แต่――

นี่เป็นครั้งแรกที่ผมมาอยู่ที่นี่

ผมไม่สามารถจะกลับไปบ้านของทามะมูชิได้้อีกแล้ว ผมรู้สึกว่ามีรูเปิดขึ้นมาในหัวใจผม แต่ไม่เลยซักนิด

ความจริงที่ว่าพวกเธอพูดว่า “ยินดีต้อนรับกลับบ้าน” ได้ผนึกรูในหัวใจของผม

เข้าใจแล้ว

ผมเดาว่ามันไม่ใช่สถานที่ แต่เป็นบุคคลที่สำคัญ

「ชั้นกลับมาแล้ว」

ข้างผมที่เกาหัวของผมและคิ้วขมวด ริกกะตอบด้วยรอยยิ้มและกระโดดลงจากแมมมุมกับยูกินะและโลลิฮินะข้างเธอ

ผมขนศพของสาวผมเงินที่หลังผมและไต่ไปข้างหน้าแมงมุม

มารินะยิ้มและลูบหัวของริกกะ แต่เมื่อเธอเห็นผมสีหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นขมขื่น

「นายจะอธิบายเรื่องนี้กับยูกินะ-จังยังไง」

「ชั้นจะอธิบายมันกับยูกินะ」

เสียงของมารินะถูกขัดและยูกะส่งเสียงของเธอ

「เมื่อโมตะ-คุง ไปถึงที่เกิดเหตุ มันเกิดขึ้นแล้วที่เด็กได้……」

ยูกะพึมพำนเสียงที่เศร้า

ใช่ นั่นถูกแล้ว เมื่อผมไปถึงที่เกิดเหตุ สาวผมเงินได้ตายไปแล้ว

ยูกินะมีสัญญานว่าได้ต่อสู้

เธอสู้เพื่อปกป้องสาวนั้นมั้ย แต่ทำไม่ได้ หรือสาวคนนั้นตายไปแล้วก่อนหน้านั้น?

ผมไม่รู้แต่ ไม่ต้องสงสัยว่าเธอปกป้องสาวคนนั้นไม่ได้

「ยูกะ ทำอะไรให้ชั้นหน่อยได้มั้ย」

「ไม่」

ก่อนที่ผมจะพูดจบประโยค ยูกะปฏิเสธ

「นายจะขอให้ชั้นใช้มนต์เพื่อที่จะล้างสมองยูกินะ-จัง ใช่มั้ย?」

ผมเกาหัวกับคำถามของยูกะ

“สาว “มีชีวิตยู่” เมื่อยูกินะสู้ แค่หลังจากที่โมตะ-คุงไปถึง ที่เธอตาย คนที่ปกป้องเธอไม่ได้ไม่ใช่ยูกินะ แต่เป็นโมตะ เธอตายเพราะโมตะ-คุงปกป้องเธอไม่ได้ นายจะของให้ชั้นล้างสมองเธอแบบนั้นใช่มั้ย?

ยูกะมองตรงๆมาที่ผมขณะที่เธอพูด

ผมช่วยไม่ได้นอกจากจะมองไปทางอื่น

――ฉันเดาว่าฉันรู้ว่าทำไม

เสียงของมารินะก้องอยู่ในสมองของผม

หุบปากน่า โอ้ใช่ มันเป็นจุดที่ดีี

「ยูกินะแข็งแกร่งแต่เธอยังเด็กอยู่ เธอเด็กเกินไปที่จะรับความตายของคนอื่น」

「แต่ไม่ใช่ว่านั่นหมายถึงนายต้องเป็นตัวร้ายนี่ โมตะ-คุง」

ยูกะขัดผมและกอดผม

「นายซุ่มซ่ามจริงๆ」

ยูกะพึมพำในเสียงที่สั่นขณะที่เอกอดผม

ซุ่มซ่าม หือห์? นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินคำนั้น

ผมใด้ใช้ชีวิตอยู่อย่างแม่นยำเพราะใช้ความสามารถของผม แต่ตอนนี้ ผมซุ่มซ่ามหรือ?

ผมไม่รู้เกี่ยวกับตตัวผมเอง แต่ถ้านั่นคือสิ่งที่ยูกะบอก งันมันต้องเป็นความจริง

「ชั้นมั่นใจว่ายูกินะ-จังจะโอเค เพราะเธอเป็น “น้องชาย” ของนาย」

ผมถอนหายใจกับคำพูดของมารินะ

น้องชายของผม ผมไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

「เข้าใจแล้ว ชั้นจะบอกยูกินะเกี่ยวกับมัน เพราะทั้งหมด เธอเป็นน้องชายของชั้น」

เมื่อผมพูดอย่างนี้กับมารินะ เธอยิ้มและะพยักหน้า

ทั้งหมดของทั้งหมด ผมไม่มั่นใจว่าอะไรเกิดขึ้นกับอลิส ผมไม่เห็นอลิสอยู่ในระยะของความสามารถของผมแต่เธอมาที่นี่กับมารินะใช่มั้ย?

「อลิสอยู่ในห้องใต้ดินกับทามะมูชิ-จังและคนอื่นพวกเราได้จับหมอผีในห้องใต้ดิน และอลิสมีความรู้เกี่ยวกับความสามารถของเขา และองค์กร」

มารินะ ที่ดูเหมือนจะ “เห็น” ใจของผมตอบ

เข้าใจแล้ว

แล้วอาซาฮินะกับฮิซูกิล่ะ

――อ้า ใช่ ยังไงซะ พวกเธออยู่ที่นี่ แต่นายอยากได้ยินมันมั้ย

มารินะถามผมโดยไม่พูดมันออกมา “ดังดัง”

ไม่นั่นโอเค ฉันเดาได้จากการตอบสนองของเธอ

พวกเธอได้สู้กันมาเป็นเวลานาน ใช่ม้ย

อ้า ไม่ มันไม่เป็นการสู้จริงๆ เหมือนฮิซูกิถูกซัดโดยอาซะฮินะตลอดเวลา

――อ้า ฮ่าฮ่า ย-ยะ-ยังไงซะ ใช่

มารินะยิ้มอย่างขมขื่นขณะที่เธอพูดในสมองอของผม

อาซาฮินะเป็นอีโง่ ดังนั้นมันโอเค แต่ฮิซูกิก็แย่ไป ผมจินตนาการถึงคาซะฮานะเกาะเธอพร้อมกับน้ำตาในตาของเธอ

「ม-ไม่ว่ายังไงมามอบการหลับใหลให้สาว โคโนะฮานะ เถอะ」

มารินะพูดนี่ออกมาดังๆ เธอเริ่มเดินและหยุดตรงหน้าประตูบ้านและเปิดมัน

ให้เธอได้หลับใหล หือห์

ใช่ นั่นถูกแล้ว ผมต้องให้เธอพัก

ยูกะที่กอดผม ถอยออกไปจากผมและมองดู ไม โคโนะฮานะ สาวที่ผมแบกอยู่บนหลังของผม

และเธอพูดว่า

สะอาด หือห์

ใข่ นั่นถูกแล้ว ผมต้องทำความสะอาดเธอเป็นครั้งสุดท้าย ด้วยความคิดนั้นอยู่ในใจ ผมเข้าบ้านไประหว่างที่มีโคโนะฮานะ ไม อยู่ที่หลังของผม

เป้าหมายเดือน 7/66

ค่าเน็ต 0/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord