ตอนที่ 142

«TLN: ดอกบัว = เร็นเก ดอกบัวสวรรค์ = เท็นเร็นเกกะ»

อลิสยืนอยู่มี่โถงทางเดิน ถือหัวของคลีเลีย ต่อจากเธอคือมารินะ และคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเธอ――

「ยินดีที่ได้รู้จัก อลิส-ซัง」

คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเธอคือยูกะ

มารินะที่วามมือไว้ที่เอวของอลิส มองยูกะ

โดยการชำเลืองมอง มารินะดูเหมือนเงียบ แต่เธอมี “เด็นชิน” มันเป็นไปได้ที่เธอจะสื่อสารกับยูกะ แต่ไม่มีทางบอกได้

「ปล่อยมันให้ชั้น ชั้นจะจัดการมัน」

ยูกะที่มองมารินะด้วยตาที่แข็งแรง ส่งเสียงของเธอโดยไม่ลังเล

มารินะ พูดว่าจะให้คลีเลียพักผ่อนอย่างสงบสุข จากนั้นเธอเข้าไปในบ้าน และพบว่ายูกะรอเธออยู่

ผมเกือบจะอ่านเจตนาของมารินะได้

มันจบเมื่อเราตาย ไม่มีอะไรให้ทำเกี่ยวกับมัน

มันแค่คนที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังจำนวนลดลง และยูกะรักษาหัวใจของคนเหล่านั้นที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังได้

นั่นเป็นธรรมชาติที่แท้จริงของความสามารถของยูกะ และนั่นทำไม เธอจะแสดงมันได้เต็มที่

「เร็งเก ใช่งาน」

ยูกะพึมพำเงียบๆ และยืดมือขวาของเธอแนวนอน ทันทีต่อมา วงกลมที่ส่องแสงปรากฏขึ้นที่หัวและเท้าของยูกะ และวงกลมหมุน จากนั้นตาของยูกะเปลี่ยนเป็นสีรุ้ง

「เร-เร็นเก! ไม่ ไม่ วงกลมและตาสีรุ้งไม่มีทาง นั่น……เท็นเร็นเกกะ」

อลิสพึมพำพร้อมเปิดตากว้าง มันดูเหมือนอลิสรู้เกี่ยวกับความสามารถของยูกะ

「อย่าคิดเกี่ยวกับอะไรอื่นก่อนตอนนี้ ให้คลีเลียได้พักผ่อนในความสงบก่อนเถอะ」

อลิสตกใจที่ได้เห็นความสามารถของยูกะ แต่มารินะพูดกับเธอในเสียงที่อ่อนโยน

「ทำไม……?」

ด้วยตาของเธอที่เปิดกว้าง อลิสมองดูมารินะและพึมพำ

「ชั้นเป็นนักโทษของสงคราม ค่าของชั้นอยู่ที่ข้อมูล ดังนั้นเธอคิดถึงคลีเลียทำไม? ไม่ใช่มันคือความสำคัญเหนือสิ่งอื่นที่จะได้ข้อมูลออกมาจากชั้นเหรอ? เธอพยายามจะดีกับชั้นเพื่อจะทำให้มันง่ายขึ้นที่ชั้นจะส่งข้อมูลไปให้กับเธอเหรอ? งั้นได้โปรดอย่า ชั้นจะบอกทุกอย่างเต็มที่ ดังนั้นอย่าพยายามนำชั้นผิดๆด้วยความหน้าซื่อใจคต」

ตาของอลิสเต็มไปด้วยน้ำตาขณะที่เธอจ้องมารินะไหล่ที่บางของเธอ สั่น ขณะที่เธอถอยไป กอดคอของคลีเลียอย่างแน่น

หัวใจของอลิสสั่น มันปั่นป่วนดั่งพายุ

ที่ผม “เห็น” ในใจของเธอ น่าจะเป็นความทรงจำก่อนคลีเลียจะตาย ตัวที่ยิ้มของคลีเลีย และภาพมารินะยิ้มมันซ้อนทับกับคลีเลีย

เข้าใจแล้ว ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมเธออารมณ์เสีย

พวกเธอเหมือนกัน คลีเลียและมารินะ

ไม่ใช่ในรูปลักษ์ แต่เป็นการกระทำ

มารินะ ที่ยิ้มโดยไม่พูดอะไร จับแขนของอลิสอย่างอ่อนโยน ขณะที่เธอถอยไป

「ไม่ ได้โปรดอย่า เธอตายแล้ว คลีเลียตายแล้ว เธอไม่มีกำลังจะต่อสู้ ชั้นปกป้องเธอไม่ได้ ชั้นทำมันไม่ได้ ชั้นปกป้องคลีเลียไม่ได้ พี่สาวของชั้น แม้ของชั้น ในทางตรงกันข้าม ชั้นพยายามจะเหยียบหัวของคลีเลียเพื่อภารกิจของชั้น …….ชั้นเกลี่ยดมัน」

อลิสที่หน้ายู่ และน้ำตาไหลอาบแก้ม พึมพำและกัดฟันของเธอ จากนั้นเธอพยายามจะหนีออกจากมารินะ

ไม่ เธอไม่ได้วิ่งหนี เธอเกือบจะใจสลายแล้ว

「อลิส-ซัง」

อลิสสั่นกับเสียงที่เงียบ

「ชั้นเป็นผู้ใช้พลังจิต ผู้ใช้พลังจิตสื่อกลาย มีบางคนข้างเธอที่อยากจะเห็นเธอ」

ดั่งถูกจับโดยเสียงที่ดังก้อง อลิสได้หันไปมองยูกะ

โอ้นั่นใช่แล้ว ยูกะมีพลังจิต มันเรียกว่าพลังจิตสื่อกลาง

「เธอเห็นมั้ย ตรงนั้น ต่อจากเธอ คนที่เธออยากจะปกป้องมากกว่าอะไรทั้งนั้นได้มาเพื่อมอบคำพูดสุดท้ายของเธอ」

กับคำพูดของยูกะ อลิสมองไปข้างเธออย่างช้าๆ

คนที่ยืยืนอยู่ตรงนันคือคลีเลย คนที่อลิสถือในหน้าอกเธออย่างยาวนาน

ยิ้ม คลีเลียยื่นมือขวาออกไปและลูบแก้มของอลิสอย่างอ่อนโยน

「อ่ะ อา อาา……คลีเลีย ชั้นขอโทษ ชั้นขอโทษ ชั้นอยากจะปกป้องเธอ ชั้นคิดค้างเธอมาก แต่ชั้นยังไม่ได้คืนอะไรเธอเลย……」

อลิสที่บายามจะวิ่งหนี เขาหาเข้าไปใกล้คลีเลีย และคุกเข่า จากนั้นเธอกอดเท้าของคลีเลีย ที่อยู่บนพื้น

คลีเลียยิ้ม ยองลง วางมือของเธอไว้บนไหล่ของอลิสอย่างอ่อนโยน และกอดเธอ

「อย่าร้องไห้ อลิส-ซัง ไม่มีเวลาที่จะร้องไห้」

「เอ๋?」

「คลีเลีย-ซังจะต้องไปที่สวรรค์ในไม่นาน」

「สวรรค์?」

「ใช่ สวรรค์」

「คลีเลียจะไปที่สวรรค์เหรอ?」

「ใช่ เธอจะไป」

เมื่ออลิสเห็นยูกะพยักหน้า เธอมองดูคลีเลียและยิ้มน้ำตาไหลอาบแก้ม

「ถ้าเป็นอย่างนั้น งั้นชั้นจะเข้าร่วมกับเธอ……」

「เธอทำอย่างนั้นไม่ได้」

「ทำไมถึงไม่ล่ะ?」

「อลิส-ซัง เธออยากจะทำลายสิ่งที่เธอสืบทอดมาจากคลีเลีย-ซังไปกับเธอเหรอ? เธอสามารถที่จะทิ้งความเชื่อใจทุกอย่างไว้ให้เธอ ที่สำคัญมากว่าใครๆ นั่นทำไมเธอไปสวรรค์ได้ งั้นไม่ใช่มันเป็นตาของอลิสต่อไปเหรอ? เธอต้องมอบอะไรที่สืบทอดมาจากคลีเลีย-ซังให้คนอื่น ถ้าเป็นแบบนั้น ความรู้สึกของคลีเลีย-ซังจะคงอยู่ตลอดไป」

「ส่งต่อ และความไว้วางใจ ความรู้สึกของคลีเลีย……」

「ใช่ นั่นถูกแล้ว ครั้งต่อไปเธอควรจะเป็นคลีเลีย-ซังที่หาอลิส-ซัง ถ้าเธอเจอ เธอต้องใจดีกับเธอมากๆ อย่างที่เธอทำกับคลีเลีย-ซัง」

「เหมือนที่คลีเลียทำกับชั้น ชั้นจะมอบความไว้วางใจ ความรู้สึกของชั้น ให้กับชั้นคนต่อไป…….」

「ใช่」

ยูกะพยักหน้า อลิสจ้องยูกะด้วยตาที่สั่น และจากนั้นมองดูคลีเลีย

ตาที่มืดมน ที่ไม่มีสัญญานของชีวิตเลยซักนัด ได้เติมเต็มไปด้วยพลัง

「อลิส」

คลีเลีย ยิ้ม เรียกหาอลิส ลูบแก้มของเธอ

「ค่ะ」

อลิสพยักหน้าด้วยตาสีครามที่เหมือนก้นทะเลสาบ และมีไฟที่แข็งแกร่งอยู่ในมัน

「ชั้นหวังว่าเธอสามารถเป็นพี่สาวและแม่ที่ดีกับตัวเธอเองได้」

「ค่ะ」

「ถ้าอย่างนั้น ช่วยชั้น มีเธอหลายคนในโลกนี้ ชั้นไม่อยากให้เธอถูกท่วมท้น มันแค่เธอมีพลังมากที่จะช่วยเหลือ เด็กที่น่าสงสารเหล่านั้น」

「ค่ะ」

「ได้โปรด เธอทำอย่างนั้นได้มั้ย?」

「ได้ ชั้นทำได้ คลีเลีย ชั้นจะทำให้มั่นใจว่าความรู้สึกของเธอถูกส่งผ่าน ชั้นมั่นใจว่าจะถือความหวังของเธอไปหาตัวชั้นที่น่าสงสารในโลกนี้ ก่อนที่ชั้นจะเจอเธอ」

「ขอบคุณ ตอนนี้ชั้นไปที่สวรรค์ได้อย่างสงบสุขแล้ว」

คลีเลียยิ้ม และถูกห่ออยู่ในแสง

แสงที่คลีเลียส่องออกมา แรงขึ้นและแรงขั้น และจากนั้น เหมือนหิ่งห้อยเต้น ตัวของเธอเป็นเศษของแสงที่ขึ้นไปบนท้องฟ้า

「ตลอดไป! ชั้นสัญญาว่าจะเชื่อมต่อกับความรู้สึกของเธอ! รอชั้นอยู่ในสวรรค์! ซักวันหนึ่ง ชั้นจะไปเจอเธอด้วยยิ้มกว้างบนใบหน้า!」

คลีเลียได้บางลงและบางลงขณะที่เศษของเธอขึ้นไปในสวรรค์ อลิสร้องไห้และยิ้มขณะที่เธอตะโกนใส่คลีเลีย

คลีเลีย ที่บางลง บางลง ยิ้มให้กับอลิส จากนั้นหายไป

「บางวัน ชั้นมั่นใจ……แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ ชั้นต้อง……มีชีวิต……」

จากนั้นอลิสทรุดไปในทางเดิน ยังถือคอของคลีเลีย

「ริกกะ-จัง! ทามะมูชิ-จัง!」

มารินะยองลงตรงที่คลีเลียยืนอยู่ ส่งเสียงของเธอ

「……ฟุเอะ?」

「……นุ?」

ริกกะและทามะมูชิ ที่อยู่ข้างหลังผม ส่งเสียงใน้เสียงที่ทื่อ

「ได้โปรดพาอลิส-ซังไปที่ห้องนอน! ทามะมูชิ-จัง ได้โปรดตรวจอลิสว่าเธอมีสภาพที่ต้องการการรักษาทางการแพทย์มั้ย ถ้ามีได้โปรดเริ่มทันที!」

「ค-ค่ะ มารินะ-ซามะ!」

「อ-อุมุ ชั้นเข้าใจ!」

มารินะส่งเสียงของเธอและออกคำสั่ง สองคนที่สั่นไปด้วยความกลัวรีบตอบ

ริกกะวิ่งอุ้มอลิสออกไป ที่นอนอยู่ที่ทางเดิน และมุ่งหน้าไปที่ห้องนอน

ทามะมูชิเดินไปที่ห้องใต้ดิน เหมือนเธอจะเตรียมอุปกรณ์บางอย่าง

「ยูกะ คอยดูอาซาฮินะไม่ให้เธอเริ่มทำอะไรที่ไม่จำเป็น!」

「เธอดีใจเมื่อชั้นมัดเธอ ดังนั้นชั้นคิดว่าเธอจะโอเค แต่ชั้นจะไม่มัดเธอแน่นกว่านี้อีกนิดเผื่อไว้!」

「นั่นยอดเยี่ยม! คนเดียวที่ทำอย่างนั้นกับอาซาฮินะและยังมีชีวิตได้คือยูกะ-ซัง!」

「จริงๆ แล้วชั้นรู้สึกไม่ค่อยสบายนิดหน่อย แต่ชั้นจะไป」

「ชั้นขอโทษสำหรับปัญหา! ได้โปรดดูแลเธอ!」

พวกเธอทั้งสองคนคุยกัน จากนั้นยูกะวิ่งออกไป

มารินะที่เห็นยูกะออกไปยองลงในโถงทางเดิน และหันสายตามาหาผม

「ยังไงซะ ซูซูฮาระ-ซัง」

มารินะหายใจออกและยืนขึ้น เรียกผม

「ยูกะซังคือคนใช้พลังจิต และมีความสามารถเป็นสื่อ」

「โอ้ว」

ผมพยักหน้าและตอบคำถามของมารินะ

อย่างที่คาดกับยูกะ เธอจะไม่ปล่อยให้วิญญานของคลีเลียสิงมารินะ

「ชั้นจะมีปัญหาถ้า “มนต์” มีผลกับนาย ดังนั้นชั้นจะร่ายเวทย์นิดหน่อยกับนาย」

ขณะที่เธอเข้าหาผม เธอยืนอยู่ตรงหน้าผม และวางมือของเธอไว้หลังคอของผม

มารินะยืนเขย่ง

ริมฝีปากที่นุ่มแต่แฉะสัมผัสกับผม

「อะไร!?」

บางอย่างไหลเข้ามาในผม

มีอลิสที่กอดหัวของคลีเลีย คุยกับมารินะ

ยูกะส่งเสียง และอลิสมองมารินะ และเรียกมารินะว่า “คลีเลีย”

คลิสกอดเท้าของมารินะพร้อมกับน้ำตาเธออาบหน้าของเธอ

มารินะยองลงและกอดอลิสอย่างอ่อนโยน

ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้น ยูกะไม่ใช่สื่อ

โอ้ ใช่ “มนต์”

ดังนั้น ผม อลิส ริกกะ ทามะมูชิ ทั้งหมดถูกล้างสมองโดย “มนต์” ของยูกะ?

แต่นั่นแหละ มารินะคือ…….

ริมฝึปากของมารินะแยกออกไป เธอยกส้นเท้าของเธอที่จะยืนให้สูงขึ้น และปล่อยมือของเธอที่อยู่ประมาณหลังคอของคอผม

「ชั้นเทมันให้ซูซูฮาระ-ซังแล้ว ภาพของอะไรที่เกิดขึ้นในความเป็นจริง นายเข้าใจสถานการณ์มั้ย?」

「ใช่ ใช่ แต่ทำไมเธอสามารถรู้ถึง ‘ความเป็นจริง’ ล่ะ?」

ภาพที่มารินะเทมันมาให้ผม มันทำให้ผมเข้าใจว่าผมติดกับดัก “มนต์” แต่มารินะต้องติดกับใน “มนต์” ด้วย ดังนั้น ทำไมล่ะ?

「มันเป็นการปิดกั้น」

「นั่นมันอะไร?」

 「ชั้นเจอว่าโดยการมอบความไว้วางใจทุกอย่างให้เด็นชิน ชั้นปิดกั้นสัมผัสทั้งห้าได้」

「ปิดกั้นสัมผัสทั้งห้า? ……ไม่มีทางน่า」

「ใช่ ชั้นไม่จำเป็นต้องมีสัมผัสใดๆเลย」

เมื่อผมได้ยินคำพูดของมารินะ ผมเข้าใจ

“มนต์” ขอบงยูกะใช่เสียงเป็นสื่อกลาง พูดอีกอย่าง “มนตร์” ไม่มีผลยกเว้นว่าเสียงไปถึงเป้าหมาย และ “เด็นชิน” ของมารินะเป็นความสามารถอ่านใจและสื่อความคิด แม้ว่าเธอจะเสียการได้ยินไป ไม่มีปัญหา และถ้าเธออยากจะ “เห็น” รอบข้างเธอดูได้จากข้อมูลใน “ใจ” ของเป้าหมาย

พูดอีกอย่าง มารินะทำอะไรก็ได้อย่างไม่มีปัญหาแม้ว่าสัมผัส