ตอนที่ 147

เดินลงไปที่ถนนตอนยามค่ำคืนไปที่โรงเรียนคุโระยูริ

――ข่าวร้ายย

เสียงของมารินะก้องอยู่ในสมองของผม

ข่าวร้ายหรือ? คุคุคุ ไม่ ไม่ ไม่ มันไม่ใช่ข่าวดีใช่มั้ย

――เอ๋?

ฉันมั่นใจว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นที่โรงเรียนคุโรยุริใช่มั้ย

――โอ้ ใช่ ใช่แต่นั่นจะเป็นข่าวดีได้อย่างไร?

มารินะดูสับสนเมื่อเธอได้ยินคำตอบของผม

ถ้ามีบางอย่างแปลกๆเกิดขึ้นที่โรงเรียนคุโรยูริ มันน่าจะเป็นบางคนจากองค์กรของคุดัน มีเป้าหมายไปที่กึ่งสัตว์

――ฉันไม่รู้มันอย่างแน่นอน แต่แมลงที่ถูกส่งไปลาดตระเวนบริเวณนั้นได้หายไป ทามะมูชิ-จังพูดว่ามันไม่ได้ถูกโจมตี เธอพูดว่ามันน่าจะติดอยู่ในบาเรีย

เข้าใจแล้ว? นั่นเป็นข่าวดี

――ท-ทำไม? อะไรเป็นข่าวดีเกี่ยวกับเรื่องนี้? ยูกินะ-จังและยุย-จังอาจจะอยู่ในความอันตราย รู้มั้ย

พวกเธอแค่อยู่ในความอันตราย ใช่มั้ย?

――เอ๋?

บาเรียดูเหมือนว่าจะใช้เวลาที่จะตั้งขึ้น ขึ้นอยู่กับผลงานของมัน และนั่นหมายถึงมันได้ถูกวางแผนนานมาแล้ว เพื่อทำให้สิ่งต่างๆเงียบ

และแม้ว่าบาเรียสมบูรณ์แล้ว ใช่มั้ย?

เมื่อบาเรียถูกใช้งาน พวกเขาจะต้องทำอะไรทันที แม้ว่ามันไม่สามารถจะรู้ได้ด้วย “ตา” ของมนุษย์ ถ้ามันมีการใช้งานในการเป็นบาเรียกายภาพ มันจะทำให้เกิดความวุ่นวาย

ดังนั้น พวกเขาต้องใช้งานมันโดยไม่สร้างความวุ่นวาย และกำจัดมันก่อนมันจะเป็นความวุ่นวาย

ดังนั้นที่เดียวที่ทำเรื่องนั้นได้จะเป็นตอนกลางคืน

และตอนนี้บาเรียถูกใช้งาน และมันพยายามที่จะทำอะไรบางอย่าง หรือมันกำลังทำอะไรบางอย่างอยู่

ไม่วจะเป็นแบบไหน มีโอกาสที่ดีที่ยูกินะจะมีชีวิตอยู่และสบายดี

พูดอีกอย่าง มันไม่สายเกินไป

เห็นมั้ย? นั่นเป็นข่าวดี ใช่มั้ย?

อย่างไรก็ตาม มันจะดีกว่าที่จะคิดว่ามันไม่มีเวลาเหลือมา

「มารินะ! ได้โปรดนำทางริกกะ」

ผมตะโกน และมองริกกะ

「เร็วเข้า ริกกะ!」

「ค่ะ!」

ริกกะรีบมาข้างหน้าผมและขณะที่ผมรีบออกไป และนำผมขึ้นไปบนหลัง และเตะพื้น

「โอ้วว!」

ลมยามค่ำคืนได้โดนหน้าผมและทำให้ผมตะโกนออกไป

ริกกะบินไปผ่านท้องฟ้ายามค่ำคืนโดยมีผมอยู่บนหลัง

「หนูปล่อยอาซาฮินะ-ซามะและฮิซูกิไว้ข้างหลัง แต่…」

ริกกะถามผมขณะที่เธอลงพื้น ละเธอวิ่งผ่านความมืดมิดเหมือนสายลม

ผมเดาว่าเธอให้ความสนใจผมริกกะวิ่งเหมือนลมเกือบจะไม่โยกขึ้นและลง

ถ้าริกกะอยากจะทำ เธอวิ่งเร็วกว่านี้ได้ แต่เธออุ้มผมอยู่ มนุษย์คนหนึ่งอยู่ที่หลังของเธอ

ถ้าริกกะแค่วิ่งนำหน้าไป เธอจะไปถึงโรงเรียนคุโระยูริได้ในทันที แต่ริกกะต้องการผม

「อย่ากังวลเกี่ยวกับพวกเธอ」

ผมตอบริกกะที่วิ่งอย่างไร้เสียงในความมืดมิด

อีงี่เง่าสองคนเป็น “เด็กที่ทำไม่ได้แม้ว่าพวกเธอจะพยายยาม” แต่ถ้าพวกเธอทำอะไรไม่ได้จริงๆ ผมไม่ต้องการพวกเธอในทีมนี้

แต่――

「หนูไม่ได้กังวลเกี่ยวกับพวกเธอสองคน แต่ที่หนูกลัว หนูกลัวว่าถ้าปล่อยพวกเธอไว้ตามลำพัง เมืองจะถูกกวาดล้าง」

ผมช่วยไม่ได้นอกจากจะยิ้มกับคำพูดของริกกะ

「ใช่ หนูพูดถูก」

คนเดียวที่เผชิญหน้ากับอาซาฮินะและไม่กลัวคือยูกะ มีแค่ยูกะ

แต่ในกรณีของยูกะ ผมคิดว่าความเป็นมิตรของเธอได้มีน้ำหนักกว่าความกลัว

แต่ฮิซูกิยืนขึ้นมา และ มันแค่หลังจากที่เธอได้เสียการใช้พลัง “ตาแห่งสวรรค์” ของเธอไป

มันมีคนงี่เง่าสองแบบ คนที่รู้ว่าจะเดินไปข้างหน้าอย่างเดียว และคนที่เผชิญหน้ากับภัยโดยไม่ลังเล แม้ว่าพวกเธอจะไม่มีพลัง

「พวกเธอสองคนมีอย่างนึงที่เหมือนกัน มันไม่ใช่ความแข็งแกร่ง มันเป็นความน่ากลัว」

ริกกะหัวเราะคิกคักเมื่อผมพพูดอย่างนั้น

「แต่ถ้าให้หนูพูด คนที่ ‘น่ากลัว’ ก็คือมาสเตอร์นะ」

ริกกะที่ดูเหมือนว่าเธอจะมีความสุข แม้ว่าเธอพูดว่าผมเป็นคนที่น่ากลัวที่สุด

「แต่พี่เป็นคนที่อ่อนแอที่สุด เพราะรู้มั้ย ริกกะ พี่ทำอะไรไม่ได้เลยถ้าไม่มีน้อง」

กับคำพูดของผม ริกกะหน้ามุ่ย

「แต่พี่พูดเองว่าความ ‘แข็งแกร่ง’ และความ ‘น่ากลัว’ ต่างกันไม่ใช่เหรอ?」

ด้วยนั่น ริกกะหัวเราะคิกคัก

ริกกะหยุดวิ่งและวางผมลงที่พื้น

ผมเห็นประตูรั้วโรงเรียนที่สง่างามข้างหน้าของผม และป้ายชื่อเก่าที่มันพูดว่า “โรงเรียนเอกชนคุโระยูริ”

ผมไม่ได้ยินเธอ แต่มันดูเหมือนว่ามารินะนำเธออย่างถูกต้อง

และจากนั้น――

「พี่มั่นใจว่าพี่เห็นบาเรีย แต่――」

ริกกะได้ยินผมพึมพำ มองขึ้นมาหาผมและเอียงหัวของเธอ

「พี่กังวลเกี่ยวกับบางอย่างเหรอ?」

「ไม่ ยังไงซะ มาพูดแค่ว่าพี่สงสัย……」

ผมตอบคำถามของริกกะอย่างคลุมเครือ

ผมมีความรู้เกี่ยวกับบาเรียอยู่น้อยมาก นั่นทำไมมันอันตรายที่จะตัดสินใจกับอะไรที่ผมเห็น

「กับพี่แล้ว มันดูเหมือนบาเรียไม่แม่นยำ」

บาเรียที่ผมเห็นว่าอยู่ข้างในในเหตุการสุดท้ายมอบความประทับใจว่ามันถูกสร้างอย่างประณีต

ในทางกลับกัน บาเรียครั้งนี้ดูเหมือนจะเละๆ

――ถ้ามีบาเรีย ทำไมฉันไม่ส่งทามะมูชิ-จังไปที่นั่นล่ะ? ถ้ามีบาเรีย มันดีกว่าที่จะมีทามะมูชิ-จัง ที่มีความรู้ไปกับนาย

เสียงของมารินะก้องอยู่ในสมองของผม

ฟังดูวิตกกังวล

ไม่ เธอไม่ต้องส่งทามะมูชิมาที่นี่ ไม่ใช่ว่าฉันประเมินคู่ต่อสู้ต่ำเกินไป แต่สิ่งที่สำคัญตอนนี้คือการย้ายฐาน ฉันอยากให้เธอทำดีที่สุดที่จะย้ายฐานระหว่างที่ลดจำนวนของกองกำลังที่ถูกส่งออกไปให้น้อยที่สุด

สิ่งที่เราต้องการมากกว่าอะไรตอนนี้คือการได้ฐาน

อลิสติดอยู่ที่นั่น เพิ่มเติมจากนั้น ความสามารถของเธอแและยูกะแสดงคุณค่าที่แท้จริงได้ก็ต่อเมื่อเธอมีฐานที่ปลอดภัย และแม้ว่าเธอจะปกป้องยูกินะและโลลิฮินะ ถ้าเธอไม่มีฐานที่ปลอดภัย เธออาจจะจบที่การสู้กับศัตรูระหว่างที่วิ่งหนี

เธอก็รู้เรื่องนั้นด้วย เธอเลยไม่หยุดการกระทำของเรา และเธอไม่ได้เสนอความคิดที่จะเพิ่มกำลังคน ไม่ใช่ว่านั่นถูกหรือ?

นั่นคือที่ผมถามมารินะในใจของผมม

ไม่นานหลังจากนั้น มารินะถอนหายใจในสมองของผม

――ฉันรู้ว่าพวกนายจะโอเค เพราะนายเป็นปีศาจตัวร้ายที่จะใช้วิธีที่น่ารังเกียจและขี้ขลาด เพื่อปกป้อง “เพื่อน” ของนายโดยไม่ลังเล แต่ฉันกับวลกับสิ่งที่ฉันควรกังวล

มารินะแกล้งทำเป็นกังวลและพูดอะไรตามใจเลย ผมฟังคำพูดของเธอและรับมันเป็นการเห็นด้วย

「ไปกันเธอ ริกกะ」

「ค่ะ」

ผมเรียกริกกะและเริ่มเดิน และเข้าไปในบาเรีย

ผมเข้าไปในบาเรียและถามมารินะในใจของผม

――มันโอเค การสื่อสารยังไม่ถูกตัดออก

คำตอบของมารินะกลัมาหาผมทันที

เท่าที่ “ตา” ผมเห็น ไม่มีบาเรียอื่นอยู่ในระยะมีผลของความสามารถของผม

แล้วก็ ทันทีทีเราเข้ามาในบาเรียแมลงที่ดูเหมือนนกขมิ้นบินบนเรา และมันบินในรูปเลขแปด บนหัวของผม

นั่นเป็นแมลงที่ทามะมูชิส่งออกมาเพื่อลาดตระเวน

มันดูเหมือนจะหายไป แต่มันแค่เพราะมันออกจากบาเรียไม่ได้ มันไม่ได้ดูเหมือนจะถูกลบพลัง

โดยมีพื้นฐานจากความจริง มันดูเหมือนบาเรียได้ทำงานเป็นบาเรียกายภาพ ซึ่งมันกันพลังของความสามารถต่างๆได้ถึงจุดจุดหนึ่ง  แต่มันไม่มีอำนาจพอที่จะกัน “เด็นชิน” ของมารินะ

อย่างที่คาด บาเรียครั้งนี้ มันดูแม่นยำน้อยกว่าครั้งที่แล้ว

มันเป็นเพราะมันถูกสร้างในความรีบ หรือคนที่สร้างมันไม่มีทักษะพอ?

ไม่ว่าจะแบบไหน ความจริงที่ว่าบาเรียด้อยกว่า ต้งหมายถึงกองกำลังที่ถูกส่งมาก็ด้อยกว่าด้วย

「แมลงของทาะมูชิ หือห์?」

ผมถามแมลงซึ่งบินวนเป็นรูปเลข 8 บนหัวของผม

ผมเห็นแสงสีมรกตข้างในตัวของแมลง ผมรู้ว่ามันเป็นแมลงโดยที่ไม่ต้องถาม

แมลงบินขึ้นละลงดั่งจะตอบคำถามของผม และลงมาที่ข้างหน้าผม หยุดบินในกลางอากาศ

มันดูเหมือนจะเข้าใจคำพูดผม

บางทีทามะมูชิสั่งมันให้เคารพคำสั่งของผม เมื่อมันได้มาติดต่อกับผม

「ถ้าแกรู้ว่ายูกินะอยู่ที่ไหน ได้โปรดพาชั้นไป」

เมื่อผมถามแมลง มันลอยอยู่ตรงหน้า ผมและวาดรูปเลข 8 จากนั้นมันบินไปที่อาคารโรงเรียน

ผมถูกบอกว่ายูกินะอยู่ในหอพักแต่เธออยู่ในโรงเรียนหรือ?

ถ้าเธออยู่ในโรงเรียนเวลาแบบนี้ ถ้าอย่างนั้น….

「ชั้นคิดว่าเธอต่อสู้เพื่อปกป้องกึ่งสัตว์ที่ถูกโจมตีโดยศัตรู」

ผมมั่นใจว่าเป็นอย่างนั้น เธอเป็นฮีโร่นะ รู้มั้ย

ผมช่วยไม่ได้นอกจากจะหัวเราะกับความคิด

ผมมาที่นี่เพื่อปกป้องยูกินะ แต่บางทีมันไม่ใช่ธุระของผมเลย

เพราะเธอ “แข็งแกร่ง”

ด้วยความคิดนั้นอยู่ในใจ ผมตามแมลงไป

เป้าหมายเดือน 6/66

ค่าเน็ต 200/200

คีย์บอร์ดมือถือ 100/100

พาวเวอร์ซัพพลาย 140/140

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord