ตอนที่ 120

 

เมื่อทามะมูชิติดต่อคนประสานงานขององค์กรของคุดัน ผมตัดสินใจที่จะไปด้วยกับมารินะและยูกะ แต่ผมมีความวิตกกังวลมาก

 

พวกเธอดูเหมือนจะมีความคิดอะไรบางอย่าง แต่ผมต้องยืนยันมัน

 

ดังนั้น ผมตัดสินใจที่จะฟังความคิดของพวกเธอ

 

พูดถึงแล้ว ทามะมูชิได้เตรียมการหลายอย่าง

 

ริกกะมีกายที่แข็งแรง และเหมือนริกกะ ทามะมูชิเป็นคนที่มีความสามารถเสริมความแข็งแกร่งร่างกาย แล้วก็ควบคุมแมลงได้ด้วย ดังนั้น เธอตัดสินใจที่จะไปโดยไม่ติดอาวุธเพื่อที่จะไม่ให้อีกฝ่ายระวังตัว แต่ถ้ามารินะและยูกะไปด้วยกันกับเธอ มันจะต่างออกไป

 

「งั้น ความคิดของเธอคืออะไร?」

 

ระหว่างที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ ผมถามมารินะและยูกะที่ยืนอยู่ข้างหน้าผม

 

มารินะได้ชำเลืองมองยูกะ และตอบสายตาของเธอ ยูกะพยักหน้า

 

「ยูกะ-ซังได้ปิดปากของเธอ ดังนั้นชั้นจะอธิบายมัน」

 

มารินะมอบผมและส่งเสียงของเธอ ยูกะพยักหน้า

 

「เนื่องด้วยความสามารถของยูกะ ชั้นลองมันกับ “เพื่อน” ของชั้นไม่ได้ ชั้นเลยพูดไม่ได้ว่าชั้นทำมันได้ แต่ชั้นสงสัยว่ามันจะได้ผลมั้ย」

 

มารินะดูเหมือนจะคลุมเครือแต่ยังมั่นใจอยู่

 

「ขอบคุณคำอธิบายของทามะมูชิ-จัง ชั้นสามารถที่จะรู้ความสามารถของชั้นและความสามารถของยูกะ-ซังได้คร่าวๆ」

 

――ได้ยินที่ชั้นพูดมั้ย?

 

มารินะตัดเสียงของเธอไประหว่างพูด แต่เสียงของมารินะยังดังก้องอยู่

 

ผมรู้สึกว่าผมได้ยินเสียงของเธอในหูของผม แต่ปากของมารินะไม่ขยับ บางที่เสียงของมารินะก้องอยู่ในหัวผมหรือใจของผม? ผมไม่แน่ใจเกี่ยวกับเรื่องนั้น แต่มันรู้สึกเหมือนผมคุยโทรศัพท์อยู่ ผมไม่รู้สึกถึงความไม่สบาย

 

แล้วก็ มารินะดูเหมือนจะมีองประกอบเพิ่มเติมที่ “ทำให้จิตใจผ่อนคลาย” แต่ผลของมันนั้นไม่ชัดเจน

 

「นี่เป็นการสนทนาผ่านใจเหรอ?」

 

――ใช่ นั่นใช่แล้ว ชั้นก็อ่านความคิดของซูซูฮาระ-ซังได้ด้วย ดังนั้นชั้นเลยคุยกับนายได้โดยที่ไม่ต้องพูด

 

เธออ่านใจผมได้เหรอ? ใจผมโดนอ่านอยู่มั้ย? ผมไม่ชอบมันเมื่อคนอื่นอ่านใจของผม

 

――รุกรานจิตใจ? บางที่เมื่อเราได้ทำสิ่งที่ลามกใส่กัน?

 

โอ้ ใจผมได้ถูกอ่าน นั่นใช่แล้ว ใช่ เมื่อผมได้มีเซ็กส์กับเธอ เธอรุกราน “ใจ” ของผม ในเวลานั้น ผมรู้สึกเหมือนเธอควบคุม “จิตใจ” ผมอยู่

 

――มีหลายอย่างที่ฉันยังไม่เข้าใจ แต่บางทีมีลำดับขั้นในความสามารถของฉัน ตอนนี้ ฉันแค่อ่านความคิดภายนอก แต่มันดูเหมือนเป็นไปได้ที่จะเชื่อมต่ออย่างลึกซึ้ง อย่างไรก็ตาม――

 

อย่างไรก็ตาม?

 

――มันดูเหมือนชั้นต้องมีการยินยอมจากอีกฝ่ายเพื่อที่จะเชื่อมต่ออย่างลึกซึ้ง ชั้นลองมันหลายอย่างกับยูกะและเจอมัน

 

เธอต้องได้รับคำยืนยันจากอีกคน? แต่ผมจำไม่ได้ว่ายอมรับไปนะ

 

――มันไม่ใช่การยืนยันออกมาทางคำพูด ชั้นสงสัยว่าเธอจะให้ฉันรุกรานเข้าไปมั้ย แม้ว่าฉันจะพยามเชื่อมต่ออย่างลึกซึ้ง ถ้าฉันถูกปฏิเสธ ฉันทำมันไม่ได้ นั่นใช่แล้ว ดังนั้น ในเวลานั้น ซูซูฮาระ-ซังอนุญาตให้ชั้นรุกรานเข้าไป

 

มันอย่างนั้นเหรอ? ผมบอกให้เธอรุกรานเข้ามาเหรอ? ชั้นไม่มั่นใจเลย

 

――มันเป็นความจริงที่เราเชื่อมต่อกันอย่างลึกซึ้ง สั้นๆก็คือ ซูซูฮาระ-ซังพูดบางอย่าง…นายรักฉัน ♥

 

หือ? เธอพูดถึงเรื่องอะไร? ไม่ใช่มันน่าอาจที่จะพูดมันเหรอ?

 

――มันน่าอาย แต่…บางทีนายอาจจะมีความสุขกว่าในเวลานั้น ♥

 

มารินะที่แก้มย้อมเป็นสีแดงมองผมอย่างเขินอาย

 

ผมอายที่ได้ยินสิ่งนี้

 

ยังไงซะ เพราะมารินะสามารถที่จะรุกราน “ใจ” ของผมได้ลึกซึ้ง ผมปฏิเสธมันไม่ได้

 

มองไปที่อื่นจากมารินะ ผมเกาหัวของผม

 

――ฉันได้ยินนาย ♥ นายไม่ปฏิเสธมัน ♥

 

อุ เธอยังอ่านใจผมอยู่ตอนนี้เหรอ? มันมีปัญหาจัง

 

มารินะมองผมระหว่างที่หูของเธอแดงสดและอาย ยูกะ ที่มองมารินะด้วยตาของเธอ จิ้มหน้าอกของมารินะด้วยนิ้วของเธอ

 

「มีอะไร ยูกะ-ซัง? ไม่ใช่ว่านี่มันลวนลามทางเพศเหรอ? หรือยูกะ-ซังชอบชั้น?」

 

ยูกะเอาสมุดโน๊ตให้มารินะดู มารินะที่ออกทะเล

 

――คุยเกี่ยวกับความคิดเถอะ

 

นั่นถูกเขียนอยู่ในสมุดโน๊ต

 

ยูกะรำคาญอย่างชัดเจน

 

ผมเข้าใจความรู้สึกของเธอ แต่ยูกะที่ปิดปากของเธอ พูดว่าเธอไม่อธิบาย

 

「งั้น อะไรที่เธออยากจะทดสอบในการต่อสู้จริง?」

 

「โอ้ ใช่ นั่นใช่แล้ว」

 

เมื่อผมถามเธอ มารินะตบมือของเธอหน้าหน้าอกของเธอ

 

「ชั้นได้เชื่อมต่ออย่างลึกซึ้งหลายครั้งกับยูกะ-ซังแต่เจอบางอย่างที่ค่อนข้างน่าทึ่ง」

 

มันฟังดูเหมือนเลสเบี้ยนที่บอกว่าเชื่อมต่อกับยูกะอย่างลึกซึ้งหลายครั้ง

 

「ซูซูฮาระ-ซัง หยุดใช้ความคิดแบบนั้นได้มั้ย ชั้นพูดอย่างซีเรียสอยู่นะ」

 

「ชั้นไม่ได้พูดอะไร เธอไม่ควรจะอ่านใจของชั้นนะ」

 

ผมตอบมารินะที่อ่านใจของผม

 

「ความคิดของนายลามก เหมือนการมีเซ็กส์」

 

「อย่าอ่านความคิดของชั้น!」

 

ผมขี้นเสียงของผมใส่มารินะที่พึมพำด้วยตาของเธอ

 

มันเป็นความสามารถที่ย่ำแย่จริงๆ

 

「งั้น? ความสามารถของเธอน่าทึ่งมั้ย?」

 

「นั่นใช่แล้ว…」

 

มารินะที่มีหน้าสงสัยกับคำถามของผม มองยูกะ

 

ยูกะพยักหน้าตอบมารินะ

 

「บางที ยูกะซักอาจะสามารถใช้ความสามารถของเธอได้โดยไม่ต้องพูด」

 

「อะไร?」

 

ยูกะใช้ความสามารถของเธอได้โดยไม่ต้องพูดเหรอ? ไม่ใช่ว่าความสามารถของเธอถูกใช้งานเมื่อเสียงของเธอถูกได้ยินเหรอ?

 

「ความสามารถของยูกะ-ซังนั้นใช้งานได้เมื่อใส่ความคิดลงบนคำพูดใช่มั้ยล่ะ? แต่มันไม่ได้หมายถึงการล้างสมองที่ทำตามสิ่งที่พูด คำพูดเป็นแค่สื่อกลาง และความคิดของยูกะจะเป็นสิ่งที่มีผล ที่อาจจะไม่เหมือนคำพูด ยกตัวอย่างเช่น ในกรณีสุดขีด ยูกะสั่งให้เดินไปหาอีกคน แต่ความคิดของยูกะยกมืออยู่ในใจและใส่เป็นคำพูดออกไป」

 

「อีกคนควรจะยกมือของเค้าขึ้น」

 

「ใช่ มันเป็นตัวอย่างสุดขีด ถ้าคำพูดและความคิดของเธอไกลห่างกันมาก ความสามารถของเธออาจจะไม่ถูกใช้งาน มันแค่เป็นตัวอย่าง」

 

「แล้ว?」

 

「งั้น อะไรจะเกิดขึ้นถ้าชั้นสื่อความคิดของยูกะตรงๆไปที่ใจของอีกคนล่ะ?」

 

เธออยากจะสื่อความคิดของยูกะตรงๆไปที่ใจของอีกคนเหรอ?

 

เฮ้ เดี๋ยวก่อนนะ

 

「ชั้นคิดว่าความสามารถของยูกะแบ่งได้เป็นสองรูปแบบ อย่างแรกคือเปลี่ยนความคิดให้เป็นความสามารถ และอย่างที่สองคือพูดออกมาและสื่อความคิด งั้นรูปแบบไหนที่ความสามารถของยูกะจะใช้งานได้ล่ะ?」

 

มารินะได้ถามผม แต่ผมคิดว่าเธอรู้คำตอบแล้ว เธอพูดว่าเธอลองหลายอย่างกับยูกะ

 

「เฮ้ย เฮ้ย」

 

ความเย็นวาบวิ่งมาที่สันหลังของผม

 

「ถ้าความสามารถของเธอถูกใช้งานเพราะความคิดของเธอได้ถูกสื่อออกไป ผลของความสามารถจะถูกใช้งานถ้า “แค่” ความคิดของเธอได้สื่อออกไป」

 

「ชั้นพูดมันอย่างมั่นใจไม่ได้ แต่นั่นคือที่เราจะพูด」

 

มารินะพยักหน้ากับคำถามของผม

 

อะไรวะ คนพวกนี้สังเกตุจุดที่ดีจนไร้สาระ

 

ปรกติแล้ว มันเป็นไปไม่ได้ที่จะคิดความคิดที่จะสื่อโดยไม่ต้องพูด อย่างไรก็ตาม มีคนตรงหน้าผมที่ทำอย่างนั้นได้

 

มันเป็นไปได้ที่จะสื่อความคิดของยูกะโดยใช้ความสามารถของมารินะ

 

ถ้านั่นเป็นไปได้ นี่จะดีจนไร้สาระ

 

「แต่จุดเปลี่ยนมันคือซูซูฮาระ-ซัง」

 

「อะไร? ชั้น? ทำไม?」

 

「ซูซูฮาระ-ซังพูดว่าชั้นรุกรานหัวใจของนาย ใช่มั้ย」

 

「โอ้ ชั้นพูดอย่างนั้น」

 

「ในเวลานั้น ชั้นเห็นมันได้」

 

「เห็นอะไร?」

 

「ชั้นเห็น “มุมมอง” ของซูซูฮาระ-ซัง」

 

เธอเห็น “มุมมอง” ของผมเหรอ? เธอเห็นภาพที่ผมเห็นผ่าน “ตา” ของผมเหรอ?

 

ไม่ ผมไม่เชื่อมัน

 

ไม่มีทาง――

 

「เธอเห็น “ภาพ” ที่ชั้นเห็นมาจากการใช้งานความสามารถของชั้นเหรอ?」

 

「ใช่ ชั้นตกใจ ชั้นตกใจที่จะเห็นภาพที่ไม่มีจุดบอด ชั้นสับสนเกือบจะเวียนหัว」

 

มารินะพยักหน้าตอบคำถามผม

 

เธอเห็น “ภาพ” ที่ผมเห็นเมื่อความสามารถถูกเปิดใช้งาน นั่นหมายถึง เธอได้เชื่อมต่อกับผมแล้วตอนนี้?

 

「งั้น เมื่อเธอเชื่อมต่อกับยูกะ เธอคิดว่าเธอจะทำมันได้?」

 

「นั่นใช่แล้ว ชั้นได้ลองหลายอย่าง ชั้นเลยคิดว่าชั้นทำได้ ยังไงก็ตาม มันอันตรายที่จะให้บางคนรู้ความสามารถของยูกะ ชั้นเลยยังไม่ได้ทำมันจริงๆ」

 

เข้าใจแล้ว แน่นอนว่า มันอันตรายที่จะลองกับ “เพื่อน” ของเธอ ถ้าเธอทำสำเร็จเธอสามารถล้างสมองอีกคนได้

 

「ความสามารถของยูกะเหมือนทิ้งระเบิดโดยไม่สนคนที่โดนด้วยระยะที่จำกัด มันจะมีผลไม่ว่าเป็นศัตรูหรือพวกพ้อง พลังนั้นมันยิ่งใหญ่ แต่ความเสี่ยงสูงเกินไป」

 

「ถ้าชั้นผสมมันกับความสามารถที่จะอ่านใจของคนที่เป็นเป้าหมายที่มีระยะกว้าง มันเป็นไปได้ที่จะทิ้งระเบิดใส่แค่ศัตรูในระยะกว้าง」

 

ถ้าเธอทำสิ่งนั้นได้ มันจะเป็นความสามารถที่เอาชนะไม่ได้

 

「แต่ชั้นไม่คิดว่ามันทำได้ทุกอย่าง」

 

「อ๋า?」

 

「เพราะความสามารถของยูกะนั้นจำกัด」

 

「โอ้ใช่ นั่นถูกแล้ว」

 

มันเป็นเพราะข้อจำกัด? ยังไงซะ ความสามารถของเธออาจจะไม่ถูกใช้งานบางเวลา แน่นอนว่ามันไม่ได้ทำได้ทุกอย่าง

 

อย่างไรก็ตาม ถ้ามันผสมกับความสามารถของมารินะได้ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าความสะดวกของมันจะเพิ่มขึ้นอยย่างมหาศาล

 

นี่มันน่าทึ่ง กำจัดความเสียงที่จะสร้างเสียงและล้างสมองโดยการสื่อความคิดตรงๆไปที่เป้าหมายจากระยะไกล

 

แม้ว่ามีข้อจำกัด หรือเป้าหมายอาจจะมีความสามารถที่ถูกล้างสมองไม่ได้

 

อย่างไรก็ตาม ความสามารถที่จะสื่อสารโดยไม่ใช้ “เสียง” และความสามารถที่จะนำความคิดผ่าน “เสียง” คิดเกี่ยวกับการผสมความสามารถที่ตรงข้ามกัน

 

「ตอนนี้ ชั้นใช้วิธีพูดที่บอกว่าทิ้งระเบิด แต่มันเป็นไปได้ที่จะเป็นความผิด」

 

「ทำไม?」

 

「อย่างไรก็ไม่รู้」

 

มารินะพึมพำ แต่มันดูเหมือนเธอไม่ได้คุยกับผม แต่ตัวเธอเอง

 

「ชั้นคิดว่าชั้นได้ยินจากทามะมูชิ-จัง ความสามารถของยูกะต่างจากปรกติ ไม่ใช่เหรอ? มันเป็นความสามารถที่ถูกเรียกว่าเร็งเง (ดอกบัว)」

 

「โอ้ ฮิซูกิพูดอย่างนั้น」

 

「นายรู้ว่าดอกบัวเป็นดอกไม้แบบไหนมั้ย?」

 

「อ๋า? ไม่ใช่ว่ามันเป็นดอกไม้ที่ใหญ่และสวยเหรอ?」

 

「มันเป็นคำที่ใช้กันทั่วไปกับดอกบัวและลิลลี่น้ำ ทั้งสองดอกไม้งอกออกมาจากโคลน และมันทำดอกไม้ที่สวยเมื่อมันบาน ดอกบัวแบบนั้น มีการทำความสะอาดตัวมันเอง มันเรียกว่าผลของดอกบัว」

 

「เฮ้ รายระเอียดเยอะจัง」

 

「ยังไงซะ นั่น…เป็นเมื่อเวลาที่ชั้นอยากเป็นคนจัดดอกไม้น่ะ」

 

มารินะพึมพำเหมือนเธออาย และมองยูกะ

 

「ทั้งสองจะงอกมาจากโคลน แต่ไม่เปื้อนโคลน ดอกบัวมีความสามารถที่จะกำจัดสิ่งสกปรก และถูกรักและเคารพในความเป็นสัญลักษณ์ของความบริสุทธิ์และความศักดิ์สิทธิ์ ชั้นคิดว่ามันคล้ายกับยูกะ-ซัง ไม่ใช่เหรอ?」

 

ยูกะเปิดตาของเธอกับมารินะที่พึมพำ

 

「ชั้นรู้ว่ามันหยาบคายมากที่จะพูดว่ายูกะแปดเปื้อน ชั้นขอโทษ ชั้นเลยพูดมันไม่ได้ แต่ชั้นคิดว่าชั้นควรจะพูดมัน」

 

มารินะคำนับยูกะ ยูกะส่ายหัวของเธอเมื่อเธอเห็นมารินะ

 

มารินะ เธอรู้อะไรบางอย่างเหรอ?

 

มารินะรู้สึกผิดกับยูกะ มารินะไม่ใช่คนที่ทำมัน แต่เธอไม่ทำอะไร เมื่อเธอรู้ว่ายูกะถูกข่มขืน เธอเสียใจกับมันตอนนี้

 

มารินะพูดว่ายูกะและดอกบัวคล้ายกัน

 

เธอพูดว่ามันคล้ายกันที่ดอกบัวงอกจากโคลนที่สกปรก

 

ถ้าเธอไม่รู้อะไรบางอย่างเธอจะไม่พูดสิ่งนั้น

 

「ข้อจำกัดมันเป็นข้อจำกัดจริงๆเหรอ? มีข้อจำกัดขึ้นอยู่กับว่าเธอจะใช้มันยังไง แต่บางทีฮิซูกิอธิบายแบบนั้นเพื่อให้ง่ายต่อการเข้าใจ」

 

「ขึ้นอยู่กับว่าเธอจะใช้มันยังไงเหรอ?」

 

「ใช่ชั้นคิดว่ามันไม่มีข้อจำกัด ขึ้นอยู่กับว่าเธอจะใช้มันยังไง」

 

ไม่มีข้อจำกัด ขึ้นอยู่กับว่ามันใช้งานอย่างไร

 

มันเกี่ยวข้องกับดอกบัวเหรอ

 

ผมก็สนใจมาตลอดด้วย

 

ความสามารถมนต์ต่างจากดอกบัว

 

มนต์เป็นความสามารถล้างสมอง

 

「เกิดจากโคลน แต่ไม่เปื้อนโคลน?」

 

ดอกบัวที่เกิดมาจากความสกปรก และกลายเป็นสิ่งที่ไร้เดียงสาที่มีความสามารถทำความสะอาดตัวเอง สัญลักษณ์ของความบริสุทธิ์และศักดิ์สิทธิ์

 

「บางทีที่ยูกะรู้ถึงความสามารถของเธอเองมันผิดโดยพื้นฐาน?」

 

「ชั้นคิดว่าอย่างนั้น ชั้นไม่คิดว่าความสามารถของยูกะคือล้างสมองจิตใจของคนและควบคุมมันได้อย่างอิสระ ชั้นไม่คิดว่ามันเป็นความสามารถที่อันตรายแบบนั้น」

 

ฮิซูกิพูดว่า มนต์เป็นความสามารถที่อันตรายและน่ากลัว แต่ ผมไม่คิดว่ามนต์ของดอกบัวจะเป็นแบบนั้น

 

นอกจากนี้ มันอันตรายขึ้นอยู่กับว่าจะใช้มันอย่างไร ดังนั้น เธออาจจะใช้การอธิบายแบบนั้นเพื่อที่จะไม่ให้เรามองดีเกินไป

 

「มารินะ ชั้นอยากให้เธอตอบมาจากใจ ความเข้าใจแบบไหนที่เธอมีกับความสามารถของยูกะ?」

 

มารินะพูดว่าเธอได้เชื่อมต่อกับยูกะอย่างลึกซึ้งหลายครั้ง

 

ตัวยูกะเองก็ไม่เข้าใจความสามารถของเธออย่างเต็มที่ด้วย ดังนั้นแม้ว่าผมจะอ่านเบื้องลึกของจิตใจเธอ ผมจะไม่รู้ความจริงของความสามารถของเธอ แต่มารินะรู้จักยูกะอย่างลึกซึ้ง นั่นคือที่ผมสงสัย

 

「มันเป็นภาพที่คลุมเครือ แต่ชั้นคิดว่าความสามารถของยูกะ นั้นเมตตาอย่างมากๆ มากๆ จริงๆอย่างเหลือเชื่อ」

 

「ความสามารถที่อ่อนโยนเหรอ?」

 

ภาพมันต่างจากความสามารถที่จะล้างสมองและควบคุมคนอื่นเลย

 

「ชั้นไม่อยากให้นายหัวเราะ」

 

มารินะพึมพำอย่างอายและมองผมและยูกะด้วยสายตาที่มองขึ้นมา

 

「ชั้นคิดว่าความสามารถของยูกะเป็นความสามารถที่จะมอบความชอบให้ทุกคน สำหรับคนนั้นที่เสียความมั่นใจไปและกำลังจะรู้สึกอารมณ์เสีย ว่าทำเต็มที่นะ มันโอเค นายทำได้ ความสามารถที่จะดันหลังของนาย ชั้นสงสัย นั่นเป็นสิ่งที่ชั้นคิด」

 

มารินะพึมพำอย่างเขินอาย เมื่อผมได้ยินคำพูดของเธอ ผมมั่นใจ

 

ความสามารถที่จะให้ความชอบอะไรบางอย่าง ความสามารถทีจะให้กำลังใจคนคนนั้น ที่กำลังจะอารมณ์เสีย และดันหลังของพวกเขาอย่างอ่อนโยน

 

ยูกะ ที่แปดเปื้อน ที่ทรยศอาซาฮินะที่เป็นเพื่อนสนิทที่อยากปกป้องเธอ และสมควรที่จะตกอยู่ในความสิ้นหวัง ในความหมายที่แท้จริงของคำคำนั้น อย่างไรก็ตาม ในท้ายที่สุด เธอตกอยู่ในความสิ้นหวังนั้นไม่ได้ และเดินหน้าต่อไป โดยเสียใจกับความผิดพลาด ความสามารถที่ถูกสร้างโดยยูกะ ที่เป็นแบบนั้น ดอกบัว

 

ไม่ต้องสงสัย ผมคิดว่าที่มารินะเดานั้นถูกต้อง

 

ความสามารถที่จะสนับสนุนบางคน และสนับสนุนพวกเขาจากข้างหลัง นั่นเป็นแก่นแท้ของความสามารถของยูกะ

 

ขณะที่ผมยืนขึ้นมาจากเก้าอี้ ผมจับไหล่ของยูกะ ที่ตาเบิกกว้าง

 

「ยูกะ ความสามารถของเธออาจจะแข็งแกร่งที่สุดจริงๆ」

 

ยูกะจะไม่มีวันทรยศพวกพ้องของเธอไม่ว่าอย่างไร

 

ถ้าเราสู้ ยูกะจะสนับสนุนเราจากก้นบึ้นของหัวใจของเธอ

 

ความรู้สึกนั้น ดันหลังของเรา

 

นั่นจะสนับสนุนเรา และเราจะชนะได้แน่นอน

 

นั่นเป็นแก่นแท้ของดอกบัว

 

พูดอีกอย่าง――

 

「เธอมีความสามารถที่เชี่ยวชาญในเรื่องการสนับสนุน ที่มันนำศักยภาพของเราเลยขีดจำกัดไปได้โดยการล้างสมองอย่างสมบูรณ์ นั่นอาจจะเป็นดอกบัว」

 

ยูกะที่ถูกจับไหล่ทั้งสองโดยผม กัดปากล่างขของเธอระหว่างที่มองดูผม สั่นไหล่ที่บอบบางของเธอและร้องไห้ออกมา

 

มันเป็นตัวของยูกะเองที่รู้ว่าความสามารถของเธอคือล้างสมองและกลัวความสามารถนั้นมากกว่าใครๆ ดังนั้น ยูกะปิดปากเธอโดยไม่พูดอะไร อย่างไรก็ตาม――

 

ยูกะพยายามที่จะเขียนลงบนสมุดโน๊ตอย่างสิ้นหวังด้วยนิ้วที่สั่นของเธอระหว่างที่กัดปากล่างและร้องไห้ ผมนำสมุดโน๊ตมาจากยูกะอย่างอ่อนโยน

 

「เธอไม่ต้องปิดปากของเธออีกต่อไปแล้ว ยูกะ ความสามารถของเธอไม่ได้ผลกับเราในแง่ลบ นั่นเป็นดอกบัว ข้อจำกัดที่ฮิซูกิพูด มันเป็นความเมตตาของเธอ และข้อจำกัดที่อ่อนโยนของเธอเอง」

 

ในคำพูดผม ยูกะปล่อยน้ำตาเม็ดใหญ่ออกมาระหว่างที่สะอื้น

 

「ดอกบัวมันเหมือนชั้นเหรอ? พลังของชั้นทำให้คนมีความสุขใช่มั้ย?」

 

เสียงที่สั่นผสมกับเสียงสะอื้น มารินะที่ได้ยินคำพูดของยูกะน่าจะทนมันไม่ได้ ผมหันหน้าไปและเขย่าไหล่ของยูกะ

 

「มันเป็นความสามารถของยูกะ-ซังจริงๆ」

 

มารินะที่ส่งเสียงสั่นระหว่างที่หันหน้าหนี

 

ยูกะผู้ที่ทำให้ดอกไม้บานได้สวยกว่าใครๆ เพราะเธอแปดเปื้อนมากกว่าใครๆ

 

「ชั้นไม่คิดว่ามันเป็นล้างสมองแบบนั้น」

 

การสนับสนุนของยูกะไม่ดีในความสามารถที่จะเสริมกำลัง แต่แต่ละคนมีศักยภาพที่จะเป็นผู้ใช้ความสามารถที่ดี

 

ตาแห่งสวรรค์ที่เห็นทุกเหตุการณ์และเดาอนาคตได้

 

ตาแห่งพื้นดินที่ปลุกความสามารถต่างๆในคนที่เกี่ยวข้องและเพิ่มความสามารถของพวกเขา

 

ทั้งสองนั้นถูกพูดว่าเป็นความสามารถสนับสนุนที่สุดยอด แต่ดอกบัวของยูกะดูเหมือนจะเป็นความสามารถสนับสนุนที่บริสุทธิ์อย่างแท้จริง

 

แม้ว่ามันถูกฝังอยู่ในโคลนและตัวของมันแปดเปื้อน ยูกะดิ้นรนที่จะคลานขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง เพื่อที่ดอกบัวจะบานจากโคลนแบบนั้น

 

เหนือกว่านั้นทั้งหมด มันเป็นความสามารถที่จะสนับสนุนที่แน่นอนที่สุด

 

 

 

เป้าหมายเดือน 4/66

ค่าเน็ต 200/200

กาแฟ 180/300

ค่าไฟ 20/1000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord