ตอนที่ 36

 

เธอเหนื่อยจากการร้องไห้เหรอ? ยูกะได้หมดสติไปแล้ว

ใบหน้าที่หลับของเธอนั้นเงียบสงบมาก เหมือนกับปีศาจได้ถูกขับไล่ออกไปแล้ว

ผมควรจะบอกว่ามันออกมา? เป็นเป็นไปได้มั้ยว่ามันถูกเอาออก

ยูกะคือคนที่สามารถตอบสิ่งนั้นได้

 

「มารินะ ลุกขึ้น」

 

ยำยูกะที่หลับใส่ไหล่ของผม ผมเรียกมารินะและถอนหายใจ

 

「เอ่ะ, เอ่ะเฮะเฮะ, เอ่ะเฮะเฮะเฮะ…ชั้นขอโทษ」

 

ยูกะที่นั่งอยู่บนพื้นหัวเราขณะที่มองขึ้นมาหาผมด้วยตาที่มีน้ำตา

ผมเข้าใจได้โดยแค่การมอง เธอลุกไม่ขึ้น

ยังไงซะ, มันปรกติที่นั่นจะเกิดขึ้น

ยูกะพยายามจะฆ่ามารินะแต่เธอไม่สามารถกลืนสถานการณ์ลงได้ซักพักที่แล้ว แต่เมื่อเวลาผ่านไป, เธอสามารถเข้าใจว่าสถานการณ์แบบไหนที่เธออยู่ข้างใน

มารินะนั้นด้อยกว่าในระดับหนึ่งเทียบกับยูกะและอาซาฮินะ แต่เธอดีพอที่จะถูกเรียกว่าคนสวย ดังนั้นเธอต้องมีประสบการณ์ถูกตกเป็นเป้าของความรู้สึกอย่างอิจฉา และ ปฏิปักษ์

เธอไม่ได้ทำอะไรไม่ดี, เธอแค่สวย, เธอแค่น่ารักแต่กระนั้นเธอได้เป็นเป้าของความอิจฉา, ถูกไม่พอใจ, ถูกสาป มันมากขึ้นเพราะตัวตนที่ผิดพลาดของเธอ

เพราะสิ่งนั้น, มารินะทีแสดงอารมณ์ของเธอมากไป ได้รับ ความเกลียด, อิจฉา,และไม่พอใจง่ายดาย

และเธออาจถูกหันกลับมาด้วยเจตนาฆ่า เธอเป็นแฟนสาวของหัวหน้าของพวกนักเลง ดังนั้นมันไม่แปลกถ้ามันทำ

แต่มันน่าสงสัยว่าเจตนาฆ่านั้นของจริง

มนุษย์อย่างน้อยคิดจะฆ่าคนหนึ่งหรือสองครั้งในชีวิต อย่างไรก็ตามมันไม่ได้หมายความว่ามันจะแปลออกมาเป็นการกระทำ

ความรู้สึกด้านลบของ อิจฉา, เกลียด, ไม่พอใจ, และอคติ จะแข็งแกร่งขึ้นในระดับหนึ่ง เจตนาฆ่าที่ผิดหมายความว่าพวกเขาไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าจริงๆ ถ้าความเกลียดที่ระบายออกมามีความเครียดของความเกลียดถ้าระดับที่อยากจะฆ่า, จิตวิญญานของเขาเองจะสร้างการป้องกัน-ตัวเองเพื่อเก็บความรู้สึกของเขา

 

แต่เจตนาฆ่าของยูกะนั้นต่างออกไป มันไม่หวานขนาดนั้น

 

เธอเล็งไปที่หัวของคนและเหวี่ยงไม้กอล์ฟด้วยความพยายามทั้งหมด การเคลื่อนไหวที่เรียบง่ายมาก แต่ไม่ใช่มนุษย์ทุกคนจะสามารถทำมันได้ หรือว่า, มันจะมีปัญหาถ้ามนุษย์ทุกคนทำสิ่งนั้นได้

จะเกิดอะไรขึ้นถ้านั่นเป็นความจริง? ถ้าคุณเหวี่ยงไม้กอล์ฟด้วยแรงทั้งหมด, จะเกิดอะไรขึ้นกับหัวข้องคนถ้ามันโดนตรงๆ? มันเห็นได้ชัดแม้ว่าคุณไม่ได้คิด

สามัญสำนึกของคนจะปรับ แม้ว่าใจไม่ได้ปรับ, โซ่ที่ชื่อสามัญสำนึกที่ถูกมอบตั้งแต่ยังแบเบาะจะเบรคมันโดยไม่รู้ตัว

แต่กระนั้น, ยูกะเหวี่ยงไม้กอล์ฟด้วยพลังทั้งหมดเพื่อตี

มันจะเกิดอะไรขึ้นถ้าไม้กอล์ฟโดนหัวของมารินะตรงๆ?

จะเกิดอะไรขึ้นกับเธอถ้ามารินะตาย?

 

คนไม่ได้กลัวที่จะฆ่าอีกคน คนที่ฆ่าจะเสียศักดิ์ศรีในชื่อของฆาตกร ถูกขัง, ถูกลบจากสังคมและเดินอยู่ในเงา นั่นคือส่วนที่น่ากลัว

ในท้ายที่สุด, มนุษย์จะไม่ฆ่าอีกคนเพราะคนๆหนึ่งน่ารัก

 

ยูกะไม่รู้พวกนั้นในเวลานั้น

เธอไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นถ้าเธอฆ่าคน

เพราะเธอถูกเปิดเผยในความอยากจะฆ่าที่บริสุทธ์และชัดเจน, มันธรรมชาติสำหรับมารินะที่จะลุกไม่ขึ้น

พูดตรงๆ, มารินะนั้นโชคดีที่เธอไม่สามารถกลืนสถานการณ์เมื่อยูกะอยากจะฆ่าเธอ

ถ้าเธอทำได้, งั้นมารินะจะสับสนอย่างแน่นอน จากนั้นตัวของเธอจะแข็งด้วยความขับเคลื่อนจากความกลัว เธออาจจจะพยายามกระทำอย่างรุ่นแรงและวิ่งเพื่อช่วยตัวเธอเอง

ถ้าตัวของมารินะแข็งในเวลานั้น ถ้ามารินะกระทำรุนแรงในเวลานั้น ความเป็นไปได้ที่ผมจะจัดการมารินะไม่ได้นั้นสูง เธอจะโชคดีถ้าเธอแค่บาดเจ็บ ถ้าโชคไม่ดี, งั้นเธอจะตาย

ไม่สามารถกลืนสถานการณ์, เธอเสียพลังในตัวของเธอเพราะความตกใจเปล่าๆ ดังนั้นผมสามารถควบคุมมารินะและทำให้เธอหลบการโจมตีของยูกะ

ไม่ว่าความสามารถผมจะน่าทึ่งแค่ไหน, นี่ไม่ได้ความสามารถในการกระทำทางกายภาพ

ไม่มีความหมายถ้าผมไม่มีพลังกล้ามเนื่อหรือความไวในการตอบสนองที่แข็งแกร่ง นี่ไม่สามารถสร้างบาเรียหรือครอบงำศัตรู

มันแค่พลังทางภาพจนท้ายที่สุด

นั่นคือพลังของผม

 

「อยากให้ชั้นเอาไหล่ให้ยืมมั้ย?」

 

เข้าหามารินะด้วยยูกะอยู่บนไหล่ ผมเรียกเธอขณะที่เธอมองลงไปที่พื้น

 

「ต-แต่…」

 

มารินะที่เห็นยูกะหลับเมื่อเธอมองผม, มองดูผมด้วยใบหน้าที่มีปัญหา

เธอคิดว่ามันจะเพิ่มภาราให้ผมผู้ที่แบกยูกะไปแล้ว? หรือ?ー

 

「เธอกลัวยูกะเหรอ?」

 

ถามเธอ, มารินะเอียงหัว

 

「กลัว? เอ๋? ทำไม?」

 

เธอตอบกลับมาด้วยการตอบอย่างตะลึงที่ไม่ได้ตั้งใจ

ทำไม? เธอแค่พยายามจะฆ่าเธอนะรู้มั้ย มันปรกติที่จะกลัว

มันเป็นไปได้มั้ยว่าเธอไม่สังเกตแม้แต่ว่ายูกะพยายามจะฆ่าเธอ?

 

「เป็นไปได้มั้ยว่าเธอพยายามจะฆ่าชั้น?」

 

มารินะพูดในน้ำเสียงที่เพิกเฉย

โอ้, เธอสังเกต มันจะน่าทึ่งในบางความหมายถ้าเธอไม่สังเกตแม้แต่เจตนาฆ่า แต่เธอสังเกตอย่างที่คาด

แต่ทำไมเธอไม่กลัว? มันเป็นการหลอกเหรอ?

 

「ทำไมเธอไม่กลัว? เธออาจจะตาย, ไม่ได้ล้อเล่น เป็นไปได้มั้ยว่าเธอคิดว่าชั้นจะปกป้องเธอ? อย่าพูดอย่างนั้น」

 

มารินะรู้ว่าผมแข็งแกร่งในระดับหนึ่ง แต่มารินะไม่ได้เห็นความแข็งแกร่งของผม เธอรู้ผลของมันเมื่อเธอเห็นตาของชิโนซากิผู้ที่แตกสลายอย่างสิ้นเชิง

พูดอีกอย่างคือ เธอไม่รู้ธรรมชาติของความแข็งแกร่งของผม

ธรรมชาติของความแข็งแกร่งของผม มารินะไม่รู้แม้แต่ถ้ามันเป็นพลังทางกายของการวางแผน แน่นอนว่า, เธอก็ไม่รู้ว่าผมมีความสามารถด้วย

มันแค่โง่เง่าที่จะเชื่อในความแข็งแกร่งที่คลุมเครือ

 

「ชั้นไม่ได้เห็นซูซูฮาระ-ซังเป็นตัวตลกนะ แต่ชั้นไม่คิดถึงว่าซูซูฮาระ-ซังจะช่วยชั้น ชั้นพูดมันยังไงดี? ชั้นไม่ได้ต้องการความช่วยเหลือจากนายตั้งแต่ทีแรก」

「เอ๋?」

 

ผมส่งเสียงที่โงเขลาออกมาจากคำตอบที่คาดไม่ถึงจากมารินะ

เธอไม่ได้คิดถึงความอยากที่จะได้รับความช่วยเหลือจากผม

ผมไม่ได้รู้สึกว่าเธอโกหก ผมสามารถเห็นมารินะคิดแค่อย่างนั้นจริงๆ

 

「ชั้นไม่เข้าใจ, แต่ภาพของชั้นได้ลื่นไหลอย่างกระทันหัน จู่ๆชั้นก็นั่งลงกับพื้น จู่ๆชั้นก็ล้มลงบนพื้น นั่นคือที่ชั้นรู้ แต่ชั้นเห็นเน่-ซังเมื่อชั้นมองขึ้นไป ยกไม้กอล์ฟตอนที่มองลงมาหาชั้น เมื่อชั้นเห็นนั่น อาา, ชั้นคิดว่าชั้นจะตาย」

 

มารินะยิ้มอย่างนุ่มนวลขณะที่เธอพูดในเสียงที่อ่อนโยน ภาพลักษณ์นั้นจะไม่คิดว่าเป็นมนุษย์ที่กำลังจะถูกฆ่าตอนนี้

 

「มองเน่-ซัง, ชั้นสังเกตใจของเน่-ซังในที่สุดแม้ว่าจะนิดเดียว และขนาดของบาปที่ชั้นก่อ…」

 

มารินะปิดตาและน้ำตาไหลลงมาที่แก้ม จากนั้นเธอหายใจเข้าลึกๆ เธอเปิดตาของเธอและมองขึ้นมาหาผมด้วยรอยยิ้มระหว่างที่ร้องไห้

 

「แม้ชั้นจะพนันทุกอย่างแม้แต่ชีวิตชั้นถึงจุดนี้เพื่อชดเชยบาปของชั้น, มันไม่สามารถยกเลิกได้อีกต่อไป มันไม่เกี่ยวว่าเน่-ซังจะให้อภัยให้ชั้นมั้ย, มันไม่สามารถยกเลิกได้อีกต่อไป เน่-ซังแบกแผลขนาดนี้ นั่นคือที่ชั้นเข้าใจ」

 

มารินะร้องไห้ออกมาระหว่างที่ยิ้ม ผมมองลงไปหามารินะนั่นด้วยตาที่เบิกกว้าง

มันไม่สามารถยกเลิกได้ แผลที่สลักอยู่ในตัวของยูกะไม่สามารถลบได้อีกต่อไปไม่ว่าคุณจะทำอะไร สำหรับเธอที่สังเกตมันー

มารินะสังเกตขนาดของแผลในหัวใจยูกะมากกว่าที่ตัวเธอเองจะถูกฆ่า, และหัวของเธอเต็มไปด้วยสิ่งนั้น

มันง่ายที่จะพูดแต่มารินะได้เกือบจะถูกฆ่าโดยยูกะแค่เมื่อกี้นี้ แต่กระนั้น, เธอแสดงใบหน้าว่าเธอไม่สามารถเข้าใจมัน มารินะนั้นสนุกอย่างที่คาด

 

「งั้น, เธอจะทำอะไร? เธอไม่สามารถซ่อมมันได้อีกต่อไป เธอจะยอมแพ้ที่จะจ่ายบาปของเธอมั้ย?」

 

เมื่อผมถามมารินะ, สำหน้าของเธอแข็งและเธอปฏิเสธอย่างแข็งแรง

 

「มันไม่สามารถซ่อมได้อีกต่อไปแต่ชั้นต้องใช้ชีวิตต่อไปเพื่อชดเชยบาปของชั้น นั่นเป็นสิ่งเดียวที่ชั้นทำได้」

 

มองขึ้นมาตรงๆหาผม, มารินะประกาศอย่างชัดเจน มันไม่มีความลังเลจากคำพูดเธอ

บาปของมารินะใหญ่แค่ไหน?

ถ้ามารินะไม่นำยูกะไปที่กับดัก เธอจะไม่ถูกพาไปโดยนักเลง

เธอรู้มันและได้ดูต่อไป นั่นคือทั้งหมด

ถ้าผมอยู่ในจุดยืนของมารินะ ผมจะไม่รู้สึกผิดจากมัน

เธอแค่อ่อนแอ มันทำให้ผมหัวเราะเมื่อผมคิดอย่างนั้น

แล้วก็ นั่นไม่ใช่ทำไมที่ยูกะอยากจะฆ่ามารินะ เธออาจจะถือความไปพอใจบนนั้นแต่ความไม่พอใจจะเป็นแค่การเห่าต้นไม้ที่ผิดต้น

เหตุผลที่ยูกะพยายามจะฆ่ามารินะเพราะมารินะอยู่ที่นี่ เหตุผลคือแค่สิ่งที่เธอเป็น

ความมืดให้หัวใจยูกะน่าจะสะสมก่อนเธอได้ถูกทำเป็นของเล่นโดยพวกนักเลง

เธอได้ถูกรังแกจนกระทั่งอาซาฮินะช่วยเธอ เธอได้ถูกช่วยโดยอาซาฮินะ, และการรังแกหยุดไปอย่างน่าสงสัย

อาซาฮินะช่วยเธอเพราะเธอรู้สึกเหมือนมัน เธอแค่เห็นยูกะถูกรังแกวันนั้นโดยบังเอิญและหยุดมัน ทั้งหมดแค่นั้น

ถ้าเป็นอย่างนั้น, มันจะไม่แปลกถ้าเธอได้ถูกรังแกต่อลับหลังอาซาฮินะ

ยูกะได้ใช้ชีวิตต่อที่ส่วนใหญ่ของชีวิตเธอได้โชคไม่ดีและทนมันมาในปีพวกนั้น ความมืดสะสมจากวันพวกนั้น เธอได้ปล่ยมันออกมาและมารินะแค่อยู่ตรงหน้าเธอ

มารินะคือคนที่ทำลายประตูกั้นของหัวใจยูกะ แต่ผมคิดว่าใครก็ได้สำหรับยูกะในเวลานั้น

ทุกคนสามารถเป็นเป้าหมายของความมืดในใจของเธอ

ยู้กะนั้นโชคดีเมื่อคิดเกี่ยวกับมัน

ถ้ายูกะหันเจตนาฆ่ามาที่ผมในเวลานั้น, ผมจะー

ยังไงซะ ใครสนล่ะ

 

「เธอทำอะไรก็ได้ตามใจ ชั้นไม่สนมัน」

「ค่ะ」

 

ผมผลักมารินะออกไปด้วยคำพูดนั้นแต่มารินะไม่แสดงความท้อแม้และแค่พยักหน้า

เธอไม่สั่น นั่นดี ถ้าไม่, มันจะไม่น่าสนใจ

 

「นั่นทำไมเธอถึงสนุกมาก」

「เอ๋?」

 

ผมเห็นมารินะเอียงหัวจากคำพึมพำของผมจากนั้นผมหัวเราะโดยสัญชาติญาน

 

「ชั้นพูดกับตัวเองน่ะ」

「บบบุ」

 

ตอบมารินะด้วยเสียงหัวเราะ, เธอพองแก้มของเธอและส่งเสียงเหมือนหมู

 

「มันเหมาะกับเธอนะเห่าเหมือนหมูตัวเมียน่ะ บบบุบบบุ ไม่รู้สึกว่ามันไม่เข้ากับเธอเลยซักนิด」

「บบบุบบบุ! บบบุบบบุบบบุ!」

 

มารินะรู้สึกมีความสุขเมื่อผมแหย่เธอ? เธอแกล้งทำเป็นโจมตีผมและเล่นเหมือนหมูระหว่างที่แก้มแดง

มันดูเหมือนเธอมีความสุข

 

「งั้น, กลับกันเถอะ เฮ้, เกาะไหล่ชั้นไว้」

 

พูดสิ่งนั้น, ผมยองลงต่อจากเธอ

 

「งั้น, ชั้นจะรับข้อเสนอ♥」

 

แก้มแดง, มารินะมองขึ้นมาและยืดมือขวามาที่ไหล่ผม จากนั้นเธอจับไหล่ผม

การสั่นสะเทือนได้สูกส่งผ่าน

การสั่นสะเทียนจะไม่ถูกสังเกตเพราะมันอ่อน

การสั่นสะเทือนถูกส่งผ่านมาที่หลังผมทำให้ผมสงสัยว่ามันเป็นการสั่นสะเทือนจริงๆหรือไม่เพราะมันบาง แต่ผมที่มีความสามารถ สามารถเห็นมัน

ยูกะผู้ที่ถูกแบกโดยผมสั่นบางๆ สามารถเห็นมันได้มันเป็นไปได้สำหรับผมที่จะรู้สึกถึงการสั่นสะเทือน

เธอตื่น ผมไม่รู้ว่าเธอตื่นแต่ยังไงซะ, ผมจะมีปัญหาเมื่อผมถามอย่างนั้น ดังนั้นผมไม่ทำ

โอ้ใช่ มันสะดวกตอนนี้ที่ยูกะแกล้งทำเป็นหลับ

 

「มารินะ ชั้นจะบอกเธอบางอย่างระหว่างที่ยูกะ-จังหลับอยู่」

 

ผมเรียกมารินะระหว่างที่เธอพยายามจะลุกขึ้น สั่นขณะที่เกาะไหล่ของผม

 

「เอ๋?」

 

มารินะเอียงหัวเมื่อผมเรียกเธอ

 

「ชั้นพูดไปซักพักที่แล้ว แต่ไม่ว่าความผิดเยอะขนาดไหนที่เธอรู้สึกสำหรับยูกะ-จัง, แม้ว่าเธอจะรู้สึกเป็นหนี้ พวกนั้นมันไม่เกี่ยวกับชั้น」

「ค-ค่ะ」

「ชั้นไม่แคร์เกี่ยวกับปัญหาของเธอกับยูกะ-จัง นั่นทำไมอย่าให้ชั้นเข้าไปเกี่ยวกับปัญหาของเธอ」

「ค่ะ」

 

มารินะเอียงหัวจากคำพูดผมซักพักแต่เธอเข้าใจมันทันทีและพยักหน้าอย่างมั่นคง

เธอเข้าใจมันจริงๆเหรอ? เธอกำลังเดาจากความเข้าใจผิดด้วยตัวเธอเองมั้ย?

 

「เธอเป็นแฟนสาวของชั้น อย่าลืมสิ่งนั้นล่ะ」

「เอ๋?」

 

มารินะส่งเสียงที่โง่เขลาเมื่อเธอได้ยินคำพูดผม, ตาของเธอสั่นและเธอแดงขึ้นอย่างช้าๆ จากนั้นเธอหัวเราะอย่างเลอะเทอะ

เธอไม่เข้าใจสิ่งที่ผมพยายามจะพูดเลยซักนิด เธอแค่มีความสุขเมื่อผมบอกเธอว่าเธอเป็นแฟนสาวของผม

ยังไงซะ มันโอเคแม้ว่าเธอจะไม่เข้าใจ

ใช่มั้ย, ยูกะ-จัง? ยูกะ-จังจะเข้าใจสิ่งที่ผมพยายามจะพูด

มารินะเป็นสิ่งของของผม ผมทำให้เธอเข้าใจว่าผมไม่สนใจว่าความสัมพันธ์แบบไหนที่พวกเขาจะมี แต่ผมจะไม่ให้เธอทำตามใจต่อหน้าผม

มารินะเป็นแฟนสาวของผมและยูกะเป็นหีกระป๋องของผม สั้นๆ, มารินะมีตำแหน่งที่สูงกว่าสำหรับผม

ผมต้องให้เธอรู้มัน

 

มารินะดูไม่เหมือนเธอจะเข้าใจเจตนาจริงๆจากคำพูดผมซักนิด และเรากลับบ้านด้วยเธอหัวเราะอย่างเหลาะแหละ

มองมารินะ, ผมเสียดายที่เห็นเธอในแสงใหม่

ผมควรจะทำให้ยูกะเป็นแฟนสาวผมและลดตำแหน่งมารินะเป็นหนูทดลอง

 

มาถึงบ้านผม, ผมนอนยูกะที่แกล้งทำเป็นหลับ (น่าจะ) ลงบนโซฟา

เธอตื่นซักพักที่แล้ว แต่เธอได้หลับจริงๆตอนนี้

ด้วยความสามารถปัจจุบันของผมที่เข้าใจพื้นที่ในทุกทิศทาง, ผมสามารถเข้าใจทุกอย่างที่อยู่ในระยะของความสามารถ แต่ตัวของคนนั้นต่างออกไป ไม่, ผมควรจะเรียกว่าวัตถุมีชีวิต? สิ่งแบบนั้นทำให้ผมเข้าใจแค่พื้นผิว ถ้าผมพยายามดูข้างใน, มันแค่ส่วนหนึ่ง

เพราะสิ่งนั้น, ผมเดาได้ว่ายูกะแกล้งทำเป็นหลับหรือเธอหลับจริงๆ

และผมเข้าใจอีกอย่าง เมื่อผมเปลี่ยนสติเพื่อมองผ่านตัวของมนุษย์, ความสามารถเข้าใจพื้นที่ไม่สามารถใช้ได้

งั้นถ้าผมปล่อยความสามารถเข้าใจพื้นที่, ผมคิดว่าผมสามารถเห็นทั้งตัวของมนุษย์ได้เหมือนแต่ก่อน, มันไม่ดีอีกต่อไป

บางที, แม้ว่าผลปล่อยความสามารถเข้าใจพื้นที่, ผมคิดว่าสมองไม่สามารถทำให้ความจุว่างเพื่อทำให้มันพร้อมทุกเวลา

นั่นทำไมผมไม่สามารถดึงความสามารถทั้งหมดออกมาเพื่อมองผ่านตัวของคน

เข้าใจพื้นที่และมองแบบเอ็กซ์เรย์ ถ้าผมแค่ฝึกเพื่อรูปแบบที่สมบูรณ์แบบของทั้งสองอย่าง

แต่มันอาจจะไม่เป็นไปได้ถ้ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะทำให้ความจุว่างในสมอง

ถ้าผมฝึกและคุ้นชินกับความสามารถมันจะสร้างพื้นที่ได้มั้ย? หือเป็นไปได้มั้ยว่าความจุของเข้าใจพื้นที่มันมากเกินไปจนมันมีขีดจำกัดในรูปแบบปัจจุบัน

ยังไงซะ, คำตอบจะถูกมอบเมื่อผมตั้งใจทำงานเพื่อฝึกความสามารถ

 

「มารินะ ชั้นจะอาบน้ำชั้นเลยจะปล่อยอย่างอื่นไว้ให้เธอ」

 

ยองลงตรงหน้าโซฟา, ผมมองใบหน้ายูกะที่หลับก่อนผมเรียกมารินะและยืนขึ้น

 

「เข้าใจแล้ว」

 

มารินะที่นั่งลงบนพื้นตรงๆ พยักหน้าอย่างเชื่อฟังระหว่างที่มองขึ้นมา

แม้ผมคิดว่าผมอาจจะแนะนำว่าเราจะเข้าไปในห้องน้ำด้วยกัน

แต่มันดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้โง่ขนาดนั้น

เป็นไปได้มั้ยว่าเธอสังเกตว่ายูกะแกล้งหลับ

ถ้ายูกะตื่นและผมออกจากที่นี่, ยูกะจะเปิดตาของเธอ มารินะรู้ดังนั้นเธอคิดถึงการอยู่ตรงนี้

งั้นตอนนี้, อะไรจะเกิดขึ้นระหว่างทั้งสองคน?

ยูกะอาจจะไม่โจมตีมารินะอีกต่อไป นั่นทำไมผมตอกตะปูลงไประหว่างที่ยูกะแกล้งทำเป็นหลับ

ผมจะไม่ปล่อยให้เธอรู้สึกสบายเมื่อเธอลงมือกับแฟนสาวของผม

รู้สิ่งนั้น, และเธอสามารถเกือบฆ่ามารินะ, การเปลี่ยนแปลงอะไรที่ยูกะจะแสดง

เธอจะแตกสลาย? หรือเธอจะเกิดใหม่?

ถ้ามันอย่างหลัง, มันจะไม่เดินหน้าตราบใดที่เธอยังไม่สรุปกับมารินะ และบางที, ยูกะคืออย่างหลัง

ถ้าเธอแตกสลาย, มันไม่จำเป็นที่จะแกล้งทำเป็นหลับ

และมารินะก็จะพยายามจะสรุปกับยูกะ

มันจะสะดวกกับผมถ้าพวกเขาคิดร่วมกัน มันจะยากถ้ามันจบไม่ดีสำหรับทั้งสองคน แย่ที่สุด, ผมจะต้องทิ้งพวกเขาคนนึง

ถ้าผมทำมันจะเป็นยูกะ แม้ความสามารถยูกะสูงกว่า, มารินะนั้นใช้งานง่ายกว่ามากและน่าสนใจมากกว่า ยูกะควรจะรู้สิ่งนั้น

ดังนั้น ผมจะปล่อยทั้งสองคนไว้และไปแช่น้ำร้อน

 

แช่ในน้ำร้อน, ผมปล่อยถอนหายใจออกมา

ความใคร่ขึ้นมา ควยผมได้โกรธเหมือนมันจะระเบิด

พูดตรงๆ, ผมอยากจะกระทำชำเรามารินะทันที ไม่, ผมถูกขับโดยแรงกระตุ้นจนผมอยากจะโลภกับผู้หญิงคนไหนก็ได้ที่เป็นไปได้

 

「นั่นคือเจตนาฆ่า นั่นมันทนไม่ได้」

 

ตัวของยูกะผ่านความคิดของผม

รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความวิกลจริตภายใต้แสงจันทร์

ผมได้ยินว่ามนุษย์แสดงธาตุแท้เมื่อพวกเขารู้สึกถึงความตาย

ผมได้รู้สึกถึงความตายแน่นอนในเวลานั้น

ผมไม่คิดว่ายูกะจะเอาชนะผม พลังทางกายภาพและความสามารถนั้นได้เปรียบและยูกะลืมตัวของเธอเอง ยู้กะมีพลังการเฝ้าดูที่ท่วมท้น และการรับรู้ความตาย

จุดแข็งอย่างเดียวของผู้หญิงที่ละเอียดอ่อน มันเป็นการชนะที่ง่าย ผมมั่นใจว่าผมจะชนะ แม้ว่าสถานการณ์ที่ไม่คาดคิดจะเกิดขึ้น, ผมใช้มารินะเป็นตัวล่อได้เมื่อเวลามาถึง และมันจะเป็นการชนะที่ง่ายทีจะขยี้ยูกะ

อย่างไรก็ตามー

 

「ชนะกับฆ่ามันต่างกันอย่างสิ้นเชิง」

 

เจตนาฆ่านั้น ก้อนของความเกลียดชังที่ต้องการฆ่าคนอย่างจริงจัง

แม้ว่าผมชนะได้, ความตายที่ชัดเจนยังมีอยู่

ได้เห็นเรื่องแบบนั้น, ผมー

 

「ชั้นได้รู้ธรรมชาติของตัวเองต้องขอบคุณยูกะ」

 

ผมเกือบน้ำแตก นั่นคือมากเท่าไหร่ที่ผมเงี่ยน นี่เป็นครั้งแรกที่ผมสามารถรู้สึกถึงความเงี่ยนที่แข็งแกร่งขนาดนี้

มันน่าหัวเราะ ด้วยการทำร้ายที่ท่วมท้นของเจตนาฆ่า, ผมไม่ได้รู้สึกโกรธหรือกลัว, ผมไม่ได้ถูกขับเคลื่อนโดยแรงกระตุ้นกายทำลาย, ผมแค่อยากจะปล่อยความรู้สึกเงี่ยนอย่างสิ้นหวัง

 

「ธรรมชาติของชั้นลามกจริงๆ」

 

ดูเหมือนผมจะแสวงหาแต่เรื่องลามกจนถึงจุดจบ

 

ลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำ, ผมจะไปที่ห้องนั่งเล่น, ผมหยุดในทางเดินและใช้ความสามารถผม

ถ้าผมเดาถูก, ทั้งสองคนจะปรึกษากันอยู่

ตัวตนของผมจะเป็นได้แค่สิ่งกีดขวางสำหรับทั้งสองคนตอนนี้ ผมต้องไม่ไปเกี่ยวข้องและปล่อยให้พวกเขาไปถึงข้อสรุปกัน

แต่ผมจะอ่านมันนะ

เดินที่ทางเดินด้วยความสามารถใช้งานอยู่, ผมหยุดเมื่อทั้งสองคนเข้ามาในระนะ

มารินะนั่งอยู่บนพื้น และยูกะคุกเข่าอยู่บนพื้นตรงหน้ามารินะ

เธอแกล้งหลับอย่างที่คาด

 

『โปรดยกหัวขึ้นนะ』

 

เสียงเบาๆสามารถได้ยิน ผมไกลจากห้องนั่งเล่นนิดนึงดังนั้น มันไม่สามารถรู้แม้แต่เสียงที่เบาปรกติ แต่ผมสามารถได้ยินมัน ไม่, ผมควรจะพูดว่าผมเห็นมัน?

การได้ยินของผมไม่ได้ดีขนาดนั้น นั้นทำไมผมไม่ได้ยินสิ่งที่มนุษย์ปรกติไม่ได้ยิน

งั้นทำไมผมสามารถได้ยินมันล่ะ?

ความสามารถผม เข้าใจการเคลื่อนไหวของริมฝีปากอย่างชัดเจน การเคลื่อนไหวประกอบกับเสียงที่แผ่วเบาที่ผมได้ยิน จากนั้นคำพูดได้เสริมออกมา

งั้นมันสามารถใช้แบบนี้ได้ด้วย?

ผมสามารถทำคำพูดพวกเขาสมบูรณ์ได้เพราะการเคลื่อนไหวของปากและเสียงที่เบา แต่ในสถานการณ์ที่ผมไม่สามารถได้ยินเสียงจริงๆ, มันจะยากที่จะทำให้คำพูดสมบูรณ์โดยแค่การเคลื่อนไหวของปาก

ถ้าผมฝึกงั้นผมบางทีอาจจะอ่านคำพูดโดยแค่มองการเคลื่อนไหวของปาก

ยังไงซะ, นั่นจะเป็นอ่าน-ปาก

เพราะผมสามารถเข้าใจการขยับของปากได้อย่างสมบูรณ์แบบ, ผมมีความแม่นยำที่สูงกว่าการอ่าน-ปากปรกติ

นอกจากอ่านปาก, ผมอาจจะเจอการทำงานอื่นถ้าผมฝึก

 

『จะก้มหัวไปถึงเมื่อไหร่?』

 

มารินะที่นั่งหลังตรงพูดกับยูกะที่คุกเข้าด้วยน้ำเสียงที่มีพลัง

 

『มันไม่ต้องห่วงที่เธอพยายามจะฆ่าชั้น เพราะชั้นไม่มีแม้แต่รอยข่วนเดียว』

 

มารินะพูดกับยูกะแต่ยูกะได้โดเกสะต่อโดยไม่ขยับแม้แต่นิด มารินะถอนหายใจเล็กๆออกมาระหว่างที่มองยูกะ

 

『ชั้นควรจะเป็นคนที่คุกเข่าแทน แต่ชั้นทำอย่างนั้นไม่ได้ ที่ชั้นทำได้ตอนนี้คือแค่รับคำขอโทษของเน่-ซัง และชั้นรับมันอย่างแน่นอน นั่นทำไมโปรดยกหัวขึ้น』

 

ผมรู้สึกชื่นชมจากคำพูดมารินะ

มารินะพูดว่าเธอสามารถเข้าใจว่ายูกะไม่สามารถฟื้นกลับจากมันได้, ดังนั้นเธอพูดว่าเธอจะพนันชีวิตเธอสำหรับการชดใช้

นั่นทำไมผมคิดอย่างแน่นอนว่าเธอจะลดหัวให้ยูกะเมื่อเธอตื่น

เธอน่าจะได้รับมันเพื่อยูกะ เธอได้ตัดสินอย่างชาญฉลาดที่จะรับคำขอโทษจากยูกะ ดังนั้นเธอจะไม่มีหนี้เหลืออีกต่อไป

ผมไม่รู้ว่าเธอคือโง่หรือฉลาด

 

『นี่ไม่ใช่การขอโทษเมื่อชั้นพยายามจะฆ่าเธอ』

『เอ๋?』

 

ยูกะพูดออกมาระหว่างที่คุกเข่า มารินะส่งเสียงที่โง่เขลาจากคำพูดนั้น

 

『ชั้นทำอะไรที่ไม่น่าให้อภัยกับเธอจริงๆ ชั้นไม่สามารถขอโทษสิ่งนั้นได้แม้ว่าชั้นทำ แล้วชั้นก็ไม่รู้ว่าจะชดเชยมันยังไง』

『นั่นทำไมชั้นบอกเธอว่าชั้นรับคำขอโทษจากเธอ ชั้นมั่นใจแล้วนั่นทำไมเธอไม่จำเป็นต้องทำอะไรไปมากกว่านี้』

『เข้าใจแล้ว งั้น, ชั้นจะทำการขอโทษอีกอย่าง』

『เอ๋?』

 

มารินะพูดว่าเธอยอมรับคำขอโทษจากยูกะ และยูกะเห็นด้วยกับคำพูดมารินะ ด้วยนั่นอยู่ในใจ, ยูกะได้ทำการขอโทษใหม่ มารินะขึ้นเสียงที่โง่เขลาเพราะสิ่งนั้น

 

『ยูกะ-มารินะเซ็นไป โปรดให้ชั้นประกาศว่าชั้นยอมรับว่าเธอคือแฟนสาวของโมตะ-คุง』

 

ยูกะพูดขณะที่เธอมองขึ้นและจ้องมารินะด้วยสองมือที่อยู่บนพื้น

 

『ชั้นรักโมตะ-คุง』

『…อุ?』

 

ยูกะพูดออกมาอย่างชัดเจนระหว่างที่มองตรงมาที่มารินะ, จากนั้นมารินะเอียงหัวของเธอ

มารินะเอียงหัวของเธอแต่หน้าเธอแข็ง เธอต้องสังเกตว่ายูกะจะพูดเกี่ยวกับอะไร นั่นทำไมเธอคิดถึง 「อา, นี่อาจจะเป็นบางอย่างที่อันตรายด้วยอะไรก็ไม่รู้」

 

『การขอโทษนี้คือการขอโทษที่ขโมยโมตะ-คุงไปจากเธอ』

『อุ?』

 

ขโมยผมไปจากมารินะ ยูกะพูดมันอย่างชัดเจนและมารินะพยายามจะเอียงหัวของเธออย่างไม่รู้ ระหว่างที่เหงื่อออก

ขโมยผมไป? เธอพูดมัน เธอไม่ได้พูดว่าเธอจะขโมยผมไปหรือต้องการจะทำอย่างนั้น, เธอพูดมันอย่างชัดเจนว่าเธอจะนำผมไป

คำพูดที่ยูกะจะไม่พูดมาก่อน

 

『ชั้นไม่อยากจะโกหกอีกต่อไป ชั้นจะพูดตรงๆ ชั้นได้ถูกช่วยโดยโมตะ-คุงและตกหลุมรักเค้า นั่นทำไมชั้นอยากจะได้ใจของโมตะ-คุง แต่ชั้นไม่มีคุณสมบัติที่จะรัก ชั้นที่ได้แปดเปื้อนไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นแฟนสาวของโมตะ-คุง สิ่งเดียวที่ชั้นทำได้คือใช้ร่างกายที่มีมลทินนี้, อย่างน้อยชั้นก็ได้อยู่ข้างโมตะ-คุง แต่ชั้นได้รู้ว่าชั้นผิด』

 

ไม่เปลี่ยนแปลง, ไม่ลังเล, เรียบง่าย, แต่เซ็กซี่, ยูกะพูดอย่างมีพลัง

 

『โมตะ-คุงกันชั้นอย่างใจเย็นระหว่างที่ชั้นพยายามจะฆ่าคนตรงหน้าชั้น และชั้นได้ถูกบอกให้ใช้ชีวิตตามต้องการ ชั้นได้ถูกบอกว่าชั้นไม่ต้องซ่อนอะไรอีกต่อไป นั้นคือเมื่อชั้นเข้าใจ ชั้นได้ดูหมิ่นโมตะ-คุง ชั้นบอกเธอไม่ให้ดูหมิ่นเค้าแต่มันเป็นชั้นที่ดูหมิ่นโมตะ-คุง ชั้นใช้เหตุผลที่ตัวของชั้นมีมลทิน, เชื่อในตัวเค้าและทำเพียงแค่วิ่งหนี』

 

ยูกะพูดต่อ มารินะฟังอย่างเงียบๆต่อเธอและการกระทำเธอนั้นน่าสงสัยอย่างเห็นได้ชัด เหงื่อจำนวนมากได้ออกมาขณะที่เธอลน

มันได้อันตราย นี่มันอันตรายอย่างยิ่ง

นั่นคือที่เธอน่าจะคิด

ยูกะผิด นั่นคือที่เธอพูดเจตนาที่แท้จริงไม่ได้

ยูกะเป็นเรื่องของการชดใช้ของมารินะ และเธอยังเป็นตัวตนที่เธอเคารพในฐานะครู เธอไม่รู้สึกว่าเธอสามารถชนะยูกะที่ซีเรียส แต่เธอจะน่าจะไม่คิดว่ายูกะจะซีเรียส

แต่ยูกะได้ซีเรียส

 

『แม้ว่าชั้นบอกความรูสึกกับเค้า ชั้นไม่รู้ว่าโมตะ-คุงจะรับความรู้สึกชั้นมั้ย แต่นั่นไม่สำคัญ ชั้นจะเอาโมตะ-คุงไปจากเธอ นั่นคือทั้งหมด นั่นทำไมชั้นถึงขอโทษตอนนี้ ชั้นขอโทษที่ขโมยโมตะ-คุง』

 

พูดสิ่งนั้น, ยูกะคำนับลึกๆ

น่าทึ่ง เธอได้พูดจากความคิดของผมและทำการขอโทษที่คิดว่าจะขโมยผมไป

เธอได้มีความมั่นใจ เธอได้ตัดสินไปแล้ว

ยูกะที่ไม่สามารถพูดเจตนาจริงของเธอยืนยันไว้ที่นี่ ยูกะจะไม่ลังเลอีกต้อไป ยูกะที่หยุดมาตลอดเวลานี้เริ่มวิ่งอย่างดีที่สุดของเธอ

เหมือนกับอาซาฮินะที่ทุบกำแพงเหล็กด้วยมือเปล่าขณะที่เธอหัวเราะ

สนุก นี่มันน่าสนใจ เหี้ย, ผมนั้นเงี่ยนมากจนผมเกือบน้ำแตก

 

『ร-ร-ร-ร-ร-ร-ร-ร-ร-ร-ร-ร-รอเดี๋ยว! เธออยากจะขอโทษที่ขโมย? ชั้นยังไม่ทิ้งซูซูฮาระ-ซังนะ!』

 

มารินะที่ลนตอบกลับไปหายูกะได้อย่างไรก็ไม่รู้ แต่เธอสั่นอย่างมาก

 

『ชั้นไม่สนใจเรื่องนั้น เธอแค่ต้องพยายามในแบบของเธอเอง ชั้นจะขโมยโมตะ-คุงไปและเป็นแฟนสาวของเค้า จากนั้นชั้นจะถูกทะนุถนอมทั้งวันทั้งคืน นั่นคือทั้งหมด』

『ช-ชั้นบอกเธอนะ, ซูซูฮาระได้ー』

『ชั้นไม่ต้องการให้โมตะ-คุงยืนยัน เจตนาของเค้า』

『คะ?』

『ชั้นจะไม่ได้จู่ๆไปสารภาพกับเค้า ชั้นจะไม่ลืมว่าชั้นมีมลทิน ชั้นเลยรู้ว่าชั้นทำอะไรได้』

『เดี๋ย, แต่, ยังไงก็ตามー』

『คนที่ถูกเลือกจะเป็นแฟนสาวได้ มันไม่มีวิธีเลือกสิ่งนั้น ชั้นจะขโมยโมตะ-คุงไปอย่างแน่นอน』

『เปี๊ยะ, เปี๊ยะะ』

 

ยูกะยืนยันตัวเองในท่าทางที่สง่างาม ถูกกดดันโดยยูกะ มารินะส่งเสียงเอี๊ยดแปลกๆออกมาระหว่างที่สั่น

เปี๊ยะะ, อะไร?

นั่นที่พูดー

 

「เจตนาชั้นไม่สำคัญเรอะ? ดีมาก, ชั้นไม่ได้เกลียดมัน」

 

เธอจะไม่จีบผมโดยพูดว่าเธอรักผมแต่เธอจะทำให้ผมตกหลุมรักเธอ เธอต้องเลือกวิธีการนั้น

หรือว่า, เฮ้ มารินะ เธอทำอะไรหน่ะวิ่งหนีทันที? เธอไม่มีความภูมิใจในฐานะแฟนสาวผมเลยหรอ?

 

『ง-งั้นอนุญาตให้ชั้นพูดอะไรด้วยได้มั้ย』

 

มารินะยกหัวขึ้นมาอย่างขี้อายระหว่างพูดในเสียงที่สั่น

โอ้? ผมคิดว่ามารินะพูดได้อย่างเดียวว่าเปี๊ยะะ แต่เธอจะโจมตีสวนเหรอ?

เธอจะพูดอะไร?

 

『ชั้นไม่มีปัญหาสำหรับซูซูฮาระ-ซังที่จะมีความสัมพันธ์กับเน่-ซัง ล-แล้วก็, ชั้นเป็นแฟนสาวของซูซูฮาระ-ซัง นั่นทำไมชั้นไม่มีเจตนาจะมอบซูซูฮาระ-ซังไป』

 

มารินะส่งสัญญานกบฏต่อยูกะแม้ว่าจะระหว่างร้องไห้

แม้ว่าเธอเจตนาจะมอบเก้าอี้ให้ก่อนเหตุการในสวน, มันดูเหมือนว่าเธอได้เปลี่ยนใจ แต่เธอขึ้อายมาก, เธอจะเอาชนะยูกะได้จริงๆเหรอ?

 

『เธอไม่มีเจตนาจะมอบเค้าเหรอ?』

『ช-ใช่』

 

ยูกะตอบสนองกับคำพูดของมารินะและถามมารินะ มารินะพยักหน้ากับคำถามอย่างขี้อาย

 

『นั่นโอเค ชั้นไม่มีเจตนาจะขอให้เขาถูกมอบ ชั้นไม่แม้แต่จะคิดที่จะขอเธอสำหรับเค้า เพราะชั้นจะขโมยเค้าไป』

『เปี๊ยะ, เปี๊ยะะ』

 

ยูกะจ้องมารินะและพูดคำว่า “ขโมย” ด้วยการเน้น มารินะส่งเสียงแปลกๆจากแรงกดดันของยูกะ

ชั้นจะบอกเธอ, เปี๊ยะะอะไร?

 

『ง-งั้นชั้นไม่มีทางเลือกนอกจากสู้』

 

ตาเปียก, มารินะพูดว่าเธอจะสู้

โอ้, มารินะพูดเปี๊ยะะระหว่างสั่นแต่เธอประกาศว่าเธอจะสู้

เธอสั่นแต่เธอไม่มีเจตนาจะถอยเลยซักนิด

เห็นมารินะนั่น, ยูกะยิ้ม

 

『ได้ ชั้นดีใจที่ได้ยินอย่างนั้น ไม่มีทางอื่นนอกจากสู้กัน』

 

ยูกะถามมารินะระหว่างที่ยิ้ม

 

『มาโยนหนี้ที่เรามีร่วมกันทิ้งไปเถอะ ชั้น, โทโมเอะ ยูกะ, ประกาศสงครามบนผู้หญิงที่สำคัญที่สุดของโมตะ-คุงตอนนี้』

 

ลบรอยยิ้มที่นุ่มนวลของเธอ, มองตรงไปที่มารินะ, ยูกะพูดในท่าทางที่สง่างาม

 

『เปี๊ยะะ, เปี๊ยะ…ช-ช-ชั้นรับมัน』

 

สั่นระหว่างส่งเสียงประหลาด, มารินะยังรับการประกาศสงครามของยูกะ

ไม่ว่าเธอจะกลัวขนาดไหน, เธอรับมันระหว่างยืน, มารินะจะไม่ถอย

มันยากที่จะตกลงกับยูกะที่มีแรงจูงใจ แต่มารินะไม่ได้ไร้เดียงสาขนาดนั้น

พูดสิ่งนั้นแล้ว, โอ้, เข้าใจแล้ว นี่เป็นคำตอบของยูกะ?

แม้เธอพูดว่าเธอจะขโมยผมไป, แม้ว่าจะไม่เลือกวิธีการก็ตาม, นั่นคือทั้งหมดคือจุดประสงค์ให้มารินะนึกถึงมัน

บางที, มันทั้งหมดอาจจะเพื่อให้สู้กับมารินะอย่างตรงไปตรงมา

แต่เธอมั่นใจเรื่องนั้นแล้วเหรอยูกะ-จัง? เบรคของผู้หญิงคนนั้นจะไม่เบรคเมื่อเธอใส่ไฟเธอ เธอสั่นตอนนี้แต่เธอจะระเบิดแล้วไปเกียร์สูงทันที มันโง่ที่จะท้าทายผู้หญิงแบบนี้ด้วยการโจมตีซึ่งหน้า

ถ้ามันเป็นผม, ผมจะผนึกการเคลื่อไหวของมารินะด้วยหนี้และเอาสิ่งที่ต้องการมาได้อย่างง่ายดาย, แต่ー

 

「เธอน่ารักกว่าเดิมนะ, ยูกะ-จัง」

 

ผมไม่เกลียดตุ้กตาเนื้อที่จะมีไว้แค่จัดการกับความใคร่ ผมทำอะไรก็ได้ตามต้องการเมื่อไหร่ก็ได้ และโยนพวกเขาทิ้งเมื่อผมเบื่อ

แต่ผมชอบผู้หญิงที่ผมจะไม่เบื่อ ไม่ว่าคุณจะกอดเธอมากแค่ไหน, ไม่ว่าคุณจะเล่นกับเธอมากแค่ไหน, ผู้หญิงคนนั้นแสดงหน้าที่ต่างไปทุกครั้ง

 

『งั้น, การต่อสู้ของเราจะเป็นแค่ของเรา, ด้วยสิ่งนั้นที่พูด, มาสนิทกันต่อหน้าโมตะ-คุงเถอะ โอเคมั้ย? “มารินะ”-เซ็นไป』

『น-นั่นใช่แล้ว เราจะเป็นเพื่อนสนิทกันต่อหน้าซูซูฮาระ-ซังถ้างั้น, “ยูกะ”-ซัง』

 

มองกันเอง, พวกเขาสองคนพยักหน้าขณะที่พวกเขาคุยเสร็จ

“ยูกะ-ซัง”, ใช่มั้ย?

มารินะเรียกยูกะว่าหัวหน้าและเน่-ซัง, เธอยังเคารพเธอ อย่างไรก็ตาม, เธอไม่สามารถเรียกชื่อเธอแม้ว่ารู้สึกถึงหนี้ของความรู้สึกผิด

แต่เธอเรียกชื่อของเธอ สั้นๆคือ, เธอได้กำหนดตัวเองที่จะโยนการเป็นหนี้ทิ้งและสู้ด้วยกำลังทั้งหมดของเธอ

ยูกะก็ยังเรียกมารินะ “มารินะ-เซ็นไป” เธอสู้ด้วยแรงทั้งหมดได้ถ้าเธอไม่รู้สึกเป็นหนี้

มารินะกลัวเมื่อคุณมองดูเธอแต่ดูเหมือนว่ายูกะได้เติมเชื้อไฟเธอขึ้น

ยูกะ-จัง เธอไม่ควรเติมเชื้อไฟผู้หญิงคนนั้น

 

『ยูกิ-เซ็นไปและยูกะซัง ชั้นยินยอมที่จะถูกเรียกแบบโน้นไม่ได้โดยเพื่อนสนิท』

 

ยกนิ้วของเธอขึ้น, ยูกะพึมพำด้วยหน้าที่เป็นกังวล

 

『ซูซูฮาระ-ซังนั้นโหดร้ายป่าเถื่อนแต่นั่นทำไมเขาได้ดูอย่างถูกต้อง』

 

มารินะพึมพำในความกังวลขณะที่เธอยกนิ้วเหมือนกับยูกะ

 

『มารินะ-จัง เธอเลิกเรียกแฟนหนุ่มของชั้นโหดร้ายป่าเถื่อนได้มั้ย?』

『เอ๋? อ๊ะ, ขอโทーเอ๋? แฟนหนุ่ม!? เออ๋!?』

 

มารินะขอโทษเพราะยูกะถามเธอจากนั้นเธอขึ้นเสียงของเธอ

 

『ฟ-แฟนหนุ่มของชั้นหรอกที่เธอพูด, ซูซูฮาระ-ซังเป็นแฟนหนุ่มของชั้น』

『ชั้นรู้แต่ชั้นแค่อยากพูดมัน ชั้นแค่พูดมันอย่างเห็นแก่ตัว』

『เอ๋!? หือห์!? น-แน่นอนเธอพูดมันอย่างเห็นแก่ตัวงั้นーเฮ้! ชั้นไม่ตกลงกับเรื่องนี้นะ!?』

『ชั้นไม่ต้องการให้เธอตกลง ชั้นแค่พูดมันอย่างเห็นแก่ตัว ชั้นไม่จำเป็นต้องถามมารินะ-จัง』

『หือห์!? ป-โปรดรอเดี๋ยว! อา, หัวของชั้น, หัวของชั้นอยู่ในความวุ่นวาย! เปี๊ยะ, เปี๊ยะะ!』

 

สับสนจากคำพูดมารินะ, มารินะดูงงงวย, ยูกะยิ้มระหว่างหัวเราะฟุฟุ

ยูกะดูมืดตอนนี้ หรือว่า, มารินะเป็นคนที่สร้างความสับสนแต่ตอนนี้ยูกะทำมัน

มันเหมือนกับว่าเธอเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

นี่คือยูกะที่ชั่ว? ผมควรพูดยังไงดี? มันรู้สึกลามกมาก

นั่นพอแล้ว, มันดูเหมือนว่าสองคนได้พูดเสร็จแล้วดังนั้น ผมคิดเอาว่าผมจะจัดการกับความใคร่นี้ได้แล้วตอนนี้

มันทนไม่ได้อย่างมาก จนผมอาจจะไปช่วยตัวเอง ผมจะไม่ตกลงกับหนึ่งหรือสองวันนี้

ผมปล่อยความสามารถผมแล้วเข้าไปในห้องนั่นเล่นในความรีบ ระหว่างที่สงสัยว่าจะใช้รูเนื้อไหน

 

เข้ามาในห้องนั่งเล่น, มารินะและยูกะนั่งข้างกันอยู่ในโซฟา

 

「อ๊ะ, โมตะ-คุง!」

「ซ-ซูซูฮาระ-ซัง!」

 

สังเกตเห็นผม, พวกเขาสองคนยืนขึ้นพร้อมกัน พวกเขาสองคนจับมือกัน

 

「อึ๋น? อะไรของเธอสองคน? เธอสองคนสนิทกันอย่างประหลาด」

 

ผมรู้ทุกอย่างแต่ผมเล่นบทไม่รู้เรื่อง เพราะมันน่าสนใจอย่างไรก็ไม่รู้, จากนั้นผมเปิดใช้งานความสามารถอีกครั้ง

 

「เอ่ะเฮะเฮะ ชั้นจริงๆแล้วคุยกับมารินะ-จังเยอะเลย, จากนั้นพวกเราได้เข้าใจกัน! ใช่มั้ย? มารินะ-จัง!」

 

ยูกะตอบด้วยยิ้มจากนั้นเธอมองมารินะระหว่างที่เอียงหัว

การพูดและพฤติกรรมของเธอไม่แปลกเลยซักนิด

อย่างที่คาดกับยูกะ เป็นการแสดงที่มหัศจรรย์ เธอใช้ชีวิตโดยการโกหกคนอื่น

แต่เมื่อคุณคิดเกี่ยวกับขนาดของอะไรที่เธอถืออยู่, ไม่ใช่ว่ามันจะแปลกที่เธอสนิทกันดีเหรอ? แล้วก็, เธอพยายามจะฆ่ามารินะเมื่อกี้นี้? งั้นมันจะแปลกที่พวกเขาสนิทกันกระทันหัน

ยังไงซะ, มันจะมีปัญหาถ้าผมถามพวกเขา ดังนั้นปล่อยมันผ่านไป

 

「เปี๊ยะะ!」

 

ในทางกลับกัน, มารินะอยู่ในความตกใจที่ว่างเปล่า, ยูกะหยิกในมุมที่ผมไม่เห็นจากนั้นเธอร้อง

 

「เราสรุปและเป็นเพื่อนสนิทกันใช่มั้ย? ใช่มั้ย, มารินะ-จัง?」

 

ยูกะจ้องมารินะซักพักและเธอทำรอยยิ้มที่เอ่อล้นและถามมารินะ

 

「เอ๋? อา, ใช่! ใช่, ใช่มั้ยー?」

 

มารินะที่ตาเปียกโดนหยิกก้น, จากนั้นเธอตอบระหว่างที่เอียงหัว ขณะที่เธอมองยูกะด้วยรอยยิ้มที่เกร็งบนหน้าเธอ มี่แค่ความไม่สบายใจในภาพลักษณ์เธอ

มันเป็นไปไม่ได้ที่จะขอให้มารินะเล่นละคร

นั่นคือมารินะ แต่ー

 

「เกี๊ยะะ!」

 

ยูกะร้อง

มารินะหยิกกนยูกะในตำแหน่งที่ผมมองไม่เห็น

มารินะมองผมด้วยตาที่เปียก

โอ้ะโฮ่, ทำได้ดีมาก

ยูกะจ้องมารินะด้วยตาที่เปียกจากนั้นเธอหัวเราะทันทีหลังจากนั้น จากนั้นー

 

「เปี๊ยะะ!」

 

มารินะร้องและกระโดด

ยูกะหยิกหลังต้นขาของมารินะในตำแหน่งที่ผมไม่เห็น

นั่นต้องเจ็บแน่ ความเจ็บในการหยิกบริเวณต้นขานั้นไม่ตลกเลย

มันไม่ต้องสงสัยว่าเธอตะโกนเปี๊ยะะ

 

「คุ」

 

มารินะจ้องกลับมาที่ยูกะด้วยตาที่เปียก

 

「อึ๋น? มีอะไรเหรอ?」

 

ยูกะเอียงหัวระหว่างยิ้ม

จากนั้นมารินะที่จ้องยูกะหัวเราะ

 

「อะไ!?」

 

ตบ มารินะส่งเสียงที่ตกใจ

มารินะพยายามจะหยิกยูกะในบริเวณต้นขาที่ผมไม่เห็น แต่ยูกะตบมันด้วยมือเธอ

 

「ฟฟฟู่」

 

มารินะจ้องยูกะอย่างเดือดดาลจากนั้นยูกะหัวเราะ

 

มารินะยกหน้าขึ้นและตียูกะตรงหน้าเธอ เธอนำมือแมวออกมา

 

「เกี๊ยะ」

 

ยูกะปิดตาเธอและร้อง

 

「โอกาส!」

 

มารินะเห็นยูกะตกใจกับมือแมวละขึ้นเสียงของเธอ, เธอเอื้อมไปที่หลังต้นขาของยูกะทันที

 

「ล้อเล่นน่ะ」

 

ยูกะที่ควรจะตกใจแลบลิ้นออกมาและกระโดด

 

「เอ๋?」

 

มารินะที่ตกใจอยู่มองขึ้นมาหายูกะระหว่างเอียงตัวมาข้างหน้าจากนั้นแข็งตัว

ยูกะแกล้งทำเป็นตกใจกับมือแมว

ยูกะจะไม่ถูกทำให้พ่ายแพ้ในแง่ของการหลอก

 

「เอ้!」

 

ปย่อน! ยูกะกระโดดเพื่อจะเว้นระยะเธอจากมารินะจากนั้นหยิกมารินะที่แสดงโอกาส

 

「เปี๊ยะะะะะะะะะะะ!」

 

มารินะกระโดดขึ้นลงระหว่างร้องไห้จากนั้นเธอร่วงลงพื้น, เธอกลิ้งบนพื้นระหว่างที่จับหลังต้นขาของเธอด้วยมือของเธอ

อุว้าา, นั่นเจ็บแน่ แค่มองยังเจ็บมาก

 

「หือห์? เกิดอะไรขึ้นมารินะ-จัง?」

 

มองลงข้างล่างสู่มารินะที่ร้องและกลิ้งอยู่บนพื้น

ยูกะพูดออกมาอย่างมีชัย

ช่างเป็นรอยยิ้มที่ดำ! เธอเป็นคนอื่นไปแล้วจริงๆ มันดูเหมือนว่าเธอได้ถูกปลดปล่อยอย่างสิ้นเชิง แล้วก็ー

มันดูเหมือนว่าพวกเขาไม่ได้แสดงเมื่อเธอบอกว่าเธอสนิทกับมารินะแล้วตอนนี้

 

「หืมม, เธอสนิทกันดีแล้วจริงๆ ชั้นไม่สนยังไงก็ตาม」

 

พึมพำแบบนั้น, ผมเข้าหายูกะระหว่างที่ผมหลบมารินะที่กลิ้งอยู่บนพื้น

 

「มันโอเคที่สองคนสนิทกัน แต่, มากกว่านั้นー」

 

ผมยืนตรงหน้ายูกะและมองลงไปหาเธอ, ผมหยิกหัวนมสีชมพูที่ออกมาจากบริเวณหน้าอกของชุดถักสีดำ

 

「อึน♥」

 

หยิกหัวนมเธอ, ยูกะสั่นและเล็ดเสียงหวาน

 

「ชั้นไม่สนใจถ้าเธอสนิทกันหรืออะไรก็ตาม ที่ชั้นสนใจคือยูกะ-จังทำให้การฝึกชั้นเสีย」

「เอ๋?」

 

คนหัวนมเธอด้วยนิ้วของผม, หัวนมของยูกะได้แข็งทันที, จากนั้นเธอเอียงหัวระหว่างที่แก้มแดง

 

「ชั้นคิดว่าจะมีออกกำลังกายเบาๆก่อนข้าวเย็น แต่ยูกะ-จังทำทุกอย่างเสีย, ไม่ใช่เหรอ?」

 

ผลมันมากกว่าที่คาดแต่ยูกะคิดว่าเธอทำพลาดดังนั้นให้ผมได้ใช้มัน

 

「ชั้นขอโทー」

「ชั้นจะมีปัญหาถ้าเธอขอโทษ หลักการของชั้นคือการให้เธอขอโทษด้วยกายของเธอ」

 

ยูกะขอโทษด้วยตาที่เปียกแต่เมื่อเธอได้ยินคำพูดผม, หูเธอแดงทันที จากนั้นเธอหายใจแรงและมองผมด้วยตาทีเปียก

ของเหลวที่ลามกไหลในต้นขาของยูกะ

 

「ชั้นต้องทำโทษเด็กดื้อ ทำโทษหนักๆเลย」

 

ผมพูดระหว่างที่หยิกหัวนมซ้ายและขวาของยูกะจากนั้นดึงหัวนมนั้นถึงขีดจำกัดของหน้าอกเธอ

 

「อ๊า ♥ น๊า♥ ช-ใช่ ♥ การทำโทษของยูกะ ♥ ทำโทษอย่างหนัก เร็วๆเข้า…♥」

 

ยูกะสั่นจากความเจ็บและความรู้สึกดีจากนั้นเธอขอการลงโทษด้วยเสียงที่หวานและร้อน แต่เธอได้ยืนเหมือนเป็ด, หน้าของเธอบิดเบี้ยวและเธอสั่น

 

「ม-มันเจ็บโมตะ-คุง ♥ โปรดยกโทษให้ชั้นด้วย ♥」

 

ดิ้นในความรู้สึกดี, ยูกะแสวงหาความรู้สึกดีมากขึ้น, จากนั้นเธอขอการให้อภัยระหว่างที่แสดงท่าทางหวาดกลัว แต่เธอไม่สามารถซ่อนความจริงที่ว่าเธอมีความสุขจนทนไม่ได้

เธอคิดถึงการทำให้ผมพอใจมากกว่าความเจ็บหรือความกลัวและมันดูเหมือนเธอเปลี่ยนทางทันที

ผมรู้ว่ามันเป็นการแสดงแต่ー

 

「เข้าใจแล้ว ชั้นจะทะนุถนอมเธอมากๆอย่างที่เธอหวัง จนเธอแตกสลาย」

 

หัวเราะ, ผมดึงหัวนมยูกะถึงขีดจำกัดจนขาเธอลอย

 

「น๊าาา ♥ ม-มันรู้สึกดี ♥ ไม่, มันเจ็บ! ♥」

 

ดึงหัวนมเธอจนขาเธอลอย, น้ำลายได้หยดลงมาจากมุมของปากของเธอ

เจตนาจริงของเธอเล็ดออกมาแต่บางทีมันอาจจะเป็นการแสดงเพื่อทำให้ผมพอใจ

สนุกจัง ผมสงสัยว่าที่มากเท่าไหร่ที่เธอมี? นี่เป็นการลงโทษที่ผมจะไม่ปล่อยให้ยูกะทำอะไร, นี่เป็นการรังแกฝ่ายเดียว

มาดูกันว่าไกลแค่ไหนที่เธอแสดงได้

 

 

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน