ตอนที่ 128

 

เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite

 

เธอทั้งสองคนนั่งข้างกันตรงหน้าผม สีหน้าของพวกเธอเข้ม

 

หลังจากที่ทะเลาะกันมาก พวกเธอนั่งในความเงียบ หลังตรง

 

ยูกะยิ้มและน้ำตาได้ทำให้พวกเธอสงบอย่างดี มันต้องยากกว่าการถูกดุแน่

 

「เธอไม่ต้องกลัวมาก รู้มั้ย? ชั้นขอโทษเกี่ยวกับเรื่องนั้น มันเป็นเพราะชั้นร้องไห้…..」

 

「ยูกะ-ซามะไม่ได้ทำอะไรผิด! มันความผิดชั้น มันมันเป็นความผิดชั้นที่ชั้นเป็นอีโง่!」

 

「นั่นใช่แล้ว! มันเป็นความผิดสาวน้อยที่โง่! ชั้นขอโทษแทนสาวน้องโง่ๆคนนี้ด้วย! ชั้นขอโทษ ยูกะ!」

 

พวกเธอทั้งสองคนส่งเสียงกับคำพูดของยูกะ

 

ถ้ามันเป็นริกกะปรกติ เธอจะพ่ายแพ้กับอารมณ์ของเธอกับคำพูดของทามะมูชิ แต่เธอไม่ได้ดูเหมือนว่าจะสนมันเลยซักนิด

 

「อ้า ฮ่าฮ่าฮ่า…….」

 

ยูกะยิ้มอย่างน่ารำคาญและลูบหัวของริกกะ

 

ทามะมูชิที่ดูเหมือนว่าจะทำให้ริกกะรุนแรงขึ้น แต่ผมคิดว่าเธอไม่น่าจะรู้สึกโกรธเคือง หรือบางทีเธอจะหมายถึงมันจริงๆ

 

ผมคิดว่าเธอขอโทษแทนริกกะจริงๆ

 

สั้นๆก็คือ เธอเป็นธรรมชาติ

 

นั่นทำไมมันน่ารำคาญ แต่มันเป็นสิ่งดีที่ริกกะนั่งอย่างฉลาดโดยไม่ถูกยั่วยุ

 

ยูกะ ที่ลูบหัวริกกะ น่าจะคิดอย่างเดียวกันกับผม

 

แต่ผมมีปัญหาแล้ว

 

ตอนนี้ ผมต้องให้ลำดับความสำคัญกับทามะมูชิ ผมต้องเทอสุจิมากเท่าที่จะทำได้ในมดลูกของทามะมูชิ เพื่อจะทำให้การเรียกพลังแมลงไม่จำกัดของเธอมั่นคง

 

แต่ถ้าอย่างนั้น ริกกะจะเสียตำแหน่งไป

 

ริกกะน่าจะออมขีดจำกัดเพื่อรักษาหน้าของยูกะ แต่ปัญหาคือทามะมูชิ

 

มันจะเป็นความช่วยเหลือมากถ้าทามะมูชิจะยืนขึ้นเพื่อริกกะ แต่ผมคาดหวังกับเรื่องนั้นไม่ได้

 

งั้น ยูกะจะเป็นคนที่ขอความช่วยเหลือ

 

มารินะต้องคิดล่วงหน้าว่านี่จะเกิดขึ้นจากการส่งยูกะมาที่นี่

 

เธอโตขึ้นเป็นผู้หญิงที่ไม่น่าเชื่อจริงๆ

 

「งั้น มาเริ่มกันเลย อย่างแรกเลย ริกกะ-จังให้ชั้นยืมหูหน่อยได้มั้ย?」

 

「เอ๋? อ้า ได้!」

 

「นานิ! เดี๋ยว เดี๋ยว ยูกะ! อย่าบอกชั้นนะว่าเธอจะให้สาวน้อยก่อนน่ะ! ชั้นมีภารกิจของชั้นนะ!」

 

ริกกะตอบคำพูดของยูกะ และทามะมูชิทำปากเป็นสามเหลี่ยมแล้วตะโกนกล่าวหา

 

ริกกะ หน้าของเธอแดงสด และดูประหม่ามาก เข้าหายูกะอย่างอายๆและฟัง เมื่อทามะมูชิเห็นสิ่งนี้ เธอยักไหล่ของเธอ

 

ยูกะต้องให้ลำดับความสำคัญกับทามะมูชิ แต่เธอเลือกริกกะก่อน

 

ผมมั่นใจว่าเธอมีความคิดอยู่ แต่เธอโอเคกับมันจริงๆเหรอ?

 

ถ้าเธอรักษาหน้าริกกะขึ้นก่อน หน้าของทามะมูชิจะไม่ยกขึ้น และถ้าเธอรักษาหน้าของทามะมูชิก่อน หน้าของริกกะจะไม่ขึ้นมา

 

「งั้น ริกกะ-จัง นั่งตรงหน้าโมตะ-คุง และ…..กนโยะ กนโยะ กนโยะ」

 

ยูกะงอมาข้างหน้าและพาริมฝีปากของเธอไปที่หูริกกะ ปิดปากของเธอด้วยมือ และกระซิบบางอย่าง

 

「……อะไร?…..เอ๋! เอออออออออออ๋!」

 

ริกกะที่ถูกกระซิบ เอียงหัวของเธอและส่งเสียง ทำหูของเธอแดงสด

 

ยูกะพูดอะไรกัน? ผมสงสัยนิดหน่อย

 

「ม-ไม่! ชั้นพูดอย่างนั้นไม่ได้!」

 

「ทำไมไม่ล่ะ?」

 

「เพราะมันหยาบคายกับมาสเตอร์! ชั้นเป็นคนรับใช้ของมาสเตอร์ ชั้นเป็นหมาของเค้า!」

 

「ชั้นคิดว่าเธอเป็นคนเดียวที่คิดอย่างนั้น ริกกะ-จัง」

 

「ต-แต่-แต่ เพราะ…..」

 

ได้ยินคำพูดของยูกะ ริกกะลดหัวลงและอยู่ไม่สุข หูของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง

 

แค่ชั่วครู่ แค่ชั่วครู่ ยูกะชำเลืองมองทามะมูชิและหัวเราะคิกคัก

 

เพราะทั้งหมด ยูกะมีอะไรบางอย่าง

 

「อย่าทำมันเกินไป สาวน้อย กดดันตัวเองมันไม่ดีกับตัวและใจของเธอ ดังนั้น ชั้นจะดูแลซูซูฮาระก่อน เธอพักเลย」

 

ทามะมูชิที่พูดด้วยสีหน้าที่ดีใจบนหน้าของเธอ ผ่อนคลายมันชั่วครู่หนึ่ง จากนั้นทำมันเข้มทันทีและพยายามจะเข้าหาผม

 

「อืมม อืมม ชั้นไม่ได้ทำมันเกินไป……」

 

ริกกะที่ห้อยหัวลง ยกหัวของเธอขึ้นและสั่น ตาของเธอมีน้ำตา

 

「ชั้นไม่ได้ทำเกินไป! และมันบนคำสั่งของยูกะ-ซามะ! เธอเป็นคนที่ไม่เคารพคำสั่งของยูกะ-ซามะ!」

 

ตาของริกกะกว้างขึ้นและเธอจ้องทามะมูชิและตะโกนอย่างโกรธเคือง

 

「นนนนนนุ…….」

 

ทามะมูชิที่เข้าหาผม ตะโกนในความผิดหวังและกลับไปนั่ง

 

「ริกกะ-จัง」

 

「ค-ค-คะ……」

 

ยูกะดันหลังผมเบาๆ และริกกะเข้าหาผมอย่างสั่นๆ

 

ยูกะพยายามจะให้ริกกะทำอะไร? ทามะมูชิหดหู่มาก มันโอเคที่จะปล่อยไว้ตามลำพังเหรอ?

 

ไม่ว่าอย่างไร เมื่าดูมันแบบนี้ ริกกะเด็กจริงๆ ไม่มีใครจะเดาได้จากภาพลักษณ์ของเธอว่าเธอจะแสดงพลังออกมามากมายขนาดนั้น บนตัวที่เล็กของเธอ

 

มันเป็นการหลอกลวงแบบหนึ่ง

 

「โอ้ และ…… ถ้านายโกรธกับที่หนูกำลังจะพูด ได้โปรดดุหนูเยอะๆ」

 

ริกกะที่ดูกลัวอย่างย่ำแย่ กระซิบในเสียงอู้อี้ ตัวที่เด็กของเธอสั่นเล็กน้อย ตาของเธอสั่นดั่งเธอกำลังจะร้องไห้

 

ยูกะพูดอะไรกันวะ? ผมไม่คิดว่ายูกะจะพูดอะไรที่ย่ำแย่มาก

 

「โอ้ อืม ยังไงซะ อืม……」

 

ริกกะพูดติดขัดและดิ้นรนที่จะพูด และจากนั้นเธอกระแอมคอของเธอ น่าจะจากความประหม่า และจากนั้น…

 

「โอ-โอ-โอ-โอนี่ โอนี่ โอนี่…….」

 

โอนิ? เธอพยายามจะออกผมว่าผมเป็นโอเกอร์เหรอ? ยูกะ นั่นเป็นการพูดถึงที่ถูกต้อง

 

แต่แล้วยังไงล่ะ

 

「โอ โอนี่-จัง」

 

「เอ๋?」

 

ผมช่วยไม่ได้นอกจากจะเปิดตากว้างกับเสียงอู้อี้ของริกกะ

 

「โอนี่-จัง」

 

เธอเกือบจะร้องไห้ แต่ครั้งนี้เธอพูดมนอย่างชัดเจน หน้าของเธอแดงสด และจากนั้น…

 

「อ่ะว้าว้าว้าา! หนูหยาบคายมาก!」

 

ริกกะที่แดงเป็นไฟร้องด้วยน้ำตาในตาของเธอ และพยายามจะวิ่งหนีจากที่เกิดเหตุ

 

ถ้ามันเป็นริกกะปรกติ เธอจะหนีด้วยความเร็วที่มองไม่เห็น แต่เข่าของเธอชนกัน และเธอหล่นไปที่พื้นด้วยเสียบตุ้บ

 

「โอ้ โอ้ โอ้……หนูหยาบคายกับมาสเตอร์แค่ไหนกัน……」

 

เธอร้องไห้และคลานบนเตียง พยายามจะวิ่งหนีอย่างสิ้นหวัง อย่างไรก็ตาม ตัวของเธอไม่ได้ดูเหมือนจะเคลื่อนไหวได้เร็วเท่าที่เธออยากทำ และเธอแค่ดิ้นไปทั่วอยู่กับที่

 

「โมตะ-คุง」

 

ผมถอนหายใจ และเกาหัวของผม

 

ผมมองเธอ และเห็นยูกะยิ้มให้ผม

 

พี่ชาย หือห์?

 

「ทำไมชั้นควรจะเสียใจที่น้องสาวของชั้นเรียกชั้นว่าพี่ชายล่ะ」

 

เมื่อผมพูดอย่างนี้ ริกกะที่ดิ้นรนอยู่บนเตียง หยุดเคลื่อนไหว

 

「หรืออะไร? เธอไม่คิดว่าพี่เป็นพี่ชายเหรอ? ชั้นได้บอกน้องหลายครั้งแล้วว่าชั้นมองเธอเป็นครอบครัวจริงๆของชั้น และตอนนี้เธอคิดว่ามันหยาบคายที่เรียกพี่เป็นพี่ชายเหรอ? นั่นหยาบคายกว่าอีกนะ」

 

กับคำพูดของผม ริกกะลุกขึ้นและมองผมด้วยหน้าที่แดงเป็นไฟลุก

 

「โอ โอนี่-จัง!」

 

และจากนั้น เกือบจะอยู่ในน้ำตา เธอตะโกน

 

มันโอเค

 

「เธอรู้มั้ย? ชั้นได้บอกเธอว่าเค้าจะไม่โกรธ ใช่มั้ย? ในความความเป็นจริงโมตะคุยอยากจะถูกเรียกว่าโอเนี่-จังโดยริกกะ-จัง」

 

ยูกะมองข้างๆมาหาผมและหัวเราะคิกคัก

 

「ยูกะพูดถูก」

 

เมื่อผมถอนหายใจพึมพำ ริกกะที่จ้องผมเริ่มสั่น จากนั้น….

 

「โอ-นี่-จัง!」

 

「โอนี่จัง!」

 

แต่ทามะมูชิที่เงียบจนถึงตอนนั้น ส่งเสียงของเธอ

 

ริกกะจ้องทามะมูชิ ระหว่างที่ทามะมูชิส่งเสียงทางจมูกและยิ้ม

 

มันดูเหมือนว่ามันสนุกมาก ที่มันดูเหมือนจะเป็นเหตุผลของชีวิตของทามะมูชิ ที่จะทำให้ริกกะโกรธ

 

 

 

พวกเธอทั้งสองคนสะดุ้งในเวลาเดียวกันที่เสียงแห้งดังก้อง

 

ยูกะปรบมือของเธอ

 

ยูกะมองพวกเธอด้วยรอยยิ้ม และพวกเธอมอบรอยยิ้มที่บิดเบี้ยว

 

「ใช่ ยังไงซะ มาให้ทั้งสองคนนี้เล่นกันเพื่อดูว่าใครเป็นน้องสาวของจริงเถอะ」

 

「อะไร?」

 

「นานุ!」

 

เมื่อพวกเธอได้ยินคำพูดของยูกะ พวกเธอทั้งสองคนตะโกนในเวลาเดียวกัน และหันหน้าเข้าหากัน

 

「ชั้นจะอธิบายกฎถ้างั้น」

 

ยูกะยกนิ้วชี้ของมือขวาขึ้นและส่งเสียงด้วยความภาคภูมิใจ

 

พวกเธอจ้องกัน แต่เมื่อพวกเธอนั่งกลับลงไป พวกเธอนั่งหลังตรงและมองยูกะด้วยสีหน้าที่ซีเรียส

 

「ชั้นจะขอให้พวกเธอทั้งสองคนเลือกบทระหว่างน้องสาวและแฟน น้องสาวจะถูกเอาอกเอาใจ แต่เธอจะไม่ได้เอ็นของเค้าเข้าไปในเธอ แต่แฟนจะต้องมองโมตะ-คุงรักน้องสาว แต่เธอจะได้เอ็นแทน ตอนนี้ อะไรที่เธอเลือกล่ะ?」

 

ยูกะอธิบาย ยกนิ้วชี้ของมือขวาขึ้น

 

หลังจากที่ได้ฟังคำอธิบาย พวกเธอมองกันและจ้องกัน

 

「ชั้นอยากจะเป็นน้องสาว!」

 

「ชั้นจะเป็นแฟน!」

 

พวกเธอทั้งสองคนส่งเสียงในเวลาเดียวกัน

 

「ชั้นจะไม่มีวันแพ้เธอ! ชั้นจะเป็นน้องสาวที่ยอดเยี่ยม!」

 

「ชั้นจะเป็นคนที่ชนะ! ชั้นจะไม่มีวันแพ้ให้กับเธอ! ชั้นจะเป็นแฟนที่ยิ่งใหญ่และทำให้ซูซูฮาระตกหลุมรักกับชั้น!」

 

ยูกะหัวเราะคิกคักเมื่อเธอเห็นพวกเธอทั้งสองคนจ้องกันและส่งเสีย

 

น้องสาวจะได้รับความรัก แต่จะไม่มีเอ็นสอดใส่

 

แฟนจะไดเอ็นเข้าไปในเธอ แต่เธอทำได้แค่มองด้วยนิ้วอยู่ในปาก เมื่อน้องสาวถูกเอาอกเอาใจต่อหน้าเธอ

 

งั้น?

 

「เรามาเริ่มเกมกันถ้างั้น?」

 

ยูกะพูด ปรบมือของเธอเข้าด้วยกัน

 

「ค่ะ!」

 

「อุมุ!」

 

พวกเธอทั้งสองคนมองดูผมในเวลาเดียวกัน และตอบคำพูดของยูกะ

 

「งั้นแฟนสาวคุกเข่าสี่ขา น้องสาว ได้โปรดนั่งบนหลังเธอ」

 

「ค่ะ!」

 

「อุมุ!」

 

หลังจากที่ได้รับคำแนะนำจากยูกะ พวกเธอทั้งสองคนพยักหน้าตอบอย่างแรง และเริ่มทำทันที

 

ทามะมูชิ คลานสี่ขาอยู่บนเตียง และริกกะนั่งอยู่บนหลังของทามะมูชิ

 

นี่มันอะไรกัน?

 

ผมสมควรจะรักริกกะ ที่นั่งอยู่บนหลังของทามะมูชิ ระหว่างที่ทำทามะมูชิที่สีขาจากข้างหลังเหรอ?

 

ผมมีคำถามนิดหน่อย

 

ยูกะพูดว่ามันเป็นการต่อสู้

 

แต่จะตัดสินใจว่าใครชนะอย่างไร?

 

ไม่ใช่ทั้งพวกเธอทั้งสองคนรู้เรื่องนั้น แต่แม้ว่ายูกะพูดว่ามันเป็นเกม เธอไม่ได้พูดถึงอะไรบางอย่างอย่างการชนะหรือแพ้

 

ตั้งแต่ทีแรก พวกเธอแข่งอะไรกันถ้าพวกเธอถูกแบ่งเป็นน้องสาวและแฟน

 

ไม่ เหตุผลที่ยูกะเสนอเกมขึ้นมา เพื่อทำให้พวกเธอรู้สึกเหมือนมัน และริกกะมีความสุขตราบใดที่เธอถูกปฏิบัติอย่างน้องสาว แม้ว่าเธอไม่ได้เอ็นเข้าไปในเธอ ทามะมูชิแค่อยากได้เอ็น เธอชิงความได้เปรียบของความต้องการของพวกเธอทั้งสองคนและนำทางพวกเธอ

 

ในแบบนี้ ริกกะจะไม่หดหู่เมื่อผมรักเธอ และทามะมูชิจะไม่บนเมื่อผมทำเธอ

 

สั้นๆก็คือ ทั้งหมดมันดี

 

ด้วยนั่นอยู่ในใจ ผมมองดูยูกะด้วยการชำเลืองมองที่ซ่อนเร้น และเธอปิดตาข้างหนึ่งและหัวเราะคิกคัก มารินะที่ส่งยูกะมาที่นี่เพราะเธอคิดว่ายูกะสามารถจะจัดการสิ่งต่างๆได้ ยังไงซะ และยูกะ ได้ตอบความคาดหวังของมารินะอย่างดี

 

ผู้บัญชาการและผู้ช่วยของเธอ

 

ผมเริ่มรู้สึกเสียใจกับคนที่ต้องสู้กับเราโดยมีสองคนนี้อยู่เหนือสุด

 

 

 

เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite

ขอบคุณสำหรับเงิน 200 บาท

เป้าหมายเดือน 5/66

ค่าเน็ต 200/200

กาแฟ 0/300

ค่าไฟ 0/1000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord