ตอนที่ 66

 

ผมนอนอยู่ที่ห้องจับหัวของผมด้วยแขนขณะที่ผมมองขึ้นไปบนเพดาน

เพดานได้สะท้องภาพมา ผมเห็นได้แค่เพดาน

ได้ปล่อยความสามารถของผม, โลกเป็นแค่ “ภาพ” ที่ผมเห็น

แต่, ผมได้ถูกโจมตีโดยความวิตกกังวลที่ผิดปรกติ, ผมได้รู้ว่าผมพึ่งความสามารถของผมมากแค่ไหน

เพราะความสามารถของผมพัฒนา, ความสะดวกเพิ่มขึ้นอย่างมาก และพลังใจที่ถูกใช่งานกับมันได้ระงับ, ทำให้มันเป็นไปได้ที่จะใช้มันต่อเนื่องเป็นเวลานาน

 

แต่, มันไม่ใช่ไม่มีที่สิ้นสุด มันมีขีดจำกัด

 

แม้ว่าความสามารถผมมีการเผาผลาญน้ำมันที่ดี, ความสามารถได้พัฒนาไปด้วยกัญกับการเผาผลาญน้ำมัน แต่, มันแค่เพิ่ม, มันไม่ได้หยุดการใช้พลังใจเลยซิกนิด

ถ้าผมใช้ความสามารถของผม, มันจะใช้งานพลังของจิตใจ และขีดจำกัดจะมาถึง ไม่เร็วก็ช้า

มันเป็นไปได้ที่จะฟื้นฟูโดยการพักผ่อนถ้าขีดจำกัดได้มา แต่นั่นมันไม่ง่าย

ยกตัวอย่าง, เมื่อคุณเรียนอยู่ที่โรงเรียน, คุณจะใช้พลังจิตใจเมื่อคุณใช้สมาธิ แต่, คุณจะฟื้นฟูมันเมื่อคุณพัก

แต่, สิ่งต่างๆมีขีดจำกัด

ยิ่งใช้พลังงานมากเท่าไหร่ มันยิ่งใช้เวลาฟื้นฟูมากเท้านั้น ถ้าผมใช้งานไปมากกว่าขีดจำกัด, การฟื้นฟูมันจะใช้เวลานานขึ้นด้วย

งั้น, นานแค่ไหนก่อนผมจะถึงขีดจำกัดความสามารถของผมล่ะ?

คำตอบคือ “ผมไม่รู้”

มันไม่มีข้อจำกัดที่ชัดเจนกับความสามารถของผม

ไม่ว่าผมจะใช้มันมากแค่ไหน, ผมพูดไม่ได้ว่าผมได้รับประสบการณ์ที่ไม่สามารถจะใช้ความสามารถได้อีก

พูดอีกอย่างคือ, ผมไม่เคยใช้มันถึงขีดจำกัด

งั้นจะเกิดอะไรขึ้นถ้าผมใช้มันถึงขีดจำกัดล่ะ?

ผมสรุปไม่ได้โดยไม่มีประสบการณ์แต่ถ้าผมใช้งานความสามารถผมไม่ได้ละ

ต้องเว้นระยะนานแค่ไหนจนกว่าผมจะใช้งานมันได้อีกครั้ง?

สิบนาที? หนึ่งชั่วโมง? หนึ่งวัน?

แม่ว่ามันแค่สามสิบนาที, จะเกิดอะไรขึ้นถ้าผมถูกโจมตีในเวลาที่ผมใช้ความสามารถไม่ได้เลย?

มันจบ

พูดอีกอย่าง, ถ้าผมอวดดีเพราะมันสะดวก, ผมอาจจะได้รับประสบการณ์ของความเจ็บปวด

 

และวันนี้, ผมใช้งานถึงขีดจำกัดเป็นครั้งแรก

 

ผมเพิ่งยกเลิกความสามารถผมไม่นานมานี้ แต่ทันที่ที่นั่นเกิดขึ้น, ผมรู้สึกเหนื่อยผิดปรกติที่ผมไม่เคยรู้สึกมาก่อน

ผมคิดว่าความสามารถผมใช้ได้เมื่อผมคิดจะใช้มัน แต่, ผมเหนื่อยอย่างมากแล้วตั้งสมาธิไม่ได้

แม้ว่าผมจำเป็นต้องพักผ่อนจนกว่าพลังจิตใจผมจะฟื้นฟู, แต่ผมสงบไม่ได้เลย

 

ความสามารถที่จะเห็นและเข้าใจทุกสิ่งในระยะ

 

มันสะดวกเกินไปจนผมพึ่งมันก่อนผมจะรู้ตัว

เมื่อผมปล่อยความสามารถ, ผมได้มาสู่โลกที่แคบ

แม้การมองเห็นยังอยู่ แต่ผมรู้สึกไมสบายใจที่ผมไม่สามารถเห็นอะไรเลย

ผมอยากจะใช้งานความสามารถทันทีแต่ผมจะเผชิญหน้ากับคามูโระ ฮิซูกิพรุ่งนี้ อย่างไรก็ตาม, ถ้าผมใช้ความสามรถที่ตอนนี้ถึงขีดจำกัด, มันจะเป็นการแย่ที่สุดถ้าผมใช้มันไม่ได้

ผมรู้นั่นแต่ความวิตกกังวลอยู่ในสภาพที่การยกเลิกความสามารถของผมนั้นทนไม่ได้

 

มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่พึ่งพาความสะดวก และพวกเขาทิ้งมันไม่ได้เมื่อพวกเขาได้พึ่งมันไปครั้งนึงแล้ว

 

「เหี้ย, ชั้นรู้สึกง่วงแต่ชั้นนอนไม่ได้」

 

ผมคิดถึงการหลับทันทีถ้าผมนอนลงบนเตียงแต่ความรู้สึกไม่ปลอดภัยได้โจมตีหัวใจผม, ผมไม่รู้สึกง่วงเลยซักนิด มากกว่านั้น ผมรู้สึกเหนื่อยที่จะขยับแม้แต่นิ้วมือ

 

「ชั้นกลัวเหรอ?」

 

มีช่องว่างเล็กบนผ้าม่านที่ปิดอยู่

ถ้ามันมีบางคนอยู่หลังผ้าม่านนั่นล่ะ?

หรืออีกฝั่งของกำแพง? ของประตู? ของเพดาน?

ชั้นบนล่ะ?

ไม่มีจุดบอดเมื่อผมใช้ความสามารถของผม แต่, มันเต็มไปด้วยจุดบอดตอนนี้

ผมต้องหันตาไปเมื่ออยากเห็นอะไรบางอย่างและมันเป็นไปไม่ได้ที่จะมองบางอย่างเมื่อคุณเปลี่ยนมุมมอง

แม้ว่านั่นมัน “ปรกติ” สำหรับมนุษย์, ความไม่สบายใจของผมนั้นทนไม่ได้

ผมหันตาไประหว่างที่นอนและเห็นริกกะนอนอยู่ที่พื้น

ไกลจากการหมดสติ, ริกกะไม่ได้ขยับซักนิดจนคุณไม่รู้ว่าเธอหายใจหรือไม่

เธอยังมีชีวิตเมื่อผมตรวจเธอด้วยความสามารถของผม แต่ระบบการทำงานทั้งหมดของตัวเธอได้ต่ำลงและมันดูเหมือนเธอได้จำศีล

 

ริกกะยังมีชีวิต แต่, เธออยู่ในสภาพที่เธอใช้งานไม่ได้

อย่างไรก็ตาม, ผมยืนยันข้างในริกกะไม่ได้ด้วยความสามารถของผม, ผมรู้สึกไม่สบายใจว่ามันใช้งานได้จริงๆมั้ย

 

ถ้าผมใช้ความสามารถของผมผมเข้าใจสภาพของริกกะได้อย่างสมบูรณ์แบบ แต่ผมไม่รู้อะไรเลยถ้าผมไม่ได้ใช้มัน

มันควรจะโอเค มันมีจิวติดอยู่กับหัวนมและเม็ดถั่วเธอ ดังนั้นมันเป็นไปไม่ได้ที่จะรักษาแผล และเงื่อนไขของการรักษาขั้นสูงจะไม่ถูกยกเลิกตลอดไป

ถ้าเธอใช้พลังงานมากขึ้นเมื่อเธอเหนื่อย เธอจะตายจริงๆ ดังนั้นริกกะอยู่ในสภาพที่ระงับการเคลื่อนไหว

ริกกะไม่ควรจะตื่นขึ้นจนกว่าเธอได้เติมพลังงานของเธอ

มันควรจะเป็นอย่างนั้น, แต่กระนั้น ผมรู้มันแต่กระนั้น ผมー

 

「ฟุฟุ, แม้ชั้นมีปัญหาในการขยับ, ชั้นสั่น」

 

ผมรู้สึกร่างกายได้สั่นโดยไม่ได้รับอนุญาติ, มันเวทนาเกินไปจนทำให้ผมหัวเราะ

จากนั้น, ผมได้ยินเสียงเบาๆแล้วรู้สึกประหม่า

ผมหันตาไปที่ประตูแต่ผมไม่เห็นอีกฝั่ง

 

「ไม่มีทางน่า…」

 

ผมรู้สึกถึงความเย็นได้โจมตีตัวผมทั้งหมด

ผมได้ตอบสนองโดยปฏิกิริยาจากเสียงที่ผมเพิ่งได้ยิน แต่, ผมไม่สามารถเห็นว่าใครอยู่อีกฝั่งของประตู

 

นั่นเป็นไปไม่ได้

 

ความสามารถของผมมันเหมือนแขนขา มันเป็นพลังที่ผมมีตั้งแต่ผมเกิด

ดังนั้น, ไม่ว่าผมจะพยายามในการเลี่ยงใช้มันมากเท่าไหร, ผมใช้มันโดยปฏิกิริยาตอบสนอง

มันควรเป็นอย่างนั้นแต่กระนั้น, ผมไม่เห็นอีกฝั่ง

 

คิดว่านั่นเป็นไปไม่ได้, ผมพยายามจะใช้งานความสามารถแต่ผมใช้ไม่ได้

 

ผมคิดว่าผมได้ใกล้กับขีดจำกัดแต่ผมได้ข้ามขีดจำกัดไปแล้วเหรอ?

มันไม่ใช่ไม่ยอมใช้พลังแต่มันอยู่ในสภาพที่มันใช้ไม่ได้เลย

รู้สิ่งนั้น, เหงื่อเย็นได้มาที่ทั้งตัวผม

 

「ใครน่ะ」

 

ผมบังคับยกตัวผมที่เหนื่อยขึ้นมาและตะโกนไปทีประตู

วิสัยทัศน์ของผมได้แคบลงอย่างผิดปรกติจนการเต้นของหัวใจและการหายใจหยาบของผม ได้รำคาญหูผม

ทั้งตัวของผมได้ปล่อยเหงื่อเย็นออกมาโดยไม่ได้รับอนุญาติ

ผมกลัว ผมกลัวที่ไม่เห็น ไม่รู้

ผมอ่อนแอขนาดนี้?

อาซาฮินะ, ไม่กลัวแม้เมื่อเธอเห็นความสามารถริกกะ แม้เธอไม่มีความสามารถ

แต่กระนั้น ผมตรงนี้ ผมใจเย็นเพราะผมเห็นได้ ผมเป็นลูกกระจ๊อกถ้าผมมองไม่เห็น

 

「อ-อืม, มันชั้นเอง, มารินะ」

 

ได้ยินเสียงจากอีกฝั่งของประตู, ผมรู้สึกโล่งใจ

 

「อ-อืม, ทุกคนหลับแล้ว, จากนั้น, ชั้นไม่หลับชั้นเลยคิดว่าซูซูฮาระ-ซังอาจจะยังตื่นอยู่, ชั้นสร้างปัญหามั้ย?」

 

ผมได้ยินเสียงมารินะมาจากอีกฝั่งของประตู

แม้ว่ามันเป็นเสียงปรกติของมารินะ, ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแต่กระนั้นมันรู้สึกลำลึกความหลัง

 

「อ-อืม…ชั้นเข้าไปได้มั้ย?」

 

มารินะถามผมจากอีกฝั่งของประตู

ผมรู้สึกโล่งใจแต่ความไม่สบายใจยังไม่หายไป

มารินะควรจะอยู่ตรงนั้นแต่ผมมองไม่เห็นเธอ

เสียงของเธอคือมารินะแต่มันมารินะจริงๆเหรอ? ความกังวลโง่ๆเข้ามาในใจผม

 

「ได้」

 

สามารถตอบไปได้อย่างไรก็ไม่รู้, ผมได้ยินเสียงลูกบิดประตูถูกบิด จากนั้น, ประตูได้เปิด

คนที่ปรากฏตัวคือ, มารินะแน่นอน

จากนั้นผมรู้สึกโล่งใจ

 

「…เอ๋?」

 

มารินะที่เข้ามาในห้องจากนั้นเอียงหัวของเธอขณะที่เธอมองผม

 

「ป-เป็นอะไร!? นายรู้สึกไม่สบายมั้ย?!」

 

สีหน้าของมารินะที่อ่อนโยนแข็งไปทันที จากนั้นเธอวิ่งเข้ามาหาผมและตะโกน

ไม่สบาย? ผมได้รู้สึกแย่ที่สุดแต่ผมไม่สบายในสายตาเธอเหรอตอนนี้?

นมใหญ่ของมารินะเหวี่ยงไปรอบๆขณะที่เธอวิ่ง, เธอคุกเข่าลงบนเตียงและมองหน้าของผมด้วยสีหน้าที่ประหม่า

สีน้ำตาลออกแดงได้มองผม, และเศษเสี้ยวของกลิ่นได้แตะจมูกผม

ผมสีเกาลัดของเธอได้โทนเข้มกว่าปรกติ ผมใช้เวลาซักพักเพื่อสังเกตุแต่เหตุคนผมของเธอเปียก

เธอเพิ่งอาบน้ำเสร็จ

ทุกคนหลับแล้วแต่เธอหลับไม่ได้คือที่เธอพูดแต่มันต่างออกไปเหรอ?

เธอได้อาบน้ำเพื่อทำความสะอาดตัวก่อนเธอจะมาเจอกับผม พูดอีกอย่างคือ, เป้าหมายเธอคือเรื่องนั้นแต่, เธอไม่อยากให้มันถูกสังเกตดังนั้นเธออ้าง

พูดอีกอย่าง, การย่องตอนกลางคืน

จริงๆเลย, มารินะได้ค่อนข้างลามก

 

「มันไม่มีอะไร」

 

ตอบมารินะ, ผมลูบหน้าที่กังวลของมารินะด้วยนิ้วของผม

มารินะแต่งหน้าก่อนหน้าแต่หลังๆมา, เธอแค่ทาลิปสติก เพราะสิ่งนั้น, เธอที่ดูราคาถูกที่ผมรู้สึกมาก่อนได้หายไป

แทนที่จะอย่างนั้น, ทำไมเธอได้ทาลิปสติกหลังจากอาบน้ำ? ริมฝีปากของเธอแห้ง?

หรืออาจจะー

เพราะผมของเธอเปียก, และผมที่เปียกของเธอดูเข้ากัน, มารินะดูเด็กลงกว่าปรกติ

อาซาฮินะพูดนั่นแต่, มารินะเป็นผู้หญิงที่แก่ที่สุดที่ผมรู้ เธอสูงที่สุด, หมดใหญ่ที่สุด, และตัวที่ลามกที่สุด

มารินะติดกับการทำทรงผมหางม้า หรือปลายลอน

มารินะไม่ต่อต้านคำสั่งผมแต่, เธอไม่หยุดปลายลอนไม่ว่าผมจะบอกเธอเท่าไหร่

แต่, ผมของเธอหลังจากอาบน้ำได้เป็นหางม้าเหมือนปรกติ, มันปล่อยลงมาอย่างราบรื่น

นั่นต้องเป็นเหตุผลที่เธอดูเด็กกว่าปรกติ

 

「มันเหมาะกับเธอมากกว่าถ้าเธอไม่ใช้ทรงปลายลอน」

 

ลูบแก้มของมารินะด้วยนิ้วของผม ผมพูดจากนั้นจับผมที่เปียกของเธอ

 

「ตัวของชั้นโตขึ้นเร็วและแม้อย่างนั้นหน้าชั้นรู้สึกเด็ก นั่นค่อนข้างไม่สมดุลย์ ชั้นรู้สึกไม่สบายใจกับสิ่งนั้น, ชั้นได้ผูกผม…」

「เธออยากจะเป็นผู้ใหญ่?」

「…ใช่」

 

มารินะพยักหน้ากับคำพูดผม, แก้มของเธอแดงในความอาย จากนั้นเธอมองออกไปที่อื่น

ไม่, เธอมีนมใหญ่ที่สังเกตได้ง่าย, และต้นขาที่อวบแต่แน่น และเธอมีก้นที่แน่นและต้นขา

ตัวของเธอได้ลามกจนสายตาจะถูกดึงดูดกับทิศนั้น, แต่พวกเขาจะรู้สึกว่าหน้าของเธอเด็กไปสำหรับตัวของเธอ

ตัวที่สมบูรณ์แบบในฐานะผู้หญิง และหน้าที่ยังเด็ก

มันดูเหมือนมันเป็นปมสำหรับมารินะ

ดังนั้นเธอได้ม้วนผมของเธอและดันตัวเองถึงขีดจำกับ

คุณจะไม่พูดว่าเธอสวยแบบหาตัวจับยาก แต่ไม่ว่าคุณจะถามใคร, เขาจะบอกว่าเธอเป็นคนสวยน่ารัก

พูดสิ่งนั้นว่าสมดุลย์ไม่มีเพราะหน้าที่เด็กและตัวที่ลามก, มันเป็นเรื่องกังวลเล็กๆถ้าเธอถามผม แต่มันเป็นเรื่องใหญ่สำหรับมารินะ

 

「ไม่, นั่นไม่ใช่!」

 

มารินะที่แก้มแดงและมองไปทางอื่นได้สร้างบรรยากาศที่ลามก, มองผมและส่งเสียงของเธอ

 

「นายดูซีดนะ, เหงื่อออกเยอะด้วย, นายโอเคมั้ย!?」

 

พูดสิ่งนั้น, มารินะงอตัวมาข้างหน้าและจับหน้าผากของผมด้วยมือขวา

 

「…เอ๋?」

 

ตาของมารินะเบิกกว้างเมื่อเธอจับหน้าผากผม

 

「เย็น」

 

เธอพึมพำ

เย็น? อุณหภูมิร่างกายผมตกเหรอ? ผมไม่เข้าใจแต่เมื่อตอนนี้เธอบอกมัน, ผมช่วยไม่ได้แต่รู้สึกหนาว แต่, ผมได้เหงื่อออก

 

「ย-ยังไงก็ตาม, มาเช็ดเหงื่อของนายเธอ? เหงื่อทำให้อุณหภูมิร่างกายลดลง」

 

มารินะดูอยู่ในความตื่นตกใจมองไปรอบๆ เธอต้องมองหาผ้าเช็ดตัวเพื่อเช็ดเหงื่อของผม แต่, เธอยืนขึ้นเมื่อรู้ว่ามันไม่มี

 

「ชั้นจะไปเอาผ้าเช็ดตัวー」

 

เธอเจตนาจะเอาผ้าเช็ดตัวมาจากห้องน้ำเหรอ? มารินะยืนขึ้นแต่, เธออยู่เมื่อกำลังจะออกไปจากห้อง จากนั้น, เธอมองผม

 

「เราควรจะเช็ดเหงือทันที!」

 

มารินะพูดออกมาระหว่างที่มองผม, เธอจับชายเสื้อ, ของเสื้อถักสีดำที่เธอใส่ จากนั้นม้วนมั้นขึ้นอย่างรวดเร็ว

มันดูเหมือนเธอตัดสินใจจะเช็ดเหงื่อผมด้วยเสื้อที่เธอใส่ แทนที่จะเป็นผ้าเช็ดตัว

ผมไม่สนเกี่ยวกับสิ่งนั้นแต่ー

 

บุรุน~

 

รอยปูดที่ใหญ่โตเด้งอย่างเข้มข้น

นมที่ภาคภูมิใจของมารินะได้เปิดเผยเนื่องจากเธอม้วนเสื้อเธอขึ้น

 

นั่นใช่, ทุกอย่างจนถึงหัวนมของเธอ

 

ผมจ้องมันอย่างไม่ตั้งใจ

ปรกติแล้ว, ผมมองเห็นอีกฝั่งของเสื้อผ้าด้วยความสามารถของผม แต่ ตอนนี้ผมใช้ความสามารถไม่ได้, ผมสามารถเห็นที่ตาผมสามารถเห็น

นั่นทำไมผมไม่เคยรู้มาก่อนว่ามารินะไม่ได้ใส่อะไรข้างใต้เสื้อถักของเธอ

 

นั่นใช่, ไม่ใส่อะไรเลย

 

มันไม่ใช่แค่หน้าอกเธอเปิดเผย แต่ต้นขาทีอวบและหว่างขา

และทุกอย่างเหนือไปจากนั้นได้ถูกเปิดเผย

 

พูดอีกอย่าง, เธอเปลือย

 

「ได้โปรดถอดเสื้อนายออก! ชั้นจะเช็ดเหงื่อของนาย!」

 

มารินะไม่ถือแม้ว่าเธอเปลือย, เธอจับมือของผมและบังคับมันขึ้นไประหว่างที่พูด จากนั้นเมื่อมือผมยกขึ้น, เธอจับเสื้อของผมและยกมันขึ้นเพื่อแก้ผ้าผม

ผมเปลือยท่อนบนและมารินะที่ทุกอย่างได้เปิดเผยได้นมสั่นไหว

 

「ตัวของนายเย็นมาก! นายต้องเช็ดเหงื่อแล้วทำให้มันอุ่นขึ้น!」

 

จับหน้าอกของผม, มารินะพูดด้วยหน้าที่ซีด, เธอได้เริ่มเช็ดตัวผมด้วยเสื้อถักสีดำระหว่างที่นมใหญ่ของเธอส่าย

เธอได้เช็ดมันอย่างเต็มที่ นมเธอเลยโดนตัวผม

ผมรู้สึกเย็น แต่ผมรู้สึกบางส่วนของตัวผมร้อนผ่าวอย่างรวดเร็ว

 

มันสดใหม่สุดขีด

 

ผมได้เห็นที่ควรจะเห็น และผมได้เห็นแค่ที่ผมเห็นได้

ที่อยู่ที่นั่นคือตัวของมารินะแต่กระนั้น, มารินะคือคนเดียวที่สะท้อนอยู่ในสายตาผม

หางม้าของเธอโทนเข้มกว่าปรกติ และมันดูเชื่อฟังมากกว่าที่มันไม่ปลายลอน

เพราะผมของเธอดำขึ้น, ผมคิดว่าตาน้ำตาลออกแดงที่บางของเธอน่าประทับใจ

หน้าเด็กที่น่ารัก

และคล้ายกัน, คอของเธอและไหปลาร้าดูขาวและนุ่มนวล มันแสดงออกมาอย่างเต็มตาว่าตัวของเธอไม่มีส่วนที่เสียของ

แตกระนั้น, หน้าอกเธอที่เรียกว่าไร้ประโยชน์ ได้โตอย่างหนักและหัวนมชมพูได้ยืนขึ้นตรงกลางของลานนม

แม้แต่เอวที่ตีบของเธอที่ดูไม่เหมือนว่าไร้ประโยชน์, แก้มที่บวมออกมาโดยการวาดโค้งจากเอวที่บางของเธอ และต้นขาเธอที่ยื่นออกมาจากมันก็อวบด้วย

ดูมารินะในสายตาผม มันลามกมากกว่ามาก, มีเสน่ห์ และน่าหลงไหล มากกว่าเมื่อผมเห็นได้ทุกอย่าง

ดูมารินะ, แม้ว่าผมมีปัญหาที่จะขยับแม้แต่นิ้วจากเมื่อครู่ที่แล้ว, พลังได้เพิ่มขึ้นมาจากบางแห่ง

 

ความใคร่ นั่นเป็นข้อพิสูจน์ ว่ามารินะทำให้ผมเงี่ยน

 

「เธอนอนทั้งเปลือยๆงี้เหรอ?」

 

ผมถามมารินะที่เช็ดตัวผมอย่างเต็มที่ด้วยเสื้อถักสีดำของเธอ

 

「เอ๋?」

 

มารินะหยุดเคลื่อนไหวแล้วมองมาที่ผม เธอเอียงหัวของเธอจากนั้นมองลงไปที่ตัวเธอเอง

มารินะแข็งตัว จากนั้นหูของเธอ, ไม่, ทั้งตัวของเธอได้แดงขึ้นมาในทันใด

 

「กย้าา!」

 

มารินะกรี้ดจากนั้นซ่อนหน้าอกของเธอใต้มือเธอ และปิดต้นขาของเธอ

มันดูเหมือนเธอไม่ได้สังเกตว่าเธอเปลือย

แล้วก็, การตอบสนองแบบนี้

ทำไมมารินะไม่ใส่อะไรภายใต้เสื้อถักของเธอ

แน่นอนว่า, มันเพื่อให้ง่ายกว่าในการทำสิ่งนั้น

เพื่อให้ผมเล่นกับหัวนมได้ทันที

เพื่อให้ผมแหย่เม็ดถั่วของเธอได้ทันที

แล้วก็, เพื่อให้ผมแทงเจ้าหนูเข้าไปอย่างง่ายๆในน้องหนูของเธอ

ผมยิ้มจากนั้นมองมารินะที่กอดตัวเธอเองในความอาย

เธอได้ดูแย่ลง แต่ดูเหมือนเธอจะสังเกตการมองของผมที่มันเลียไปทั้งตัวเธอ, ตัวของเธอแดงหนักกว่าเดิมจากนั้นดัวเธออยู่ไม่สุข

ปรกติแล้ว, ผมจะสามารถเห็นว่าเธอตื่นเต้นมากแค่ไหน, ว่าหัวนมเธอแข็งแค่ไหน, และเม็ดถั่วมันแข็งแค่ไหน, และน้องหนูเธอแฉะแค่ไหน แต่ตอนนี้, ผมเห็นได้แค่ตาของผม แต่ー

 

ผมรู้ว่ามารินะอยากได้ผมมากกว่าปรกติ

 

ผมเข้าใจมันเป็นครั้งแรก เพราะคุณมองไม่เห็น ดังนั้นสิ่งที่คุณมองเห็นมันมีค่า

 

「มารินะ, มีอะไร? ไม่ใช่ว่าเธอเช็ดตัวชั้นเหรอ?」

 

ถามเธอระหว่างที่ยิ้ม? มารินะที่กอดตัวเธอเองกระตุก

 

「ค-ค่ะ ♥」

 

หลังจากเงียบไปซักพัก, มารินะตอบในเสียงหวานจากนั้นลดมือของเธอลงอย่างเหนียมอาย

ผลของมันก็คือ, หน้าอกที่ใหญ่ของเธอส่ายและได้ถูกเปิดเผย

หัวนมสีชมพูดทึ่ยืนอยู่บนการบวมขนาดใหญ่ ได้ใหญ่ขึ้นกว่าปรกติ

 

「ฮ่าา♥ ฮ่าา♥ ฮ่าา♥」

 

เหงือออกมาจากผิวที่แดงของมารินะ และเธอจับเสื้อของเธอระหว่างที่หายใจหยาบ จากนั้นเธอมองลงมาที่ผมที่นอนลง จากนั้นเริ่มเช็ดตัวของผมระหว่างที่หน้าอกของเธอได้สาย

ตาหวานใส่มารินะ, ผมเอามือไปที่กางเกง แล้วลดมันลง

 

「ฮฮฮิ้♥」

 

มารินะร้องหวานๆ เมื่อเจ้าหนูผมกระโดดออกมา

หัวเจ้าหนูได้บวมและเส้นเลือดที่หนาได้ปูดอยู่บนพื้นผิว, มันเต้นเป็นจังหวะ

 

「เธอเช็ดนี่ด้วยได้มั้ย?」

 

ถามมารินะระหว่างที่พูด, ผมรู้สึกได้อย่างแน่นอนว่าเธอได้กลืนน้ำลายของเธอ

 

「ค-ค่ะ ♥」

 

จากนั้นเธอตอบมาในเสียงหวาน, งอตัวของเธอ และฝังหน้าของเธอไปที่หว่างขาของผม

ความรู้สึกของความเหนื่อยที่โจมตีทั้งตัวของผม ได้หายไปเหมือนมันเป็นแค่เรื่องโกหก

ผมอาจจะใช้ความสามารถได้ตอนนี้

แต่, ผมหยุด

ในโลกที่ผมเห็นได้แค่ในสายตาผม, มันไม่แย่ที่จะสร้างความรักกับมารินะที่เป็นแค่คนเดียวที่อยู่ในสายตาของผม

ระหว่างที่ลิ้มรสเนื้อที่ห่อหัวเจ้าหนู ผมยิ้มขณะที่ผมคิดเรื่องนั้น

 

 

 

เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ได้ทั้ง facebook และ discord