แสงตะวันค่อยๆ ส่องทแยง หนิงอวิ๋นเจาอ่านหนังสือจบเล่มหนึ่ง วันนี้งานยามกลางวันเสร็จแล้ว

เขาขยับตัวเล็กน้อย สายตาจับจ้องอยู่บนปฏิทินที่หัวโต๊ะ

“เสี่ยงติง เสี่ยวติง” เขาร้องเรียก

เสี่ยงติงวิ่งเข้ามาจากด้านนอก

“นายน้อยมีอะไรขอรับ?”

“ของขวัญส่งไปหรือยัง?” หนิงอวิ๋นเจาเอ่ยถาม

“นายน้อย ต้องส่งไปแล้วสิขอรับ ท่านกำชับกี่รอบแล้ว ข้าไม่มีทางลืมหรอกขอรับ” เสี่ยวติงเอ่ยขึ้นไม่ได้รับความเป็นธรรม

หนิงอวิ๋นเจายิ้ม

“เช่นนั้นเปิดกิจการแล้วหรือ?” เขาเอ่ยถาม

“เปิดแล้วขอรับ” เสี่ยวติงเอ่ยขึ้น “ข้าไม่ใช่บอกนายน้อยแล้วหรือขอรับ”

หนิงอวิ๋นเจาลุกขึ้นเดินมาถึงข้างหน้าต่างมองสีเขียวเข้ม

จริงสิ เสี่ยวติงบอกแล้ว ของขวัญส่งไปแล้ว เปิดกิจการเช้าเป็นพิเศษ คนก็ไม่มาก

พูดได้ว่าแทบไม่มีคน

เช่นนี้ก็ดี เก็บตัวหน่อย ความสนใจของผู้คนก็น้อยลงหน่อย

ที่นี่อย่างไรก็ไม่ใช่หรู่หนาน แล้วก็ไม่มีเวลาจำกัดในการปกปิดจัดการเรื่องตระกูลฟางแล้วด้วย ครั้งนี้จะทำโรงหมอจริงๆ แล้ว เช่นนั้นก็สั่งสมหยดน้ำเป็นธาราวางพื้นฐานให้มั่นคงเถอะ

“ไปดูสักหน่อย” เขาเอ่ยขึ้น หมุนตัวก้าวเดิน

“ไปดูอะไรขอรับ?” เสี่ยวติงเอ่ยาม

“ไปดูซิโรงหมอนี้เก็บกวาดเป็นอย่างไรแล้ว” หนิงอวิ๋นเจาเอ่ยขึ้น

เสี่ยวติงเอ่ยถามจบก็เสียใจแล้ว รู้สึกว่าตนเองยังเยาว์วัยเกินไปไร้เดียงสาเกินไป คำพูดเช่นนี้ตั้งแต่ต้นก็ไม่ควรถาม

ดูอะไรได้เล่า? ดูอะไรก็ได้ ต่อให้เมื่อวานวันก่อนเพิ่งดูมา วันนี้ไปดูอีกก็สมควร

บรรดาบัณฑิตเหล่านี้ไม่ใช่มักจะท่องประโยคประโยคหนึ่งว่าวันเดียวไม่พบหน้าดุจห่างกันสามใบไม้ร่วงหรือ

เขายิ้มขานรับ

แต่มาถึงด้านหน้าโรงหมอจิ่วหลิงของคุณหนูจวินที่มองเห็นกลับเป็นประตูที่ปิดอยู่

หนิงอวิ๋นเจากับเสี่ยวติงสีหน้าล้วนอึ้ง

“ไม่ผิดนี่” เสี่ยวติงรีบเงยหน้ามองป้ายชื่อโรงหมอ แล้วมองด้านในรอยแยกบนพื้นยังมีร่องรอยประทัดร่วงกระจาย

เพิ่งเปิดกิจการก็ปิดประตูแล้วได้อย่างไร?

นางไปที่ไหนแล้ว?

หนิงอวิ๋นเจายืนอยู่ด้านหน้าประตูขมวดคิ้วอย่างวิตกอยู่บ้าง

…

ถนนที่เงียบสงบอยู่เสมอมีชาวบ้านเบียดกันอยู่ ทหารตรวจการณ์เมืองเรียงแถวบนถนน แต่ครั้งนี้ไม่ได้ขับไล่ชาวบ้าน เพียงแค่ขวางพวกเขาไว้สองข้างถนน

“มาแล้ว มาแล้ว” หัวถนนด้านนั้นวุ่นวายพักหนึ่ง

เสียงกระจายออกมา ชาวบ้านบนถนนพากันยื่นศีรษะมองไป เห็นคนกับม้าขบวนหนึ่งเดินออกมาจากในบ้านหลังหนึ่ง เจ้าบ่าวอาภรณ์ตัวใหญ่แขนเสื้อกว้างอาชาสูงใหญ่นำอยู่ข้างหน้าก็คือลู่อวิ๋นฉี

เสียงเอะอะพริบตาสลายหายไป สายตาทั้งหมดจับอยู่บนร่างของลู่อวิ๋นฉี

ลู่อวิ๋นฉีวันนี้ไม่ได้สวมใส่ชุดปลาบินที่ซับซ้อนหรูหราอีก แต่เป็นเสื้อสีดำเข้ม ท่องล่างสีเหลือง บนศีรษะยังสวม หมวกที่ห้อยลูกปัดหยกอีก

ด้วยชุดแต่งงานสีเข้มขับเสริมทั้งตัว ดวงหน้าของเขายังคงขาวเผือดน่าขนลุก แต่โดยรวมเค้าโครงก็อ่อนโยนไปมาก

ไม่ใช่ครั้งแรกที่ลู่อวิ๋นฉีสวมชุดเจ้าบ่าวรับเจ้าสาว แต่นั่นก็ดูเหมือนเป็นเรื่องเนิ่นนานก่อนหน้านี้ และไม่กี่ปีนี้ชื่อเสียงของเขาก็ยิ่งโด่งดังขึ้นทุกที อยู่ดีๆ เห็นหัวหน้ากองพันลู่หน้าตาเช่นนี้ชาวบ้านแปลกตาอย่างมาก

ขบวนม้าเฉลิมฉลองขบวนหนึ่งตัดผ่านไปท่ามกลางความเงียบสงบ ดูไปแล้วประหลาดยิ่งนัก

“ยินดีกับใต้เท้าหัวหน้ากองพัน” ไม่รู้คนใดร้องตะโกนนำขึ้นมา ต่อมาเสียงนี้ก็ค่อยสลายกระจัดกระจายไป

หลังหัวไหล่ของชาวบ้านจำนวนมากที่คิดนิ่งงันอยู่พลันถูกทิ่มแรงๆ พร้อมกัน

“ทำอะไร?” ชาวบ้านหันหน้าไปอย่างไม่พอใจ กลับมองเห็นใบหน้าแววตาโหดเหี้ยมดวงหนึ่ง

“ยินดีกับใต้เท้าหัวหน้ากองพัน” เจ้าของดวงหน้านี้เอ่ยขึ้น

“ยินดี…” บรรดาชาวบ้านเอ่ยตามติดๆ ขัดๆ

เสียงติดๆ ขัดๆ รวมกันขึ้นมา ทำให้ทั้งถนนเปลี่ยนกลายมาเป็นคึกคักอีกครั้ง

“ยินดีกับใต้เท้าหัวหน้ากองพัน”

“ยินดีกับใต้เท้าหัวหน้ากองพัน”

ลู่อวิ๋นฉีสีหน้าราบเรียบ ไม่ว่าริมฝั่งถนนเงียบสงบก็ดี คึกคักก็ดีล้วนไม่สนใจ

ถนนเส้นนี้ไม่ได้ยาวนัก มาถึงหัวถนนอีกด้านหนึ่งอย่างรวดเร็วยิ่ง ด้านหน้าประตูวังไหวอ๋องที่ตกแต่งเฉลิมฉลองแล้วเช่นกัน

ประตูใหญ่วังไหวอ๋องเปิดออกแล้ว ขันทีนางกำนัลแถวแล้วแถวเล่ายืนอยู่ ป้ายประกาศสีเหลืองสว่าง ธงเรียงเป็นทิวแถว แสดงความโอ่อ่าของราชวงศ์อย่างชัดเจน

ลู่อวิ๋นฉีลงม้าหน้าประตู เดินเข้าไปเพียงลำพังคนเดียว

เขาไม่มีสหาย นอกจากบรรดาองครักษ์เสื้อแพรที่ติดตามก็ไม่มีสหายที่มารับเจ้าสาวคนอื่นอีก

บรรดาชาวบ้านที่อยู่ด้านหน้าประตูวังไหวอ๋องออเข้ามาเล็กน้อยพักหนึ่ง มองตามเงาร่างของลู่อวิ๋นฉีเข้าไปข้างใน

วังไหวอ๋องที่เมืองหลวงเหมือนเป็นสถานที่ซึ่งถูกลืมเลือนแห่งหนึ่ง มีเพียงเวลานี้ทุกคนถึงจดจำสถานที่แห่งนี้ขึ้นมาได้ สถานที่แห่งนี้มีองค์ชายองค์หนึ่งอยู่

องค์ชายที่เดิมทีจะได้เป็นโอรสสวรรค์คนนี้

ครั้งก่อนที่วังไหวอ๋องเปิดประตูก็คือตอนที่องค์หญิงจิ่วหลิงแต่งงาน บรรดาชาวบ้านเขย่งเท้ามองเข้าไปด้านในอย่างสงสัยใคร่รู้ทั้งสนอกสนใจ

ทางเดินปูหินกว้างขวางทอดยาว กำแพงแดงกระเบื้องเหลือง ได้ยินว่าฮ่องเต้ตั้งใจสร้างที่แห่งนี้ให้ราวกับพระราชวังฉบับย่อส่วน มีตำหนักหน้าวังหลังเหมือนกัน เล่ากันว่างดงามโออ่า

ทุกสิ่งนี้ล้วนเป็นได้ยินมา บรรดาชาวบ้านใครก็ไม่มีโอกาสเห็นมาก่อน

อาศัยโอกาสนี้ยื่นหน้ามองพลางพูดคุยถกเถียงไปพลาง ยังมีเด็กน้อยใจกล้าลอดทหารที่ขวางอยู่ไปดูป้ายประกาศและธงเหล่านั้นด้วยสงสัย แน่นอนว่าถูกดุด่าไล่กลับไปอย่างรวดเร็วยิ่งนัก

นี่ทำให้หน้าประตูยิ่งคึกคักเพิ่มหลายส่วน แล้วก็มีความคึกคักของการแต่งงาน

รอไม่นานนัก เสียงประทัดปุ้งปั้งเสียงกลองก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“ออกมาแล้ว!”

“รีบดูเร็ว องค์หญิงจิ่วหลีออกมาแล้ว”

ชาวบ้านหน้าประตูพากันตะโกน เกิดเบียดกันเป็นแถบ คนมากมายไม่ทันระวังถูกเบียดจนเอนซ้ายเอนขวา

“อั้ยย่ะ แม่นางน้อยผู้นี้”

พวกเขามองคนที่เบียดมาด้านข้าง นี่เป็นเด็กสาวอายุสิบห้าสิบหกปีคนหนึ่ง สวมเสื้อผ้าสะอาดสะอ้าน รูปร่างอ้อนแอ้น แต่กลางฝูงชนกลับเบียดชนราวกับชายฉกรรจ์ เรี่ยวแรงไม่น้อย เหยียบจนมีเสียงร้องด่าขึ้นไปยืนด้านหน้าสุดอย่างรวดเร็วยิ่งนัก

เจ้าบ่าวลู่อวิ๋นฉีก้าวข้ามธรณีประตูมาแล้ว ด้านหลังร่างเขาคือเจ้าสาวที่ถูกคนแบกออกมา

เจ้าสาวคลุมศีรษะปิดหน้า สวมชุดพิธีตัวใหญ่เสื้อดำกระโปรงเหลืองปิดบังรูปร่างเช่นกัน แม้ถูกคนแบกอยู่ ท่าทางก็แลดูสง่างาม

คุณหนูจวินรู้สึกเพียงลมหายใจถี่กระชั้น ลำคอขื่นขม นางยื่นมือขยำสาบเสื้อไว้ จ้องเจ้าสาวคนนั้นเขม็ง

“เป็นองค์ชายสามมาส่งเจ้าสาวล่ะ”

บรรดาชาวบ้านคุยกันเบาๆ ข้างหู

ผู้ที่แบกองค์หญิงจิ่วหลีอยู่คือโอรสองค์ที่สามของฮ่องเต้ปัจจุบัน ยังไม่แต่งงานก็ได้แต่งตั้งเป็นอ๋อง ได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้และฮองเฮาอย่างยิ่ง อายุมากกว่าองค์หญิงจิ่วหลีแค่ไม่กี่ปี

คนที่เดินออกมาส่งเจ้าสาวยังมีบรรดาพระญาติเชื้อพระวงศ์เช่นองค์ชายองค์หญิงยศกงจู่ยศเสี้ยนจู่[1]คนอื่นเป็นต้น ขับประตูวังไหวอ๋องให้หรูหราฟู่ฟ่าแวววาวเป็นประกาย ทำให้บรรดาชาวบ้านอุทานตกตะลึงไม่หยุด

“ฮ่องเต้จัดงานให้องค์หญิงจิ่วหลีใหญ่จริงๆ”

“แค่จัดงานที่ไหน ก่อนหน้านี้เจ้าไม่เห็นสินเจ้าสาวพวกนั้นแหนะ”

“เป็นกิ่งทองใบหยกจริงนะ”

“ได้ยินว่าพระสนมกุ้ยเฟยได้รับการฝากฝังจากฮ่องเต้กับฮองเฮามาส่งองค์หญิงที่วังไหวอ๋องด้วยพระองค์เองเชียวนะ”

ใช่ คนมามากมายนัก แต่กลับขาดไปคนหนึ่ง

ที่สำคัญก็คือเป็นคนที่สำคัญที่สุด

สายตาของคุณหนูจวินกวาดผ่านคนเหล่านี้ ไม่มีจิ่วหรง

เขาเป็นคนที่จะถูกชาวบ้านลืมเลือน ไม่อาจปรากฏตัวในสายตาของผู้คน

ต่อให้ยามพี่สาวแต่งงาน เขาก็ไม่อาจออกมาส่งด้วยตนเอง

องค์หญิงจิ่วหลีนั่งอยู่ในเกี้ยวเจ้าสาวแล้ว นี่เป็นราชรถและขบวนทหารอารักขาสำหรับยามเชื้อพระวงศ์องค์หญิงชั้นกงจู่แต่งงานโดยเฉพาะ หรูหราโอ่อ่าอย่างที่สุด เคลื่อนไปช้าๆ ท่ามกลางเสียงอุทานตะลึงอิจฉาเป็นแถบ

ชาวบ้านบนถนนราวกับคลื่นน้ำโถมตามขบวนรถไป คุณหนูจวินที่ยืนยิ่งอยู่ที่เดิมราวกับเรือลำน้อยกลางมหาสมุทรถูกชนเอนซ้ายเอนขวา

ขบวนส่งเจ้าสาวจะอ้อมเมืองครึ่งรอบ

นางใช้สายตาส่งรถขององค์หญิงจิ่วหลีไกลออกไป แล้วรั้งสายตากลับมามองวังไหวอ๋อง

บรรดาองค์ชายองค์หญิงชนชั้นสูงคุยเล่นต่างขึ้นรถม้าของตนเอง

พวกนางย่อมไม่อาจเดินตามขบวนส่งเจ้าสาวไป บ้างตรงไปที่จวนของลู่อวิ๋นฉี บ้างก็จากไปเลย

หลังบรรดาชนชั้นสูงเหล่านี้แยกย้าย ประตูใหญ่หวังไหวอ๋อองก็ปิดลงอีกครั้ง แทบจะในพริบตาเดียว ประตูที่เดิมทีคึกคักก็เงียบเหงาลง หลงเหลือเพียงร่องรอยของดอกไม้ดอกน้อย กระดาษสีรวมถึงประทัดเต็มพื้น

“คุณหนู คุณหนู”

หลิ่วเอ๋อร์ในที่สุดก็เบียดออกจากฝูงขนมายืนข้างตัวคุณหนูจวินได้

“เร็วเข้า พวกเรารีบตามไปกันบ้างเถอะเจ้าค่ะ”

นางยื่นมือชี้ขบวนรถที่เคลื่อนไปบนถนนเอ่ยเร่งอย่างชอบใจ เหตุการณ์องค์หญิงแต่งงานไม่เหมือนกับสิ่งใดที่เคยเห็นมาก่อนหน้าจริงๆ

คุณหนูจวินมองไปทางขบวนรถด้านนั้น ในสายตายิ่งไกลออกไปทุกที นางพลันหมุนตัวก้าวไวๆ เดินไปอีกทิศหนึ่ง เดินไปจนท้ายที่สุดก็ถกกระโปรงออกวิ่ง

“คุณหนู” หลิ่วเอ๋อร์ยังตอบสนองไม่ทัน ถูกทิ้งอยู่ที่เดิม รีบร้องไล่ตามไป

คุณหนูจวินวิ่งเร็วมาก พริบตาก็เลี้ยวมุมถนนไปแล้ว

“คุณหนู ท่านจะไปไหนเจ้าคะ?”

เสียงหลิ่วเอ๋อร์ร้องเรียกข้างหลัง

อ้อมตรอกเส้นหนึ่ง ข้ามกำแพงเตี้ยๆ ของบ้านหลังหนึ่งก็มาถึงด้านนอกเรือนด้านหลังของวังไหวอ๋ออง เรือนด้านหลังของวังไหวอ๋องมีเขาลูกเล็กๆ ที่คนถมขึ้นมาลูกหนึ่ง ศาลาหลังน้อยที่ตั้งอยู่บนเขามองลงมาที่ถนนเส้นนี้ได้ครึ่งถนน

บนศาลาหลังน้อยเวลานี้มีร่างของเด็กน้อยคนหนึ่งอยู่

ก้าวเท้าของคุณหนูจวินหยุดกึก

แม้มองหน้าตาของเขาไม่ชัด แต่คุณหนูจวินกลับรู้ว่าเขากำลังจดจ่อมองขบวนแต่งงานที่เคลื่อนไปบนถนน เหมือนกับที่ตนเองแต่งงานครั้งนั้น

เพียงแต่ว่าครั้งนั้นข้างกายเขายังคงมีท่านพี่เคียงข้าง ครั้งนี้เหลือเพียงเขาตัวคนเดียวแล้ว

————————————————————————-

[1] เสี้ยนจู่ (县主) ยศขององค์หญิงที่รองจากจวิ้นจู่ (郡主) ลงไปอีก