ตอนที่ 14 ซอมบี้ฝาแฝด

ทั้ง4 คนค่อย ๆ หลบต่อหัวเสือ โดยเดินชิดริมรั้วกันไปอย่างรวดเร็วมุ่งหน้าไปที่บ้านของโจ

ในระหว่างทางพวกเขาเห็นคนหลายคนที่ถูกโจมตีโดยต่อหัวเสือ พวกเขาพยายามวิ่งหลบในบ้าน

บางคนก็ถูกต่อยตายร่างชักกระตุกอยู่กลางถนน มีศพของต่อหัวเสือที่ถูกยิงจนเละก็มีบ้างเล็กน้อย

หลังจากที่มาถึงบ้านพักของโจมันเป็นบ้านพักขนาดใหญ่สองชั้นไม่รวมชั้นใต้ดิน

คนของโจ 10 กว่าคนที่อาวุธครบมือกำลังช่วยกันยิงต่อที่บินไปบินมาอย่างวุ่นวาย

“ยิงพวกมันให้ตายห่าให้หมด” โจตระโกนออกมาอย่างดิบเถื่อนผิดกับตอนยิ้มแย้มเมื่อวานที่เจอกับไนเรล

ทุกคนยิงพวกต่ออย่างเมามัน แต่แล้วก็มีต่อ 10 กว่าตัวพุ่งลงมาจู่โจม ทำให้สถานะการณ์กลายเป็นวุ่นวายทันที

“ไปเราจะเข้าไปที่ด้านหลังกัน”

ทั้ง 4 คนค่อย ๆ แอบเขาไปในบ้านของโจ

ประตูหลังที่ล๊อคอยู่ถูกไนเรลใช้ความสามารถบิดออกอย่างง่ายดาย

หลังจากที่เขาหาสักพักก็เจอกับประตูห้องใต้ดิน มันถูกดัดแปลงเป็นชั้นใต้ดินขนาดใหญ่

หลังจากที่เปิดประตูเข้าไปสิ่งแรกที่พวกเขาเจอก็คือความอับชื้น เดินลงไปสุดบันไดก็มีประตูเหล็กอีกชั้น

“ดูเหมือนว่าจะมีคนเฝ้าอยู่”

ก๊อก ๆ ๆ

ไนเรลองเคาะประตูดูช่องเล็ก ๆ ก็เปิดออก ไม่ใช่คนหนึ่งมองออกมาจากช่องเล็ก ๆ นั้น

แต่ก่อนที่มันจะได้พูดอะไรก็ถูกปากกระบอกปืนลูกโม่จ่อไปที่ดวงตาของมัน

“เลือกเอาว่าจะลองเสี่ยงหลบ หรือจะเปิดประตู” ไนเรลพูดข่มขู่ด้วยเสียงที่เย็นชาไปถึงกระดูก

คนเฝ้าประตูถึงกับยืนแข็งทื่อไม่กล้าหลบ เพื่อนคนที่นั่งเล่นไปอยู่อีก 3 คนก็ถามขึ้นมา “เห้ย ใครมา ถ้าไม่มีก็มาเล่นไพ่ต่อ”

แต่คนเฝ้าประตูไม่ได้ตอบ แต่ค่อย ๆ ขยับมือของตัวเองไปเปิดประตูอย่างช้า ๆ

เมื่อเปิดประตูแล้ว เขาก็ยืนหลบข้างนึง เพื่อนที่เป็นคนถามก็ดูงงกับท่าทางของคนเฝ้าประตู

แต่ทันทีที่ประตูเปิดออก ทั้ง 3 คนที่เล่นไพ่อยู่ก็ตกใจเพราะว่าคนที่มากับเป็นใครก็ไม่รู้

ไนเรลชักปืนออกมาและยิงทั้งสามคนที่ยังไม่ทันได้ตอบสนองทันที

ปัง! ปัง! ปัง!

ร่างของทั้ง3 คนถูกยิงตายคาเก้าอี้โดยที่ไม่ได้ตอบสนองอะไร

ไนเรลหันปืนไปที่อีกคนที่กำลังสั่นกลัว

“อย่า ๆ ฆ่าผม ผมแค่ถูกพวกมันบังคับ” คนเฝ้าประตูพยายามขอร้องอย่างสุดชีวิต

“พี่…” นิเรียยื่นมือออกไปจับที่มือของไนเรล

“เดินไป” ไนเรลให้คนเฝ้าประตูเดินนำไปในห้องที่ขังดาลิธไว้ แต่เมื่อพวกเขาเข้าไปด้านในกลับไม่มีดาลิธอยู่ในห้องขัง

“เธอไม่อยู่ที่นี่” ดามินพูดออกมาขณะที่มองหาดาลิธ

คนที่อยู่ภายในห้องขังก็รีบตะโกนให้ไนเรลช่วยปล่อยพวกเขาทันที

“ช่วยด้วย”

“ปล่อยพวกเราไปด้วย”

“ขอร้องละ”

ไนเรลที่เห็นแบบนั้นก็รีบตะโกน “เงียบ! ใครที่ยังตะโกนอีกฉันจะยิงทิ้งทันที”

คนในกรงขังเงียบลงด้วยความกลัว

“มีใครเห็นเด็กผู้หญิง อายุ 14 บ้างที่ถูกจับมาขังเมื่อวาน” คนในกรงขังมองหน้ากันไปมา

ทันใดนั้นก็มีชายคนหนึ่งพูออกมา “ผมเห็น”

ชายกลางคนเดินออกมาด้านหน้า “เธอถูกพาตัวไปที่ชั้นสองของบ้านเมื่อเช้านี้”

“คุณชื่อ?”

“ผมแฮร์รี่ เป็นหมอศัลยแพทย์”

“คุณเป็นหมอ?” ไนเรลถามย้ำอีกครั้ง

“ใช่”

“เปิดประตูให้เขา” ไนเรลหันไปบอกดามินที่ตอนนี้ถือกุญแจอยู่

“คุณไปกับเราได้” ไนเรลกล่าวการที่ได้หมอไปอยู่ในกลุ่มด้วยนั้นถือว่าโชคดีมาก หมอส่วนใหญ่จำนวนมากตายไปในวันแรก เพราะว่าพอมีคนป่วยหรือบาดเจ็บ ก็จะไปรวมกันที่โรงพยาบาล ทำให้โรงพยาบาลคือที่แรก ๆ ที่ถูกซอมบี้ฆ่าล้าง

“ผมต้องการให้คนพวกนี้ไปด้วย” แฮร์รี่กล่าวออกมาด้วยสายตาแน่วแน่ เขาเป็นหมอต้องช่วยคน และเขารู้ว่าไนเรลจะช่วยคนพวกนี้ได้

“ไม่ พวกนี้เป็นตัวถ่วง” ไนเรลปฏิเสธเสียงแข็ง

“ผมเป็นหมอสถานการณ์แบบนี้ คุณต้องใช้หมอผมจะไม่ไปถ้าคุณไม่ช่วยพวกเขาด้วย” แฮร์รี่พูดเพื่อกดดันไนเรล

มันคือความจริงหมอมีค่าเกินไปยิ่งในยุคแบบนี้

“ตามมาให้ทันก็แล้วกัน”

ไนเรลรีบกลับออกมาจากห้องใต้ดินพวกเขาอยู่ที่นี่นานเกินไปแล้ว พวกคนของโจอาจจะมาพบเมื่อไหร่ก็ได้ และเสียงปืนที่เขายิงไปตอนแรกก็ดังพอสมควรด้วย

แต่ก่อนออกมาเขาก็จับชายคนเฝ้าประตูไปด้วย

“พากันออกไปที่ด้านหลังก่อน และกลับไปที่บ้าน” เขาหันไปบอกกับทุกคนนั้นรวมนิเรียและกลุ่มของเขาด้วย

“พี่ชายระวังตัวด้วย” นิเรียพูดออกมาด้วยความเป็นห่วง

เขาพยักหน้าตอบและเดินขึ้นไปที่ชั้นสอง บ้านหลังนี้ใหญ่มากพอสมควร ชั้นสองมีห้องหลายห้อง “คงได้แต่หาไปทีละห้อง”

ไนเรลเปิดดูทีละห้องแต่เขาก็ไม่เจอ

พวกโจที่ยิงกลับฝูงต่ออยู่ด้านหน้าก็กำลังถอยกลับเข้ามาในบ้านแล้ว

“เร็วกลับไปตั้งหลักในบ้านก่อน” เสียงที่ตะโกนดังเข้ามาพร้อมกับเสียงปืนทำให้เขามีเวลาไม่มากแล้ว

ตึ๊ก ๆ!

แต่แล้วเขาก็เหลือบไปเห็นห้องหนึ่งมันเป็นห้องริมสุดของบ้าน มีเสียงที่ดังออกมา

เขาค่อย ๆ เดินไปที่ห้องนั้นอย่างช้า ๆ และเมื่อเปิดเข้าไปก็ต้องตกใจมันมีกลิ่นคาวเลือดลอยออกมาโดนจมูกของเขา

ภายในมีซอมบี้ ฝาแฝดสองตัวที่ถูกล่ามโซ่อยู่และในห้องยังมีกรงอีกสองกรง

กรงแรกมีซากศพที่ถูกกินโดยซอมบี้ทั้งสองตัวอีกกรงยังมีคนอยู่และนั้นก็คือดาลิธที่หลบอยู่ด้วยความกลัว

ทันใดนั้นซอมบี้ทั้งสองตัวก็เดินเข้ามาหาเขาอย่างช้า ๆ

ท่าทางของมันแปลกมาก

“ขั้นสอง ไม่ใช่กำลังเปลี่ยนเป็นขั้นสอง” ไนเรลรีบดึงดาบออกมาอย่างรวดเร็วเขาไม่ประมาทพวกมัน

แต่เขาไม่รู้ว่าพวกมันวิวัฒนาการด้านไหน ความเร็วหรือพละกำลัง

“พี่ชาย มาเล่นกันเถอะ” เมื่อมันพูดออกมาไนเรลก็ขนลุกทันทีมันคือประเภทที่เขาไม่อยากเจอมากที่สุด

พวกมีสติปัญญา ตัวที่อันตรายมาก เขาต้องฆ่ามันก่อนที่จะวิวัฒนาเป็นขั้น 2 ได้สำเร็จ

เมื่อพวกมันพูดจบ ซอมบี้ฝาแฝดก็พุ่งตรงมาหาเขาทันที หมายจะฉีกร่างเขา

“ตาย ๆ” ถึงมันจะมีสติปัญญาแต่ว่าพวกมันก็ยังคงเป็นแค่ขั้นที่ 1 ความเร็วก็ยังเท่าคนปกติ เหรออาจจะช้ากว่าด้วยซ้ำ

ปัง!

แต่ก่อนที่เขาจะฟันไปที่ซอมบี้ทั้งสองตัวก็มีคนยิงเขา ถูกกระสุนนัดแรกยิงเฉี่ยวไปที่ไหล่ขวา

ทำให้เขาฟันพลาดไปโดนโซ่ที่ล่ามทั้งซอมบี้แฝดขาด

ไนเรลกลิ้งหลบกระสุนที่เหลือปล่อยให้ซอมบี้ทั้งสองตัวถูกยิงจนล้มลง ตอนนี้เขาไม่รู้ว่าพวกมันตายหรือไม่ แต่สิ่งที่เขาต้องทำตอนนี้คือไปช่วยดาลิธที่ถูกขังอยู่ในกรง

“ดาลิธ…ดาลิธ” ไนเรลเรียกเธอ ดาลิธที่กล้มหน้าอยู่ด้วยความกลัวก็เงยหน้ามองเขา

“พี่ไนเรล พี่มาที่นี่ได้อย่างไร”

เขาใช้แรงกระชากแม่กุญแจที่ล๊อคกรงออก “รีบออกมา”

หลังจากที่ดาลิธออกมา เสียงของกลุ่มคนก็วิ่งเข้ามาในห้อง

ปัง! ไนเรลยิงปืนสวนไป 1 นัดจนลูกน้องของโจตาย

“บัตซบ แกเป็นใคร! ลูกสาวของฉัน!!!!! มึงฆ่าเจนีน เจนน่า ตาย ๆ!!!” โจตะโกนมาด้วยความโกรธ

จังหวะเมื่อสักครู่เขาและลูกน้องต้องการจะยิงไนเรล เขาไม่เห็นลูกสาวสองคนที่ยืนอยู่จนพลาดไปโดนเธอตาย

‘ลูกสาวของเขาแค่ป่วยเท่านั้น’ นี่คือความคิดของโจและไนเรลคือคนที่ทำให้ลูกสาวเขาตาย

ตอนนี้ลูกน้องของเขาก็โดนยิงตายอีกคน

“ลูกสาวแกเป็นซอมบี้! มันใช่คนอีกแล้ว!!” ไนเรลตะโกนออกไปพร้อมกับหาทางหนี

“บัดซบ!! ฆ่าลูกสาวกูแล้วยังมาพูด….แบบนี้อีก ยิงถล่มมันเลย!” โจโมโหเป็นอย่างมาก

เขาสั่งให้ลูกน้องบุกเข้าไปในห้องทันที

ตอนนี้พวกเขาและดาลิธจนมุมอยู่บนห้องทันใดนั้นก็มีเสียงของ ดามินดังขึ้นมาจากทางหน้าต่าง

“พี่ไนเรล ดาลิธ ปีนลงมาทางนี้”

ดามินใช้ท่อนไม้ผูกกับเชือกปาขึ้นมาที่หน้าต่าง ไนเรลรีบจับเชือกไว้แล้วผูกกับกรงเหล็ก

เขาให้ดาลิธปีนลงไปก่อนทันที

และในขณะเดียวกันที่พวกของโจกำลังบุกเข้ามา ฝูงต่อหัวเสือ 10 กว่าตัวก็เข้ามาในบ้าน พวกโจจึงต้องหันกลับไปยิงพวกมัน

อ๊าค ๆ!!!

โจมองคนของเขาที่ตอนนี้โดนเหล็กในต่อต่อยและล้มลงที่ละคน “บ้าเอ๊ย หลบเข้าไปในห้องเร็ว”

โจและพวกอีก 2 คนที่รอดหลบเข้ามาในห้องที่ตอนนี้ไนเรลหนีออกไปข้างล่างแล้ว

“มึงอยู่ไหน!” โจพยายามหาไนเรลเมื่อมองลงไปที่ทางหน้าต่างเขาก็เห็นคนที่ทำให้ลูกสาวของเขาตายกำลังวิ่งหนี โจจึงยิงไปที่ข้างล่างอย่างบ้าคลั่ง

แต่ในตอนนั้นเขาก็ถูกนิเรียใช้ปืนลูกโม่ยิงสวนมาจากทางฝั่งกำแพงบ้าน

ดูเหมือนว่าพวกนิเรียจะยังรอไนเรลและไม่ได้กลับไปที่บ้านพักทันทีเลย

“หัวหน้าเอาไงดีพวกเราจะต้านมันไม่ไหวแล้ว” ลูกน้องคนสนิทอีก 2 คนพยายามผลักประตูไว้

โจที่ตอนนี้กำลังเศร้าแต่เขาก็ยังรักชีวิต “ปีนลงไปทางหน้าต่าง” แต่เขาก็ถูกนิเรียยิงดักไว้จนไม่สามารถลงไปได้ ถึงแบบนั้นก็มีคนใจเด็ดไม่ปีนลงแต่กระโดดลงไปทั้งอย่างนั้นเลย

ลูกน้องเขาที่กระโดดลงไปดัง อั๊ก ลุกขึ้นยืนด้วยความจุก มันรีบแอบและยิงสวนไปทางนิเรีย

“รีบลงมาเร็ว” ลูกน้องที่ยิงอยู่ตะโกนบอก โดยไม่รอโจอีกคนก็รีบปีนลงมา

ปัง ประตูที่ถูกพังโดยฝูงต่อก็กรูกันเข้ามา โจที่เห็นแบบนั้นก็หมอบลงและหลบไปที่ใต้เตียง

ฝูงต่อ 10 กว่าตัวลุมต่อยลูกน้องที่ปีนลงไปอยู่บนเชือก

“อ๊ากก ๆ ๆ ” ยังไม่ทันที่เขาจะตายเพราะพิษจากเหล็กในก็ถูกลุมกระชากตัวไปบนท้องฟ้า ต่อหัวเสือ 10 ตัวดูเหมือนจะบ้าคลั่งไปแล้ว เลือด แขนขาและกระดูกสันหลังที่กระจายหล่นไปทั่วยิ่งเรียกต่อหัวเสือเข้ามาอีก

โจที่แอบอยู่ก็รู้สึกราวกับปาฏิหาริย์ที่เขารอดมาได้

แต่ทันในนั้นก็มีซอมบี้สองตัวคลานมาหาเขา มัน คือซอมบี้ฝาแฝด เจนีนและเจนน่า ลูกสาวของเขา ดูเหมือนมันจะยังไม่ตาย

“ป๊ะป๋า มาเล่นกันเถอะ” และเสียงร้องของโจก็ดังไปทั้งห้อง มันคือเสียงร้องแบบเดียวกับเหยื่อที่เขาจับมาขังไว้ในห้องเพื่อเป็นอาหารให้กับลูกสาวของตนเอง