แสงที่ 46 ประลองกับปราชญ์อินทรี (2)

“ถ้าแม้แต่คิงยังไม่เดิน แล้วหมากตัวอื่นจะกล้าเดินตามได้ยังไงกันล่ะครับ..?”ผมที่กล่าวคำพูดสุดคมออกมา เมื่อเมอรัสได้ยินก็อึ้งไป..

“หึ..งั้นเหรอ ถ้างั้นขอดูหน่อยว่าแกทำอะไรได้บ้าง..”

ฟุบ..

ตึก..!

ฟุบ..

ตึก..!

และแล้วการดวลอันแสนดุเดือดก็ได้เริ่มต้นขึ้น เมอรัสได้เปิดฉากบุกใส่ผม โดยที่ผมก็ได้เข้าสกัด พร้อมกับโจมตีสวนกลับ..

การเดินเกมที่เกิดขึ้นเป็นไปอย่างดุเดือด กลยุทธ์ที่ผมใช้ในครั้งนี้ มันทำให้เมอรัสถึงกับต้องตกตะลึง ผมได้เอาหมากของตัวเองเข้าแลกกับหมากของเขา ในลักษณะที่กินกันไปกินกันมา..

“แกยังจำเรื่องของนักเรียนคนเมื่อสักครู่ที่ฉันพูดถึงได้หรือเปล่า..?”เมอรัสที่เปิดประเด็นถามผม เขาคงอยากที่จะวัดระดับสมาธิของผมว่าสามารถคุยไปเล่นไปได้หรือเปล่า..

“ทำไมเหรอครับ..?”

“แกรู้ไหมว่าเธอคนนั้นต่างจากแกยังไง..?”

“ต่างกันยังไงครับ..?”

“กลยุทธ์ที่เธอใช้นั้นฉันยอมรับว่ามันเป็นกลยุทธ์ที่น่าสนใจ แต่ทว่าความแตกต่างระหว่างกลยุทธ์ที่เธอแสดงให้ฉันเห็น มันเป็นกลยุทธ์ของคนที่ไม่เคยผ่านสมรภูมิมาก่อน แต่กลยุทธ์ของแกมันกลับไม่เหมือนกับนักเรียนที่พึ่งจะเข้ามาในเหล่าทัพ มันทำให้ฉันรู้สึกว่าแกคือทหารที่ผ่านสมรภูมิมาแล้วอย่างโชกโชน..”เมอรัสที่กล่าวออกมา พร้อมกับเพ็งสายตามองมาที่ผม..

“หึ..แล้วผมบอกตอนไหนว่าผมไม่เคยผ่านสมรภูมิ..?”ผมที่กล่าวกับเมอรัส พร้อมทั้งเดินหมากอย่างต่อเนื่อง..

“หมายความว่ายังไง..?”

“ถ้าท่านอยากที่จะได้ข้อมูลจากผม ท่านก็จงเอาชนะผมให้ได้ซะก่อน..”ผมที่บอกกับเมอรัส..

“หึ..ดูแกมั่นใจจังนะ ทั้งๆที่ตอนนี้หมากของแกกับฉันมันก็ดูสูสีกัน..”เมอรัสที่กล่าวออกมา แต่แล้ว..

“ทำเคารพท่านผู้อำนวยการวิลเลี่ยม..!”

ทันใดนั้นเองจู่ๆที่หน้าประตูทางเข้าก็มีเสียงของอาจารย์คนหนึ่งที่ตะโกนดังขึ้น พร้อมๆกับการปรากฏตัวของชายวัยกลางคนผู้หนึ่งที่เดินตรงเข้ามาภายในสนามสอบ..

“ชิ..ไอ้เจ้านั่น หวังว่าจะไม่เข้ามาก้าวก่ายการทดสอบของฉันนะ..”เมอรัสที่เดาะลิ้นสบถออกมา ซึ่งชายผู้ที่ปรากฏตัวก็กำลังเดินตรงเข้ามาทางนี้ ก่อนที่สุดท้ายจะมาหยุดยืนกอดอกค้ำอยู่เหนือร่างของพวกเรา..

“เล่นไปเถอะ..ไม่ต้องไปสน ทำเป็นมองไม่เห็นมันก็ได้..”เมอรัสที่บอกกับผม โดยชายคนที่ยืนอยู่เขาเป็นชายที่มีร่างกายสูงใหญ่กำยำ มีเส้นผมและดวงตาเป็นดำ อีกทั้งที่บนใบหน้าตรงบริเวณขอบตาขวายังมีรอยแผลเป็นที่ถูกกรีดปรากฏเอาให้เห็น..

ซึ่งในตอนนี้ชายคนดังกล่าวกำลังยืนกอดอก พลางจ้องมองลงมาที่เกมกระดาน อีกทั้งยังไม่พูดอะไรออกมาเลยสักคำ..

“ครับ..”ผมที่ตอบกลับเมอรัส พลางชำเลืองหางตาขึ้นไปมองยังชายร่างใหญ่ นี่น่ะเหรอผู้อำนวยการ เดี๋ยวนะ..ยศพลเอกหนิ..!

“ฮึม..”พลเอกวิลเลี่ยมที่ชำเลืองสายตามาสบตากับผม ก่อนที่เขาจะเขม่นตา..

“ต้องการอะไร..?”เมอรัสที่ดูเหมือนจะทนไม่ไหวเอ่ยถามออกไป..

“ก็แค่มาดู..ก็อย่างที่แกบอกนั่นแหละ ไม่ต้องมาสนใจฉัน..”วิลเลี่ยมที่ตอบกลับ ก่อนจะยืนนิ่งเป็นหินทำตัวเป็นอากาศอยู่อย่างนั้น..

“แต่มันทำให้ฉันเสียสมาธิไง..?”

“หืม..ก็แค่ทำการทดสอบพลทหารฝึกหัด นี่มันเก่งจนถึงขนาดทำให้แกต้องเอาจริงเอาจังเลยอย่างงั้นเหรอ..?”วิลเลี่ยมที่เอ่ยถามต่อเมอรัส..

“เก่งไม่เก่งไม่รู้ แต่ถ้าแกมายืนจ้องแบบนี้ฉันและเจ้านี่ไม่มีสมาธิแน่..”เมอรัสที่กล่าวออกมา..

“เออ..”วิลเลี่ยมที่ตอบกลับห้วนๆ ก่อนที่เขาจะเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ยังโต๊ะหมายเลขที่ 2 พร้อมกับจ้องมองดูการประลองจากทางระยะไกล..

โดยที่ระยะห่างของโต๊ะหมายเลขที่ 1 และ 2 นั้น รวมไปถึงโต๊ะอื่นๆที่ถูกจัดเรียง มันจะอยู่ห่างกันประมาณ 4-5 เมตร

“อึก..”ร่างของนายทหารยศร้อยเอกหรือผู้คุมสอบของโต๊ะหมายเลขสองที่ได้แต่นั่งสะอึกด้วยความประหม่า เมื่อเห็นว่าผู้อำนวยการจากทัพทารอนได้เดินมานั่งลงที่เก้าอี้สอบฝั่งตรงข้าม..

“ไหนขอดูฝีมือหน่อย ลองมาเล่นกันสักเกมดิ..”วิลเลี่ยมที่หันหน้ามากล่าวกับผู้คุมสอบของโต๊ะหมายเลขสอง ถึงกับทำให้เขาสะดุ้งโหยงหน้าถอดสี..

“คะ..ครับ..”ผู้คุมสอบหรือทหารร้อยเอกที่ตอบกลับด้วยความประหม่า ก่อนจะหยิบหมากขึ้นมาตั้งวางด้วยฝ่ามือที่สั่นระรัว..

ในขณะเดียวกันทางด้านของวิลเลี่ยมที่นั่งอยู่ก็พลางชำเลืองสายตามองมายังการทดสอบของผมอยู่ตลอด..

“อึก..”เมอรัสที่ชะงักไปชั่วขณะ ในเวลานี้หมากที่อยู่ภายในกระดานของเขากับผมเหลือเท่ากันเป๊ะ อีกทั้งยังเหลืออยู่เพียงแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น..

“ยอดเยี่ยมจริงๆ ขนาดฉันใช้กลยุทธ์ที่เคยคว้าชัยชนะในสมรภูมิมาแล้วนักต่อนัก แต่แกกลับสามารถที่จะแก้ไขสถานการณ์ได้..”เมอรัสที่กล่าวชื่นชมผม ก่อนจะเริ่มเดินหมากอีกครั้ง..

“แกเป็นใครเติบโตมาจากที่ตระกูลไหนอย่างงั้นเหรอ..?”เมอรัสที่เอ่ยถามผม..

“ผมเป็นเด็กกำพร้า โตมาที่โบสถ์มิสเทล..”ผมที่ตอบกลับ ซึ่งมันก็ทำให้เมอรัสดูอึ้งอยู่นิดหน่อย..

“อย่างนั้นสินะ..หึ ดีเลย..แกสนใจมาเป็นลูกบุญธรรมของฉันไหม ถ้าแกสนใจ..นอกจากที่แกจะได้เป็นผู้สืบทอดของฉันแล้ว แกยังจะสามารถใช้นามสกุลเอซเซียสของฉันได้ด้วย..”เมอรัสที่ยื่นข้อเสนอ..

ปัง..!

แต่แล้วทันใดนั้นจู่ๆวิลเลี่ยมก็ทุบโต๊ะเสียงดังลั่น ทำเอาผมกับเมอรัสต้องหันไปมองเขาเป็นสายตาเดียวกัน 

ก่อนที่พวกเราทั้งสองจะได้พบว่าสีหน้าของอีกฝ่ายในตอนนี้กำลังแลดูอึ้งแบบสุดๆ ดวงตาของวิลเลี่ยมกำลังเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง จากคำพูดที่เมอรัสเอ่ยออกมาเมื่อสักครู่..

“กะ..แกมาเป็นผู้คุมสอบได้ไงกันวะ..? เอาจริงเอาจังหน่อย..!”วิลเลี่ยมที่ทำสีหน้าเลิ่กลั่ก ก่อนจะหันไปตวาดใส่ผู้คุมสอบที่เขาชวนเล่นหมากรุกด้วย..

“ตะ..แต่ผมพึ่งจะเดินหมากไปแต่ตัวเดียวเองนะครับ..”

“หุบปาก..! ตั้งใจเล่นหน่อย..”วิลเลี่ยมที่ตวาดเสียงใส่ทหารยศร้อยเอกตรงหน้า 

“คะ..ครับ..”สิ้นเสียงของทหารยศร้อยเอกที่ตอบกลับ ผมกับเมอรัสก็ละความสนใจและหันหน้ากลับมา..

“สรุปแล้วแกสนใจข้อเสนอนี้ไหม..?”เมอรัสที่ถามย้ำ โดยที่ผมก็แอบสังเกตเห็นว่าวิลเลี่ยมในตอนนี้กำลังนั่งแผ่รังสีอมหิตออกมา พลางจ้องมาทางผมตาเขม็ง..

ตาลุงนี่เขาไปฟังอะไรจากใครมานะ ทั้งๆที่พึ่งจะเจอกันแท้ๆ แต่พยายามเข้ามาขัดขวางเมอรัสที่ต้องการจะดึงตัวของผมทุกวิถีทาง ยิ่งเขาเห็นว่าอีกฝ่ายอยากได้ผม มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งออกอาการมากเท่านั้น

“เล่นให้จบเกมนี้ก่อน แล้วผมจะให้คำตอบ..”ผมที่บอกกับเมอรัส..

“อื้ม..”วิลเลี่ยมที่พยักหน้าเบาๆอย่างพึ่งพอใจ ก่อนจะหันขวับไปหยิบหมากมาตั้งใหม่ ทางด้านของร้อยเอกที่เป็นเหยื่ออารมณ์ก็ได้แต่นั่งคิดหนักว่าควรจะเกินหมากยังไงดีถึงจะทำให้วิลเลี่ยมไม่ด่าเขา..

“อย่างงั้นเองสินะ..เอางี้เป็นไง ฉันว่าไม่ต้องเล่นกันให้ครบสามตาแล้ว เรามาตัดสินกันที่กระดานนี้เลยดีกว่า ถ้าฉันเอาชนะแกได้ แกจะต้องมาเป็นลูกบุญธรรมของฉัน..”เมอรัสที่ดูเหมือนจะหมดความอดทน และก็ได้คิดแผนที่จะรวบหัวรวบหางผม 

ซึ่งพอวิลเลี่ยมได้ยินแบบนั้น เขาก็เริ่มที่จะอยู่ไม่สุข เขาพลันหันไปจ้องหน้าเมอรัสตาเขม็ง แต่กลับดูอีกฝ่ายยักคิ้วใส่..

“ก็ได้ครับ..”ผมที่ตอบกลับ และจากคำตอบนี้มันก็ทำให้วิลเลี่ยมเกือบที่จะลุกออกจากโต๊ะ เขาค่อยๆก้มหน้าลงไป พร้อมกับแผ่รังสีอมหิตที่เข้มข้นกว่าเดิม จนมันทำให้ร้อยเอกที่นั่งอยู่ถึงกับหน้าถอดสี ไม่เว้นแม้แต่ทุกๆคนที่อยู่ภายในสนามสอบ เมื่อสัมผัสได้ถึงแรงกดดันอันมหาศาล..

“หึๆ ฮ่าๆ เยี่ยม..! ถ้าอย่างงั้นก็เตรียมตัวมาเป็นลูกบุญธรรมของฉันได้เลย..”เมอรัสที่ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา บนใบหน้าของเขาดูมั่นใจและเอาจริงเอาจัง จนถึงขั้นทำให้วิลเลี่ยมที่เห็นพอจะเดาถึงผลลัพธ์ที่กำลังจะออกมาได้..

“ฮะ..เฮ้ย เมอรัส..”

“อย่าเข้ามาสอด..ฉันตกลงกับเจ้านี่เอาไว้แล้ว แกควรจะเคารพการตัดสินใจของเขา..”เมอรัสที่กล่าวดักทางวิลเลี่ยมเอาไว้ ถึงกับทำให้อีกฝ่ายสะอึกพูดอะไรไม่ออก..

“ถ้าอย่างงั้น..เรามาจบเกมนี้กันเถอะ..”เมอรัสที่หันมากระตุกรอยยิ้มให้ผม ก่อนจะเดินหมากที่เหลืออยู่ครึ่งกระดานบุกเข้ามา..

ตึก..

ฟุบ..

ตึก..

ฟุบ..

และแล้วการต่อสู้ในช่วงสุดท้ายของเกมก็มาถึง ผมกับเมอรัสได้สลับกันกินหมากไปมา ซึ่งในทุกๆครั้งที่ผมเดินหมาก มันก็ทำให้เขาต้องรู้สึกทึ่ง ภาพของผมที่สะท้อนอยู่ภายในดวงตาของเขากำลังบ่งบอกว่าอยากจะได้ตัวของผมมากแค่ไหน..

“อะ..อึก บะ..บ้าน่า..”วิลเลี่ยมที่ถึงกับชันตัวลุกขึ้นอีกครั้ง ดวงตาของเขานั้นเบิกกว้างขึ้น จากการที่หมากบนกระดานในตอนนี้ระหว่างผมกับวิลเลี่ยมมันดูสูสีกันเป็นอย่างมาก..

ซึ่งสิ่งที่เกิดขึ้นไม่แปลกที่จะทำให้วิลเลี่ยมต้องตกตะลึง แม้แต่ตัวของเมอรัสเองก็รู้สึกทึ่งไม่ต่างกัน ใครจะคิดกันละว่าพลทหารฝึกหัดขั้นที่ 1 ตอนนี้สามารถที่ประชันกลยุทธ์กับหนึ่งในเก้าเสาหลักอินทรีแห่งทัพเอทารอสที่เป็นถึงนักวางกลยุทธ์อันดับต้นๆของจักรวรรดิ มิหน่ำยังต่อสู้ได้อย่างสูสี..

“ยะ..ยอดเยี่ยม แกมันยอดเยี่ยมเกินไปแล้ว ต้องแบบนี้สิ ถึงจะสมกับตำแหน่งผู้ที่จะมาเป็นผู้สืบทอดปราชญ์อินทรี..”เมอรัสที่กล่าวออกมาด้วยความตกตะลึง พร้อมกับเดินหมากที่เหลืออยู่เข้ากดดันผม จนกระทั่ง..

ตึก..!!!

เสียงหมากของผมที่เข้ากินหมากของเมอรัส และแล้วผลลัพธ์ที่ไม่คาดคิดก็ปรากฏออกมา ในตอนนี้ทั้งฝ่ายของผมกับเมอรัส ต่างเหลือหมากกันอยู่เพียงแค่สองตัวเท่านั้น หมากที่เหลือคือคิงกับเบี้ย..

ซึ่งตำแหน่งเบี้ยของเมอรัสในตอนนี้อยู่ใกล้กับฮอสมากกว่าของผมหนึ่งช่อง โดยที่ถ้าเบี้ยของเขาเข้าฮอสได้ก่อน เบี้ยตัวนั้นก็จะสามารถเลื่อนขั้นเป็นควีน เรือ บิชอปหรือม้าก็ได้..

 

และถ้าเกิดเขาสามารถที่จะเข้าฮอสได้ ผลลัพธ์เกมนี้ไม่ว่าใครก็ต่างที่จะพอเดาได้..

 

สีดำ:สตาร์ สีขาว:เมอรัส (จุดเหลืองคือคิง)

 

“จบแล้วสินะ.. ในจักรวรรดิมีอยู่เพียงแค่สองคนเท่านั้นที่จะสามารถไล่ต้อนฉันได้ขนาดนี้ ฉันยอมรับเลยว่าเธอทำได้ดีจนเกินความคาดหมายของฉันจริงๆ..”เมอรัสที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มและเตรียมที่จะล้มกระดาน แต่ทว่า..

“เกมมันยังไม่จบสักหน่อย..”ผมที่กล่าวออกมา ก่อนจะหยิบเบี้ยและเดินเกมต่อไป..

“นี่แก..?”เมอรัสที่จ้องหน้าของผม สีหน้าของเขาดูไม่ค่อยจะพอใจที่ผมยังไม่ยอมรับความพ่ายแพ้..

“ลองมองมาที่ตาของผมดูสิ หมากเกมนี้แม้จะเหลือแค่เบี้ยตัวสุดท้ายผมก็จะเล่นมันจนจบ เหมือนกับในสมรภูมิแม้จะเหลือทหารเพียงแค่นายเดียว ผมก็จะขอสู้จนตัวตาย..”ผมที่จ้องตาของเมอรัสด้วยแววตาที่จริงจัง

โดยที่คำพูดของผมมันก็ทำให้วิลเลี่ยมที่ได้ยินถึงกับหยุดชะงัก แววตาที่เขามองผมเริ่มที่จะค่อยๆเปลี่ยน เมื่อได้สัมผัสกับตัวของผมด้วยตัวเอง..

“หึ..ถ้าเกิดแกมาอยู่กับฉัน สิ่งที่ฉันจะสอนกับแกเป็นอย่างที่สอง คือจงยอมรับความพ่ายแพ้..!”

ตึก..!

เมอรัสที่ตอบกลับ พร้อมกับหยิบเบี้ยเดินต่อไป แต่ในขณะที่เดินเขากลับจ้องตาสู้กับผม โดยไม่แม้แต่จะหลบมัน..

ตึก..!

ตึก..!

ตึก..!

“ควีน..!”เมอรัสที่รีบเร่งเดินเบี้ยเข้าฮอสตรงช่องขวาล่าง ก่อนจะเปลี่ยนเบี้ยให้กลายเป็นควีน ซึ่งมันก็ทำให้ผมที่เห็นแบบนั้นค่อยๆที่จะก้มหน้าลงไป เพราะหมากของผมต้องเดินอีกครั้งหนึ่งถึงจะเข้าฮอส

“คราวนี้แกจะยอมแพ้ฉันได้หรือยัง..?”เมอรัสที่เอ่ยถามผม ทางด้านของวิลเลี่ยมที่เห็นถึงผลลัพธ์ก็รู้สึกผิดหวัง จนต้องค่อยๆเบนหน้าไปทางอื่น แต่ทว่า..

“เดี๋ยวนะ..? ฮะ..เฮ้ย..!”วิลเลี่ยมที่เหมือนจะพึ่งจับสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง พลันหันควับกลับมามองยังกระดานของผม ก่อนที่เขาจะอุทานออกมาเสียงดังลั่น เป็นช่วงจังหวะเดียวกันกับที่ผมจะเดินเบี้ยเข้าฮอสที่ช่องซ้ายบนสุดและเปลี่ยนให้มันกลายเป็นควีน..

“รุก..!”ผมที่กล่าวออกมา ซึ่งมันก็ทำให้เมอรัสที่ได้ยินเช่นนั้นต้องหยุดชะงัก ก่อนจะค่อยๆก้มหน้ากลับลงไปมองหมากบนกระดาน..

“อะ..อึก บะ..บ้าน่า..!”เมอรัสที่ถึงกับตาเหลือกอุทานออกมาเสียงดังลั่น ซึ่งด้วยการที่เขาไม่ทันสังเกตและเอาแต่จ้องหน้าผม มันจึงทำให้ผลลัพธ์ที่ไม่คาดคิดต้องปรากฏออกมา..

เบี้ยของผมที่กลายเป็นควีนในตอนนี้กำลังรุกคิงของเมอรัสที่อยู่ภายในช่องรัศมีการเดิน โดยที่คิงของเมอรัสในตอนนี้กำลังขั้นอยู่ระหว่างกึ่งกลางควีนของผมและกับของตัวเอง 

 

“อะ..อึก ดะ..ได้ยังไง..?”เมอรัสที่สบถออกมา..

“อึก..!”วิลเลี่ยมที่ได้แต่นั่งเบิกดวงตากว้างโต เขาอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก..

“ไม่เดินเหรอครับ..?”ผมที่เอ่ยถามกับเมอรัส

ซึ่งผลลัพธ์ในตอนนี้ เมอรัสนั้นได้เป็นฝ่ายพ่ายแพ้แล้ว เขาจำเป็นที่จะต้องเดินคิงเพื่อหลบออกจากการรุก แม้จะไม่อยากเดินก็ไม่สามารถที่จะทำได้ 

ซึ่งหลังจากที่เมอรัสเดินคิงหลบ มันก็จะทำให้ควีนของผมสามารถที่จะกินควีนของเขาได้ เมื่อควีนถูกกินไปแล้ว เขาก็จะเหลือคิงเพียงแค่ตัวเดียวและจะถูกบังคับให้แพ้ไปในทันที..

“อึก..”เมอรัสที่ได้แต่ข่มความเจ็บใจเอาไว้ ฝ่ามือที่กำลังสั่นระรัวได้เอื้อมไปจับคิงของตัวเอง ก่อนจะเดินหลบการรุกควีนของผม..

ฟุบ..!

ตึก..

“ฉันแพ้แล้วล่ะ..”เมอรัสที่กล่าวออกมา ทางด้านของผมก็ได้กินควีนตัวนั้น ก่อนที่สุดท้ายแล้วเกมจะจบลงท่ามกลางความตกตะลึงของวิลเลี่ยม..

แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังมีสิ่งที่แปลกอยู่ ทั้งๆที่ผมน่าจะเป็นจุดสนใจของทุกๆสายตา แต่กลับไม่มีใครเลยที่จะสังเกตเห็นพวกเราราวกับถูกเวทมนต์บังตาเอาไว้..

“ช่วยบอกฉันทีสิว่าแกทำได้ยังไง..?”เมอรัสที่กล่าวออกมา..

“สิ่งที่ผมอยากจะบอกกับท่านเอาไว้ ในสมรภูมิถ้าประมาทหรือละสายตาไปเพียงแค่นิดเดียว นั่นก็เท่ากับว่าท่านได้ตายไปแล้ว..

สงครามไม่ได้วัดกันเพียงแค่กลยุทธ์หรือกำลังคน แต่มันต้องอาศัยเล่ห์กลเข้าร่วมด้วย ทันทีที่ผมเห็นว่าท่านมั่นใจว่ายังไงตัวเองก็จะเป็นฝ่ายชนะ ในตอนนั้นผมก็ได้ใช้ยุทธวิธีในการดึงดูดความสนใจของท่าน โดยสั่งให้ท่านมองเข้ามาในตาของผม

ถึงผมจะมีกลยุทธ์ที่ดีกว่านี้ แต่ก็อยากจะแสดงให้ท่านได้เห็น ผมกล้าที่จะเสี่ยงเดิมพันโดยใช้กลยุทธ์ที่มีอัตราความเสี่ยงมากที่สุด ถ้าเกิดว่าท่านไม่ละสายตาไปจากกระดานหรือชะล่าใจว่าเบี้ยของตัวเองอยู่ใกล้ฮอสมากกว่าเบี้ยของผมจนทำให้เกิดเป็นความประมาท ผลลัพธ์ของเกมนี้ที่ออกมาคนที่แพ้อาจจะไม่ใช่ท่านก็ได้..”สิ้นคำอธิบายของผม เมอรัสและวิลเลี่ยมก็ต่างพากันเบิกดวงตากว้างขึ้นด้วยความตกตะลึง..

“ฉันพูดไม่ออกเลยจริงๆ แต่ก็เอาเถอะ ฉันแพ้แกแล้ว เอาบัตรสอบมาสิ..”เมอรัสที่บอกกับผม เมื่อผมได้ยินเช่นนั้นก็ยื่นบัตรสอบให้แก่เขา ก่อนที่เขาจะหยิบดินสอออกมาเขียนผลการสอบให้ และเก็บมันเอาไว้..

“เรียบร้อยแล้ว..”เมอรัสที่บอกกับผม ก่อนจะเก็บบัตรสอบเอาไว้..

“ขอบคุณครับ..”ผมที่ตอบกลับ ก่อนจะค่อยๆชันตัวลุกออกจากเก้าอี้และทำท่าจะเดินจากไป..

“เดี๋ยวสิ..ถึงฉันจะแพ้ก็เถอะ แต่แกยังไม่ได้ตอบคำถามของฉันเลย ข้อเสนอที่ฉันมอบให้ไ..ป”

“อ้อ..เรื่องลูกบุญธรรมสินะครับ..”

เมอรัสที่กล่าวรั้งผมเอาไว้ เขาทักท้วงถึงคำตอบของข้อเสนอ แม้ว่าตัวเองจะเป็นฝ่ายแพ้ ซึ่งผมก็พอจะจำได้เลยกล่าวแทรกออกไป..

“ใช่..”

“จะว่าไปแล้วผมก็ว่ามันดูน่าสนใจดีนะครับ..”ผมที่ตอบกลับเมอรัส ส่วนทางด้านของวิลเลี่ยมที่ได้ยินก็ถึงกับหน้าเสีย พี่แกพลันชันตัวลุกขึ้นยืนและทำท่าเตรียมที่จะเดินตรงเข้ามา..

“แต่ว่า..ผมคงจะต้องขอปฏิเสธ..”เมอรัสที่ต้องสะอึกไป ก่อนจะเอ่ยถามถึงเหตุผล ส่วนวิลเลี่ยมที่กำลังเดินเข้ามาในตอนแรกก็ต้องหยุดชะงัก..

“อะ..อึก เหตุผลล่ะ..?”

“ผมเป็นพยัคฆ์จะให้ไปเป็นอินทรีหรือกระทิงก็คงจะไม่ได้หรอกครับ เพราะผมบินไม่ได้แล้วก็ไม่สามารถกินวัชพืชได้ด้วย..”ผมที่ตอบกลับเมอรัสด้วยการเปรียบเปรย ถึงกับทำให้ดวงตาของวิลเลี่ยมที่ได้ยินต้องเบิกกว้างขึ้น ก่อนที่เขาจะฉีกรอยยิ้มออกมาด้วยความชอบใจ..

“แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ในสายตาของฉันแกคือเพรชเม็ดงามที่สามารถเจียระไนให้สวยได้กว่านี้ ถึงฉันจะแพ้แต่ถ้าเกิดแกมาอยู่กับฉัน ฉันก็มีกลยุทธ์อีกมากมายที่จะสามารถสอนให้แก รวมถึงเจมิไนท์ที่ฉันจะมอบให้แกด้วย..”เมอรัสที่บอกกับผม..

“ท่านพลโทครับ..ท่านบอกว่าผมเป็นเพรชใช่ไหม..?”ผมที่ถามกับเมอรัส..

“ใช่..แกคือเพรชเม็ดงามและสามารถที่จะเจียระไนออกมาได้สวยกว่านี้ แกจะปล่อยให้พรสวรรค์นั่นต้องสูญเปล่าอย่างงั้นเหรอ..”

“นี่ท่านพลโท..เพรชน่ะถึงต่อให้จุ่มและเปื้อนไปด้วยโคลน ถึงต่อให้แตกสลายหรือถูกหลอมละลาย ไม่ว่าจะอยู่ในมือของใครหรือจะถูกเจียระไนหรือไม่ แต่เพรชมันก็ยังคงเป็นเพรชอยู่วันยันค่ำ และมูลค่าของมันก็ไม่มีทางที่จะจางหายไป..”ผมที่กล่าวกับเมอรัส และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่เขากับวิลเลี่ยมต้องตกตะลึงในวาทะของผม..

“อึก..เข้าใจแล้ว ก่อนที่แกจะไป ฉันมีคำถามสุดท้ายที่อยากจะถาม..”

“ว่ามาเลยครับ..”

“ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ฉันเดินไปตามเกมของแก..?”เมอรัสที่เอ่ยถามผม ก่อนที่ผมจะได้ให้คำตอบสุดคลูแก่เขา..

“ก็ตั้งแต่ที่ท่านเดินตามผมมานั่นแหละ ทั้งๆที่ผมก็พยายามเดินหนีแล้ว แต่ท่านกลับยังคงดึงดันที่จะเดินเข้ามาหาความพ่ายแพ้เอง ผมก็เลยสนองให้..”สิ้นคำพูดสุดท้ายร่างของผมที่ยืนอยู่ก็หมุนตัวเดินจากไป ปล่อยทิ้งให้เมอรัสกับวิลเลี่ยมได้แต่นั่งและยืนตาเหลือกกันอยู่แบบนั้น..

“อู้ววว พวกเรามันโครตคลู จะเท่ไปไหนวะเนี่ย..?!”เสียงของไอ้จ้อนที่กล่าวออกมา ซึ่งถ้าเปรียบสถานการณ์ในตอนนี้ให้เป็นหนังบู๊ ภาพที่ปรากฏก็คงจะประมาณว่าผมกับไอ้จ้อนกำลังเดินจากไป พร้อมกับภาพแบ็คกราวด์ของระเบิดลูกใหญ่ที่ระเบิดอยู่ทางเบื้องหลัง..

 

 

 

 

 

ไรท์:คอมเม้น..!~