บทที่ 102 ข้ามีจุดแข็งอะไร? (ปลาย)

เขาจัดการเรียกคีย์บอร์ดออกมาก่อนที่จะหันไปหา เว่ยสั่ว และถามขึ้นด้วยสีหน้าระมัดระวัง “เจ้าเห็นอะไรแปลก ๆ ที่ข้าบ้างหรือเปล่า?”

เว่ยสั่ว งุนงงกับคำถามของ ซูอัน เขาตอบกลับโดยไม่รู้ตัวว่า “ข้าเห็นใบหน้าที่หล่อแหลมของลูกพี่!”

“หล่อเหลา ไม่ใช่หล่อแหลม!”

คิ้วของซูอันขมวดเข้าหากันแน่น ข้ารู้ว่าเจ้ามีฟันคุด แต่เจ้าจำเป็นต้องไปฝึกการออกเสียงมาใหม่จริง ๆ !

หลังจากยืนยันว่าไม่มีใครเห็นคีย์บอร์ดแน่นอนแล้ว ซูอัน ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ไหนมาดูกันว่าตอนนี้ข้ามีคะแนนอยู่กี่แต้มแล้ว! หืม?

ซูอัน ขยี้ตาหลายรอบไม่เชื่อสายตาของตัวเอง ตอนนี้ข้ามีคะแนนความโกรธรวม 57,454 คะแนน! นั่นมากกว่ายอดรวมทั้งหมดที่เขาเคยได้รับจนถึงตอนนี้!

เขารีบทวนความจำทุกอย่างที่เขาทำไปทั้งหมดวันนี้ทันที ดูเหมือนว่าที่หน้าประตูเขาจะได้พอคะแนนมาบ้าแต่ไม่มากเท่าไหร่ ส่วนระหว่างคาบเช้าก็ได้มาอีกนิด ๆ หน่อย ๆ ดังนั้นคะแนนส่วนใหญ่มันจะต้องมาจากเหตุการณ์ช่วงพักกลางวันที่ เย่เฉินเหลียง หยวนเหวินตง และฝูงชนของสถาบันพากันเทให้เขาตอนนั้นแน่นอน!

ข้อมูลนี้ทำให้ ซูอัน ปรับกลยุทธ์การหาคะแนนความโกรธแค้นของเขาใหม่ทันที ตอนนี้เขารู้แล้วว่าการรีดคะแนนจากบุคคลแค่คนเดียวมันไร้ค่ามากหากเทียบกับการยั่วโมโหฝูงชนกลุ่มใหญ่พร้อม ๆ กัน!

หลังจากตัดสินใจเลือกแผนใหม่แล้ว ซูอัน ก็หันไปให้ความสนใจกับการเริ่มสุ่มของรางวัล ในไม่ช้าเขาก็ตระหนักได้ว่าเขาไม่สามารถทำตามพิธีการเดิมคือล้างมือก่อนสุ่มรางวัลตามปกติได้

ช่างมัน ไม่ล้างหน้าล้างมือสักรอบคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง?

ซูอัน ต้องการละทิ้งความยุ่งยากและอยากเพียงแค่กดปุ่ม Enter เพื่อสุ่มรางวัลให้มันเสร็จ ๆไป แต่มือที่สั่นเทาของเขากลับไม่ฟังคำสั่งของเขา

ไม่ ไม่ได้! ข้าไม่สามารถข้ามขั้นตอนได้เลย แม้จะไม่ได้ล้างหน้า แต่อย่างน้อยก็ควรล้างมือให้สะอาดก่อนเพื่อปัดเป่าโชคร้ายให้หมดไป!

เมื่อคิดได้เช่นนี้ เขาจึงถ่มน้ำลายใส่มือตัวเองแล้วถูให้ทั่วก่อนที่จะกดปุ่ม Enter อย่างสบายใจ

ไฟกะพริบบนคีย์บอร์ดอย่างรวดเร็วก่อนที่จะหยุดที่หมายเลข ‘4’ ผลไม้พลังชี่!

ซูอัน ยิ้มกว้างทันที

ดูเหมือนว่าข้าข้ามขั้นตอนพวกนั้นไม่ได้เลยจริง ๆ ไม่งั้นข้าคงไม่ได้ของจากการกดครั้งแรกแบบนี้!!

ในเวลาเดียวกัน เว่ยสั่ว เพื่อนร่วมโต๊ะของ ซูอัน ได้เห็นภาพทั้งหมดที่ซูอันถ่มน้ำลายใส่มือตัวเองซึ่งมันทำให้เขาตกตะลึงจนอ้าปากค้าง เว่ยสั่ว ค่อย ๆ ขยับเก้าอี้ออกห่างอย่างเพื่อรักษาระยะห่างเอาไว้ให้ได้มากที่สุด

ซูอัน ไม่ได้สนใจกับสายตาแปลก ๆ ที่ เว่ยสั่ว มองมาที่เขาเลยแม้แต่น้อย เขาเอาแต่จดจ่อกับการสุ่มรางวัลเพียงอย่างเดียวในตอนนี้

ขอบคุณที่ร่วมสนุก!

ขอบคุณที่ร่วมสนุก!

ขอบคุณที่ร่วมสนุก!

“บัดซบเอ๊ย ‘ขอบคุณที่ร่วมสนุก’ มาเป็นชุดเลยบ้าจริง!”

…

ฮ่า! ได้ผลไม้พลังชี่มาอีกอันแล้วโว๊ย!

…

ขอบคุณที่ร่วมสนุก… ผลไม้พลังชี่… ขอบคุณที่ร่วมสนุก… ผลไม้พลังชี่

…

ซูอัน สุ่มต่อไปอีกเป็นร้อยครั้ง และในที่สุดแสงไฟก็กระพริบไปหยุดที่ปุ่มหมายเลข ‘1’ มันคือน้ำยาศรัทธาพี่น้อง!

ซูอัน ถอนหายใจด้วยความโล่งอก อันที่จริงสิ่งนี้เป็นของที่เขาอยากได้มาก ๆ เช่นกัน ครั้งล่าสุดที่เขาได้รับบาดเจ็บ เขาใช้โอสถของจี้เติ้งถูแล้วแต่อัตราการฟื้นตัวมันไม่ค่อยเป็นที่น่าพอใจสักเท่าไหร่ หากเขาอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้าย ไม่มีทางที่ศัตรูของเขาจะรอให้เขารักษาตัวเสร็จก่อนที่จะลงมือโจมตีเขาต่อแน่นอน!

แต่ถ้าเขามีน้ำยาศรัทธาพี่น้อง อย่างน้อยเขาก็จะมีไพ่เด็ดอยู่ในมือมาอีกใบ ความสามารถในการฟื้นฟูตัวเองให้กลับมามีสภาพสมบูรณ์ในชั่วพริบตามันเกือบจะเหมือนกับการได้เกิดใหม่อีกรอบ

ซูอัน ยังคงสุ่มรางวัลต่อไปโดยหวังว่าจะได้รับสิ่งที่แตกต่างออกไป แต่ยิ่งเขาสุ่มไปมากเท่าไหร่มันก็ดูเหมือนว่าโชคชะตาจะไม่เข้าข้างเขาสักเท่าไหร่ในวันนี้ทั้งหมดที่เขาได้รับคือ ‘ขอบคุณที่ร่วมสนุก’ และผลไม้พลังชี่

ให้ตายสิ ข้าไม่เชื่อหรอกว่าโชคของข้าจะแย่ขนาดนั้น!

หลังจากก่นด่าในใจจบไปอีกรอบ ซูอัน จึงถ่มน้ำลายใส่มือตัวเองอีกรอบแถมรอบนี้เขาถูน้ำลายตัวเองจนทั่วไปทั้งหว่างนิ้วมือกับเล็บของเขาก่อนที่จะเริ่มสุ่มอีกครั้ง โชคดีที่เขามีแต้มความโกรธ 57,454 แต้มในครั้งนี้ ดังนั้นเขาจึงสามารถสุ่มได้ทั้งหมด 574 ครั้ง

ในขณะเดียวกัน เว่ยสั่ว กลืนน้ำลายในขณะที่เขาสงสัยว่าลูกพี่ของเขาเสียสติไปแล้วหรือยังไง?

ไม่ มันไม่น่าจะเป็นแบบนั้น ลูกพี่ของข้าเป็นถึง เจ้าแห่งแมงดา เชียวนะ! ข้าจะใช้ตรรกะของคนปกติมาประเมินเขาได้อย่างไร? ไม่แน่ว่านี่อาจเป็นความลับของเขาที่ทำให้เขาสามารถดึงดูดผู้หญิงสวย ๆ มากมายมาก็ได้! ไม่ได้ล่ะข้าต้องเลียนแบบจากเขาบ้างแล้ว!

เมื่อคิดได้เช่นนี้ เว่ยสั่ว ก็ถ่มน้ำลายใส่มือของตัวเองและเริ่มถูน้ำลายไปทั่วตามแบบของ ซูอัน แต่พอถู ๆ ไปนานเข้า เขาก็ไม่สามารถต้านทานแรงกระตุ้นที่จะยกมือของตัวเองขึ้นมาดมกลิ่นได้ ซึ่งในทันทีที่เขายกมือตัวเองขึ้นมาดม กลิ่นของมันชวนแสยะมากจนเกือบจะทำให้เขาแทบตกจากเก้าอี้!

ส่วนทางด้านของ ซูอัน ในตอนนี้ก็เผยรอยยิ้มกว้างจากความตื่นเต้นเพราะคราวนี้ไฟบนคีย์บอร์ดได้กระพริบไปหยุดที่ปุ่มหมายเลขอื่นที่เขาไม่เคยได้มาก่อนซึ่งก็คือ — หมายเลข ‘9’!

โอสถโชคลาภ!

คุณสมบัติ: เพิ่มโชคของผู้ใช้งานให้อยู่ในระดับสูงสุดเป็นเวลา 1 ชั่วยาม (2ชั่วโมง) เหตุการณ์หรือการทดสอบใด ๆ ที่พึ่งดวงของผู้ใช้เป็นหลัก ผลลัพธ์ที่ออกมาจะเป็นไปตามที่ผู้ใช้คาดหวังไว้เสมอ

ดวงตาของ ซูอัน เป็นประกาย นี่คือสิ่งที่เขาต้องการในตอนนี้! ด้วยของสิ่งนี้ เขาสามารถสุ่มของเจ๋ง ๆ ได้จากคีย์บอร์ดทุกครั้งเลยไม่ใช่เหรอ?

แต่แล้วอาจเป็นเพราะคีย์บอร์ดคาดเดาความคิดของเขาได้ เพราะจู่ ๆ ก็มีข้อความสีแดงปรากฏขึ้นที่ด้านล่าง “หมายเหตุ: โอสถโชคลาภใช้ไม่ได้กับระบบสุ่มรางวัลของคียบอร์ด”

บัดซบ!

ซูอัน เกือบจะยกมือทุบคีย์บอร์ดทันที ถึงแม้ว่าคีย์บอร์ดจะช่วยเหลือเขาได้ไม่น้อยก็จริง แต่ความหงุดหงิดใจที่เขาได้รับตอนนี้มันก็เกือบทำให้เขาทนไม่ไหว!

ถ้าเขาไม่สามารถใช้โอสถโชคลาภสำหรับสุ่มรางวัลได้ เขาจะเอามันไปทำอะไรได้อีก? ตอนนี้เขาอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริง! โลกนี้ที่เขาอยู่มันไม่เหมือนกับในเกมสักหน่อยที่เขาสามารถไปเก็บเลเวลได้โดยการฆ่ามอนสเตอร์และต้องพึ่งโชคเพื่อให้มอนสเตอร์ที่เขาฆ่าไปดรอบของดี ๆ ให้กับเขา

เฮ้อ…แทนที่จะได้ยาเพิ่มโชค เอาอะไรก็ได้มาปรับปรุงหน้าตาของข้าให้หล่อเหลามากกว่าเดิมซะจะดีกว่า

เดี๋ยวนะ… แต่หน้าตาของข้าไม่ต้องปรับปรุงอะไรเพิ่มอีกแล้วนี่หว่า…