บทที่ 546 หึงหวง

บทที่ 546 หึงหวง

ซูอันกวาดสายตามองไปรอบ ๆ แสร้งทำเป็นไม่เห็นอู๋ฉิงและเอ่ยขึ้นเสียงดัง “ข้าสงสัยว่าสุนัขของตระกูลไหนเห่าเสียงดังจังเลย?”

อู๋ฉิงระเบิดโทสะทันที นางกระแทกฝ่ามือลงบนโต๊ะ “แกกำลังหมายถึงใคร!?”

ผานหลงและฝูเฟิง ผู้ซึ่งอยู่ใกล้ ๆ กระโจนเข้ามาปกป้องนางในฝันของพวกเขาทันที

“เจ้ากล้าเรียกคุณหนูอู๋ว่าหมาเหรอ? ช่างกล้านักนะ!”

“นั่นสิ! พูดคำหยาบคายแบบนี้มาได้ยังไง? อ้อ จริงด้วย เจ้ามันเป็นพวกคนชั้นต่ำนี่นาก็เลยมีปากแบบนี้! แม้ว่าตระกูลฉู่จะเลือกเจ้า แต่เจ้าก็ไม่มีทางที่จะเรียนรู้การทำตัวเยี่ยงชนชั้นสูงอย่างแท้จริงได้!”

ซูอันถอนหายใจ “เฮ้อ…ข้าไม่ได้บอกว่าใครเป็นสุนัขสักหน่อย แต่เจ้าทั้งคู่กลับโยงคำพูดของข้าไปหาคุณหนูของพวกเจ้าซะงั้น… แบบนี้มันแสดงให้เห็นได้ชัดเจนเลยว่าจิตใต้สำนึกของพวกเจ้าเกลียดนางจนอยากให้นางเป็นสุนัขใช่ไหม?

แน่นอนว่าเมื่อได้ยินประโยคนี้ความสนใจของอู๋ฉิงจึงเปลี่ยนไปที่คู่หู ผานหลงและฝูเฟิงทันที นางมองทั้งสองคนอย่างสงสัย

ซูอันยิ้มขณะที่เขาดูฉากนี้ ในฐานะปรมาจารย์นักปั่นในสังคมออนไลน์ของโลกที่แล้ว เขาจึงมีเล่ห์เหลี่ยมมากมายเกินพอจะจัดการกับลิ่วล้อพวกนี้

“ม…ไม่ใช่สักหน่อย! เราไม่กล้าปฏิบัติต่อแม่นางอู๋ด้วยความไม่เคารพ!” ผานหลงและฝูเฟิงปกป้องตัวเองในทันทีด้วยความตื่นตระหนก

ซูอันไม่สนใจสองคนนี้อีกต่อไป “นักศึกษาเจิ้ง ข้าเห็นว่าเจ้ามีพรสวรรค์ด้านเลขคณิตที่เยี่ยมยอด ข้าต้องการส่งเสริมความสามารถนั้นอย่างเหมาะสม ข้าต้องการให้เจ้าเป็นผู้ช่วยสอน กรุณามากับข้า”

เจิ้งตานกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ขอบคุณอาจารย์ซู”

เมื่อซูอันหาเหตุผลที่ถูกต้องในการจากไปให้กับนางแล้ว นางก็ไม่ลังเลอีกต่อไป นางลุกขึ้นยืนและเดินออกจากห้องเรียนไปกับเขา ปล่อยให้อู๋ฉิงและสองผู้พิทักษ์ทะเลาะกันเอง

นักศึกษาคนอื่น ๆ ในห้องเรียนเริ่มถกเถียงกันอย่างดุเดือด

“ผู้ช่วยสอน? นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเคยได้ยินว่ามีนักศึกษาได้รับเลือกให้เป็นผู้ช่วยสอน!”

“เจิ้งตานดูมีความสุขจริง ๆ”

“ก็แค่ชั้นเรียนเลขคณิตเท่านั้นเอง ข้าไม่มีทางเป็นผู้ช่วยอะไรแบบนั้นแม้ว่าข้าจะเป็นคนที่ถูกเลือกก็ตาม”

“แน่นอน ข้าก็คิดแบบนั้น!”

“ทำไมข้าถึงรู้สึกว่าผู้ชายคนนั้นทำเพราะเขาชอบเจิ้งตาน?”

“ข้าไม่คิดอย่างนั้น ภรรยาของเขาก็สวยอยู่แล้ว”

ทันใดนั้นทุกคนก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าคนไร้ยางอายอย่างซูอันสามารถดักจับเทพธิดาฉู่ชูเหยียนได้สำเร็จมาแล้ว ทั้งหมดจึงก่นด่าสาปแช่งในเวลาเดียวกัน

“บัดซบเอ๊ย!”

…

คะแนนความโกรธแค้นที่หลั่งไหลเข้ามาทำให้ซูอันรู้สึกปลาบปลื้มใจ พวกนักศึกษานี่น่ารักจริง ๆ! พวกเขาบริจาคคะแนนความโกรธแค้นมากมายให้ข้าเสมอ

เจิ้งตานเดินตามหลังซูอันโดยรักษาระยะห่างที่เหมาะสมระหว่างชายและหญิง

ระหว่างทาง นักศึกษาที่เห็นพวกเขาต่างชื่นชมนาง แม่นางเจิ้งช่างสง่างามจริง ๆ! กิริยามารยาทและความเหมาะสมของนางล้วนไม่มีที่ติ

ในที่สุดเมื่อพวกเขามาถึงที่ที่ไม่มีผู้คน เจิ้งตานก็สูญเสียความสงบเสงี่ยมของนางไปในทันที นางโผเข้าไปในอ้อมกอดของซูอันและจูบเขา

ซูอันหยิกนาง “ไม่ล้อข้าเล่นแล้วเหรอ?”

เจิ้งตานยิ้ม นางมองเขาด้วยดวงตาเป็นประกาย “เราอยู่ตรงหน้าทุกคน! ข้าแค่แสดงให้ทุกคนเห็นว่าเราไม่ได้สนิทกันมาก ไม่งั้นจะมีพิรุธได้”

“ถ้างั้นเจ้าจะบรรเทาความรู้สึกเจ็บปวดของข้ายังไง?” ซูอันถาม

“เจ้าต้องการให้ข้าทำอย่างไรล่ะ?” เจิ้งตานถามกลับพลางเลียริมฝีปากสีแดงของนางอย่างเปี่ยมเสน่ห์และเย้ายวน

ซูอันรู้สึกเหมือนมีเปลวเพลิงลุกขึ้นในใจทันที เขาถลกกระโปรงของนางขึ้นอย่างฉับพลัน

เจิ้งตานรีบผลักมือของเขาออกไป ซูอันมองดูนางด้วยความสับสนและใบหน้าของนางก็แดง “วันนี้…ไม่ใช่วันที่ดี”

ซูอันท้วง “ถ้างั้นทำไมเจ้ายังยั่วยวนข้าอยู่? นี่ค่อนข้างไม่รับผิดชอบต่อข้าเลย!”

เจิ้งตานเม้มริมฝีปาก ดวงตาของนางมองรอบ ๆ และจากนั้น การกระทำของนางก็ทำให้เขาตกตะลึงเพราะนางค่อย ๆ คุกเข่าลง

ซูอันกลืนน้ำลาย ลมหายใจของเขาขาดห้วง

ผู้หญิงคนนี้เป็นปีศาจราคะจริง ๆ! นางถึงกับเรียนรู้สิ่งนี้ด้วยตนเอง ใครจะรู้ว่ากุลสตรีผู้มากมารยาทอย่างนางจะมีด้านนี้ด้วย! ในตัวนางราวกับมีสองตัวตนที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงจริง ๆ

แต่แล้ว จู่ ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าเดินเข้ามา ทั้งสองแยกจากกันอย่างรวดเร็วด้วยอาการตื่นตระหนก

“เอ๊ะ? อาซู เจิ้งตาน เจ้าสองคนมาทำอะไรที่นี่?” ปรมาจารย์ลู่เต๋อมองทั้งสองอย่างสับสน

ซูอันหัวเราะ “ฮ่า ๆ ไม่มีอะไร! เราแค่คุยกันบางอย่างเกี่ยวกับชั้นเรียนเลขคณิต”

ลู่เต๋อหันไปถามเจิ้งตานอย่างสงสัย “เจิ้งตาน เขารังแกเจ้าหรือเปล่า?”

เจิ้งตานลอบเช็ดริมฝีปากของนางก่อนจะส่ายหัว ใบหน้าของนางแดงระเรื่อ

ลู่เต๋อถอนหายใจ คุณหนูของตระกูลเจิ้งคนนี้เป็นแบบอย่างของกุลสตรีทั้งมวลจริง ๆ กิริยาท่าทางของนางช่างสมบูรณ์แบบอย่างยิ่ง

จากนั้นเขาก็รู้สึกโกรธเมื่อเขาคิดไปเองว่าซูอันกำลังรังแกเจิ้งตานอยู่แน่นอน! ข้าจะสั่งสอนไอ้เด็กเวรนี่ให้เอง!

เมื่อคิดได้เช่นนั้น ลู่เต๋อจึงดึงซูอันไปด้านข้างและกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “อาจารย์ซู! ข้ารู้ว่ามีความขัดแย้งระหว่างตระกูลฉู่และตระกูลเจิ้ง แต่เจ้าไม่สามารถใช้สถานะอาจารย์เพื่อรังแกคุณหนูเจิ้งได้ เจ้าเข้าใจใช่ไหม?”

“แต่ข้าไม่ได้รังแกนาง!” ซูอันรู้สึกไม่เป็นธรรม สิ่งที่เขาทำถือว่าเป็นการกลั่นแกล้งได้ยังไง?

“นางไม่ได้คุกเข่าต่อหน้าเจ้าเหรอเมื่อครู่!?” ลู่เต๋อจ้องหน้าเขา ใคร ๆ ก็รู้สึกอยุติธรรมเมื่อเห็นเด็กสาวที่ว่านอนสอนง่ายถูกรังแก

ซูอันหัวเราะทั้งใบหน้าเจื่อน ๆ “ข้าแค่จะช่วยพยุงนาง นางบังเอิญสะดุดล้ม”

ลู่เต๋อไม่มีอารมณ์ที่จะฟังเรื่องไร้สาระของเขา เขาหันไปมองเจิ้งตาน “นี่เรื่องจริงเหรอ?”

เจิ้งตานพยักหน้า

ลู่เต๋อมองกลับไปที่ซูอันและเอ่ยขึ้น “แม่นางเจิ้งนิสัยดีเกินไป เห็นได้ชัดว่านางถูกรังแกจนไม่กล้าแม้แต่จะพูดเพื่อตัวเอง! นางเป็นทั้งสมาชิกตระกูลเจิ้งและเป็นคู่หมั้นของบุตรชายตระกูลซ่าง หากพวกเขารู้เรื่องนี้จะทำให้ชื่อสถาบันจันทร์กระจ่างเสื่อมเสียได้”

“คำชี้แนะของอาจารย์ลู๋ทำให้ข้าตาสว่างแล้ว ขอขอบคุณมาก!” ซูอัน ตอบพลางขยิบตาให้เจิ้งตาน

ใบหน้าของเจิ้งตานแดงก่ำ

รอยยิ้มซุกซนบนใบหน้าของซูอัน ทำให้ลู่เต๋อเกิดความรำคาญใจ อย่างไรก็ตาม เขาทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว เนื่องจากซูอันยังเป็นอาจารย์อยู่ และดูเหมือนจะได้รับการสนับสนุนจากอาจารย์ใหญ่เจียง เขาจึงทำได้แค่ฝืนยิ้มแล้วเดินจากไป

เมื่อเขาจากไป เจิ้งตานก็แสดงความไม่พอใจออกมา “ทั้งหมดเป็นความผิดของเจ้า! พวกเราเกือบถูกจับได้อีกแล้ว!”

“มันเป็นความผิดของข้าเหรอ?” ซูอันมืดมน แต่แล้วมีบางอย่างสะกิดใจของเขาและเขาก็มองมาที่นาง “ทำไมถึงใช้คำว่าอีกแล้ว? นี่หมายความว่า…”

ใบหน้าของเจิ้งตานแดงมากจนดูเหมือนผลบีทรูท “อาจารย์ลู่คอยถามคำถามข้า มันคงจะน่าสงสัยมากกว่านี้ถ้าข้าเงียบตลอดเวลา! ข้าจึงทำได้เพียง…ทำได้เพียง…”

ดูเหมือนนางใกล้จะระเบิดจากความอับอาย

ซูอันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะลั่น เขาดึงนางเข้าไปกอดทันที

เจิ้งตานซุกศีรษะกับอกเขา “อาซู ทำไมท่านถึงต้องการพบกับข้า?”

“ข้าอยากจะถามเจ้าเกี่ยวกับข้อตกลงที่เฉินเซวียนทำกับเจ้าทั้งหมด ใบอนุญาตค้าเกลือที่เขาขโมยไปอยู่ที่ไหน?” ซูอันกล่าว

ใบอนุญาตค้าเกลือที่ถูกขโมยเป็นเหตุผลหลักที่อยู่เบื้องหลังปัญหาของตระกูลฉู่ ในครั้งนี้ ถ้าเขาเอาพวกมันกลับคืนมาได้ มันจะช่วยบรรเทาสถานการณ์ได้อย่างมาก ซึ่งตระกูลฉู่จะได้ไม่จำเป็นต้องจ่ายค่าปรับจำนวนมาก

เขารู้ว่าเฉินเซวียนได้ทำข้อตกลงกับกลุ่มวาฬก่อนหน้านี้เกี่ยวกับใบอนุญาตค้าเกลือ

การแสดงออกของเจิ้งตานเปลี่ยนไปเป็นเย็นชาทันทีเมื่อได้ยินคำพูดประโยคนี้ของซูอัน นางก็ผลักเขาออกไปอย่างแรง “ฮึ่ม! ที่แท้ท่านก็ต้องการพบข้าเพียงเพราะท่านต้องการให้ข้าช่วยผู้หญิงตระกูลฉู่!

นางหันหลังกลับและเดินจากไปในทันที