บทที่ 37 หญิงสาวในทะเลสาบ (ต้น)

“เจ้าสำนักและน้องชายคนที่สิบสามของข้าจะล้างแค้นให้ข้าอย่างแน่นอน!”ดอกบ๊วยสิบสองรู้ว่าเขาตกหลุมพลางของซูอันเข้าอย่างจัง

ซูอันหยิบสมุดบันทึกออกมาจากหน้าอกของเขาและเขียนชื่อเจ้าสำนักของสำนักดอกบ๊วยและดอกบ๊วยสิบสามลงไป “ต่อให้ไอ้เจ้าสำนักและพี่น้องของเจ้าจะไม่มาตามล่าข้า สักวันหนึ่งข้าเองเนี่ยแหละ จะไปตามล่าหาพวกมันสะสางบัญชีที่คิดจะลอบสังหารข้า!”

เนื่องจากผู้บงการกำลังวางแผนที่จะฆ่าเขาผ่านสำนักดอกบ๊วย ซูอันจึงจำเป็นต้องไปสืบเรื่องต่อจากเจ้าสำนักดอกบ๊วยเช่นกัน

ในเวลาเพียงชั่วครู่ดอกบ๊วยสิบสองก็ถูกล้อมโดยหมาป่ากระซวกทวารจนหมดหนทางหนี ไม่นานเขาก็สิ้นใจลงในสภาพน่าที่อนาถใจเสียเหลือเกิน

“เจ้าจะไม่… จะไม่ตาย… ตายดี…!”

———————————————————————————————

ท่านยั่วยุ ดอกบ๊วยสิบสอง สำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +1000

———————————————————————————————

ดอกบ๊วยสิบสองคงไม่เคยคิดว่าเขาจะพูดคำเดียวกันกับที่สหายคนนั้นของเขาพึ่งสังหารไป

ซูอันได้แต่ถอนหายใจกับตัวเองเมื่อมองดูฉากนองเลือดตรงหน้า เขารู้สึกหนาวไปถึงกระดูกสันหลังเมื่อเห็นว่าพวกหมาป่ากระซวกทวารมันช่างช่ำชองในเรื่องการกระซวกทวารสมชื่อของพวกมันจริง ๆ ชายหนุ่มไม่รอช้าเขาจึงรีบออกจากบริเวณนั้นอย่างรวดเร็ว

เขาต้องการรวบรวมโก๋วเป่าให้ได้ 10 อัน แต่ตอนนี้เขาเพิ่งได้มาเพียงอันเดียวเท่านั้น เขาจะรวบรวมอีก 9 อันได้อย่างไร?

การปะทะกับพวกหมาป่าตรง ๆ แบบเจ้าดอกบ๊วยสิบสองนั้นไม่คุ้มค่าแน่นอน เพราะแค่หมาป่า 6 ตัวก็ทำให้ดอกบ๊วยสิบสองบาดเจ็บสาหัสได้แล้ว ซึ่งซูอันไม่คิดว่าคนอย่างเขาที่เพิ่งเริ่มบ่มเพาะ จะสามารถต่อสู้ได้ดีกว่าเจ้าดอกบ๊วยสิบสองหากวัดกันจริง ๆ

นอกจากนี้ จ่าฝูงของหมาป่ากระซวกทวารก็น่าจะแข็งแกร่งอยู่ในขั้นที่สาม ซึ่งในเวลานี้ซูอันไม่มีทางสู้กับมันได้แน่นอน

ถ้าเป็นสัตว์ชนิดอื่น เขาอาจจะลองพิจารณาดูในเรื่องการใช้มีดพิษหรือยาพิษ อย่างไรก็ตามหลังจากที่ได้เห็นภาพที่ดอกบ๊วยสิบสองโดนกระซวกทวารไป ซูอันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดหวั่น

‘ข้าควรลองสุ่มของรางวัลดูก่อนจะดีกว่า เผื่อว่าจะได้ของอะไรที่มันสามารถช่วยให้ข้าจัดการกับพวกหมาป่ากระซวกทวารได้ง่ายขึ้น!’

เมื่อคิดได้ดังนั้น ซูอันเรียกคีย์บอร์ดของเขาออกมาด้วยสีหน้าคาดหวัง เพราะตอนนี้คะแนนความโกรธที่เขามีอยู่ทั้งหมดคือ 7220 คะแนน!

ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะคิดว่ามันออกจะน่าเสียดายอยู่เหมือนกันที่อีกฝ่ายตายไปแล้ว มันคงจะดีกว่านี้ถ้าเขาสามารถเก็บดอกบ๊วยสิบสองเอาไว้เพื่อเค้นคะแนนความโกรธจากอีกฝ่ายได้ต่อ

ถ้าดอกบ๊วยสิบสองรู้ว่าแรงจูงใจเดียวที่ซูอันพยายามรั้งให้เขาตายช้าที่สุด เป็นเพราะต้องรีดคะแนนความโกรธออกจากตัวเขา บางทีเขาอาจจะตายด้วยความโกรธก่อนที่จะตายลงด้วยคมเขี้ยวของพวกหมาป่าด้วยซ้ำ

เมื่อมองไปที่หน้าจอระบบสุ่มรางวัลที่อยู่ข้างหน้าเขาซูอันพบว่าตัวเขาเองถึงกับสั่นเทาด้วยความคาดหวัง

เขากดปุ่ม Enter และในที่สุดไฟก็ส่องไปที่ปุ่มกดที่ว่างเปล่า

ขอบคุณที่ร่วมสนุก!

สีหน้าของซูอันมืดลง แต่แล้วก่อนที่เขาจะกดสุ่มต่อ เขาก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ เดี๋ยวก่อน! ข้าลืมขั้นตอนสำคัญข้อใดข้อหนึ่งไปหรือเปล่า?

อาใช่…ข้าไม่ได้ล้างหน้า!

เมื่อคิดได้เช่นนี้ซูอันจึงหยุดการสุ่มของรางวัลเอาไว้ก่อนและรีบวิ่งกลับไปตามเส้นทางที่เขาเดินผ่านมา เขาจำได้ว่ามีลำธารเล็ก ๆ อยู่ในเส้นทางระหว่างมาที่นี่

ถึงแม้ว่าวิทยาศาสตร์จะพิสูจน์ความเชื่อทางไสยศาสตร์ไม่ได้ว่ามันเป็นเรื่องจริงรึเปล่า แต่ซูอันก็เชื่อว่าการล้างหน้าสามารถเพิ่มโอกาสในการสุ่มของรางวัลได้

จากนั้นเมื่อเขาล้างหน้าล้างมือในลำธารเรียบร้อยเขาก็หันกลับมาสนใจการสุ่มของรางวัลต่อ

เขากดปุ่ม Enter และไฟเริ่มกะพริบบนแป้นพิมพ์ ในที่สุดมันก็หยุดที่หมายเลข ‘0’ ยาเม็ดสีแดงลอยออกมาพร้อมข้อความบนหน้าจอ

———————————————————————————————

โอสถชำระไขกระดูก!

———————————————————————————————

ซูอัน กระโดดขึ้นด้วยความตื่นเต้น

‘ฮ่าฮ่า! แม่เจ้าโว๊ย ข้าว่าแล้วว่าการล้างหน้ามันมีผล!’

เขารีบสุ่มรางวัลอีกครั้งอย่างรวดเร็ว และเขาก็ได้โอสถชำระไขกระดูกมาอีกเม็ดหนึ่งซึ่งมันทำให้เขายิ้มจนมุมปากแทบจะฉีกออกจากกัน

ขอบคุณที่ร่วมสนุก…

ขอบคุณที่ร่วมสนุก…

และในครั้งที่สาม…

ติ๊ง!

มันคือเลข ‘0’ อีกตัวหนึ่ง โอสถชำระไขกระดูก!

แต่แล้วเมื่อซูอันได้รับโอสถชำระไขกระดูก มาอีก 4 เม็ดโดยที่ไม่ได้อย่างอื่นเลยรอยยิ้มของเขาเริ่มจางลง เขาเริ่มสงสัยว่าสิ่งเดียวที่เขาจะได้รับคือโอสถชำระไขกระดูกรึเปล่า?

ขอบคุณที่ร่วมสนุก…

ขอบคุณที่ร่วมสนุก…

หลังจากเล่นไปหลายสิบครั้ง ของที่เขาได้รับก็มีเพียงอย่างเดียวคือโอสถชำระไขกระดูก!

จากนั้นก่อนที่ซูอันจะทันได้บ่นอะไร เขาก็ได้ยินเสียงแจ้งเตือนจากแป้นพิมพ์

———————————————————————————————

เนื่องจากผู้ใช้ได้รับโอสถชำระไขกระดูกเพียงพอที่จะยกระดับขีดความสามารถไปจนถึงขีดสุดแล้ว

โอสถชำระไขกระดูกจะไม่ปรากฏในรายการสุ่มรางวัลอีกต่อไป

เปิดใช้ฟังก์ชันร้านค้าสำเร็จ

ผู้ใช้สามารถซื้อ โอสถชำระไขกระดูกเพิ่มเติมได้จากร้านค้าเท่านั้น

รางวัลใหม่จะถูกจัดสรรให้กับแป้นพิมพ์หมายเลข ‘0’ โปรดตั้งตารอ

———————————————————————————————

มีริ้วสีดำวาบบนใบหน้าของซูอันทำไมเจ้าไม่บอกข้าว่ารางวัลใหม่คืออะไร แทนที่จะบอกให้ข้าตั้งหน้าตั้งตารอฮะ ไอ้บ้าเอ๊ย!

หลังจากนึกย้อนไปที่การแจ้งเตือนของระบบซูอันก็เริ่มสำรวจคำสั่ง ‘ร้านค้า’ ที่ปรากฎขึ้นใหม่บนหน้าจอของเขา อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาแตะเข้าไป มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่นั่นที่วางขายอยู่ซึ่งก็คือ โอสถชำระไขกระดูก!

สิ่งที่น่าตกใจก็คือโอสถชำระกระดูกมีมูลค่าถึง 10,000 คะแนนความโกรธ!

นี้มันโคตรไม่ถูกต้อง!

ซูอันนึกถึงโอกาสแบบเฉลี่ยที่เขาสุ่มรางวัลในการได้รับของแต่ละครั้ง ซึ่งต่อให้เขาดวงซวยสุด ๆ ก็ตาม แต่ไม่ว่าจะยังไงการสุ่มสัก10 ครั้ง เขาก็จะได้ของมาก็อย่างต่ำ 1 ชิ้นซึ่งมันเท่ากับ 1,000 คะแนนเท่านั้น แต่ของที่ขายใน ‘ร้านค้า’ มันกลับมีราคาถึง 10,000 คะแนน!

นี่มันปล้นกันชัด ๆ!

แต่ช่างเถอะข้าได้มันมากพอจนไม่จำเป็นต้องซื้อมันอีกแล้วนี่นาจริงไหม?

เมื่อนึกถึงการแจ้งเตือนก่อนหน้านี้ที่แจ้งเขาว่าเขาได้รับโอสถชำระไขกระดูกมามากพอที่จะยกระดับขีดความสามารถของเขาให้ถึงขีดสุด ก็ไม่มีทางที่ซูอันจะเสียคะแนนความโกรธของเขาไปเพื่อซื้อมันจากร้านค้าอีก

เขายังคงมีความโกรธเหลืออยู่ 3,000 คะแนน ในขณะนี้ เขาจึงตัดสินใจที่จะกินโอสถชำระไขกระดูกก่อนเพื่อดูว่าผลลัพธ์มันจะออกมาเป็นอย่างไร จากนั้นเขาจะได้วางแผนต่อไปได้

จากประสบการณ์ก่อนหน้านี้ ซูอันรู้ดีว่าการกินโอสถชำระไขกระดูกจะขับสิ่งสกปรกออกจากร่างกายของเขา ซึ่งมันจะทำให้ร่างของเขาทั้งร่างเต็มไปด้วยเมือกดำ ๆ อันเหม็นเน่าที่ถูกขับออกจากร่างกาย

ดังนั้นเมื่อตอนนี้เขาอยู่กลางป่ากลางเขาไม่มีเสื้อผ้าสำรอง เขาจึงเลือกที่จะถอดเสื้อผ้าออกก่อนที่จะกลืนโอสถชำระไขกระดูก

เขาวางแผนเอาไว้ว่าเขาจะค่อย ๆ กินโอสถชำระไขกระดูกทีละเม็ด และเมื่อแน่ใจว่าดูดซับพลังของโอสถเม็ดแรกจนหมดแล้วเขาถึงจะกินต่อเม็ดที่สอง

ในฐานะที่เขาอ่านนิยายกำลังภายในมาเยอะ เขาจึงรู้ว่าขั้นตอนการกินยาจำเป็นต้องระมัดระวังเป็นอย่างมาก และยิ่งร่างกายที่เขามาอาศัยอยู่มันคือร่างกายที่อ่อนแอสุดขีด หากเขากินโอสถรวดเดียวไปทั้งหมดสี่เม็ด มันคงมีโอกาสสูงที่ร่างกายของเขาจะทนไม่ไหวและระเบิดตายไปแบบโง่ ๆ!