บทที่ 614 ตระหนักในความจริง

บทที่ 614 ตระหนักในความจริง

ดวงตาของจี้เติ้งถูเป็นประกาย ร่างกายของเขาสั่นโดยไม่รู้ตัว อย่างไรก็ตาม หลังจากลังเลเล็กน้อย เขาก็เอนหลังพิงเก้าอี้อีกครั้ง “หยุดพยายามหลอกล่อข้าเสียที! ข้าถูกเลี้ยงดูมาให้ไม่ทำอะไรแบบนี้ เจ้ามาหาผิดคนแล้ว!”

ซูอันกัดฟันกรอด ก่อนจะหยิบหนังสือปลุกใจเสือป่าออกมาอย่างเงียบ ๆ “ตอนที่สองของเรื่องก่อนหน้านี้…”

จี้เติ้งถูนั่งหลังตรงแล้วทำท่าจริงจัง

ซูอันคิดว่าเขากำลังจะโกรธ แต่กลับกัน อีกฝ่ายดันเผยยิ้มกว้างแทน! ก่อนจะฉกหนังสือปลุกใจเสือป่าไปแล้วพูดว่า “ข้าคิดอยู่แล้วว่าเจ้ามันไม่ธรรมดา!”

ซูอันมองอีกฝ่ายโดยพูดไม่ออก

จี้เติ้งถูพลิกดูหนังสือและโยนขวดสีเขียวเล็ก ๆ ให้เขา “สามหยด และมันจะทำในสิ่งที่เจ้าต้องการอย่างแน่นอน”

ซูอันค่อนข้างชอบความตรงไปตรงมานี้มาก “ผลที่เกิดขึ้นจะอยู่ต่อไปโดยถาวรหรือเปล่า? อย่าบอกนะว่าแปปเดียวก็หาย?”

จี้เติ้งถูขมวดคิ้วมุ่นไม่พอใจกับคำถามของเขา “เจ้าสงสัยในทักษะของข้าเหรอ!? นี่ยาของจี้เติ้งถูเชียวนะโว้ย! แน่นอนว่าถ้าใครโดนเข้าไปล่ะก็ จะต้องเดี้ยงถาวร! ทักษะปรุงยาของข้าไม่มีใครเทียบได้!”

ซูอันมองเขาด้วยความสงสัย “ท่านปรุงยานี้ไว้ทำอะไร?”

จี้เติ้งถูหน้าแดง เขาพูดอย่างโกรธเคือง “แน่นอนว่ามันเป็นแค่การทดลอง! เจ้าคิดว่าข้าจะใช้มันเองเหรอ?”

ซูอันมีสีหน้าแปลก ๆ “อย่าบอกนะว่าท่านทำไว้ใช้กับพ่อตาของข้า?”

เห็นได้ชัดว่าความหมกมุ่นของชายผู้นี้กับเรื่องของฉินหว่านหรู ทำให้เขามีเหตุผลเพียงพอที่จะสงสัย

“ข้าดูเหมือนคนแบบนั้นหรือไง?” ท่าทางของจี้เติ้งถูดูมีพิรุธอย่างชัดเจน เขาหยิบกระดาษชำระออกมาและโบกมือไล่ไหว ๆ “ออกไป ออกไป หยุดรบกวนข้าได้แล้ว ข้าจะอ่านหนังสือเล่มนี้!”

“หืม? ทำไมท่านถึงหยิบกระดาษชำระมาถ้าแค่จะอ่านหนังสือ?”

“เจ้าเป็นคนเขียนหนังสือเล่มนี้เอง เจ้าควรจะตระหนักรู้อยู่แล้ว!”

…

ซูอันมุ่งหน้าตรงกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลฉู่ หลังจากกลับไปถึง เขาก็รีบรายงานข้อเสนอของซ่างหงต่อฉินหว่านหรูทันที…

ฉินหว่านหรูรู้สึกกระอักกระอ่วนเมื่อเห็นหน้าของซูอัน แต่แล้วความกระอักกระอ่วนก็หายไปทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด “ซ่างหง ไอ้คนน่ารังเกียจ! กล้าวางแผนร้ายกับจงเทียนของข้าแม้ว่าเขาจะถูกคุมขังอยู่ก็ตาม!”

น้ำเสียงของซูอันเคร่งขรึมลง “ถูกต้อง เรารายงานไปแล้วว่าเราเจอใบอนุญาตค้าเกลือที่หายไปทั้งหมด ดังนั้นตามปกติพวกเขาควรจะปล่อยท่านพ่อตามาตั้งนานแล้ว ซ่างหงมีส่วนเกี่ยวข้องอยู่เบื้องหลังอย่างแน่นอน นี่เป็นเหตุผลที่ข้าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องตอบตกลง เพื่อให้ท่านพ่อตาถูกปล่อยตัวกลับมาสักที”

“อาซู ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งที่เจ้าทำเพื่อตระกูลฉู่ ข้า…ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะขอบคุณเจ้าอย่างไร” การแสดงออกของฉินหว่านหรูขัดแย้งอย่างมาก

“ข้าก็แค่ทำหน้าที่ของข้า” ซูอันหัวเราะเบาๆ “แน่นอน ถ้าท่านแม่ยายต้องการขอบคุณข้า ก็ยกฮวนเจาให้ข้าละกัน ข้าคิดว่านางน่าทะนุถนอมดี”

ฉินหว่านหรูมึนงงไปชั่วขณะ ใบหน้าของนางแดงก่ำ นางหยิบไม้ปัดฝุ่นขึ้นมาและเริ่มไล่ตีซูอัน “ไอ้สารเลว! เจ้ากล้าดียังไงที่คิดเรื่องแบบนี้!”

—

ท่านยั่วยุฉินหว่านหรูสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 66…66…66…

—

ซูอันหลบการโจมตีของนางอ้อนวอนนาง “โอ๊ย! ข้าล้อเล่น! โธ่ ท่านจะเอาจริงเอาจังไปทำไม?!”

ทั้งสองวิ่งวนเป็นวงกลมในห้อง ทหารยามด้านนอกมองกันด้วยสายตางุนงง

“เกิดอะไรขึ้น?”

“นายหญิงไล่ตีนายน้อยทำไม?”

“ให้ภาพมันอธิบาย! พวกเจ้าก็เห็นทุกอย่างแล้ว!”

…

หลังจากนั้นไม่นาน ทั้งสองก็หยุดการไล่ล่าเล็ก ๆ น้อย ๆ ของพวกเขาในที่สุดฉินหว่านหรูก็หอบหายใจ หน้าอกของนางกระเพื่อมขึ้นลง นางยังคงเพิ่งฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บสาหัส และการออกแรงวิ่งทำให้นางเหนื่อยอย่างเห็นได้ชัด

ซูอันพูดด้วยความเป็นห่วง “ท่านแม่ยาย ท่านเพิ่งได้รับบาดเจ็บไม่นานมานี้ โปรดอย่าหักโหมให้มากนัก”

ใบหน้าของฉินหว่านหรูแดงเล็กน้อยด้วยเหตุผลบางอย่าง การเคลื่อนไหวของเด็กคนนี้เร็วมาก แม้ว่าตอนนี้ข้าจะอ่อนแอ แต่ไม่ว่าจะอย่างไร ข้าก็เป็นผู้บ่มเพาะระดับหก แต่ข้ากลับตามเขาไม่ทันทั้ง ๆ ที่ห้องแคบเท่านี้ ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาจะสามารถหลบหนีจากผู้บ่มเพาะระดับปรมาจารย์ได้

ซูอันกังวลว่านางจะดุเขา ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว “สิ่งที่ทำให้ข้ากังวลมากที่สุดในตอนนี้ก็คือเขาอาจจะยังทำร้ายท่านพ่อตาแม้ว่าเราจะตกลงตามข้อเสนอของเขา แล้วเราจะทำอย่างไรดี?”

ฉินหว่านหรูกล่าวว่า “ข้าจะประชุมกับคนสองสามคน ยังมีบางคนที่ตระกูลฉู่ของเราสามารถไว้วางใจได้ และเพื่อให้ทุกอย่างอยู่ในสายตา ข้าจะส่งเยว่ซานออกไปลอบจับตาดูอีกแรง”

ซูอันถอนหายใจอย่างโล่งอก “นั่นทำให้ข้ารู้สึกดีขึ้นมาก”

ฉินหว่านหรูดูลังเลเล็กน้อย “ยาของเจ้าน่าจะล้ำค่ามากสินะ? มันสามารถรักษาอาการบาดเจ็บที่รุนแรงถึงตายได้จริงหรือไม่?”

ตอนแรกนางคิดผิดว่าซูอันใช้วิธีที่เขาเคยบอกเพื่อช่วยนาง อย่างไรก็ตาม ในที่สุดนางก็ได้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นางเป็นคนมีประสบการณ์ ดังนั้นนางจึงสามารถบอกได้ว่าวันนั้นนางไม่ได้นอนกับผู้ชายคนไหนเลย…

และจากทั้งหมดที่เขาพูดมาก่อนหน้านี้ ตอนนี้นางยิ่งมั่นใจมากขึ้นว่ายาตัวนี้เองที่ช่วยชีวิตนางไว้ในวันนั้น

ไอ้เด็กเวรนี่หน้าด้านจริง ๆ กล้าที่จะเล่นมุขแบบนั้น…ข้าหลงกลุ้มใจกับมันมาตั้งนาน…

ซูอันตกตะลึง ที่เห็นคะแนนความโกรธแค้นที่เข้ามา ท่านแค่ขอบคุณข้าก็พอ ทำไมท่านถึงโกรธขึ้นมาล่ะ? นอกจากนี้ หากท่านจะโกรธ ช่วยโกรธมากกว่านี้อีกหน่อยได้ไหม? คะแนนแค่นี้ไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง!

ไม่ใช่ว่าท่านเคยบริจาคคะแนนความโกรธแค้นให้ข้าตั้งหลายร้อยคะแนนโดยไม่มีเหตุผลเมื่อในอดีตไม่ใช่หรือไง?

แน่นอนว่านี่เป็นเพียงความคิดตลก ๆ ของเขาเท่านั้น ซูอันตอบกลับ “ไม่ว่ามันจะล้ำค่าแค่ไหนก็ไม่เท่ากับการช่วยท่านพ่อตาออกมาหรอกขอรับ”

ฉินหว่านหรูอ้าปาก แต่นางไม่รู้ว่าจะพูดอะไร ในท้ายที่สุด นางก็ทำได้แค่พูดว่า ‘ขอบคุณ’

…

ผ่านไปสองสามวัน เมื่อฉินหว่านหรูเตรียมการที่จำเป็นเรียบร้อยแล้ว ซูอันได้ติดต่อไปหาเจิ้งตาน

เจิ้งตานมาพร้อมกับรถม้าและเชิญซูอันขึ้นไปเป็นการส่วนตัว

ซูอันเห็นรถม้าและเข้าไปข้างใน “วันนี้ม่านรถม้ามิดชิดดีกว่าปกติมาก นี่เจ้าเตรียมมาเป็นพิเศษเพราะเราเลยหรือเปล่า?”

เจิ้งตานหน้าแดง นางลดม่านลงและพูดอย่างรวดเร็วว่า “เรากำลังจะไปจวนผู้ตรวจการ เจ้าอย่าล้อเล่นจะดีกว่า!”

ซูอันหัวเราะเบา ๆ “ข้ารู้วิธีที่จะไม่ทำให้เสื้อผ้าและผมของเจ้ายุ่งเหยิงนะ!”

เจิ้งตานรู้สึกว่าหัวใจของนางเต้นแรง นางจึงค่อย ๆ ขยับไปหาเขา