บทที่ 523 แม้แต่คางคกยังกระหายเนื้อของหงส์

บทที่ 523 แม้แต่คางคกยังกระหายเนื้อของหงส์

ซวีฉินซ่งพ่นลมหายใจ “แค่คำพูดของเจ้าคงไม่เพียงพอ ชายคนนี้มีทักษะอะไรบ้าง? โปรดให้เขาแสดงออกมา แล้วเราทุกคนจะช่วยกันตัดสิน”

“เว่ยสั่ว บอกข้าหน่อย ถุงน่องสีอะไรที่อาจารย์ใหญ่เจียงชอบใส่มากที่สุด?” ซูอันหันกลับไปถามเว่ยสั่วอย่างร่าเริง

ดวงตาของเว่ยสั่วเป็นประกาย “อาจารย์มักจะใส่ทั้งถุงน่องสีดำและถุงน่องสีเนื้อบ่อยพอ ๆ กัน แต่ข้าชอบสีดำมากกว่า!” เขาตอบทันทีโดยไม่ต้องคิด

ทุกคนตกตะลึง เรื่องไร้สาระเช่นนี้สามารถนับได้ว่าเป็นพรสวรรค์ด้วยเหรอ?

ซูอันถามต่อไปว่า “ขาของอาจารย์ใหญ่เจียง ยาวแค่ไหน?”

ผู้ชายทุกคนที่อยู่ที่นั่นเริ่มสนใจในทันที ความจริงที่ว่าอาจารย์ใหญ่เจียง ชอบถุงน่องสีดำนั้นไม่ใช่ความลับ แต่ความยาวของขาของอาจารย์ใหญ่เจียง นั้นเป็นสิ่งที่พวกเขาไม่รู้มาก่อน

เว่ยสั่ว โพล่งออกมา “3 ฉื่อ 7 ชุ่น!*[1] ข้ารับประกันว่าผิดไปไม่เกินหนึ่งชุ่น!”

ตอนนี้ทุกคนต่างมั่นใจแล้วว่าผู้ชายคนนี้มีพรสวรรค์จริง ๆ!

ฝูงชนหันเหความสนใจไปที่เซี่ยเต๋าอวิ๋นและเจิ้งตาน ทุกคนมีท่าทางอยากรู้อยากเห็น

ซูอันเล่นตามน้ำด้วยการถามว่า “ขนาดหน้าอกของแม่นางเซี่ย…”

เซี่ยเต๋าอวิ๋นพูดแทรกเพื่อไม่ให้เขาจบประโยค “พอ! ข้าสามารถรับประกันได้ว่าเขาเป็นอัจฉริยะในด้านนี้! เขามีคุณสมบัติที่จะขึ้นไปชั้นบนอย่างแน่นอน ใช่ไหมนายน้อยหวาง??”

เซี่ยเต๋าอวิ๋นหน้าแดง นางไม่ต้องการให้ขนาดหน้าอกของนางกลายเป็นความรู้สาธารณะ! ซูอันเลือกเพื่อนแบบไหนมาไว้ข้างตัวเนี่ย?

เมื่อลูกสาวของเจ้าเมืองพูดแล้ว หวางหยวนหลงก็ใช้ประโยชน์จากสถานการณ์อย่างเป็นธรรมดา “แน่นอน แน่นอน! ทุกคนเชิญด้านบนได้เลย!”

ไม่มีใครพยายามหยุดพวกเขาอีกต่อไป

เว่ยสั่วเดินไปข้างหน้าและขึ้นบันได คางของเขาเชิดสูง และหน้าอกก็พองออกราวกับไก่ตัวผู้ที่หยิ่งผยอง

ตั้งแต่เกิดเว่ยสั่วมีความรู้สึกว่าตัวเองด้อยกว่าคนอื่นมาตลอด ความรู้สึกแปลกใหม่นี้ทำให้รู้สึกสดชื่นอย่างแท้จริง

ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณลูกพี่ของเขา! ดวงตาของเขาเปียกชื้นเล็กน้อยเมื่อคิดถึงเรื่องนี้

…

ชั้นบนสุดได้รับการตกแต่งอย่างหรูหรา แต่ก็ไม่ได้ไร้รสนิยมเหมือนบ้านของพวกเศรษฐีใหม่ที่จับทุกอย่างยัดเข้าไป เห็นได้ชัดว่าตระกูลหวางได้ทุ่มเทเวลาอย่างมากในการออกแบบสถานที่นี้

ต่างคนต่างนั่งลงทีละคน หลังจากนั้นไม่นาน ชิวฮัวเล่ยก็มาถึงเช่นกัน

เนื่องจากความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดของพวกเขา ซูอันจึงพยายามคุยกับนาง เนื่องจากพวกเขาไม่ได้คุยกันมาระยะหนึ่งแล้ว แต่โดยไม่คาดคิด วันนี้นางกลับปฏิบัติตัวต่อเขาแบบเดียวกับที่นางปฏิบัติต่อแขกคนอื่น ๆ

ซูอันรู้สึกประดักประเดิด ผู้หญิงคนนี้กำลังเล่นอะไรอยู่? นางมีจุดประสงค์ในการทำแบบนี้หรือไม่?

เจิ้งตานรู้สึกอิจฉาเล็กน้อยเมื่อเห็นซูอันเข้าใกล้ชิวฮัวเล่ย แต่ก็ต้องยอมรับว่าชิวฮัวเล่ยสวยเกินไป ในฐานะผู้หญิง นางสัมผัสได้ถึงรัศมีอันตรายที่อยู่รอบตัวผู้หญิงคนนี้

อย่างไรก็ตาม เมื่อนางเห็นว่าซูอันถูกปฏิเสธ มุมริมฝีปากของนางก็ยกขึ้น

ถูกแล้ว ให้มันได้อย่างนี้สิ!

ซ่างเชียนรู้สึกโล่งใจเมื่อชิวฮัวเล่ยมาถึง “แม่นางชิวมาช้ากว่าพวกเราเล็กน้อย ข้ากลัวว่าเจ้าจะพลาดการแสดงความสามารถทางวรรณกรรมที่น่าทึ่งของน้องซู เขาประชันกับชายหนุ่มผู้มีพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยมจาก เมืองดาวอัคคีได้สูสีอย่างยิ่ง!”

ซูอันรู้สึกสับสน ผู้ชายคนนี้เกลียดข้าชัด ๆ แล้วจู่ ๆ เขามาพูดแทนข้าทำไม? เรื่องนี้มีบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง!

“โอ้? เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นจริงเหรอ?” ชิวฮัวเล่ยค่อนข้างแปลกใจ ซูอันมีความสามารถด้านวรรณกรรมด้วยงั้นเหรอ? “น่าเสียดายจริง ๆ ที่ฮัวเล่ยมาไม่ทัน”

“มันง่ายที่เจ้าจะสามารถมองเห็นความสามารถของเขา แค่เราให้ซูอัน แสดงความสามารถอีกครั้งก็ได้จริงไหม? ข้าเชื่อว่าน้องซูคงไม่คิดทำให้สาวงามต้องผิดหวังจริงหรือเปล่า?” ซ่างเชียนมองไปที่ซูอันด้วยเจตนาร้าย

ดวงตาของซูอันหรี่ลง ชายคนนี้พูดทั้งหมดเพื่อหลอกล่อข้า

เจ้าคิดว่าอาซูคนนี้เป็นใคร? มีอะไรก็แสดงมาให้หมด! เจ้าคิดว่าข้ากลัวงั้นเหรอ?

“ข้าเป็นคนที่ชอบอวดต่อหน้าสาวสวยอยู่แล้ว ทำไมข้าถึงจะปฏิเสธล่ะ?” ซูอันกล่าวพร้อมกับยิ้มและพยักหน้าไปทางชิวฮัวเล่ย เซี่ยเต๋าอวิ๋น และเจิ้งตาน

หวางหยวนหลงมีสีหน้าแปลก ๆ ผู้ชายคนนี้กำลังทำอะไรอยู่? ชายคนอื่นมักจะเอาใจใส่เป็นพิเศษต่อหญิงสาวเป็นคน ๆ ไป แต่ทำไมคน ๆ นี้ถึงทำอย่างกับจะผูกไมตรีกับผู้หญิงสามคนพร้อมกัน? แถมเขายังดูไม่ขัดเขินเลย! เขาทำได้ยังไง?

ซ่างเชียนรู้สึกหดหู่มากขึ้น เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอึดอัดเมื่อซูอันมองไปที่คู่หมั้นของเขา แม้ว่ามันจะไม่มีอะไรมากไปกว่านั้นก็ตาม

—

ท่านยั่วยุซ่างเชียนสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 233!

—

จากนั้นซูอันก็มองไปที่เขา “ผู้บัญชาการซ่างต้องการให้ข้าแสดงความสามารถของข้ายังไง? หรือว่าท่านต้องการเล่นจับคู่วลีกับข้า?”

ซ่างเชียนโบกมือทันทีและพูดว่า “ไม่จำเป็น ถ้าจะพูดถึงทักษะทางวรรณกรรม เราต้องรวมบทกวีด้วย ให้น้องซูแสดงความสามารถสักหนึ่งหรือสองหัวข้อ”

เจ้าล้อเล่นหรือเปล่า แม้แต่อัจฉริยะของเมืองดาวอัคคีซวีฉินซ่งก็ยังแพ้เจ้า ทำไมข้าถึงโง่พอที่เล่นจะจับคู่วลีกับเจ้า?

ซวีฉินซ่งได้ท้าทายซูอันเพื่อทำให้อีกฝ่ายดูแย่ แต่กลับลงเอยที่ตัวเองดูแย่ซะเอง

“กวี?” ซูอันมีสีหน้าแปลก ๆ “เจ้าแน่ใจเหรอว่าต้องการแข่งขันในบทกวีกับข้า?”

ข้ามีกวีนิพนธ์ของจีนโบราณทั้งหมด และงานของกวีผู้ยิ่งใหญ่ของรุ่นอื่น ๆ อีกนับไม่ถ้วน การแข่งบทกวีกับข้าไม่ต่างอะไรกับการหาเรื่องใส่ตัว!

เซี่ยเต๋าอวิ๋นรู้สึกตื่นเต้นเมื่อได้ยินเรื่องนี้ “ขอถามได้ไหมว่าหัวข้อคืออะไร?”

ซ่างเชียนพูด “การรู้จักพรสวรรค์ด้านวรรณกรรมของน้องซู ย่อมไม่ทำให้เขาลำบากแม้แต่น้อย จะดีกว่าถ้าข้าเลือกสิ่งที่ไม่คุ้นเคยเพื่อให้ทักษะของเขาเปล่งประกายอย่างเต็มที่ ถ้าเราใช้ ‘คางคก’ เป็นหัวข้อล่ะ?”

เมื่อเขาพูดถึงคางคก แขกทุกคนที่ชั้นบนสุดก็เงียบ แม้ว่าเขาจะพูดอย่างสง่างาม แต่ทุกคนก็เห็นว่าเขากำลังมุ่งเป้าไปที่ซูอัน

ไม่เพียงแต่เขาจะล้อเลียนความสัมพันธ์ระหว่างซูอันและแม่นางฉู่ว่าเป็นการจับคู่ระหว่างคางคกกับหงส์ เขายังเยาะเย้ยความสนใจอย่างออกหน้าออกตาของซูอันที่มีต่อสาวงามทั้งสามที่ร่วมโต๊ะอยู่ ไม่มีอะไรมากไปกว่าคางคกที่กระหายหาสมบัติที่อยู่ไกลเกินเอื้อม

ชิวฮัวเล่ยขมวดคิ้ว “หัวข้อนี้ค่อนข้างไม่เหมาะสมนะ บทกวีที่ดีประเภทไหนที่สามารถสร้างได้จากหัวข้อที่ท่านว่า? เราเปลี่ยนไปใช้หัวข้ออื่นเถอะ”

ซูอันพิจารณาชิวฮัวเล่ยชั่วครู่ ดูภายนอกผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนจะปฏิบัติต่อข้าอย่างเย็นชา แต่ดูเหมือนว่านางจะยังคงห่วงใยข้า งั้นข้าจะยกโทษให้เจ้าแล้วกัน

เซี่ยเต๋าอวิ๋นยังตอบอีกว่า “อันที่จริง ข้าไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับหัวข้อแบบนี้มาก่อน และไม่มีบทกวีที่เป็นที่รู้จักกันดีเกี่ยวกับเรื่องนี้ ข้าเห็นด้วยกับการเปลี่ยนแปลงหัวข้อ”

เจิ้งตานยิ้มโดยไม่พูดอะไร สถานะของนางทำให้นางไม่สามารถปฏิเสธคู่หมั้นของนางเพื่อที่จะช่วยซูอัน และยิ่งไปกว่านั้น นางแอบอยากเห็นซูอันดูแย่ต่อหน้าผู้หญิงคนอื่น ๆ บ้าง นางไม่ต้องการให้เขาหว่านเสน่ห์กับผู้หญิงคนอื่นไปทั่ว

หวางหยวนหลงพูดขึ้นเพื่อห้ามปรามซ่างเชียนด้วย ความรู้สึกเสียใจเริ่มก่อตัวขึ้น ถ้าเขารู้มาก่อนว่าระหว่างสองคนนี้ไม่ชอบขี้หน้ากัน เขาคงไม่มีวันเชิญทั้งสองคนมางานเดียวกัน

[1] 3 ฟุต7 นิ้ว : 1 ฉื่อ= 1 ฟุต 1 ชุ่น= 1นิ้ว