บทที่ 39 น่าเอ็นดู (ต้น)

ซูอัน ดีใจที่ได้ยินคำพูดเหล่านั้น หลังจากที่กังวลว่าอีกฝ่ายจะเล่นงานเขาอยู่นาน มันกลับกลายเป็นว่าหญิงสาวคนนี้เป็นคนที่ค่อนข้างคุยง่าย ซึ่งมันทำให้เขาจัดการกับสถานการณ์นี้ได้ง่ายขึ้นมาก

“อ่า…ข้าเข้าใจ” ซูอันตอบกลับ

จากนั้นเขาได้ยินเสียงคนกำลังขึ้นจากน้ำ ซึ่งมันทำให้ความคิดของเขาตอนนี้เริ่มกระเจิงไปไกล สถานที่แห่งนี้มีแค่เขากับนางเพียงสองคนหากเขาขอแอบดูสักหน่อยจะเป็นอะไรหรือเปล่าหว่า?

แค่จินตนาการถึงเรือนร่างที่เรียบเนียนราวกับหยกของหญิงสาวที่พึ่งโผล่ขึ้นจากน้ำ มันก็ทำให้ร่างกายของเขารู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาทันที แต่แล้วจู่ ๆ เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังไหลออกมาจากจมูกของเขา และเมื่อเขาลองเอานิ้วไปแตะดูก็เห็นว่ามันเป็นเลือดสีแดงสด!

บ้าเอ๊ย ข้าเลือดกำเดาไหล!

ดูเหมือนว่าโอสถชำระไขกระดูกจะช่วยเพิ่มพลังหยางในร่างกายที่อ่อนแอของเขาอย่างมาก

“ว้าย!”

ทันใดนั้น หญิงสาวก็ตะโกนขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนกซึ่งมันทำให้ซูอันตกใจเช่นกัน เขาสงสัยว่ามันเป็นสถานการณ์ในหนังภาพยนตร์แบบที่สาวงามโดนงูพิษกัดหรือเปล่า ถ้าเป็นเช่นนั้น เขาก็ไม่คิดที่จะเสียสละตัวเองเพื่อดูดพิษงูในร่างนางแบบในหนังหรอกนะ!

แต่แล้วในชั่วพริบตาถัดมา ใบหน้าของเขาก็เหยเกด้วยความกลัวเช่นกันเพราะเขารู้สึกได้ว่าพื้นดินรอบตัวเขาสั่นสะเทือนราวกับรถไฟกำลังมุ่งหน้ามาทางเขา

“วิ่ง!!!!”

มือที่เย็นเฉียบแต่นุ่มนวลคว้าเข้าที่แขนของซูอันและดึงลากเขาไปที่ใจกลางแม่น้ำ ไม่นานหลังจากนั้น หินก้อนใหญ่ที่ซูอันใช้ซ่อนตัวอยู่ตั้งแต่แรกเริ่มก็แตกกระจุยออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยนับไม่ถ้วน จากนั้นต่อมาร่างของสัตว์ร้ายขนาดมหึมาปรากฏตัวขึ้น และมันก็คำรามใส่ทั้งซูอันและหญิงสาวที่อยู่ในน้ำ

“นะ…นะ…นั่นแรดเหรอ!?” ซูอันรู้สึกประหลาดใจ สัตว์ประหลาดตรงหน้า มีรูปร่างเหมือนแรดตัวโตเกือบเท่าช้าง!

สัตว์ในโลกนี้โตมาด้วยการกินยาสเตียรอยด์เป็นอาหารหรือไงกันฮะ? ทำไมมันถึงตัวใหญ่ขนาดนี้? อีกอย่าง ทำไมดวงตาของมันถึงได้แดงฉานขนาดนั้น ราวกับเป็นโรควัวบ้าหรืออะไรทำนองนั้น!

“ชื่อของมันคือแรดคลั่งตาแดง สัตว์ร้ายระดับสี่! มันมีจุดอ่อนตรงที่ประสาทการรับกลิ่นของมันแย่มาก แต่นิสัยของมันดุร้ายสุด ๆ ไปเลย มันมีนิสัยชอบโจมตีสิ่งมีชีวิตทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาในสายตาของมัน” แม้จะอยู่ในสถานการณ์น่าตื่นตระหนก แต่หญิงสาวข้าง ๆ กับยังอธิบายได้ด้วยเสียงอันอ่อนโยน

ซูอันหันมามองตามเสียง หญิงสาวเขาอยู่ใกล้จนสามารถเห็นอะไร ๆ ได้ชัดเจน นางมีผมม้าเยียดตรงปิดหน้าผาก และมีไรผมสองสามเส้นที่ห้อยลงมาที่ข้างแก้มทั้งสองข้างซึ่งมันทำให้ใบหน้าเล็ก ๆ ของนางยิ่งดูมีเสน่ห์ ดวงตาดอกท้อ ที่ชัดเจนเข้ากันได้ดีกับผิวที่ขาวเนียนของใบหน้านาง โดยรวมแล้วหญิงสาวให้บรรยากาศของความอ่อนเยาว์อันบริสุทธิ์

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่สำคัญกว่าคือนางยังไม่ได้สวมเสื้อผ้า!

เมื่อสังเกตเห็นการจ้องมองของซูอันหญิงสาวก็มหน้าลงต่ำก่อนที่จะร้องอุทานออกมาเสียงดัง ซึ่งมันยิ่งทำให้แรดคลั่งตาแดงที่ยืนอยู่ริมฝั่งแม่น้ำยิ่งคลั่งมากขึ้นไปกันใหญ่

“หันหลังไปเดี๋ยวนี้ หันหลังไปเดี๋ยวนี้!” หญิงสาว ตะโกนออกมาทั้งน้ำตา

“ไอ้หยาอย่าร้องไห้ ข้าจะหันหลังไปเดี๋ยวนี้!” ซูอันรีบหันหัวของเขาไป ด้วยเหตุผลบางอย่าง เสียงที่นุ่มนวลและอ่อนโยนของหญิงสาวทำให้เขาไม่สามารถสร้างความคิดที่เป็นบาปเกี่ยวกับนางได้…

แต่แน่นอนว่า เมื่อพิจารณาถึงปัญหาสมรรถภาพของร่างกายของเขาที่เป็นอยู่ ต่อให้เขาจะมีความคิดอกุศลขนาดไหนเขาก็ทำอะไรนางไม่ได้อยู่ดีจริงไหม?

หญิงสาวรีบใช้แขนทั้งสองปิดหน้าอกของนางอย่างรวดเร็วก่อนจะพึมพำเบา ๆ “ขอบใจ”

ซูอันถามว่า “เสื้อผ้าของเจ้าอยู่ที่ไหน”

“อยู่บนริมฝั่ง…”

หญิงสาวพูดอย่างเขินอายขณะที่นางยกแขนเรียวยาวชี้ไปที่บริเวณใกล้กับก้อนหินที่แตกเป็นเสี่ยง ๆ

“ถ้าไอ้แรดนั่นไม่ยอมจากไปจริง ๆ พวกเรามาลองเริ่มมือกันจัดการมันกันไหม?” ซูอันลองถามหยั่งเชิงตั้งใจให้หญิงสาวเผยระดับการบ่มเพาะของนางออกมาคร่าว ๆ

อย่างไรก็ตาม เมื่อพิจารณาว่าแรดระดับสี่สามารถทำให้นางหวาดกลัวได้มากขนาดนี้ มันก็เดาได้ว่านางคงสู้กับแรดตัวนี้ไม่ได้แน่นอน

“แรดคลั่งตาแดงมีผิวหนังหนามาก ต่อให้เป็นผู้บ่มเพาะระดับสี่ก็ยังยากที่โค่นมันลงได้” หญิงสาวตอบพร้อมกับส่ายหัว

“ข้าคิดว่าพวกเราน่าจะลองดูก่อน” ซูอันกล่าวขึ้นพร้อมกับหยิบมีดสั้นสีดำขึ้นมาซึ่งมันก็คือ ‘แท่งพิษ’

ถึงแม้ว่าแรดจะมีพลังป้องกันที่สูง แต่แท่งพิษนั้นมีจุดเด่นอยู่ที่พิษดังนั้นต่อให้มีหนังที่หนาขนาดไหน ถ้าโดนพิษเข้าไปแรดมันก็ตายอยู่ดี ซึ่งซูอันสามารถใช้โอกาสนี้แสร้งว่าตัวเองเก่งกาจต่อหน้าหญิงสาวผู้นี้ได้มากขึ้นไปอีก

“ม-ไม่จำเป็นหรอก อีกเดี๋ยวมันก็ล้มแล้ว…” หญิงสาวตอบ

“หะ?? ?”

ในขณะที่ซูอันยังคงงุนงงว่าหญิงสาวผู้นี้หมายถึงอะไร แรดคลั่งตาแดงก็ส่ายไปมาไปมาราวกับว่ามันมึนเมาอะไรสักอย่าง จากนั้นจู่ ๆ มันก็ล้มตึงลงไปกับพื้นแบบดื้อ ๆ

“นะ…นะ…นี่เจ้าเป็นคนทำเหรอ?” ซูอันรู้สึกว่าคอของเขาแห้งผากทันทีเมื่อเห็นสภาพของแรดคลั่งตาแดง หรือว่าหญิงสาวคนนี้แสร้งทำเป็นอ่อนแอแบบที่พวกจอมยุทธในนิยายชอบทำ?

หญิงสาวตอบรับด้วยการพยักหน้า “ก่อนหน้านี้ข้าวางยาบนก้อนหินนั่น ก่อนที่แรดจะพุ่งชนมัน ตอนนี้มันคงสูดดมยาของข้าเข้าไปพอสมควรแล้ว”

“นี่เจ้าใช้ยาอะไรของเจ้ากัน ถึงมีศักยภาพมากพอที่จะทำให้แรดตัวใหญ่ขนาดนั้นล้มลงได้?” ซูอันถึงกับพูดไม่ออก

อย่างไรก็ตามในไม่ช้าเขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นจนเขาอดไม่ได้ที่จะถามต่อว่า “เดี๋ยวนะ ว่าแต่ทำไมเจ้าถึงวางยาบนก้อนหินนั่น?”

“กะก็ข้า…กังวลว่า…” หญิงสาวพูดติดอ่างขณะที่เสียงของนางเบาลงเรื่อย ๆ “ข้ากังวลว่า…ท่านจะแอบมองนี่นา แต่ว่าท่านไม่จำเป็นต้องกังวลนะมันเป็นเพียงแค่ยากล่อมประสาทเท่านั้นเอง! ไม่อันตรายอะไรหรอก!”

ซูอันสูดหายใจเฮือกใหญ่ ยานั่นมีพลังมากพอที่จะล้มแรดยักษ์ตัวนั้นได้เร็วขนาดนี้…ถ้าหากเมื่อครู่เขาแอบดูหญิงสาวไปจริง ๆ มันก็มีโอกาสสูงที่เขาจะสลบไปตลอดชีวิตโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว!

“ตอนนี้ท่านช่วยหลับตาอีกทีได้ไหม? ข้าจะขึ้นไปแต่งตัว…” หญิงสาวพูดอย่างเขินอาย ราวกับว่าคำขอของนางมันมากเกินไปที่ขอซูอันแบบนี้

“แน่นอน ๆ” ซูอันตอบกลับ

ไม่เหมือนในละคร ไม่มีคำด่าทอ เช่น ‘ไอ้ลามก’ หรือ ‘ไอ้โรคจิต’ หรือการพยายามเอาชีวิตของเขา มีแต่ความเขินอายที่ปรากฏให้เห็นอย่างชัดเจน

‘เฮ้อ…ถ้าสาว ๆ ในโลกนี้น่ารักแบบนี้ทุกคนมันคงจะดีเนอะ?’