บทที่ 801 สายลับอ่อนหัด

บทที่ 801 สายลับอ่อนหัด

หัวใจของนางกำนัลกำลังเต้นแรงขณะที่ซูอันกอดนางไว้ในอ้อมแขน เสียงหัวใจของนางดังจนแม้แต่ซูอันก็ได้ยิน

“เสี่ยวถู่ว ทำไมเจ้าถึงประหม่าขนาดนี้?” ซูอันรู้ได้ทันทีว่าทำไมผู้คนถึงอยากมีอำนาจ การคุกคามหรือข่มผู้ที่ด้อยกว่าโดยที่อีกฝ่ายไม่สามารถขัดขืนใด ๆ ได้…ช่างเป็นความรู้สึกที่ดีจริง ๆ

“ป…เปล่าเพคะ หม่อมฉันไม่ได้ประหม่า” นางกำนัลพูดอย่างเร่งรีบ พยายามอธิบาย

ซูอันเกือบจะหลุดหัวเราะเมื่อเห็นว่านางกังวลแค่ไหน

ดูเหมือนว่าคนจากอดีตเหล่านี้จะค่อนข้างดูออกง่าย แม้แต่สายลับหญิงที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นพิเศษก็ยังเผยช่องโหว่มากมาย ไม่มีทางที่เขาจะสามารถมองสายลับในโลกสมัยใหม่ได้ง่ายดายเช่นนี้

นางกำนัลค่อย ๆ สงบลง ในที่สุดก็รู้ว่านางคงไม่สามารถหนีจากเขาได้ อย่างน้อยก็สักพักหนึ่ง เช่นนั้นนางจะใช้โอกาสนี้เพื่อทำภารกิจของนายน้อยให้สำเร็จ!

ซูอันใช้โอกาสนี้ถามเรื่องอื่น “จริงสิ ในเมื่อแคว้นถู่วอยู่ทางทิศตะวันออก เจ้ารู้อะไรเกี่ยวกับอนารยชนตะวันออกบ้างไหม?”

ชายหนุ่มรู้ว่าการถามเกี่ยวกับแรงจูงใจที่แท้จริงของนางโดยตรงนั้นเป็นความพยายามที่ไร้ประโยชน์ ดังนั้น เขาจึงตัดสินใจถามคำถามเกี่ยวกับสิ่งที่นางไม่สามารถโกหกได้

ด้วยวิธีนี้ เขาจะค่อย ๆ ลดความระมัดระวังของนางลงก่อนที่จะเข้าสู่ประเด็นหลัก

“อนารยชนตะวันออก?” นางกำนัลตกใจ นางไม่คิดว่าเขาจะถามนางเกี่ยวกับบางสิ่งที่ไม่เกี่ยวข้องกัน เขาควรจะถามเกี่ยวกับแคว้นเชียงมากกว่าไหม?

จักรพรรดิที่ไร้ความสามารถผู้นี้เริ่มดูเป็นปริศนาสำหรับนางมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่นางก็ตอบกลับไป “หม่อมฉันมีความรู้เพียงเล็กน้อย ตามที่หม่อมฉันเข้าใจ อนารยชนตะวันออกเก่งกาจในการใช้ธนู ขนบธรรมเนียมของพวกเขาแตกต่างจากอาณาจักรซางอย่างมาก…”

ซูอันพยักหน้าขณะที่ฟังคำตอบ เขาสามารถเรียนรู้เพิ่มเติมมากมายเกี่ยวกับอนารยชนตะวันออกจากนาง “แล้วเจ้ารู้ไหมว่าใครคือองค์หญิงแห่งอนารยชนตะวันออก? พวกเขามีตราหยกเป็นสมบัติสำคัญของชนเผ่าหรือเปล่า?”

เขานึกถึงคำสัญญาที่เขาให้ไว้กับเจียงเจียง และหยาจางยังกล่าวอีกว่าจักรพรรดินีฟู่ห่าวชอบตราหยกนี้ และอนารยชนตะวันออกเป็นส่วนหนึ่งของช่วงเวลานี้เช่นกัน

“องค์หญิงแห่งอนารยชนตะวันออก?” นางกำนัลคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบว่า “มีการต่อสู้ครั้งใหญ่ระหว่างอาณาจักรซางกับกลุ่มคนอนารยชนตะวันออกเมื่อสองปีก่อน อาณาจักรซางอันยิ่งใหญ่ของเราได้รับชัยชนะ และองค์หญิงเจียงถูกจับเป็นเชลย”

“ตอนนี้นางอยู่ที่ไหน?” ซูอันถามทันที

นางกำนัลมองเขาอย่างแปลกใจ “นางได้รับการถวายเป็นเครื่องบูชาแล้ว ศีรษะของนางขณะนี้ยังคงถูกนึ่งอยู่ในหม้อทองสัมฤทธิ์”

ซูอันพูดไม่ออกไปชั่วขณะ

ข้ารู้สึกแย่กับเจียงเจียงจริง ๆ ข้าคิดไปว่าข้าอาจจะช่วยนางได้เพราะตอนนี้ข้าเป็นจักรพรรดิแห่งอินซาง แต่เมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าคิดว่ามันคงไม่มีทางที่จะเปลี่ยนชะตากรรมอันน่าเศร้าของนางได้แม้จะอยู่ในโลกแห่งการทดสอบนี้…

“แล้วตราหยกที่เป็นของอนารยชนตะวันออกล่ะ?” ซูอันถาม เขาพยายามทำสิ่งที่สามารถทำได้เพื่อช่วยให้วิญญาณของเจียงเจียงสงบสุข

นางกำนัลลังเล แต่สุดท้ายก็เอ่ยตอบ “ตามตำนานของพวกอนารยชนตะวันออก ตราหยกมีอำนาจทางจิตวิญญาณ ด้วยเหตุนี้เจ้ากรมพิธีการจึงเก็บมันเอาไว้เพื่อใช้มันในพิธีถวายเครื่องบูชา”

“เจ้ากรมพิธีการ?” ซูอันนึกถึงท่าทางลังเลของนางและพูดว่า “เสี่ยวถู่ว เจ้าสนิทกับเจ้ากรมพิธีการหรือเปล่า?”

นางกำนัลดูสับสนกับคำถามนี้ นางรีบกล่าวว่า “ฝ่าบาทอย่าเข้าใจหม่อมฉันผิด! เจ้ากรมพิธีการเป็นที่เคารพนับถือ หม่อมฉันไม่กล้าที่จะมีความคิดที่เกินควร!”

เจ้ากรมพิธีการในยุคนี้ถือเป็นทูตแห่งสรวงสวรรค์ และจากมุมมองหนึ่งก็ถือได้ว่ามีสถานะเท่าเทียมกันกับจักรพรรดิราชวงศ์ซาง

ฟู่ซัวได้กล่าวถึงการยึดอำนาจศักดิ์สิทธิ์กลับคืนมาก่อนหน้านี้ อาจเป็นเพราะเจ้ากรมพิธีการคนปัจจุบันไม่ได้อยู่ฝ่ายเดียวกับพวกเขา

“เล่าอะไรเกี่ยวกับเจ้ากรมพิธีการคนนี้ให้ข้าฟังหน่อย” ซูอันกล่าว “เขาชื่ออะไร?”

สีหน้าของนางกำนัลดูแปลกไป เจ้าไม่รู้เรื่องนี้ได้อย่างไร? เจ้าเลอะเลือนไปแล้วเหรอ?

แต่ภายนอกนางยังคงตอบว่า “เจ้ากรมพิธีการมีนามว่าเหลียน ฝ่าบาท อันที่จริงเขาเป็นลูกพี่ลูกน้องของท่าน…”

ซูอันฟังคำตอบของนาง ถามคำถามเพิ่มเติมเมื่อจำเป็น และในที่สุดก็รู้ว่าใครคือเจ้ากรมพิธีการผู้นี้

เจ้ากรมพิธีการเป็นบุตรชายของจักรพรรดิราชวงศ์ซางคนก่อน มีนามว่าเสี่ยวซินโนเวลพีดีเอฟ

เมื่อเสี่ยวซินเสียชีวิต ลูกชายของเขายังเด็กอยู่ ดังนั้น เขาจึงส่งต่อบัลลังก์ให้กับน้องชายของเขาที่ชื่อเสี่ยวอี่ ซึ่งเป็นพ่อของอู่ติง

สิ่งนี้ทำให้สถานการณ์ชัดเจนขึ้นมาก เหลียนไม่พอใจอย่างยิ่งที่เสี่ยวอี่ได้ส่งต่อบัลลังก์ให้ลูกชายของตัวเอง ตามปกติบัลลังก์ควรเป็นของเขาและเชื้อสายของเขา นี่เป็นเหตุผลที่เขาไม่ภักดี

ซูอันเคยดูละครย้อนยุคมามาก มันง่ายมากที่จะมองออกถึงความสัมพันธ์เหล่านี้

พูดตามตรง มันไม่ใช่ความผิดของเหลียน ถ้าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับซูอันเอง เขาก็คงพยายามหาวิธีที่จะยึดบัลลังก์ของครอบครัวตัวเองกลับคืนมา

แน่นอนว่าซูอันในปัจจุบันคือพระเจ้าอู่ติง นอกจากนี้ อู่ติงยังเป็นที่รู้กันว่าเป็นจักรพรรดิที่โดดเด่นซึ่งปกครองจักรวรรดิต่อไปอีกหลายทศวรรษ เมื่อรู้อย่างนี้แล้ว ไม่มีทางที่เขาจะสละราชบัลลังก์ได้

“ฝ่าบาท ดูเหมือนท่านจะวางใจท่านเสนาบดีมาก” จู่ ๆ นางกำนัลก็พูดขึ้น

ซูอันสังเกตว่านางจงใจเปลี่ยนเรื่อง เห็นได้ชัดว่านางไม่ต้องการพูดถึงเหลียนมากไปกว่านี้

“ฟู่ซัวนับได้ว่าเป็นสหายของข้า เขาเป็นคนที่ตรงไปตรงมาและมีความสามารถ ข้ามีเหตุผลที่จะเชื่อใจเขา” ซูอันอธิบายด้วยรอยยิ้ม

แทนที่จะโต้แย้งคำพูดนี้ นางกำนัลกลับแสดงท่าทีเห็นด้วย อย่างไรก็ตาม ขณะที่การสนทนาของพวกเขาดำเนินต่อไป นางได้พยายามที่จะหว่านเมล็ดพันธุ์แห่งความขัดแย้งระหว่างฟู่ซัวและพระเจ้าอู่ติง

นางทำสิ่งนี้ได้ค่อนข้างชำนาญ น่าเสียดายที่ซูอันระวังตัวไว้ตั้งแต่แรกแล้ว คำพูดของนางจึงแทบไม่มีผลอะไรเลยกับเขา

เมื่อภารกิจเสร็จสิ้น นางอยากจะจากไปเพื่อที่จะได้ส่งต่อข้อมูลที่ได้รับ

ขณะที่นางกำลังจะจากไป ซูอันก็คว้าตัวนางไว้ “ทำไมเจ้าถึงรีบออกไปนัก? ข้าต้องการให้เจ้าอยู่เป็นเพื่อนในขณะที่ข้านอนหลับ”

นางกำนัลพูดไม่ออก

—

ท่านยั่วยุเสี่ยวถู่วสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 233…233…233…

—

จักรพรรดิฟั่นเฟือนผู้นี้ถามนางเกี่ยวกับหลายสิ่งหลายอย่างแล้ว แต่ไม่ยอมให้นางจากไป!

นางกำนัลคิดอย่างสิ้นหวัง

เมื่อรู้สึกอึดอัดอย่างถึงที่สุดจากกลิ่นกายของผู้ชาย นางเริ่มกระวนกระวายและเริ่มต่อต้านโดยไม่รู้ตัว

ซูอันอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ เขาต้องให้เครดิตผู้ออกแบบการทดสอบนี้ ร่างเนื้อของผู้ทดสอบไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามา มีเพียงวิญญาณเท่านั้นที่สามารถเข้ามาได้ ตัวตนทั้งหมดในการทดสอบอาจเรียกได้ว่าคล้ายกับเป็น NPC ภายในเกม แต่ความล้มเหลวของเกมนี้มีผลลัพธ์อย่างเดียวคือผู้เล่นจะตายจริง ๆ

อย่างไรก็ตาม NPC เหล่านี้ดูสมจริงเกินไปหรือเปล่า?

ขณะที่นางดิ้นรนถูไถตัวเขาตลอดเวลา เขากลับสัมผัสได้ถึงความอ่อนนุ่มของผิวกายสาวรวมไปถึงความร้อนใต้เนื้อหนัง ซึ่งทำให้เขาบ้ามากขึ้นไปอีก

ในตอนแรกซูอันตั้งใจจะทำให้นางตกใจเล็กน้อย แต่ยิ่งนางดิ้นรนมากเท่าไร เขาก็ยิ่งรู้สึกร้อนรุ่มมากขึ้นเท่านั้น…