ตอนที่ 1687 มือที่อยู่เบื้องหลัง / ตอนที่ 1688 ทุกอย่างเพิ่งเริ่มต้น

ตอนที่ 1687 มือที่อยู่เบื้องหลัง

ขณะเดียวกัน ในอีกด้านหนึ่งซึ่งอยู่ไกลแสนไกล ผู้อยู่เบื้องหลังทุกอย่างที่พวกเฟิ่งจิ่วกำลังตามหา ยามนี้กำลังฟังชายชุดดำคนหนึ่งรายงานข่าวที่เพิ่งได้มาล่าสุด

“นายท่าน มีบางกลุ่มอำนาจเริ่มตามหาตัวเฟิ่งซิงแล้ว บ้างก็เดินทางไปถามผู้เฒ่าเทียนจีที่ภูผาสวรรค์ มีข่าวลือว่า ตาเฒ่าในสำนักพวกนั้นรู้แล้วว่าเฟิ่งซิงเป็นใคร? พวกเขาแอบส่งคนไปคุ้มครองแล้ว และต้องการพาตัวเฟิ่งซิงไปที่สำนักของพวกเขาขอรับ”

“เฟิ่งซิง? พรืด!”

คนข้างในหลุดหัวเราะ “ดาราหงส์แห่งโชคชะตาอะไรกัน? เจ้าแห่งใต้ฟ้างั้นหรือ? แค่ผู้หญิงคนเดียว จะทำอะไรได้? ตาเฒ่าหนังเหนียวพวกนั้นชอบทำตัวมีลับลมคมใน แต่ในเมื่อพวกเขาอยากจะเล่น ทำไมพวกเราจะเล่นเป็นเพื่อนพวกเขาไม่ได้เล่า?”

เสียงนั้นหยุดพูดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอื้อนเอ่ยอย่างไม่ยี่หระว่า “ไหนๆ ก็ส่งคนออกไปแล้ว พวกเจ้าตามเบาะแสพวกเขาเจอหรือไม่? สืบได้หรือไม่ว่าพวกเขาอยู่ที่ใด? แล้วเฟิ่งซิงที่พวกเขาพูดถึง เป็นใครกันแน่?”

ชายชุดดำที่คุกเข่าได้ยินเขาถามก็อดก้มหน้าไม่ได้ “พะ พวกข้ายังไม่ได้เบาะแสของคนพวกนั้นเลยขอรับ”

เสียงของคนข้างในเย็นเฉียบลงเล็กน้อย น้ำเสียงเคร่งขรึม “ในเมื่อไม่รู้ เช่นนั้นเจ้าจะมัวคุกเข่าอยู่ที่นี่ทำไม? ยังไม่รีบไปหาอีก?”

“ขอรับๆ!” ชายชุดดำรับคำ แล้วรีบถอยออกไปทันที

ขณะเดียวกัน ชายชุดดำอีกคนเดินเข้ามาจากข้างนอก รายงานว่า “นายท่าน หานหรงมาขอพบขอรับ”

“ให้เขาเข้ามา!”

“ขอรับ!” ชายชุดดำรับคำแล้วเดินออกไป ไม่นาน ชายวัยกลางคนใบหน้าซีดขาวคนหนึ่งก็เดินเข้ามา

คนผู้นี้ใส่ชุดสีเทา เส้นผมขาวหงอก ร่างกายผ่ายผอม ใบหน้าซีดเซียว กลิ่นอายทั่วตัวแลดูเยือกเย็นแปลกประหลาด เขาเดินเข้ามาทีละก้าวๆ มาหยุดยืนต่อหน้าคนที่อยู่หลังม่าน แล้วค้อมกายคารวะ

“หานหรงคารวะนายท่าน”

“หานหรง เจ้ามาครั้งนี้ เป็นนายของเจ้าให้เจ้ามาส่งข่าวอะไรอีกใช่หรือไม่?” คนข้างในถาม ดูจากเงาที่สะท้อนออกมาจากข้างในรางๆ คล้ายกำลังกินผลไม้อยู่

“เรียนนายท่าน นายของข้าให้ข้ามาส่งข่าวให้ท่านจริงๆ ขอรับ” หานหรงมองคนข้างใน พลางกล่าวเสียงแช่มช้า

“ว่ามา”

“นายของข้าบอกว่า ข่าวที่เขาได้มา บอกว่าเฟิ่งซิงก็คือเฟิ่งจิ่ว องค์หญิงแห่งราชวงศ์เฟิ่งหวง หญิงผู้นี้ปล่อยไว้ไม่ได้ ต้องฉวยโอกาสตอนที่นางยังไม่ปีกกล้าขาแข็งสังหารนางเสีย เพื่อไม่ให้กลายเป็นภัยในภายหลังขอรับ”

“เฟิ่งซิงก็คือเฟิ่งจิ่ว?” คนคนนั้นเหมือนประหลาดใจเล็กน้อย “ข่าวของพวกเจ้าไม่ได้ผิดพลาดกระมัง? เฟิ่งจิ่วคนนั้นก็ไม่ได้เก่งกาจอะไรมากมาย” เขาหยุดพูด แล้วยิ้มถามว่า “หรือว่า เจ้ารู้ว่าข้าไม่คิดจะฆ่าล้างตระกูลเฟิ่ง จึงตั้งใจมาพูดเช่นนี้”

หานหรงได้ยินก็นัยน์ตาไหวระริก เขาก้มหัว “หานหรงมิกล้า ตั้งแต่วันนั้นที่หานหรงใช้แร่วิญญาณเป็นเดิมพัน ขอให้นายท่านทำลายล้างราชวงศ์เฟิ่งหวง ฆ่าล้างตระกูลเฟิ่งเสีย หานหรงก็เชื่อมาตลอดว่านายท่านจะทำได้ และไม่มีวันกลับคำแน่ หากปล่อยให้เฟิ่งจิ่วหนีรอดไปได้ เชื่อว่าก็คงเป็นเพราะชะตานางยังไม่ถึงฆาต มิใช่เพราะคนของนายท่านไร้ฝีมืออย่างแน่นอน”

“ฮ่าๆๆๆๆ! หานหรง เจ้าช่างใจกล้าจริงๆ!”

คนผู้นั้นแหงนหน้าหัวเราะ ในเสียงหัวเราะแฝงไว้ด้วยแววเหี้ยมโหด “ปากบอกไม่กล้า ใครจะรู้ว่าในใจเจ้าคิดอะไรอยู่? ในเมื่อวันนั้นข้ารับของของเจ้ามาแล้ว ย่อมต้องสั่งให้คนทำงานให้ดีอยู่แล้ว ยามนี้ราชวงศ์เฟิ่งหวงแม้จะไม่แตกสลาย แต่ก็ไม่เหลือชิ้นดีแล้ว พวกปู่ของเฟิ่งจิ่วก็ตายกลางเพลิงทะเล ส่วนพ่อแม่ของนาง หึๆ…”

………………………………….

ตอนที่ 1688 ทุกอย่างเพิ่งเริ่มต้น

“ข้าจะบอกเรื่องที่เจ้าไม่รู้ให้ก็แล้วกัน” คนผู้นั้นหยุดพูดไปครู่หนึ่ง “เจ้าคงไม่รู้กระมัง! เฟิ่งจิ่วคนนี้ไม่ใช่เฟิ่งชิงเกอคนเก่า นางน่าจะถูกยึดร่างไปแล้ว เป็นวิญญาณจากที่ใดไม่รู้ที่มายึดครองร่างกายนาง กลายเป็นเฟิ่งจิ่วในตอนนี้”

สำหรับมดปลวกพวกนี้ หากข้าจะฆ่าก็เพียงแค่เอ่ยปากขยับนิ้วเท่านั้นก็ทำให้พวกมันตายอย่างไร้ที่ฝังศพได้แล้ว แต่พอข้าเจอเรื่องน่าสนุกนี้เข้า จึงอยากรู้ว่าพอเฟิ่งเซียวรู้เรื่องนี้แล้ว เขาจะทำอย่างไรกับคนที่ยึดร่างลูกสาวของเขา

ฆ่าคนนั้นง่าย แต่เจ้าไม่คิดว่าการทรมานนาง ทำลายสติปัญญาของนางน่าสนุกกว่าหรอกหรือ? เห็นนางถูกสงสัยโดยครอบครัวที่นางให้ความสำคัญนักหนา เห็นนางถูกทรยศหักหลัง เห็นนางครอบครัวแตกแยก แล้วตายไปอย่างปวดใจ นี่มันน่าสนุกกว่าฆ่านางในดาบเดียวเสียอีก เจ้าว่าไหม?”

ได้ยินอย่างนั้น หานหรงดวงตาเป็นประกาย “นายท่านปรีชายิ่งนัก!”

คล้ายพึงพอใจที่ได้ยินอย่างนั้น คนผู้นั้นบอกว่า “ส่วนผู้ครองแคว้นจักรวรรดิเซวียนหยวน แม้ไม่ตาย ก็แทบไม่ต่างจากคนพิการแล้ว เขาถูกทำลายวรยุทธ์ สูญเสียพลังทั้งหมดไป แก่นพลังในแหลกสลาย เหมือนผู้แข็งแกร่งที่เคยอยู่เหนือชั้นเมฆร่วงตกลงมาบนดิน กลายเป็นโคลนที่ต่ำตมที่สุด ตอนนี้ ไม่ว่าใครอยากจะฆ่าเขาก็ง่ายดายเหมือนยกมือ ถึงจะไม่ฆ่าเขา เขาก็ทำได้เพียงรอวันตายเท่านั้น”

“นายท่านปราดเปรื่อง หานหรงได้แก้แค้นครั้งใหญ่ ล้วนเป็นเพราะนายท่านช่วยเหลือ บุญคุณที่นายท่านปรานี หานหรงไม่กล้าลืมแน่นอน!” เขารีบคุกเข่าคารวะ ราวกับซาบซึ้งใจมาก

“เอาล่ะ ข้าไม่ใช่คนดีอะไร เจ้าเองก็เช่นกัน นายของเจ้ายิ่งไม่ใช่คนดี” คนผู้นั้นโบกมือ บอกว่า “พวกเราเพียงแสวงหาผลประโยชน์จากกันและกัน กลับไปบอกนายของเจ้า เรื่องเกี่ยวกับเฟิ่งซิงเป็นเพียงเรื่องเหลวไหล หากเขาไม่เชื่อ หึๆ รอข้าเล่นกับพวกเขาจนเบื่อเมื่อใด จะเอาชีวิตของเฟิ่งจิ่วให้พวกเจ้าดู”

“ขอรับ เช่นนั้นหานหรงขอลา” เขาประสานมือคารวะ แล้วหมุนตัวเดินออกไป

ครั้นออกมาข้างนอก เขาชะงักฝีเท้า เงยหน้ามองท้องฟ้า เผยรอยยิ้มชั่วร้าย

เฟิ่งจิ่ว! เจ้าก็มีวันนี้เช่นกัน!

หากไม่ใช่เพราะการปรากฏตัวของเฟิ่งจิ่ว ตอนนี้เขาก็คงยังเป็นลุงหานผู้สูงส่งที่ได้รับความเคารพในจวนเซวียนหยวน! หากเฟิ่งจิ่วไม่ยื่นมือเข้ามา เขาไม่มีทางตกต่ำเช่นนี้ ถูกเซวียนหยวนโม่เจ๋อทำลายวรยุทธ์ด้วยมือตนเอง ถูกเขาหักแขนแล้วไล่ออกจากราชวังเช่นนี้!

สำหรับเซวียนหยวนโม่เจ๋อ เขาลงมืออย่างปรานีกับหานหรง แต่กลับไม่รู้เลยว่าการทำเช่นนั้นทำให้เขาเหมือนตายทั้งเป็น!

เขาที่เสียแขนข้างหนึ่งและไร้ซึ่งวรยุทธ์ หลังถูกขับไล่ออกจากวังไม่นานก็ถูกสัตว์ร้ายลากเข้าไปในป่า ตายด้วยเขี้ยวเล็บของสัตว์ร้าย ความเจ็บใจและคับแค้นของเขายังไม่จางหายไป กลายเป็นวิญญาณเร่ร่อนไปทั่ว กระทั่งได้พบกับนายท่านของเขาในตอนนี้ จอมมาร!

ท่านผู้นั้นเป็นผู้มอบชีวิตให้เขาใหม่อีกครั้ง ทำให้เขามีตัวตนในโลกมนุษย์อีกครั้ง แล้วก็เป็นเขาที่ทำให้หานหรงมีทุกอย่างในตอนนี้ เพียงแต่แม้ว่านายท่านของเขาจะช่วยให้เขายึดร่างของผู้ฝึกตนคนหนึ่งได้สำเร็จ แต่ความแค้นในใจยังคงไม่จางไป ไม่มีนาทีใดเลยที่เขาจะไม่อยากฆ่าเฟิ่งจิ่วเพื่อแก้แค้นพวกเซวียนหยวนโม่เจ๋อ!

เขาจะทำให้เฟิ่งจิ่วสูญเสียครอบครัว สูญเสียทุกอย่าง! เขาจะทำให้เซวียนหยวนโม่เจ๋อสูญเสียจักรวรรดิเซวียนหยวนไป ทำให้พ่อของเขาตกอับ!

ทุกอย่างที่พวกเขาเคยมอบให้เขา เขาจะคืนกลับไปให้หมดทีละอย่างๆ!

เขามองท้องฟ้า น้ำเสียงเย็นชาชั่วร้าย “ทุกอย่างเพิ่งจะเริ่มต้น พวกเจ้ารอข้าก่อนเถอะ!”

………………………………….