ตอนที่ 735 ใครจะยอมไปช่วยกับข้า? + ตอนที่ 736 ลอบสังหาร
ตอนที่ 735 ใครจะยอมไปช่วยกับข้า?

ฝืนสู้ตอบทั้งที่พลังเหลื่อมล้ำเป็นการเดินหาความตายเสียเอง เฟิ่งจิ่วคงไม่ยอมสูญเสียชีวิตเพราะความหุนหันพลันแล่น

แม้ดูเหมือนหนีไปด้วยความตื่นตระหนก แต่ทิศทางที่หนีกลับเป็นป่าทึบทางตะวันออกเมือง ต่อให้สุดท้ายต้องต่อสู้อย่างไม่อาจเลี่ยง ก็หวังว่าจะลดการบาดเจ็บให้น้อยที่สุดได้ มิเช่นนั้นหากสู้กันที่นี่ ภายใต้แรงกดดันและจิตสังหารผู้แข็งแกร่งระดับกำเนิดวิญญาณ แม้ชาวบ้านพวกนั้นหลบเข้าบ้านไปแล้วก็ยังคงต้องตายอย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยง

“หนี? หึ! เจ้าหนีไม่พ้นหรอก!”

หัวหน้าหนึ่งในสี่ผู้แข็งแกร่งระดับกำเนิดวิญญาณแค่นเสียงเย็น เสียงแค่นหนักๆ นั้นก่อตัวกลายเป็นกระแสลมที่เห็นได้ด้วยตาเปล่าจู่โจมไปทางเฟิ่งจิ่วที่หนีห่างราวกับระลอกคลื่น แรงกดดันระดับกำเนิดวิญญาณพลันกระจายออกมา และตรงเข้าบีบคั้นร่างข้างหน้านั้น

“ซู่! ฟิ้ว!”

เสียงกระแสลมรุนแรงด้านหลังส่งเสียงหวีดหวิวโจมตีมา เธอเร่งความเร็วให้ไวที่สุด พลันรู้สึกว่ากระแสลมจากผู้แข็งแกร่งด้านหลังกดลงมาหาเธอราวกับภูเขาใหญ่ ทันทีที่หันกลับไปมอง ก็เห็นแรงกดดันดุจลายน้ำนั้นโถมลงมาด้วยท่าทางดุดันโดยฉับพลัน ทันใดนั้นก็ดึงขนนกบินตรงเอวมาโยนขึ้นกลางอากาศแล้วเขย่งปลายเท้ากระโดดขึ้นไปอย่างรวดเร็ว

“จะจับข้าหรือ? ต้องดูว่าพวกเจ้าไล่ตามข้าทันหรือไม่!”

เสียงเธอลอยไปกลางเวหาไกลออกไปทันที ทิ้งไว้เพียงเสียงสะท้อน เวลานั้นที่เธอกระโดดขึ้นขนนกบิน กระแสลมดุดันก็โจมตีลงบนพื้นอย่างแรง

“ตู้ม!”

เสียงระเบิดดังสนั่น ขณะที่ฝุ่นลอยฟุ้งแรงกดดันกับกระแสลมก็กวัดแกว่งออกไป แรงพุ่งชนมหาศาลทำให้พื้นเกิดหลุมขนาดใหญ่ เศษหินปลิวว่อน เหล่าชาวบ้านที่ซ่อนตัวภายในร้านค้าตกใจจนสีหน้าขาวซีด

สิบสองคนนั้นสะบัดแขนเสื้อปัดฝุ่นตรงหน้าออก เห็นร่างสีแดงนั้นที่หนีห่างไปรวดเร็ว จึงกระโดดขึ้นกระบี่บินไล่ตามไปติดๆ ทันที…

เห็นคนพวกนั้นจากไป พวกชาวบ้านที่ซ่อนตัวถึงจะพากันเดินออกมา เห็นหลุมขนาดใหญ่ที่ถูกระเบิดออกมาบนถนนใหญ่ แต่ละคนต่างกลืนน้ำลายอย่างเสียขวัญยิ่ง

การเคลื่อนไหวบนถนนใหญ่นี้เสียงดังมาก ข่าวก็แพร่ออกไปเร็วยิ่ง โดยเฉพาะที่นี่เป็นฝั่งตะวันออกเมือง คนตลาดมืดจึงได้รับข่าวตั้งแต่ช่วงแรกๆ

หลังหัวหน้าตลาดมืดได้รับข่าว อย่างแรกก็เรียกประชุมผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังขึ้นไปภายในตลาดมืด รวมถึงผู้อาวุโสระดับกำเนิดวิญญาณสองท่าน เห็นทั้งแปดคนนั่งในโถงห้องประชุม สีหน้าหัวหน้ากงยิ่งหนักใจ

“ข้าเพิ่งได้รับข่าวว่ามีผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังแปดคน ผู้แข็งแกร่งระดับกำเนิดวิญญาณอีกสี่คนต่อสู้กับเด็กหนุ่มชุดแดงคนหนึ่งบนถนนใหญ่ทางตะวันออก ตามที่ชาวบ้านอธิบาย เด็กหนุ่มชุดแดงคนนี้มีความเป็นไปได้ยิ่งที่จะเป็นภูตหมอผู้ถือครองป้ายประจำตลาดมืดระดับหนึ่งของตลาดมืดเรา พวกชาวบ้านบอกว่าพวกเขามุ่งไปยังป่าทึบทางตะวันออก ข้าวางแผนจะพาคนเข้าไปช่วยเหลือ ไม่ทราบว่ามีใครยินยอมร่วมทางไปกับข้าบ้าง?”

คนที่นั่งด้านล่างได้ยินคำพูดนี้ แต่ละคนต่างมีสีหน้าตกตะลึงและตกใจ ผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังแปดคน ผู้แข็งแกร่งระดับกำเนิดวิญญาณสี่คน? กำลังไล่ฆ่าภูตหมอ? จึงถามพวกเขาว่าใครจะยอมร่วมทางไปช่วยกับเขา?

นี่มัน…

ตลาดมืดสาขาย่อยของพวกเขามีแค่ผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังหกคน ผู้อาวุโสระดับกำเนิดวิญญาณที่นั่งบัญชาการอีกสองคนรวมมีแปดคน ต่อให้รวมหัวหน้ายังไม่ถึงสิบ แล้วจะไปสู้ผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังแปดคน กับผู้แข็งแกร่งระดับกำเนิดวิญญาณสี่คนนั้นได้อย่างไร?

ยิ่งไปกว่านั้นบอกแค่ว่าเป็นผู้แข็งแกร่งระดับกำเนิดวิญญาณ กลับไม่รู้ว่าเป็นผู้ฝึกตนระดับกำเนิดวิญญาณขั้นใด เข้าไปอย่างปุบปับเช่นนี้ หากช่วยคนไม่สำเร็จกลับถูกฆ่าเอง เช่นนั้น…

นึกถึงตรงนี้ ทุกคนเบื้องล่างต่างลังเลขึ้นมา

“ท่านหัวหน้า ข้อมูลผิดพลาดหรือเปล่า? ไม่ได้ยินว่าภูตหมอมายังเมืองซิงอวิ๋นเลย! พวกเราจะมั่นใจได้อย่างไรว่าเขาคือผู้ถือครองป้ายประจำตลาดมืดระดับหนึ่งแน่ๆ? ควรจะค่อยเป็นค่อยไป หลังสืบข่าวคราวค่อยตัดสินใจดีหรือไม่?”

………………………………………………….

ตอนที่ 736 ลอบสังหาร

หัวหน้ากงได้ยินเช่นนี้ ก็ลุกขึ้นมาด้วยสีหน้าคร่ำเครียดเล็กน้อย “ช่วยคนเท่ากับช่วยชีวิต จะช้าได้อย่างไร? หากท่านทั้งหลายไม่ยอมไป ข้าก็ไม่บังคับ ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นปัญหาที่เกี่ยวพันถึงความเป็นความตาย”

ระหว่างพูด เขาสาวก้าวเดินออกไป ทว่าหลังจากย่างฝีเท้าไปสองก้าว ชายชราคนหนึ่งก็ลุกขึ้นมา

“ท่านหัวหน้า ข้าจะไปกับท่านด้วย”

ชายชราชุดเทาไม่เด่นสะดุดตาเป็นหนึ่งในผู้อาวุโสระดับกำเนิดวิญญาณสองท่านของตลาดมืด วันนั้นที่เฟิ่งจิ่วมาถึงตลาดมืด ยังเป็นคนที่บอกกับหัวหน้าหลังสังเกตเห็นเฟิ่งจิ่วจากมุมมืด

เขาแซ่กง เป็นท่านอาของหัวหน้ากง พละกำลังอยู่ระดับกำเนิดวิญญาณช่วงที่สอง

“ท่านหัวหน้า ข้าก็ไปด้วย” ผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังคนหนึ่งลุกขึ้นกล่าว

หัวหน้ากงได้ยินเช่นนี้ก็หันกลับไปมองเขาสองคน จากนั้นค่อยพยักหน้า “ไปกันเถอะ” สิ้นเสียงก็มุ่งไปยังป่าทึบทางตะวันออกพร้อมกับทั้งสอง

คนอื่นๆ ที่เหลือในห้องประชุมต่างครุ่นคิดโดยไม่ขยับเขยื้อน ธรรมชาติมนุษย์ล้วนเห็นแก่ตัว ในสถานการณ์ที่รู้แจ้งว่าต้องไปเจออันตรายไม่แปดก็เก้าในสิบ ใครจะยังโง่เข้าไปตายเล่า?

กว่าพวกเขาจึงฝึกบำเพ็ญถึงระดับนี้ได้ไม่ใช่ง่ายๆ พวกเขาหวงแหนชีวิตยิ่ง จึงไม่ยอมมอบชีวิตให้ไปเช่นนี้

ขณะเดียวกันนี้ สิบสองคนนั้นไล่ตามมาถึงภายในป่าทึบแห่งนี้ เห็นป่าทึบที่ว่างเปล่าไร้ผู้คนถึงกับไม่มีแม้แต่กลิ่นอายมนุษย์ ดวงตาชั่วร้ายของหัวหน้าหนึ่งในสี่ผู้แข็งแกร่งระดับกำเนิดวิญญาณก็หรี่ลง ก่อนจะตะคอกเสียงเข้ม “ไปตามหา!”

“ขอรับ!” ผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังแปดคนขานรับ แล้วแยกย้ายกันพุ่งออกไปจากตรงกลางทันใด ตามหาคนคนหนึ่งในสถานที่หนึ่ง จึงตั้งใจจะตามหาคนคนนั้นให้เจอภายในเวลาที่สั้นที่สุด

ผู้ฝึกตนระดับกำเนิดวิญญาณหนึ่งในนั้นกวาดมองไปทางป่าทึบที่เงียบเชียบไร้ผู้คน จากนั้นค่อยหลับตาลง ปล่อยดวงจิตออกตามหากลิ่นอายของเฟิ่งจิ่ว ผ่านไปสักพักเขาถึงลืมตา แววตาเคร่งขรึมเล็กน้อย

“เป็นอย่างไร?” คนข้างๆ เอ่ยถาม

“ไม่มีกลิ่นอายสักนิด” ผู้ฝึกตนระดับกำเนิดวิญญาณคนนั้นกล่าว เสียงเขานิ่งๆ ไม่มีขึ้นมีลงหรือความรู้สึกราวกับศพที่แห้งเหี่ยว หนาวเย็นจนทำให้คนใจสั่น

“เช่นนั้นก็ตามหา! นางหนีไม่พ้นหรอก!” อีกคนหนึ่งเอ่ยขึ้น เมื่อกล่าวจบก็พุ่งไปยังป่าไม้

คนอื่นอีกสามคนเห็นเช่นนี้ ก็แยกย้ายเดินไปอีกสามทิศทางนอกนั้น

เหนือใต้ออกตกสี่ทิศทางต่างมีผู้ฝึกตนระดับกำเนิดวิญญาณหนึ่งคนออกไปตามหา หนึ่งในนั้นแปดทิศทางย่อยภายในสี่ทิศทางนี้ ยังมีผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังแปดคนกำลังตามหา ค้นหาด้วยวิธีปิดล้อมที่หนาแน่นเช่นนี้ แม้เฟิ่งจิ่วจะซ่อนตัวอยู่มุมไหนในป่าแห่งนี้ เกรงว่าคงหลบการค้นหาของพวกเขาไม่ได้

เฟิ่งจิ่วไม่ได้คิดจะซ่อนไปตลอด หนึ่งคนสู้กับสิบสองผู้แข็งแกร่งเธอสู้ไม่ได้ แต่ถ้าพวกเขาแยกกัน เธอคนเดียวกลับโจมตีลอบสังหารได้

เฟิ่งจิ่วหนีมาถึงป่าทึบนี้ คิดว่าที่นี่จะเป็นที่ซ่อนให้เธอได้ ในเมื่อคนพวกนี้มาหา เช่นนี้ก็ต้องไม่ให้เหลือรอดสักคน มิเช่นนั้นภายหน้าคงมีปัญหาไม่หยุดหย่อนเป็นแน่

ขณะหยิบกริชหงส์เล่มนั้นที่เซวียนหยวนโม่เจ๋อมอบให้มาถือไว้ เธอที่อาศัยที่กำบังซ่อนตัวบนต้นไม้ตามหาเป้าหมายราวกับเสือแผ้ว เมื่อเห็นผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังกำลังมาตามหาทางนี้ก็เก็บกลิ่นอาย ร่างกายเหมือนหลอมรวมไปกับธรรมชาติ

ผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังคนนั้น พละกำลังเหนือกว่าขั้นสูงสุด ยามนี้ค่อยๆ เข้าใกล้บริเวณที่เฟิ่งจิ่วอยู่ แต่ยังไม่รู้สึกถึงกลิ่นอายอันตรายแม้แต่น้อย และไม่รู้ว่ามีร่างสีแดงนั้นซ่อนบนต้นไม้

ทว่าเมื่อเขาผ่านใต้ต้นไม้นั้นไป ทันใดนั้นคนบนต้นไม้พลันกระโจนลงมา มือหนึ่งปิดปากเขา อีกมือก็ปาดกริชหงส์ที่แหลมคมไปตรงลำคอ…

………………………………………………….