ตอนที่ 865 ใครจองโรงเตี๊ยม? + ตอนที่ 866 น้อยไปหน่อยหรือเปล่า?

ตอนที่ 865 ใครจองโรงเตี๊ยม?

โรงเตี๊ยมอันดับหนึ่งในเมืองหลวง นอกจากรูปแบบจะสะดวกสบายและมีระดับกว่าที่อื่น แน่นอนว่าราคาไม่ใช่ว่าคนธรรมดาจะพักได้ แทบพูดได้ว่าคนที่พักโรงเตี๊ยมนี้ไม่ร่ำรวยก็สูงศักดิ์

“เฒ่าแก่ ขอสามห้อง” เฟิ่งจิ่วเดินเข้าไป และมาบอกยังโต๊ะด้านหน้า

“เหอะๆ ขออภัยคุณชาย ห้องเต็มหมดแล้ว พวกท่านลองไปดูที่อื่นเถอะ!” เฒ่าแก่กล่าวอย่างขออภัย

“เช่นนี้เอง! เอาเถอะ! ไม่มีห้องก็ช่วยไม่ได้” เธอยักๆ ไหล่อย่างไม่สนใจ พาเหลิ่งซวงกับเหลิ่งหวาสองคนจะออกไป ยามนี้กลับได้ยินเสียงหนึ่งลอยมา

“ขอคุณชายชุดแดงท่านนี้รอก่อน” ชายวัยกลางคนคนหนึ่งเดินลงมาจากชั้นสอง พร้อมเรียกเฟิ่งจิ่วไว้

เฟิ่งจิ่วหันกลับไปมอง สายตาหยุดลงบนร่างชายวัยกลางคน ถามว่า “เรียกข้าหรือ?”

“ใช่ขอรับ” คนคนนั้นพยักหน้าขานรับ สายตาพินิจมองบนร่างเฟิ่งจิ่วพักหนึ่ง ยิ้มถามว่า “ขอบังอาจถามคุณชายแซ่เฟิ่ง? นามจิ่วใช่หรือไม่?

เธอได้ยินเช่นนี้ก็เลิกคิ้วขึ้น ขานรับว่า “อืม”

“เหอะๆ เช่นนั้นก็ถูกต้องแล้ว” ชายวัยกลางคนยิ้มเอ่ย แนะนำตนเองพลางบอกว่า “ข้าเป็นเฒ่าแก่ใหญ่รองเตี๊ยมอันดับหนึ่ง หนึ่งเดือนก่อนหน้ามีคนช่วยคุณชายจองห้องไว้แล้วขอรับ”

“โอ้? ใครจองให้ข้ากัน?” ใครรู้ว่านางจะมาที่นี่? ซ้ำยังจองโรงเตี๊ยมด้วย?

“ข้าก็ไม่ทราบขอรับ เขาแค่ส่งคนเข้ามาบอกหน้าตาและชื่อแซ่คุณชาย ขณะเดียวกันยังช่วยคุณชายจองห้องเลขอักษรฟ้าไว้สองห้อง” ชายวัยกลางคนกล่าวยิ้มๆ มองไปยังเฒ่าแก่ข้างๆ ที่ยืนอึ้งตรงโต๊ะด้านหน้า สีหน้าคร่ำเครียดเล็กน้อย “เจ้าทำงานอย่างไร? เคยสั่งไว้ไม่ใช่หรือว่าห้องเลขอักษรฟ้าสองห้องเป็นของคุณชายชุดแดง? ทำไมแขกมายังไล่ออกไปอีก?”

เฒ่าแก่คนนั้นถูกสั่งสอนเสียจนตกใจอึ้ง ผ่านไปสักพักถึงจะได้สติกลับมา รีบร้อนเข้าไปบอกว่า “เฒ่าแก่ใหญ่ แต่ก่อนหน้านี้ข้ารับรองคุณชายชุดแดงท่านหนึ่งไปแล้ว! ข้าถามว่าเขาแซ่เฟิ่งนามจิ่วใช่หรือไม่ เขาบอกว่าใช่ จากนะ จากนั้นข้าก็พาเขาขึ้นไปด้วยตนเอง ดังนั้น…”

เขาไม่รู้ว่ามีคนนามว่าเฟิ่งจิ่วสองคน! หนึ่งเดือนก่อนมีคนช่วยคนนามเฟิ่งจิ่วจองห้องเลขอักษรฟ้าไว้สองห้อง บอกเอกลักษณ์พวกเขาไว้ ว่าเป็นเด็กหนุ่มอายุสิบหกสิบเจ็ด หน้าตางดงามสวมชุดแดง นึกว่าเป็นคนก่อนหน้านี้ จากนั้นจึงพาคนขึ้นไป

“อะไรนะ? เจ้ารับรองไปแล้วท่านหนึ่ง?” เฒ่าแก่ใหญ่ก็ตกใจ มองไปยังเฟิ่งจิ่วตามสัญชาตญาณ ลังเลพักหนึ่งก่อนจะถามว่า “คุณชายตอนนี้นามว่าเฟิ่งจิ่ว?”

เฟิ่งจิ่วได้ยินคำพูดทั้งสอง ก็รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ดังนั้นจึงพยักหน้า “อืม ข้าชื่อเฟิ่งจิ่ว แต่ไม่รู้ว่าใครช่วยข้าจองห้อง มีคนจองผิดหรือเปล่า?”

ที่นี่เธอไม่มีคนรู้จัก ใครจะรู้ว่าเธอมา? ซ้ำยังจัดเตรียมโรงเตี๊ยมให้อย่างดี? หนำซ้ำสิ่งที่ทำให้เธอสงสัย คือใครยังยอมรับทันทีว่าเป็นเฟิ่งจิ่วและเข้ามาพักในโรงเตี๊ยม?

อีกฝ่ายยังสวมชุดสีแดงเหมือนกันกับเธอ? ทำให้นึกถึงเรื่องภูตหมอตัวปลอมก่อนหน้านี้อย่างอดไม่ได้ แต่ที่นี่ไม่มีใครรู้ตัวตนเธอ เดาว่าแค่บังเอิญกระมัง!

“นี่…”

เฒ่าแก่ใหญ่สงสัย มองไปยังเฒ่าแก่พลางบอกว่า “เจ้าขึ้นไปเชิญแขกคนนั้นลงมาถามเสียหน่อย เรื่องรับแขกผิดคนเช่นนี้อาจจะเล็กหรือใหญ่ แต่อย่าขัดใจใครสุ่มสี่สุ่มห้า”

“ขอรับๆ” เฒ่าแก่ขานรับพลางเช็ดๆ เหงื่อ แล้วรีบเร่งขึ้นไปเชิญแขกห้องเลขอักษรฟ้ามา

ทว่าหลังเฒ่าแก่ขึ้นไปไม่นานนักกลับลงมาอีกครั้งอย่างลนลาน เอ่ยกับเฒ่าแก่ใหญ่ด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก “ผู้ติดตามคุณชายท่านนั้นชั้นบนบอกว่านายท่านพวกเขาพักผ่อนแล้ว มะ ไม่ให้รบกวนขอรับ”

………………………………………………….

ตอนที่ 866 น้อยไปหน่อยหรือเปล่า?

พวกเขาได้ยินเช่นนี้ท่าทีก็แปลกไป สีหน้าเฒ่าแก่ใหญ่ไม่ค่อยน่ามองนัก นี่หมายความเช่นไรกันแน่? หากคุณชายชุดแดงท่านนี้ตรงหน้าถึงจะเป็นเฟิ่งจิ่ว ท่านนั้นด้านบนแน่นอนว่าอ้างชื่อสวมรอยเอาเปรียบ

ยามนี้คนคนนั้นกลับไม่ลงมา หากปล่อยเฟิ่งจิ่วท่านนี้ไป แล้วปล่อยท่านนั้นด้านบนไว้ คนจองห้องรู้เรื่องนี้เข้า ความรับผิดชอบจะตกอยู่กับพวกเขาที่ดูแลที่นี่แน่นอน

ทันใดนั้นเขาก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ขณะกำลังคิดจะขึ้นไปด้วยตนเอง ก็ได้ยินเสียงคุณชายชุดแดงด้านหลังลอยมา

“เฒ่าแก่ใหญ่ใช่หรือไม่?” เฟิ่งจิ่วมองไปยังชายวัยกลางคน พร้อมเผยรอยยิ้มออกมา

“ขอรับๆ คุณชาย ท่านเห็นว่าเรื่องนี้… ต้องขออภัยจริงๆ ขอรับ ข้าจะขึ้นไปดูเสียหน่อย” เขากล่าวอย่างขออภัย แล้วคารวะไปทางเฟิ่งจิ่ว

เธอยิ้มๆ บอกว่า “ไม่เป็นไร อย่างไรซะห้องนี้ข้าก็ไม่ได้จอง หนำซ้ำข้ายังไม่รู้ว่าใครจอง คนคนนั้นไม่ทิ้งชื่อแซ่อะไรไว้ ข้าก็ไม่อยากรับน้ำใจ ในเมื่อมีคนพักแล้ว เช่นนั้นก็ช่างเถอะ! ข้าจะไปหาโรงเตี๊ยมอื่นพัก”

“แต่หากท่านนั้นที่จองห้องมาหาไปเจอคุณชาย…” เฒ่าแก่ใหญ่คนนั้นลังเลไปบ้าง แม้รู้ว่าเขาถอยไปเช่นนี้เป็นเรื่องดีต่อพวกเขา แต่เกรงว่าถึงเวลานั้นท่านที่จองห้องรู้จะโกรธเอาได้

“ไม่เป็นไร เช่นนี้แล้วกัน!” เธอโบกๆ มือ หมุนตัวจะจากไป ยามนี้กลับมีบางอย่างมาจากชั้นสองโถมไปทางเหลิ่งหวา

“อื้ม”

จู่โจมมาพร้อมแฝงด้วยพลังลึกลับ เพราะของหนักอึ้งนั้นพุ่งชนมาด้วยแรงลับที่แอบแฝง ระหว่างที่รับของไว้จึงทำให้เหลิ่งหวาพลันถอยไปสองสามก้าวพลางร้องเสียงอู้อี้ มุมปากมีเลือดล้นออกมา

เหลิ่งซวงเข้าไปประคองเขาไว้โดยเร็ว สายตาเพ่งไปยังชั้นสองอย่างเยียบเย็น

เฟิ่งจิ่วหมุนตัวและก้าวขาหนึ่งออกไป ทว่าหลังได้ยินการเคลื่อนไหวด้านหลังก็หยุดฝีเท้าหันกลับไป เมื่อเห็นเหลิ่งหวารับถุงเล็กใบหนึ่งไว้ในอ้อมแขน มุมปากมีเลือดไหลออกมาก็ขมวดคิ้วขึ้น ในแววตาฉายแววเย็นชา เงยหน้ามองไปยังชั้นสอง

“นายท่านข้าบอกว่าจะไม่เอาเปรียบเจ้า นั่นคือห้าร้อยเหรียญทอง เจ้าถือไปหาที่อื่นพักซะ” ตรงชั้นสอง หญิงชุดดำคนหนึ่งเชิดคางเล็กน้อย สายตามองพวกเฟิ่งจิ่วด้านล่างอย่างดูถูก

เฒ่าแก่สองคนข้างๆ เห็นภาพเช่นนี้ คิ้วต่างขมวดขึ้นมา พวกเขาเป็นผู้ฝึกบำเพ็ญเช่นกัน จึงมองออกแน่นอนว่าคุณชายชุดแดงนามเฟิ่งจิ่วด้านล่างไม่มีวรยุทธ์อะไร ส่วนวรยุทธ์ชายหญิงสองคนข้างกายก็ต่ำกว่า หนึ่งเป็นเพียงยอดปรมาจารย์นักรบ อีกหนึ่งเป็นผู้ฝึกฝนพลังวิญญาณที่เพิ่งเริ่มฝึกบำเพ็ญ

แต่หญิงชุดดำท่านนั้นที่ยืนอยู่ชั้นสองพูดให้น่าฟังก็เป็นแค่ผู้ติดตาม พละกำลังกลับอยู่ระดับยอดปรมาจารย์พลังวิญญาณแล้ว สามคนด้านล่างนี้เกรงว่าถึงร่วมมือกันก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้นาง

รู้ว่าพวกเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้หญิงคนชั้นบน เฒ่าแก่ใหญ่กำลังครุ่นคิดว่าจะเอ่ยปากแก้ไขสถานการณ์เช่นนี้อย่างไร ก็เห็นหนุ่มน้อยชุดแดงเดินนวยนาดเข้ามา

เฟิ่งจิ่วมายังข้างกายเหลิ่งหวา รับถุงใบนั้นจากในมือเขามาชั่งน้ำหนักในมือเล็กน้อย มองไปยังหญิงชุดดำตรงชั้นสอง ริมฝีปากยกขึ้นเผยรอยยิ้มออกมา

“ห้าร้อยเหรียญทอง? น้อยไปหน่อยหรือเปล่า?”

เฒ่าแก่สองคนได้ยินเช่นนี้ก็ตกตะลึง หญิงชุดดำชั้นบนยิ่งดูแคลน

ภาพเช่นนี้ดึงดูดความสนใจเหล่าแขกทั้งชั้นบนและล่างโรงเตี๊ยม แต่ละคนล้วนเห็นภาพนั้น เมื่อเห็นหนุ่มน้อยชุดแดงชั่งน้ำหนักถุงบรรจุเหรียญทองในมือ แล้วพูดน้ำเสียงว่าน้อยไปพลางมองยังหญิงชุดดำบนชั้นสอง ทุกคนก็มีท่าทีแปลกไปในทันที

……………………………………………