ตอนที่ 859 ไม่ต้องหว่านเสน่ห์ + ตอนที่ 860 เมืองหลวงแคว้นศรสวรรค์

ตอนที่ 859 ไม่ต้องหว่านเสน่ห์

รอจนกลับถึงจวนตระกูลเฟิ่งก็ดึกดื่นแล้ว หลังอาบน้ำเสร็จเฟิ่งจิ่วเช็ดผมพลางบอกว่า “พรุ่งนี้เราไปกันเถอะ! ไปเข้าร่วมสมัชชาใหญ่วิเคราะห์ยาเซียนในวันที่สามเดือนสามที่แคว้นศรสวรรค์ จริงด้วย เสื้อผ้าที่สั่งคนไปทำให้เจ้าจะส่งมาพรุ่งนี้เช้า”

พูดไปสักพักไม่ได้ยินเสียงเด็กน้อยตอบรับ เธอจึงมองไป เห็นเขากำลังนั่งขัดสมาธิมองเธออยู่บนเตียงก็พูดว่า “เป็นอะไร?” เด็กน้อยคนนี้ตั้งแต่กลับมาเมื่อวานก็ไม่พูดอะไรมาตลอด ไม่พอใจหรือ?

“ข้าต้องไปแล้ว” เขามองนางพลางเอ่ย

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เธออึ้งไปพักหนึ่งถึงจะตอบสนอง “ต้องไปแล้ว เจ้าจะไปกับใคร มีคนมารับเจ้าหรือ”

“จะมาตอนเที่ยงคืน” เขามองเธอ ขยับปากเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แล้วก็ไม่ได้พูดออกมา

“ทำไมเจ้าไม่บอกก่อน?” เธอเข้ามาถามข้างเตียง “ฮุยหลางมารับเจ้ารึ ตอนนี้กลับไปจะปลอดภัยหรือ? จะสร้างปัญหาให้เขาหรือเปล่า? หากเขาวอกแวกมาดูแลเจ้าไม่ได้ เจ้าติดตามข้าไปยังดีกว่า! รอผ่านไปสักระยะหนึ่งค่อยกลับไปก็ไม่เป็นไร”

“เริ่นเสียงจะมารับข้า” เขากล่าว ก่อนจะส่ายหน้า “ไม่ได้ ต้องไปแล้ว”

ได้ยินเช่นนี้ เธอมองเขาอย่างลึกซึ้งแวบหนึ่ง “เช่นนั้นข้าจะสั่งให้คนส่งเสื้อผ้าเข้ามาเดี๋ยวนี้” พูดจบก็เดินไปข้างนอก สั่งเหลิ่งซวงแล้วถึงเดินเข้ามา

“เจ้าต้องไปแล้ว ข้าต้องเตรียมของอะไรให้เจ้าหรือไม่ อาหาร? ของใช้? หรือว่าของเล่น?” เธอถามไถ่ ในใจค่อนข้างอาลัยอาวรณ์ เด็กน้อยคนนี้แม้จะหยิ่งยโสและน่าอึดอัด แต่อยู่ด้วยกันมาระยะหนึ่ง จู่ๆ บอกจะไปก็อาลัยนิดหน่อยจริงๆ

“ไม่ต้อง เจ้านั่งเป็นเพื่อนข้าสักพักก็พอ” เขากล่าว

ได้ฟังดังนั้น หัวใจเธอสั่นไหวเล็กน้อย นั่งขัดสมาธิลงบนเตียงเช่นเดียวกับเขา เธอคิดว่าพวกเขาเติบโตในสถานที่เช่นจักรวรรดิ เด็กน้อยโตขึ้นเดาว่าคงกดดันมาก แตกต่างจากเด็กทั่วไป

ดังนั้นเธอจึงนั่งเป็นเพื่อนเขา คุยกันบ้างสองสามประโยค รอไปตลอดจนเวลาเที่ยงคืนมาถึง ก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นด้านนอก สองคนในเรือนมองหน้ากันทันที

“ข้าต้องไปแล้ว” เขาบอก

“ข้าจะไปส่งเจ้า” เธอลุกขึ้นคลุมเสื้อนอกเตรียมออกไปส่งเขา ใครจะรู้ว่าเห็นเธอคลุมแค่เสื้อนอกก็ดึงมือไว้

“เป็นอะไร?”

เธอหันไปถามก็เห็นเด็กน้อยลุกขึ้นมาจากเตียง จ้องเธอที่คลุมแค่เสื้อนอกพลางบอกว่า “สวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อยค่อยออกไป”

ได้ยินคำพูดแข็งกระด้างและเอาแต่ใจ เฟิ่งจิ่วยิ้มอย่างกลั้นไม่อยู่ และหยิบเสื้อนอกที่คลุมไว้มาสวมให้เรียบร้อย ขณะกำลังจะผูกผ้าคาดเอวก็เห็นสองมือเล็กรับงานเธอไป ผูกผ้าคาดเอวให้เธออย่างจริงจังและตั้งใจ

เธอเห็นเช่นนี้ ในใจฉายแววอบอุ่น คิดว่าหากอนาคตเธอมีลูกชาย คงจะสนิทสนมกันเช่นนี้

“เรียบร้อยแล้ว” เขาเงยหน้ามองเธอ กำชับอย่างจริงจังและเคร่งครัด “ห้ามหว่านเสน่ห์”

เฟิ่งจิ่วตะลึงเล็กน้อย จากนั้นค่อยหัวเราะลั่น แตะจมูกเขาเบาๆ “เจ้าเด็กบ้า”

“ข้าพูดจริงจังนะ” เขาขมวดคิ้ว “อย่าหว่านเสน่ห์ ตนเองอยู่ข้างนอกระวังความปลอดภัยมากๆ เจอคนที่สู้ไม่ได้ก็หนีซะ”

“รู้แล้วๆ” เธอส่ายหน้า หลุดยิ้มนิดหน่อย โน้มเอวจะอุ้มเขาขึ้นกลับเห็นเขาหลังลงจากเตียงก็สวมรองเท้า กล่าวว่า “ข้าจะเดินไปเอง เจ้าไม่ต้องไปส่ง”

“เช่นนั้นได้อย่างไร? อย่างไรเราก็อยู่ด้วยกันมาระยะหนึ่ง แม้เจ้าจะสร้างปัญหาบ้าง แต่ยังมีส่วนที่น่ารัก ในเมื่อต้องไปแล้ว ข้าจะไม่ไปส่งเจ้าเสียหน่อยได้เช่นไร?”

………………………………………………….

ตอนที่ 860 เมืองหลวงแคว้นศรสวรรค์

สุดท้ายเฟิ่งจิ่วก็ออกไปส่งเขา ภายในลานบ้านด้านนอก เริ่นเสียงกับคนชุดดำสองสามคนยืนรออยู่ตรงนั้นแล้ว

ครั้นเปิดประตูเรือนออก สองคนด้านในเดินออกมา ร่างของหนึ่งเด็กหนึ่งผู้ใหญ่ตกสู่สายตาเริ่นเสียง ทำให้เขาอยากหัวเราะอย่างอดไม่ไหว แต่ก็รู้ว่าจะเผยเบื้องหลังของเจ้านายตนไม่ได้ ดังนั้นจึงแอบหยิกตัวเอง ถึงอดกลั้นรอยยิ้มที่จะเผยออกมาตรงริมฝีปากไว้ได้อย่างยากลำบาก

“คุณชายจิ่ว” เริ่นเสียงพยักหน้าเล็กน้อย คิดจะกล่าวทักทาย

“เจ้าจะส่งเขากลับไปหรือ?” เฟิ่งจิ่วมองเขาพร้อมเลิกคิ้วขึ้น

“ไม่ใช่ขอรับ ข้าแค่ส่งเขาไปสถานที่หนึ่ง จากนั้นจะมีคนมารับ” เขากล่าว บอกอีกว่า “ท่านไม่ต้องเป็นห่วง ข้าจะจัดการอารักขาคนอย่างดี จะไม่เกิดปัญหาอะไร”

เฟิ่งจิ่วได้ยินเช่นนี้ก็พยักหน้า บอกยมราชน้อยว่า “ไปเถอะ! เดินทางระวังตัวด้วย” ซ้ำยังเห็นว่าพวกเขามารับยังไม่มีแม้แต่เกี้ยว จึงหยิบเสื้อคลุมจากห้วงมิติมาผูกให้เขา “กลางคืนลมแรง อย่าเป็นหวัดล่ะ”

เขามองนางถึงจะเดินไปหาเริ่นเสียง จากนั้นค่อยหันกลับไป “เจ้าเข้าไปเถอะ!”

“ได้” เธอยิ้มเล็กน้อย มองเขาอย่างลึกซึ้ง หลังกำชับเริ่นเสียงให้ดูแลเขาอย่างดี ถึงจะหมุนตัวเข้าเรือนไป

ส่วนพวกเขานอกเรือน หลังเห็นนางกลับเข้าเรือน ถึงจะร่อนกระบี่จากไป และหายไปท่ามกลางค่ำคืนอย่างเงียบเชียบ…

บริเวณใกล้หน้าต่าง เมื่อเห็นร่างพวกเขาหายไปกลางท้องฟ้ายามวิกาลและหาร่องรอยไม่พบอีก เฟิ่งจิ่วถึงจะถอดเสื้อนอกนอนลงบนเตียง ทว่าคืนนี้กลับนอนไม่หลับ

เช้าตรู่วันต่อมา เธอก็พาเหลิ่งซวงกับเหลิ่งหวาพี่น้องรวมถึงอสูรกลืนเมฆาออกไปเงียบๆ โดยไม่ให้โอกาสพวกท่านพ่อท่านปู่มาส่งเธอ และมุ่งไปยังแคว้นศรสวรรค์…

หนึ่งเดือนผ่านไป แคว้นศรสวรรค์

แคว้นศรสวรรค์เป็นแคว้นระดับห้า ฐานะอยู่เหนือระดับหก ลำพังแค่เดินทางมาแคว้นศรสวรรค์ก็ใช้เวลาไปเต็มๆ หนึ่งเดือน แน่นอนว่าจะขาดเรื่องเที่ยวเล่นระหว่างทางไปไม่ได้

แนวป้องกันชายแดนแคว้นระดับห้า คนแคว้นระดับห้าลงไปจะเข้าไปตามใจชอบไม่ได้ เว้นเสียแต่จะมีสิ่งรับรองตัวตน ส่วนเฟิ่งจิ่วก็มีฐานะระดับยาทิพย์ศักดิ์สิทธิ์ แคว้นระดับสามล้วนไปได้หมด ไม่ต้องพูดถึงแคว้นระดับห้านี้หรอก

นี่เป็นสาเหตุที่เธอปฏิเสธโม่เฉิน ตนเองมาเองได้ทำไมต้องมาด้วยกันกับเขา? แต่โม่เฉินจะมาที่นี่หรือเปล่า? ได้ยินว่าระดับการกลั่นยาเซียนเขาไม่ได้ต่ำ หากเขามาเข้าร่วมด้วย เช่นนั้นเธอคิดจะคว้าอันดับหนึ่งเกรงว่าจะไม่ง่ายดายเพียงนั้นกระมัง!

ทว่าคิดๆ แล้วยังรู้สึกว่าควรมั่นใจในลูกกลอนห้าธาตุของเธอ ถึงอย่างไรยาอายุวัฒนะวิเศษเช่นนั้น ต่อให้ไม่ใช่ยาทิพย์ระดับห้าขึ้นไป แต่ยาอายุวัฒนะทั่วไปเทียบไม่ได้แน่นอน หนำซ้ำราคาแม้แต่ยาอายุวัฒนะระดับห้าขึ้นไปยังเทียบกันไม่ติด

“ที่นี่คือเมืองหลวงแคว้นศรสวรรค์” เฟิ่งจิ่วยืนนอกประตูเมือง มองภาพอันคึกคักภายในเมืองนั้น แล้วเอ่ยทอดถอนใจ “หากระดับแตกต่าง ก็มีความคึกคักที่แตกต่าง แคว้นระดับห้าเทียบกับระดับหกยังสูงกว่าหนึ่งขั้น”

“นายท่าน หลังพวกเราเข้าเมืองจะไปหาสถานที่ก่อน ค่อยไปเดินเล่นรอบๆ และถามข่าวเถอะขอรับ!” เหลิ่งหวาบอก ในใจตื่นเต้นอย่างมากกับการมาถึงที่นี่

“อืม ไปเถอะ! ต่อแถวเข้าเมือง” เธอให้สัญญาณ แล้วเข้าแถวด้วยกันกับพวกเขา รอหลังจากจ่ายค่าผ่านทางก็เข้าเมืองไป

ทหารยามอารักขาในเมืองหลวงเทียบกับเมืองทั่วไปจะเข้มงวดกว่า ทุกคนที่เข้าเมืองล้วนต้องแสดงสิ่งรับรองตัวตน จะเข้าเมืองแคว้นตนเองแค่ต้องแสดงสิ่งรับรองตัวตน แต่แคว้นอื่นกลับต้องจ่ายค่าเข้าเมือง ด้วยเหตุนี้ประตูเมืองตรงนี้จึงเรียงสองแถวซ้ายขวา เพื่อแยกคนแคว้นนี้กับแคว้นอื่นออกจากกัน

………………………………………………….