ตอนที่ 667 ข้ามาแลกสมบัติ

พวกเขามีกันตั้งหลายคน! บนร่างเป็นชุดสีน้ำเงินของสำนักพลังเร้นลับ ยามนี้เธอควรมอบถุงฟ้าดินให้ด้วยสองมือใช่หรือไม่? หรือจัดการพวกเขาก่อนค่อยว่ากัน? หรือวางยาพวกเขาอย่างไร้เสียงไร้กลิ่น?

หากเจอคนที่ไม่มีแรงต่อสู้ต้องตอบโต้อย่างไร?

เฟิ่งจิ่วขมวดคิ้วคิดหนัก คิดๆ แล้วก็ช่างปะไร สำนักศึกษาแห่งนี้ห้ามต่อสู้กันภายใน หากอยากสู้ก็ต้องขึ้นไปสู้กันบนลานประลอง

เธอเหลือบเห็นว่าพวกเขาเชิดคางขึ้นเล็กน้อย สีหน้าท่าทางราวกับคิดว่าเธอไม่กล้าเท่าไร จึงเผยรอยยิ้มออกมาทันใด “ที่นี่คนเยอะ พวกเราไม่ไปทางนั้นเล่า?” มือเล็กชี้ไปยังทางโค้งเล็กๆ ไม่ไกล

พวกเขามองตามพร้อมฉีกยิ้มกว้าง ให้สัญญาณเฟิ่งจิ่วเดินนำก่อน แล้วตามหลังเธอไปยังทางเล็กๆ นั้น

เหล่านักเรียนโดยรอบเห็นเหตุการณ์ก็ส่ายหน้า “ทำไมนักเรียนสำนักยาถึงโดนคนพวกนั้นเพ่งเล็ง? พวกเขาเป็นจอมอันธพาล แอบทำเรื่องเช่นนี้มาไม่น้อยแล้ว”

“หนุ่มน้อยคนนั้นดูเป็นนักเรียนเข้ามาใหม่ จะไม่รู้อะไรเลยก็ไม่แปลก”

“เรื่องนี้จะไม่ไปแจ้งท่านอาจารย์เสียหน่อยหรือ?”

“เรื่องไม่เกี่ยวกับพวกเรา จะไปยุ่งมากมายเพียงนั้นทำไม? หากคนพวกนั้นรู้จะไม่จัดการพวกเราหรือ?”

นักเรียนโดยรอบพูดกันอยู่ตรงนั้นคนละประโยค เพียงเฝ้าดูกลับไม่คิดจะยื่นมือไปยุ่งเกี่ยว ทว่าไม่นานนักเมื่อพวกเขาเห็นหนุ่มน้อยชุดฟ้าคนนั้นปัดๆ มือเดินออกมาจากทางโค้งเล็กตรงไปยังอีกทิศทาง ก็ตกใจเล็กน้อยทันที

“ทำไมเด็กหนุ่มออกมาแล้ว? คนพวกนั้นล่ะ?”

“จริงด้วย คนพวกนั้นไปไหน?”

แต่ละคนเอ่ยขึ้นด้วยความตะลึงไม่สิ้นสุด สุดท้ายก็ทนความสงสัยในใจไม่ไหว พวกเขาเดินไปยังทางโค้งเล็กๆ นั่น แต่เมื่อเห็นภาพบนทางเล็กก็เบิกตาโตทันควันด้วยสีหน้างุนงง

นะ นี่มันไม่ค่อยเหมือนกับที่พวกเขานึกภาพไว้เท่าไรเลย…

เพียงเห็นคนพวกนั้นโดนห้อยกลับหัวอยู่บนต้นไม้สองฝั่งข้างทาง ร่างถูกถอดเสื้อเหลือแค่กางเกงชั้นใน ยามนี้แต่ละคนต่างหมดสติ แกว่งไปมาบนต้นไม้ราวกับโคมไฟห้อยกลับหัว น่าแปลกอย่างยิ่ง

นักเรียนพวกนั้นกลืนน้ำลาย ถามว่า “พวกเจ้าคิดว่าต้องเข้าไปปล่อยพวกเขาลงมาหรือไม่?”

“คงกินอิ่มจนไม่มีอะไรทำกระมัง? พวกเราไม่ได้เป็นคนขึ้นไปผูก เดี๋ยวมาโยนความผิดให้เราจะทำอย่างไร?”

“รีบไปกันเถอะ! คนพวกนี้สมควรโดนแล้ว ปล่อยพวกเขาโดนแขวนอยู่ตรงนั้นให้ขายหน้าบ้างก็ดี”

นักเรียนพวกนั้นพูดจบ ก็มองคนพวกนั้นที่หมดสติและโดนแขวนกลับหัว แล้วจากไปอย่างรวดเร็วโดยทำเป็นไม่เคยเห็นภาพเช่นนี้

อีกด้านหนึ่ง เฟิ่งจิ่วฮัมเพลงมาถึงหอสวรรค์แล้วถึงจะชะลอฝีเท้าเดินเข้าไป ยื่นป้ายหยกแสดงตัวตนให้ชายชราที่เฝ้าหอสวรรค์ พร้อมหยีตายิ้มบอกว่า “ท่านอาจารย์ ข้ามาแลกสมบัติขอรับ”

ชายชรารับป้ายหยกมาพลางเหลือบมองหนุ่มน้อย แลกสมบัติ? นี่เป็นครั้งแรกเลยที่มีคนบอกเป้าหมายการมาตรงๆ

“คะแนนคุณงามความดีที่แลกเปลี่ยนของวิเศษทุกชิ้นล้วนแตกต่างกัน เจ้าเข้าไปดูเถอะ! หากพบของที่ถูกใจและคะแนนคุณงามความดีมากพอก็แลกได้” ชายชรากล่าวพลางบันทึกข้อมูลบนป้ายหยกไว้

นักเรียนสำนักยาเซียน เฟิ่งจิ่ว อายุสิบหก

“ขอบคุณมากขอรับท่านอาจารย์”

เฟิ่งจิ่วรับป้ายหยกคืนกลับไม่สาวก้าวเดินเข้าไป แต่มองไปยังชายชรา ยิ้มตาหยีถามว่า “ท่านอาจารย์ ข้าได้ยินพวกนักเรียนตรงตีนภูเขาบอกว่าท่านชี้แนะนักเรียนได้ว่าควรเลือกของวิเศษอย่างไร? เช่นนั้นตามความเห็นท่าน ข้าควรเลือกของวิเศษแบบไหนดีขอรับ”

……………………..………

ตอนที่ 668 ขนนกเคลือบหลากสี

ได้ยินเช่นนี้ชายชราก็เลิกคิ้วเล็กน้อย จากนั้นมองตรงไปยังหนุ่มน้อยเบื้องหน้า “ได้ยินนักเรียนตรงตีนภูเขาบอก? ข้าอยู่ที่นี่มาหลายปีเพียงนี้ เคยแนะนำแค่ไม่กี่คนเท่านั้น นักเรียนตรงตีนภูเขาไม่มีเกียรติพอจะได้รับคำชี้แนะจากข้าหรอก”

เฟิ่งจิ่วได้ยินคำพูดชายชรา รอยยิ้มบนใบหน้ายิ่งกดลึกขึ้น “ขอรับๆ ข้ารู้ว่าท่านอาจารย์แนะนำใครไม่บ่อย หากแนะนำต้องช่วยนักเรียนเลือกของล้ำค่าที่เหมาะสมที่สุดได้แน่นอน ท่านอาจารย์ เช่นนั้นท่านเห็นว่าอย่างไร? ภายในหอสวรรค์มีของชิ้นไหนเหมาะกับข้าบ้างขอรับ?”

เธอมองเขาด้วยสีหน้าตื่นเต้นดีใจ และเฝ้ารอเขาชี้แนะ

ชายชราเห็นเช่นนี้ก็เผยรอยยิ้มโดยไม่รู้ตัว ใบหน้าเคร่งขรึม นักเรียนคนไหนบ้างที่มาที่นี่แล้วไม่เคารพหรือมีมารยาท? เจ้าเด็กคนนี้กลับยังหน้าด้านตีสนิทด้วย

“ช่างเถอะ ข้าขอถามว่าเจ้าอยากได้ของวิเศษสำหรับใช้งานอะไร?”

“ข้าบินไม่ได้ไม่ใช่หรือ? ข้าอยากได้ยานพาหนะเหาะเหิน ไม่ต้องหรูหราและใหญ่เกินไป ใช้เดินทางเข้าออก หากเป็นอาวุธหรือมีคุณสมบัติป้องกันตัวได้ยิ่งดีขอรับ” เธอยิ้มหน้าเก้กัง แววตาฉายประกายจ้องมองชายชรา

“หึ! คำขอไม่น้อยเลย”

เขาหลุดหัวเราะ ชำเลืองมองเฟิ่งจิ่ว “บนสุดชั้นวางของที่ด้านในสุดชั้นสองมีกล่องไม้สีแดง ข้างในมีขนนกเคลือบหลากสี หลังจากหยดเลือดแสดงความเป็นเจ้าของก็ใช้เป็นพาหนะได้ และยังเป็นของประดับข้างเอวได้ ขณะเดียวกันขนนกชิ้นนี้ยังมีคุณสมบัติป้องกันตัว ของวิเศษชิ้นนี้สร้างโดยช่างทำอาวุธผู้อาวุโสท่านก่อนของสำนักศึกษา ทนต่อการโจมตีของผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังได้สามครั้ง ผู้แข็งแกร่งระดับกำเนิดวิญญาณหนึ่งครั้ง นักเรียนในสำนักศึกษามีคนที่ต้องการขนนกเคลือบหลากสีนี้อยู่ไม่น้อย เพียงแต่คะแนนคุณงามความดีสำหรับแลกขนนกคือหนึ่งล้านแปดแสน”

กล่าวถึงตรงนี้เขาก็เหลือบมองหนุ่มน้อย “ของดีคะแนนคุณงามความดียิ่งสูง ของที่คะแนนคุณงามความดีต่ำไม่ใช่ว่าไม่มี ชั้นหนึ่งตรงชั้นที่สองแถวที่สามก็มีพาหนะเหาะเหิน ต้องการคะแนนคุณงามความดีเพียงห้าพัน”

“ขอบคุณท่านอาจารย์มากขอรับ”

เฟิ่งจิ่วคารวะไปทางเขาด้วยความเคารพ คะแนนคุณงามความดีหนึ่งล้านแปดแสน นี่มันแทบจะทั้งเนื้อทั้งตัวเธอเลย คิดว่าแลกคะแนนคุณงามความดีมามากมายเพียงนี้จะไม่ต้องกลุ้มใจเพราะมันไปอีกนาน นึกไม่ถึงว่าเดินมาหอสวรรค์ก็ไม่เหลือแล้ว

ขนนกเคลือบหลากสี? ต้องดูเสียหน่อยว่าเป็นขนนกแบบไหนกัน ถึงมีมูลค่าเท่าคะแนนคุณงามความดีมากมายเพียงนี้

ตามที่ชายชราพูดไว้ เธอมายังชั้นวางด้านในสุดชั้นสองทันที หยิบกล่องไม้สีแดงจากชั้นบนสุด ทันทีที่เปิดออกเพียงเห็นลำแสงเจ็ดสายส่องออกมาราวกับสายรุ้ง ลำแสงงดงามแพรวพราวนั้นทำให้เธอเห็นแล้วถูกใจทันใด

ไม่มีผู้หญิงคนไหนปฏิเสธสิ่งของสวยงาม ขนนกชิ้นนี้งามเหลือเกินจริงๆ มันมีความยาวแค่ฝ่ามือ ดูแล้วคล้ายกับขนนกทั่วไป สิ่งที่แตกต่างคือลำแสงเจ็ดสีที่ไหลเวียนอยู่ ลำแสงแต่ละชั้นบนขนนกวาววับ ซ้อนกันทีละชั้นราวกับลายน้ำ ช่างงดงามแวววาวจริงๆ

“มันนี่แหละ!” เธอถือกล่องไม้สีแดงใบนั้นเดินออกไปหาชายชรา และวางกล่องลงตรงหน้าเขา “ท่านอาจารย์ ข้าแลกมันขอรับ”

ชายชราชำเลืองมองกล่องไม้สีแดง ถามว่า “คะแนนคุณงามความดีเจ้ามีมากมายเพียงนั้นเชียว?”

“มีขอรับ! ข้าเพิ่งทำภารกิจกลับมาแลก” เธอฉีกยิ้มกว้าง แล้วยื่นป้ายหยกไปให้อีกครั้ง

ชายชรารับมาอย่างเชื่อครึ่งสงสัยครึ่ง ก่อนหน้านี้ไม่ได้ตรวจดูคะแนนคุณงามความดีในป้ายหยก ด้วยเหตุนี้จึงไม่รู้ว่าในนั้นมีคะแนนคุณงามความดีเท่าไร ยามนี้พอตรวจดู เมื่อเห็นจำนวนแม้แต่เขาที่หน้าบูดบึ้งเป็นนิจยังเบิกตาโตขึ้นมาด้วยความตะลึงอย่างกลั้นไม่อยู่

………………………………………………….