ตอนที่ 1695 ใช้แผนการ / ตอนที่ 1696 นึกไม่ถึง

ตอนที่ 1695 ใช้แผนการ

“คุณชายหน้าไม่คุ้นเลย เพิ่งเคยมาครั้งแรกหรือ?” ผู้ดูแลคนนั้นถาม

เฟิ่งจิ่วเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง “เจ้าคือ?”

“อ้อ ข้าลืมแนะนำตัว ข้าแซ่ซุน เป็นผู้ดูแลของตลาดมืดที่นี่ คุณชายเรียกข้าว่าผู้ดูแลซุนก็ได้” เขายิ้มบอก พลางแอบสังเกตณ์คุณชายชุดขาวตรงหน้าเงียบๆ

“ที่แท้ก็ผู้ดูแลซุน” เฟิ่งจิ่วเหล่มองเขาด้วยรอยยิ้มมีเลศนัย “ข้าเป็นคนต่างถิ่น ได้ยินว่าในตลาดมืดมีของที่ข้างนอกไม่มี แม้แต่ยาทิพย์ก็สามารถซื้อได้จำนวนมากภายในวันเดียว ด้วยเหตุนี้ ก็เลยอยากเจรจาธุรกิจกับผู้ดูแลซุนเสียหน่อย”

ได้ยินอย่างนั้น ผู้ดูแลซุนทสายตาเป็นประกาย “อ้อ? คุณชายทำธุรกิจขายยาหรือ?”

เฟิ่งจิ่วกระตุกมุมปาก บอกว่า “ทำไมหรือ? หรือตลาดมืดเลือกคนที่จะทำธุรกิจด้วย?”

“ฮะๆ จะเป็นไปได้อย่างไรกัน คุณชาย เชิญทางนี้” ผู้ดูแลซุนยิ้มๆ ผายมือทำท่าเชิญเขาเข้าไปข้างใน

ภายใต้การนำทางของผู้ดูแลซุน เฟิ่งจิ่วมาถึงข้างใน หลังจากนั่ง เธอก็หยิบใบรายการออกมาหนึ่งแผ่น “นี่คือยาทิพย์ที่ข้าต้องการ ผู้ดูแลซุนดูว่ามีวิธีหาให้ข้าจนครบภายในวันพรุ่งนี้หรือไม่” หยุดพูดไปครู่หนึ่ง เธอยิ้มบอกว่า “ขอแค่หายาทิพย์ได้ครบ ผู้ดูแลซุนไม่เสียผลประโยชน์แน่นอน”

ได้ยินอย่างนั้น ผู้ดูแลซุนยิ้มรับใบรายการไป พออ่านก็ตกตะลึง “ต้องการมากขนาดนี้เลยหรือ? หนำซ้ำไม่ใช่ยาทิพย์ทั่วไป คุณชาย ยาทิพย์พวกนี้เมื่อรวมแล้วเป็นเงินไม่ใช่น้อยๆ เลยนะ!”

ความหมายในคำพูดก็คือ เจ้ามีเงินมากขนาดนั้นหรือ?

“ผู้ดูแลซุนไม่จำเป็นต้องกังวล เงินแค่นี้ข้าจ่ายไหว” ขณะกล่าว เธอพลิกมือ หยิบอัญมณีเม็ดหนึ่งออกมา “นี่เป็นอัญมณีชั้นยอด ถือเป็นค่าตอบแทนที่ข้าให้ผู้ดูแลซุนล่วงหน้า หากจัดการเรียบร้อยแล้ว ก็จะได้มากกว่านี้”

มองดูอัญมณีชั้นเยี่ยมที่กำลังส่องประกายอยู่ตรงนั้น ผู้ดูแลซุนใจเต้น เขามั่นใจว่าคนคนนี้จะต้องเป็นลูกหลานคนตระกูลใหญ่แน่นอน! ไม่เช่นนั้นจะมีอัญมณีชั้นเยี่ยมอย่างนี้ได้อย่างไร ต้องรู้ว่าของอย่างนี้ราคาไม่ธรรมดา นึกไม่ถึงว่าเขาบอกจะให้ก็ให้ เห็นได้ว่าพื้นฐานครอบครัวร่ำรวย

“ได้ คุณชายไม่ต้องเป็นห่วง คืนนี้ข้าจะเตรียมยาให้พร้อม พรุ่งนี้คุณชายมารับได้เลย เพียงแต่…” เขายิ้มๆ บอกว่า “คุณชายกลับไปแล้วก็รบกวนเตรียมเงินไว้ด้วย ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นยาทิพย์จำนวนมาก หากจ่ายเงินรวดเดียวไม่ได้ พวกข้าก็มอบสินค้าให้คุณชายไม่ได้เช่นกัน”

“เรื่องนี้ข้ารู้ ผู้ดูแลซุนวางใจเถิด!” เธอสะบัดชายเสื้อแล้วลุกขึ้นมา “เช่นนั้นก็รบกวนผู้ดูแลซุนจัดการให้เรียบร้อยด้วย พรุ่งนี้เช้า ข้าจะนำค่ายามาด้วย”

“ได้ๆ เรื่องนี้ไว้ใจข้าได้เลย” ครั้นนึกว่าตนเองทำกำไรครั้งใหญ่ได้ ใบหน้าของผู้ดูแลซุนก็ประดับด้วยรอยยิ้มตื่นเต้นอย่างห้ามไม่อยู่ เขาเตรียมจะออกไปส่งคุณชายชุดขาวด้วยตนเอง แต่นึกไม่ถึง ครั้นมาถึงสนามประลอง คุณชายชุดขาวกลับหยุดเดิน

“คุณชาย หรือท่านสนใจการประลองกำลังด้วย?” ผู้ดูแลซุนยิ้มถาม เขาหยุดเดินด้วย แล้วมองสองคนที่กำลังประลองกำลังกันอยู่บนเวที

“น่าสนใจมาก” เธอลูบกำปั้น แล้วหันไปพูดกับผู้ดูแลซุน “ผู้ดูแลซุน ท่านไม่ต้องตามข้ามา ข้าจะลงไปเล่นบนสนามสักหน่อย ท่านไปทำงานเถิด!”

“เอาอย่างนี้หรือ! ก็ดีเหมือนกัน เช่นนั้นข้าเรียกคนมาดูแลท่านก็แล้วกัน” ผู้ดูแลซุนเรียกชายอีกคนมา หลังกำชับสองสามประโยค ก็บอกลาเฟิ่งจิ่ว แล้วหันตัวไปทำเรื่องอื่น

เฟิ่งจิ่วมองรอยเลือดบนสนามประลอง เดินเข้าไปทีละก้าวๆ มองหนึ่งในนั้นถูกซ้อมจนหายใจรวยริน…

………………………………….

ตอนที่ 1696 นึกไม่ถึง

เธอเดินไปลงชื่อที่สนามประลอง แล้วลงเงินให้ตนเองชนะ จากนั้นก็เดินเข้าไปในสนาม แล้วประลองกับคนข้างใน

ในอีกด้าน ผู้ดูแลซุนเพิ่งจะสั่งให้คนไปเตรียมยาทิพย์เสร็จ ก็เห็นทหารคนหนึ่งเข้ามากระซิบรายงาน “ผู้ดูแลขอรับ คุณชายชุดขาวคนนั้นลงสนามด้วยตนเอง ชนะสิบครั้งรวดแล้ว นอกจากจะชนะเงินประลองไปได้จำนวนมากแล้ว คนอื่นล้วนไม่มีใครกล้าลงสนามแล้วขอรับ”

“ชนะสิบครั้งรวด? คนผู้นั้นเป็นผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังไม่ใช่หรือ? เหตุใดไม่มีใครสู้เขาได้เลย?” ผู้ดูแลซุนขมวดคิ้ว เขาเคยสังเกตคุณชายชุดขาวคนนั้นแล้ว เห็นอีกฝ่ายยังหนุ่มก็ฝึกวรยุทธ์ถึงระดับหลอมแก่นพลังขั้นสูงสุดแล้ว จึงคิดว่าเขาน่าจะเป็นลูกหลานตระกูลใหญ่

แม้อายุไม่มาก แต่วรยุทธ์โดดเด่น แต่ในสนามประลอง แค่ระดับหลอมแก่นพลังขั้นสูงสุดจะไม่มีใครสู้ได้เลยได้อย่างไรกัน?

“คุณชายชุดขาวผู้นั้นท่าร่างแปลกใหม่ เขากลับไม่ได้รุนแรงกับคู่ต่อสู้นัก เพียงแต่ คู่ต่อสู่ทุกคนไม่เกินสามกระบวนท่าก็ถูกเขาซัดสลบไปแล้วขอรับ”

ได้ยินอย่างนั้น ผู้ดูแลซุนก็หันตัวสาวเท้าเดินไปที่สนามประลอง ตั้งใจจะไปดูให้เห็นกับตา ทว่า ยังไม่ทันเดินไปถึงสนามก็เห็นคุณชายชุดขาวสะบัดชายเสื้อเดินออกมาจากสนามประลอง ตามหลังชายชราคนหนึ่งไปแล้ว

เขาหยุดฝีเท้า จ้องชายชราคนนั้นแล้วขมวดคิ้ว “นั่นผู้อาวุโสเหอมิใช่หรือ? เขามาข้างหน้าได้อย่างไร?”

“ไม่รู้ขอรับ พวกข้าไม่ได้รายงานเขานะขอรับ” ทหารข้างๆ บอก

ในตลาดมืดแห่งนี้แบ่งอำนาจเป็นสองฝ่าย หนึ่งคือหัวหน้า สองคือผู้อาวุโสสองคนที่รักษาการณ์อยู่ที่ตลาดมืดแห่งนี้ ผู้ดูแลย่อมฟังคำสั่งของหัวหน้า พวกเขาเองก็เช่นกัน แต่บางครั้งก็ฟังผู้อาวุโสสองคนนั้นเช่นกัน

สองฝ่ายมีอำนาจหนุนหลังอยู่ มักไม่ชอบการกระทำของอีกฝ่ายมาตลอด ด้วยเหตุนี้จึงได้แอบทำสงครามกันบ่อยๆ พวกเขาอยากบีบให้ผู้อาวุโสสองคนนั้นออกไป ผู้อาวุโสสองคนนั้นเองก็อยากดึงหัวหน้าลงจากตำแหน่ง

เวลานี้ หนึ่งในสองผู้อาวุโสนั่นกลับมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ เขาย่อมต้องสงสัยอยู่แล้ว

ส่วนด้านหลัง ผู้อาวุโสที่พาเฟิ่งจิ่วมาถึงข้างหลังนี้สั่งให้คนเฝ้าประตูอยู่ข้างนอก แล้วผายมือทำท่าเชิญ “คุณชายเฟิ่ง เชิญนั่ง”

ได้ยินอย่างนั้น เฟิ่งจิ่วยักคิ้ว มองชายชราคนนั้นแวบหนึ่ง “รู้ได้อย่างไรว่าเป็นข้า?” เธอก้าวเข้าไป แล้วนั่งลงบนเก้าที่อยู่ข้างบนฝั่งซ้าย

ผู้อาวุโสเผยยิ้ม แล้วนั่งลงตรงที่นั่งฝั่งขวา รินน้ำชาให้เธอด้วยตนเอง แล้วบอกว่า “ชายแซ่ซุนคนนั้นมีตาหามีแววไม่ ย่อมดูไม่ออกว่าเป็นคุณชายเฟิ่ง ผู้เฒ่าแม้ไม่เคยพบคุณชายเฟิ่ง แต่เป็นถึงผู้อาวุโสของตลาดมืด กลับเคยได้ยินเรื่องของคุณชายเฟิ่งที่มีป้ายคำสั่งตลาดมืดมาช้านาน เดิมไม่ค่อยมั่นใจ แต่หลังจากเห็นคุณชายเฟิ่งประลองฝีมือในสนาม จึงรู้ว่าคุณชายเฟิ่งมาเยือนแล้ว”

“อ้อ? แค่เห็นข้าประลองกับคนอื่นก็รู้แล้วว่าเป็นข้า?”

ได้ยินอย่างนั้น ชายชรายิ้มๆ บอกว่า “คุณชายเฟิ่งอาจไม่รู้ หลายปีก่อนข้าเคยเห็นคุณชายเฟิ่งประลองกำลังคนอื่น กลับจำกระบวนท่าแปลกประหลาดของคุณชายเฟิ่งได้ขึ้นใจ”

“ผู้อาวุโสเหอสายตาดีนัก” เธอยังคิดว่าการแปลงโฉมของเธอไม่เหลือเค้าเดิมแล้ว จะถูกคนอื่นจำได้ได้อย่างไรกัน?

“มิกล้า” เขายิ้มๆ แล้วรินน้ำชา “คุณชายเฟิ่ง เชิญ”

“เชิญ” เธอยกน้ำชาขึ้นมาจิบ

“ผู้เฒ่าเองก็ได้ยินเรื่องของราชวงศ์เฟิ่งหวงแล้ว เพียงแต่นึกไม่ถึงว่าจะได้พบคุณชายเฟิ่งที่นี่ ช่างน่าเหลือเชื่อจริงๆ!” เขาพูดอย่างทอดถอนใจ นึกไม่ถึงว่าหลายปีผ่านไปแล้วจะได้เจอภูตหมอที่นี่อีก

………………………………….