ตอนที่ 1727 บุริมฉายจันทราลับ / ตอนที่ 1728 ฮุยหลางเจอเฟิ่งจิ่ว

ตอนที่ 1727 บุริมฉายจันทราลับ

เฟิ่งซานหยวนแหงนหน้ามองท้องฟ้า เอ่ยเสียงแช่มช้า “เรื่องนี้หลีกเลี่ยงไม่ได้ อันตรายที่ควรมาอย่างไรก็มา ควรดูว่าจะทำอย่างไรมากกว่า”

ในแปดจักรวรรดิใหญ่ ช่วงนี้อีกสามจักรวรรดิที่เหลือเองก็ตกอยู่ในภวังค์ตื่นตัวและหวาดกลัว โดยเฉพาะทุกครั้งที่นึกถึงภาพผู้ครองแคว้นนทีแดงตายในสภาพเปลือยเปล่า แล้วถูกแขวนศพไว้เหนือประตูวัง แม้พวกเขาจะไม่ได้เห็นด้วยตาตนเอง แต่ก็ตื่นกลัวทุกครั้งที่นึกถึง

ผู้ครองแคว้นจักรวรรดิจันทราลับที่อยู่ใกล้จักรวรรดินทีแดงที่สุด ยามนี้กำลังสอบถามคนที่ส่งออกไปสืบข่าวอยู่ในตำหนัก “ผ่านไปหลายวันแล้ว ยังสืบไม่ได้เรื่องอีกหรือ?”

คนที่คุกเข่าอยู่กลางตำหนักไม่กล้าเงยหน้า ตอบว่า “ทูลฝ่ายาท ในจักรวรรดินทีแดงไร้เบาะแส ไม่รู้ว่าเป็นฝีมือของผู้ใด เซวียนหยวนโม่เจ๋อรัชทายาทของจักรวรรดิเซวียนหยวนเองก็อยู่ในวังของเขาตลอด ไม่ได้ออกไปไหน อำนาจของตำหนักยมราชคอยคุ้มครองจักรวรรดิเซวียนหยวน จึงไม่ใช่ฝีมือของพวกเขาเช่นกันขอรับ”

ได้ยินอย่างนั้น อารมณ์ตึงเครียดของผู้ครองแคว้นจักรวรรดิจันทราลับกลับไม่ได้ผ่อนคลายลงเลย ไม่ใช่ฝีมือเซวียนหยวนโม่เจ๋อ แล้วเป็นใครเล่า? บอกได้เลยว่าอำนาจฝ่ายนี้กำลังช่วยจักรวรรดิเซวียนหยวน ไม่เช่นนั้น คงไม่ลงมือกับจักรวรรดิเซวียนหยวนในเวลานี้

ผู้ครองแคว้นจักรวรรดินทีแดงเป็นถึงผู้ฝึกตนระดับเซียนเหินยังถูกฆ่าโดยไม่รู้ตัวอย่างนั้น ทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องนี้ เขาก็หลับไม่สนิท หากคืนใดมีคนมายืนข้างเตียงรอปลิดชีพเขาบ้างจะทำอย่างไร?

“ไม่มีประโยชน์! ออกไป!” เขาโบกมือไล่ พร้อมกับตวาดด้วยอารามกระสับกระส่าย

คนที่คุกเข่าอยู่กลางตำหนักรับคำอย่างนอบน้อม จากนั้นก็ถอยออกไป

ผู้ครองแคว้นจักรวรรดิจันทราลับเดินวนไปวนมาอยู่ในตำหนัก ไม่นานก็ตะโกนเรียก “ผู้ใดอยู่ข้างนอก!”

“ฝ่าบาท!” ทหารสองคนเข้ามา คารวะอย่างนอบน้อม

“เพิ่มทหารลาดตระเวนอีกหนึ่งกอง แม้แต่ยุงตัวเดียวก็อย่าปล่อยให้เล็ดลอดเข้ามาในวังเด็ดขาด!” ผู้ครองแคว้นจักรวรรดิจันทราลับออกคำสั่ง

“พ่ะย่ะค่ะ”

สองคนนั้นถอยออกไป ถ่ายทอดคำสั่งให้เพิ่มทหารลาดตระเวนอีกหนึ่งกอง นี่เป็นคำสั่งครั้งที่สามของผู้ครองแคว้นแล้ว ไม่ต้องเดาก็รู้ ยามนี้ผู้ครองแคว้นกระวนกระวายใจเพียงใด

ขณะเดียวกันในจักรวรรดิบุริมฉาย แม้คนที่ส่งออกไปสืบข่าวจะไม่ได้ข่าวอะไรกลับมา ทว่าผู้ครองแคว้นจักรวรรดิบุริมฉายได้เขียนรายชื่อของคนที่มีความเป็นไปได้แล้วสืบเรียงตัวด้วยตนเอง สุดท้าย ก็สืบจนเหลือเพียงชื่อของเฟิ่งจิ่ว

มองดูชื่อนั้น รังสีอำมหิตพาดผ่านดวงตาของผู้ครองแคว้นจักรวรรดิบุริมฉาย “นอกจากเฟิ่งจิ่วผู้นี้ ทั่วทั้งแปดจักรวรรดิใหญ่และแผ่นดินแถบใต้แม่น้ำอันกว้างใหญ่ไพศาล ยังมีใครกล้าตั้งตนเป็นศัตรูกับกลุ่มอำนาจแถบเหนือแม่น้ำเพื่อช่วยเซวียนหยวนโม่เจ๋ออีก?

เพียงแต่นึกไม่ถึง อยู่เงียบๆ มาได้ถึงครึ่งปี ในตอนที่พวกเขาคิดว่าเฟิ่งจิ่วซ่อนตัวเพราะความหวาดกลัว นางกลับปรากฏตัวอีกครั้ง” เขาพึมพำกับตนเอง น้ำเสียงสะท้อนแววคับแค้นและเจ็บใจ “ในเมื่อกล้าปรากฏตัวอีกครั้ง อย่างนั้นครั้งนี้ ข้าจะเอาหัวของเจ้าไปประเคนให้คนเบื้องบนให้จงได้!”

ในเมื่อคนเบื้องบนต้องการหัวของนาง อย่างนั้นเขาก็จะเด็ดหัวนางส่งไปให้พวกเขา! เอาหัวของนางมอบให้พวกเขาเป็นของขวัญ! เฟิ่งจิ่วคนนี้มีฉายาว่าภูตหมอ ได้ยินมาว่าชื่อเสียงเลื่องระบือไกลในแคว้นตั้งแต่ระดับหนึ่งถึงแคว้นระดับเก้า เหอะ!

จะยิ่งใหญ่แค่ไหนเชียว? ก็แค่หญิงที่รู้วิชาแพทย์นิดหน่อยเท่านั้น! ในโลกนี้ยังไม่เคยเห็นเด็กสาวคนใดกล้าเรียกตนเองว่าภูตหมอ ซ้ำยังกล้าบอกว่าตนเองมีวิชาแพทย์ที่ชุบชีวิตคนตายได้ กระทั่งกล้าขัดแข้งขัดขากับเบื้องบน ช่างอวดดียิ่งนัก!

ในสายตาเขา ทั้งหมดนั้นเป็นเพียงข่าวลือเกินจริงของพวกคนข้างนอกเท่านั้น สตรีนางหนึ่ง แม้เก่งกล้าเพียงใด แต่จะฝืนลิขิตฟ้าได้เชียวหรือ?

………………………………….

ตอนที่ 1728 ฮุยหลางเจอเฟิ่งจิ่ว

ทว่า เขาในตอนนี้กลับไม่รู้เลย และไม่เชื่อสักนิด ว่าหลังจากนั้นไม่นาน ผู้หญิงที่เขาดูแคลน และไม่เห็นอยู่ในสายตา จะจบชีวิตเขาด้วยมือของนางเอง…

ฮุยหลางที่รับคำสั่งจากเซวียนหยวนโม่เจ๋อมาถึงนอกเมืองหลวงของจักรวรรดิบุริมฉายก่อนก้าวหนึ่ง ยามนี้กำลังนั่งถอนหายใจอยู่บนต้นไม้ “ภูตหมอจะมาที่นี่หรือ? นายท่านยังไม่ทันได้ข่าวอะไรก็สั่งให้พวกเรามารอที่นี่ หากว่ารอเสียเปล่าเล่า?”

“หัวหน้า ไม่แน่ว่าภูตหมออาจมาที่นี่จริงๆ ก็ได้ ในเมื่อนายท่านว่าอย่างนี้ก็น่าจะไม่ผิดแล้ว” ชายชุดดำที่อยู่ข้างๆ บอก

“นั่นเพราะเจ้าไม่รู้ นายท่านคาดเดาล้วนๆ” ฮุยหลางกลอกตาใส่เขา “ข้ายังคิดว่าหากได้เจอภูตหมอจริงๆ จะได้สังหารศัตรูไปพร้อมกับนางอย่างสะใจ แต่หากไม่ได้เจอ พวกเราก็ทำได้เพียงรอเก้ออยู่ที่นี่”

เขาไม่รอให้คนชุดดำข้างๆ พูด รีบอธิบายต่อว่า “อีกอย่าง ข้าคิดว่าหากข้าเป็นภูตหมอจะลงมือกับจักรวรรดิจันทราลับที่อยู่ใกล้ๆ ก่อน จะอ้อมมาไกลเพื่อลงมือกับบุริมฉายก่อนทำไมกัน?”

“หัวหน้า ท่านพูดเสมอว่าภูตหมอไม่ใช่คนธรรมดาไม่ใช่หรือ? บางที นางอาจคิดไม่เหมือนเรา” ชายชุดดำอธิบาย

“ไปไหนก็ไป” เขาโบกมือไล่ “ที่ข้าบอกว่านางไม่ใช่คนธรรมดานั่นหมายถึงนางโรคจิตเล็กน้อย ความคิดและวิธีการล้วนต่างจากคนทั่วไป”

“เจ้าน่ะสิโรคจิต”

จู่ๆ เสียงหนึ่งก็ดังมา ฮุยหลางสะดุ้งโหยง พลัดตกลงมาจากบนต้นไม้ รีบลุกขึ้นแล้วตวาดถาม “ใครน่ะ!”

บนกิ่งไม้ หงส์ไฟกระพือปีกบินขึ้นกลางอากาศ “จิ้งจอกอย่างเจ้า เหตุใดไม่อยู่ดีๆ วิ่งมาถึงที่นี่ทำไม? ยังว่าเสี่ยวจิ่วโรคจิตอีก? เจ้าแย่แน่” ขณะพูด หงส์ไฟกระพือปีกบินกลับไปยังทิศที่จากมา

ส่วนฮุยหลางที่ตั้งสติได้ได้ยินอย่างนั้น กอปรกับจำได้ว่านกน้อยตัวนั้นก็คือหงส์ไฟ เขาพลันลิงโลด “หงส์ไฟ! เจ้าเองหรือ เหตุใดมาแล้วจึงไม่บอกกันสักคำ? เจ้ามา อย่างนั้นภูตหมอก็มาด้วยใช่หรือไม่? มาถึงแล้วจริงๆ หรือ? ฮ่าๆๆๆ!”

ชายชุดดำที่อยู่ข้างๆ ได้ยินอย่างนั้น ในความระแวดระวังมีความงงงันปะปนอยู่ นกน้อยตัวนั้นคือหงส์ไฟสัตว์เทวะโบราณของภูตหมอหรือ?”

“หัวหน้า เหมือนมันบอกว่าจะกลับไปฟ้องภูตหมอ” ชายชุดดำกระซิบบอก

ฮุยหลางชะงัก จากนั้นก็รีบตามไป “หงส์ไฟๆ เจ้าอย่าเพิ่งใจร้อนไป มาๆๆ พวกเราก็ไม่ได้เจอกันนานแล้ว มาคุยกันดีๆ ก่อนเถิด!”

“กับหมาป่าอย่างเจ้า มีอะไรให้คุยกัน” หงส์ไฟแค่นเสียง กระพือปีกครั้งเดียวก็บินไปข้างหน้า

ฮุยหลางให้คนข้างหลังเฝ้าอยู่ที่เดิม ส่วนตนเองก็ตามไป ไม่นาน ก็เห็นพวกเฟิ่งจิ่วที่กำลังนั่งพักอยู่ห่างออกไปประมาณร้อยจั้ง

“ภูตหมอ!” พอเห็นอีกฝ่าย ฮุยหลางก็ดูตื่นเต้นดีใจมาก รีบวิ่งเข้าไป “นึกไม่ถึงว่าท่านจะมาที่บุริมฉาย! ไม่ใช่ๆ ข้านึกไม่ถึงว่านายท่านของข้าจะเดาถูกต่างหาก”

เห็นฮุยหลาง เฟิ่งจิ่วเองก็ประหลาดใจเช่นกัน “นายท่านของเจ้าให้เจ้ามาหรือ?” เขากลับรู้ว่าเธอจะมาที่บุริมฉาย?

“ขอรับ นายท่านให้ข้ามาช่วยท่าน ภูตหมอ ท่านคงยังไม่รู้ นายท่านรอให้ท่านไปจักรวรรดิเซวียนหยวน ใครจะรู้กลับได้ยินข่าวที่ท่านทำลายจักรวรรดินทีแดง เขาเป็นห่วงท่านมาก ถึงได้ส่งข้ามา”

ฮุยหลางอธิบาย เห็นเหล่าคนที่อยู่ข้างกายเฟิ่งจิ่ว ก็อดเบิกตากว้างไม่ได้ แล้วร้องอย่างเหนือความคาดหมายว่า “สวรรค์! นะ นี่มันองครักษ์เฟิ่งไม่ใช่หรือ? เหล่ากวนก็อยู่ เหตุใดแต่ละคนพลังแข็งแกร่งขึ้นมากราวกับกินยาเซียนเข้าไปอย่างไรอย่างนั้น?”

………………………………….