ตอนที่ 1441 เด็ดยาที่เขาหมื่นโอสถ + ตอนที่ 1442 ศิษย์พี่ไม่ทำร้ายเจ้า

ตอนที่ 1441 เด็ดยาที่เขาหมื่นโอสถ

นัยน์ตาของเธอไหวระริก นึกถึงคำพูดที่ซานหยางจื่อกำชับแม่ของเธอวันนั้น ด้วยเหตุนี้เธอมองทั้งสองคน ยิ้มแล้วถามว่า “จะว่าไปแล้วช่างบังเอิญนัก ก่อนหน้านี้ข้าเห็นอาจารย์อาซั่งกวนในป่าแห่งนี้เช่นกัน!”

“อะไรนะ? เจ้าเจอศิษย์น้องซั่งกวนหรือ?” ทั้งสองมองเฟิ่งจิ่วด้วยความประหลาดใจ “นางมุ่งหน้าเข้าไปในส่วนลึกของป่าจริงหรือ?”

ได้ยินประโยคนี้ กอปรกับเห็นการตอบสนองของพวกเขา เธอกระพริบตา บอกว่า “ข้าเพียงเห็นเงาร่างสีขาวจากที่ไกลๆ ดูแล้วเหมือนอาจารย์อาซั่งกวนมาก ไม่ได้เห็นหน้าชัดๆ แต่ข้าเคยเห็นอาจารย์อาซั่งกวนบนยอดเขาหลายครั้ง ฉะนั้นจึงค่อนข้างมั่นใจว่าเงาร่างนั้นคือนาง เพียงแต่…”

“เพียงแต่อะไร?” ทั้งสองรีบถาม

เฟิ่งจิ่วมองพวกเขาแวบหนึ่ง พูดด้วยใบหน้ากังวล “เพียงแต่ตอนที่ข้าเห็นอาจารย์ซั่งกวน เหมือนนางจะได้รับบาดเจ็บ อีกทั้งไม่มีใครอยู่ข้างกายสักคน ตอนนั้นข้าอยากตามนางไป แต่ข้าเป็นเพียงผู้ฝึกตนระดับสร้างรากฐานเท่านั้น จึงไล่ตามความเร็วของนางไม่ทันน่ะขอรับ”

เธอสืบข่าวจนได้รู้ว่า ศิษย์หลายคนของซานหยางจื่อล้วนมีใจให้ท่านแม่ของเธอ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็สามารถใช้ประโยชน์ได้พอดี

ตามคาด พอทั้งสองได้ยินก็ขมวดคิ้วทันที พวกเขาเดินไปอีกฝั่งหนึ่งแล้วกระซิบกัน “ศิษย์พี่ใหญ่พูดไว้ไม่ผิด ท่านอาจารย์ขาดยาไม่กี่ชนิดนั่น จะต้องสั่งให้ศิษย์น้องไปเด็ดมาแน่”

“หรือว่าเรื่องที่ศิษย์พี่ใหญ่พูดจะเป็นจริง? ท่านอาจารย์คิดจะ…”

“ไม่ว่าอย่างไร ข้าคิดว่าพวกเราควรเตือนศิษย์น้อง”

“แต่เรื่องที่ท่านอาจารย์ตัดสินใจไปแล้ว เกรงว่าแม้เราจะตั้งใจ ก็คงไม่อาจเปลี่ยนแปลงอะไรได้”

“อย่างอื่นค่อยว่ากัน ถ้าหากศิษย์น้องไปเด็ดยาสามชนิดนั้นจริง เช่นนั้นนางต้องอยู่บนเขาหมื่นโอสถในส่วนลึกของดินแดนลับนี้แน่ๆ ต้องเป็นที่นั่นถึงจะมียาสามชนิดนั้นที่ท่านอาจารย์ต้องการ แต่เขาหมื่นโอสถนั่นมีสัตว์วิญญาณเฝ้าอยู่มากมาย เกรงว่าพวกเราจะช้าเกินไปแล้ว ศิษย์น้องคงจะ…”

“เช่นนั้นพวกเรารีบไปกันเถิด ไม่แน่อาจช่วยอะไรได้บ้าง”

ด้วยเหตุนี้ ทั้งสองหารือกันเสร็จก็เตรียมตัวจะมุ่งหน้าเข้าไปในส่วนลึกของป่า ทว่าในเวลานี้ มีมือคู่หนึ่งยื่นมาดึงเสื้อคลุมของพวกเขาไว้

“อาจารย์อาทั้งสอง โปรดรอสักครู่ขอรับ”

เฟิ่งจิ่วที่ได้ยินบทสนทนาของพวกเขาสองคนมองพวกเขา กระพริบตาปริบๆ ด้วยสีหน้าไร้เดียงสา กล่าวว่า “อาจารย์อา พวกท่านพาข้าไปด้วยเถิด! ที่นี่เป็นป่าลึกภูเขาสูง ข้าอยู่ในนี้คนเดียวจะตายเอาได้นะขอรับ”

“เจ้าเดินไปตามทิศทางนี้ก็จะออกไปที่รอบนอกได้แล้ว พวกเราจะเข้าไปในส่วนลึก เจ้าตามไปกลับจะยิ่งไม่สะดวก” หนึ่งในนั้นบอก สะบัดมือเหลือบมองเสื้อคลุมที่ถูกดึง “ปล่อย”

เฟิ่งจิ่วไม่ปล่อย กลับแย้งว่า “แต่ว่าอาจารย์อาขอรับ หากพวกท่านไป แล้วข้าเจอสัตว์ร้ายขณะออกไปจะทำอย่างไรเล่าขอรับ? หากเจอฝูงหมาป่าจะทำเช่นไร? ข้าจะตายเอาได้นะขอรับ อาจารย์อา พวกเราล้วนเป็นศิษย์ยอดเขาซานหยาง แม้ข้าจะเป็นเพียงศิษย์ชั้นล่างคนหนึ่ง แต่ก็เป็นศิษย์นะขอรับ! พวกท่านต้องพาข้าไปด้วยนะขอรับ”

ได้ยินเช่นนั้น ทั้งสองขมวดคิ้ว มองตากันแวบหนึ่ง แล้วซัดพลังออกไป “ตามพวกข้าไปจะยิ่งตายเร็วขึ้น” สิ้นเสียง พวกเขาสองคนไม่สนใจเฟิ่งจิ่วอีก รวบรวมพลังแล้วพุ่งกายเข้าไปในป่า

เห็นอย่างนั้น เฟิ่งจิ่วยิ้มแล้วพึมพำ “เขาหมื่นโอสถ? นี่คือจุดหมายปลายทางงั้นหรือ?” พึมพำเสร็จ เธอเขย่งปลายเท้า แล้วตามสองคนนั้นไป

ขณะเดียวกัน ในส่วนลึกของป่า ณ ตีนเขาของเขาหมื่นโอสถ ซั่งกวนหวั่นหรงที่สวมชุดสีขาวเงยหน้ามองเขาหมื่นโอสถที่สูงและชัน มองดูยาทิพย์มากมายหลายชนิดที่งอกงามอยู่บนเขาหมื่นโอสถแห่งนี้

การจะหายาสามชนิดที่นางต้องการบนยอดเขาแห่งนี้ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

………………………………….

ตอนที่ 1442 ศิษย์พี่ไม่ทำร้ายเจ้า

เธอมองเขาหมื่นโอสถที่อยู่ตรงหน้า แล้วเรียกกระบี่บินออกมาหมายจะขี่ขึ้นไป หน้าผาด้านนี้สูงชันเกินไป ทำได้เพียงขึ้นไปบนเขาแล้วค่อยหายาสามชนิดนั้น

ทว่า ขณะที่นางขี่กระบี่บินขึ้นไปใกล้เขาหมื่นโอสถ ก็มีแรงกดดันขุมหนึ่งจู่โจมมาจากบนเขา กดทับร่างนางกลางอากาศ ทำให้ร่างนางเสียหลักและร่วงตกลงไป

“โอ๊ย!”

เธอตะโกนด้วยความตกใจ เพราะแรงกดดันนั้น ทำให้นางไม่อาจควบคุมร่างกายยามตกลงมาได้ ขณะใกล้จะตกถึงพื้น พลันมีเงาร่างหนึ่งบินเข้ามารับนางไว้

ซั่งกวนหวั่นหรงตกตะลึง เห็นผู้มาก็แปลกใจ “ศิษย์พี่ใหญ่? ท่านมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?” หลังลงมาถึงพื้น นางยืนอย่างมั่นคงได้แล้ว ก็รีบออกจากอ้อมอกของเขา มองคนตรงหน้าด้วยสีหน้าสับสน

เขาเป็นชายที่ดูจะมีอายุเพียงสามสิบกว่าปีเท่านั้น สวมเสื้อสีเขียวทั้งตัว เส้นผมสีหมึกรวบสูง ใบหน้าหล่อเหลาสง่างาม ในโลกผู้ฝึกเซียนซึ่งเต็มไปด้วยหนุ่มสาวรูปงาม ใบหน้าเช่นนี้ไม่ถือว่าโดดเด่น

แต่กลิ่นอายรอบตัวของเขามั่นคง สายตาลึกล้ำฉายประกายปราดเปรื่อง รอบกายเต็มไปด้วยราศีหนักแน่นมั่นคงอย่างที่ชายชาตรีพึงมี ยามนี้ เขามองซั่งกวนหวั่นหรงที่ถอยห่างจากเขา เก็บมือกลับมาอย่างเป็นธรรมชาติ ในใจกลับนึกอาลัยอาวรณ์

“ศิษย์น้อง ยานั่นเจ้าไปเด็ดไม่ได้” เขามองนาง แล้วกล่าวเสียงทุ้ม

ได้ยินเช่นนั้น ซั่งกวนหวั่นหรงแววตาไหวระริก “ศิษย์พี่ใหญ่ทราบหรือเจ้าคะว่าข้าจะไปเด็ดยาอะไร?”

ท่านอาจารย์บอกว่าเรื่องนี้บอกนางแค่คนเดียวไม่ใช่หรือ? บอกว่าให้นางมาเด็ดยาที่นี่คนเดียว? และพวกศิษย์พี่ใหญ่ก็ได้รับคำสั่งอื่นไม่ใช่หรือ? เหตุใด…

คล้ายดูออกว่านางสงสัย ต้วนมู่ไป๋ทอดถอนใจ “ท่านอาจารย์ไม่ได้บอกพวกเราเรื่องที่เจ้ามาเด็ดยาที่เขาหมื่นโอสถ แต่พวกเราต่างรู้ ศิษย์น้อง ข้าติดตามท่านอาจารย์มาหลายปีขนาดนี้ เรื่องของท่านอาจารย์ปิดบังพวกข้าไม่ได้หรอก เจ้ารู้หรือไม่…”

เขาหยุดพูดไป คล้ายไม่รู้ว่าควรพูดออกมาอย่างไรดี แล้วก็คล้ายว่านี่เป็นเรื่องที่พูดยาก

ซั่งกวนหวั่นหรงขมวดคิ้ว “แค่เด็ดยาเองไม่ใช่หรือเจ้าคะ? หรือว่ามีเรื่องใดที่ข้ายังไม่รู้อีกหรือ?”

ต้วนมู่ไป๋มองนาง สายตาไหวระริก แล้วบอกว่า “เจ้ายื่นมือออกมา”

ได้ยินอย่างนั้น นางลังเลครู่หนึ่ง แล้วยื่นมือออกไป เห็นเขายื่นนิ้วมือมาจับชีพจรของนาง ตรวจชีพจรอย่างละเอียด เห็นเช่นนั้น นางลอบสงสัย นี่ทำอะไรกัน? หรือว่าร่างกายนางมีปัญหาอะไร?

เป็นไปไม่ได้ หากร่างกายนางมีตรงไหนผิดปกตินางต้องรับรู้ได้ ถึงอย่างไรตัวนางเองก็เป็นนักเล่นแร่แปรธาตุ รู้วิชาแพทย์อยู่บ้างไม่มากก็น้อย

ผ่านไปครู่หนึ่ง ต้วนมู่ไป๋ดึงมือกลับ ถอนหายใจเบาๆ “สมกับเป็นท่านอาจารย์ ศิษย์พี่ไร้ความสามารถ ตรวจไม่เจอความผิดปกติในร่างกายของเจ้า แต่ข้าบอกเจ้าได้เลยว่า ยานั่นเจ้าไปเด็ดไม่ได้จริงๆ หากเจ้าไปเด็ดมัน เจ้าจะต้องเอาชีวิตตนเองไปทิ้ง”

“เพราะเหตุใด?”

นางไม่เข้าใจ แม้ท่านอาจารย์จะเข้มงวดกับนางไปบ้าง ไม่อนุญาตให้นางออกจากยอดเขา ไม่อนุญาตให้นางมีปฏิสัมพันธ์กับศิษย์พี่คนอื่นมากเกินไป แต่ก็มักหลอมยาที่ช่วยพัฒนาพลังและมีประโยชน์กับนางอยู่บ่อยๆ หรือเขาจะคิดร้ายกับนางได้ลงคอ?

ยิ่งไปกว่านั้น นางเองก็เป็นคนรอบคอบ แม้จะเป็นยาที่ท่านอาจารย์มอบให้ นางก็ตรวจสอบก่อนว่าไร้พิษและไม่เป็นอันตรายต่อร่างกายแล้วจึงค่อยกิน น่าจะไม่มีปัญหาใดจึงจะถูก

ต้วนมู่ไป๋มองนางนิ่งๆ แล้วกล่าวเสียงอ่อนโยน “ศิษย์น้อง เจ้าทำตามที่ศิษย์พี่บอกเถิด! เมื่อถึงเวลาออกจากที่นี่ไป ขอเพียงหาเหตุผลบอกว่าเจ้าเด็ดยาเหล่านั้นมาไม่ได้ก็พอ ศิษย์พี่ไม่ทำร้ายเจ้าหรอก”

………………………………….