ตอนที่ 1479 หาเวลา + ตอนที่ 1480 เจ้าคิดว่าอย่างไร

ตอนที่ 1479 หาเวลา

มองดูเด็กหนุ่มที่ยิ้มตาหยีอยู่ตรงหน้า ต้วนมู่ไป๋รู้สึกถึงไฟที่สุมอยู่ในอก อยากระบายโทสะแต่ไม่รู้จะระบายออกทางไหน ทั้งที่เขารู้สึกได้ว่าเด็กหนุ่มคนนี้ไม่ธรรมดา แต่เด็กหนุ่มคนนี้กลับไม่ได้ทำเรื่องเกินเลยใดๆ ทำให้เขาอับจนหนทาง และได้แต่ข่มกลั้นไฟโทสะ

“ศิษย์พี่ใหญ่ ศิษย์น้องออกมาแล้ว”

เมื่อเสียงด้านหลังดังมา เฟิ่งจิ่วที่กำลังยิ้มตาหยีก็มองต้วนมู่ไป๋ แล้วบอกว่า “อาจารย์อาต้วน อาจารย์อาซั่งกวนออกฌานแล้ว หากท่านไม่มีเรื่องอะไร ข้าไปดูก่อนนะขอรับ?”

ต้วนมู่ไป๋ขมวดคิ้ว ไม่พูดอะไรเพียงหันตัวเดินกลับไป

เฟิ่งจิ่วที่อยู่ข้างหลังก้าวเดินช้าๆ มองไปทางท่านแม่ที่ออกมาแล้ว สายตาของนางมองผ่านกลุ่มคนมาที่เธอ จากนั้นก็เผยรอยยิ้มอ่อนโยนออกมา เห็นอย่างนั้น เธอจึงตอบรับด้วยรอยยิ้มสดใส แล้วยังโบกมือให้นางด้วย

ต้วนมู่ไป๋มองตามสายตาของซั่งกวนหวั่นหรงไปที่เฟิ่งจิ่ว เห็นทั้งสองทักทายกันเช่นนั้น แววครุ่นคิดพาดผ่านในดวงตา

“ศิษย์น้อง เจ้าเก่งจริงๆ เพียงสามเดือนก็ทะลวงขั้นเป็นผู้ฝึกตนระดับกำเนิดวิญญาณได้แล้ว”

“ศิษย์น้อง เจ้าทำได้อย่างไรกันแน่?”

“ศิษย์น้อง ยินดีด้วยนะ!”

“ยินดีด้วยขอรับ อาจารย์อาซั่งกวน…”

เสียงยินดีดังมาไม่ขาดสาย เวลานี้เอง ต้วนมู่ไป๋ก้าวเข้ามากล่าวเสียงขรึม “ศิษย์น้อง ในเมื่อเจ้าออกฌานแล้ว ก็ตามพวกข้ามาเถิด! เมื่อครู่ท่านอาจารย์มา แล้วกำชับว่าหากเจ้าออกฌานแล้วให้ตามพวกข้าไปพบเขาที่ยอดเขาชั้นเก้า เขามีเรื่องจะกำชับ”

“เจ้าค่ะ” ซั่งกวนหวั่นหรงรับคำ แล้วตามพวกเขาขึ้นไปที่ยอดเขาชั้นเก้า ก่อนไป นางส่งสายตาปลอบใจให้เฟิ่งจิ่วเป็นเชิงบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วง

เฟิ่งจิ่วเดินคล้อยหลังกลุ่มคน ไม่ได้เดินตามไป เธอตั้งใจว่าท่านแม่กลับมาเมื่อใดค่อยถามให้รู้เรื่อง!

ขณะเดียวกัน บนยอดเขาชั้นเก้า ศิษย์ใต้อาณัติของเจ้าเขาคนอื่นๆ นำของขวัญมามอบให้ด้วยตนเอง แล้วก็หวังว่าจะได้เห็นซั่งกวนหวั่นหรงที่พวกเขาได้ยินแต่ชื่อไม่เคยเห็นหน้ามานาน

ซานหยางจื่อพูดคุยสัพเพเหระกับพวกเขา และบอกพวกเขาให้กลับไปขอบคุณอาจารย์ของพวกเขาแทนตนเองด้วย ไม่นาน ก็ได้ยินลูกศิษย์ของตนรายงานว่าพวกต้วนมู่ไป๋มาแล้ว ฉะนั้นจึงยิ้มกล่าวว่า “พวกเขามากันแล้ว ศิษย์ไม่กี่คนที่ข้ารับไว้พวกเจ้าเองก็ล้วนเคยเห็นหน้าแล้ว มีเพียงซั่งกวนหวั่นหรงศิษย์คนเล็กสุดที่พวกเจ้ายังไม่เคยเห็น ถือโอกาสนี้พบนางเสียเลย อีกไม่กี่วัน ข้าก็จะส่งนางออกไปข้างนอกสักหน่อย ไปครานี้อาจจะไม่ได้กลับมาเร็วนัก”

“ก็จริง ศิษย์น้องซั่งกวนเป็นที่รักของท่านเจ้าเขาถึงเพียงนี้ ยามนี้ยิ่งทะลวงขั้นเป็นผู้ฝึกตนระดับกำเนิดวิญญาณอีก ส่งนางออกไปฝึกฝนข้างนอกก็เป็นเรื่องสมควรแล้ว” ชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ด้านข้างพยักหน้ายิ้มรับ

“ใช่ขอรับ ได้ยินว่าศิษย์น้องซั่งกวนไม่เพียงฝึกฝนทักษะการต่อสู้ แต่ความสามารถด้านการหลอมยาเองก็ไม่ด้อยไปกว่าบรรดาศิษย์พี่ของนางเลย เชื่อว่าหากได้ออกไปฝึกฝนข้างนอก กลับมาจะต้องพัฒนาไปอีกขั้นแน่ๆ”

“โชคดีที่พวกเรามาได้ทันเวลา! ไม่เช่นนั้นคงไม่ได้เจอศิษย์น้องซั่งกวนแล้ว”

“ใช่แล้วๆ”

ทุกคนพูดคุยเคล้าเสียงหัวเราะ ผ่านไปไม่นาน ก็เห็นกลุ่มคนเดินเข้ามาโดยมีต้วนมู่ไป๋นำหน้า

“คารวะท่านอาจารย์” พวกเขาคารวะพร้อมกัน แล้วหันไปประสานมือให้กลุ่มคนที่ยืนอยู่ด้านข้าง “ศิษย์พี่ ศิษย์น้องทุกท่าน ไม่พบกันนาน สบายดีหรือไม่”

“ฮ่าๆๆ ศิษย์น้องต้วน พวกเราไม่ได้เจอกันนานแล้ว หากครั้งนี้ท่านอาจารย์ของเราไม่สั่งให้พวกเราเอาของขวัญแสดงความยินดีมามอบให้ เกรงว่าจะพบหน้าพวกเจ้าสักครั้งก็ยังเป็นเรื่องยาก”

“ศิษย์พี่หลี่ยุ่งอยู่กับการหลอมยา ย่อมต้องมีโอกาสออกมาข้างนอกน้อยอยู่แล้ว” ต้วนมู่ไป๋ยิ้มตอบ แล้วบอกว่า “ถ้าอย่างไร พวกเราหาเวลานั่งดื่มสุราพูดคุยกันสักครั้งเป็นอย่างไรขอรับ?”

………………………………….

ตอนที่ 1480 เจ้าคิดว่าอย่างไร

“ย่อมต้องทำเช่นนั้นอยู่แล้ว” พวกเขาหัวเราะเสียงดัง พลางนัดหมายเวลากันเรียบร้อย

“ผู้นี้ต้องเป็นศิษย์น้องซั่งกวนแน่ๆ ได้ยินชื่อเสียงมิสู้พบหน้าจริงๆ” นักเล่นแร่แปรธาตุคนหนึ่งมองซั่งกวนหวั่นหรงที่มีใบหน้างดงาม แต่งกายสีขาวทั้งตัวแล้วกล่าวขึ้น ยามมองนาง ดวงตาเป็นประกายขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

ไม่ว่าใคร เมื่อเห็นสิ่งสวยงามดวงตาก็ล้วนเป็นประกาย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนสวยเลย ใบหน้าที่งามโดดเด่นของซั่งกวนหวั่นหรงไม่เพียงในยอดเขาซานหยางเท่านั้น แม้แต่ในสำนักโอสถตะวันก็นับเป็นอันดับต้นๆ ได้เลยทีเดียว ไม่เช่นนั้นบรรดาลูกศิษย์ของซานหยางจื่อคงไม่ใส่ใจนางเป็นพิเศษ

“หวั่นหรงคารวะศิษย์พี่ทุกท่าน” นางยิ้มๆ แล้วค้อมกายคารวะเบาๆ

“ฮ่าๆ ไม่ต้องมากพิธี พวกข้ารับคำสั่งท่านอาจารย์มามอบของขวัญแสดงความยินดีให้ศิษย์น้องซั่งกวน แล้วก็คิดว่าศิษย์น้องซั่งกวนน่าจะออกมาแล้ว จึงรออยู่ที่นี่ ก็เพื่อจะได้พบศิษย์น้องซั่งกวนสักครั้ง”

นักเล่นแร่แปรธาตุคนนั้นบอก แล้วยิ้ม “ศิษย์น้องซั่งกวนไม่ทำให้พวกข้าผิดหวังจริงๆ! ไม่เพียงหน้าตางดงาม แม้แต่พรสวรรค์ก็ยังล้ำเลิศ อาจารย์อาซานหยางมีศิษย์ดีจริงๆ”

“ศิษย์พี่ชมเกินไปแล้วเจ้าค่ะ” นางก้มหน้ายิ้มๆ จากนั้นก็มองซานหยางจื่อ “ท่านอาจารย์ ได้ยินศิษย์พี่ใหญ่บอกว่าท่านมีเรื่องจะกำชับ? ไม่ทราบว่าเป็นเรื่องใดเจ้าคะ?”

“อ้อ? ในเมื่ออาจารย์อาซานหยางมีเรื่องจะกำชับ เช่นนั้นพวกข้าขอตัวก่อน” นักเล่นแร่แปรธาตุแซ่หลี่คนนั้นบอก พลางประสานมือคารวะซานหยางจื่อ แล้วหันไปพยักหน้าให้ต้วนมู่ไป๋กับซั่งกวนหวั่นหรง ทำท่าจะออกไป แต่กลับได้ยินเสียงของซานหยางจื่อพูดกลั้วเสียงหัวเราะว่า

“หึๆๆ ความจริงก็ไม่ใช่เรื่องอะไร ทุกท่านไม่จำเป็นต้องหลีกทาง”

ซานหยางจื่อยิ้มๆ มองซั่งกวนหวั่นหรงแล้วพูดว่า “คืออย่างนี้หวั่นหรง ยามนี้เจ้าเป็นผู้ฝึกตนระดับกำเนิดวิญญาณแล้ว เดิมความสามารถด้านการหลอมยาของเจ้าก็ไม่เลวอยู่แล้ว ด้วยเหตุนี้ ข้าเลยตั้งใจจะส่งเจ้าออกไปฝึกฝนข้างนอกสักครั้ง ลองออกไปหาประสบการณ์ข้างนอก แล้วช่วยข้าหายาทิพย์บัวขอบทองห้าสีดูว่ามีหรือไม่”

ได้ยินอย่างนี้ ซั่งกวนหวั่นหรงชะงัก ลึกๆ ข้างในลอบแปลกใจ ชั่วขณะหนึ่ง ความสงสัยผุดขึ้นมาในสมอง ภายนอกกลับไม่แสดงออกสักนิด เพียงถามว่า “ท่านอาจารย์ต้องการให้ศิษย์ออกไปฝึกฝน? แล้วก็หายาทิพย์บัวขอบทองห้าสีไปด้วยหรือเจ้าคะ?”

ตั้งแต่เขาพานางกลับมาก็ไม่ยอมให้นางออกจากสำนักอีกเลย ยามนี้ เหตุใดจึงอยากให้นางออกไปตามหายาทิพย์ชนิดนั้น เขาคิดจะทำอะไรกันแน่?

แม้แต่ต้วนมู่ไป๋ที่อยู่ด้านหนึ่งก็ชะงักไปด้วย คล้ายนึกไม่ถึงว่าเขาจะเรียกพวกเขามาเพราะเรื่องนี้ ด้วยเหตุนี้ ต้วนมู่ไป๋ครุ่นคิดเสร็จ ก็กล่าวว่า “ท่านอาจารย์ หากให้ศิษย์น้องออกไปฝึกฝนข้างนอก ศิษย์ยินยอมออกเดินทางไปพร้อมกับศิษย์น้อง อย่างไรศิษย์น้องก็ยังมีประสบการณ์ไม่มาก มีศิษย์คอยอยู่ข้างกายน่าจะดูแลได้บ้าง”

ศิษย์อีกสามคนที่อยู่ด้านข้างได้ยินอย่างนั้น กลับมองทั้งสองด้วยสีหน้าแปลกๆ ไม่พูดอะไร

ส่วนบรรดาศิษย์จากยอดเขาอื่นที่เห็นอย่างนั้น ก็หัวเราะขึ้นมา “ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง เมื่อครู่อาจารย์อาซานหยางบอกพวกข้าว่าอยากให้ศิษย์น้องซั่งกวนออกไปฝึกฝนข้างนอกสักครั้ง จะได้สั่งสมประสบการณ์ พวกเราล้วนเห็นว่านี่เป็นความคิดที่ไม่เลว”

“ท่านเจ้าเขาดีกับศิษย์ใต้อาณัติ แล้วก็คิดเผื่อพวกเจ้าจริงๆ” นักเล่นแร่แปรธาตุอีกคนพูดด้วยความอิจฉา อาจารย์ของพวกเขากลับไม่คิดเรื่องพวกนี้เผื่อพวกเขาเลยสักนิด พวกเขาอยากออกสำนักก็ต้องไปขอด้วยตนเอง อยากทำอะไรล้วนต้องวางแผนด้วยตนเองทั้งนั้น

แต่ในเวลานี้เอง ซานหยางจื่อกระแอมเบาๆ เหลือบมองต้วนมู่ไป๋แวบหนึ่ง “พวกเจ้าสี่คนข้ามีเรื่องอื่นให้ทำ ศิษย์น้องของพวกเจ้าออกไปฝึกฝน พวกเจ้าเองก็จะอยู่เฉยไม่ได้”

ขณะกล่าว เขามองไปทางซั่งกวนหวั่นหรง “ข้าให้เจ้าออกไปฝึกฝนนอกสำนัก เจ้าคิดว่าอย่างไร?”

………………………………….