ตอนที่ 1537 ลงเขาสักรอบ + ตอนที่ 1538 เคลื่อนไหวลับๆ

ตอนที่ 1537 ลงเขาสักรอบ

มาถึงถ้ำของท่านอาจารย์ของเขา เห็นเขตอาคมไม่ได้ปิดไว้ จึงเดินเข้าไป พลางขานเรียก “ท่านอาจารย์? ศิษย์ลั่วเหิงมาขอพบขอรับ”

“เข้ามาเถิด!” เสียงต้วนมู่ไป๋ที่ดังมาจากข้างในฟังดูแหบแห้งอ่อนแรงเล็กน้อย

ได้ยินเสียงจากข้างใน ลั่วเหิงกลืนน้ำลาย หยุดยืนครู่หนึ่งแล้วค่อยเดินเข้าไป เข้ามาถึงห้องนอนข้างใน เห็นเงาร่างที่นั่งพิงหัวเตียงอยู่ ก็เดินเข้าไปประสานมือคารวะ “ท่านอาจารย์ ไม่ทราบเรียกหาศิษย์มีเรื่องใดจะกำชับหรือขอรับ?”

ต้วนมู่ไป๋จ้องพิจารณาลั่วเหิงแวบหนึ่ง บอกตามตรง ศิษย์ใต้อาณัติของเขามีมากมาย พลังและระดับการฝึกบำเพ็ญของลั่วเหิงผู้นี้จัดว่าอยู่ในระดับกลางค่อนไปทางต่ำ ด้วยเหตุนี้แต่ก่อนจึงไม่ได้ใส่ใจเขามากนัก

และพักนี้เรื่องที่ทำให้เขาจำได้ว่าตนเองยังมีศิษย์คนนี้อยู่ กลับเป็นเรื่องของเฟิ่งจิ่ว เพราะเขาค่อนข้างสนิทกับเฟิ่งจิ่ว นอกจากเขา เหมือนจะมีเฉินเต้าอีกคนที่ค่อนข้างสนิทกับเฟิ่งจิ่ว

“เจ้าคงจะสนิทกับเฟิ่งจิ่วมากกระมัง!”

ได้ยินอย่างนั้น ลั่วเหิงสะดุ้ง รีบโบกมือ “ไม่ขอรับ ไม่เลย ความจริงข้าไม่สนิทกับนางเลย ข้าแค่ ก็แค่…” นั่นเป็นคนที่ฆ่าท่านเจ้าเขาเชียวนะ อีกอย่างยังสังหารสัตว์คู่พันธสัญญาของท่านเจ้าสำนักอีก ซ้ำยังเป็นผู้ร้ายที่วางเพลิงสำนัก เขาจะกล้าบอกว่าสนิทกับนางได้อย่างไร

“เจ้าไม่ต้องกลัว ข้าไม่ได้จะซักไซ้ไล่เรียงอะไร” ต้วนมู่ไป๋โบกมือ บอกเขาว่าไม่ต้องแตกตื่น “ข้าเพียงรู้มาว่าเจ้าค่อนข้างสนิทกับนาง ที่นางเข้ามาในยอดเขาซานหยางได้ยังเป็นเพราะเจ้าแนะนำมาอีกด้วย”

ลั่วเหิงหน้าซีดแล้วซีดอีก หนังตากระตุก ในใจลอบคิด จบกันๆ ไหนว่าจะไม่ซักไซ้ไล่เรียง นี่ถึงขั้นรื้อคดีเก่าขึ้นมาพูดแล้ว แม้แต่ท่านอาจารย์ยังรู้ว่าตัวหายนะเฟิ่งจิ่วเข้ามาในยอดเขาซานหยางได้เพราะเส้นสายของเขา นะ นะ นี่สวรรค์จะฆ่าข้าหรือไง!

เห็นลั่วเหิงหน้าซีด ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อย ต้วนมู่ไป๋ชะงักเล็กน้อย เหลือบมองเขาแวบหนึ่ง แล้วพูดต่อว่า “ข้าอยากให้เจ้าออกไปตามหานาง เรื่องนี้ เจ้าทำได้หรือไม่”

“ทะ ทะ ท่านอาจารย์ นะ นะ นาง นางเป็นผู้ฝึกตนระดับกำเนิดวิญญาณ ขะ ข้า…”

เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนางเลยนะ! ถึงจะหาเจอ เขาก็พาตัวกลับมาไม่ได้อยู่ดี! อีกอย่าง ถึงอย่างไรเฟิ่งจิ่วกับพวกเขาก็มีมิตรภาพต่อกัน นี่ให้เขาไปตามจับนางกลับมา อย่างไรก็ไม่เหมาะสม

“ข้าแค่ให้เจ้าไปตามหานางว่าอยู่ที่ใด ไม่ได้จะให้เจ้าพานางกลับมา” เขาบอก ไอเบาๆ แล้วพูดต่อว่า “ส่วนเรื่องที่ท่านอาจารย์ถูกฆ่า ในเมื่อผู้อาวุโสคุ้มครองสำนักบอกแล้วว่าห้ามพูดถึงเรื่องนี้ ย่อมจะไม่ทำอะไรเฟิ่งจิ่วอีก เพียงแต่ ข้ามีเรื่องบางอย่างไม่เข้าใจ อยากถามนางด้วยตนเอง ว่าเหตุใดต้องวางเพลิงสำนักและฆ่าท่านอาจารย์ของข้า”

ความจริงแล้ว เขาอยากตามหาเฟิ่งจิ่วแล้วถามว่าอาการของศิษย์น้องเล็กเป็นอย่างไรบ้าง อีกอย่าง ถึงสำนักโอสถตะวันจะไม่ทำอะไรเฟิ่งจิ่ว แต่เจ้าสำนักสูญเสียเพราะเฟิ่งจิ่วไปมากมายขนาดนี้ เกรงว่าจะไม่ยอมจบง่ายๆ เขาคิดว่าอย่างไรก็ควรเตือนนางเรื่องนี้

ได้ยินอย่างนั้น ลั่วเหิงถอนหายใจ ตบหน้าอกตัวเอง “ตกใจหมดเลย ที่แท้ก็อย่างนี้เองหรือขอรับ!” เขามองท่านอาจารย์ที่นั่งพิงหัวเตียง แล้วบอกว่า “ท่านอาจารย์ หากแค่ตามหาเฟิ่งจิ่วไม่ต้องจับตัวนางกลับมา เรื่องนี้ข้าย่อมทำได้อยู่แล้ว แต่ ข้าอยากขอให้ศิษย์พี่เฉินเต้าไปกับข้าด้วย”

“เฉินเต้าหรือ ขาของเขา…” ต้วนมู่ไป๋ขมวดคิ้ว

“ท่านอาจารย์ยังไม่ทราบ ขาของศิษย์พี่เฉินหายนานแล้วขอรับ อีกทั้งยังเป็นเฟิ่งจิ่วที่รักษาเขาหายด้วย เฟิ่งจิ่วมีบุญคุญกับเขามากเลยล่ะขอรับ”

………………………………….

ตอนที่ 1538 เคลื่อนไหวลับๆ

ได้ยินอย่างนั้น ต้วนมู่ไป๋สายตาไหวระริก เฟิ่งจิ่วรักษาขาของเฉินเต้าจนหายหรือ เขารู้มาว่าหมอและนักเล่นแร่แปรธาตุในสำนัก ล้วนไปดูอาการที่ขาของเฉินเต้ามาแล้ว และบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า เขาจะไม่มีวันลุกยืนได้อีกตลอดชีวิต นึกไม่ถึง…

“ในเมื่อเป็นอย่างนี้ เช่นนั้นเจ้าให้เฉินเต้ามาหาข้าก่อน ข้าจะพูดกับเขา”

“ขอรับ ข้าจะไปเรียกเขาเดี๋ยวนี้” เขาตอบ คารวะหนึ่งครั้งแล้วรีบเดินออกไป เขาไม่ได้กลับบ้านนานแล้ว บางที อาจฉวยโอกาสนี้กลับไปเยี่ยมคนที่บ้านได้ด้วย

ไม่นาน เฉินเต้าก็ถูกลั่วเหิงพามาที่ถ้ำของต้วนมู่ไป๋ หลังจากคารวะ ก็ถามตรงๆ “อาจารย์อาต้วนต้องการให้ข้าลงเขาไปตามหาเฟิ่งจิ่วพร้อมกับลั่วเหิงหรือขอรับ”

“ถูกต้อง” เขาพยักหน้า มองพวกเขาสองคนแวบหนึ่ง บอกว่า “ข้ารู้มาว่าพวกเจ้าสองคนค่อนข้างสนิทกับเฟิ่งจิ่ว ฉะนั้นเรื่องนี้ อย่างไรก็ต้องให้พวกเจ้าไป”

ได้ยินอย่างนั้น สายตาของเฉินเต้าไหวระริก มองต้วนมู่ไป๋แล้วถามว่า “เฟิ่งจิ่วเป็นคนที่สังหารท่านเจ้าเขาซานหยางจื่อ อาจารย์อาต้วนไม่เกลียดนางหรือขอรับ ไม่อยากฆ่านางเพื่อล้างแค้นให้ท่านเจ้าเขาซานหยางจื่อหรือขอรับ”

ต้วนมู่ไป๋มองเขาด้วยสายตาลึกซึ้ง ตอบว่า “เรื่องนี้ผู้อาวุโสคุ้มครองสำนักได้กำชับไว้แล้ว อย่าได้พูดถึงและสืบสาวอะไรอีก ข้าย่อมไม่ขัดคำสั่งของผู้อาวุโสคุ้มครองสำนัก ยิ่งไปกว่านั้น นางไม่มีทางสังหารท่านอาจารย์ข้าโดยไร้เหตุผล สาเหตุของเรื่องนี้ ไม่ใช่เรื่องที่เราจะสืบสาวได้อีกแล้ว

แต่ว่า เกิดเรื่องเหล่านี้ขึ้น หากนางพบเจออันตรายหรือถูกฆ่าอยู่ข้างนอกนั่น เจ้าตำหนักยมราชอาจเข้าใจผิดได้ว่าเป็นฝีมือสำนักเรา ฉะนั้น ที่ข้าทำเช่นนี้จะพูดว่าเพื่อสำนักเรา และเพื่อยอดเขาซานหยางของเราก็ได้”

ได้ยินอย่างนั้น ทั้งสองสบตากัน เหตุผลที่ว่ามาฟังดูไม่ค่อยเข้าทีนัก หากเป็นคนอื่นพูดอย่างนี้ก็เรื่องหนึ่ง แต่ซานหยางจื่อเป็นอาจารย์ของเขา อาจารย์ของเขาถูกฆ่า เหตุใดเขาจึงใจเย็น และสะสางปัญหาอย่างสุขุมได้ถึงขนาดนี้

จะว่าไปเรื่องนี้ดูแปลกๆ แต่กลับบอกไม่ถูกว่าแปลกตรงไหน

ทั้งสองอยู่ในถ้ำประมาณหนึ่งก้านธูป หลังจากต้วนมู่ไป๋กำชับเสร็จแล้ว ก็รับป้ายหยกแล้วออกไป

ออกมานอกถ้ำ ลั่วเหิงลิงโลดอย่างคุมตัวเองไม่อยู่ “ศิษย์พี่เฉิน พวกเราจะออกเดินทางเมื่อใด”

เฉินเต้าครุ่นคิด บอกว่า “พรุ่งนี้ก็แล้วกัน! จัดการเรื่องตอนนี้ให้เรียบร้อยก่อน”

“ได้ เช่นนั้นพรุ่งนี้พวกเราเจอกันที่ประตูเขา ข้ากลับไปเตรียมตัวก่อน”

ลั่วเหิงบอก แล้วกลับไปก่อน เขาตั้งใจจะกลับไปแลกยาชั้นดีบางส่วนเพื่อเอากลับไปเป็นของขวัญให้ท่านพ่อของเขา ส่วนยาที่หาได้ทั่วไป เขาย่อมหลอมเองได้ ถึงจะคุณภาพไม่ดีมาก แต่อย่างไรก็เป็นยา

ขณะเดียวกัน บนยอดเขาใหญ่ที่เป็นที่อยู่ของเจ้าสำนัก เจ้าสำนักที่พักอยู่ในถ้ำนั่งพิงหัวเตียง สายตาเต็มไปด้วยไอพิฆาตรุนแรง ใบหน้าที่เคยน่าเกรงขามยามนี้กลับเต็มไปด้วยความเคียดแค้น

“เรื่องที่สั่งให้เจ้าไปทำ เรียบร้อยแล้วหรือยัง” เสียงเข้มดังขึ้น เขาเงยหน้ามองไปที่เงาร่างสีดำร่างหนึ่งในที่มืด

“ข้าทำตามที่นายท่านสั่งแล้วขอรับ นายท่านวางใจ เชื่อว่าใช้เวลาไม่นาน ก็จะมีข่าวส่งกลับมา”

“ดีมาก!”

มือที่วางเหนือผ้าห่มกำเข้าหากันแน่น เส้นเอ็นนูนชัด ข้อต่อลั่นเสียงดังกรอบแกรบ แววตาเหี้ยมเกรียมจ้องพื้นด้วยความเคียดแค้น ราวกับกำลังนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์อัปยศในคืนนั้น “ข้าไม่มีวันปล่อยนางไปง่ายๆ แน่! เฟิ่งจิ่ว! ข้าจะทำให้เจ้าไม่ได้ตายดี!”

………………………………….