ตอนที่ 1583 จากลาในสวน + ตอนที่ 1584 ความรักจากพ่อที่ไม่เคยได้รับ

ตอนที่ 1583 จากลาในสวน

เพราะมีคนรู้จักเพิ่มมาหลายคน ต้วนอิ๋งอิ๋งจึงนั่งตัวลีบแบน ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมา ยังคงเป็นเฟิ่งจิ่วที่นั่งข้างๆ ทำให้เธอไม่ประหม่ามาก คอยชวนนางพูดคุยเป็นระยะ ทำให้บรรยากาศค่อยๆ ผ่อนคลาย

ฮุยหลางกับอิ่งอีเองก็นั่งลงตามคำสั่งของเฟิ่งจิ่ว เพียงแต่ พวกเขากล้านั่งแค่ท้ายโต๊ะเท่านั้น ไม่กล้านั่งใกล้นายท่านมาก ก็เท่ากับว่า โต๊ะสองตัวที่วางต่อกัน พวกเขาสองคนนั่งโต๊ะที่อยู่ด้านล่างนั่นเอง

พวกเขาพูดคุยไปพลาง ดื่มสุราไปพลาง เป็นมื้ออาหารที่ผ่อนคลายและรื่นรมย์ยิ่งนัก ทว่าด้านนอก เจ้าเมืองต้วนที่ไม่รู้เลยว่าพวกเขากำลังครึกครื้นกันอยู่ข้างใน ยังกำลังครุ่นคิดว่าบาดแผลของเฟิ่งจิ่วจะร้ายแรงขนาดไหน? พวกคนที่อยู่ข้างในจะได้เจอเฟิ่งจิ่วหรือไม่?

เพียงแต่ เพราะก่อนหน้านี้ถูกกำชับไว้ ว่าห้ามพวกเขาเข้าไปรบกวน ด้วยเหตุนี้ เขาจึงไม่ได้ส่งคนเข้าไปอีก

หลังมื้ออาหาร ฮุยหลางออกไปเรียกคนข้างนอกเข้ามาเก็บโต๊ะ ส่วนคนอื่นๆ ก็เดินเล่นอยู่ในสวน แม้แต่ต้วนอิ๋งอิ๋งก็ยังเดินตามหลังพวกเขาอย่างเงียบๆ ด้วย

“เสี่ยวจิ่ว ในเมื่อเขามาแล้ว ก็ให้เขาเดินทางไปภูผาสวรรค์เป็นเพื่อนเจ้า พรุ่งนี้ข้าจะไปก่อน ยังมีเรื่องต้องไปสะสาง” กวนสีหลิ่นหันไปบอกความตั้งใจของเขาให้เฟิ่งจิ่วที่อยู่ข้างๆ

“ท่านจะไม่ไปภูผาสวรรค์กับพวกข้าแล้วหรือ?” เธอตะลึง ทั้งที่ตกลงกันแล้ว เหตุใดพอเซวียนหยวนโม่เจ๋อมา เขาก็จะไปแล้ว? ก่อนหน้านี้ก็ไม่เห็นเขาบอกว่ามีเรื่องอะไรเลยนี่!

เขาพยักหน้า แล้วบอกว่า “อืม ไม่ไปแล้ว ข้าตั้งใจจะไปสะสางเรื่องนี้ก่อนแล้วค่อยว่ากัน เมื่อถึงเวลาข้าจะไปหาพวกเหลิ่งซวงเพื่อพบแม่บุญธรรมก่อน”

“เช่นนั้นก็ได้! ท่านอยู่ข้างนอกรักษาตัวด้วย”

“ไม่ต้องห่วงข้า อย่างไรข้าก็เป็นผู้ชายที่ผ่านเรื่องราวมามากมายแล้ว อันตรายทั่วไปข้าไม่เห็นอยู่ในสายตาหรอก” กวนสีหลิ่นหัวเราะเสียงดัง หันไปมองเซวียนหยวนโม่เจ๋อ แล้วบอกว่า “น้องสาวข้ารบกวนเจ้าดูแลให้มากหน่อยเล่า”

เซวียนหยวนโม่เจ๋อมองเขาแวบหนึ่ง แล้วพยักหน้า

“เช่นนั้นพวกเราก็ออกเดินทางพรุ่งนี้กันเถิด!” เฟิ่งจิ่วพูดกับเซวียนหยวนโม่เจ๋อ มาถึงสวนดอกไม้ในลานบ้านพอดี ฝีเท้าของเธอหยุดชะงัก มองยาทิพย์ต้นหนึ่งในสวนนั้น “เป็นต้นนั้น ข้าไปเก็บก่อน พรุ่งนี้ฟ้าสางเมื่อใดก็ไปกัน จะได้ไม่ทำให้คนอื่นแตกตื่น”

เธอเดินเข้าไปข้างใน พลางตะโกนบอกต้วนอิ๋งอิ๋งที่ยืนอยู่ด้านหนึ่ง “อิ๋งอิ๋ง ให้ข้ายืมพลั่วเล็กของเจ้าหน่อย”

ได้ยินเฟิ่งจิ่วที่อยู่ข้างหน้าตะโกนมา ต้วนอิ๋งอิ๋งที่อยู่ข้างหลังหยิบพลั่วเหล็กขนาดเล็กออกมาจากห้วงมิติแล้วยื่นให้เฟิ่งจิ่ว จากนั้นก็ยืนดูอยู่ข้างหลัง นางรู้ เธอมาที่นี่เพื่อยาทิพย์ชนิดนี้ บอกว่านี่เป็นค่าตอบแทนที่เธอรักษาท่านปู่ของนาง

มองดูเธอขุดยาทิพย์ต้นนั้นออกมา แล้วเก็บใส่ห้วงมิติไปพร้อมกับก้อนดินติดราก นางประหลาดใจเล็กน้อย “เจ้าทำเช่นนี้ยาทิพย์จะไม่ตายหรือ?” ในห้วงมิติเก็บได้แต่ของไร้ชีวิตเท่านั้น ยาทิพย์ก็ไม่มีข้อยกเว้น เธอทำเช่นนี้แม้จะขุดดินติดรากไปด้วย แต่ก็เกรงว่าจะไม่รอด

“ไม่ตายหรอก” เฟิ่งจิ่วยิ้มๆ ยื่นพลั่วเล็กให้นาง “พรุ่งนี้พวกข้าก็จะไปแล้ว คงไม่ลาท่านพ่อของเจ้าแล้ว หากเขาถาม เจ้าก็บอกเขาว่ายาทิพย์ถูกข้าขุดไปแล้ว!”

“อืม” ต้วนอิ๋งอิ๋งพยักหน้า ในใจรู้สึกอาวรณ์ “วันหน้าเจ้าจะมาอีกหรือไม่?”

เฟิ่งจิ่วยิ้มแล้วส่ายหน้า “คงไม่มาแล้ว ที่ที่ข้าจะไปไม่ได้อยู่ที่นี่ ข้าให้หนังสือเจ้าไปสองเล่มแล้วไม่ใช่หรือ? เจ้าอย่าลืมตั้งใจฝึกเล่า ความสามารถต้องเรียนรู้ติดตัวไว้ จึงจะมีประโยชน์ต่อตัวเจ้า”

“ข้ารู้แล้ว ขอบใจเจ้ามากนะ เฟิ่งจิ่ว” นางกุมมือเธอ แล้วบอก รู้ว่าตั้งแต่พรุ่งนี้ไป ก็จะไม่ได้เจอเธออีกแล้ว

………………………………….

ตอนที่ 1584 ความรักจากพ่อที่ไม่เคยได้รับ

กลางดึก ฮุยหลางพาเหล่าไป๋ออกไปเตรียมตัว และไม่ได้กลับมาอีก ส่วนพวกเฟิ่งจิ่วพักผ่อนตั้งแต่หัวค่ำ เช้าตรู่วันต่อมา ต้วนอิ๋งอิ๋งที่รู้ว่าพวกเขาจะออกเดินทางจึงตื่นเช้ามาต้มข้าวต้มและทำอาหารเครื่องเคียงอีกสองสามอย่างให้พวกเขากิน

ยามส่งพวกเขา นางยื่นอาหารแห้งที่ห่อไว้อย่างดีให้เฟิ่งจิ่ว “อาหารพวกนี้พวกเจ้าเอาไว้กินระหว่างทางได้ เก็บไว้ได้หลายวันไม่มีปัญหา ข้ายังทำเนื้อแห้งไว้ให้เจ้าด้วย” เสียงของนางกลับมาเป็นปกติทั้งหมดแล้ว ตอนนี้ยามพูดเสียงไม่แหบแห้งอีก แต่กลับฟังดูไพเราะเสนาะหู

“อิ๋งอิ๋ง เจ้าได้ใจข้าไปเต็มๆ ขอบใจเจ้ามาก” เฟิ่งจิ่วรับไปแล้วกอดนาง ก่อนจะยิ้มขอบคุณนาง

ได้ยินอย่างนั้น นางก้มหน้าอย่างเหนียมอาย แล้วพยักหน้า “เจ้าต้องรักษาตัวให้ดี หากว่า หากว่าวันหน้ามีโอกาส ข้าหวังว่าจะได้พบเจ้าอีก”

“ได้ หากวันหน้าข้าผ่านมาทางนี้ จะต้องมาเยี่ยมเจ้าแน่ แต่เจ้าต้องจำคำข้าไว้ แม้กับคนในครอบครัวก็ต้องมีสติอยู่เสมอ น้องสาวเจ้าไม่ใช่คนดี เจ้าต้องระวังไว้หน่อย ต้องหัดระวังคนไว้หน่อย” เธอกำชับอย่างไม่ค่อยวางใจ

“อืม เจ้าวางใจ ข้าจะจำไว้”

“เอาล่ะ เช่นนั้นพวกข้าไปก่อนแล้ว” เฟิ่งจิ่วบอก แล้วหันไปพยักหน้าให้พวกเซวียนหยวนโม่เจ๋อ พวกเขารวบรวมพลังแล้วลอยตัวกลางอากาศ เหาะออกไปจากลานบ้านด้านในโดยตรง เพียงไม่กี่อึดใจ ก็หายลับไปท่ามกลางท้องฟ้าที่กำลังสาง…

ครั้นถึงยามบ่าย เจ้าเมืองต้วนที่กำลังดีใจเนื่องจากท่านพ่อของเขาฟื้นแล้ว เห็นว่าที่เรือนของต้วนอิ๋งอิ๋งยังคงเงียบอยู่ จึงอยากจะไปดูสักหน่อย นึกไม่ถึงว่ามาถึงลานบ้านแล้วกลับเห็นเพียงลูกสาวคนโตที่กำลังตัดแต่งต้นไม้ใบหญ้าอยู่ในสวน อีกทั้งดอกหลิงหลงเจ็ดสีต้นนั้นก็ไม่อยู่แล้ว

เขาตื่นตระหนก รีบถามทันที “ดอกหลิงหลงเจ็ดสีที่อยู่ตรงนี้เล่า?”

ต้วนอิ๋งอิ๋งมองเขา แล้วหันไปมองจุดที่เขาชี้ไป ครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก็หยิบกระดาษและดินสอออกมาจากห้วงมิติ “ดอกหลิงหลงเจ็ดสีต้นนั้นถูกเฟิ่งจิ่วขุดไปแล้ว พวกเขาจากไปตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง”

เห็นตัวหนังสือบนนั้น เจ้าเมืองต้วนโกรธกริ้ว “พวกเขาจะไป เหตุใดเจ้าจึงไม่รายงานข้า!” นึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนคนในจวนมารายงานเขาว่าหนึ่งในนั้นพาคนมาเอาของเฟิ่งจิ่วออกไป ตอนนั้นเขาไม่ได้คิดอะไรมาก มานึกดูตอนนี้จึงเพิ่งรู้ ว่าพวกเขาตั้งใจจะไปแต่แรกแล้ว

ต้วนอิ๋งอิ๋งก้มหน้า สีหน้าเศร้าสร้อย คล้ายไม่รู้ว่าเขากำลังพูดอะไรอยู่ เจ้าเมืองต้วนที่เห็นอย่างนั้นยิ่งโมโห แย่งกระดาษและดินสอในมือนางไปแล้วเขียนถามว่า “ตอนเขาไปได้กำชับอะไรไว้บ้างหรือไม่?”

“เฟิ่งจิ่วบอกว่าสุขภาพของท่านปู่ค่อยๆ พักฟื้นไปจะไม่มีปัญหา เรื่องอื่นไม่ได้พูดอะไร” นางเขียนตอบบนกระดาษ จากนั้นก็ยืนเงียบอยู่ตรงนั้น ไม่เงยหน้าอีก

มองดูลูกสาวคนนี้ เขารู้สึกชิงชังอย่างไม่มีเหตุผล เกิดมาก็เป็นใบ้หูหนวก ลือออกไปก็มีแต่จะทำให้เขาขายหน้า พวกเฟิ่งจิ่วมาพักอยู่ในเรือนหลังนี้ นางก็ไม่รู้จักคอยสอดส่องและรายงานเขาสักหน่อย คนไร้ประโยชน์เช่นนี้ จะมีนางไว้เพื่ออะไรกัน?

ตอนนี้พวกเฟิ่งจิ่วไปแล้ว ลูกชายคนโตของเขายังไม่กลับมา ฉวยโอกาสนี้จับนางแต่งออกไปเสียเลยดีกว่า!

เขาลอบครุ่นคิดในใจ จ้องลูกสาวคนโตที่กำลังก้มหน้าก้มตาแวบหนึ่ง แล้วหมุนตัวเดินจากไป

พอท่านพ่อของนางเดินออกไป ต้วนอิ๋งอิ๋งถึงค่อยเงยหน้าขึ้น นางมองเงาร่างที่จากไปอย่างสงบนิ่ง สีหน้าเป็นปกติ เพียงแต่ ลึกๆ ข้างในกลับเสียใจยิ่งนัก

นางเองก็อยากเป็นเหมือนน้องสาวคนเล็ก ที่ได้รับความรักและความเอ็นดูจากท่านพ่อ นางอยากให้ท่านพ่อลูบหัวนาง ทำให้นางสัมผัสถึงความรักจากพ่อ นางอยากเห็นท่านพ่อยิ้มชื่นชมให้นางสักหน่อย อยากเห็นแววตาแห่งความรักจากเขาสักครั้ง…

………………………………….