ตอนที่ 1591 หนีออกจากบ้าน + ตอนที่ 1592 ฆ่าคนครั้งแรก

ตอนที่ 1591 หนีออกจากบ้าน

วันต่อมา ฟ้ายังไม่ทันสาง ต้วนอิ๋งอิ๋งนำสิ่งของที่จะเอาไปยัดใส่ในถุงฟ้าดิน เก็บซ่อนอย่างมิดชิดแล้วออกจากเรือน

นางไม่ได้ออกทางประตูใหญ่ แต่ออกไปทางประตูหลัง

องครักษ์และหญิงรับใช้ที่เห็นนาง ต่างก็คิดว่านางคือต้วนหลินหลิน เพียงมองนางด้วยความประหลาดใจแวบหนึ่ง แล้วแอบคิด เมื่อวานคุณหนูโดนเจ้าเมืองใช้กฎประจำตระกูลลงโทษ วันนี้ก็ลงจากเตียงได้แล้ว หายเร็วดีจริงๆ

ส่วนเรื่องที่นางออกจากประตูหลังไป กลับไม่ได้ถามมากความ ต่างคนต่างก็ง่วนกับการทำงานของตนเองต่อ ไม่นานก็ลืมเรื่องนี้ไป

ที่จริง คนที่ทำงานอยู่ในจวนเจ้าเมืองต่างรู้ว่าในจวนมีคุณหนูสองคน เพียงแต่ คุณหนูใหญ่เป็นใบ้หูหนวก แล้วก็ไม่เคยออกจากเรือน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงออกจากจวนเลย ด้วยเหตุนี้ พวกเขาจึงนึกไม่ถึงว่า คนที่ออกไปนี้คือคุณหนูใหญ่ที่เป็นใบ้หูหนวก

ต้วนอิ๋งอิ๋งที่เดินออกไปข้างนอกรู้สึกสับสนมึนงง แผ่นดินกว้างใหญ่ นางควรไปที่ใด?

โลกภายนอกกว้างใหญ่ไพศาลถึงเพียงนี้ นางที่ออกจากบ้านและครอบครัวมา รู้สึกเหมือนเรือใบที่แล่นโดดเดี่ยวอยู่กลางมหาสมุทร ไม่รู้จะจอดเทียบท่าที่ใด…

ฉวยโอกาสตอนที่คนยังไม่เยอะ นางมุ่งหน้าไปที่ตลาดนัดเพื่อจ้างรถม้าออกจากเมือง นางตั้งใจจะไปหาพี่ใหญ่ของนาง

ขณะเดียวกัน ยามบ่าย ในจวนตระกูลต้วน ต้วนมู่ไป๋ที่เดิมทีตั้งใจจะจากไปในวันนี้อยากไปดูต้วนอิ๋งอิ๋งก่อนกลับ แต่นึกไม่ถึงว่าตามหาทั่วเรือนแล้วก็ยังไม่เจอคน เห็นเพียงจดหมายฉบับหนึ่งที่วางไว้ใต้กาน้ำชาในศาลาสวนดอกไม้

ครั้นเห็นจดหมาย ต้วนมู่ไป๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย ลึกๆ ข้างในเริ่มรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี เขาเปิดออกอ่านทันที เมื่ออ่านจดหมายจบ สีหน้าก็ตึงเครียด กำจดหมายแล้วมุ่งหน้าไปยังเรือนหลักที่อยู่ด้านหน้า

เจ้าเมืองต้วนตั้งใจจะออกไปส่งน้องรองของเขาที่จะเดินทางกลับวันนี้ นึกไม่ถึงกลับเห็นเขาเดินเข้ามาด้วยท่าทางฉุนเฉียว

“น้องรอง เป็นอะไรไปหรือ? เหตุใดสีหน้าไม่ค่อยดี?” เจ้าเมืองต้วนถามด้วยความสงสัย

“พี่ใหญ่ อิ๋งอิ๋งไปแล้ว” เขากล่าวเสียงขรึม ขณะจ้องหน้าเขา

“อะไรนะ?” เจ้าเมืองต้วนตกใจ ถามด้วยความสับสน “ไปแล้ว? หมายความว่าอย่างไร?”

“ท่านดูเองก็แล้วกัน!” เขายื่นจดหมายให้เจ้าเมืองต้วน แล้วเอามือไพล่หลังหมุนตัวหันหลัง พลางนึกทอดถอนใจ พี่ใหญ่ของเขาช่างทำให้เขาผิดหวังยิ่งนัก ในฐานะพ่อ เหตุใดเขาจึงทำเช่นนี้?

เจ้าเมืองต้วนรับจดหมายไปอ่าน สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ในจดหมายมีเนื้อความว่า นางรู้ว่าเขาจะแต่งนางไปอยู่ชนบท แล้วหลินหลินก็วางยาพิษทำลายโฉมนาง นางไม่อยากอยู่ในบ้านหลังนี้อีกต่อไปแล้ว ยิ่งไม่อยากแต่งงานออกไปแบบนั้น ฉะนั้นนางจึงเลือกที่จะจากไป และบอกให้พวกเขาไม่ต้องตามหานาง

“น้องรอง เจ้าฟังข้าอธิบายก่อน เรื่องมีอยู่ว่า…” เจ้าเมืองต้วนต้องการอธิบาย เพราะเขาเองก็ไม่คาดคิดว่าเรื่องจะกลายเป็นอย่างนี้

“เรื่องเป็นอย่างไรข้าไม่อยากรู้แล้ว พี่ใหญ่ ข้าไปแล้ว ท่านไตร่ตรองให้ดีก็แล้วกัน!” เขาส่ายหน้า สาวเท้าเดินออกไป

เจ้าเมืองต้วนทำท่าจะพูด แต่สุดท้ายก็พูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว ได้แต่ยืนกำจดหมายฉบับนั้น และเม้มปากแน่น

นางที่เป็นใบ้หูหนวก นางที่ไร้กำลังปกป้องตนเองก็ยังกล้าหนีออกจากบ้านงั้นหรือ? ผู้ไม่รู้ย่อมไม่กลัวจริงๆ

ยามหัวค่ำ ท้องฟ้าเริ่มมืด รถม้าคันหนึ่งค่อยๆ จอดข้างภูเขา คนขับรถม้าเป็นชายวัยกลางคนอายุประมาณสี่สิบปี หน้าตาดูซื่อสัตย์จริงใจ เวลานี้ เขาตะโกนบอกคนข้างใน “แม่นาง ฟ้ามืดแล้ว อย่างไรคืนนี้พักที่นี่ก่อนดีหรือไม่? พรุ่งนี้ค่อยเดินทางต่อ?”

ต้วนอิ๋งอิ๋งที่อยู่ในรถม้าเปิดม่านหน้าต่างมองข้างนอก มืดสลัวไปทั่วทิศ นั่นทำให้นางหวาดกลัวเล็กน้อย

………………………………….

ตอนที่ 1592 ฆ่าคนครั้งแรก

“แม่นาง นั่งรถม้ามาทั้งวันแล้ว ลงมาเดินยืดเส้นยืดสายหน่อยเถิด!” คนขับรถเสนอ

“อืม”

นางรับคำ แล้วลงจากรถม้า โตขนาดนี้แล้วเพิ่งจะออกจากบ้านมาไกลขนาดนี้ด้วยตัวคนเดียวเป็นครั้งแรก ในใจมักรู้สึกร้อนรนเป็นธรรมดา กอปรกับตลอดทางนางอ่านหนังสือเกี่ยวกับจุดลมปราณที่เฟิ่งจิ่วทิ้งไว้ให้นาง ใช้สมาธิไม่น้อย เวลานี้จึงรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย

พอลงจากรถม้า แล้วเดินเล่นบนถนนบนภูเขา สูดอากาศธรรมชาติอันสดชื่น อารมณ์และสภาพจิตใจจึงดีขึ้นมาบ้าง เดินเล่นพักหนึ่งนางก็กลับมาที่รถม้า เห็นคนขับรถม้าเก็บฟืนมาก่อไฟ นางเดินไปนั่งลงที่ด้านหนึ่ง

“ให้ นี่คืออาหารแห้งที่ข้าพกมา” นางหยิบอาหารแห้งสองชิ้นออกจากถุงฟ้าดิน แล้วยื่นชิ้นหนึ่งให้คนขับรถม้า

คนขับรถม้ามองแวบหนึ่ง สายตาไหวระริก ยิ้มแล้วรับไป “ขอบคุณแม่นางมาก”

ทั้งสองนั่งล้อมกองไฟ คนขับรถม้าพยายามหาเรื่องคุยกับต้วนอิ๋งอิ๋ง รู้คร่าวๆ เพียงว่านางออกจากบ้านมาตามลำพัง เพื่อไปตามหาพี่ชายคนโตของนาง

จวบจนค่ำมืด ต้วนอิ๋งอิ๋งกลับไปพักผ่อนในรถม้า คนขับรถพักผ่อนอยู่ข้างกองไฟ

ทว่ากลางดึกสงัด ขณะที่นางกำลังหลับสนิท กลับรู้สึกว่ามีมือคู่หนึ่งลูบคลำร่างกายนางอยู่ นางตกใจรีบลุกขึ้น “จะ… เจ้าจะทำอะไร!”

“ฮ่าๆ แม่นาง เจ้าไม่ต้องกลัว ข้ากลัวว่าเจ้าจะหนาว เลยมาดูหน่อย” ใบหน้าจริงใจและซื่อสัตย์ของคนขับรถพลันเปลี่ยนไป เวลานี้เขาจ้องมองดวงหน้างามโดดเด่น และรูปร่างสะโอดสะองของต้วนอิ๋งอิ๋งด้วยสีหน้าหื่นกาม

นอกป่าชานเมืองอันรกร้าง ซ้ำยังเป็นสตรีตัวคนเดียว แล้วยังเป็นสตรีที่งดงามโดดเด่นไร้วรยุทธ์ อยู่กับชายแปลกหน้าเพียงลำพัง ไม่เกิดเรื่องก็แปลกแล้ว

“เจ้าออกไปนะ! ออกไป! อย่ามาแตะต้องตัวข้า!”

นางตะโกนด้วยความแตกตื่นลนลาน ดิ้นรนขัดขืน ใช้เท้าถีบคนคนนั้น นางไม่นึกว่าคนข้างนอกจะมีจิตใจชั่วร้ายเช่นนี้ ยิ่งไม่นึกว่าคนขับรถที่ดูจริงใจจะเกิดความคิดชั่วๆ อย่างนี้กับนางด้วย

“หึๆ แม่นาง เจ้าเพิ่งออกจากบ้านครั้งแรกจึงยังไม่รู้ ข้างนอกนี้ ไม่ใช่ว่าจะเป็นคนดีกันทุกคน เจ้าไม่มีพลังแต่กลับมีหน้าตางดงาม หนำซ้ำยังมีถุงฟ้าดินที่ใส่ของไว้มากมาย มีทรัพย์ห้ามเปิดเผยให้ผู้อื่นเห็น เจ้าไม่รู้หรือ? เจอข้าถือว่าโชคดีแล้ว เจ้าวางใจ ขอเพียงเจ้าทำตามที่ข้าบอก ข้าจะไว้ชีวิตเจ้าแน่นอน

มานี่เถิด! อยู่ที่นี่ไม่มีใครช่วยเจ้าได้หรอก เชื่อฟังดีๆ จะได้ไม่ทรมาน ฮ่าๆๆๆ…”

“หลีกไป! หลีกไปนะ! ช่วยด้วย! ช่วยข้าด้วย…”

นางกรีดร้องด้วยความแตกตื่น มือคู่นั้นลูบคลำไปทั่วตัวนาง กระชากเสื้อผ้าของนาง ความรู้สึกสิ้นหวังและหวาดกลัวครอบงำหัวใจของนาง สมองของนาง นางไม่เคยพบเจอเรื่องอย่างนี้ จิตใจสับสนวุ่นวาย คิดอะไรไม่ออกสักนิด

“แคว่ก!”

เสียงเสื้อผ้าถูกฉีกขาดดังมา ความสิ้นหวังทำให้นางมีความปรารถนาแรงกล้าที่จะเอาชีวิตรอด นางรู้ดี เวลานี้ไม่มีใครช่วยนางได้ คนเดียวที่จะช่วยนางได้ ก็คือตัวนางเอง!

นางพยายามสงบสติอารมณ์สุดกำลัง นึกขึ้นได้ว่าหมอนหยกที่หนุนก่อนหน้านี้อยู่ข้างๆ นาง จึงรีบคลำไปที่หมอนหยกใบนั้น แล้วหยิบหมอนหยกใบนั้นขึ้นมาทุบไปที่ต้นคอด้านหลังของคนขับรถม้า

“โอ๊ย!”

คนขับรถม้ากรีดร้องโหยหวน ร่างกายแข็งทื่อ ล้มลงไปนอนบนพื้น กลิ่นคาวเลือดกระจายไปทั่วรถม้า สุดท้ายก็สิ้นลม คนขับรถม้าไม่นึกไม่ฝัน หญิงสาวที่เขาไม่เห็นอยู่ในสายตาสักนิด กลับโจมตีเขาจนถึงแก่ชีวิตอย่างนี้

ต้วนอิ๋งอิ๋งวิ่งลงรถม้าอย่างหวาดกลัว ทว่า เมื่อลงจากรถ กลับถูกคนผู้หนึ่งที่ยืนอยู่ข้างนอกทำให้ตกใจ

………………………………….