ตอนที่ 1623 โรงเตี๊ยมประหลาดกลางเขา / ตอนที่ 1624 ชั้นบนหรือชั้นล่าง

ตอนที่ 1623 โรงเตี๊ยมประหลาดกลางเขา

คำนวณเวลาดูแล้ว ท่านอาน้อยของเธอคนนั้นน่าจะใกล้สามขวบแล้วกระมัง?

นึกมาถึงตรงนี้ เธอก็ยิ้ม “ท่านแม่ ท่านอาน้อยของท่านปู่กับท่านย่าตัวเล็กแค่นี้เองเจ้าค่ะ” เธอทำมือประกอบพลางบอก “ตอนนั้นข้ายังเป็นคนทำคลอดเองด้วยนะ! ผิวขาวอ้วนท้วนน่ารักเชียวเจ้าค่ะ คำนวณดูแล้ว ตอนนี้น่าจะใกล้สามขวบแล้ว พอกลับไป ท่านแม่ ท่านกับท่านพ่อจะมีน้องชายหรือไม่ก็น้องสาวให้ข้าเล่นด้วยอีกคนหรือไม่เจ้าคะ?”

ได้ยินอย่างนั้น ซั่งกวนหวั่นหรงแตะปลายจมูกของเธอเบาๆ “เด็กคนนี้ ชอบพูดเล่นอยู่เรื่อย อะไรก็กล้าพูดไปหมดจริงๆ”

“ข้าพูดจริงนะเจ้าคะ! ข้าชอบเด็กมาก โดยเฉพาะเด็กตัวขาวๆ อ้วนๆ น่ารักจนทนไม่ไหว ท่านอาน้อยได้เปรียบจริงๆ อายุแค่นั้นอาศัยว่ามีศักดิ์สูงกว่า ข้าเลยต้องเรียกเขาว่าท่านอาน้อย”

เธอเม้มปาก ดวงตามีรอยยิ้มที่ปิดไม่มิด “ครั้งนี้หากกลับไปถึงเมื่อใด เขาน่าจะเรียกชื่อคนได้แล้ว ข้าจะเอาขนมล่อเขาให้เรียกข้าว่าท่านป้า”

“เหลวไหล” ซั่งกวนหวั่นหรงอดหัวเราะไม่ได้ มองเธอ รอยยิ้มบนใบหน้าไม่อาจปกปิด “ท่านป้าอะไรกัน? เหลวไหลจริงๆ เลย ศักดิ์เขาสูงกว่าเจ้า แม้แต่ข้ายังต้องเรียกเขาว่าน้องสามี” พูดมาถึงตรงนี้ ตัวนางก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ บ้างแล้ว

ก็จริง เรียกเด็กน้อยคนหนึ่งว่าน้องสามีช่างรู้สึกแปลกจริงๆ

“หากไม่ได้จริงๆ ก็ให้เขาเรียกว่าพี่สาว เอาเป็นว่าอย่างไรข้าก็จะกล่อมให้เขาเรียกชื่อข้า ท่านลองคิดดูสิ! หากได้ยินคำว่าหลานสานออกมาจากปากนุ่มนิ่มนั่น จะไม่ยิ่งแปลกกว่าหรือ!”

พูดมาถึงตรงนี้ เฟิ่งจิ่วถูฝ่ามือด้วยความรู้สึกขนลุก เรื่องการนับญาติ ไม่ใช่เรื่องตลกเลยจริงๆ

ฟังบทสนทนาของทั้งสอง เหลิ่งซวงที่อยู่ข้างๆ เองก็ยิ้มๆ มองนายท่านกับฮูหยินอยู่ด้วยกันอย่างอบอุ่นและเป็นธรรมชาติ บรรยากาศอบอุ่นที่รายล้อมรอบตัวพวกเขา ช่างชวนให้อิจฉาเสียจริงๆ

ขณะเดียวกันในอีกด้าน เฟิ่งเซียวที่เดินทางมาถึงเห็นว่ามีโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งอยู่ข้างถนน โคมไฟนอกประตูโคลงเคลงไปตามสายลม ตอนแรกเขาตั้งใจจะเข้าพัก ทว่าพอเห็นโรงเตี๊ยมแห่งนั้นเงียบผิดปกติจึงตัดสินใจเดินทางต่อ เพื่อไปหาที่พักข้างหน้า

แต่ในขณะที่เขากำลังจะหมุนตัวจากไป ก็ได้ยินเสียงแหบแห้งหนึ่งดังมาจากข้างหลัง แล้วประตูโรงเตี๊ยมก็เปิดออกในเวลาเดียวกัน

“ลูกค้า ในเมื่อมาแล้ว เหตุใดไม่พักสักคืนแล้วค่อยไปเล่า?”

เขาหันกลับไป เห็นว่าเป็นชายชราหลังค่อมผู้หนึ่ง และอาศัยตอนที่ประตูเปิดมองเข้าไปข้างใน ก็มองเห็นได้ไม่ยากว่าในโรงเตี๊ยมแห่งนี้ไม่มีใครเลย

“ไม่ล่ะ” เฟิ่งจิ่วตอบ สายตาแฝงแววระแวดระวัง สถานที่แห่งนี้ด้านหน้าไม่เห็นหมู่บ้านด้านหลังไม่เห็นร้านค้า ตั้งโดดเดี่ยวอยู่ที่นี่ คิดอย่างไรก็แปลกจริงๆ

อีกอย่าง วรยุทธ์ของชายชราหลังค่อมผู้นี้ก็ดูจะไม่ได้อ่อนแอ กลับมาเปิดโรงเตี๊ยมอยู่ที่นี่ เขารู้สึกว่า เขาควรไปจากที่นี่จะดีกว่า

“หึๆๆ” ชายชราหัวเราะ น้ำเสียงแหบแห้งไม่น่าฟัง เขามองชายฉกรรจ์ที่ยืนอยู่ข้างนอก บอกว่า “ท่านเป็นคนต่างถิ่นกระมัง! ถึงได้ไม่รู้ว่าพื้นที่แถบนี้เป็นที่ไหน คนที่รู้จะไม่มีใครผ่านมาทางนี้ มีเพียงคนต่างถิ่นเท่านั้นที่เลือกเดินเส้นทางนี้ด้วยความไม่รู้”

ได้ยินอย่างนั้น เฟิ่งจิ่วมองเขาแล้วถามว่า “แล้วอย่างไรเล่า?” โนเวล-พีดีเอฟ

“ท่านไม่ต้องห่วง ข้าไม่ได้มีเจตนาร้าย” ชายชรายิ้มๆ บอกว่า “ถนนเส้นนี้แม้จะเป็นทางลัด แต่กลับอันตรายมาก ยามนี้ฟ้ามืดแล้ว ข้าว่าท่านควรพักที่นี่สักคืน พรุ่งนี้ค่อยไปจะดีกว่า ไม่เช่นนั้น ท่านอาจหลงทางอยู่ใต้ท้องฟ้ามืดมิดผืนนี้ได้”

………………………………….

ตอนที่ 1624 ชั้นบนหรือชั้นล่าง

ได้ยินเช่นนั้น เฟิ่งเซียวจ้องชายชราแวบหนึ่งแล้วครุ่นคิด เนิ่นนานจึงค่อยเอ่ยปาก “หากเป็นเช่นนั้น ก็ต้องขอรบกวนแล้ว” สิ้นเสียง ก็ก้าวเท้าเข้าไปข้างใน

เขากลับอยากเห็นว่าโรงเตี๊ยมแห่งนี้จะมีอะไรแปลกประหลาดกัน และชายชราคนนี้จะไม่มีเจตนาร้ายอย่างที่เขาบอกจริงหรือไม่?

หงส์ไฟที่เกาะบนไหล่มองไปรอบๆ พลางบอกเฟิ่งเซียวว่า “ที่นี่กลางวันกลับไม่รู้สึกอะไร แต่พอฟ้ามืด พลังหยินกลับรุนแรงขึ้น”

เฟิ่งเซียวพยักหน้า ใจรู้ดีว่าที่แห่งนี้มีบางอย่างผิดปกติ ไม่ว่าจะข้างนอกหรือในโรงเตี๊ยม ล้วนต้องระวังตัวจึงจะถูก ทว่า เมื่อเขาเดินเข้าไปในโรงเตี๊ยม กลับอดตกตะลึงไม่ได้

ตอนอยู่ข้างนอกมองไม่เห็นว่าข้างในมีคน แล้วก็สัมผัสกลิ่นอายไม่ได้ แต่เมื่อก้าวเท้าเข้ามากลับพบว่าในโรงเตี๊ยมแห่งนี้มีเขตอาคมกั้นอยู่ เขตอาคมปิดกั้นทุกอย่างข้างในนี้ มองจากข้างนอกไม่เห็นคนข้างใน แต่อยู่ข้างในกลับมองเห็นข้างนอกได้

อีกทั้งข้างในนี้ไม่ใช่ว่าไม่มีคน ตรงกันข้ามกลับคึกคักมาก เหล่าผู้บำเพ็ญตนจับกลุ่มกันนั่งโต๊ะละสามคนห้าคน บ้างก็ดื่มสุรา บ้างก็จิบชา บ้างก็พูดคุยหัวเราะเสียงดัง บรรยากาศครื้นเครงกลับต่างจากข้างนอกลิบลับ

เห็นข้างในมีผู้บำเพ็ญตนมากมายขนาดนี้ เขาก็มองโรงเตี๊ยมแห่งนี้ใหม่อีกครั้ง

ที่แห่งนี้ประหลาดจริงๆ แต่ก็ยังมีผู้บำเพ็ญตนเข้ามา อีกทั้งดูเหมือนจะไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นด้วย

เวลานี้ คนในโรงเตี๊ยมเห็นเฟิ่งเซียวที่เพิ่งเข้ามาใหม่ แต่ละคนก็หยุดสิ่งที่ทำอยู่แล้วหันมามอง หลังจากมองพิจารณาแวบหนึ่งก็ละสายตาออกไป

“ที่แท้ก็เป็นผู้ฝึกตนพลังเร้นลับ นึกว่าใครเสียอีก!”

“ไม่รู้ว่าเป็นผู้ฝึกตนพลังเร้นลับจากที่ไหน กลับกล้าผ่านถนนเส้นนี้”

“ดูท่าทางก็น่าจะใจกล้าอยู่บ้าง ไม่เช่นนั้นก็คงไม่เข้ามาโรงเตี๊ยม”

“ฮ่าๆๆ ก็จริง”

คนพวกนั้นถกเถียงกัน ไม่ได้ลดเสียงเพราะเฟิ่งเซียวยืนอยู่ตรงนั้นเลย แต่กลับหันหลังให้เขาแล้วพูดคุยกันต่อ เห็นชัดว่าไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา

ก็จริง เทียบกับผู้ฝึกพลังวิญญาณ ผู้ฝึกพลังเร้นลับมักถูกดูแคลน นอกเสียจากเจ้าจะมีพลังต่อสู้ที่แข็งแกร่ง คนอื่นจึงจะมองเจ้าใหม่

ได้ยินคำพูดของคนพวกนั้น เฟิ่งเซียวกลับไม่ได้ใส่ใจ เพียงกวาดตามองข้างในแวบหนึ่ง พบว่าแม้ในนี้จะมีสองชั้น แต่เหมือนจะไม่มีห้องส่วนตัว

ไม่ว่าจะเป็นชั้นหนึ่งหรือชั้นสอง ทุกคนล้วนนั่งอยู่ที่โต๊ะ แม้จะหลับตาทำสมาธิก็เพียงนั่งพิงกำแพงเท่านั้น ด้วยเหตุนี้ เขาหันไปมองชายชราคนนั้น แล้วถามว่า “ในนี้ไม่มีห้องส่วนตัวหรือ?”

“ห้องส่วนตัว?” ชายชราชะงัก แล้วหัวเราะหึๆ “ไม่มีหรอก ที่นี่ข้าเพียงให้ที่พักพวกท่านหนึ่งคืน ไม่ได้มีเตียงไว้ให้พวกท่านนอน” ขณะกล่าว เขาเดินไปที่โต๊ะคิดเงิน แล้วบอกกับเฟิ่งเซียวว่า “จ่ายเงินค่าค้างคืนเถิด! ชั้นหนึ่งห้าสิบเหรียญทอง ชั้นสองหนึ่งร้อยเหรียญทอง ท่านจะเอาชั้นใด?”

ได้ยินอย่างนั้น เฟิ่งเซียวมองล่างทีบนที แล้วถามว่า “ต่างกันหรือไม่?” ไม่ว่าจะเป็นชั้นบนหรือชั้นล่างล้วนไม่มีเตียงให้นอนพัก เหตุใดราคาจึงไม่เท่ากัน?

“หึๆ ต่าง ย่อมต่างกันอยู่แล้ว” ชายชราหัวเราะหึๆ แล้วมองเฟิ่งเซียว “ดูท่าท่านคงไม่รู้อะไรเลยจริงๆ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็จะเตือนท่านหน่อย ด้วยพลังของท่านพักที่ชั้นสองจะดีกว่า”

เฟิ่งเซียวไม่ขาดเงินอยู่แล้ว ได้ยินชายชราพูดอย่างนี้ เขาจึงจ่ายเงินหนึ่งร้อยเหรียญทอง และเดินขึ้นไปที่ชั้นสองโดยมีชายชรานำทาง ครั้นขึ้นมาถึงชั้นสองจึงค้นพบว่า ที่ชั้นสองก็มีเขตอาคมอยู่เช่นกัน อีกทั้งยังเป็นเขตอาคมแบบป้องกัน แข็งแกร่งกว่าชั้นล่างมาก

เมื่อสัมผัสได้ถึงความผิดปกตินี้ คิ้วของเขาก็ขมวดเล็กน้อย

………………………………….

————————————–