หลินฮวงใช้เวลาไม่ถึงยี่สิบนาทีกับการฆ่ามอนสเตอร์บึงปีศาจทั้งหมดระหว่างทาง ปล้นพลังกฏเทพมานับล้าน

 

ถ้าไม่ใช่เพราะเขายังเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มเวอชุโอโซ เขาคงฆ่ามอนสเตอร์บึงปีศาจทั้งหมดในพื้นที่แทนฆ่าแค่พวกระหว่างทาง ไม่มีตัวใดโดนละเว้น เหนือสิ่งอื่นใด พวกมันมอบพลังให้เขาและก็ยากจะได้มา

 

หลังออกอาณาเขตมอนสเตอร์บึงปีศาจ ทั้งกลุ่มก็เดินหน้าต่อ

 

หลานหลิงใช้คาถานางซ้ำแล้วซ้ำเล่า พยายามระบุสถานที่ผิดปกติที่เวอชุโอโซพูดถึง แต่ทว่าความพยายามของนางสูญเปล่า

 

ด้วยหลินฮวงที่อยู่กับพวกเขา พวกเขาจึงผ่านพื้นที่รวมตัวของมอนสเตอร์ได้อย่างง่ายดาย

 

แม้จะเป็นแบบนี้ ความคืบหน้าพวกเขาก็ไม่เร็วนัก

 

เหนือสิ่งอื่นใด สัมผัสพวกเขาโดนสะกด ไม่ใช่แค่นั้น ยังมีอันตรายแทบทุกที่ในบึงนี้

 

หลังผ่านจุดรวมตัวมอนสเตอร์ หลานหลิงก็ทำการตรวจสอบรอบใหม่

 

นางลืมตา”มีป่าต้นเฟอร์ปีศาจด้านหน้าเรา”

 

นางเหลือบมองหลินฮวงหลังพูดแบบนั้นและลังเลสักพักก่อนถาม”เราจะอ้อมไหม?”

 

ครั้งสุดท้ายที่นางถามคำถามคือตอนพวกนางพบกับมอนสเตอร์บึงปีศาจ

 

ราวกับกังวลว่าหลินฮวงจะไม่เข้าใจสถานการณ์ นางพูดเสริม”สถานการณ์ในป่าต้นเฟอร์ปีศาจซับซ้อน นอกจากต้นเฟอร์ปีศาจที่สืบทอดสัญชาตญาณหวงถิ่นรุนแรงและความสามารถโจมตีอย่างทรงพลังแล้ว ยังมีเผ่ามากมายที่อาศัยร่วมกับพวกมันในป่าต้นเฟอร์ปีศาจ ตัวอย่างเช่น เถาวัลย์ความตาย ลิงปลา งูสายฟ้าและอื่นๆ…”

 

ดวงตาของหลินฮวงสว่างวาบ

 

เท่าที่เขากังวล มีมอนสเตอร์มากมาย และมีกฏมากมายให้เขาสะสม

 

ต้องรู้ว่าเขาได้รับพลังกฏเทพจำนวนมากตอนล่ามอนสเตอร์บึงปีศาจ สิ่งที่ตามมาจากนั้นให้เขาไม่ถึงหนึ่งส่วนสามที่เขาได้รับจากการฆ่ามอนสเตอร์บึงปีศาจ

 

ตอนนี้ เมื่อได้ยินว่ามีมอนสเตอร์หลายประเภทในป่าต้นเฟอร์ปีศาจ ความคิดแรกของเขาคือนี่เป็นโอกาสสมบูรณ์ให้เขาได้รับพลังกฏเทพจำนวนมาก แน่นอน เขาไม่คิดปล่อยโอกาสให้หลุดมือไป

 

“ไปกันเถอะ”หลินฮวงเหลือบมองเวอชุโอโซข้างเขาหลังพูดแบบนั้น”จะเกิดอะไรขึ้นถ้าทางเข้าเมืองภูตอยู่ในป่า?เราจะพลาดถ้าเราอ้อม”

 

เขาจงใจพูดเพราะเขากังวลว่าทุกคนจะเลือกอ้อม

 

แต่ทว่า สิ่งที่เขาพูดก็มีเหตุผล

 

ถ้าทางเข้าเมืองภูตอยู่ภายในป่านี้ พวกเขาจะพลาดมันโดยสิ้นเชิงถ้าอ้อมป่า มันยังหมายความว่าการเดินทางพวกเขาในบึงหมอกนั้นไร้ประโยชน์

 

เดิมเวอชุโอโซตั้งใจเลือกสำรวจพื้นที่นี้ เพราะเขาสงสัยว่ามันอาจเป็นทางเข้าเมือง

 

“งั้นก็ไปกัน”เวอชุโอโซไตร่ตรองสักพักแต่ก็ยังพยักหน้า

 

คนอื่นไม่คัดค้านหลังเวอชุโอโซพูด

 

เหนือสิ่งอื่นใด เวอชุโอโซคือคนตั้งกลุ่ม วัตถุประสงค์หลักในการรวมกลุ่มเข้าหุบเหวคือเพื่อช่วยเวอชุโอโซให้ได้รับผนึกของเจ้าปราสาท

 

หลังยืนยันว่าพวกเขาจะไม่อ้อม หลินฮวงก็กวาดล้างเส้นทางอีกครั้ง นำกลุ่ม บินเข้าพื้นที่ป่าต้นเฟอร์ปีศาจด้านหน้า

 

..

 

ต้นเฟอร์ปีศาจเป็นมอนสเตอร์ประเภทพืช จริงๆแล้ว ต้นเฟอร์ปีศาจคือชื่อที่ครอบคลุมหมวดหมู่ทั้งหมด มีต้นเฟอร์ปีศาจหลายประเภทที่ตกอยู่ในหมวดหมู่นี้และทั้งหมดก็มีชื่อเรียกต่างกัน

 

มอนสเตอร์ในป่าต้นเฟอร์ปีศาจของพื้นที่หมอกเรียกว่าต้นเฟอร์ปีศาจรัตติกาล

 

มอนสเตอร์ประเภทนี้มีลักษณะพิเศษเฉพาะตัว พวกมันอยู่ในสภาพหลับตอนกลางวัน ระหว่างวัน ต่อให้คนเดินผ่านทั้งป่า พวกเขาก็อาจไม่โดนต้นเฟอร์ปีศาจรัตติกาลโจมตี ตราบเท่าที่ร่างกายไม่แตะต้นเฟอร์ปีศาจรัตติกาล และพวกเขาไม่ส่งเสียงดัง พวกเขาจะไม่ปลุกต้นไม้

 

แต่ทว่า ต้นเฟอร์ปีศาจรัตติกาลจะตื่นขึ้นตอนกลางคืน

 

เวลากลางคืนคือเวลาหากินสำหรับพวกมันทุกตัว

 

พวกมันจะยื่นกิ่งก้าน ใช้ใบไม้เหมือนมีดเพื่อฆ่าผู้บุกรุกที่เข้าอาณาเขตพวกมัน

 

แต่ทว่า สิ่งที่น่ากลัวสุดเกี่ยวกับป่าต้นเฟอร์ปีศาจไม่ใช่พวกมันเอง แต่เป็นมอนสเตอร์ที่อาศัยร่วมกับพวกมัน

 

มันอาจมีสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังซ่อนอยู่ท่ามกลางมอนสเตอร์เหล่านั้น

 

หลินฮวงอดตกตะลึงไม่ได้ตอนเห็นต้นเฟอร์ปีศาจรัตติกาลตรงหน้าเขา

 

แม้เขาจะอ่านข้อมูลเกี่ยวกับมันมามาก เขาก็ไม่คิดว่าพวกมันจะใหญ่ขนาดนี้ตอนเห็นด้วยตาตัวเอง

 

ต้นเฟอร์เหล่านี้แต่ละต้นมีเส้นผ่านศูนยืกลางกว่าสองเมตร พวกมันสูงจนยอดต้นไม้อยู่ในกลุ่มเมฆ

 

ในเวลาเดียวกัน หลินฮวงก็ได้ยินเสียงหายใจใกล้หูเขา

 

“ใหญ่มาก!”คำอุทานนี้มาจากหลานหลิง

 

“หนามาก!”นี่มาจากถูทง

 

ความคิดของหลินฮวงบิดเบือนเล็กน้อยตอนนำคำอุทานทั้งสองมารวมกัน

 

แต่ทว่า ตอนนั้น ต้นเฟอร์ปีศาจรัตติกาลทั้งหลายภายในสายตาพวกเขาขยับแทบจะพร้อมกัน

 

กิ่งไม้นับไม่ถ้วนพุ่งออกมาเหมือนสายฟ้าฟาด ใบไม้บนกิ่งไม้คลี่ออกมาเหมือนใบมีด

 

หากการโจมตีนี้โดนพวกเขา กลุ่มของหลินฮวงอาจโดนเฉือนเป็นชิ้นเนื้อนับไม่ถ้วน

 

แต่ทว่า เนื่องจากพวกเขาเตรียมตัวมาก่อน พวกเขาจึงไม่ได้ประมาท ทันทีที่พวกมันโจมตี พวกเขาก็ตอบโต้

 

นิ้วของหลินฮวงแทงออกไปและกระจกสีดำก็ก่อตัวด้านหน้า

 

ครั้งนี้ เขาไม่ได้ตั้งโล่ให้คนอืน

 

เขาทำแบบนี้เพราะก่อนหน้านี้ เขากระตือรือร้นมากตอนล่ามอนสเตอร์บึงปีศาจและไม่มอบโอกาสให้คนอื่นได้แสดงทักษะตัวเอง มันคือเวอชุโอโซที่เสนอว่าเขาควรมอบโอกาสให้หลานหลิงกับถูทงได้สู้ด้วย

 

ในการต่อสู้ต่อมา เขาจึงไม่ปกป้องทั้งคู่เป็นพิเศษ

 

นอกจากนี้ ต้นเฟอร์ปีศาจรัตติกาลไม่มีเทคนิคลอบเร้นและความสามารถก็ไม่ถือว่าร้ายกาจ สำหรับหลานหลิงกับถูทง นี่เป็นคู่ต่อสู้ที่ดีสุด

 

โดยธรรมชาติ เขาไม่ต้องปกป้องเวอชุโอโซกับจิ่วเจี้ยน

 

ดังนั้น หลินฮวงจึงแค่ปกป้องตัวเองในครั้งนี้ เมินคนอื่น

 

ต้นเฟอร์ปีศาจรัตติกาลหลายตัวสะบัดกิ่งก้านพวกมันรอบๆราวกับพวกมันกำลังร่ายรำ

 

แต่ทว่า กิ่งก้านใดที่มาถึงตัวหลินฮวงจะเด้งกลับไปเมื่อมันฟาดใส่กระจกดำด้านหน้า ใบไม้บนกิ่งไม้พวกมันจะเล็งใส่ตัวมันเอง

 

ต้นเฟอร์ปีศาจรัตติกาลไม่ได้มีสติปัญญานัก เมื่อมันตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ มันก็สายเกินไป

 

ในชั่วพริบตา ใบไม้นับไม่ถ้วนก็ปะทะกับกิ่งไม้มัน ภายในเวลาไม่ถึงครึ่งวินาที ต้นไม้ลำโตก็กลายเป็นสั้น เหลือแค่ตอไม้เปล่าๆที่สูงไม่ถึง 18 เซนติเมตร

 

ถ้ามีผู้ชมที่ไม่เข้าใจเหตุผล พวกเขาอาจตื่นตกใจและสงสัยว่าทำไมต้นเฟอร์ปีศาจถึงฆ๋าตัวตาย

 

มันไม่มั่นใจที่จะมีวิตอยู่แค่เพราะมันดูธรรมดาเกินไป?

 

การต่อสู้ทางฝั่งหลินฮวงจบลงในเวลาไม่นาน กระบวนการทั้งหมดกินเวลาไม่ถึงครึ่งวินาที

 

แต่ทว่า เวอชุโอโซกับคนอื่นยังสู้อยู่

 

หลังกำจัดต้นเฟอร์ปีศาจที่โจมตีเขา หลินฮวงก็ตรวจสอบสถานการณ์ด้านอื่น จากนั้นเขาก็หลับตา รู้สึกถึงพลังกฏเทพที่ไหลเข้าตัว วินาทีต่อมา เขาก็ลืมตาขึ้น และมีแสงสว่างในนั้น

 

ต้นเฟอร์ปีศาจตัวนี้ให้พลังกฏเทพจำนวนมาก น้อยกว่ามอนสเตอร์บึงปีศาจเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

 

นี่ได้กระตุ้นจิตวิญญาณนักล่าของหลินฮวง ทำให้มันเผาไหม้อีกครั้ง

 

“ต้นไม้เหล่านี้คือเหยื่อทั้งหมด!”