กู่ฉิงซานตกตะลึงสักพัก

นี่คือสิ่งที่ไม่น่าเป็นไปได้ที่สุดในความคิดของเขา

สุดท้ายแล้ว สิ่งที่ไม่คาดคิดก็ได้เกิดขึ้น

สิ่งที่เซี่ยกูหงนำออกไปคือวิชาดาบโบราณ ไม่ใช่ภาพซ้อนทับแห่งเวลา

แล้ววิชาภาพซ้อนทับมาจากไหนล่ะ

หากกล่าวว่ามาจากเผ่าพันธุ์บรรพกาลหรือจากเทพนิรันดร์ที่แท้จริง พวกเขาจะมอบวิชาทรงพลังให้กับเผ่าพันธุ์มนุษย์ไปเพื่ออะไร

ดูท่าว่าในยุคนี้ ยังมีอีกหลายสิ่งที่เขาสังเกตไม่เห็น

ขณะยืนอยู่หน้าแผ่นหยกที่กำลังลอยอยู่ กู่ฉิงซานไม่สามารถหยุดคิดได้

เขาใช้จิตเทพทะลวงเข้าไปในแผ่นหยกก่อนกวาดผ่านอีกครั้ง

“วิชาดาบสังหารศัตรู…”

“ทำไมชื่อนี้ถึงคุ้นหูนัก”

กู่ฉิงซานพึมพำขณะนึกถึงมันอย่างยากลำบาก

เขาพลันวางมือบนถุงเก็บของก่อนเริ่มมองรายละเอียดของถุงเก็บของ

เป้าหมายที่เขากำลังตามหามีขนาดใหญ่จนถูกเขาพบได้ในทันที

แผ่นหยกขนาดใหญ่ผิดปกติ

นี่คือของขวัญจากเซี่ยกูหง

เซี่ยกูหงทุ่มเททั้งชีวิตเพื่อเรียนรู้สิ่งที่อยู่ในแผ่นหยกนี้

กู่ฉิงซานค้นหารายละเอียดคร่าวๆ ด้วยความรู้สึกคลุมเครือกับชื่อ “วิชาดาบสังหารศัตรู”

มันก็แค่ชื่อ “วิชาดาบสังหารศัตรู” ที่ดูเรียบง่ายเกินไป เงื่อนไขในการฝึกฝนก็สูงเกินไป ดังนั้นเขาจึงมองผ่านๆ ด้วยความไม่สนใจ

ใครจะคิดล่ะว่ามันคือวิชาดาบจากยุคโบราณ!

มาจากยุคโบราณเชียวนะ

มันคือวิชาดาบของยุคไหนกัน

กู่ฉิงซานอดใจที่รอที่จะหาวิชาดาบนี้ไม่ไหวแล้ว

เขาเห็นว่าด้านข้างวิชาดาบนี้ เซี่ยกูหงได้เขียนความเห็นเอาไว้ส่วนหนึ่งแล้ว

“นี่คือวิชาดาบที่อยู่เหนือจินตนาการ หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน ข้าก็เข้าใจสิ่งหนึ่ง: จากความสำเร็จของข้าในด้านวิชาดาบ ต้องใช้ความก้าวหน้าหลายประการจึงสามารถเรียนรู้วิชาดาบนี้ได้ มันมีบางสิ่งอยู่”

กู่ฉิงซานพูดไม่ออก

แม้แต่เซี่ยกูหงก็ไม่สามารถเรียนรู้วิชาดาบนี้ได้งั้นหรือ!

ไม่ ไม่ใช่ว่าไม่เรียนรู้ แต่ไม่สามารถเรียนรู้ได้ชั่วคราวต่างหาก

กู่ฉิงซานส่ายหน้าด้วยความเคารพยำเกรงก่อนถ่ายวิญญาณเข้าไปในแผ่นหยกเกี่ยวกับ “วิชาดาบสังหารศัตรู”

เขาพยายามสุดความสามารถเพื่อทำความเข้าใจ “วิชาดาบสังหารศัตรู”

ผ่านไปสักพัก

ใช่แล้ว…

ใช่แน่ๆ …

เขาไม่สามารถทำความเข้าใจได้เลย…

กู่ฉิงซานไม่ได้รับการประนีประนอมขณะสายตามองหน้าต่างระบบเทพสงคราม

แถวหิ่งห้อยจำนวนมากปรากฏบนหน้าต่างระบบเทพสงครามแล้ว

“วิชาดาบสังหารศัตรู”

“นี่คือวิชาดาบโบราณที่ใช้ปลิดชีพทุกสิ่ง”

“เพราะพลังของท่านต่ำเกินไป จึงไม่สามารถทำความเข้าใจวิชาดาบนี้ได้จนกว่าจะถึงเวลา”

“เพื่อใช้พลังวิญญาณในการทำความเข้าใจวิชาดาบนี้ ท่านต้องจ่ายพลังวิญญาณ 10,000,000,000,000,000,000,000,000,000,000,000,000,000,000 แต้ม”

กู่ฉิงซานนับเลขศูนย์ก่อนไอออกมาเล็กน้อย “ฉานนู่ ไปกันเถอะ”

ฉานนู่มองแผ่นหยกที่แนะนำ “วิชาดาบสังหารศัตรู”

“หืม นายท่าน วิชาดาบนี้อาจจะทรงพลังก็ได้” นางกล่าว

“อืม” กู่ฉิงซานกล่าวด้วยน้ำเสียงหมองหม่น

“คาดไม่ถึง จ้าวตำหนักเซี่ยจะตัดใจจากยาเม็ดพัฒนาโบราณแต่เลือกวิชาดาบโบราณนี้” ฉานนู่กล่าว

“อืม” กู่ฉิงซานกล่าว

“กลับไปหาจ้าวตำหนักเซี่ยเพื่อหาทางให้เขาถ่ายทอดวิชาดาบนี้ให้ท่านกันดีกว่า” ฉานนู่แนะนำ

กู่ฉิงซานนิ่งก่อนกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “ฉานนู่ อาจารย์ข้าไม่ได้ฝึกฝนวิชาดาบนี้และข้าไม่อยากเป็นนักดาบที่ดีด้วย”

“นายท่านหมายความว่าอย่างไร”

“จนกว่าข้าจะเหนือกว่าอาจารย์ ข้าจะไม่ฝึกฝนวิชาดาบนี้”

“นายท่านช่างเป็นคนตรงไปตรงมาจริงๆ” ฉานนู่ชม

“เลิกพูดได้แล้ว ไปกันเถอะ”

“ทราบแล้ว นายท่าน”

กู่ฉิงซานหยิบยันต์เคลื่อนย้ายพริบตาออกมาก่อนนึกถึงพลังวิญญาณของเขา

เขาหายไปจากชั้นที่สามสิบหกด้วยการถูกเคลื่อนย้ายพริบตาทันที

…

โลกบรรพกาล

ในถิ่นทุรกันดารที่สร้างจากหินวิเศษ

ถ้ำใต้ดิน

กู่ฉิงซานปรากฏตัวขึ้น

ตอนพวกเขามา มีทั้งสิ้นสี่คนอยู่ที่นี่ แต่เมื่อพวกเขากลับมา กลับมีเพียงเซี่ยกูหงและกู่ฉิงซานที่เหลือรอด

ชายชราผมขาวและชายร่างกำยำคือเทพนิรันดร์ที่แท้จริงที่ทรยศเผ่าพันธุ์มนุษย์

เซี่ยกูหงได้วิชาหลอมดาบศักดิ์สิทธิ์และดาบพิภพจากชายชราผมขาว อีกทั้งยังได้ “วิชาดาบสังหารศัตรู” ตอนนี้เขาไปแล้ว

เหลือเพียงกู่ฉิงซานที่ยังอยู่ที่นี่

เขาส่งจิตเทพออกไปสำรวจ

บนพื้นนอกถ้ำ สัตว์ประหลาดราวเกลียวคลื่นยังขวางกั้นราวกับผืนน้ำ ปกคลุมทั่วถิ่นทุรกันดารจนยาวไปถึงส่วนลึกของโลกบรรพกาล

ที่วงนอกสุดของสัตว์ประหลาด ไม่มีตนไหนที่ทรงพลัง

แต่ยิ่งเข้าใกล้กำแพงที่อยู่ปลายทางถิ่นทุรกันดารเท่าไหร่ สัตว์ประหลาดที่ปรากฏตัวก็ยิ่งน่าสะพรึงมากเท่านั้น

นี่คือฝูงสัตว์ประหลาดที่ถูกตระเตรียมโดยผู้ปกครองโลกบรรพกาล วิญญาณกรีดร้อง เมื่อไม่มีแหล่งพลังเงาก็ไม่มีใครสามารถผ่านไปได้

กู่ฉิงซานครุ่นคิดสักพักก่อนออกจากถ้ำช้าๆ แล้วหยุดอยู่หลังเนินหินลับ

เขาแบมือออก

เหรียญหนึ่งปรากฏขึ้นในมือ

นี่คือเหรียญที่มนุษย์แสงมอบให้ มันสามารถใช้ได้ครั้งเดียว เขาสามารถกลับสวรรค์ดึกดำบรรพ์เมื่อไหร่ก็ได้

กู่ฉิงซานเงียบไปหลายอึดใจ

“ระบบ ตอนนี้เจ้ายังต้องการพลังวิญญาณอยู่อีกหรือเปล่า” เขาถาม

‘ติ๊ง!’

ระบบเทพสงครามส่งเสียงเด่นชัดออกมา “แน่นอน ยิ่งพลังวิญญาณมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดีเท่านั้น”

กู่ฉิงซานพยักหน้า

เขาไม่ถามว่าระบบต้องการพลังวิญญาณไปทำอะไร เขาเพียงซ่อนอยู่หลังเนินหินแล้วรออย่างอดทน

ผ่านไปสักพัก

สีหน้าของเขาพลันเปลี่ยนไป

มีเสียงมาจากสวรรค์และปฐพีดังสนั่น

คลื่นโกลาหลกำลังมา!

นี่คือฉากอันงดงามที่พลังของหินวิเศษจะถูกสั่งสมจนถึงจุดสูงสุด พลังโกลาหลที่เอ่อล้นออกมาจะผสานเข้าด้วยกันจนระเบิดออมาพร้อมกัน

สัตว์ประหลาดหงุดหงิด

พวกมันไม่มองรอบข้าง เพียงแค่หมอบกับพื้นด้วยความหวาดกลัวที่จะได้รับผลจากคลื่นโกลาหล

ในคลื่นโกลาหล มีพลังอยู่นานับชนิด หากถูกพลังบางอย่างที่สามารถเล่นงานได้เข้าก็คงน่าสะพรึงไม่ใช่น้อย

ดวงตาของกู่ฉิงซานทอประกาย

เขาใช้วิชาดาบอย่างเงียบงัน

ดาบคลื่นเสียงและดาบขุนเขาศักดิ์สิทธิ์หกภพปรากฏขึ้นจากความว่างเปล่าพร้อมกัน

“ไป!” เขากระซิบ

ดาบยาวสองเล่มส่งเสียงหึ่งก่อนลอยเข้าหาฝูงสัตว์ประหลาด

สัตว์ประหลาดตัวแรกถูกตัดศีรษะโดยดาบคลื่นเสียง

มันถึงขั้นแผดเสียงกรีดร้องคมปลาบก่อนตาย

แต่เสียงคลื่นโกลาหลสะเทือนทั้งสวรรค์และปฐพี เสียงร้องของมันจึงกระจายไปได้ไม่ไกลนักก่อนจะถูกเสียงดังสนั่นกลบทันที

สัตว์ประหลาดทั้งหมดยุ่งกับการขัดขืนคลื่นโกลาหล ไม่มีเวลาที่จะมาสนใจสถานการณ์ของสัตว์ประหลาดตัวอื่น

กู่ฉิงซานฉวยโอกาสนี้เพื่อเคลื่อนย้ายวิชาดาบทั้งหมดอย่างเงียบงัน เขาปลดปล่อยพลังวิญญาณราวกับไม่ต้องการใช้มัน

ดาบคู่หมุนวนไม่หยุด

โลหิตสาดกระเซ็น!

ส่วนที่ขยายออกของถิ่นทุรกันดารเหมือนกับดินแดนเก็บเกี่ยวพืชผล ดาบบินสองเล่มได้รับอนุญาตให้เก็บเกี่ยวชีวิตของสัตว์ประหลาดที่อยู่ในนั้น

เมื่อถึงช่วงเวลาหนึ่ง เสียง “ตึง” ดังขึ้นมา

ดาบคลื่นเสียงหมุนกลับ

มันกระแทกเข้ากับพลังแปลกประหลาด

กู่ฉิงซานอดที่จะถามไม่ได้ว่า “เป็นอะไรหรือเปล่า”

ดาบคลื่นเสียงส่งเสียงหึ่งก่อนกลายเป็นลำแสงแล้วสังหารสัตว์ประหลาดต่อ

กู่ฉิงซานสังเกตการณ์สักพัก

เขาเห็นดาบคลื่นเสียงเป็นครั้งคราว

ทว่า ดาบขุนเขาศักดิ์สิทธิ์หกภพครอบครองคุณลักษณะ “อมตะ” และ “ทำลายกฎเกณฑ์” จึงแทบไม่ได้รับผลจากพลังใดๆ มันฟาดฟันใส่กลุ่มสัตว์ประหลาดอย่างต่อเนื่องจนแทบไม่ถูกขัดจังหวะ

กู่ฉิงซานเพียงโยนมีดเยือกแข็งออกไป ให้มันปลดปล่อยการโจมตีด้วยวิชาเยือกแข็งขนาดใหญ่ตามอิสระ

ในที่สุด เสียงกรีดร้องของสัตว์ประหลาดก็ดังยิ่งกว่าเสียงคลื่นโกลาหล

อีกด้าน กู่ฉิงซานสังหารอย่างโหดเหี้ยมเกินไป

อีกด้าน เป็นเพราะคลื่นโกลาหลกำลังสิ้นสุดลงอย่างช้าๆ

สัตว์ประหลาดบรรพกาลที่ทรงพลังยิ่งจำนวนหนึ่งสัมผัสได้ถึงการโจมตีอันบ้าระห่ำของกู่ฉิงซานก่อนค่อยๆ เป็นอิสระจากความหวาดกลัวต่อคลื่นโกลาหลแล้ววิ่งมาจากถิ่นทุรกันดารไกลลิบด้วยพละกำลังทั้งหมดที่มี

‘โฮก!’

เสียงคำรามอันเกรี้ยวกราดของสัตว์ประหลาดตัวแล้วตัวเล่าดังขึ้น

ใกล้ถึงเวลาแล้ว!

หากยังคงสังหารต่อไปได้กลายเป็นปัญหาใหญ่แน่

กู่ฉิงซานสะบัดมือทันที

ดาบวูบไหวไปมาก่อนซ่อนในความว่างเปล่าตรงด้านหลังของเขา

เหรียญปรากฏขึ้นในมือของกู่ฉิงซาน

เหรียญส่องแสงเล็กน้อย

เพียงพริบตา กู่ฉิงซานหายไปจากสถานที่ดังกล่าว

เขาปรากฏตัวขึ้นในตำหนักราชาเทพที่นอกสวรรค์

มนุษย์แสงรับหน้าที่คุ้มกันอยู่

ลั่วปิงหลียังสร้างแผ่นหยกอยู่

ทันทีที่กู่ฉิงซานกลับมา หนึ่งคนกับหนึ่งเทพสังเกตเห็นทันที

ลั่วปิงหลียังคงเงียบ นางหุบตาลงขณะยังคงสร้างแผ่นหยกต่อไป

มนุษย์แสงทักทายเขาจนอดที่จะถามไม่ได้ว่า “เป็นอย่างไรบ้าง ความลับอะไรที่ถูกท่านราชาเทพพบ”

“แน่นอน ข้าพบทุกสิ่ง”

ขณะกู่ฉิงซานกล่าว เขาส่งสัญญาณให้อีกฝ่ายอยู่นิ่งๆ อย่าใจร้อน

เขาจดจ้องกับหน้าต่างระบบเทพสงครามด้วยแสงไฟรอบข้าง

บนหน้าต่างระบบเทพสงคราม ค่าพลังวิญญาณยังปัดขึ้นไปอย่างต่อเนื่องอยู่ตรงหน้าจอ