โดยไม่ลังเล ลอร่าเห็นด้วยกับคำขอของกู่ฉิงซานทันที

“ท่านเอิร์ลต่างแดนแห่งอาณาจักรหนามต้องเป็นที่จับตามองแน่ๆ ว่าแต่เย่เฟยหลีคือใครหรือ” ลอร่าถาม

“สหายอีกคนของข้าน่ะ” กู่ฉิงซานตอบ

ลอร่าพลันเข้าใจ “จริงสิ เจ้าเป็นที่ต้องการจากเจ็ดเทพมาร ไม่ง่ายที่จะก้าวไปข้างหน้า การใช้ชื่อของสหายเพื่อดึงดูดสหายอีกคนให้มาพบกันย่อมเป็นหนทางหนึ่ง”

“ใช่ ข้าเพียงตามหาเขาได้ด้วยวิธีนี้เท่านั้น”

“มีทางที่จะระบุตัวตนของเย่เฟยหลีเพื่อหลีกเลี่ยงการแอบอ้างชื่อหรือเปล่า” ลอร่าถาม

กู่ฉิงซานอดที่จะครุ่นคิดไม่ได้

ใช่แล้ว มีโลกเก้าร้อยล้านชั้นอยู่ แต่ละชั้นมีโลกหลายพันใบ

ชื่อของเย่เฟยหลีมีอยู่มากมายนับไม่ถ้วน

กู่ฉิงซานครุ่นคิดสักพักก่อนค่อยๆ เผยรอยยิ้มออกมา

“แนะนำเขาแบบนี้ละกัน: มนุษย์เพศชาย มาจากโลกประปราย เข้าสู่โลกเก้าร้อยล้านชั้นครั้งแรก ชื่อเย่เฟยหลี”

เขายื่นมือออกไปอีกครั้งก่อนบีบพันธนาการ รวบรวมภาพของเย่เฟยหลีด้วยกลิ่นอาย

“ดูสิ นี่คือหน้าตาของเขา”

“โอ้! เป็นแบบนี้เอง ช่างหนุ่มยิ่งนัก…เอาเถอะ ข้าจะคุยกับพวกลิเลียให้”

ลอร่าหยิบใบไม้สีเขียวออกมาก่อนเขียนข้อความยาวลงไป

นางมองดูอีกครั้งก่อนสะบัดใบไม้ออกไป

ใบไม้ลอยอยู่ในอากาศหลายครั้ง จากนั้นหายไป

“เอาล่ะ คงจะราวสองสามชั่วโมง ทั่วโลกเก้าร้อยล้านชั้นจะรู้ว่าอาณาจักรหนามได้ผนึกท่านเอิร์ลผู้มีอำนาจที่แท้จริงเอาไว้ รอดูใบหน้าประหลาดใจของโลกหลายพันล้านใบได้เลย” ลอร่ายิ้มอย่างมีชัย

ตอนนี้ บางสิ่งคล้ายกับขยับในท้องนภา

ทั้งสามเงยหน้ามอง

พวกเขาเห็นปลาตัวใหญ่ว่ายอยู่บนท้องนภา เคลื่อนผ่านโลกด้วยความเร็วที่ช้า

กู่ฉิงซานและลอร่าเพียงแค่ประหลาดใจเพราะพวกเขาเคยเห็นปลาขนาดใหญ่แบบนี้มาแล้ว

แต่หลินกลับวิตก

“ทุกคนกลั้นหายใจไว้ เจ้านี่ทรงพลังมาก เหมือนจะอยู่ในสภาพหิวกระหายด้วย ถึงแม้พวกเราจะตัวเล็กมาก แต่ก็ควรระวังตัวเอาไว้” หลินกระซิบ

กู่ฉิงซานใช้วิชาลับทันที

หลินไม่ขยับ แต่ลมหายใจของนางค่อยๆ มองไม่เห็นราวกับไม่มีตัวตน

ลอร่าหยิบร่มหลากสีสันออกมาก่อนกางไว้เหนือศีรษะ

นางดึงกู่ฉิงซานและหลินให้มาอยู่ใต้ร่ม

“ไม่ต้องห่วง เจ้าสามารถพูดได้แล้ว” ลอร่ากล่าว

กู่ฉิงซานและหลินรู้สึกได้

ดูท่าลมหายใจของพวกเขาจะหายไปอย่างสมบูรณ์

นี่มันช่างน่าทึ่งจริงๆ

“นี่มันคืออะไรน่ะ” กู่ฉิงซานถามขณะมองร่มในมือนาง

ลอร่ายิ้มกว้างแล้วตอบว่า “เดาสิ”

“ข้าจำไม่ได้ว่าเจ้ามีสมบัติล้ำค่าเช่นนี้อยู่ด้วย แต่สมบัติของเจ้ามันก็นับจำนวนไม่ได้อยู่แล้ว ข้าจะไปเดาได้อย่างไรกันเล่า” กู่ฉิงซานกล่าว

หลินมองร่มแล้วคาดเดาดู “นี่เหมือนกับการปรากฏของพลังบางอย่างเลย”

“พี่สาวช่างรอบรู้จริงๆ” ลอร่ากล่าว “นี่คือความสามารถข้าที่ปรากฏขึ้นเป็นรูปร่าง หลังจากพิธีบรรลุนิติภาวะ ความสามารถของข้ายังคงเติบโต ในที่สุดก็กลายเป็นร่มหลากสีสันคันนี้”

หัวใจของกู่ฉิงซานขยับ

“ข้าเข้าใจล่ะ นี่คือที่พักพิงหมื่นโลก” เขากล่าว

“ถูกต้อง” หลินพยักหน้า

ที่พักพิงหมื่นโลกคือพลังลึกลับแก่กล้าที่ลอร่าช่ำชองมาตั้งแต่เด็ก ทำให้ไม่มีใครตรวจจับตัวตนของลอร่าได้

ตอนเผชิญหน้ากับการลอบสังหารของทริสเต้ ต่อให้โรงแรมอาบรูซิฮอลิเดย์จะถูกผนึกไว้ แต่ผู้พิทักษ์ทุกคนก็ไม่สามารถตามหาลอร่าพบได้แม้จะปูพรมค้นหาก็ตาม

กู่ฉิงซานพบลอร่าที่ซ่อนอยู่ในกล่องราชวงศ์เช่นกัน

หลังจากผ่านพิธีการบรรลุนิติภาวะแล้ว ในที่สุดความสามารถของลอร่าก็พัฒนาขึ้น นางสามารถทำให้มันปรากฏขึ้นมาเพื่อปกป้องคนอื่นได้

ทั้งสามมองปลาขนาดใหญ่แหวกว่ายบนท้องนภาอย่างช้าๆ และเงียบงัน

“พี่สาว เจ้าเหมือนกับรู้จักปลาตัวเมื่อครู่เลยนะ” ลอร่ากล่าว

“ใช่ มันคืออันธพาลในหุบเหว หลอกล่อด้วยลมหายใจของมัน” หลินกล่าว

ลอร่ามองหลิน

“ที่จริงแล้ว ข้าเองก็มาจากหุบเหวน่ะ” หลินกล่าวอย่างสงบ

จากหุบเหวหรือ

ด้วยสายตาแตกตื่น ลอร่ามองกู่ฉิงซานอย่างรวดเร็ว

“คนนี้ข้ารับประกัน ไม่มีปัญหาแน่นอน นางแค่ได้รับความเดือดร้อนมากมายในหุบเหว อยู่เพียงลำพังมาหลายปี แต่ตอนนี้ได้กลับมาแล้ว” กู่ฉิงซานอธิบาย

‘เฮ้อ’

ลอร่าถอนหายใจด้วยความโล่งอก

นางเชื่อกู่ฉิงซานอย่างสุดใจ

ในเมื่อกู่ฉิงซานกล่าวเช่นนั้น มันก็ต้องเป็นแบบนั้นแหละ

นางมองหลินก่อนที่จะคิดถึงตัวเองเมื่อสมัยก่อนไม่ได้

ตอนพ่อแม่และน้องชายถูกลอบสังหาร นางซ่อนอยู่ในกล่องเพียงลำพัง มันช่างโดดเดี่ยวและสิ้นหวังนัก

ในตอนนั้น ถ้ากู่ฉิงซานไม่ปรากฏตัว จะเกิดอะไรขึ้นกับนางต่อจากนั้นนะ

ลอร่าพลันรู้สึกสงสารผู้หญิงทรงพลังที่อยู่ตรงหน้า

“ถือให้ข้าหน่อยสิ”

ลอร่าส่งร่มให้กู่ฉิงซาน นางหันมาอ้าแขนแล้วกอดหลินไว้

“ไม่เป็นไรนะ พี่สาว อดีตได้ผ่านพ้นไปแล้ว” นางกระซิบปลอบ

หลินตกตะลึง

“นับจากนี้ไป พี่ชายกับข้าจะช่วยเจ้าทุกเรื่องเอง” ลอร่ากล่าวต่อ

หลินหันสายตามามองกู่ฉิงซาน

กู่ฉิงซานพยักหน้าอย่างรวดเร็วด้วยท่าทีหนักแน่น

“พี่สาว อย่าคิดถึงอดีตอันเจ็บปวดอีกเลย กลับสู่ปัจจุบันเถอะ” ลอร่ากล่าว

หลินไม่อาจหักห้ามตัวเองได้ขณะพยายามควบคุมริมฝีปากที่เริ่มบิดเบี้ยวก่อนจะรีบเบือนหน้าหนี

นางยกมือขึ้นเช็ดแก้ม

กู่ฉิงซานมองสองสาว คนหนึ่งตัวใหญ่ คนหนึ่งตัวเล็ก จากนั้นลอบถอนหายใจออกมา

ลอร่าเป็นคนที่พยายามอย่างหนัก

ขณะดูการตอบสนองของหลิน เกรงว่าในอดีตคงมีเรื่องน่าเศร้ามากมายแน่ๆ

ทว่าไม่ว่าจะกล้าหาญหรือขลาดกลัว แต่เมื่อเกิดในยุควันสิ้นโลกแบบนี้ ไม่มีใครสามารถอยู่เพียงลำพังได้

ทุกช่วงเวลา ใครบางคนต้องจากไปจนไม่อาจหวนคืนได้อีก

นี่คือโชคชะตาของทุกชีวิตในวันสุดท้ายของพวกเขา

กู่ฉิงซานเงียบไปสักพักก่อนจะอดส่ายหน้าเล็กน้อยไม่ได้

ไอ้วันสิ้นโลกบัดซบ!

ใครกันจะสามารถหยุดวันสิ้นโลกนี้ได้

เขาล่ะอยากสังหารวันสิ้นโลกเสียจริง

…

ผ่านไปหนึ่งวัน

เหนือโลกเก้าร้อยล้านชั้น

โลกดั้งเดิม

“เมื่อไม่นานมานี้ คลื่นหุบวเหวนิรันดร์ปะทุขึ้นมา ช่องทางข้อมูลที่เชื่อมกับโลกเก้าร้อยล้านชั้นถูกตัดขาด แต่เจ้ายังอยากไปหาเขาหรือ” เสี่ยวเมียวถาม

“ถูกต้อง”

เย่เฟยหลีเก็บชุดแล้วกล่าวว่า “หอคอยหมื่นโลกต้องถูกคุ้มกันโดยลูกพี่แบร์รี่ ส่วนพี่เสี่ยวเมียวต้องช่วยผนึกลมหายใจที่ไหลออกมาจากหุบเหวเช่นกัน แถมยังต้องรักษาโลกที่บาดเจ็บและป้องกันหุบเหว คลื่นยังคงรุกรานมา เจ้าไม่สามารถก้าวออกจากโลกนี้ได้เลย ดังนั้นข้าเป็นคนเดียวที่ไปตามหาเขาได้”

“เดี๋ยวก่อน” แบร์รี่ขัด “ข้าจะบอกเจ้าอีกครั้งละกัน พวกเราแยกกับกู่ฉิงซานในพื้นที่ควบคุมที่ถูกทำลายไปแล้ว พื้นที่จ้าวโลกก็ถูกซ่อนอย่างสมบูรณ์ ในระหว่างนั้น มีวิญญาณกรีดร้องและบัญญัติราชามารที่กำลังต่อสู้กันอย่างต่อเนื่อง แล้วก็มีเจ็ดวิหารใหญ่ที่ถูกควบคุมโดยมังกรหุบเหว สัตว์ประหลาดน่าสะพรึงนับไม่ถ้วนที่หลบหนีมาจากหุบเหวนิรันดร์ก็มี สถานการณ์แทบเรียกได้ว่าถึงตายเก้าในสิบ ต่อให้เจ้ารู้ทั้งหมดนี้ เจ้าก็ยังอยากไปตามหาเขาหรือ”

“ใช่” เย่เฟยหลีตอบอย่างเรียบง่าย

“ทำไมล่ะ” แบร์รี่ถาม

“หากไม่มีเขา เกรงว่าข้าจะกลายเป็นสัตว์ประหลาดที่รู้จักแต่การฆ่าเท่านั้น ข้าไม่สามารถช่วยแม่ไว้ได้ ไม่สามารถแก้แค้นให้แฟนได้”

เย่เฟยหลีสวมชุดเกราะหนังแล้วกล่าวต่อว่า “ข้าเป็นลูกผู้ชาย นอกจากการเขียนคู่มือเกมออนไลน์ไม่กี่เล่มแล้ว ข้าก็ไม่มีพรสวรรค์อย่างอื่นอีก ในที่สุดข้าก็หาทางผ่านหอคอยหมื่นโลกจนได้รับพละกำลังมาบางส่วน ดังนั้นข้าต้องไปต่อสู้ร่วมกับเขา”

แบร์รี่และเสี่ยวเมียวมองหน้ากัน

“ก็ย่อมได้ นี่สิถึงจะเป็นลูกผู้ชาย ไปได้เลย เจ้าทำให้ข้าภูมิใจมาก” แบร์รี่กล่าว

เสี่ยวเมียวดึงหลังเย่เฟยหลีไว้แล้วกล่าวว่า “ถึงแม้เส้นไหมว่างเปล่าที่ข้าติดตั้งให้เจ้าจะสามารถใช้ได้ครั้งเดียวเท่านั้น แต่มันก็มากพอที่จะดึงกลุ่มคนกลับสโมสรได้”

เย่เฟยหลีคารวะทั้งสองคนอย่างเคร่งขรึม “ขอบคุณ คุณชายแบร์รี่และพี่เสี่ยวเมียวที่คอยชี้แนะและดูแลมาโดยตลอด ข้าไปล่ะ”

แบร์รี่ตบบ่าเขา “อย่าฝืนให้มาก เจ้าสามารถกลับมาสโมสรได้ ขอแค่มีชีวิต เจ้ามีโอกาสตามหากู่ฉิงซานเสมอ”

“ได้ พี่เสี่ยวเมียว สร้างปัญหาให้เจ้าเสียแล้ว” เย่เฟยหลีพยักหน้าหนักแน่น

เสี่ยวเมียวยื่นมือออกไปผลักเขาอย่างแรง

เพียงพริบตา เย่เฟยหลีหายไปจากโลกใบนี้

“เจ้าส่งเขาไปไหนน่ะ” แบร์รี่ถาม

“โลกภายนอกของพื้นที่จ้าวโลก จากที่นั่น เขาสามารถสำรวจและลงมือต่อได้ มันยากที่จะบอกได้ว่าเขาจะสามารถทำการสำรวจได้ตอนไหน” เสี่ยวเมียวกล่าว

“เป็นเรื่องยากที่จะตามหากู่ฉิงซานจริงๆ นั่นแหละ” แบร์รี่กล่าว

“ใช่ เป็นเรื่องยาก” เสี่ยวเมียวกล่าว

“แต่เขาก็ไป”

“เพราะเหตุนี้เขาถึงได้รับการอนุมัติจากพี่ชายอย่างไรล่ะ”

“อืม ให้เขาไปเถอะ ถึงแม้โลกเหล่านั้นจะอันตราย แต่ก็เป็นสถานที่ท้าทายสำหรับคนที่อยากแข็งแกร่งจริงๆ เช่นกัน เขาต้องขัดเกลาตัวเอง”

“พี่ชาย โปรดอย่าพูดด้วยน้ำเสียงเร่าร้อนทั้งที่กังวลจนแทบอยากขมวดคิ้วใจจะขาดเลย”

“นี่ ตอนพวกเราสองคนออกไปฝึกฝน พวกเรายังคอยดูแลกันเสมอ เย่เฟยหลี เด็กคนนี้ใสซื่อเกินไป ลำพังพวกเรา…”

แบร์รี่และเสี่ยวเมียวมองหน้ากัน ทั้งคู่กังวล

ทันใดนั้น สมองจักรกลของทั้งสองส่องแสงแล้วกล่าวว่า “ลูกพี่แบร์รี่ เสี่ยวเมียว มีกระแสหุบเหวกำลังมาที่โลก โปรดเบี่ยงมันออกไปที ไม่อย่างนั้นโลกจะถูกกัดกร่อน”

“ได้ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ”

พี่น้องอุทิศตนเพื่อทำหน้าที่ปกป้องโลกดั้งเดิมอีกครั้ง

…

เย่เฟยหลีปรากฏขึ้นในโลกที่มีชีวิตชีวา

นี่คือโลกการค้าใต้ดินอันเลื่องชื่อ

เขามองคนแปลกหน้าที่เปลี่ยนเป็นร่างมนุษย์อย่างไม่เต็มใจ ความประหม่าของเขารุนแรงมากยิ่งขึ้น

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาออกจากโลกดั้งเดิม

และยังเป็นครั้งแรกที่ออกผจญภัย

“เริ่มกันเลยดีกว่า”

เย่เฟยหลีสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนเดินตรงไปยังกลุ่มซื้อขายข้อมูล

ระหว่างทาง มีคนคิดร้ายจับจ้องมองเขาเสมอ

ช่างเถอะ…

ดูท่าจะไม่ได้เจตนาร้ายกันหมดก็จริง แต่ก็ดูกระตือรือร้นเกินไป

มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ทุกคนมองออกว่าเขาเป็นหน้าใหม่หรือ

เขาไม่มีสมบัติมีค่า แบร์รี่และเสี่ยวเมียวเพียงสอนภาษาให้กับเขาบางส่วนเท่านั้น พวกเขาไม่แม้แต่จะให้เงิน พวกเขาบอกว่าสโมสรเรียกเก็บเงินจากบัญชีทุกหนแห่งได้โดยไม่มีปัญหา

ถ้าอย่างนั้นทำไมคนเหล่านี้ถึงมองเขากันล่ะ

เย่เฟยหลีพึมพำขณะเคลื่อนตัวให้เร็วขึ้น

ยอดฝีมือจำนวนมากตามเขาไปยังศูนย์แลกเปลี่ยนที่มีชื่อเสียง

เจ้าของศูนย์แลกเปลี่ยนกำลังรอเย่เฟยหลีอยู่ที่ประตูนานแล้ว

“นายท่าน ท่านต้องการรับบริการอะไรหรือ”

“อา ใช่ ข้าอยากสอบถามข่าวคราวบางอย่างน่ะ แล้วก็ต้องการเรือหนึ่งลำด้วย”

“เป็นเกียรติของพวกข้าจริงๆ ที่ท่านมาใช้บริการ โปรดตามพวกข้ามา”

“เข้าใจแล้ว”

เย่เฟยหลีเดินตามเจ้าของศูนย์แลกเปลี่ยน

ตอนนี้ ผู้ชมอดใจไม่ไหวแล้ว

ใครบางคนตะโกนว่า “นายท่าน ท่านคือเย่เฟยหลีใช่หรือไม่ เย่เฟยหลีจากโลกประปราย”

เย่เฟยหลีมอิงชายคนนั้นด้วยท่าทีแปลกประหลาดก่อนตอบว่า “ข้าเองแหละ รู้ได้อย่างไรว่าเป็นข้า”

‘ครืน!’

เกิดเสียงสนทนาดังอึกทึกจากทั่วถนน

“พระเจ้าช่วย เป็นเขาจริงด้วย”

“เป็นเขาจริงๆ”

“จุ๊ๆ เป็นคนใหม่ของอาณาจักรหนาม…”

“ความมั่งคั่งสุดจะคาดเดา!”

“แต่ใครจะกล้าแตะเส้นผมของเขากันล่ะ”

“จุดจบของทริสเต้…”

“พูดเกินไปแล้ว…”

“รีบหาทางดูว่าจะทำให้เขาพอใจได้หรือเปล่า…”

ผู้คนสนทนาไม่หยุด

ภาพเช่นนี้เกินกว่าที่เย่เฟยหลีคาดเอาไว้มาก

“ข้าไม่รู้จักพวกเขาเลย แต่พวกเขาล้วนรู้จักข้า นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรเนี่ย แปลกชะมัด…”

เขาอดที่จะพูดกับตัวเองไม่ได้

เจ้าของศูนย์แลกเปลี่ยนคำนับก่อนเผยรอยยิ้มออกมา “คุณเย่ ไม่ๆ ข้าต้องเรียกว่าท่านเอิร์ลสิ ท่านเป็นคนที่มีอารมณ์ขันเสียจริง ในโลกเก้าร้อยล้านชั้นตอนนี้ มีใครบ้างที่ไม่รู้จักท่าน”

เย่เฟยหลีตกตะลึง

ว่าอะไรนะ!

นี่มันสถานการณ์อะไรเนี่ย!