สายลมแห่งความว่างเปล่าไม่มีสิ้นสุดยังคงพัดพา

ยานอวกาศต้นไม้หนามโบราณบินอยู่ในวังวนความว่างเปล่าตามเส้นทางลับอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

“พวกเราบินมาสองวันสองคืน อีกนานแค่ไหนกว่าจะถึงอาณาจักรหนาม” หลินถาม

“จะถึงในอีกห้าวัน” ลอร่าตอบ

“นานมาก! ทำไมเจ้าไม่ใช้เคลื่อนย้ายพริบตาระยะไกลมากล่ะ” หลินถามด้วยความสับสน

“เพราะข้าตามหาพวกเจ้าที่เดินทางจากโลกหนึ่งไปโลกหนึ่งยังไงล่ะ การเคลื่อนย้ายพริบตาระยะยาวจึงไม่สามารถใช้ได้”

ขณะลอร่าตอบ นางชี้ไปนอกเรือใบไม้

หลินหันศีรษะมองรอบข้างจนเห็นว่ามีสิ่งมีชีวิตแปลกประหลาดมากขึ้นในความว่างเปล่าและวังวน

วังวนความว่างเปล่าคือมิติว่างเปล่าที่อยู่ด้านหลังแต่ละโลก เป็นความว่างเปล่าลับที่อยู่นอกโลก ไร้พรมแดนและไม่มีสิ้นสุด

ทว่าตอนนี้วังวนความว่างเปล่าสามารถบรรยายได้ว่าแออัด

เห็นได้ชัดว่าความผิดปกติของหุบเหวนิรันดร์ทำให้สิ่งมีชีวิตลึกลับจำนวนมากตกตะลึง

สิ่งมีชีวิตทั้งหมดทราบว่าโลกเก้าร้อยล้านชั้นเผชิญกับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่จนต้องระแวดระวังในการสังเกตการณ์พัฒนาของสถานการณ์

สิ่งมีชีวิตจำนวนมากเริ่มหลบหนี

ด้วยการอาศัยกระแสวังวนความว่างเปล่า พวกเขาหลบหนีไปยังที่ที่คิดว่าปลอดภัย

น่าเสียดาย พวกเขาไม่รู้ว่าไม่มีสถานที่ปลอดภัยในโลกเก้าร้อยล้านชั้น

ลอร่าถอนหายใจหนักแล้วกล่าวว่า “เท่าที่ฟังยอดฝีมือที่เก่งวิชามิติเหล่านั้น คลื่นหุบเหวนิรันดร์กำลังไหลหลั่งเข้าสู่โลกเก้าร้อยล้านชั้นอย่างต่อเนื่อง ทิ้งสิ่งมีชีวิตที่ไม่รู้จักจำนวนมากในเส้นทางมิติมากมาย ผลที่ได้คือช่องทางสื่อสารต่างมิติจำนวนมากอยู่ในสภาพโกลาหล ตอนนี้ไม่มีใครสามารถใช้วิชาสื่อสารได้แล้ว”

“ร่างชีวิตที่ไม่รู้จักสามารถอยู่รอดในเส้นทางมิติได้งั้นหรือ?”

“ใช่ ไม่มีหนังสือภาพประกอบของสิ่งเหล่านั้นบนหนังสือชีวิตโลกเก้าร้อยล้านชั้น จึงตั้งข้อสงสัยเบื้องต้นว่าเป็นร่างชีวิตหุบเหว”

หลินครุ่นคิด

กู่ฉิงซานกำลังทะลวงพลังในช่วงหลายวันมานี้

เขาต้องอยากรู้ความลับของการเปลี่ยนแปลงในโลกเก้าร้อยล้านชั้นแน่นอน

ถ้าเช่นนี้…

หลินถามลอร่าว่า “เจ้าแสดงภาพสิ่งมีชีวิตที่ไม่รู้จักเหล่านั้นได้หรือเปล่า?”

“สัตว์ประหลาดพวกนั้นมีดีอะไร?” ลอร่าถามด้วยความสับสน

หลินอธิบายว่า “พี่ชายเจ้าเก่งมาก แต่เขาอยู่ในสภาพถดถอย ดังนั้นพวกเราต้องสืบสวนเรื่องข้อมูล ถ้าเช่นนี้หลังจากการถดถอยของเขาจบลง พวกเราจะสามารถเข้าใจการพัฒนาของสถานการณ์”

ลอร่าถูกโน้มน้าวทันที

“เป็นเรื่องง่ายที่จะจับสัตว์ประหลาด แต่มีคำกล่าวว่าสิ่งมีชีวิตที่ไม่รู้จักเหล่านั้นจะทำร้ายผู้คน” ลอร่ากล่าว

“อย่าห่วงไปเลย ข้าอยู่ที่นี่ทั้งคน” หลินกล่าว

“เอาเถอะ ถ้างั้นข้าจะไปจับสัตว์ประหลาดมาให้”

ลอร่าหยิบเบ็ดตกปลาสีเขียวออกมาก่อนเหวี่ยงสายเบ็ดออกนอกยานอวกาศหนาม

ความมหัศจรรย์คือตะขอเหล็กและสายเบ็ดถูกจุ่มลงในความว่างเปล่าโดยตรงโดย ไม่รู้ว่าพวกมันจะไปที่ไหน

ลอร่านั่งอยู่ฝั่งหนึ่งของเรือ ถือคันเบ็ดไว้อย่างตั้งใจแล้วเริ่มรอ

เห็นได้ชัดว่าคันเบ็ดคล้ายกับเป็นสมบัติพิเศษหายากชนิดหนึ่ง

หลินนั่งลงข้างลอร่าคอยคุ้มกันอีกฝ่ายอยู่เงียบๆ

ผ่านไปสักพัก

ลอร่ากระตุกคันเบ็ด

ร่างแปลกประหลาดถูกดึงออกมาจากความว่างเปล่าเพราะนาง

แต่แขนขากลับออกแรงยื้ออยู่พักหนึ่ง ไม่ช้ามันก็หลุดก่อนหายไป

“อา เกือบแล้วเชียว” ลอร่ากล่าวอย่างเกรี้ยวกราด

“ไม่เป็นไร ลุยต่อ” หลินกล่าว

ลอร่าเหวี่ยงเบ็ดออกไปอย่างฉุนเฉียว

การตกปลาเริ่มขึ้นอีกครั้ง

ราวกับปรับสมดุลความทุกข์ในใจได้แล้ว ลอร่ายื่นมือออกไปสัมผัสทุกสิ่งในความว่างเปล่า

นางดูเหมือนกำลังสัมผัสเพื่อหาของรางวัล

“หืม จากประสบการณ์ข้า ดูท่ารอบนี้ข้าจะได้ของดีแล้วล่ะ”

ลอร่ากล่าวด้วยความประหลาดใจ

นางดึงมือออกจากความว่างเปล่า

แหวนที่ฝังด้วยอัญมณีสีม่วงปรากฏขึ้นในมือ

แหวนอัญมณีวงนี้แสดงภาพมายาบนท้องนภาที่เต็มไปด้วยดวงดาวที่คงอยู่เป็นเวลานาน

“หัวใจแห่งดวงดาว” หลินกล่าวเสียงแห้ง

“พี่สาว เจ้ารู้จักสิ่งนี้หรือ”

“ใช่ แหวนนี้คือตำนานรักที่แสนงดงาม เป็นเทวภัณฑ์สัมบูรณ์ มีคำกล่าวว่าคนที่สวมมันจะสามารถเกิดใหม่จากดวงดาวได้ทันทีหลังจากตายไปแล้ว”

“ดูท่าจะเป็นของดีนะ พี่สาว ข้ายกให้เจ้าละกัน”

ลอร่าส่งแหวนให้หลินอย่างไม่ลังเล

หลินรีบปฏิเสธ “นี่มันมากเกินไป แม้จะเป็นของเมื่อนานมาแล้ว แต่นี่เป็นสิ่งที่มีค่ามาก เจ้าควรใช้มันเพื่อตัวเองนะ”

“ฮ่าๆ ตอนนี้ข้าให้ความสนใจเรื่องความปลอดภัยมากกว่า แถมในตัวข้าก็มีของช่วยชีวิตมากมายแล้วด้วย” ลอร่ากล่าวอย่างไม่เต็มใจขณะส่งแหวนให้ที่มือของหลิน

“พี่หลิน ข้ารู้เกี่ยวกับการต่อสู้ไม่มากนัก แต่ความรู้สึกที่เจ้าให้มาช่างคล้ายกับสหายของข้านัก เจ้าคือนักรบที่ไม่สนชีวิตตัวเอง ดังนั้นเจ้าต้องให้ความสำคัญกับการช่วยชีวิตตัวเองด้วย”

“สหายเจ้าหรือ”

“ใช่ เป็นนักดาบที่ข้านับถือมาก เจ้าน่าจะได้พบนางตอนกลับไปอาณาจักรหนาม” ลอร่ายิ้มลึกลับ

หลินมองแหวนบนนิ้วนางก่อนถอนหายใจ

มันถูกสวมใส่แล้ว เป็นเทวภัณฑ์ที่ยากจะถอดออกได้ อีกอย่าง แหวนวงนี้ไม่ได้แย่สำหรับเด็กผู้หญิงเลย

“ลอร่า… ที่เจ้าเพิ่งคว้าบางสิ่งมาได้เนี่ย… มันคือการปรากฏของความสามารถหรือ” หลินถาม

“ใช่ ข้าสามารถจับสมบัติที่ไม่มีเจ้าของได้โดยตรงจากความว่างเปล่า เมื่อใดก็ตามที่ข้าอารมณ์ไม่ดีก็จะเล่นแบบนี้หลายต่อหลายครั้งเลยล่ะ”

ขณะลอร่ากล่าว นางพลันยกคันเบ็ดขึ้น

“จับมัน!” นางกล่าวเสียงดัง

นางเห็นไฟบอลกำลังดิ้นรนอย่างสิ้นหวังบนตะขอขณะพุ่งตรงมาที่ยานอวกาศหนาม

ลอร่าพลันกรีดร้องออกมา “พี่สาว ช่วยข้าด้วย”

เมื่อตรวจสอบใกล้ๆ มันคือโครงกระดูกที่เต็มไปด้วยเปลวเพลิง

โครงกระดูกมองลอร่าและหลินก่อนกล่าวภาษาที่คลุมเครือออกมา

ตอนนี้หลินพุ่งออกไปคว้าหัวกะโหลกด้วยมือข้างหนึ่ง มืออีกข้างซัดใส่หัวกะโหลก

โพละ!

หัวกะโหลกพลันระเบิด

เปลวเพลิงที่ลุกโชนทั่วโครงกระดูกดับอย่างสมบูรณ์

หลินกลับยานอวกาศหนาม

“ไม่เป็นไร มันถูกข้าจัดการแล้ว” นางปลอบลอร่าครั้งแล้วครั้งเล่า

“โชคยังดีที่มีพี่สาว มันน่ากลัวมากเลย” ลอร่ากล่าว

นางกล่าวอีกครั้งว่า “น่าเสียดายที่ข้าไม่เข้าใจตอนมันพูดเมื่อครู่”

“นั่นคือภาษาหุบเหว” หลินกล่าวช้าๆ “มันบอกว่าข้าคือคนทรยศของหุบเหวเพราะไปอยู่ร่วมกับสิ่งมีชีวิตอื่น”

“เกิดอะไรขึ้น?” เสียงของกู่ฉิงซานดังขึ้นจากด้านหลังทั้งสอง

“เจ้าไม่ได้กำลังถดถอยเพื่อทะลวงพลังอยู่หรือ ทำไมเจ้าถึงออกมาล่ะ?” หลินถาม

“เพิ่งเสร็จน่ะ ข้าสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวจากการต่อสู้ก็เลยออกมาดู” กู่ฉิงซานตอบ

หลินเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ให้ฟัง

“หัวกะโหลกเพลิงนั่นคือสัตว์ประหลาดหุบเหวอย่างหนึ่งหรือ?” กู่ฉิงซานถาม

“ใช่ มันเป็นแค่ทาส เจ้าของคือสัตว์ประหลาดหุบเหวนิรันดร์นามว่านักสะสมกระดูกทมิฬ”

“นักสะสมกระดูกทมิฬ… มันทรงพลังหรือเปล่า?”

“แข็งแกร่งมาก ถึงแม้สัตว์ประหลาดหุบเหวส่วนใหญ่จะเป็นอมตะ นักสะสมกระดูกทมิฬสามารถใช้ประโยชน์จากสัตว์ประหลาดตัวอื่นที่หลับอยู่เพื่อทำให้ร่างกายของอีกฝ่ายกลายเป็นทาสได้ ดังนั้นต่อให้อีกฝ่ายจะฟื้นคืนชีพขึ้นมาก็ต้องอยู่ภายใต้การควบคุมของมัน”

“เจ้าจัดการมันได้เปล่า”

“ถ้าข้าอยู่ในร่างหุบเหวก็มีหวังที่จะสู้ได้”

กู่ฉิงซานพยักหน้าก่อนเข้าใจความหมายของหลิน

ตอนนี้นางไม่สามารถรับมือกับนักสะสมกระดูกทมิฬได้

หลินกล่าวต่อว่า “กุญแจคือนักสะสมกระดูกทมิฬส่งคนเข้าไปแทรกแซงในมิติเคลื่อนย้ายของโลกเก้าร้อยล้านชั้น มันต้องมีแผนแน่ๆ”

“ข้าคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เหมือนกัน” กู่ฉิงซานเห็นด้วย

“ความจริงของเรื่องนี้พวกเรารู้แล้ว ดังนั้นเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา พวกเราต้องออกจากที่นี่ให้ไว” หลินถอนหายใจ

“ข้าจะไปเร่งความเร็วยานอวกาศให้!” ลอร่ากล่าว

ลอร่าทะยานออกจากขอบเรือก่อนตรงไปที่ห้องพัก

กู่ฉิงซานและหลินยังอยู่บนชั้นดาดฟ้า

กู่ฉิงซานเปิดปากพูดขึ้นว่า “จู่ๆ ข้าก็เข้าใจสิ่งหนึ่งในโลกเก้าร้อยล้านชั้นขึ้นมา เจ้าเป็นคนเดียวที่สามารถรับรู้ถึงสัตว์ประหลาดเหล่านี้และรับรู้ถึงความตั้งใจที่อยู่เบื้องหลังการกระทำของพวกมันได้”

“ดังนั้นเจ้าอยากให้ข้าไปเส้นทางมิติเพื่อค้นหาข้อมูลในการกลับไปหรือ” หลินถาม

ด้วยเหตุผลบางอย่าง หัวใจของนางบีบรัด

“ไม่ เจ้าเข้าใจผิดแล้ว ข้าแค่หวังว่าเจ้าจะไม่สำรวจความลับของพวกมันในอนาคตอีก” กู่ฉิงซานกล่าว

หลินประหลาดใจก่อนกล่าวด้วยความสับสนว่า “แต่ถ้าข้าไม่สำรวจ เช่นนั้นเจ้าก็จะไม่รู้อะไรเลยนะ”

กู่ฉิงซานส่ายหน้า “ข้าหวังว่าเจ้าจะเข้าใจสิ่งหนึ่งว่าตัวเจ้าไม่ใช่ร่างหุบเหวแล้ว สถานการณ์ของเจ้าอันตรายมาก เจ้าไม่สามารถเสี่ยงเพื่อค้นหาสิ่งที่เป็นข้อมูลได้อีกต่อไป”

หลินตกตะลึง

กู่ฉิงซานยิ้มแล้วกล่าวต่อว่า “ก้าวถอยออกมาสักก้าวเถอะ หากข้าต้องการข้อมูลจริงๆ ข้าก็มีหนทางที่จะได้มันมา เจ้าไม่ต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อทำแบบนั้นหรอก”

กู่ฉิงซานพยักหน้าให้กับหลินก่อนหันหลังแล้วสาวเท้าจากไป

เท่าที่มองเห็น ความว่างเปล่าถอยห่างจากทั้งสองฝั่ง โลกค่อยๆ เผยออกต่อหน้าเขา

หลินจ้องมองเขาอย่างเหม่อลอย

ทำไม

ทำไมท่าทีถึงได้แตกต่างขนาดนี้

“เดี๋ยวนะ นี่คือโลกที่เจ้าสร้างด้วยวิชาเนตรนี่ เจ้าคิดจะทำอะไร” หลินถามไล่หลังเขาด้วยน้ำเสียงที่ดัง

“มหาภัยพิบัติ”

“เจ้าแน่ใจหรือ”

“อย่าห่วงไปเลย ข้าไม่ตายหรอก”

ขณะกู่ฉิงซานกล่าว ทั่วร่างจมเข้าสู่โลกนั้น

โลกไม่เหลืออะไรอย่างรวดเร็วก่อนหายไปจากสายตาของหลิน

………………………………….