Worlds’ Apocalypse Online หมื่นสวรรค์สิ้นโลกา ออนไลน์ 944 ผู้รวบรวมสมบัติเร่ร่อน
โลกแห่งหนึ่ง
ณ บาร์
จอแสงลอยอยู่ในความว่างเปล่าตรงใจกลางบาร์ขณะถ่ายทอดสดข่าวล่าสุดของโลกเก้าร้อยล้านชั้น
“ข่าวด่วน!”
“หลังจากการต่อสู้ที่น่าอดสูอันยาวนานจนทำลายพื้นที่ควบคุมไปจนสิ้น สัตว์ประหลาดจากเผ่าพันธุ์เทพก็จัดการบัญญัติราชามารได้ในที่สุด”
“ต้องบอกว่าการต่อสู้ระหว่างสัตว์ประหลาดและบัญญัติราชามารเป็นการต่อสู้ที่ดุร้าย ไม่ว่าใครจะถูกฆ่า พวกเราก็ต้องปรบมือแสดงความยินดี”
“แต่ โปรดทราบว่าสัตว์ประหลาดจากเผ่าพันธุ์เทพได้ออกจากพื้นที่ควบคุมไปแล้ว”
“มันกำลังมุ่งหน้ามาพื้นที่จ้าวโลก!”
ย้ำอีกครั้ง มันกำลังมุ่งหน้ามาพื้นที่จ้าวโลก!“”
“ถึงแม้พวกเราจะไม่รู้ว่าจะหาพื้นที่จ้าวโลกที่ซ่อนอยู่ในวังวนความว่างเปล่าเจอได้ยังไง แต่ในเมื่อมันไปแล้ว แสดงว่ามันต้องมีหนทางอยู่”
“สหายในพื้นที่จ้าวโลกเอ๋ย โปรดให้ความสนใจเรื่องความปลอดภัยของตัวเองด้วย”
“แต่อย่างที่เคยกล่าวไป หุบเหวนิรันดร์กำลังไหลหลั่งเข้าสู่โลกเก้าร้อยล้านชั้น ไม่มีสถานที่ปลอดภัยในยุคนี้อีกแล้ว”
“ซ่าๆ”
“ไม่ว่าโลกจะคงอยู่หรือถูกทำลาย ข่าวซุบซิบคือสิ่งที่พวกเราใช้ผ่านชีวิตอันน่าเบื่อหน่าย”
“นี่คือข่าวซุบซิบสำหรับทุกคน”
“อาณาจักรหนามส่งภารกิจระดับสูงพิเศษให้กับท่านเอิร์ลต่างแดนจากอาณาจักรหนาม เย่เฟยหลี มนุษย์เพศชายจากโลกประปราย”
“ดูสิ พวกเขาได้รับท่านเอิร์ลเย่เฟยหลีแล้ว”
“นี่นับว่าน่าทึ่งนัก เจ้าเด็กบ้านี่ ไม่สิ ท่านเอิร์ลผู้สูงศักดิ์ผู้นี้ถึงกับมีความมั่งคั่งและอำนาจจนพวกเราไม่สามารถจินตนาการได้ตลอดชั่วชีวิต”
บนจอภาพของเย่เฟยหลีปรากฏขึ้น
เขายืนอยู่กับแม่ทัพของอาณาจักรหนามเพื่อทำภารกิจด้วยสีหน้าประหลาดใจ เขาดูอึดอัดพอสมควร
เขายิ้มแข็งทื่อหลังจากคนที่อยู่ด้านข้างเตือน
“พรืด…”
บนเคาน์เตอร์บาร์ ใครบางคนจิบสุราอยู่
“คุณลูกค้า คือว่า…”
บาร์เทนเดอร์เป็นคนมีรอยสักตัวใหญ่ เขาบ่นอย่างไม่พอใจ
“อา ขอโทษที ข้าดื่มเร็วไปหน่อย ขออีกสักแก้วละกัน จะได้ให้ทิปเจ้าเพิ่มด้วย”
กรุ้งๆ กริ้งๆ!
เหรียญตกลงบนเคาน์เตอร์บาร์ด้วยเสียงแจ่มชัด
ความโกรธของบาร์เทนเดอร์หายไปก่อนหันไปหยิบสุรา
หลังจากนั้นจางหยิงห่าวก็กระซิบว่า “เจ้าเด็กนี่ ทำไมจู่ๆ ถึงมาโลกเก้าร้อยล้านชั้นเพื่อกลายเป็นท่านเอิร์ลกันนะ”
“อืม…เรื่องนี้…ให้ความรู้สึกคุ้นเคย หรือว่า…มันมีความหมายอื่นอีก”
“ไม่ ข้าต้องไปดูเอง”
เสียงหายไป
ผ่านไปสองอึดใจ
“คุณลูกค้า นี่สุรา”
“อ้าว หายไปไหนแล้ว”
…
ในวังวนความว่างเปล่า
ยานอวกาศต้นไม้หนามเร่งความเร็วขณะบินเข้าสู่พื้นที่เอกฐาน
ลอร่าและหลินไปที่ห้องพักเพื่อควบคุมยานอวกาศให้กลับเข้าสู่พื้นที่เอกฐานอย่างเต็มกำลัง
กู่ฉิงซานยืนอยู่บนชั้นดาดฟ้าเพียงลำพัง ครุ่นคิดสักพัก ในที่สุดก็ตัดสินใจได้
เขาเดินเข้าห้องพัก
“ลอร่า” เขาเรียก
“หืม กู่ฉิงซาน ทำไมถึงลงมาล่ะ มันคืองานของผู้หญิงที่ต้องควบคุมยานอวกาศ เจ้าขึ้นไปพักเถอะ” ลอร่ากล่าว
“…ไม่ใช่เรื่องควบคุมยานอวกาศ”
กู่ฉิงซานส่งการ์ดยี่สิบกว่าใบที่เหลือมาให้ลอร่า
“นี่มันยังไง ทั้งหมดนี่เป็นของเจ้า ไม่จำเป็นต้องคืนข้าหรอก” ลอร่ากล่าว
“ไม่ ข้าเอาการ์ดที่ต้องการไปแล้ว ของพวกนี้ข้าใช้ไม่ได้ ไม่จำเป็นแล้วล่ะ” กู่ฉิงซานกล่าวพร้อมรอยยิ้ม
“เข้าใจแล้ว” ลอร่ารับการ์ดอย่างไม่เต็มใจ
“อีกอย่าง อย่าเพิ่งไปอาณาจักรหนาม” กู่ฉิงซานกล่าว
“หืม ว่าไงนะ! อย่าเพิ่งไปอาณาจักรหนามหรือ พวกเราควรไปไหนล่ะ” ลอร่าอดที่จะถามไม่ได้
“ไปพื้นที่เอกฐานก่อน จากนั้นทะลวงเข้าสู่หุบเหวของเศษเสี้ยวโลก” กู่ฉิงซานกล่าว
“ว่าไงนะ! กู่ฉิงซาน ที่นั่นมันอันตรายเกินไป!” ลอร่ากล่าว
“อย่าห่วงไปเลย” กู่ฉิงซานยิ้ม “ถ้าพวกเราไม่เข้าไปข้างใน พวกเราก็แค่เดินอยู่รอบนอกเพื่อค้นหาบางสิ่งก็พอ”
“ไม่เข้าไปข้างในหรือ ถ้างั้นก็ดี” ลอร่าถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ถ้าเจ้าเข้าไปที่นั่น มีเพียงแค่ข้าที่สามารถพาเข้าไปได้ แต่มันก็ยังอันตรายมากอยู่ดี”
“ไปสุดขอบของที่นั่นกันเถอะ เจ้ารอข้าอยู่บนยานอวกาศสักพัก หลังจากจัดการเรื่องหนึ่งเสร็จแล้ว พวกเราจะไป” กู่ฉิงซานกล่าว
“มีเรื่องอะไรหรือ?” หลินถาม
กู่ฉิงซานตอบตามตรงว่า “วิชาของโลกข้าต้องการสิ่งพิเศษจากที่นั่นก่อนจึงจะทำให้สมบูรณ์ได้”
“แบบนั้น ถ้าอยู่แค่ข้างนอกก็ยังปลอดภัยอยู่ ถ้างั้นก็ไปเถอะ” หลินพยักหน้า
“ได้ๆ ไปที่นั่นกัน” ลอร่ากล่าวอย่างขลาดกลัว
กู่ฉิงซานและหลินมองนาง
“พวกเจ้าคิดว่าข้าไม่ควรไปด้วยหรือ” ลอร่าถาม
กู่ฉิงซานและหลินพยักหน้าพร้อมกัน
กู่ฉิงซานครุ่นคิดสักพักแล้วตอบว่า “ถ้ามีปัญหาอะไร คงดีกว่าถ้าให้ข้าไปคนเดียว เจ้ากลับไปอาณาจักรหนามก่อนได้เลย พอข้าเสร็จธุระแล้วจะตามไปหาเจ้า”
ลอร่ารีบโบกมือแล้วกล่าวว่า “ไม่ ไม่มีปัญหาอะไรหรอก มันแค่ออกจะ…”
มันเป็นเรื่องยากนิดหน่อยที่นางจะพูดออกมา
มีร่องรอยความกังวลอยู่ในใจของกู่ฉิงซาน
หรือว่าลอร่าเคยเผชิญหน้ากับบางสิ่งที่แปลกประหลาดในนั้นกันนะ
หรือจะมีสัตว์ประหลาดน่าสะพรึงอยู่ที่นั่น
กู่ฉิงซานจริงจังขึ้นมาแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงลุ่มลึกว่า “ลอร่า ไม่ว่ามันจะพูดยากแค่ไหน เจ้าก็ต้องบอกข้าว่าอย่าให้เข้าไปที่อันตรายเด็ดขาดสิ”
ลอร่ากล่าวว่า “ไม่ กู่ฉิงซาน มันไม่ได้ร้ายแรงอย่างที่เจ้าคิดหรอก แต่มันจะมีปัญหาเอาได้ถ้าข้าไปด้วยน่ะสิ”
กู่ฉิงซานและหลินมองหน้ากัน
มีปัญหาหรือ
“…ทำไมล่ะ” กู่ฉิงซานถาม
ลอร่าตอบว่า “รู้อะไรไหม ทันทีที่ข้าจับบางสิ่งในความว่างเปล่าได้ มันจะผลาญพลังงานจำนวนมากจนทำให้หิวอย่างรวดเร็ว”
กู่ฉิงซานพยักหน้า “อืม เจ้าเคยบอกเรื่องนี้กับข้าเมื่อนานมาแล้ว”
“ความสามารถเพื่อรวบรวมสมบัติเร่ร่อนทำให้ข้าหิวเสมอ ทันทีที่ข้าเข้าใกล้หุบเหวของเศษเสี้ยวโลกที่แตกสลาย ข้าก็อดที่จะคว้าสมบัติไม่ได้”
กู่ฉิงซานสงสัย “ทำไมล่ะ?”
ใบหน้าของลอร่าเผยความถวิลหาก่อนตอบว่า “กู่ฉิงซาน เจ้ารู้อะไรไหม ที่นี่มีสมบัติที่แท้จริงอยู่ แม้แต่ในมุมมองข้าก็ยังคิดว่าอยากได้พวกมันมาครอบครอง”
กู่ฉิงซานมองเกราะราชาหนามของเขา
เกราะศึกนี้มาจากที่นั่นเช่นกันและอยู่ภายในหุบเหวที่แตกสลาย
ลอร่ากล่าวต่อว่า “ทันทีที่ไปที่นั่น ข้าคงอดที่จะเก็บของไม่ได้ นั่นมันของดีจริงๆ แต่ถ้าทำแบบนี้ ข้าจะอยู่ในสภาพที่หิวมาก ทำให้ต้องกินและก็กินเพื่อฟื้นฟูพลังงานที่ใช้ไป กลายเป็นผลลัพธ์ที่เลวร้ายมากเลยล่ะ”
“ผลลัพธ์อะไรหรือ?” กู่ฉิงซานถามอย่างสงบ
ลอร่าป้องปากด้วยมือข้างหนึ่งก่อนร้องออกมาอย่างเจ็บปวดว่า “ข้าจะอ้วนไงล่ะ!”
กู่ฉิงซานพูดไม่ออก
หลินก็เช่นกัน
“ลอร่า เจ้าควรกลับอาณาจักรหนามก่อนนะ” กู่ฉิงซานกล่าว
“ไม่กลับ! ข้าอยากไปกับเจ้าด้วย คราวนี้ข้าจะควบคุมมือตัวเองให้ได้!” ลอร่ากล่าว
“ความหวังที่เจ้าจะสามารถเรียนรู้การควบคุมตัวเองได้นั้นเป็นส่วนสำคัญในการฝึกฝนของคน เป็นตัวกำหนดว่าเจ้าจะสามารถเดินบนเส้นทางดังกล่าวเพื่อแข็งแกร่งได้มากขึ้นแค่ไหน” กู่ฉิงซากล่าวอย่างเคร่งขรึม
“ก็มันช่วยไม่ได้นี่ ข้าแค่อยากหยิบบางอย่างเท่านั้นเอง…” ลอร่ากล่าวอย่างกังวล
“ไม่ได้จริงๆ เจ้าใจเย็นลงหน่อยเถอะ” กู่ฉิงซานกล่าวทันที…
หลินยิ้มเช่นกันแล้วกล่าวว่า “ส่วนข้า ตราบที่ยังอยู่ที่นี่ เจ้าไม่มีทางได้จับของตามใจหรอก”
“งั้นก็ดี พี่ชายกับพี่สาวอยู่ที่นี่เพื่อช่วยข้า ข้าก็น่าจะสามารถควบคุมตัวเองได้”
ลอร่าตบอกแล้วกล่าวอย่างสบายใจ
ผ่านไปสักพัก
ยานอวกาศต้นไม้หนามโบราณปรับทิศทางเล็กน้อยก่อนเข้าไปในวังวนความว่างเปล่าไร้พรมแดน
ไม่กี่วันต่อมา
ยานอวกาศต้นไม้หนามโบราณมาถึงจุดหมาย
ที่นี่คือสุดขอบของหุบเหวจากเศษเสี้ยวโลกที่แตกสลาย
พวกเขาสามคนยืนอยู่บนชั้นดาดฟ้าขณะมองพร้อมกัน
ซากปรักหักพังแปลกประหลาดนับไม่ถ้วน พลังอันตรายนานาชนิด เทวภัณฑ์จากอารยธรรมที่เข้าใจได้ยากยิ่ง เกิดเป็นวังวนขนาดใหญ่ที่มองไม่เห็น
เป็นไปไม่ได้ที่จะเห็นว่าอะไรอยู่ในส่วนลึกของวังวน รวมถึงสถานที่ที่มันจะพาไป
ยานอวกาศต้นไม้หนามโบราณลอยอยู่นอกวังวนขนาดยักษ์อย่างแผ่วเบา เหมือนกับนกทะเลตัวเล็กที่กำลังบินเหนือมหาสมุทรกว้างใหญ่
“กลายเป็นว่านี่คือสถานที่อันตรายที่สุดในโลกเก้าร้อยล้านชั้น” กู่ฉิงซานถอนหายใจ
หลินไม่พูด
ลอร่าลังเลแล้ว
นางเดินอยู่บนชั้นดาดฟ้าอย่างวิตก อดที่จะคิดไม่ได้ว่า “ข้าสัมผัสได้ถึงสมบัติเหลือเชื่อลอยอยู่ใกล้วังวนเบื้องล่าง ควรทำยังไงดี! ควรทำยังไงดี! สัมผัสหรือไม่สัมผัส!”
“สมบัติอยู่ระดับอะไรหรือ” หลินถาม
ลอร่ายื่นมือไปชี้ที่ร่างอันเจิดจ้าของกู่ฉิงซานแล้วกล่าวว่า “แย่กว่าเกราะโบราณจากเทพชุดนี้เล็กน้อย ไม่ ข้าทำไม่ได้ ของดีแบบนี้จะพลาดไม่ได้ พี่ๆ ช่วยบอกข้าที แบบว่า ข้าเก็บได้หรือเก็บไม่ได้”
หลินยักไหล่ขณะมองกู่ฉิงซาน
กู่ฉิงซานถอนหายใจแล้วกล่าวว่า “เก็บแค่ชิ้นนี้เท่านั้น จากนั้นห้ามเก็บอะไรอีก”
“ได้!”
ลอร่ายื่นมือออกไปคว้ามันในความว่างเปล่าด้วยความใจร้อน
ลำกล้องติดไหล่สีดำถูกนางนำออกมา
“อาวุธฝั่งเทคโนโลยีอันยอดเยี่ยม!”
ลอร่าลูบลำกล้องปืนใหญ่ด้วยความตื่นเต้นก่อนส่งให้กู่ฉิงซานราวกับเสนอสมบัติให้ “ดูสิ เจ้านี่สามารถติดตั้งบนยานอวกาศต้นไม้หนามโบราณได้ มันมีผลยับยั้งที่ยอดเยี่ยมมาก”
กู่ฉิงซานรับมาดู
บนหน้าต่างระบบเทพสงคราม แถวหิ่งห้อยขนาดเล็กปรากฏขึ้นแถวแล้วแถวเล่า
“ความโปรดปรานของพี่ปืนใหญ่อาวุธต่อสู้ที่ใช้ได้ครั้งเดียว”
“ปืนใหญ่ทำลายล้างแบบใช้ครั้งเดียวมาจากโลกคู่ขนานที่มีเทคโนโลยีก้าวหน้าชั้นสูง มันคือสุดยอดอาวุธที่มีอำนาจยิงแบบใช้ครั้งเดียว”
“โหมดเริ่มต้น: พันธนาการคลื่นสมอง”
“วิธีใช้ ทำงานด้วยจิต”
“คำอธิบาย: ด้วยการยิงเพียงครั้งเดียว โลกจะถูกทำลายอย่างสมบูรณ์ ดังนั้นผู้คนจึงเรียกขานมันว่าพี่ปืนใหญ่”
กู่ฉิงซานมอบมันให้หลินแล้วถอนหายใจ “สิ่งนี้แข็งแกร่งจริงๆ อย่างที่คิด ไม่มีอะไรผิดปกติเลย”
ด้วยสิ่งนี้มันสามารถรับบทบาทสำคัญในการต่อสู้อันดุเดือดได้
แม้แต่ร่างแยกของวิญญาณกรีดร้องก็เกรงว่าจะไม่ยินดีเมื่ออยู่ต่อหน้าปืนใหญ่กระบอกนี้
หลินเป็นคนรอบรู้เช่นกัน นางทึ่งตั้งแต่แรกเห็น
“เอาเถอะ นับจากนี้ เจ้าห้ามแตะต้องของอีกเด็ดขาด” กู่ฉิงซานกล่าว
หลินเห็นด้วยเช่นกัน “พวกข้าจะดูแลเจ้าเอง อย่างที่กู่ฉิงซานว่า เจตจำนองเป็นสิ่งสำคัญมากในการฝึกฝน”
ลอร่ากล่าวอย่างจริงจังว่า “อย่าห่วงไปเลยพี่ๆ ข้าจะไม่แตะต้องสมบัติเด็ดขาด”
ทั้งสองพยักหน้าอย่างพึงพอใจ
“ถ้างั้นข้าไปล่ะ”
กู่ฉิงซานมองคลื่นยักษ์ก่อนเริ่มแยกแยะทิศทาง
ทันใดนั้น ลอร่าดึงแขนเสื้อขึ้น
“หืม มีอะไรหรือ” กู่ฉิงซานถามอีกฝ่าย
เขาเห็นลอร่าเบิกตากว้าง นางเผยสีหน้าที่อยากจะร้องไห้ออกมา
“เป็นอะไรไป” กู่ฉิงซานก้มตัวก่อนถามด้วยความกังวล
“กู่ฉิงซาน มันไม่ได้ผลจริงๆ ข้าพบสมบัติที่ดีกว่าอีกแล้ว!” ลอร่าอดที่จะกรีดร้องไม่ได้
กู่ฉิงซานตบหน้าผากตัวเอง
ตอนนี้เอง เขาพลันเกิดความคิดขึ้นมา
ลอร่าสัมผัสของไปมากมายตอนมาที่นี่คราวที่แล้ว ดังนั้นนางจึงลงเอยด้วยความอ้วน
ครั้งนี้ก็ยังจะเป็นแบบเดิม
อาจจะเพราะที่นี่คือดินแดนซากปรักหักพังของโลกคู่ขนานนับไม่ถ้วนกองเป็นภูเขา เพราะงั้นลอร่าเลยสัมผัสถึงของดีได้บ่อยครั้ง
ไม่เหมือนกับโลกคู่ขนานของหุบเหวนิรันดร์ ที่นี่ถูกทำลายและไม่เป็นภัยคุกคามต่อโลกจริงอีกต่อไป
มีเพียงการเข้าไปเท่านั้นที่อันตราย
ตอนนี้ลอร่ายืนอยู่นอกคลังสมบัติของโลกคู่ขนานทั้งหลายที่ถูกทำลาย
“ข้าแนะนำว่าอย่าไปสัมผัสมันอีกจะดีกว่า เพราะเจตจำนงของเจ้าสำคัญกว่าสมบัติพวกนั้น ไม่งั้นเจ้าได้อ้วนแน่” กู่ฉิงซานกล่าวอย่างเคร่งขรึม
ลอร่าคว้ามือไว้แล้วกล่าวอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ว่า “กู่ฉิงซาน เจ้ารู้หรือเปล่าว่ามีบางสิ่งที่แข็งแกร่งกว่าเกราะศึกของราชาหนามอยู่ มันกำลังเข้าใกล้ตำแหน่งพวกเราจากวังวนด้านล่าง ข้าสัมผัสได้!”
กู่ฉิงซานตกตะลึง
“ดีกว่าเกราะศึกของราชาหนามอีกหรือ” เขาถาม
“ใช่ ดูเหมือนจะเป็นตัวตนที่ไม่สามารถทำลายได้ เหนือกว่าเกราะป้องกันทั้งหลายในโลกเก้าร้อยล้านชั้น” ใบหน้าของลอร่าแดงก่ำด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย
เกราะศึกของราชาหนามเคยช่วยชีวิตกู่ฉิงซานเอาไว้ มันเป็นเกราะหายากไร้ใครเทียบ
ถ้ามีเกราะใดที่แข็งแกร่งกว่านี้ปรากฏขึ้นมาล่ะก็
กู่ฉิงซานลังเลไม่ถึงหนึ่งวินาที
“สัมผัสมัน!”
เขาพับแขนเสื้อขึ้นแล้วกล่าวเช่นนั้น
“เจ้าบอกให้นางสัมผัสมัน แล้วเจ้าจะพับแขนเสื้อขึ้นทำไม” หลินอดที่จะถามจากด้านข้างไม่ได้
กู่ฉิงซานตบถุงเก็บของ หยิบวัตถุดิบออกมามากมายแล้วกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “ข้าจะทำอาหารลดน้ำหนักให้ลอร่าเอง”
………………………………….
Comments