ลม ไฟ น้ำและดิน

ลมและไฟผ่านไปแล้ว ยังเหลือภัยพิบัติอีกสองอย่าง

กู่ฉิงซานกลับสู่โลกที่ประกอบด้วยน้ำทั้งหมดอีกครั้ง

ไม่เหมือนกับคราวที่แล้ว ในภัยพิบัติน้ำคราวนี้ กู่ฉิงซานต้องเผชิญหน้ากับตัวเองในหกโลกคู่ขนาน

เขาเห็นกู่ฉิงซานในโลกคู่ขนานแรกมาถึงก่อนขอทดสอบกู่ฉิงซาน

ผ่านไปสักพัก

กู่ฉิงซานคนนั้นนั่งยองกับพื้นขณะมองอักขระค่ายกลบนน้ำอย่างละเอียดก่อนกล่าวด้วยความทึ่งว่า “ข้าไม่คาดคิดเลยว่าค่ายกลจะมีผลที่แสนวิเศษขนาดนี้ เจ้าไปเรียนรู้มาจากไหนกัน”

กู่ฉิงซานตอบว่า “จากอารยธรรมการฝึกฝนที่สามารถคงอยู่ได้เพียงท้องนภา ไม่อาจลงมาสู่ผืนดินได้”

“อารยธรรมของพวกเขาต้องทรงพลังมากแน่ๆ”

“ใช่แล้ว แถมยังเป็นพวกเห็นแก่ตัวมากอีกด้วย…มา วางมือบนแผ่นหยกนี่ เรียนรู้ก่อนแล้วค่อยไป”

…

กู่ฉิงซานอีกคนปรากฏตัวขึ้น

“ในฐานะคนที่ก้าวข้ามภัยพิบัติ บัญญัติฝั่งเจ้าคืออะไร” เขาถาม

“ราชามารแห่งอารัมภบท”

“ฟังดูไม่ดีเลยนะ บัญญัติของข้ามีชื่อว่าที่พักพิง”

“ข้ารู้จักบัญญัตินี้ ดูเหมือนเจ้าจะดูดีขึ้นมากเลยนะ”

“เป็นธรรมดา มันไม่หนักหนาเท่ากับเจ้าหรอก แต่ก็ยังมีหลายอย่างที่ทำได้ไม่ถูกต้องนัก”

“ไม่มีอะไรราบรื่นตลอดหรอก…เจ้าแต่งงานหรือยัง”

“ยังหรอก ข้าไม่กล้าจะสร้างปมขึ้นมา กลัวว่าจะมีสิ่งผิดปกติกับปมที่สร้างขึ้น”

“เกิดอะไรขึ้น”

“เออ ใครบางคนจะมาบุกชิงตัวตอนงานแต่งแน่ๆ ดังนั้นข้าก็เลยไม่กล้าแต่งงานน่ะ”

“ว่าไงนะ! ข้าไม่เคยรู้มาก่อนว่าเจ้าจะไร้ประโยชน์เพียงนี้…ทำไมไม่ฆ่าพวกมันซะเลยล่ะ ขนาดผู้หญิงของตัวเองเจ้าก็ยังปกป้องเอาไว้ไม่ได้งั้นหรือ”

“เฮ้อ ขนาดตัวข้าเองยังปกป้องไม่ได้เลย ผู้หญิงพวกนั้นล้วนมาที่นี่เพื่อชิงตัวข้า”

“หมายถึงแบบนี้นี่เอง…”

…

“การทดสอบที่ข้าจะให้เจ้าคือการสร้างกลไกหลัก”

“เรื่องนี้ข้าก็ทำได้อยู่ แต่เกรงว่าคงจะเทียบกับเจ้าไม่ได้”

“ไม่เป็นไร ข้าจะรั้งตัวเจ้าไว้ที่นี่ให้มันได้อะไรล่ะ แค่พยายามสุดความสามารถ หลังจากนั้นข้าจะให้ผ่านเอง”

“ขอบใจ…จะว่าไปแล้ว ทำไมเทคโนโลยีของเจ้าถึงได้พัฒนาดีขนาดนี้”

“เรื่องนั้นก็เพราะข้าใช้งานเทพธิดาแห่งความยุติธรรม พวกเราทะลวงไฟร์วอลล์ของยานอวกาศอาร์กติกก่อนขโมยผลการวิจัยทางวิทยาศาสตร์ทั้งหมดมา”

“เจ้าได้จัดการเทพมารหรือยัง”

“เทพมารหรือ อะไรล่ะนั่น”

“ช่างเถอะ ถือว่าไม่ได้ถามก็แล้วกัน”

…

“ใช่แล้ว เจ้าคือคนที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาคนที่มาทดสอบข้า”

“แต่ก็ยังแย่กว่าเจ้านิดหน่อยล่ะนะ”

“บัญญัติของเจ้าคืออะไร”

“หมื่นสวรรค์สิ้นโลกออนไลน์ โหมดเล่นคนเดียว”

“…ไม่สงสัยเลยว่าทำไมแข็งแกร่ง เอาเถอะ ข้ามีบางสิ่งจะให้เจ้า”

“นี่คืออะไร”

“แผ่นหยกขนาดใหญ่ ประสบการณ์การฝึกฝนของข้าทั้งหมดอยู่ในนี้ ”

“ขอบใจ”

…

กู่ฉิงซานอดที่จะถอนหายใจไม่ได้ขณะตอบรับภัยพิบัติน้ำ

คาดไม่ถึง ในโลกคู่ขนานนับไม่ถ้วน ไม่มีกู่ฉิงซานคนไหนที่ดีกว่าตัวเขา

เขาแข็งแกร่งที่สุด

และแหล่งกำเนิดของทั้งหมดนี้มาพร้อมกับหน้าต่างระบบเทพสงคราม

กู่ฉิงซานสังเกตเห็นสถานการณ์นี้แล้ว

ในโลกคู่ขนานแต่ละแห่ง พวกเขาไม่ได้รับหน้าต่างระบบเทพสงคราม แต่ได้มีการโหลดบัญญัติอื่นแทน

ท้ายที่สุด ตัวตนจากโลกคู่ขนานทั้งหกก็จากไป

ภัยพิบัติน้ำสิ้นสุดลงแล้ว

ร่างของกู่ฉิงซานขยับ แรงมหาศาลผลักเข้ามาจนพาออกจากโลก

ต่อไปคือภัยพิบัติสุดท้าย

ภัยพิบัติดิน

นี่คือภัยพิบัติสุดท้ายเพื่อจะก้าวเข้าสู่ระดับสามพันโลกและยังเป็นภัยพิบัติที่พิเศษที่สุดในบรรดาสี่ภัยพิบัติใหญ่

แม้กระทั่งจุดกำเนิดก็เผยแถวตัวอักษรโลหิตขนาดเล็กออกมาบนหน้าต่างเพื่อเตือนกู่ฉิงซานว่าจะต้องเผชิญหน้ากับภัยพิบัติอย่างเคร่งขรึม

“นายท่าน ท่านกำลังจะเข้าสู่ภัยพิบัติดิน”

“ขอเตือนอีกครั้ง ท่านกำลังจะเข้าสู่โลกวิเศษที่สุดของดิน”

“ภัยพิบัตินี้เป็นภัยพิบัติที่พิเศษยิ่ง โปรดอย่าชะล่าใจ เพราะบัญญัตินี้ไม่สามารถตระเตรียมความช่วยให้ได้ในระหว่างเกิดภัยพิบัตินี้”

กู่ฉิงซานกล่าวว่า “พูดเหมือนกับเจ้าช่วยข้าตอนก้าวข้ามภัยพิบัติอื่นอย่างนั้นแหละ”

หลังจากจุดกำเนิดเงียบไป ข้อความทั้งหมดบนจอก็หายตามไปด้วย

มันเพียงเตือนว่า

“นายท่าน โปรดตระหนักด้วยว่าในภัยพิบัติดิน ความสามารถทั้งหมดของท่านจะถูกผนึกด้วยโลกดินพิเศษ ทำให้ไม่สามารถใช้ความสามารถใดๆ ได้”

กู่ฉิงซานถามว่า “ความทรงจำของข้าจะถูกผนึกด้วยหรือเปล่า”

“ไม่ถูกผนึก แต่หลังจากเข้าโลกดินแล้ว รากฐานการฝึกฝนทั้งหมดของท่านจะหายไปในโลกดิน ของทุกชิ้นที่มีพลังจะไม่สามารถนำออกมาได้ ร่างกายจะเสื่อมสภาพจนกลับสู่การเป็นคนธรรมดา” จุดกำเนิดตอบ

“ตราบที่ยังมีความทรงจำ เช่นนั้นวิชาดาบกับประสบการณ์การต่อสู้ของข้าก็ยังอยู่ ข้ารู้ว่าจะจัดการกับมันยังไง” กู่ฉิงซานกล่าว

จุดกำเนิดกล่าวว่า “ก็จริง แต่จงระวังไว้ด้วย หากท่านตายในภัยพิบัติ ทุกสิ่งจะไม่สามารถแก้ไขได้”

“เข้าใจแล้ว”

ภายนอก กู่ฉิงซานสงบมาก แต่ความจริง ในใจเขาแอบกังวลเล็กน้อย

โลกดิน

ไม่ว่าจะมีพลังวิญญาณยิ่งใหญ่แค่ไหน ไม่ว่าจะเรียนรู้วิชาที่ยอดเยี่ยมมามากมายเพียงใด ไม่ว่าจะครอบครองพลังวิเศษที่ทำให้ร่างกายพิเศษหรือไม่ก็ไม่สามารถใช้ได้ผลในโลกดิน

โลกนี้โด่งดังมากจนเป็นข่าวลื่อในโลกแห่งการฝึกฝน

เพราะมันจำกัดพลังวิเศษทั้งหมด ผู้ฝึกยุทธ์จึงต้องดิ้นรนเอาตัวรอดในโลกดินในฐานะคนธรรมดา

กู่ฉิงซานรอสักพักด้วยลมหายใจแผ่วเบา

ความมืดรอบตัวของเขาค่อยๆ หายไป แสงสว่างนับไม่ถ้วนสาดมาที่ดวงตาของเขา

ท้องนภาสดใส

วินาทีต่อมา กู่ฉิงซานพบว่าตัวเองกำลังยืนอยู่บนทรายนุ่ม

เขาเข้าสู่โลกดินแล้ว!

กู่ฉิงซานสูดหายใจเข้าลึกๆ

รอบข้างเต็มไปด้วยทะเลทรายไกลสุดลูกหูลูกตา

ในทะเลทราย มีถนนตรงจากสุดขอบโลกยันสุดขอบสายตาของกู่ฉิงซาน

ที่สุดขอบทางหลวงคล้ายกับมีสิ่งปลูกสร้างเลือนรางอยู่

บนลูกตาของกู่ฉิงซาน ข้อมูลทั้งหมดหายไป เหลือเพียงแถวตัวอักษรเท่านั้น

“อยู่รอดให้ได้เจ็ดวัน”

หลังจากอ่านจบ แถวตัวอักษรโลหิตขนาดเล็กหายไปเช่นกัน

ดวงตะวันร้อนแรงประดับท้องนภาจนทำให้เกิดอาการแสบร้อนที่ผิวหนังเล็กน้อย

กู่ฉิงซานพยายามปล่อยจิตเทพแต่กลับพบว่าจิตเทพของเขาใช้ได้แค่ในทะเลแห่งความตระหนักรู้ นอกเหนือจากนั้นไม่มีแม้แต่ร่องรอย

เขากวาดทั่วทะเลแห่งความตระหนักรู้

เขาเห็นว่าทุกสิ่งถูกผนึกเอาไว้ อยู่ในสภาพแตะต้องไม่ได้อย่างสมบูรณ์

ข่าวดีคือเวลาบนโลกดินช้ากว่าอย่างเห็นได้ชัด

เพื่อให้แน่ใจว่าจะอยู่ในสภาพวัตถุทั้งหมด กฎเกณฑ์ของโลกดินจึงผนึกสภาพของดาบพิภพโดยตรง

แบบนี้ กู่ฉิงซานจึงโล่งอกใจขึ้นมามาก

ข่าวร้ายคือ…

กู่ฉิงซานกระโดดออกไปอย่างรุนแรงด้วยหวังว่าจะทะยานขึ้นสูง แต่มันไม่ได้เป็นเช่นนั้น

เขากระโดดได้สูงเพียงครึ่งเมตร จากนั้นก็ตกลงมาบนพื้นอย่างแรง

โชคยังดี ทรายนุ่มจนไม่ทำให้เขารู้สึกถึงความเจ็บปวด

แต่ความรู้สึกร้อนผ่าวบนทรายค่อยๆ ทะลวงผ่านรองเท้าบูตก่อนซึมผ่านฝ่าเท้าของเขาทีละน้อย

เกราะศึกหมอกดำไม่สามารถเอาออกมาใช้ได้ ชุดกับรองเท้าบูตที่กู่ฉิงซานสวมอยู่นั้นเปลี่ยนแปลงจากชุดฝึกฝนพิเศษระดับสูงเป็นชุดธรรมดา

กู่ฉิงซานพึมพำออกมา “น่าทึ่งมาก พลังอะไรกันที่สามารถทำให้ทุกสิ่งกลายเป็นของธรรมดาไปได้”

เขาหยุดให้ความสนใจสิ่งเหล่านี้อย่างรวดเร็ว

เพราว่าร้อนเกินไป กู่ฉิงซานจึงเริ่มมีเหงื่อออกหลังจากยืนอยู่สักพัก

ถ้าเป็นสิ่งมีชีวิตธรรมดา ทะเลทรายย่อมเป็นสภาพแวดล้อมอันโหดร้าย

กู่ฉิงซานมองสิ่งปลูกสร้างที่สุดขอบทางหลวง

นั่นคือสถานที่เดียวสำหรับสิ่งมีชีวิต

เขาไม่เสียเวลาอีกต่อไปก่อนก้าวเท้าไปข้างหน้า เดินไปตามทางหลวงเพื่อมุ่งสู่สิ่งปลูกสร้างเหล่านั้น

ไม่มีหมู่เมฆบนท้องนภา

ดวงตะวันร้อนแรงสาดกระทบพื้นโดยตรง ทำให้อากาศบนถนนบิดเบี้ยว

โลกทั้งใบเหมือนกับหม้อไอน้ำ

กู่ฉิงซานถอดชุดออกนานแล้วขณะสวมหมวกกันแดดเรียบง่ายบนศีรษะ

นี่คือการเดินทางไกลที่ยาวนานและยากลำบากที่สุดนับตั้งแต่เริ่มฝึกฝนมา

หยาดเหงื่อไหลผ่านแผ่นหลัง

ผิวหนังที่เผยออกมาแดงก่ำเพราะดวงตะวัน

หลังจากเดินมาได้ครึ่งชั่วโมง กู่ฉิงซานประหลาดใจที่พบว่าเขาเริ่มหอบ

นี่คือโลกวิเศษจริงๆ ดังนั้นสภาพร่างกายของเขาจึงกลายเป็นคนธรรมดา สมรรถภาพทางร่างกายจึงคล้ายกับของคนธรรมดา

แต่ตอนนี้ไม่มีทางอื่นแล้ว

เขาต้องรักษาจังหวะการหายใจเอาไว้ พยายามไม่เงยหน้าขึ้นแล้วก้าวไปข้างหน้าด้วยฝีเท้าที่มั่นคง

อีกหนึ่งชั่วโมงผ่านไป

เมื่อกู่ฉิงซานรู้สึกว่าร่างกายกำลังจะล้มลง ในที่สุดเขาก็มาถึงจุดหมาย

ถนนถูกแยกออกมาอยู่ข้างทางหลวง นำไปสู่เมืองทะเลทรายขนาดเล็ก

ไม่มีคนอยู่ในเมือง แต่กลับมีเสียงดนตรีแผ่วเบาแว่วมาเป็นครั้งคราว

ใช่แล้ว ไม่มีใครออกมาในวันที่ร้อนแบบนี้หรอก

ถึงแม้จะแทบหมดสติเพราะดวงตะวัน แต่กู่ฉิงซานยังรักษาความระแวดระวังพื้นฐานที่สุดเอาไว้

เขาหรี่ตามองไปที่เมือง

สิ่งปลูกสร้างจำนวนมากในเมืองมีร่องรอยที่คล้ายกับการต่อสู้อยู่มากมาย

ถนนเต็มไปด้วยกับดักและป้อมปราการแบบเรียบง่าย

บ้านบางหลังที่อยู่ใกล้ทางหลวงถูกเผาสิ้นจนกลายเป็นสีดำ ประตูยังคงเปิดอ้าอยู่ตลอด

แต่ถ้ามองลึกเข้าไปในเมือง สิ่งปลูกสร้างส่วนใหญ่ยังสมบูรณ์

ดูท่าอันตรายหลักจะมาจากถนน

กู่ฉิงซานไม่รออีกต่อไป

พละกำลังกายภาพของเขาถึงขีดจำกัด ต่อให้ระแวดระวังไป เขายังต้องหาสถานที่หลีกเลี่ยงดวงตะวันร้อนแรงอยู่ดี

เขาเดินตรงไปที่เมืองก่อนหยุดอยู่หน้าสิ่งปลูกสร้างแรกที่ถูกเผา

ขณะมองใกล้ๆ เขาเดินไปที่สิ่งปลูกสร้างอย่างไม่ลังเล

นี่คือสิ่งปลูกสร้างที่อยู่ใกล้ทางหลวงที่สุด ประตูและหน้าต่างล้วนได้รับความเสียหาย ข้างในเละเทะไปหมด ชั้นเก็บของว่างเปล่าจำนวนหนึ่งหล่นอยู่บนพื้น ไม่มีอะไรอยู่ข้างใน

ดูท่าก่อนจะเกิดการเปลี่ยนแปลง มันเคยเป็นซูเปอร์มาร์เก็ตมาก่อน

กู่ฉิงซานมองรอบข้างก่อนในใจจะผ่อนคลายลง

ไม่มีของที่เป็นประโยชน์อยู่ที่นี่

จากมุมมองของคนอื่น นี่ยังเป็นการพิสูจน์ว่าซูเปอร์มาร์เก็ตเคยถูกบุกมาหลายครั้ง

ดังนั้นถ้าพูดกันตามตรงแล้ว ที่นี่นับว่าปลอดภัย

ไม่มีแสงตะวันในห้อง ในที่สุดกู่ฉิงซานก็รู้สึกมีกำลังขึ้นมาอีกครั้ง

ขณะใช้ประโยชน์จากเรี่ยวแรงสุดท้ายที่เค้นออกมาจากร่างกาย กู่ฉิงซานเดินไปยังส่วนลึกของบ้าน เปิดประตูที่หักออกแล้วเดินเข้าไปข้างใน

ด้านหลังคือคลังเก็บของและห้องสินค้าของซูเปอร์มาร์เก็ต

ในทำนองเดียวกัน มีหลายสิ่งเคยถูกเคลื่อนย้ายจากที่นี่ ไม่มีอาหารหรือน้ำหลงเหลืออยู่

บนพื้น ขวดไวน์ว่างเปล่าเต็มไปด้วยฝุ่น ดูท่ามันจะถูกทิ้งไว้ที่นี่มาพักใหญ่แล้ว

อีกทั้งยังมีหนังสือพิมพ์ที่ถูกใช้ห่อบางอย่างอยู่ด้วย

กู่ฉิงซานเม้มริมฝีปากแห้งขณะก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยิบขวดไวน์ว่างเปล่าขึ้นมา

เขาถือขวดไวน์ไว้ในอ้อมแขนอย่างเคร่งขรึม

นี่คือสิ่งแรกที่สามารถใช้เป็นอาวุธได้

เขาหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาก่อนพบที่นั่งติดกำแพงอันร่มรื่น

ถึงแม้จะกระหายน้ำมาก แต่กู่ฉิงซานก็คาดการณ์ว่าเขาจะสามารถทนได้อีกสักพัก

ตอนนี้ที่ต้องทำก่อนคือฟื้นฟูพละกำลังร่างกาย

ตอนหยิบขวดไวน์ขึ้นมา เขาก็แทบจะไม่เหลือแรงแล้ว

สภาพแบบนั้นไม่สามารถรับมือกับสถานการณ์อะไรได้หรอก

เวลาผ่านไปช้าๆ

ดวงตะวันคล้อยต่ำเล็กน้อย อุณหภูมิด้านนอกไม่สูงมากนัก

กู่ฉิงซานได้พักฟื้นมาแล้วครึ่งชั่วโมง

ในที่สุดพละกำลังกายภาพก็ฟื้นขึ้นมาเล็กน้อย

แต่เขากระหายน้ำ แถมไม่มีร่องรอยของน้ำลายอยู่ในปากเลย

นี่เป็นสัญญาณการขาดน้ำอย่างรุนแรงในร่างกาย

ในฐานะผู้ฝึกยุทธ ทำไมถึงต้องมาเผชิญกับสถานการณ์ที่น่าอับอายเช่นนี้ด้วย

ถ้าเปลี่ยนเป็นผู้ฝึกยุทธคนอื่น เกรงว่าคงเริ่มหาแหล่งน้ำกันไปแล้ว

ทว่า กู่ฉิงซานมีประสบการณ์จากวันโลกาวินาศมานานแล้ว ทำให้ยังคงสงบและระแวดระวังอยู่

เขาโยนหนังสือพิมพ์เก่าลงกับพื้น

ข้อความที่นี่ยากจะเข้าใจ

แต่ภาพสงครามต่างๆ ในหนังสือพิมพ์ยังทำให้เขาคาดเดาเกี่ยวกับโลกนี้ได้

ในโลกที่ความสามารถมากมายไม่สามารถใช้ได้ เทคโนโลยีถูกพัฒนาจนถึงระดับหนึ่ง

เขาเห็นเครื่องบินโบราณและขีปนาวุธในภาพ ยังมีต้นแบบของจักรกลอีกด้วย

ในฐานะศัตรูของสิ่งเหล่านี้ มันคือตัวตนของมนุษย์อย่างหนึ่ง…หรือไม่ก็เป็นสัตว์ประหลาดที่ถูกสร้างจากการกลายพันธุ์ผิดปกติในร่างมนุษย์

ผลที่ได้ เป็นการยากมากที่จะรับมือได้ในฐานะคนธรรมดา

กู่ฉิงซานขยับร่างกายขณะครุ่นคิด

เขาตรวจสอบร่างกายในฐานะคนธรรมดาเพื่อให้แน่ใจว่าพละกำลังกายภาพจะสามารถควบคุมการตอบสนองมากมายของร่างกายได้

ผ่านไปสักพัก เสียงครืนของจักรกลดังมาจากด้านนอก

กู่ฉิงซานพิงกับกำแพงขณะชำเลืองมองนอกหน้าต่างอย่างรวดเร็ว

เขาเห็นรถขนส่งโบราณ

รถบรรทุก