ทันทีที่ดวงดาวเจิดจ้าที่เปล่งแสงสีเงินออกมา ถุงเก็บของของกู่ฉิงซานพลันขยับ

เหรียญสีทองพุ่งออกมาขณะโคจรรอบดวงดาวเจิดจ้า

‘ดิ๊ง… ด่อง… ด่อง… ดิ๊ง…’

มันส่งเสียงสะอื้นร่ำไห้

หญิงชราถอนหายใจออกมา “นี่คือดาวชาตะของโลกดิน อีกทั้งยังเป็นส่วนหนึ่งของเหรียญสีทองอีกด้วย พวกมันตอบโต้กันเอง มีเพียงสองสิ่งนี้เท่านั้นที่สามารถควบคุมเสาศักดิ์สิทธิ์ของโลกดินพร้อมกันได้”

เมื่อกู่ฉิงซานฟัง เขารู้สึกอึดอัดใจ

ไม่สงสัยเลยว่าเหรียญสีทองถึงสัมผัสการตายของผู้สร้างปฐพีไม่ได้

เพราะผู้สร้างปฐพีสืบทอดดวงดาวสีเงินในช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิต มันจึงไม่ถูกทำลายไปพร้อมกับเขา

ดังนั้นในโลกปฐพีก่อนหน้านี้ เหรียญสีทองถึงสามารถสัมผัสได้ว่าดวงดาวสีเงินยังคงอยู่ แต่กลับไม่สามารถสัมผัสผู้สร้างปฐพีผ่านดวงดาวสีเงินได้ ยิ่งการตรวจสอบสภาพของผู้สร้างปฐพียิ่งไม่ต้องพูดถึง

กู่ฉิงซานยังยืนกราน “ตอนข้าออกจากโลกดินมา ข้าเคยได้รับคำพูดบางอย่างที่ผู้สร้างทิ้งเอาไว้ เขากล่าวว่าข้าไม่ควรช่วย นี่พิสูจน์ว่ามันยังมีบางอย่างอยู่”

หญิงชรากล่าวว่า “ในตอนนั้น เขาเข้าใจผิดคิดว่าหายนะที่ข้องเกี่ยวนั้นจะเกิดขึ้นในอนาคต ไม่ได้เข้าใจว่าเขาจะเผชิญหน้ากับหายนะเมื่อกลับไปยุคโบราณ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากยิ่งที่จะคาดเดาอนาคตได้ เพราะมีบางอย่างผิดปกติเขาจึงฝากฝังพวกเรา”

หญิงชรากวักมือเรียกเหรียญสีทอง

เหรียญสีทองตกมาอยู่ในมือของนางก่อนหลอมรวมกับดวงดาวสีเงิน

แสงเจิดจ้าวูบไหว

เหรียญสีทองและเงินที่มีลวดลายกับรอยประทับซับซ้อนปรากฏขึ้นในมือของหญิงชรา

“รับไป เจ้ากลายเป็นผู้ปกครองคนใหม่ของสี่เสาศักดิ์สิทธิ์แล้ว”

หญิงชราส่งสัญญาณให้กู่ฉิงซาน

กู่ฉิงซานลังเลแล้วกล่าวว่า “พละกำลังของข้าอยู่ห่างจากผู้สร้างปฐพีหลายหมื่นไมล์ ท่านมอบความรับผิดชอบอันหนักอึ้งให้แบบนี้ ข้าเกรงว่าจะแบกรับไว้ไม่ไหว”

หญิงชรายิ้มแล้วกล่าวว่า “ยังเร็วเกินไปสำหรับเจ้าจริงๆ นั่นแหละ แต่ทุกสิ่งต่อจากนี้มันเป็นหน้าที่พวกเราแล้ว เจ้าเพียงต้องปกป้องโลกดินเอาไว้”

“แต่เหรียญนี้ล้ำค่าเกินไป เกรงว่าข้าจะไม่สามารถปกป้องได้” กู่ฉิงซานกล่าว

“ปกป้องไม่ได้หรือ เจ้าหนู ดูท่าเจ้าจะเข้าใจผิดอยู่นะ การทำงานของเหรียญนี้ถึงกับเป็นการปกป้องเจ้า หากเจ้าไม่ยินยอมก็ไม่มีใครได้ข่าวเกี่ยวกับเหรียญนี้หรอก”

“ในยุคโบราณ ดิน น้ำ ไฟและลมถูกเรียกว่าสี่เทพเที่ยงธรรมผู้สร้างโลกขึ้นมา จะขาดหายไปอย่างใดอย่างหนึ่งไม่ได้”

หญิงชรากล่าวเสริมอีกว่า “กู่ฉิงซาน เจ้าทำหน้าที่ในโลกดินได้ดีมาก แถมยังเป็นที่ยอมรับของเหรียญสีทองอีก ดวงดาวสีเงินที่เป็นตัวแทนเจตจำนงของผู้สร้างปฐพี รวมถึงตัวผู้สร้างปฐพีก็ยังเลือกเจ้า ดังนั้นเจ้าเหมาะสมแล้ว”

เพื่อไม่ให้เขาปฏิเสธอีก เหรียญสีทองและเงินที่มีลวดลายทับซ้อนอยู่ในมือของหญิงชราก่อนเคลื่อนมาหามือของกู่ฉิงซานอย่างแผ่วเบา

กู่ฉิงซานสูดหายใจเข้าแล้วกล่าวว่า “เอาเป็นว่า ข้าขอพูดล่วงหน้าเลยละกันว่าไม่สามารถทำให้สำเร็จในระดับเดียวกับผู้สร้างปฐพีได้”

“อย่าคิดมาก เส้นทางข้างหน้ายังอีกยาวไกล เจ้าเพียงต้องทำสิ่งที่คิดว่าถูกต้องแล้วเติบโตขึ้นอย่างช้าๆ” หญิงชรายิ้ม

เหรียญตกลงสู่มือของกู่ฉิงซานก่อนหายไปทันที

บนหน้าต่างระบบเทพสงคราม แถวหิ่งห้อยขนาดเล็กปรากฏขึ้นแถวแล้วแถวเล่า

“มีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น: เหรียญปฐพีรวมเข้ากับตัวท่านแล้ว จนกว่าพละกำลังของท่านจะถึงตามที่กำหนด มันจะไม่ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าท่านอีก”

“ท่านได้รับสถานะ”

“ท่านกลายเป็นผู้ปกครองดินแดนสี่เสาศักดิ์สิทธิ์”

“ต้องขอบคุณการสำแดงเดชของพลังเสาศักดิ์สิทธิ์ดิน ท่านจึงเชี่ยวชาญความสามารถสามอย่าง”

“โชคที่แท้จริง: โชคที่แท้จริงจะห้อมล้อมท่านเป็นเวลาสิบสองชั่วโมง”

“หมายเหตุ: โชคไม่ใช่ทุกสิ่ง จำเอาไว้ให้ดี”

“เหรียญป้องกันตัวเอง: ไม่มีโชคไหนที่เป็นไปไม่ได้ใช่ไหมล่ะ”

“คุมขัง: เป้าหมายที่ถูกท่านเล่นงานจะถูกผนึกพลังวิเศษทั้งหมดเอาไว้เป็นเวลาหนึ่งนาที”

“พำนัก: ไม่ว่าท่านจะอยู่ที่ไหนก็สามารถกลับโลกดินได้”

“หมายเหตุพิเศษ: ท่านสามารถใช้หนึ่งในความสามารถได้เท่านั้น ต้องใช้เวลาพักผ่อนสามสิบวันหลังจากใช้ความสามารถจึงจะสามารถเลือกใช้ความสามารถอื่นได้”

“หมายเหตุ: วิชาดาบสังหารศัตรูอยู่ลึกในใจของท่าน เมื่อมีคุณสมบัติ ท่าจะเข้าใจมันอย่างช้าๆ”

“อีกครา: จนกว่าพละกำลังของท่านจะถึงระดับที่เหมาะสม เหรียญปฐพีจะไม่ปรากฏตัวต่อหน้าท่านเด็ดขาด”

“ต้องขอบคุณพลังแห่งการหลอมรวม พลังของเหรียญปฐพีจึงสามารถใช้ได้”

กู่ฉิงซานชำเลืองมอง

เขาสูดหายใจเข้าแล้วกล่าวอย่างวิตกว่า “ท่านหญิง ท่านถึงกับให้ของมีค่ากับข้า”

“ไม่ต้องขอบคุณข้าหรอก” หญิงชราขัดเขา “ก่อนหน้านี้เจ้าทำการช่วยเหลือไว้มากมาย แถมยังทำลายหายนะกับวันสิ้นโลกไปอีกเยอะ ดังนั้นในอนาคต ความรับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่กว่าจะตกอยู่กับเจ้า นี่คือกฎเกณฑ์แห่งโชคชะตา”

เมื่อเห็นสีหน้าวิตกของกู่ฉิงซาน หญิงชราหัวเราะอีกครั้ง “อย่าห่วงไปเลย ยังเร็วเกินไปที่เจ้าจะต่อสู้ร่วมกันกับพวกข้า พวกข้าจะปกป้องเจ้าเพื่อมอบเวลาเติบโตให้อย่างเหลือเฟือ”

นางหยิบแผ่นหนังสีขาวราวหิมะออกมา กรีดนิ้วอย่างแผ่วเบาก่อนประทับลายนิ้วมือสีแดงสดใสลงไป

“เจ้าเองก็ประทับด้วยสิ” หญิงชราส่งแผ่นหนังมาให้กู่ฉิงซาน

กู่ฉิงซานรับมาดู บนแผ่นหนัง มีตัวอักษรวิญญาณโบราณเขียนเอาไว้อยู่

“รายละเอียดข้อตกลงลับนี้: จ้าวแห่งเวลา ทรายอมตะ หญิงสาวในตำนาน ราชินีแห่งวิญญาณภูต ชื่อที่แท้จริงคือวิญญาณแห่งเวลาและเป็นเจ้าของเสาศักดิ์สิทธิ์ดินได้ทำข้อตกลงกับกู่ฉิงซาน ณ ที่นี้ว่าข้อมูลทั้งหมดที่เกี่ยวกับเสาศักดิ์สิทธิ์ดินจะถูกปิดกั้นและเก็บเป็นความลับโดยนางจนกว่ากู่ฉิงซาน เจ้าของเสาศักดิ์สิทธิ์ดินจะคลายข้อตกลงลับนี้”

“ขอบคุณที่ให้การดูแล ข้ารู้สึกซาบซึ้งมากนัก” กู่ฉิงซานประสานมือ

ด้วยข้อตกลงลับนี้ จะไม่มีใครพบตัวตนที่แท้จริงของเขา

เขาสามารถเติบโตได้อย่างสงบจนกว่าจะถึงวันที่เขาแข็งแกร่งมากพอ

กู่ฉิงซานกรีดนิ้วก่อนประทับรอยนิ้วมือบนแผ่นหนัง

‘พรึ่บ’

เปลวไฟลุกโชนจากแผ่นหนังก่อนลามไปทั่วแผ่นหนังอย่างรวดเร็ว

หญิงชราแตะแขนของกู่ฉิงซานแล้วกล่าวว่า “เอาล่ะ เจ้าหนู ไปทำธุระขอวงเจ้าเถอะ ข้ามองเห็นแล้วล่ะว่าสักวันในอนาคต เมื่อถึงช่วงเวลาสำคัญ พวกเราจะได้พบกันอีกครั้ง”

“หวังว่าถึงตอนนั้นข้าจะแข็งแกร่งขึ้น” กู่ฉิงซานกล่าว

“อืม ความจริง ดูจากพละกำลังของเจ้าแล้ว ในอนาคตคงมีความเป็นไปได้ห้าอย่างแหละ เจ้าอยากฟังหรือเปล่าเผื่อจะช่วยตัดสินใจทิศทางได้”

กู่ฉิงซานหัวเราะออกมา “จะเกิดอะไรขึ้นในอนาคตก็ขึ้นอยู่กับว่าข้าพยายามอย่างหนักมากแค่ไหน ดังนั้นข้าแค่ต้องลงมือทำ ไม่จำเป็นต้องถามหรอก”

หญิงชราตกตะลึง ดวงตาของนางทอประกายทันที

นางหัวเราะแล้วกล่าวว่า “ใช่แล้ว อย่างที่เจ้าพูดนั่นแหละ ข้าเห็นความเป็นไปได้ที่ดีกว่าหลายทางแล้ว”

“ช่างเป็นเจ้าหนูที่น่ารักอะไรอย่างนี้ ให้ข้าช่วยเจ้าอยู่เงียบ ๆ ก็แล้วกัน”

นางหยิบแหวนที่ฝังอำพันเอาไว้ออกมาก่อนส่งให้กู่ฉิงซาน

“ในตาของเจ้าเต็มไปด้วยวิชาดาบที่แท้จริงมากมาย พอข้าคิดดูแล้วก็รู้สึกว่ามีพลังบางอย่างที่เหมาะกับเจ้ามากอยู่”

“พลังที่ท่านว่าหมายถึงอะไร”

“ในโลกของผู้ฝึกยุทธ พลังนี้ถูกเรียกว่าพลังเหนือธรรมชาติ เมื่อเจ้าไปถึงระดับถัดไป แหวนนี้จะพาเจ้าไปยังซากของโลกคู่ขนานที่ยังเหลืออยู่ มันคือสถานที่ที่เจ้าจะได้รับพลังที่ว่านี้มา”

“…ขอบคุณสำหรับความเมตตาของท่าน”

“ทีนี้เจ้าก็ไปทำธุระของตัวเองได้แล้ว เจ้าหนู”

“ลาก่อน ท่านหญิง”

“ลาก่อน”

กู่ฉิงซานหยิบขาของตุ๊กตาหุ่นเชิดออกมาก่อนบีบมัน

เพียงพริบตา แรงดึงมหาศาลก่อเกิด

กู่ฉิงซานถูกนำตัวออกจากโลกวิญญาณธาตุโดยตรง

หญิงชรายืนอยู่ที่เดิมขณะครุ่นคิดสักพัก จากนั้นจึงหันหลังแล้วเดินจากไป

ทันใดนั้น เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านข้างนาง

“ท่านมอบหมายเขาด้วยเจตจำนงของผู้ปกครอง จากนั้นก็ชี้ทางให้ แต่พละกำลังของเขาอ่อนแอเกินไป แบบนั้นมันดีแล้วหรือ”

หญิงชราถามว่า “ถ้าข้าไม่ทำแบบนี้ แล้วข้าจะเป็นราชินีของวิญญาณได้อย่างไร หรือว่า เจ้าเป็นห่วงเรื่องอื่น”

เสียงดังกล่าวอธิบายว่า “ข้าเป็นห่วงว่าเขาจะพึ่งพาพลังอันแก่กล้าที่ได้รับมาจากท่านมากเกินไป มันจะทำให้เสียกำลังใจในการต่อสู้ ไม่อาจพัฒนาพละกำลังของตัวเองได้ดีที่สุดอีก”

หญิงชรากล่าวอย่างไม่ใส่ใจว่า “ไม่ต้องห่วง เขาสมควรได้รับมันอยู่แล้ว”

เสียงนั้นสับสน “ท่านหญิง ทำไมท่านถึงคาดหวังเจ้าหนุ่มนี้ไว้สูงนัก”

“เพราะก่อนเขาจะมา ข้าได้ทำการเดินทางย้อนกลับไปยังแม่น้ำแห่งเวลาสายยาวเพื่อดูสิ่งที่เขาทำในอดีตมาแล้ว ข้าคิดว่า…ผู้สร้างปฐพีไม่ได้เลือกคนผิดหรอก”

……………………..