โดยทั่วไปแล้ว สภาพอากาศในสำนักตู้เซียน อากาศแจ่มใสและมีแดดจัดเป็นส่วนใหญ่

หลังจากพักผ่อนทั้งวันทั้งคืน หลี่ฉางโซ่วก็รู้สึกว่าร่างกายของเขาเบาลงมาก เขาอยู่ในความงุนงงในขณะที่จิตใจของเขาแจ่มใสเต็มไปด้วยการรู้แจ้ง

อากาศดีจริงๆ เหมาะสำหรับการรู้แจ้ง…

ตามข้อตกลงเมื่อวานนี้ หลิงเอ๋อร์มาถึงนอกค่ายกลก่อนเวลาและรออยู่หนึ่งชั่วยาม

อันที่จริง หลี่ฉางโซ่วได้จ้องมองที่ศิษย์น้องหญิงของเขามาแล้วหนึ่งชั่วยามแล้ว

ในขณะที่จิตใจส่วนหนึ่งของเขากำลังพักผ่อน เขาจึงได้เปิดค่ายกลสังหารรอบๆ หอโอสถ มันไม่ง่ายเลยที่เขาจะเลี้ยงดูศิษย์น้องหญิงน้อยของเขามาได้ขนาดนี้ และเขาก็ไม่ต้องการให้เกิดอะไรขึ้นกับนางเพราะความประมาทของนาง…โชคดีที่หลิงเอ๋อร์เชื่อฟังมาก และในเวลานี้นางยืนอยู่เงียบๆ ด้านนอกค่ายกล

หลังจากที่หลี่ฉางโซ่วปลดผนึกค่ายกล นางก็ขี่เมฆและร้องเพลงเบาๆ เข้ามาพร้อมด้วยรอยยิ้มบางแล้วลอยตรงไปทางหอโอสถ

วันนี้หลิงเอ๋อร์แต่งตัวเต็มที่ เธอสวมชุดยาวสีเขียวอ่อนบาง เส้นผมยาวของนางถูกมัดด้วยผ้าผูกผม ในขณะที่ใบหน้าบอบบางและสวยงามของนางแต่เดิมนั้นถูกตกแต่งด้วยแป้งผัดหน้าอย่างดี

ขณะที่เส้นผมสีดำของนางพลิ้วปลิวไสวไปตามสายลม ทำให้เห็นเอวของเพรียวบางราวกับต้นหลิวของนาง

ในขณะนั้น ชายชุดกระโปรงของนางปลิวสะบัดพลิ้วไหวไปตามแรงลม ทำให้มองเห็นขาเรียวของนาง

หลี่ฉางโซ่วนำศิษย์น้องหญิงของเขาไปที่หอโอสถ ในขณะที่เขากำลังจะเปิดใช้งานค่ายกลรอบๆ และเริ่มสอนศิษย์น้องหญิงอย่างเป็นระบบและครอบคลุมรอบด้าน พลังสัมผัสเซียนของเขาก็ตรวจจับอาจารย์อาจิ่วจิ่วที่บินออกมาจากยอดเขาพิชิตสวรรค์ได้…

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง หลี่ฉางโซ่วรู้สึกว่าเขาควรจะใช้โอกาสนี้ปล่อยให้อาจารย์อาน้อยซึ่งมาที่นี่เป็นครั้งคราวได้รับการเปลี่ยนแปลงทางความคิดบางอย่าง…แค่กๆ ความคิดอะไร…

เขาเพียงแต่ให้คำแนะนำเล็กน้อย และไร้ประโยชน์แก่อาจารย์อาเท่านั้น เขาอยากให้นางตัดกรรมให้เร็วที่สุดเพื่อไม่ให้ส่งผลกระทบต่อสำนักและยอดเขาหยกน้อย…

ในไม่ช้า จิ่วจิ่วก็แอบเข้ามาใกล้ๆ อย่างรวดเร็วและกระโดดเข้าไปในหอโอสถพร้อมด้วยเสียงพึ่บ

หลิงเอ๋อร์ตบหน้าอกของนางอย่างให้ความร่วมมือ ในขณะที่จิ่วจิ่วรู้สึกเบิกบานใจเป็นอย่างยิ่ง

หลี่ฉางโซ่วยิ้มและยื่นสุราชั้นดีสองสามไหให้จิ่วจิ่ว แล้วกล่าวช้าๆ ว่า “อาจารย์อา วันนี้ข้าจะสอนหลิงเอ๋อร์ ท่านจะฟังด้วยหรืออยากไปเล่นที่อื่นขอรับ”

“สอนพิเศษหรือ”

จิ่วจิ่วกะพริบตาและเหยียดยืดหน้าอกของนางออกอย่างรวดเร็ว ขณะเชิดหน้าขึ้นพลางกล่าวว่า “เช่นนั้น วันนี้ข้าจะให้คำแนะนำเกี่ยวกับการฝึกฝนของเจ้า!”

หลี่ฉางโซ่ว พยักหน้าด้วยรอยยิ้มและคิดกับตัวเองว่า ท่านเป็นผู้ตัดสินใจสิ ในเมื่อท่านมีระดับอาวุโสที่สูงกว่า และทันใดนั้น แผ่นหยกในมือของเขาก็สั่นไหวแล้วกระตุ้นเปิดชั้นค่ายกลรอบๆ หอโอสถทันที

หลี่ฉางโซ่วกล่าวว่า “แน่นอนว่า ย่อมดีที่สุดหากท่านสามารถอยู่ได้ ท่านอาจารย์อา แต่ท่านยังต้องสาบานว่าจะไม่บอกผู้ใดถึงสิ่งที่ท่านได้ยินในวันนี้ และให้เก็บรักษามันไว้ระหว่างเราสามคนนะขอรับ ไม่ว่าอย่างไร นี่ก็คือ…วิธีพิเศษของยอดเขาหยกน้อยของเรา”

จิ่วจิ่วขมวดคิ้วและพึมพำ “อะไรเล่าที่ไม่สามารถสอนแก่คนภายนอกได้ ยอดเขาหยกน้อยมีวิธีเฉพาะตัวด้วยหรือ” ทันใดนั้นดวงตาของนางก็วาบสว่างขึ้น “มันอาจเป็นปรมาจารย์ที่ดุร้ายของเจ้าทิ้งเอาไว้ให้?”

หลี่ฉางโซ่วและหลิงเอ๋อร์ต่างมองหน้ากันและยิ้มให้กัน ในเวลาเดียวกันนั้น จิ่วจิ่วก็สนใจขึ้นมาในทันที และหลังจากให้คำปฏิญาณแล้ว นางก็ยกเก้าอี้โยกออกไปนอกประตูแล้วกระโดดขึ้นไปบนเก้าอี้โยกตัวนั้นทันที

“พูดมาเลย ข้าจะฟัง!”

ในขณะนั้น หลี่ฉางโซ่วได้ปรับเปลี่ยนแผนการสอนที่เขาเตรียมเอาไว้ก่อนหน้านี้ เขานำประสบการณ์ส่วนตัวออกมาสอนหลิงเอ๋อร์ สิ่งที่สอนคือ สิ่งสำคัญสามประการในการบรรลุชัยชนะคือ มั่นคง และตัดกรรม

ไม่จำเป็นต้องใช้โชคหรือสมบัติอีกต่อไป เขามีผลเต๋าอายุยืนยาวอยู่กับเขาแล้ว

หลิงเอ๋อร์ฟังอย่างตั้งใจและพยักหน้าอย่างต่อเนื่อง ในขณะที่จิ่วจิ่วที่อยู่ข้างๆ รู้สึกแปลกใจ

ปรมาจารย์เจียงหลินเอ๋อร์เป็นคนที่สมควรใช้ชีวิตข้างนอกอย่างแท้จริง หลักการเหล่านั้นดูเหมือนจะมีประโยชน์อย่างยิ่ง!

เช่นนั้นแล้ว จิ่วจิ่วจึงฟังอย่างเพลิดเพลินและตื่นเต้นมากขึ้น

หลังจากที่หลี่ฉางโซ่วพูดไปได้ครึ่งชั่วยาม เขาก็ให้ตอบคำถามในชั้นเรียน

“ศิษย์น้อง หากเจ้าพบคนที่อยู่ในระดับเดียวกับเจ้าและเจ้าไม่รู้เจตนาชัดแจ้ง เจ้าจะจัดการกับเขาอย่างไร”

หลิงเอ๋อคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า “วางยาเขา”

หลี่ฉางโซ่วยังคงถามต่อไป “แต่หากเขาเพียงถามนามของเจ้าเล่า…”

หลิงเอ๋อร์ตอบทันที “เพิ่มปริมาณยา!”

ทันใดนั้น ร่างของจิ่วจิ่วซึ่งอยู่ด้านข้างพลันแกว่งไปแกว่งมา จนแทบจะตกเก้าอี้ในทันที

หลี่ฉางโซ่วกล่าวว่า “แล้วเจ้าคิดอย่างไร”

หลิงเอ๋อร์พูดอย่างจริงจังว่า “หากเขารู้จักชื่อของข้าแล้ว เขาจะไม่ใช้เวทกับข้าได้หรือ”

หลี่ฉางโซ่วก็ลูบกลางหน้าผากของเขาทันที ขณะกล่าวออกมาว่า “อย่าทำตามหลักการที่ข้าสอน มันไม่เรื่องฉลาดเลยที่จะทำให้คนอื่นตะลึงโดยไม่มีเหตุผล แค่ทำตามหัวใจของเจ้าเท่านั้น”

หลิงเอ๋อร์เม้มริมฝีปากและพึมพำเบาๆ “ศิษย์พี่ หากท่านเข้าใจผิดว่ามีบางอย่างระหว่างข้ากับเขา…”

ทันใดนั้น จิ่วจิ่วพลันหัวเราะออกมาอย่างกะทันหัน

ทว่าหลี่ฉางโซ่วพลันกล่าวว่า “ลองคิดดูอีกครั้ง”

หลิงเอ๋อร์ขมวดคิ้วพลางครุ่นคิด แล้วกระซิบออกมาอย่างรวดเร็ว “ข้าก็ยังคงวางยาเขา…จากนั้นก็เปลี่ยนลมหายใจและรูปลักษณ์ของเขา จากนั้นก็ราดสุราเซียนไปทั่วทั้งร่างของเขา แล้วทิ้งเขาไปอย่างรวดเร็ว”

“เจ้าเกือบไม่ผ่าน”

“ฮิฮิ ศิษย์พี่สอนข้าเช่นนั้นนะ!”

หลี่ฉางโซ่วส่ายศีรษะและกล่าวว่า “เจ้าลืมสังเกตสภาพแวดล้อมและสรุปโอกาสในการอยู่รอดของคนผู้นั้นหลังจากถูกวางยาสลบ”

หลิงเอ๋อร์ถามว่า “แต่หากข้าต้องออกไปคนเดียว ข้าก็ไม่ควรเปลี่ยนรูปลักษณ์และรูปร่างและพยายามอย่างเต็มที่ เพื่อรวมเข้ากับสภาพแวดล้อมเพื่อไม่ให้ผู้ใดสังเกตเห็นข้าหรือ”

หลี่ฉางโซ่วยิ้มและกล่าวว่า “เป็นเช่นนั้นเองจริงๆ ข้าเพิ่งได้เรียนรู้บางสิ่งเมื่อเร็วๆ นี้เอง เช่นนั้นก็ให้ฟังคำถามต่อไป…”

เป็นเฉกเช่นนี้ หลิงเอ๋อร์ยังคงนั่งและตอบต่อไป ขณะที่หลี่ฉางโซ่วเดินไปมา ถามคำถาม ให้ความรู้ และตอบคำถามอย่างต่อเนื่อง

ในขณะนั้น จิ่วจิ่วยังคงนั่งบนเก้าอี้โยกที่ด้านข้าง สีหน้าของนางเปลี่ยนจากตกใจเป็นความว่างเปล่า จากนั้นก็เป็นการตระหนัก แล้วนางยังได้เรียนรู้ทักษะลับเฉพาะของยอดเขาหยกน้อยเล็กน้อย

สองชั่วยามต่อมา…หลี่ฉางโซ่วกล่าวว่า “เอาละ ทั้งหมดนี้เป็นบทเรียนทบทวนของวันนี้”

หลิงเอ๋อร์พยักหน้าอย่างมีความสุขและถอนหายใจด้วยความโล่งอก สีหน้าของนางเต็มไปด้วยความคาดหวัง

…ทบทวน?

ในเวลานี้ อาจารย์จิ่วจิ่วอ้าปากของนางขณะอยากจะเอ่ยอะไรบางอย่าง แต่นางก็ไม่อาจเอ่ยออกมาได้ นางครุ่นคิดอย่างรอบคอบ หลักการเหล่านั้น…ก็ไม่ผิดจริงๆ

และต่อไปจากนั้น…

“ศิษย์น้อง หากมีคนพยายามจะฆ่าเจ้า และเจ้าฆ่าเขาได้สำเร็จ หรือหากเจ้าฆ่าศัตรูของเจ้า แล้วเจ้าจะทำอย่างไร”

หลิงเอ๋อร์กล่าวตอบทันที “หนีไปให้ไกล”

หลี่ฉางโซ่วส่ายศีรษะหัวและกล่าวว่า “หนีก็ไม่เลว แต่เจ้าจะจัดการกับศพก่อนจะหนีได้อย่างไรดี

จะเกิดอะไรขึ้นหากวิญญาณที่เหลืออยู่ของศพหนีไปด้วยความเกลียดชังมาหาเจ้า”

“มีวิธีการฝึกฝนหยินมากมายในโลกนี้ที่ช่วยให้วิญญาณที่เหลือสามารถกลับชาติมาเกิดได้”

หลิงเอ๋อร์บีบคางเรียบของเธอและกล่าวอย่างอย่างหนักแน่น “ศิษย์พี่ช่วยสอนข้าด้วยเจ้าค่ะ!”

“นี่คือแก่นของสิ่งที่เรากำลังจะพูดถึงในวันนี้ คือวิธีการกระจายเถ้าหยกน้อย! ”

หลี่ฉางโซ่ว พยักหน้าอย่างพึงพอใจ ก่อนจะโบกสะบัดแขนเสื้อของเขา จากนั้นก็มีแผ่นไม้ปรากฏขึ้นด้านหลังเขา

มีภาพวาดธรรมดามากกว่าสิบภาพบนกระดานไม้ ซึ่งแต่ละภาพจะมีคำอธิบายโดยละเอียดสำหรับมัน

จากนั้นหลี่ฉางโซ่วก็เริ่มบรรยายต่อไป

“ขั้นตอนแรกในการจัดการกับศพคือการเตรียมวิธีการจัดการกับศพ ซึ่งสามารถใช้ยาพิษและเพลิงสมาธิได้ ขณะจัดการกับศพ สิ่งสำคัญที่สุดที่ต้องทำคือพิจารณาว่าอีกฝ่ายหนึ่งมีอาวุธเวทและสมบัติเวทที่จะรายงานตัวเองหรือไม่ ดังนั้นจึงควรพยายามอย่างเต็มที่เพื่อทำลายอาวุธเวทและสมบัติเวทของอีกฝ่ายหนึ่ง อย่ามัวแต่คิดว่าจะเอาสมบัติมาหลังจากฆ่าคน เพราะสิ่งสำคัญที่สุดก็คือการจัดการกับวิญญาณของอีกฝ่าย”

เขากล่าวต่อว่า “ปราณวิญญาณเต๋าเป็นหลักในการฝึกฝนในสามอาณาจักร ผลกระทบขององค์ประกอบเต๋าที่แตกต่างกันนั้นหลากหลายและแตกต่างกันไป วิญญาณของศัตรูเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในการจัดการกับศพ วันนี้ข้าจะสอนให้เจ้าใช้อาวุธเวทที่แข็งแกร่งที่สุดของยอดเขาหยกน้อย!”

“อาวุธเวทที่แข็งแกร่งที่สุด?” หลิงเอ๋อร์รู้สึกทึ่งแล้วปรี่เข้ามาด้วยความสนใจ

หลี่ฉางโซ่วหยิบไข่มุกสีเขียวสองเม็ดออกมาแล้วมอบให้หลิงเอ๋อร์อย่างเคร่งขรึม

นั่นคือมรดก!

นั่นคือความรักของพี่ชายที่มีต่อศิษย์น้องหญิงของเขา!

“วัตถุนี้เรียกว่าไข่มุกสะกดวิญญาณ และมีเพียงหน้าที่เดียวคือการจับวิญญาณที่เหลืออยู่”

จู่ๆ ก็มีเสียงของอาจารย์น้อยดังมาจากทางด้านข้าง “ให้ข้าด้วยสิ!”

หลี่ฉางโซ่วยิ้มพลางหยิบไข่มุกสะกดวิญญาณออกมาสองเม็ด จากนั้นจึงใช้พลังศักดิ์จำลองเพื่อผลักดันพวกมันให้ไปหาอาจารย์อาน้อย แล้วกล่าวว่า “อาจารย์อา ท่านคิดว่ามันจำเป็นหรือไม่”

จิ่วจิ่วพยักหน้าหงึกหงัก ในขณะที่เริ่มรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยกับเสื้อผ้าป่านที่เริ่มรัดแน่นบนร่างกายของนาง

จิ่วจิ่วยิ้มและกล่าวว่า “อย่าหลงกลกับพฤติกรรมไร้สาระของปรมาจารย์ของเจ้า นางมักจะรังแกผู้อ่อนแอกว่า…หือ นางมักรังแกผู้ที่มีอายุน้อยกว่า! แต่ข้าชื่นชมความสามารถของนาง ข้าเห็นนางในวันนั้นด้วย หากอาจารย์ของข้าไม่มาและหากผู้อาวุโสว่านไม่โหดเหี้ยม คนอื่นๆ ก็ย่อมไม่สามารถหยุดนางได้”

หลี่ฉางโซ่วเผยรอยยิ้มพึงพอใจออกมาและสอนบทเรียนของเขาต่อไป

“นี่เป็นเพียงก้าวแรก” หลี่ฉางโซ่วกล่าว “ไข่มุกสะกดวิญญาณอาจไม่สามารถดูดซับวิญญาณได้อย่างสมบูรณ์ มันอาจจะทิ้งร่องรอยของเศษวิญญาณไว้ ในสามอาณาจักรมีสมบัติที่เรียกว่า สังสารวัฏหกวิถี ที่สามารถหล่อเลี้ยงจิตวิญญาณที่เหลืออยู่ได้ วิญญาณที่เหลืออยู่สามารถกลับชาติมาเกิดได้ ในเวลานี้ เราต้องการพระคัมภีร์สามอย่างนี้!”

“ใช้ ‘คาถาปราบภัยพิบัติ’ เพื่อขจัดกรรมร้ายของตัวเอง เพื่อล่อวิญญาณที่เหลือของอีกฝ่ายโดยตรงไปยังเต๋าแห่งสังสารวัฏหกวิถี ‘คาถาแห่งความตาย’ และ ‘คาถาแห่งการหลุดพ้น’ จากแดนประจิม”

“หลังจากร่ายคาถาทั้งสามแล้ว ร่วมกับการเผาปราณวิญญาณของอีกฝ่ายด้วยวิธีการเผาและไข่มุกสะกดวิญญาณ ซึ่งจำเป็นต้องสังเกตอย่างระมัดระวังเท่านั้น ส่วนใหญ่จะไม่ละเลยหรือพลาดอะไร แน่นอนว่าหลักการคือ ต้องอยู่ในสภาพแวดล้อมที่เงียบสงบ และดำเนินการทั้งหมดให้เสร็จสิ้นอย่างรวดเร็ว”

หลิงเอ๋อร์และจิ่วจิ่วพยักหน้าช้าๆ พร้อมด้วยดวงตางดงามที่เปี่ยมเต็มไปด้วยความชื่นชมของพวกนาง

แน่นอน หลี่ฉางโซ่วจะสอนพลังและทักษะเวทการสร้างตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ให้กับหลิงเอ๋อร์ในอนาคต แต่เขาไม่สามารถสอนอาจารย์อาจิ่วจิ่วได้ตามต้องการ

แล้วเวลาก็ค่อยๆ ผ่านไปตั้งแต่เช้าจนจรดค่ำ

ในหอโอสถซึ่งถูกปกคลุมไปด้วยชั้นของค่ายกล ร่างของหลี่ฉางโซ่วเดินไปมาในขณะที่หลิงเอ๋อร์ ยังคงพยักหน้า ถามคำถาม และทบทวนซ้ำแล้วซ้ำเล่า

จิ่วจิ่วผู้ซึ่งนั่งบนเบาะนั่งสมาธิกับหลิงเอ๋อร์ โดยไม่รู้ตัวได้เข้าร่วมในการขอคำแนะนำอย่างรวดเร็ว

หลี่ฉางโซ่วสามารถพูดได้เพียงว่าอาจารย์น้อยเป็นผู้อาวุโสในสำนักที่เขาชื่นชม นางยอมรับความคิดเหล่านั้นอย่างรวดเร็ว แน่นอนว่าต้องขอบคุณปรมาจารย์เจียงหลินเอ๋อร์

หลี่ฉางโซ่วไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่า ปรมาจารย์ของเขาที่พเนจรอยู่ข้างนอกจะกลับมาที่สำนัก และ ‘ความสามารถในการเคลื่อนไหว’ ของนางในค่ายกลพิทักษ์ขุนเขานั้นแข็งแกร่งขึ้นในทันใด

มีเรื่องเล็กน้อยบางอย่างที่สามารถปกปิดได้ว่าเป็น ‘การถ่ายทอดของปรมาจารย์’

หลังจากที่นางจากไปหกปี เจียงหลินเอ๋อร์ก็ส่งจดหมายฉบับแรกมาที่สำนักตู้เซียน

แต่จดหมายฉบับนั้นส่งถึงหลี่ฉางโซ่ว ไม่ใช่นักพรตเต๋าฉีหยวน ดังนั้นหลี่ฉางโซ่วจึงได้ซ่อนมันไว้ไม่ให้อาจารย์ของเขาได้รับรู้

ในจดหมายระบุว่า เจียงหลินเอ๋อร์ได้กลับไปที่ ‘กลุ่มเซียน’ เดิมของนางแล้ว ชีวิตของนางสบายมาก

นางได้ไปยมโลกมาแล้วสามหรือสี่ครั้งและพยายามที่จะติดต่อกับเส้นสาย และในที่สุด นางก็ได้ค้นพบวิถีของการกลับชาติมาเกิดของว่านเจียงอวี่

อย่างไรก็ตาม เจียงหลินเอ๋อร์พบว่าในช่วงเส้นทางสุดท้ายของการเกิดใหม่ ว่านเจียงอวี่กลับชาติมาเกิดเป็นวิญญาณต้นไม้ ซึ่งถือกำเนิดขึ้นเมื่อหลายร้อยปีก่อน และยามนี้ก็ใกล้จะสิ้นสุดอายุขัยของมันแล้ว… เจียงหลินเอ๋อร์จึงตัดสินใจที่จะรอจนถึงชีวิตหน้าของว่านเจียงอวี่เพื่อต้องการดูว่านางจะสามารถนำว่านเจียงอวี่กลับไปที่สำนักตู้เซียนและต่ออายุชะตากรรมเซียนของนางได้หรือไม่

เกี่ยวกับเรื่องนี้ ทั้งหลี่ฉางโซ่วและหลิงเอ๋อร์มีความสุขมาก และหลี่ฉางโซ่วตัดสินใจว่าในอนาคตเขาจะพัฒนาโอสถประเภทหนึ่งเพื่อให้อาจารย์ของเขาคลายกังวลจากในปัญหาต่างๆ อย่างแน่นอน

เนื่องจากเขามีโอสถปรารถนาอยู่แล้ว เขาควรจะทำโอสถอื่นเพื่อให้ได้ความสมบูรณ์แบบ เมื่อหลี่ฉางโซ่ว กำลังสรุปสถานการณ์ทั่วไปในห้องใต้ดิน เขาก็ไม่ลืมที่จะไปเยี่ยมผู้อาวุโสว่านหลินหยุนเพื่อดูโอสถพลังสัมผัสเซียน

อย่างไรก็ตาม ผู้อาวุโสว่านหลินหยุนดูเหมือนจะอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เขาไม่อาจสกัดโอสถพิษสัมผัสเซียนได้เป็นเวลานาน แต่หลี่ฉางโซ่วไม่สามารถใช้โอสถต้านพิษและยาเพลิงได้โดยตรง

เขาทำได้เพียงรอให้ผู้อาวุโสว่านหลินหยุนคิดออกเอง

สำนักเทพทะเลแห่งทะเลทักษิณได้เข้าสู่ความสงบเป็นเวลานาน แต่เผ่าพันธุ์มังกรประสบปัญหาบางอย่าง มีความวุ่นวายเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องในสี่คาบสมุทร ทำให้วังมังกรทั้งสี่เหน็ดเหนื่อยจากการจัดการกับพวกมัน

เห็นได้ชัดว่าสำนักบำเพ็ญประจิม กำลังเล่นกลกับพวกเขา

หลี่ฉางโซ่วไม่รีบร้อน การเปลี่ยนแปลงเหล่านั้นล้วนอยู่ในการคาดการณ์คำนวณของเขา

เขาต้องทำงานที่จอมปราชญ์เทพมอบให้เขาให้สำเร็จ ในขณะที่ต้องรักษาความปลอดภัยของตัวเอง

ไม่มีข่าวคราวของคำสั่งศาลสวรรค์ นับตั้งแต่ปีที่สิบห้าของเหตุการณ์ ‘หลอกลวงวัดเทพทะเล’ แม่ทัพตงมู่ได้ขึ้นไปอีกครั้ง เขานำคำถามจากองค์เง็กเซียนมาสามข้อ ดังนั้นหลี่ฉางโซ่วจึงตอบคำถามเหล่านี้อย่างสงบ

จากมุมมองของหลี่ชางโซว คำตอบเหล่านั้นไม่ได้ยอดเยี่ยมนัก แต่ถือว่าเหนือกว่าระดับปานกลาง พวกเขาสามารถแก้ปัญหาได้อย่างแน่นอน แต่ต้องใช้ความพยายามที่ไม่จำเป็น

จากนั้น…แม่ทัพตงมู่ ไม่ได้ให้ ‘ความคิดเห็นของผู้ใช้เช่นกัน’ หลี่ฉางโซ่วไม่ทราบถึงผลกระทบในขณะนี้

แผนการของสำนักบำเพ็ญประจิมต่อเผ่าพันธุ์มังกรควรอยู่นานหลายศตวรรษหรือนานกว่านั้น

หลี่ฉางโซ่วฝึกฝนอย่างเงียบๆ และทำสมาธิในสำนัก เขารออย่างช้าๆ และติดต่ออ๋าวอี่เป็นประจำโดยไม่ได้รีบร้อนที่จะมีส่วนร่วมใดๆ

พระอาทิตย์ขึ้นและพระจันทร์ตก วัฏจักรดำเนินต่อไป

เมื่อท้องฟ้ามืดและสว่าง โลกก็จะตามมา

การคาดการณ์เกี่ยวถึงเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเผ่าพันธุ์มังกรของหลี่ฉางโซ่วค่อยๆ ได้รับการปฏิบัติตามหลักการเชิงตรรกะหลายประการแล้ว

แต่เขาไม่สามารถคาดเดาได้ว่าสำนักบำเพ็ญประจิม จะทำอะไรต่อไป…

และสิ่งแรกที่ต้องรอคือประชุมแหล่งกำเนิดสามสำนักบำเพ็ญเต๋า

เมื่อเร็วๆ นี้มีข่าวทุกประเภทแพร่กระจายในนิกาย ดูเหมือนว่าประชุมแหล่งกำเนิดสามสำนักบำเพ็ญเต๋ากำลังจะเริ่มต้นขึ้นล่วงหน้า สามสำนักบำเพ็ญเซียนจะรวมตัวกันที่สำนักวังทองในดินแดนเทวะมัชฌิมา…

หลี่ฉางโซ่วตัดสินใจว่า หลังจากเหตุการณ์ของประชุมแหล่งกำเนิดสามสำนักบำเพ็ญเต๋าสงบลง เขาจะเขียนจดหมายเป็นการส่วนตัวเพื่อชี้แจงเรื่องเผ่ามังกรถึงองค์เง็กเซียน และทำให้เผ่ามังกรเข้าสู่สวรรค์อย่างมีเสถียรภาพ

ด้วยความตั้งใจที่จะลองดู เขาจึงเริ่มแผนการหลบหนีที่เตรียมไว้มาเป็นเวลานาน

เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะซุ่มโจมตีหลิงเอ๋อร์ ทำร้ายนางอย่างรุนแรง และอยู่ข้างหลังเพื่อดูแลนาง…

หากอาจารย์ของเขาดูแลนางในสำนักและเขาออกไป มันจะไม่เป็นการเสียความพยายามหรือ