ตอนที่ 1063 พวกเจ้าโชคดี + ตอนที่ 1064 หาวิธีข้ามไป

ตอนที่ 1063 พวกเจ้าโชคดี

ทหารรับจ้างวรยุทธ์ระดับหลอมแก่นพลังคนนั้นได้ยินคำพูดนี้ แล้วเห็นสายตาของคนคนนั้นที่ทั้งเหยียดหยามและเคร่งเครียดก็หัวเราะร่า “ช่วยเด็กพวกนี้ออกหน้าอะไรกัน? พวกเราแค่ทนเห็นคนบึกบึนอย่างพวกเจ้าระรานพวกเด็กๆ ไม่ได้ก็เท่านั้น แต่ได้ยินคำพูดของพวกเจ้า หมายความว่าเจ้าอยากประลองฝีมือกับพวกเราหรือ?”

“ข้าต้องขอเตือนพวกเจ้าไว้ก่อน เห็นเสื้อผ้าก็รู้ว่าพวกเราเป็นทหารรับจ้าง ไม่ได้มีแค่พวกเราสองคนเท่านั้น พวกเจ้าคิดให้ดีเถอะ อยากจะสู้กับพวกเราใช่หรือไม่? หากสู้กัน เหอะๆ ดาบและกระบี่ของพวกเราไม่เห็นเลือดก็ไม่เก็บกลับ”

สิบกว่าคนนั้นได้ยินคำขู่อย่างโจ่งแจ้ง สีหน้าก็คร่ำเครียด จ้องมองทั้งสองเห็นกลางหว่างคิ้วของพวกเขาเต็มไปด้วยท่าทางมั่นใจ ไม่เห็นความกลัวและขี้ขลาดสักนิดเลย จึงครุ่นคิดในใจทันที

กลุ่มทหารรับจ้างปกติจะมากันหลายสิบคน หนำซ้ำฝีมือพละกำลังล้วนไม่อ่อนด้อย กำลังของสองคนที่ส่งมาสำรวจเส้นทางเดาว่ายังไม่แข็งแกร่งที่สุดในกลุ่มทหารรับจ้าง หากเป็นเช่นนี้ นั่นก็…

หลังจากครุ่นคิดไป หัวหน้าผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังขั้นสูงสุดก็กวาดมองพวกของเฟิ่งจิ่วอย่างชั่วร้าย ก่อนจะแค่นเสียงหยันหนักๆ “เจ้าหนู นับว่าพวกเจ้าโชคดีนัก! แต่ทางที่ดีพวกเจ้าอ้อนวอนทหารรับจ้างพวกนี้ให้คุ้มครองพวกเจ้าไปตลอดเถอะ มิเช่นนั้นขอแค่พวกเราได้โอกาสจะทำให้พวกเจ้าตายอย่างไร้ที่ฝังแน่!”

เฟิ่งจิ่วเลิกคิ้วและชายตามองคนคนนั้น คร้านจะโต้เถียงกับเขาแล้ว

เธอมองยังสองทหารรับจ้าง แม้คิดว่าตนเองรับมือคนพวกนี้ได้ แต่ในเมื่อพวกเขาแสดงตัวช่วยเหลือ อย่างไรก็ต้องขอบคุณ ถึงอย่างไรคนมากมายเพียงนี้ที่นี่ มีเพียงพวกเขาที่เคยมีวาสนาพบหน้ากันยืนออกมา

“ขอบคุณมาก” เธอประสานมือกล่าวขอบคุณทั้งสองไกลๆ

“ไม่ต้องๆ แค่เรื่องเล็กน้อย” ผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังโบกๆ มือ ผู้ฝึกตนระดับสร้างรากฐานข้างกายก็ฉีกยิ้ม

“แต่พวกเจ้าวิ่งมาก่อนพวกเราได้อย่างไร? อีกอย่างพวกเจ้าคิดจะเข้าไปเทือกเขาอเวจีจริงๆ หรือ? ที่นั่นไม่ใช่สถานที่ที่เด็กอย่างพวกเจ้าจะไปเที่ยวเล่นได้ ฟังคำพูดของข้า แล้วกลับบ้านไปเสียดีๆ เถอะ!” ทหารรับจ้างระดับหลอมแก่นพลังเอ่ยไป คิดว่าพวกเขาเป็นเพียงเด็กน้อยที่หนีออกจากบ้าน

เดาว่าพวกเขาแค่รวมหัวกันแอบมาที่นี่ แต่เทือกเขาอเวจีไม่ใช่สถานที่ที่เด็กน้อยอย่างพวกเขาจะมาได้จริงๆ พวกเขาเข้าไปเช่นนี้มีแต่จะตาย

เห็นว่าตอนนี้ยังไม่ทันข้ามไปอีกฝั่งก็ถูกคนที่นี่เพ่งเล็ง หาเรื่องให้ตนเองโดนฆ่า หากไปข้างในจะไหวหรือ?

สำหรับคำแนะนำของทหารรับจ้าง พวกคนจากตระกูลใหญ่รอบข้างแสร้งว่าไม่ได้ยิน แล้วหลับตาลงเล็กน้อยนั่งขัดสมาธิปรับลมปราณ ก่อนหน้านี้พวกเขาไม่ช่วยเหลือและไม่ออกปากเตือน พูดได้ว่าเฝ้ามองเฉกเช่นคนนอก แต่พวกเขาไม่คิดว่าตนเองทำผิดหรือเฉยชาไร้น้ำใจเกินไป

โลกก็เป็นเช่นนี้ ไร้ญาติขาดมิตรใครจะไปช่วยเจ้า? ถึงขั้นต้องยอมรับผลตามมาของปัญหาที่ก่อไว้? อาจมีคนอื่นที่ตั้งมั่นในความถูกต้อง แต่ไม่ใช่พวกเขาแน่นอน

พวกของเฟิ่งจิ่วฟังออกถึงเจตนาดีของเขา ด้วยเหตุนี้จึงยิ้มๆ “พวกเราไม่ได้มาเที่ยวเล่น”

“พูดเช่นนี้ พวกเจ้าคิดจะเข้าไปจริงๆ หรือ?” ทหารรับจ้างระดับหลอมแก่นพลังมองอย่างแปลกใจ เดิมคิดว่าพวกเขามาถึงที่นี่ เห็นแล้วกลับไปก็ไม่เท่าไร นึกไม่ถึงว่ายังคิดจะเดินหน้าต่อไป?

แต่พวกเขาจะข้ามไปได้หรือ?

………………………………………………….

ตอนที่ 1064 หาวิธีข้ามไป

เฟิ่งจิ่วพยักหน้า “อืม ต้องไปยังเทือกเขาอเวจีทางนั้น”

“พวกเจ้าข้ามไปได้หรือ? แหะ ที่นี่ข้ามไปไม่ง่ายหรอก” ทหารรับจ้างระดับหลอมแก่นพลังฉีกยิ้ม พร้อมชี้ยังหน้าผากว้างสามสิบจั้งกว่าเบื้องหน้า กล่าวว่า “ถ้าไม่ระวังจะตกลงไป ร่างกายแหลกเหลวไม่มีทางรอดแน่ๆ หนำซ้ำที่นี่ยังแปลกๆ พาหนะเหาะเหินและกระบี่บินใดๆ ล้วนใช้ไม่ได้ แม้เรียกพลังพุ่งไปก็มีน้อยคนจะกระโดดได้สามสิบจั้ง”

“อืม ดังนั้นข้าจึงกำลังคิดหาวิธี” เธอยิ้มเล็กน้อย สายตาหยุดยังบริเวณเหวลึก ในเมื่อตรงนี้เป็นทางที่ต้องผ่านไป จะต้องมีวิธีข้ามไปแน่นอน

ทหารรับจ้างระดับหลอมแก่นพลังเห็นเช่นนี้ก็ยิ้มๆ กำชับทหารรับจ้างระดับสร้างรากฐานข้างกาย ก็เห็นทหารรับจ้างระดับสร้างรากฐานกลับไปก่อน ส่วนทหารรับจ้างระดับหลอมแก่นพลังมายังข้างกายพวกของเฟิ่งจิ่ว

“ไม่รู้จริงๆ ว่าทำไมพวกเจ้าต้องข้ามไป? หรือว่าพวกเจ้าไม่กลัวตาย?”

เขามองพวกของเฟิ่งจิ่วอย่างอยากรู้เล็กน้อย เด็กหนุ่มพวกนี้แต่งตัวไม่ธรรมดา ท่าทางโดดเด่นอย่างยิ่ง มองก็รู้ว่าเป็นลูกหลานตระกูลสูงศักดิ์แน่ๆ แต่ไม่นึกว่าคนพวกนี้จะบอกอย่างไม่กลัวตายว่าจะไปยังด้านในเทือกเขาอเวจี

“แน่นอนว่าเพราะด้านในมีเงิน!”

หนิงหลางหรี่ตายิ้มและเอ่ยด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้นและคาดหวัง “ข้าได้ยินมาตั้งนานว่ายาทิพย์ในนั้นล้วนมีอายุ หนำซ้ำยังมีของจำพวกผลึกอสูรอะไรด้วย ล้วนเป็นเงินทั้งนั้น”

เพราะได้ยินคำพูดของเขาในดวงตาของทุกคนรอบข้างจึงฉายแววตกตะลึง เงิน? ไม่นึกว่าเด็กหนุ่มพวกนี้จะมาที่นี่เพื่อเงิน? ไม่คุ้มค่าสักเท่าไร

แต่พวกเขาบางคนพินิจมองพวกของเฟิ่งจิ่ว คิดว่าไม่ใช่แค่เพื่อเงินแน่ๆ เพราะเด็กหนุ่มพวกนี้เดิมก็แต่งตัวไม่ธรรมดา จะขาดเงินได้อย่างไร?

คนพวกนี้มาที่นี่บางคนเพราะต้องการหายาทิพย์ บางคนมาหาสมบัติ บางคนคิดว่าจะเจอโอกาสบ้างหรือไม่ บางคนมาฝึกวิชา บางคนก็หวังว่าจะได้รู้จักคนจากแปดจักรวรรดิใหญ่ข้างใน แน่นอนว่าบางคนยังคิดอาศัยปล้นชิงสมบัติของคนอื่นเพียงเพื่อเงินเท่านั้น

ทหารรับจ้างระดับหลอมแก่นพลังส่ายหน้าอย่างหลุดยิ้ม “เช่นนั้นข้าต้องแนะนำพวกเจ้า ว่าอย่าเข้าไปจะดีกว่า ที่นี่เป็นสถานที่แห่งความตายโดยแท้”

“ท่านเคยเข้าไปหรือ?” หนิงหลางเอ่ยถาม

คนอื่นๆ ได้ยินคำพูดนี้ สายตาก็หยุดบนร่างทหารรับจ้างระดับหลอมแก่นพลังคนนั้น พวกเขาส่วนใหญ่ล้วนมาที่นี่ครั้งแรก ไม่เคยเข้าไปจริงๆ มิเช่นนั้นคงไม่ถูกรั้งไว้ที่นี่ อยากข้ามไปก็ไม่ได้

“ถูกต้อง ข้าเคยมาครึ่งหนึ่ง มิเช่นนั้นครั้งนี้นายจ้างคงไม่เลือกกลุ่มทหารรับจ้างของพวกเรา เจ้าว่าใช่หรือไม่?”

“เช่นนั้นท่านก็รู้ว่าจะข้ามไปอย่างไร?”

ทหารรับจ้างระดับหลอมแก่นพลังยิ้มขึ้นมากลับไม่พูดอะไรอีก เห็นเช่นนี้สายตาคนอื่นๆ ต่างแวววาวเล็กน้อย หากเขารู้ว่าจะข้ามไปเช่นไร ขอแค่รอดูว่าเขาข้ามหน้าผาสามสิบจั้งไปอย่างไร ก็เรียนรู้และข้ามตามไปได้

นึกถึงข้อนี้หัวใจที่เคยกังวลไม่สงบจึงค่อยๆ นิ่งลง แม้เทือกเขาอเวจีจะอันตรายมาก แต่เป็นแรงจูงใจที่มากยิ่งสำหรับพวกเขา แม้รู้ว่ามีอันตราย และครั้งนี้ยังเป็นไปได้มากว่าจะเอาชีวิตไปทิ้ง พวกเขาก็หวังจะเข้าไปได้สักครั้ง

คุยกันไปพักหนึ่งทหารรับจ้างที่กลับไปก็พากองกำลังด้านหลังมาถึงที่นี่ เห็นว่ากลุ่มทหารรับจ้างของพวกเขามากันแล้ว ผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังจึงบอกพวกของเฟิ่งจิ่วว่า “เอาล่ะ ข้าต้องกลับไปแล้ว พวกเจ้าดูแลตนเองให้ดีล่ะ!”

………………………………………………….