ตอนที่ 1077 ข้าแค่ใช้แผนสกปรก + ตอนที่ 1078 ส่งเจ้าไปลงนรก

ตอนที่ 1077 ข้าแค่ใช้แผนสกปรก

ประกายดาบแสงกระบี่ ไอสังหารเดือดดาล กลิ่นอายแรงกดดันของผู้ฝึกตนระดับสร้างรากฐานหลั่งไหลไปตามการต่อสู้ กลายเป็นความกดอากาศในอากาศ พลังกระบี่ดุดันกับพลังดาบแหลมคมหักเหออกไประหว่างปะทะกันและเกิดเสียงพุ่งชน

ต้นไม้รอบๆ โดนพลังกระบี่ตัดขาด ของเหลวหยดกระเด็นลงพื้น เมื่อการต่อสู่ของพวกเขายิ่งดุเดือด กลิ่นคาวเลือดก็แพร่ตามไปในอากาศ

“ฟิ้ว! ผัวะๆ!”

ผู้ฝึกตนไร้สำนักระดับสร้างรากฐานขั้นสุดท้ายตวัดกระบี่ออกไปอย่างป่าเถื่อน คมกระบี่ที่ปล่อยกลิ่นอายพลังวิญญาณมากมายเข้าไปพุ่งพล่านไปด้วยกระแสลมที่เห็นได้ด้วยตาเปล่า พลังกระบี่เย็นเยียบจู่โจมตัดไปทางซ่งหมิงดวยความเร็วปานสายฟ้า

ซ่งหมิงรู้สึกว่าอันตรายพร้อมจิตสังหารโจมตีมา มองไปยังทิศทางนั้น เห็นเช่นนี้ก็หวั่นๆ ใจ ไม่ทันต้านทางจึงได้แต่กระโจนหลบไปข้างๆ อย่างว่องไว ทว่าความเร็วของศัตรูไวมาก แม้เขาหลบการโจมตีถึงชีวิตได้ ยังคงถูกกระแสลมทรงพลังชนร่างกายกระเด็นร่วงออกไปไกลหลายจั้ง

“ซี๊ด!”

เขาสูดลมหายใจ ร่างกายจำต้องพลิกกลิ้งกระโดดขึ้นมาจากพื้น ความเจ็บปวดตามร่างกายทำให้เขาก้มหน้ามอง

เพียงเห็นว่าบนร่างโดนพลังกระบี่กรีดเป็นแผลบ้างลึกบ้างถากหลายรอย เลือดไหลออกมาจากบาดแผล ขยับเล็กน้อยก็เจ็บเสียจนแยกเขี้ยวกัดฟันจ้องมองผู้ฝึกตนไร้สำนักที่กำลังมองตนเองอย่างเหยียดหยาม

“อั่ก!” เขาสำลักเลือดออกปาก ก่อนจะเช็ดมุมปากถือกระบี่เดินไปข้างหน้าอีกครั้ง “โชคดีข้าหลบได้เร็ว มิเช่นนั้นต้องโดนตัดกลายเป็นสองส่วนจริงๆ แล้ว”

เขาที่ถือกระบี่เดินไปฝีเท้าเปลี่ยนจากช้าไปเร็ว เพียงขยับมือเล็กน้อย เหมือนว่าตรงแขนมีอะไรบางอย่างเพิ่มมา ไอชั่วร้ายบนร่างยังถูกกระตุ้นออกมา “เห็นว่ารังแกข้าง่ายสินะ? รอข้าเฉือดเจ้าก่อน เจ้าจะรู้ว่าข้าจะไม่ใช่คนที่จะโดนข่มเหงได้ง่ายๆ!”

“เจ้าหนู! รนหาที่ตายเสียแล้ว!”

ผู้ฝึกตนอีกคนตวัดกระบี่เข้าไป ทว่ายังไม่ทันเข้าใกล้ซ่งหมิงก็เห็นเขายกแขนซ้ายขึ้น เสียงดังฟิ้ว ประกายหนาวเย็นจู่โจมออกไปอย่างไม่ทันตั้งตัว เกาทัณฑ์แขนเสื้อดอกหนึ่งพลันยิงทะลุหัวใจของผู้ฝึกตน แล้วแทงเข้าอีกคนหนึ่งด้านหลัง

“อื้ม!”

ผู้ฝึกตนคนนั้นกับอีกคนหนึ่งด้านหลังต่างไม่นึกว่าจู่ๆ จะโดนเกาทัณฑ์ ร่างกายแข็งทื่อไปพักหนึ่งและล้มลงไปข้างหลัง ยามนี้เกาทัณฑ์แขนเสื้อที่ยิงโดนหน้าอกผู้ฝึกตนด้านหลังลอยกลับมาราวกับมีจิตวิญญาณและแนบกลับในเกาทัณฑ์แขนเสื้อของซ่งหมิงด้วยตนเอง

“บ้าเอ๊ย! เจ้ามีสมบัติเช่นนี้ทำไมไม่ใช้ให้เร็วหน่อย? ต้องรอคนฆ่าเจ้าก่อนค่อยใช่หรือไร?” หนิงหลางหันกลับไปถลึงตา กำลังของเขาไม่แกร่งไปกว่าคนอื่น แต่อาศัยว่ามีสมบัติติดตัวมากมาย ระหว่างหลบหลีกก็ฆ่าคน ด้วยเหตุนี้คนที่บาดเจ็บน้อยที่สุดจึงเป็นเขา

“ผัวะ!”

ขณะโจมตีคนหนึ่งลั่วเฟยโดนผู้ฝึกตนไร้สำนักอีกคนเตะลอยออกไป หลังจากฝีเท้าถอยไปสองสามก้าวอย่างซวนเซและประคองไว้ให้มั่น ก็กุมท้องที่โดนเตะพลางลูบๆ พร้อมถลึงตาอย่างโกรธเคือง

ในใจด่ากราดว่า ‘คนมากกว่ารังแกคนน้อยๆ อย่างพวกเราหรือ? ได้! อย่าหาว่าข้าเล่นสกปรกล่ะ’

เขาถอยไปข้างกายหนิงหลางด้วยความเร็ว แล้วสะบัดหน้ากากแปลกๆ จากห้วงมิติมายื่นให้เขา “ใส่เสีย!”

หนิงหลางมองแวบหนึ่งและรับมา ถามว่า “เจ้านี่ทำอะไรได้? กันโดนคนชกหน้าหรือ?”

“ให้เจ้าใส่ก็ใส่เถอะน่า อย่าถามเรื่องไร้สาระให้มาก อย่างไรเสียจะไม่ทำร้ายเจ้าแน่” ลั่วเฟยกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ หยิบอีกสองสามอันมาโยนให้ซ่งหมิงกับต้วนเยี่ย สุดท้ายตนเองก็สวมอันหนึ่งไว้เช่นกัน แล้วล้วงบางอย่างจากในห้วงมิติออกมา

บริเวณไม่ไกล เฟิ่งจิ่วที่เห็นภาพเช่นนี้แววตาเปลี่ยนไปเล็กน้อย…

………………………………………………….

ตอนที่ 1078 ส่งเจ้าไปลงนรก

ลั่วเฟยคิดจะทำอะไร?

ขณะกำลังคิดก็เห็นเขาตะโกนอยู่ตรงนั้น “ข้าจะใช้วิธีสกปรกกับพวกเจ้า!”

กล่าวจบก็เห็นเขาโยนสิ่งของขนาดเท่ากำปั้นออกไปรอบๆ สิ่งนั้นตกพื้นเสียงดังและกระจัดกระจายไป ควันสีเหลืองแดงคลุ้งออกมา เธอได้กลิ่นตรงนี้ยังรู้สึกคัดจมูกเคืองตา พลันเรียกพลังกระโดดเปลี่ยนทิศทางมาบริเวณเหนือลม

“แค่กๆๆ! ของบ้าอะไรเนี่ย!”

“เฮือก ข้าลืมตาไม่ได้!”

“สมควรตาย! เห็นชัดๆ ค่อยฟัน! อย่าฟันโดนพวกเดียวกัน!”

“อื้ม!”

ทันใดนั้นระหว่างควันจางไป ผู้ฝึกตนไร้สำนักพวกนั้นลืมตาไม่ขึ้น ไออย่างคันคอไม่มีทางต่อสู้ แม้อยากจะลืมตามองไป แต่แค่ลืมตาขึ้นก็รู้สึกระคายเคือง แม้แต่น้ำตายังไหลออกมาโดยไม่ตั้งใจ

“ไอ้หนูสมควรตาย! นึกไม่ถึงว่าจะกล้าเล่นลูกไม้อย่างโจ่งแจ้ง!”

ผู้ฝึกตนไร้สำนักด่ากราดไปพลางถอยไปข้างหลัง ภายใต้สถานการณ์ที่ลืมตาไม่ได้แม้แต่หายใจยังเป็นปัญหา ก็ไม่เหมาะจะประมือกันจริงๆ โดยเฉพาะเสียงร้องอู้อี้ที่มองไม่เห็นแต่ได้ยินได้ รวมถึงกลิ่นคาวเลือดจางๆ ในอากาศ เป็นไปได้มากว่าคนของพวกเขาจะโดนฆ่า

การสู้ครั้งนี้เดิมทีเป็นใช้คนมากรุมคนน้อยกว่า ด้วยเหตุนี้ผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังสองคนนั้นจึงไม่ได้สู้ ตามความคิดของพวกเขา ผู้ฝึกตนระดับสร้างรากฐานยี่สิบกว่าคนจัดการเด็กหนุ่มพวกนั้นเป็นเรื่องง่ายมาก ใครจะรู้ว่าคนที่เห็นพวกเขาจะล้มลงไปทีละคนๆ ส่วนเด็กหนุ่มพวกนั้นแม้ร่างกายบาดเจ็บไม่มาก กลับไม่ตายเลยสักคน

ทั้งสองเห็นภาพเช่นนี้สีหน้าคร่ำเครียดลง เดิมทีพวกเขายืนอยู่บริเวณค่อนข้างไกลไม่เข้าไป ยามนี้ควันเหล่านั้นจึงทำร้ายพวกเขาไม่ได้ เห็นคนของพวกเขาล้มไปทีละคน สายตาเยียบเย็นของทั้งสองแวววาว พร้อมจ้องมองสองสามคนที่สวมหน้ากากท่ามกลางหมอกควัน

“ฟิ้ว! ฟิ้ว!”

เสียงของอาวุธลับโดนกลบด้วยดาบและกระบี่ หากไม่ฟังอย่างละเอียดก็สังเกตไม่ได้แน่นอน

เมื่อเฟิ่งจิ่วที่นั่งบนกิ่งไม้เห็นผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังสองคนแบ่งกันยิงอาวุธลับออกไปก็เลิกคิ้วเบาๆ แล้วยิงเข็มเงินในมือไป

“แกร๊ง! แกร๊ง!”

เข็มเงินพุ่งชนอาวุธลับนั้นเกิดเสียงดังแกร๊งเบาๆ สองครั้ง สองผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังเห็นอาวุธลับของตนเองโดนกระแทกตกไป แววตาถมึงทึงตามไปหยุดยังร่างสีแดงที่นั่งบนกิ่งไม้

เวลาต่อมาหนึ่งคนในนั้นเรียกพลังพุ่งออกไป มือจับไปในอากาศกลายเป็นกรงเล็บมุ่งไปหาเฟิ่งจิ่วพร้อมกระแสลมรุนแรงด้วยท่วงท่าดุดันในทันใด

เฟิ่งจิ่วนั่งนิ่งไม่ขยับ เพียงเห็นว่านิ้วมือของเธอกำลังขยับวนเล่นเข็มเงินสองสามเล่มตรงระหว่างนิ้ว ลำแสงหนาวเหน็บหักเหออกไป ทว่าไม่รอเธอลงมือก็ได้ยินเสียงตะโกนลั่นลอยมา

“คู่ต่อสู้ของเจ้าคือข้า!”

ต้วนเยี่ยเรียกพลังพุ่งขึ้นไปในเวหา ลำแสงกระบี่อันบ้าคลั่งที่สะท้อนจากกระบี่คมในมือจู่โจมไปทางผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังคนนั้น

“หึ! ช่างไม่เจียมตัว!”

ผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังแค่นเสียงเย็น กรงเล็บที่มุ่งไปหาเฟิ่งจิ่วหันไปโจมตียังต้วนเยี่ย กระแสลมที่แฝงในกรงเล็บดุร้ายดังดาบ มือเปล่าเข้าขวางกระบี่ของต้วนเยี่ย อีกมือหนึ่งก็คว้าลำคอของเขาทันที

จิตสังหารกระจายออกไปในชั่วขณะ กลิ่นอายของความตายครอบคลุมต้วนเยี่ย แรงกดดันระดับหลอมแก่นพลังที่น่าสะพรึงพลันปกคลุมลงมา ภายใต้แรงกดดันนี้ร่างกายต้วนเยี่ยนิ่งไป ความเร็วยังชะลอลง

“ข้าจะส่งเจ้าไปลงนรก!”

เมื่อน้ำเสียงชั่วร้ายลอยไป กรงเล็บของผู้ฝึกตนไร้สำนักระดับหลอมแก่นพลังก็ดึงร่างของต้วนเยี่ยเข้าไปด้วยแรงที่เคลือบแฝง…

………………………………………………….