ตอนที่ 1107 ไม่ถูกต้องสักเท่าไร + ตอนที่ 1108 น่าสะพรึงกลัว

ตอนที่ 1107 ไม่ถูกต้องสักเท่าไร

“ฟ่อๆๆ…”

“ฟ่อๆๆ…”

ภายในป่ามีเสียงดังซ่าๆ แว่วมาเลือนราง เสียงนี้ไม่ดังมาก โดยเฉพาะเมื่ออยู่ภายใต้การกลบจากเสียงก่นด่าและเสียงวิ่งพวกนั้น จึงยิ่งยากจะได้ยิน

ทว่าเฟิ่งจิ่วกลับได้ยินตั้งแต่แรก เพราะโดนฝูงงูไล่ตามเป็นเวลาหนึ่งวันหนึ่งคืน จึงคุ้นเคยกับเสียงแลบลิ้นของงูพิษเป็นอย่างยิ่ง เพียงได้ยินก็รู้แล้วว่าเป็นฝูงงู

เพียงแต่เห็นชัดว่าเธอสลัดทิ้งไปอย่างยากลำบากแล้ว ทำไมถึงโผล่มาแถวนี้ได้?

ขณะในใจนึกสงสัย เธอมองไปรอบด้านอย่างหวั่นใจเล็กน้อย กลับไม่เห็นเงาของราชางูตัวนั้น ใช่แล้ว หากเห็นจะไหวหรือ? ถ้าเห็นต้องอยู่ละแวกนี้แน่ๆ

กล่าวเช่นนี้ แสดงว่ารอบๆ เป็นแค่งูตัวเล็ก ราชางูไม่อยู่ที่นี่หรือ

เมื่อนึกถึงงูพิษนับพันนับหมื่นตัว ในนั้นยังมีตัวหนึ่งเป็นราชางูระดับอสูรศักดิ์สิทธิ์ เฟิ่งจิ่วหนังศีรษะชาวาบ เทียบกับพวกสัตว์ร้ายแล้ว งูตัวอ่อนยวบและไม่มีเท้านี่ช่างทำให้คนชอบไม่ลงจริงๆ

ยาอายุวัฒนะเม็ดนั้นก็ไม่รู้ว่างูพวกนั้นย่อยอย่างไร หลังจากกินไปกลับไม่มีอะไรผิดปกติ แต่แข็งแรงมากขึ้นเพียงนั้น กลิ่นอายโหดร้ายกระหายเลือดของราชางูก็ยิ่งรุนแรง ไม่เพียงมีการโจมตีจากพิษ แม้แต่หนังยังแข็งดั่งเหล็ก คมมีดธรรมดาไม่มีทางทำร้ายมันได้ งูยักษ์เช่นนี้ หากสู้กันขึ้นมาก็ไม่ง่ายดายแล้ว

แต่ว่า…

แววตาของเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อย ชำเลืองมองคนพวกนั้นข้างหลัง มุมปากยกขึ้นยิ้มแปลกๆ กำลังต่อสู้ของคนพวกนี้คงไม่อ่อนแอ สามารถยืมมือพวกเขามากำจัดงูยักษ์ได้ ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว

หลังตัดสินใจแน่วแน่ เฟิ่งจิ่วชะลอความเร็วลง ส่งดวงจิตออกไปสำรวจ ไม่ทันไรก็พบว่าบริเวณห่างจากที่นี่ระยะหนึ่งมีฝูงงูอยู่ ทว่าไม่เห็นราชางูในฝูงงูประมาณห้าหกร้อยตัวนี้

เธอนึกสงสัย แอบคิดว่าหรือราชางูจะไม่อยู่แถวนี้ อาจจะกลับไปยังสถานที่ที่เธอย้ายต้นผลไม้วิญญาณทรงแจกันอีก ระหว่างคิดแผนการพลางฟังเสียงด้านหลัง เธอเร่งความเร็วเพื่อทิ้งห่างคนข้างหลังออกไป

ยามนี้ร่างสีแดงตรงหน้าวิ่งไปไกลเรื่อยๆ เดิมทีห่างกันแค่ระยะสามสี่จั้ง ตอนนี้เป็นสามสิบกว่าจั้งแล้ว เหล่าผู้ฝึกวิชามารเห็นภาพเช่นนี้ก็ลอบตกใจ ขณะเดียวกันก็โกรธเคืองและไม่ยอมแพ้ เร่งความเร็วตามต่อไป

ทว่าแม้จะเร่งความเร็ว พวกเขาก็ยังคงค่อยๆ ทิ้งระยะห่าง เมื่อเห็นร่างสีแดงหายไปจากสายตาของพวกเขาโดยไม่ได้เข้าไปในป่า พวกเขาทั้งประหลาดใจและโกรธแค้น

ตกใจว่าด้วยกำลังวรยุทธ์ของพวกเขากลับตามเด็กหนุ่มคนข้างหน้าไม่ทัน โมโหที่ถุงฟ้าดินของตนเองถูกเด็กหนุ่มชุดแดงขโมยไป หนำซ้ำสมบัติสะสมพวกนั้นยังอยู่ในถุงฟ้าดินทั้งหมดด้วย

“สมควรตาย! หายไปแล้ว!”

ผู้ฝึกวิชามารคนหนึ่งด่าทอ หยุดฝีเท้าที่วิ่งตามแล้วมองไปรอบด้าน แต่ก็ไม่เห็นเด็กหนุ่มสวมชุดแดง

“เขาหนีไปไม่ไกลหรอก น่าจะอยู่แถวนี้ พวกเราไปค้นหา!”

“ตามหาตัวมา ถลกหนังเลาะเอ็นเสีย!”

ผู้ฝึกวิชามารแต่ละคนกัดฟันด้วยความโมโห นึกไม่ถึงว่าคนมากมายเพียงนี้จะปล่อยให้เด็กคนหนึ่งหายไปต่อหน้าต่อตา ช่างน่าชังเสียจริง!

เป็นอย่างที่พวกเขาว่าไว้ เฟิ่งจิ่วไม่ได้ไปไหนไกล แต่ซ่อนอยู่บนต้นไม้ใหญ่งอกงามพลางมองกลุ่มคนที่กำลังตามหาตัวเอง และอาศัยโอกาสพักผ่อนเพิ่มพลังสักหน่อย

ทว่ายามนี้ เธอที่ยืนบนที่สูงพลันรู้สึกว่าไม่ถูกต้องสักเท่าไร…

………………………………………………….

ตอนที่ 1108 น่าสะพรึงกลัว

ครั้นเงี่ยหูฟังอย่างละเอียด ได้ยินเพียงเสียงซ่าๆ ลอยมาพร้อมเสียงขู่ฟ่อ หนำซ้ำยังมีเสียงมากมาย ไม่ใช่หนึ่งหรือสองเสียง แต่เป็น…

เธอเผยสีหน้าตกใจ หลังจากปล่อยดวงจิตออกไปโดยรอบก็เห็นสัตว์ร้ายส่วนหนึ่งในละแวกนี้พากันวิ่งพล่าน หนีไปยังส่วนลึกของป่าราวกับจะเอาชีวิตรอด

ใบไม้ในป่าขยับเองโดยไร้ลม ประหนึ่งมีอะไรกำลังเลื้อยขยับ พอใช้ดวงจิตสำรวจดูก็อ้าปากค้างอย่างอดไม่ได้

“ไม่ใช่ละมั้ง? ตามมาจริงๆ ด้วย? มีจมูกสุนัขหรือไร”

ภายในป่ามีงูอยู่หนาแน่น งูพิษตัวเล็กใหญ่หลากหลายสีสัน บ้างพันรัดอยู่บนกิ่งไม้ บ้างเลื้อยไปบนพื้น ทั้งหมดปรี่มาหาเธอพร้อมกันโดยไม่นัดหมาย

และด้านหลังงูเล็กพวกนี้ ราชางูที่เธอคุ้นเคยตัวนั้นเหมือนจะเปลี่ยนสภาพไป ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด บนหัวถึงปูดขึ้นมาเป็นก้อนใหญ่ ซ้ำยังส่องแสงสีแดงรางๆ น่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง

สิ่งที่ทำให้เธอไม่คาดคิดคือสัตว์ร้ายระดับอสูรศักดิ์สิทธิ์ขั้นเริ่มต้นกลายเป็นขั้นสูงสุดไปแล้ว มิน่ารูปร่างถึงใหญ่โตขึ้นไม่ใช่แค่เท่าเดียว

ไม่ใช่แค่เธอที่ได้ยินเสียงงูพิษแลบลิ้นขู่ แม้แต่พวกผู้ฝึกวิชามารข้างล่างที่กำลังตามหาเธอและผู้ฝึกตนสองสามคนที่ตามมาไม่ยอมเลิกราก็สังเกตได้เช่นกัน

พวกผู้ฝึกตนรั้งท้ายอยู่ด้านหลังกลุ่มผู้ฝึกวิชามาร ด้วยเหตุนี้จึงรู้ตัวเร็วกว่ากลุ่มผู้ฝึกวิชามารก้าวหนึ่ง เมื่อพวกเขาเห็นงูพิษที่จู่ๆ กรูกันออกมาก็พลันขนลุกซู่ นักเล่นแร่แปรธาตุรีบหยิบกำมะถันแดงมาโปรยออกไปรอบด้าน ใครจะรู้ว่ากันงูไว้ได้เพียงส่วนหนึ่ง อีกส่วนหนึ่งกลับเลื้อยมุ่งหน้าต่อไปโดยไม่กลัวกำมะถันแดง

นี่เหมือนจะทำให้พวกมันยิ่งขุ่นเคือง แต่ละตัวส่งเสียงฟ่อๆ ดวงตาดุร้ายกระหายเลือดนิ่งจ้องพวกเขา ร่างงูหดกลับก่อนจะพุ่งตัวออกไป อ้าปากจะกัดพวกเขา

“อ๊าก!”

นักเล่นแร่แปรธาตุสะดุ้งตกใจ รีบไปหลบข้างหลังผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลัง เมื่อผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังตวัดดาบฟัน กลับเห็นว่าแค่กระแทกงูกระเด็นออกไป ดาบกระบี่ฟันไม่เข้าเลยสักนิด สีหน้าก็อดเปลี่ยนไปไม่ได้

“นี่คืองูเหล็กเงิน! งูพิษธาตุโลหะ ดาบฟันไม่เข้า! อึก! งูตัวใหญ่ข้างหลัง! แย่แล้ว! หนีเร็วเข้า!” ผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังร้องตกใจ แล้วรีบเร่งพานักเล่นแร่แปรธาตุตรงไปหากลุ่มผู้ฝึกวิชามารด้วยความรวดเร็ว

ผู้ฝึกตนระดับกำเนิดวิญญาณและระดับหลอมแก่นพลังสองคนที่เหลือไม่ค่อยเชื่อเท่าไร ก้าวเข้าไปขวางไว้และเหวี่ยงกระแสลมรุนแรงหลายสายจู่โจมไปทางงูพวกนั้น แต่เมื่อเห็นว่าการโจมตีของตนเองไม่มีพลังทำลายอะไรเลย งูพวกนั้นยังหลั่งไหลกันเข้ามา หน้าก็ถอดสี คราวนี้ถึงจะพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

“หนีเร็ว!”

ผู้ฝึกวิชามารเหล่านั้นเห็นเช่นนี้ก็หัวเราะเยาะ “เจ้าขี้ขลาด! แค่งูไม่กี่ตัวก็กลัวจนกลายเป็นเช่นนี้ได้? ไร้ประโยชน์ได้สุดยอดนัก”

ทว่าเพิ่งกล่าวจบ ก็เห็นผู้ฝึกตนพวกนั้นพุ่งผ่านข้างกายพวกเขาไปอย่างว่องไว พวกเขาไม่ได้ขวางหน้า ทว่าจ้องมองเหล่างูบนพื้นด้านหลัง ยิ่งมองก็ยิ่งพบว่าไม่ปกติ

ไม่เพียงมีบนพื้นเท่านั้น แม้แต่บนต้นไม้ก็มี หนำซ้ำจำนวนยังมากมายจนพอจะทำให้คนตะลึงได้

“สมควรตาย! ทำไมถึงมีงูเยอะเพียงนี้ได้?”

พวกเขาด่าทอและหมุนตัววิ่งไปด้านหน้าโดยเร็ว ใครจะรู้ว่าเมื่อหมุนตัววิ่งไป ก็เห็นร่างสีแดงปรากฏตัวตรงหน้าพวกตนรวมถึงผู้ฝึกตนพวกนั้นอีกครั้ง

“ดูนั่น! เจ้าเด็กบ้านั่นนี่นา!”

“จับมันไว้! มันน่าตายนัก!”

คนด้านหลังกำลังด่าทอ แต่ท่ามกลางเสียงก่นด่าและเสียงขู่ของฝูงงู ยังมีเสียงดังสนั่นแว่วมาเลือนราง…

………………………………………………….