ตอนที่ 1251 คนที่นายท่านเชื่อใจไม่มีปัญหา + ตอนที่ 1252 ที่แท้ก็เป็นนาง

ตอนที่ 1251 คนที่นายท่านเชื่อใจไม่มีปัญหา

“ไม่ต้องขอรับๆ หน้าที่ดีๆ เช่นนี้ให้ข้าน้อยทำก็ได้” นางเอ่ยพลางหยิบตะเกียบขึ้นมาอีกครั้ง

เห็นเช่นนั้น เซวียนหยวนโม่เจ๋อจึงไม่พูดอะไรอีก เพียงกินข้าวกับนางไปเงียบๆ ครั้นกินเสร็จ เขาก็สั่งให้คนมาเก็บของบนโต๊ะ จากนั้นกำชับว่า “นับจากวันนี้ ให้เจ้าติดตามอยู่ข้างกายข้าก็แล้วกัน!”

“หา?” นางมองเขาอย่างอึ้งงัน “แต่ข้าทำอะไรไม่เป็นสักอย่างเลยนะขอรับ”

“อยู่ข้างกายข้า ฟังคำสั่งของข้าก็พอ เรื่องที่เจ้าทำไม่เป็นข้าย่อมไม่สั่งให้ทำ” เอ่ยจบ เขาลุกขึ้นยืนแล้วกล่าวอีกว่า “ยังมีอีก ย้ายเข้ามาที่เรือนหลักของข้าเสีย ที่นั่นมีห้องว่างอยู่หนึ่งห้อง นับจากวันนี้ไป ธุระส่วนตัวทั้งหมดของข้าให้เจ้าจัดการดูแล”

เมื่อเห็นนางกะพริบตาปริบๆ มองเขาอย่างเหม่อลอย เขาปั้นหน้านิ่ง บอกเสียงเข้มว่า “ทำงานให้ดี หากทำดี ข้ามีรางวัลให้ หากทำไม่ดีก็ต้องถูกลงโทษ! มัวยืนเหม่ออะไรอยู่? ยังไม่รีบไปอีก?”

“อ้อ ขอรับ” เฟิ่งจิ่วรับคำแบบงงๆ ก่อนหมุนกายเดินออกมา เดินไปพลางคิดไปพลาง รู้สึกเหมือนมีตรงไหนผิดปกติ

ในขณะเดียวกัน อีกด้านหนึ่ง ฮุยหลางกับอิ่งอีพบตัวหยางหย่งที่กำลังสั่งงานข้ารับใช้อยู่ในเขตเรือนด้านหน้าพอดี

“เหล่าหยาง ข้ารับใช้น้อยผู้นั้นเป็นใครมาจากไหน?” ฮุยหลางเดินไปตบๆ ไหล่เขาพร้อมถาม

“ทำไมหรือ” หยางหย่งยิ้มถาม “เขาหาเรื่องเจ้าหรือไร?”

“ก็เปล่า แต่แปลกมาก! วันนี้นายท่านไม่รู้นึกอะไร กลับบอกว่าจะหาคนมาชิมอาหาร เจ้าก็รู้ อาหารของเขาปลอดภัยหายห่วงแน่นอน จู่ๆ ก็ให้พวกข้าตามหาข้ารับใช้ไปชิมอาหาร ให้หาข้ารับใช้ย่อมหาให้ได้! แต่ข้าตามมาให้ตั้งหลายคนแล้วก็ยังไม่ถูกใจ สุดท้ายอิ่งอีไปพาตัวเสี่ยวหลี่จือที่เพิ่งมาอยู่เขตเรือนด้านในมา นายท่านจึงค่อยรับไว้”

พูดมาถึงตรงนี้ ฮุยหลางพูดด้วยความขุ่นข้องใจ “อีกอย่างนายท่านยังให้เขานั่งกินอาหารด้วย พวกข้ายังไม่เคยได้รับการปฏิบัติเช่นนั้นเลย”

ครั้นได้ยิน แววตาหยางหย่งไหวระริก ยิ้มเล็กน้อย “นายท่านทำอะไร ไม่ต้องให้พวกเราไปคาดเดา ย่อมมีเหตุผลของเขาเองอยู่แล้ว”

“ไม่ใช่ เรื่องที่ข้าจะถามก็คือเจ้านั่นเป็นใคร เจ้าไปได้ตัวเขามาจากที่ใด?”

“เป็นหลานห่างๆ ของผู้ดูแลเขตเรือนด้านนอก ข้าเห็นว่าเขาซื่อสัตย์พึ่งพาได้จึงย้ายตัวเข้าไป วางใจเถิด! คนคนนี้ไม่มีปัญหาใดหรอก”

“ทำไมจะไม่มีปัญหา? ข้าว่าท่าทีที่นายท่านมีต่อเขาไม่ค่อยปกตินัก แม้เจ้านั่นจะหน้าตางดงามดูซื่อตรง แต่ข้าเห็นแวบแรกก็รู้แล้วว่าคนคนนี้เจ้าเล่ห์ ไม่ธรรมดาแน่ ไม่อย่างนั้นคงไม่ได้ไปอยู่ข้างกายนายท่านทั้งที่เพิ่งมาได้แค่ไม่กี่วันเช่นนี้”

สิ้นเสียง เขาชะงักไป แล้วตบขาฉาดหนึ่ง “ข้ารู้แล้ว! เจ้าเด็กนั่นต้องเป็นไส้ศึกที่แฝงตัวเข้ามาโดยเฉพาะแน่ๆ! ไม่ได้การ ข้าต้องไปบอกนายท่านก่อน!”

“เดามั่วซั่วอะไรของเจ้า?” อิ่งอีรั้งตัวเขาไว้ เหล่มองเขาแวบหนึ่ง “ไม่ได้ยินที่หยางหย่งบอกหรือว่าเขาไม่มีปัญหา? ถ้ามีปัญหาอะไรเขาจะย้ายเข้าไปในเขตเรือนด้านในได้อย่างไร?”

“แต่ว่า…”

“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น ในเมื่อเขาบอกว่าไม่มีปัญหา เช่นนั้นก็ต้องไม่มีปัญหาแน่ ใช่หรือไม่หยางหย่ง?” อิ่งอีถามพลางมองไปหา

ได้ยินเช่นนั้นหยางหย่งก็ยิ้มอ่อนโยน พยักหน้ากล่าวว่า “อืม พวกเจ้าวางใจได้! ข้าตรวจสอบแล้ว ไม่มีปัญหาจริงๆ อีกทั้งพวกเจ้าต้องเชื่อในตัวนายท่านด้วย นายท่านทำอะไรล้วนมีเหตุผลของเขา คนที่เขาเชื่อใจ พวกเราก็ย่อมเชื่อใจได้”

ดูท่านายท่านคงจะจำภูตหมอได้แล้ว แต่เขาอยากรู้นักว่านายท่านจำได้อย่างไร? เขาเคยเห็นภาพเหมือนของภูตหมอเช่นกัน ซึ่งแตกต่างกับรูปร่างของเสี่ยวหลี่จือในตอนนี้ราวฟ้ากับดิน

………………………………….

ตอนที่ 1252 ที่แท้ก็เป็นนาง

เมื่อเห็นเขาพูดเช่นนี้ อิ่งอีไม่ถามอะไรมากอีก เจ้าจิ้งจอกตัวนี้ หากไม่ยอมพูดพวกเขาก็ถามไม่ได้ความอะไร ซ้ำดูก็รู้ว่าหยางหย่งรู้ที่มาที่ไปของคนคนนี้ แต่กลับไม่ยอมบอกพวกเขา เช่นนั้นก็ต้องพึ่งพาตัวเองและสืบหาเองเสียแล้ว

แต่สิ่งที่เห็นได้ชัดก็คือ คนผู้นี้แม้มีลับลมคมใน แต่ไม่ได้มีอันตราย ไม่เช่นนั้นหากมีภัยคุกคามต่อนายท่าน หยางหย่งไม่มีทางย้ายเขาเข้าไปในเขตเรือนด้านในแน่นอน

อีกด้าน เฟิ่งจิ่วที่กลับมาเก็บข้าวของที่เขตเรือนด้านนอกเข้ามาในห้องแล้วจึงเพิ่งนึกขึ้นได้ เหมือนเธอจะไม่มีของอะไรให้เก็บเลยนี่!

มีเพียงชุดเครื่องแบบข้ารับใช้สองชุดและอุปกรณ์ล้างหน้าแปรงฟันอีกเล็กน้อย นอกนั้นก็ไม่มีอะไรแล้ว

หลังจากเก็บของพวกนั้นอย่างง่ายๆ เธอนั่งขัดสมาธิบนเตียง ยกมือข้างหนึ่งเท้าคางพลางขบคิด เซวียนหยวนโม่เจ๋อจำเธอได้หรือไม่กันแน่? ถ้าจำเธอได้ เขาก็น่าจะทักสิ? ไม่น่าพูดถึงเรื่องการลงโทษอะไรอย่างนี้ เช่นนั้นเขาก็จำเธอไม่ได้จริงๆ แต่แค่ถูกชะตาเธองั้นหรือ?

ถูกชะตา?

เธอรู้สึกแปลกๆ จึงนำกระจกออกมาจากห้วงมิติแล้วมองดู อย่างมากก็แค่เด็กหนุ่มหน้าตาเกลี้ยงเกลาคนหนึ่ง รูปร่างหน้าตาเช่นนี้มีอยู่เกลื่อนถนน!

“ต้าหนิว? ต้าหนิว?”

เสียงที่ดังเข้ามาจากข้างนอกทำให้เธอได้สติกลับมา รีบเก็บกระจกเข้าไปในห้วงมิติ แล้วจึงหยิบของลงจากเตียงเดินออกไปข้างนอก

“ท่านลุง? ท่านมาได้อย่างไร” เป็นชายชราคนนั้นนั่นเอง

“ลุงได้ยินว่าหลังจากได้ย้ายเข้าไปในเขตเรือนด้านใน เจ้าก็ถูกนายท่านย้ายไปปรนนิบัติอยู่ข้างกาย? ใช่เรื่องจริงรึไม่?” ชายชรากล่าวด้วยความตื่นเต้น เห็นอีกฝ่ายถือของไว้ในมือ ก็อดยิ้มหน้าบานเป็นบุปผาแย้มไม่ได้

“ทำได้ดี มีอนาคตไกล! เจ้าเพิ่งมาได้ไม่กี่วันก็เป็นที่ต้องตาของนายท่านแล้ว เจ้าต้องทำตัวให้ดี ห้ามทรยศความเชื่อใจที่นายท่านมีต่อเจ้าเด็ดขาด”

“ท่านลุง ท่านวางใจเถอะ ข้าจะทำตัวให้ดี” เธอยิ้มและพยักหน้ารับ

“ดีๆๆ เช่นนั้นเจ้าก็ไปเถิด! ลุงได้ยินว่าเจ้ากลับมาเก็บของ ต่อไปก็จะไปอยู่ในเขตเรือนด้านใน ถึงได้แวะมาดูเสียหน่อย” ชายชราเบิกบานใจยิ่งนัก น้ำเสียงยามเอ่ยวาจากระตือรือร้นเป็นที่สุด

“ได้ เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน นายท่านบอกให้ข้าคอยรับใช้อยู่ข้างกาย ไม่เช่นนั้นประเดี๋ยวนายท่านจะตามตัวข้าไม่เจอเอาได้” เธอแบกห่อสัมภาระขึ้นบนบ่า แล้วจึงมุ่งหน้าไปยังเขตเรือนด้านในภายใต้สายตาชื่นใจของชายชรา

“นี่ เจ้าหยุดก่อน”

ยังไม่ทันเข้าไปในเขตเรือนด้านในเฟิ่งจิ่วก็ถูกเรียกไว้ เธอหันไปมอง เห็นฮุยหลางกับอิ่งอีเดินมา จึงยิ้มแล้วค้อมกายทักทาย “หัวหน้าองครักษ์ องครักษ์อิ่ง”

“เจ้าหอบสัมภาระจะไปที่ใด?” ฮุยหลางถามพลางจ้องเด็กหนุ่มที่ผอมบางร่างน้อยตรงหน้า

เฟิ่งจิ่วได้ยินแล้วคลี่ยิ้ม “นายท่านให้ข้าติดตามรับใช้อยู่ข้างกาย บอกว่าให้ข้าคอยจัดการธุระส่วนตัวให้เขา ซ้ำยังให้ข้าย้ายไปอยู่ในเขตเรือนหลักของเขา ดังนั้นจึงกลับมาเก็บของขอรับ!”

ครั้นได้ยินประโยคนี้ ฮุยหลางเบิกตากว้าง “นายท่านให้เจ้าคอยรับใช้อยู่ข้างกาย? แล้วยังให้เจ้าย้ายไปในอยู่ในเขตเรือนหลัก?” นี่พระอาทิตย์จะขึ้นทางตะวันตกแล้วกระมัง? ประหลาดเกินไปแล้ว

ส่วนอิ่งอีที่ยืนอยู่ด้านหนึ่งได้ยินเช่นนี้แล้วหัวใจเต้นสะดุดเล็กน้อย สายตาของเขาจับจ้องเด็กหนุ่มร่างผอมตรงหน้า เด็กหนุ่มคนนี้ไม่มีอะไรโดดเด่น แต่เขาอยู่ข้างกายนายท่านมาหลายปี คนที่ทำให้นายท่านทำตัวแปลกๆ เช่นนี้ได้ หลายปีมานี้ดูเหมือนจะมีเพียงคนเดียวเท่านั้น

ขณะมองคนตรงหน้า ในใจเขามีคำตอบผุดขึ้นมารางๆ

ใช่แล้ว นอกจากนาง จะมีใครทำให้นายท่านเป็นเช่นนี้ได้อีก แล้วก็มีแค่นางเท่านั้น หยางหย่งถึงจะวางใจให้อยู่ข้างกายนายท่านได้

เดิมทีเขาไม่ได้คิดว่าเป็นภูตหมอแม้แต่น้อย ยังคงคาดเดาไม่ออกว่าคนตรงหน้าเป็นผู้ใด ทว่าดูจากการกระทำของนายท่าน แล้วยังมีหยางหย่งอีก เขาก็มั่นใจฐานะตัวตนของคนตรงหน้าได้แล้ว

………………………………….