ตอนที่ 1495 อาจารย์จะบอกเจ้าเอง + ตอนที่ 1496 แส้แช่น้ำยา

ตอนที่ 1495 อาจารย์จะบอกเจ้าเอง

เวลาพลบค่ำ ตอนที่ศิษย์จากยอดเขาอื่นได้ยินข่าวก็รีบนำไปรายงานอาจารย์ของพวกเขา เจ้าเขาคนอื่นต่างประหลาดใจ

“จริงหรือ? ซานหยางจื่อกำลังเก็บตัวหลอมยาฝืนลิขิตสวรรค์อะไรนั่นจริงหรือ?” เจ้าเขาผู้หนึ่งจ้องหน้าศิษย์ของเขาแล้วถาม

“ขอรับท่านอาจารย์ ศิษย์ได้ยินมาจากปากของศิษย์น้องหรวนเลยนะขอรับ” ชายวัยกลางคนตอบอย่างนอบน้อม

ได้ยินอย่างนั้น เจ้าเขาผู้นั้นขมวดคิ้ว “หากเป็นเรื่องจริง แล้วทำไมเขาจึงมาบอกเจ้า? เรื่องนี้แปลกๆ นะ”

“ท่านอาจารย์อาจยังไม่ทราบ เขามาหาศิษย์แล้วดื่มสุราปรับทุกข์ ดูเหมือนว่าศิษย์พี่ใหญ่ของเขาจะขัดแย้งกับท่านอาจารย์ของเขาเพราะเรื่องนี้ อาจารย์ของเขาทำร้ายศิษย์พี่ใหญ่ของเขาจนบาดเจ็บสาหัส ตอนนี้ยังนอนหมดสติอยู่ในถ้ำ ศิษย์น้องหร่วนจึงอารมณ์ไม่ค่อยดี มาหาศิษย์เพื่อดื่มสุรา พอเมาแล้วจึงหลุดปากพูดออกมาขอรับ”

ลูกศิษย์ผู้นั้นอธิบายเสริม “ศิษย์คิดว่าเรื่องนี้สำคัญมาก หลังจากให้คนส่งศิษย์น้องหรวนกลับไปแล้วจึงรีบมารายงานทันที หากมียาฝืนลิขิตสวรรค์อะไรปรากฏขึ้นมาจริงๆ เช่นนั้นบารมีของยอดเขาซานหยางจะต้องกลบพวกเราเป็นแน่ ศิษย์คิดว่า ไม่ว่าอย่างไรก็ควรมารายงานท่านอาจารย์ก่อน ท่านอาจารย์ได้โปรดไตร่ตรองด้วยขอรับ”

ได้ยินอย่างนั้น เจ้าเขาผู้นั้นลูบหนวด ครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วบอกว่า “เรื่องนี้แม้จะเป็นความจริง แต่พวกเราจะมีเหตุผลอะไรไปขัดขวางเล่า? หากเจ้าสำนักรู้เข้า เกรงว่า…”

“ท่านอาจารย์ ในสายตาคนนอก ยอดเขาซานหยางเป็นเสมือนผู้นำของยอดเขาต่างๆ หากปล่อยให้ซานหยางจื่อผู้นั้นหลอมยาฝืนลิขิตสวรรค์อะไรขึ้นมาได้อีก เกรงว่าหากถึงเวลานั้นเมื่อท่านอาจารย์พบหน้าเขาก็คงต้องก้มหัวให้เขาอย่างเกรงอกเกรงใจ ตัวศิษย์แม้ถูกหัวเราะเยาะไม่เป็นไร เพียงแต่ศิษย์ไม่อยากได้ยินคนนอกวิพากษ์วิจารณ์กันว่ายอดเขาเราสู้ยอดเขาซานหยางไม่ได้จริงๆ ขอรับ”

ได้ยินอย่างนั้น เจ้าเขาผู้นั้นทำหน้าขรึม มือที่กำลังลูบหนวดชะงักหยุด พาลกระตุกหนวดของตนเองหลุดมาสองเส้น เจ็บจนเขาหลุดร้องออกมา

เขาเหลือบมองลูกศิษย์ตนเองอย่างประดักประเดิดเล็กน้อย ครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วสั่งว่า “หากเรื่องนี้เป็นความจริง เช่นนั้น เจ้ามานี่” เขากวักมือเรียกให้ลูกศิษย์คนนั้นเข้ามาใกล้ แล้วกระซิบออกคำสั่งสองสามประโยค จากนั้นก็โบกมือ “ไปเถิด!”

“ขอรับ ศิษย์จะไปจัดการเดี๋ยวนี้” ลูกศิษย์คนนั้นทำหน้าดีใจ รีบสาวเท้าเดินจากไป

ขณะเดียวกัน ในถ้ำบนยอดเขาชั้นที่เก้าของยอดเขาซานหยาง ซั่งกวนหวั่นหรงที่กำลังหมดสติได้กลิ่นยาฉุนเสียดแทงจมูกจนฟื้นขึ้นมา นางลืมตาอย่างสะลึมสะลือ เห็นซานหยางจื่อกำลังหยิบแส้ที่แช่ยาไว้ออกมา แล้วเดินมาหยุดตรงหน้านาง

“ตื่นแล้วหรือ? ตื่นแล้วก็ดี”

ซานหยางจื่อถือแส้ยืนอยู่ห่างจากนางสามก้าว และจ้องมองนางจากตรงนั้น “หวั่นหรงเอ๋ย ความจริงเจ้าจะโทษอาจารย์ก็ไม่ได้ หากไม่ใช่เพราะข้า ตอนนี้เจ้าก็ยังถูกขังในตระกูลซั่งกวนอยู่ ไม่ใช่หรือ?

เจ้าวางใจ ข้าจะใช้เจ้าให้เกิดประโยชน์สูงสุดทีเดียว ไม่มีทางทำให้เจ้าเสียเที่ยว คนข้างนอกไม่มีใครรู้ว่าเจ้าอยู่กับข้าที่นี่ ฉะนั้นเจ้ายังคงหลงเหลือฐานะอันมีเกียรติ นั่นก็คือเป็นศิษย์ปิดสำนักของข้าซานหยางจื่อ”

“ถุย!”

ซั่งกวนหวั่นหรงมองเขาด้วยสายตาเย็นชา “คนหลอกลวง! สารเลวยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน! เสียแรงที่เป็นถึงอาจารย์!”

“หึๆ ไม่เป็นไร เจ้าด่าข้าเถิด! ไม่นาน เจ้าก็จะด่าไม่ได้แล้ว” ซานหยางจื่อหัวเราะอย่างไม่ใส่ใจ สะบัดแส้ในมือสองสามที แล้วบอกว่า “เจ้ารู้หรือไม่ว่านี่คืออะไร? แส้นี้ข้าแช่มันไว้ในน้ำยานับตั้งแต่ข้าพาเจ้าเข้ามาในสำนักแล้ว รู้หรือไม่ว่ามันใช้ทำอะไร?

ไม่รู้ล่ะสิ? ไม่เป็นไร อาจารย์จะบอกเจ้าเอง อาจารย์จะบอกเจ้าแน่นอนอยู่แล้ว ไม่มีทางปล่อยให้เจ้าต้องเผชิญกับทุกอย่างนี้โดยไม่รู้เรื่องรู้ราวหรอก”

………………………………….

ตอนที่ 1496 แส้แช่น้ำยา

“ร่างรวมพลังวิญญาณของเจ้าเป็นภาชนะบรรจุพลังวิญญาณเคลื่อนที่ได้ สำหรับข้า เป็นเสมือนเตาหลอมมนุษย์ที่หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว รู้หรือไม่เหตุใดข้าถึงต้องให้เจ้าทะลวงขั้นเป็นผู้ฝึกตนระดับกำเนิดวิญญาณให้ได้? เพราะวิญญาณต้นของเจ้า จะกลายเป็นตัวนำยาที่ดีที่สุดในเตาหลอมมนุษย์ และเป็นตัวนำยาที่ต่อชีวิตให้ข้าได้อย่างไรเล่า”

เขาจ้องนางด้วยสีหน้าราวกับคลุ้มคลั่งไปแล้ว “ความจริงเจ้าควรดีใจ ดีใจที่ข้าเห็นความสำคัญของเจ้า โอกาสเช่นนี้ ไม่ใช่ว่าทุกคนจะมีได้ เจ้าวางใจ หลังเจ้าตาย ข้าจะดูแลตระกูลเจ้าแทนเจ้าเอง เสียสละเจ้าชีวิตเดียวแลกกับเกียรติยศของคนทั้งตระกูล ข้าว่าพวกเขาคงจะดีใจมาก”

“ท่านมันบ้าไปแล้ว!”

ซั่งกวนหวั่นหรงจ้องเขา แล้วสบถออกมา ใช่ เขาบ้าไปแล้ว ในสายตาของนาง เขาบ้าไปแล้วจริงๆ เขาคิดแค่อยากจะต่ออายุให้ตนเอง จนไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น แม้ต้องเสียสละชีวิตผู้อื่นก็ตาม เพราะสำหรับเขา ไม่มีชีวิตใดสำคัญเท่าชีวิตเขาอีกแล้ว

เขากลัวตาย เพราะอย่างนี้จึงคิดหาวิธีและโอกาสที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป หาวิธีที่จะต่ออายุขัยให้ตนเอง หาโอกาสที่จะทำให้ตนเองกลายเป็นอมตะ เขากระทั่งลืมไปแล้วว่าตนเองเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุ ลืมไปแล้วว่าตนเองเป็นถึงอาจารย์ ลืมคุณธรรมที่ตนเองควรมี

เขาแค่อยากมีชีวิตอยู่ แค่อยากให้ตัวเองอยู่รอด คนอย่างนี้ ไม่บ้าแล้วเรียกว่าอะไรเล่า?

“ฟิ้ว!”

“เพี๊ยะ!”

แส้ที่เคลือบน้ำยาตวัดออกมา หลังจากสิ้นเสียงด่าของนาง เสียงแหวกอากาศดังฟิ้ว มาพร้อมกับเสียงกระแสอากาศอันดุดัน กระทบร่างนางดังเพี๊ยะ ทำให้นางต้องหลุดร้องออกมาอย่างทนไม่ได้

“โอ๊ย!”

บนชุดกระโปรงสีขาว รอยแส้เส้นหนึ่งถูกฟาดเป็นทางยาวตั้งแต่หัวไหล่ลงมาบนตัวนาง ชุดกระโปรงสีขาวถูกแส้ฟาดจนฉีกขาด เลือดสีแดงสดไหลซึมบนเสื้อ ดูน่าสยดสยอง

กลิ่นยาฉุนๆ กระจายกลางอากาศพร้อมกับแส้เส้นนั้นที่ฟาดลงมา โดยเฉพาะแส้ที่ฟาดลงบนตัวซั่งกวนหวั่นหรงครั้งนั้น น้ำยาที่เคลือบอยู่เหมือนจะแทรกซึมเข้าไปในร่างกายผ่านบาดแผลเส้นนั้น

“ซี๊ด! โอ๊ย!”

นางทั้งเจ็บและปวดที่แผล แล้วยังมีความรู้สึกแสบร้อนปนด้วย เพียงแส้เดียว ร่างกายของนางก็ดูเหมือนจะมีอาการผิดปกติเหมือนมีบางอย่างเกิดขึ้นกับร่างกายของนาง

“เป็นอย่างไรบ้าง? ยานี้ไม่เลวใช่ไหม? นี่เป็นตัวนำยาที่จะช่วยเร่งยาที่อยู่ในตัวเจ้า เจ้าคงไม่รู้กระมัง? ข้าใส่ยาไว้ในตัวเจ้านานแล้ว เพียงแต่ผนึกมันไว้ที่แขนข้างนี้ของเจ้าเท่านั้น ยาจึงไม่ออกฤทธิ์ ด้วยเหตุนี้ ด้วยความสามารถของเจ้า เจ้าจึงไม่รู้ตัวเลยสักนิด”

ซานหยางจื่อหัวเราะ แล้วสะบัดแส้ลงไปแช่ในน้ำยาอีกครั้ง ไม่นานก็หยิบมันขึ้นมาอีก จ้องหน้าซั่งกวนหวั่นหรงแล้วพูดอย่างมั่นใจว่า “อย่าว่าแต่เจ้าเลย แม้จะเป็นศิษย์พี่ใหญ่ต้วนมู่ไป๋ของเจ้า ก็ไม่มีทางพบความผิดปกติอันใดแน่”

“ฟิ้ว!”

“เพียะ!”

“โอ๊ย!”

ซั่งกวนหวั่นหรงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง ความเจ็บปวดแบบนั้นยากจะทานทนได้จริงๆ แผลเดิมถูกแส้เส้นนั้นฟาดจนฉีก ผิวหนังฉีกขาดเลือดไหลซึม น้ำยาบนแส้เส้นนั้นซึมเข้าสู่ร่างกาย ความรู้สึกปวดแสบปวดร้อนราวกับถูกเหล็กร้อนนาบลงมาบนแผลของนางก็ไม่ปาน

ความเจ็บปวดราวกับถูกควักเนื้อหนัง ทำให้นางทนไม่ไหวจนใบหน้าซีดขาว นางทิ้งตัวลงไปราวกับสูญสิ้นซึ่งเรี่ยวแรงทั้งหมด ปล่อยร่างกายให้ห้อยอยู่ใต้โซ่เหล็กที่พันธการมือทั้งสองข้างของนางไว้

………………………………….